Pirackie walki-Kampania w Zatoce Perskiej (1809)

Pirackie walki, napady i bitwy
(zbiór incydentów związanych z piratami na wikipedii)

Kampania w Zatoce Perskiej (1809)
(Część Piractwa w Zatoce Perskiej)
(wrzesień-grudzień 1809)

Kampania w Zatoce Perskiej w 1809 roku była operacją Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej wspieranej przez Królewską Marynarkę Wojenną, mającą na celu zmuszenie Al Qasimi do zaprzestania nalotów na brytyjskie statki w Zatoce Perskiej , zwłaszcza na perskim i arabskim wybrzeżu Cieśniny Ormuz . Sukces operacji był ograniczony, ponieważ siły Królewskiej Marynarki Wojennej, już mocno zaangażowane w wojny napoleońskie , nie były w stanie trwale stłumić silnych flot Al Qasimi z Ras Al Khaimah i Sharjah. Ekspedycja osiągnęła swoje krótkoterminowe cele, niszcząc trzy bazy Al Qasimi i ponad 80 statków, w tym największy statek Al Qasimi w regionie, przerobiony statek handlowy Minerva . Chociaż operacje trwały do ??1810 roku, Brytyjczycy nie byli w stanie zniszczyć każdego statku Al Qasimi. W 1811 roku wznowiono ataki, choć z mniejszą intensywnością niż poprzednio.

Brytyjskie Siły Ekspedycyjne u wybrzeży Ras Al Khaimah w 1809 roku

Operacja przeciwko Al Qasimi była wspólną kampanią Royal Navy i floty Honorowej Kompanii Wschodnioindyjskiej (HEIC), z żołnierzami pochodzącymi z garnizonu w Bombaju . Siły ekspedycyjne, dowodzone przez kapitana Johna Wainwrighta z fregaty Marynarki Wojennej HMS Chiffonne , zostały wysłane w ten region po eskalacji ataków na brytyjską żeglugę w Zatoce Perskiej po tym, jak Francuzi ustanowili misje dyplomatyczne w Maskacie i Teheranie w 1807 r. Ataki te nie tylko zagroziła brytyjskim powiązaniom handlowym w regionie, ale także postawiła stosunki brytyjskie z Omanem i Persjąw niebezpieczeństwie w czasie, gdy francuskie aspiracje przeciwko Indiom Brytyjskim były powodem do niepokoju dla rządu brytyjskiego.

Ponieważ dostępne mapy Zatoki Perskiej były w tamtym czasie niedokładne lub niekompletne, statki Al Qasimi mogły ukryć się przed eskadrą Wainwrighta w niezbadanych zatoczkach, co Wainwright zgłosił po powrocie, co zaowocowało ulepszoną brytyjską kartografią tego obszaru

tło

Na początku XIX wieku Ocean Indyjski był ważnym ogniwem szlaków handlowych z Indii Brytyjskich do Wielkiej Brytanii , a statki handlowe Honorowej Kompanii Wschodnioindyjskiej (HEIC), znane jako East Indiamen , regularnie przepływały przez ocean, przewożąc miliony funtów wartości towarów. ^[1] Jednym z najważniejszych portów dla handlu indyjskiego był Bombaj , na zachodnim wybrzeżu subkontynentu indyjskiego, znaczący ośrodek handlu regionalnego z połączeniami z perskimi i arabskimi portami Zatoki Perskiej . Statki, które handlowały w Zatoce Perskiej, były nazywane "statkami wiejskimi" i były znacznie mniejsze i słabsze niż wielkie East Indiamen.^[2] Brytyjczycy od dawna utrzymywali obecność morską w regionie, ale wybuch wojen napoleońskich w 1803 r. skierował większość brytyjskich sił na Oceanie Indyjskim do holenderskich kolonii na Przylądku Dobrej Nadziei i Jawie oraz baz francuskich na Île Bonaparte i Île de France , pozostawiając Zatokę Perską i Morze Arabskie w dużej mierze niebronione. Ponadto do eskortowania East Indiamen przez wrogie wody potrzebne były okręty strażnicze konwojów, a obecność Marynarki Wojennej w Zatoce Perskiej została zastąpiona okrętami wojennymi należącymi do "Bombay Marine", morskiego ramienia HEIC.

Okręty Bombay Marine były rozrzucone po wielu tysiącach mil oceanu, często pozostawiając bezbronne statki krajowe w Zatoce Perskiej. Ponieważ francuscy najeźdźcy byli rzadkością w Zatoce Perskiej, niewiele statków krajowych operowało w konwojach, dlatego stały się one celem dla dhow i bhagali operujących z częściowo lub całkowicie niezależnych portów w Persji lub wzdłuż Półwyspu Arabskiego . ^[3] W 1805 roku floty Al Qasimi zdobyły dwa duże statki, Shannon i Trimmer ; małe łodzie Al Qasimi roiły się od większych statków handlowych i masakrowały załogi. Al Qasimi przekształcił Trimmera w potężny statek piracki. Kiedy okręt wojenny HCS Mornington, który miał 24 działa i karonady , próbował odbić Trimmer kilka miesięcy później, prawie 40 statków Al Qasimi zaatakowało Mornington , który sam ledwo uniknął zniszczenia.

Dyplomatyczne niepowodzenia

Obraz Baghlah

Z braku dostępnych sił morskich do rozpoczęcia znacznej kampanii w Zatoce Perskiej, władze brytyjskie podjęły próbę użycia dyplomacji, aby położyć kres zagrożeniu. W lutym 1806 roku młody sułtan Omanu , Sa'id II ibn Sultan , podpisał traktat w Bandar Abbas , obiecując położyć kres atakom pochodzącym z jego terytorium, ale do 1807 roku Francuzi zainstalowali konsulaty w Teheranie i Maskacie , a ataki trwały. niesłabnący z ich zachętą. ^[3] W 1807 roku Lord Minto , generalny gubernator Indii , postanowił wysłać ambasadorów do Imperium Sikhów w Afganistaniei Persji w celu zapewnienia ich poparcia i uniemożliwienia Francuzom pozyskania sojuszników na zachodnich granicach Indii. W ramach tej kampanii dyplomatycznej ambasador w Persji otrzymał polecenie przedyskutowania problemu z rządem perskim, jednak ze względu na wpływy francuskie w Teheranie nie był w stanie uzyskać żadnych gwarancji.

Druga misja dyplomatyczna, wysłana z Londynu w 1808 roku pod dowództwem Sir Harforda Jonesa , otrzymała polecenie ponownego przedyskutowania tej kwestii, ponieważ Jones zdecydował się na podróż morską do Bushire w Persji. Konwój dyplomatyczny składał się z fregaty HMS Nereide i dwóch slupów , HCS Sylph i HMS Sapphire . Konwojem dowodził kapitan Robert Corbet , który odmówił czekania na wolniejsze slupy, gdy siły dotarły do ??Zatoki Perskiej. Nereide przybył do Bushire 14 października 1808 r. Jones zakończył swoją podróż drogą lądową. Corbet wrócił na południe do Cieśniny Ormuz, spodziewając się spotkać slupy w drodze powrotnej. Jednak 21 października odkrył Sylph w rękach Al Qasimi, który zaroił się na odizolowany okręt wojenny, schwytał ją i zmasakrował jej załogę. Corbet był w stanie odzyskać Sylph , a później ponownie dołączył do Sapphire , który został odłączony w celu przeprowadzenia badań perskiego wybrzeża, ale operacja wykazała, że ????to piraci kontrolowali teraz południową Zatokę Perską.

Al Qasimi na Morzu Arabskim

W kwietniu 1808 roku, pomimo krótkiego rozmieszczenia okrętu liniowego HMS Albion i fregat HMS Phaeton i Dédaigneuse w Zatoce Perskiej, dhows Al Qasimi pojawiły się u wybrzeży Gudżaratu , napadając na statki w Surat , zanim zostały odparte przez statki Bombay Marine . Później w tym roku ogromna flota 50 najeźdźców pojawiła się u wybrzeży Sind na Morzu Arabskim i spowodowała poważne zakłócenia w regionalnym handlu. Flota zaatakowała statki handlowe wzdłuż wybrzeża Indii, a nawet zajęła duży statek krajowy o nazwie Minerva, masakrując jej załogę i przekształcając ją w swój okręt flagowy. Oszacowano, że w szczytowym okresie na początku 1809 r. siły Al Qasimi w Zatoce Perskiej i Morzu Arabskim obejmowały 60 dużych bhagalów , ponad 800 dhow i zatrudniały 19 000 ludzi, przeciwko zaledwie dwóm statkom HEIC, Mornington i Teignmouth

Operacje brytyjskie

Obraz przedstawiający brytyjskie siły ekspedycyjne żołnierzy desantowych z 1809 roku w Ras Al Khaimah

Obraz przedstawiający splądrowanie nadmorskiego miasta i portu Ras Al Khaimah.

W następstwie nalotu na Sind i po sezonie monsunowym 1809, władze brytyjskie w Indiach zdecydowały się na znaczący pokaz siły przeciwko Al Qasimi, starając się nie tylko zniszczyć ich większe bazy i jak najwięcej statków. znaleźć, ale także przeciwdziałać francuskim zachętom ze strony ich ambasad w Persji i Omanie.
Siły zostały zebrane w Bombaju latem: małe okręty wojenne HEIC Mornington, Aurora, Ternate, Mercury, Nautilus, Prince of Wales, Ariel, Fury i kecz bombowy Strombolo oraz fregaty Royal Navy Caroline pod dowództwem Charlesa Gordona i Chiffonne pod dowództwem Johna Wainwrighta, który został dowódcą całej siły ekspedycyjnej w tymczasowym stopniu komandora

Siły zostały uzupełnione oddziałami oddelegowanymi z garnizonu w Bombaju, w tym batalionem 65. Piechoty , żołnierzami z 47. Piechoty oraz asortymentem piechoty morskiej HEIC , inżynierów, artylerii i sepojów z 2. dowództwo podpułkownika Lionela Smitha z 65.

Siły ekspedycyjne opuściły Bombaj 17 września, zamierzając spotkać się w Maskacie w następnym tygodniu. Jednak siły były wielokrotnie opóźniane podczas ich przejścia, najpierw zapewniając eskortę konwojom statków krajowych na Morzu Arabskim, a następnie ratując ocalałych ze Stromboli , który był tak zgniły, że rozpadł się we falach oceanu ze znaczną utratą życia .

Kiedy siły zbrojne ostatecznie dotarły do ??Maskatu w październiku, sułtan Sa'id poinformował Wainwrighta, że ??ponad 20 000 Beduinówwojownicy zeszli na wybrzeże, by dołączyć do Al Qasimi.
Rozumiejąc, że przedłużająca się kampania lądowa byłaby niemożliwa przy dostępnych siłach, Wainwright postanowił przeprowadzić serię małych nalotów na główne bazy piratów w rejonie Cieśniny Ormuz, poczynając od Ras Al Khaimah, na północ od Cieśniny na wybrzeże arabskie.

Bitwa pod Ras al-Chajma

Brytyjska flotylla przybyła z niezależnego miasta Ras Al Khaimah 11 listopada, odkrywając Minerwę i flotę dau w porcie.
Flota piracka początkowo wypłynęła, by zaatakować Brytyjczyków, ale wycofała się, gdy wielkość sił ekspedycyjnych stała się jasna. Minerva nie zdołała pomyślnie wrócić do portu i została rozbita na mieliźnie, a załoga podpaliła swój statek, aby zapobiec zajęciu jej przez łodzie wystrzelone z Chiffonne Na lądzie Al Qasimi i ich sojusznicy Beduinów (których liczba jest nieznana, ale było ich znacznie mniej niż 20 000) utworzyli serię rozmieszczonych umocnień wokół miasta, które były chronione przed bombardowaniem z morza przez ławice piasku, które blokowały podejście cięższych okrętów wojennych Wainwrighta. 12 listopada Wainwright rozmieścił swoje mniejsze statki blisko brzegu, aby zbombardować miasto i zapewnić osłonę dla swoich rozmieszczeń wojsk na morzu.

O godzinie 02:00 w dniu 13 listopada dwie eskadry łodzi okrętowych dokonały desantu desantowego : niewielki oddział pod dowództwem porucznika Samuela Lesliego wylądował na północ od rozstawionych pozycji, działając jako dywersja, podczas gdy główny korpus sił ekspedycyjnych wylądował na południu pod podpułkownika Smitha. Dywersja Lesliego odwróciła uwagę arabskich obrońców, ale w południowej obronie pozostało wystarczająco dużo, aby przeprowadzić znaczący kontratak na przyczółek Smitha. ^[7] Ogień armatni z łodzi statku osłaniających lądowanie odepchnął Arabów, a Smith rozkazał swoim ludziom iść naprzód z bagnetaminaprawione, wdzierając się do miasta i wypędzając Arabów dom po domu. Aby ukryć swój postęp, ludzie Smitha podpalili budynki na swojej drodze, co stworzyło chmurę dymu, pod osłoną której Smith był w stanie szturmować i zdobyć pałac szejka.

Po zabezpieczeniu portu Wainwright rozkazał eskadrze wejść do zatoki i spalić tam ponad 50 statków Al Qasimi, w tym 30 dużych bhagali. ^[4] Smith zabezpieczył samo miasto, paląc magazyny i niszcząc składy amunicji oraz fortyfikacje wokół miasta. ^[8] Siły arabskie, które wycofały się po upadku pałacu, szydziły z Brytyjczyków z okolicznych wzgórz, ale nie przeprowadziły żadnych kontrataków. Rankiem 14 listopada operacja została zakończona, a siły brytyjskie wróciły na swoje statki, ponosząc lekkie straty w postaci pięciu zabitych i 34 rannych.
Straty arabskie są nieznane, ale prawdopodobnie były znaczne, podczas gdy szkody wyrządzone flotom Al Qasimi były poważne: ponad połowa największych i najniebezpieczniejszych statków została zniszczona w Ras Al Khaimah.

Dalsze operacje

17 listopada Wainwright zarządził atak na perskie miasto Linga, mieszkańcy uciekali przed przybyciem floty brytyjskiej, a statki Wainwrighta spaliły 20 dhow bez sprzeciwu i ofiar. Dalsza eksploracja południowego wybrzeża perskiego ujawniła, że ??większość portów była pusta. Głównym celem Wainwrighta była Laft na wyspie Qeshm , która była główną twierdzą Al Qasimi. ^[10] Wysyłając statki do blokowania przejść do kanału Qeshm, Wainwright zatrudnił lokalnych pilotówi zstąpił na miasto 26 listopada. Po bezowocnych negocjacjach z lokalnymi szejkami Wainwright zarządził atak 27 listopada o godzinie 14:00, a wojska Smitha wylądowały bez sprzeciwu. Zakładając, że wróg uciekł, ludzie Smitha zbliżyli się do fortecy miasta, ale gdy wojska brytyjskie dotarły do ??bramy, rozpętał się na nich ciężki ogień. Pomimo ciężkich strat Smith był w stanie zebrać swoje siły i przy wsparciu artyleryjskim ze slupu Fury zmusił fort do poddania się o zachodzie słońca, po tym jak szejk otrzymał gwarancje, że nie zostanie skrzywdzony ani wzięty do niewoli.
Brytyjskie grupy desantowe spaliły 11 dużych statków arabskich; siły ekspedycyjne poniosły 70 ofiar w walce o fort. Straty arabskie oszacowano na ponad 50 zabitych w samym forcie.

Miasto zostało przekazane szejkowi Dewarowi, lokalnemu władcy, który deklarował poparcie dla Brytyjczyków, a Wainwright wycofał swoje siły do ??Maskatu na początku grudnia; cała eskadra zebrała się tam ponownie przed Bożym Narodzeniem. Rozpoczęto tylko jedną kolejną operację, udany atak 3 stycznia 1810 r. Na miasto Szinas , które zbuntowało się przeciwko sułtanowi Saidowi i zostało szybko odbite i przywrócone mu. ^[7] Chociaż drobne operacje morskie przeciwko poszczególnym lokalnym statkom trwały do ??1810 r., Wainwright i główny korpus eskadry wrócili do Bombaju w styczniu, uważając, że ich misja wyrządzenia znacznych szkód siłom Al Qasimi w Zatoce Perskiej była powodzenie.

Następstwa

Operacja odniosła sukces, mając na celu zmniejszenie francuskich wpływów w Omanie i zniechęcenie sił politycznych w regionie do zachęcania do ataków na brytyjską żeglugę, ale nie była w stanie całkowicie powstrzymać działalności Al Qasimi w Zatoce Perskiej.
W 1811 roku, kiedy większość sił Królewskiej Marynarki Wojennej i HEIC na Oceanie Indyjskim została skierowana na Jawę, Al Qasimi powrócił w sile, chociaż ich niszczycielskie działania były słabsze niż wcześniej i rzadko trafiały na Morze Arabskie.

Ostatecznie dopiero po zajęciu Medyny przez siły Imperium Osmańskiego w 1812 r. można było sprawować pewną kontrolę nad plemionami Półwyspu Arabskiego.
Późniejsza interwencja brytyjska, zarówno wojskowa, jak i dyplomatyczna, również zmniejszyła zagrożenie atakami w XIX wieku.

Kampania miała znaczący wpływ na brytyjską kartografię regionu.
Wainwright poinformował, że dostępne mapy Zatoki Perskiej były niedokładne lub niekompletne, co pozwoliło statkom Al Qasimi ukryć się przed jego eskadrą w niezbadanych zatoczkach.
Bombay Marine od dawna była świadoma tego problemu i opracowywała mapy regionu w latach poprzedzających kampanię, pod dowództwem Davida Ewena Bartholomew, który był na Sapphire podczas misji Corbeta w regionie i którego mapy były opublikowana w 1810 roku jako odpowiedź na te problemy.