| Piractwo-wstęp | Rodzaje Piratów, w tym: Sławni Piraci i Korsarze | Okresy piractwa | Obszary Piractwa | Bazy piratów | Skarby i pieniądze piratów  | Piraci w popkulturze | Pirackie różności | Piracki portal | Statki piratów i korsarzy | Tło piractwa - Imperia  | Walki i bitwy piratów | Łowcy piratów i prawa antypirackie |

IMPERIA I KOLONIE
Zobacz :  | Starożytne | Średniowieczne | Nowożytne | Kolonializm i Imperializm | Kolonializm europejski | Imperia kolonialne | Imperia afrykańskie | Thalassokracja | Szlaki handlowe | Historia Ekonomiczna | Faktoria |

Imperia kolonialne

Zobacz Imperia (pochyło, najważniejsze): | Brytyjskie w tym: posiadłości angielskie | Duńskie | Holenderskie w tym: holenderskie imperium kolonialne | Francuskie | Włoskie | Japońskie | Omańskie | Kurlandzkie (lenno Rzeczypospolitej) | Portugalskie | Hiszpańskie | Szwedzkie | Rosyjskie | oraz Niemieckie przed 1871 r. |

(Zobacz także: Kolonializm europejski,
w tym: | Kolonizacja Ameryk | Kolonizacja Afryki | Kolonizacja Azji | Kolonizacja Azji Południowo-Wschodniej | Eksploracja morska | Wiek odkryć | Kompanie handlowe | Handel Kompanii Indii Wschodnich |

Zobacz również:  | Kompanie handlowe okresu kolonialnego (Czarterowe) (na statki których zasadzali się piraci)
 | Europejskie enklawy w Afryce Północnej przed 1830 rokiem | Imperium Ottomańskie |

Angielska Kompania Wschodnioindyjska

Zobacz również: Ewolucja terytorialna Imperium Brytyjskiego
oraz: Historia Belize (1506-1862), Angielska osada w Belize (1638), Piraci w Zatoce Honduraskiej (1500-1860), Wybrzeże Moskitów (1638-1894), Roatan (1502-1860),

Angielska Kompania Wschodnioindyjska (EIC) była angielską, a później brytyjską Spółką akcyjną (zarejestrowaną Spółką (Kompanią Handlową) czarterową) założoną w 1600 r. i rozwiązaną w 1874 r.


Herb (1698)

Została utworzona w celu Handlu w regionie Oceanu Indyjskiego, początkowo z Indiami Wschodnimi (Subkontynent indyjski i Azja Południowo-Wschodnia), a później z Azją Wschodnią. Firma przejęła kontrolę nad dużymi częściami subkontynentu indyjskiego i skolonizowała części Azji Południowo-Wschodniej i Hongkongu



Flaga firmy (1801)

W szczytowym okresie firma była pod różnymi względami największą korporacją na świecie.
EIC posiadało własne siły zbrojne w postaci trzech armii prezydencji kompanii, liczących łącznie około 260 000 żołnierzy, czyli dwa razy więcej niż ówczesna armia brytyjska.
Działalność firmy wywarła głęboki wpływ na światowy bilans handlowy, niemal w pojedynkę odwracając obserwowany od czasów rzymskich trend odpływu zachodniego kruszcu na wschód


Podmioty imperialne Indii
(Kliknij aby powiększyć)

Pierwotnie zarejestrowana jako "Governor and Company of Merchants of London Trading into the East-Indies", firma wzrosła do połowy światowego handlu w połowie XVIII i na początku XIX wieku szczególnie w podstawowe towary, w tym bawełnę , jedwab , barwnik indygo , cukier , sól , przyprawy, saletrę, herbatę i opium
Firma rządziła także początkami Imperium Brytyjskiego w Indiach.

Firma ostatecznie opanowała duże obszary Indii, sprawując władzę militarną i przyjmując funkcje administracyjne.
Rządy kompanii w Indiach faktycznie rozpoczęły się w 1757 r. Po Bitwie pod Plassey i trwały do 1858 r. Po Powstaniu Hindusów w 1857 r. Ustawa o rządzie Indii z 1858 r. doprowadziła do przejęcia przez Koronę Brytyjską bezpośredniej kontroli nad Indiami w postaci nowego Raju Brytyjskiego

Firma następnie doświadczała powtarzających się problemów z finansami, pomimo częstych interwencji rządu. Został rozwiązany w 1874 r. Na mocy ustawy o wypłacie dywidendy z akcji w Indiach Wschodnich, uchwalonej rok wcześniej, ponieważ ustawa o rządzie Indii uczyniła ją wówczas szczątkową, bezsilną i przestarzałą. Oficjalna machina rządowa Brytyjskiego Raju przejęła swoje funkcje rządowe i wchłonęła jego armie.

Pochodzenie

Dalsze informacje: Wojna angielsko-hiszpańska (1585-1604)


James Lancaster dowodził pierwszym rejsem Kompanii Wschodnioindyjskiej w 1601 roku

W 1577 roku Francis Drake wyruszył z Anglii na wyprawę, której celem było splądrowanie hiszpańskich osad w Ameryce Południowej w poszukiwaniu złota i srebra.
Żeglując na Golden Hind osiągnął to, a następnie przepłynął Ocean Spokojny w 1579 roku, znany wówczas tylko Hiszpanom i Portugalczykom. Drake ostatecznie popłynął do Indii Wschodnich i natknął się na Wyspy Moluki, znane również jako Wyspy Korzenne, i spotkał sułtana Babullaha z Ternate

W zamian za płótno, złoto i srebro uzyskano duży zaciąg egzotycznych przypraw, w tym goździków i gałki muszkatołowej.
Anglicy początkowo nie zdawali sobie sprawy z ich ogromnej wartości. Drake wrócił do Anglii w 1580 roku i został bohaterem; jego opłynięcie przyniosło ogromną sumę pieniędzy do kasy Anglii, a inwestorzy otrzymali zwrot w wysokości około 5000 procent.
W ten sposób rozpoczął się ważny element we wschodnim projekcie pod koniec XVI wieku.

Wkrótce po klęsce hiszpańskiej Armady w 1588 roku zdobyte statki i ładunki hiszpańskie i portugalskie umożliwiły angielskim podróżnikom podróżowanie po świecie w poszukiwaniu bogactw. [15] Londyńscy kupcy złożyli petycję do królowej Elżbiety I o pozwolenie na wypłynięcie na Ocean Indyjski . [16] Celem było zadanie decydującego ciosu hiszpańskiemu i portugalskiemu monopolowi handlu dalekowschodniego. [17] Elżbieta udzieliła jej pozwolenia i 10 kwietnia 1591 roku James Lancaster na Bonawenturze wraz z dwoma innymi statkami, finansowanymi przez Levant Company [18] wypłynął z Torbay wokółPrzylądka Dobrej Nadziei do Morza Arabskiego, stając się pierwszą udaną angielską wyprawą do Indii przez Przylądek.
Po opłynięciu Przylądka Komorin na Półwysep Malajski polowali tam na statki hiszpańskie i portugalskie, zanim powrócili do Anglii w 1594 r.

Największą nagrodą, która ożywiła angielski handel, było zajęcie dużej portugalskiej Karaki Madre de Deus przez Sir Waltera Raleigha i hrabiego Cumberland w Bitwie pod Flores 13 sierpnia 1592 r. [19] Kiedy została przywieziona do Dartmouth był największym statkiem, jaki kiedykolwiek widziano w Anglii i przewoził skrzynie z klejnotami, perłami, złotem, srebrnymi monetami, ambrą , suknem, gobelinami, pieprzem, goździkami, cynamonem, gałką muszkatołową, benjaminem (drzewo, które produkuje kadzidło), czerwonym barwnikiem, koszenilą i heban.
Równie cenna była ruter statku (podręcznik marynarza) zawierający istotne informacje o szlakach handlowych Chin, Indii i Japonii.

W 1596 roku trzy kolejne angielskie statki popłynęły na wschód, ale wszystkie zaginęły na morzu.
Jednak rok później pojawił się Ralph Fitch, poszukiwacz przygód, kupiec, który wraz ze swoimi towarzyszami odbył niezwykłą piętnastoletnią podróż lądową do Mezopotamii, Zatoki Perskiej, Oceanu Indyjskiego, Indii i Azji Południowo-Wschodniej
Fitch był konsultowany w sprawach indyjskich i przekazał Lancasterowi jeszcze cenniejsze informacje.

Historia

Formacja

W 1599 roku grupa wybitnych kupców i odkrywców spotkała się, aby omówić potencjalne przedsięwzięcie w Indiach Wschodnich na mocy przywileju królewskiego
Oprócz Fitcha i Lancastera w skład tej grupy wchodzili Stephen Soame, ówczesny burmistrz Londynu ; Thomas Smythe , potężny londyński polityk i administrator, którego ojciec założył Levant Company ; Sir Johna Wolstenholme'a ; Richard Hakluyt, pisarz i apologeta brytyjskiej kolonizacji obu Ameryk; i kilku innych żeglarzy, którzy służyli z Drake'iem i Raleighem.

22 września grupa oświadczyła, że zamierza "odbyć się w udawaną podróż do Indii Wschodnich (których Pan może prosperować)" i zainwestować 30 133 funtów (ponad 4 000 000 funtów w dzisiejszych pieniądzach).
Dwa dni później "Poszukiwacze przygód" zebrali się ponownie i postanowili zwrócić się do Królowej o wsparcie projektu. Chociaż ich pierwsza próba nie była całkowicie udana, zwrócili się do królowej o nieoficjalną zgodę na kontynuację.
Kupili statki na potrzeby przedsięwzięcia i zwiększyli swoją inwestycję do 68 373 funtów.

Rok później, 31 grudnia 1600 r., zebrali się ponownie i tym razem odnieśli sukces; Królowa odpowiedziała przychylnie na petycję George'a, hrabiego Cumberland i 218 innych osób [25] , w tym Jamesa Lancastera, Sir Johna Harte'a , Sir Johna Spencera (obaj byli burmistrzami Londynu ), poszukiwacza przygód Edwarda Michelborne'a , szlachcic William Cavendish i inni radni i obywatele. Nadała swój statut ich korporacji o nazwie Governor and Company of Merchants of London handlującej w Indiach Wschodnich . [16]Na okres piętnastu lat statut przyznał firmie monopol [27] na handel angielski ze wszystkimi krajami na wschód od Przylądka Dobrej Nadziei i na zachód od Cieśniny Magellana
Każdy tamtejszy handlarz bez licencji firmy podlegał konfiskacie swoich statków i ładunku (z czego połowa szła na rzecz Korony, a połowa kompanii), a także uwięzieniu z "królewskiej przyjemności".

W statucie wymieniono Thomasa Smythe'a jako pierwszego gubernatora firmy i 24 dyrektorów (w tym Jamesa Lancastera) lub "komitety", które tworzyły Sąd Dyrektorów.
Ci z kolei zgłaszali się do sądu właścicielskiego, który ich powoływał. Dziesięć komitetów podlegało Trybunałowi Dyrektorów. Zgodnie z tradycją, interesy były początkowo zawierane w Nags Head Inn, naprzeciwko kościoła św. Botolpha w Bishopsgate, zanim przeniesiono je do India House przy Leadenhall Street

Wczesne wyprawy do Indii Wschodnich

Sir James Lancaster dowodził pierwszym rejsem Kompanii Wschodnioindyjskiej w 1601 roku na pokładzie Czerwonego Smoka
W następnym roku, podczas żeglugi po Cieśninie Malakka, Lancaster zabrał bogatego 1200-tonowego portugalskiej karaki Sao Thome, przewożącego pieprz i przyprawy. Łup umożliwił podróżnikom założenie przed wyjazdem dwóch "faktorii" - jednej w Bantam na Jawie, a drugiej na Molukach (Wyspy Korzenne).
Wrócili do Anglii w 1603 roku, aby dowiedzieć się o śmierci Elżbiety, ale Lancaster został pasowany na rycerza przez nowego króla, Jakuba I ze względu na powodzenie podróży.

W tym czasie Wojna z Hiszpania (1585-1604) dobiegła końca, ale firma z zyskiem naruszyła duopol hiszpańsko-portugalski; przed Anglikami otworzyły się nowe horyzonty.

W marcu 1604 roku Sir Henry Middleton dowodził drugim rejsem Kompanii Generał William Keeling, kapitan podczas drugiego rejsu, poprowadził trzeci rejs na pokładzie Czerwonego Smoka od 1607 do 1610 wraz z Hectorem pod dowództwem kapitana Williama Hawkinsa i Consent pod dowództwem kapitana Davida Middletona

Na początku 1608 roku Alexander Sharpeigh został kapitanem kompanii Ascension i generałem lub dowódcą czwartej wyprawy.
Następnie dwa statki, Ascension i Union (dowodzone przez Richarda Rowlesa), wypłynęły z Woolwich 14 marca 1608 r.
Ta wyprawa byłaby przegrana.

Początkowo firma borykała się z Handlem przyprawami z powodu konkurencji ze strony ugruntowanej Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej
Angielska firma podczas swojego pierwszego rejsu otworzyła fabrykę w Bantam na Jawie, a import pieprzu z Jawy pozostawał ważną częścią handlu firmy przez dwadzieścia lat.
Faktoria Bantam została zamknięta w 1683 roku.


Czerwony smok walczył z Portugalczykami w Bitwie pod Swally w 1612 roku i odbył kilka podróży do Indii Wschodnich


Cesarz Jahangir przywdziewający dworzanowi szatę honorową, obserwowany przez Sir Thomasa Roe, angielskiego ambasadora na dworze Jahangira w Agrze w latach 1615-1618 i innych

Angielscy kupcy często walczyli ze swoimi holenderskimi i portugalskimi odpowiednikami na Oceanie Indyjskim.
Firma odniosła wielkie zwycięstwo nad Portugalczykami w Bitwie pod Swally w 1612 roku pod Suvali w Surat
Firma zdecydowała się zbadać wykonalność przyczółka w Indiach kontynentalnych, z oficjalnymi sankcjami zarówno Wielkiej Brytanii, jak i Imperium Mogołów, i zażądała od Korony rozpoczęcia misji dyplomatycznej.

Przyczółek w Indiach

Zobacz także: Ustanowienie angielskiego handlu w Bengalu (1600-1700)

Statki firmy zacumowały w Surat w Gudżaracie w 1608 r.
Pierwsza indyjska fabryka firmy została założona w 1611 r. W Machilipatnam na Wybrzeżu Andhra w Zatoce Bengalskiej, a druga w 1615 r. w Surat.

Wysokie zyski odnotowane przez firmę po wylądowaniu w Indiach początkowo skłoniły Jakuba I do przyznania licencji zależnych innym firmom handlowym w Anglii.
Jednak w 1609 roku odnowił statut Kompanii Wschodnioindyjskiej na czas nieokreślony, z zastrzeżeniem, że jej przywileje zostaną anulowane, jeśli handel będzie nieopłacalny przez trzy kolejne lata.

W 1615 r. Jakub I polecił Sir Thomasowi Roe odwiedzić cesarza Mogołów Nur-ud-din Salima Jahangira (1605-1627) w celu zawarcia traktatu handlowego, który dawałby firmie wyłączne prawa do zamieszkania i zakładania fabryk w Surat i innych obszary. W zamian firma oferowała cesarzowi towary i rarytasy z rynku europejskiego.
Ta misja była bardzo udana, a Jahangir wysłał list do Jamesa za pośrednictwem Sir Thomasa Roe:

Na podstawie tego zapewnienia o waszej królewskiej miłości wydałem ogólny rozkaz wszystkim królestwom i portom moich królestw, aby przyjęli wszystkich kupców narodu angielskiego jako poddanych mego przyjaciela; aby w jakimkolwiek miejscu zechcą mieszkać, mogli cieszyć się wolnością bez żadnych ograniczeń; i do jakiego portu przybędą, aby ani Portugalia, ani żaden inny nie ośmielił się zakłócać ich spokoju; i w jakimkolwiek mieście będą mieszkać, rozkazałem wszystkim moim namiestnikom i kapitanom, aby dali im wolność odpowiadającą ich własnym pragnieniom; sprzedawać, kupować i przewozić do swojego kraju według własnego uznania. O potwierdzenie naszej miłości i przyjaźni, Pragnę, aby Wasza Królewska Mość nakazała waszym kupcom przywieźć statki wszelkiego rodzaju rzadkości i bogate towary odpowiednie dla mojego pałacu; i abyś zechciał przysyłać mi swoje królewskie listy przy każdej okazji, abym mógł się radować twoim zdrowiem i pomyślnymi sprawami; aby nasza przyjaźń była wymienialna i wieczna.

-?Nuruddin Salim Jahangir, List do Jakuba I.

Rozszerzenie

Zobacz także: Lista wojen Anglo-indyjskich, Anglo-Perskie zdobycie Ormuz 1622

Firma, która korzystała z mecenatu cesarskiego, szybko rozszerzyła swoją działalność handlowo-handlową.
Przyćmiła portugalskie Estado da Índia, które założyło bazy w Goa, Chittagong i Bombaju - później Portugalia scedowała Bombaj na Anglię jako część posagu Katarzyny Braganza jej małżeństwa z królem Karolem II
Kompania Wschodnioindyjska przeprowadziła również wspólny atak z holenderską Zjednoczoną Kompanią Wschodnioindyjską (VOC) na statki portugalskie i hiszpańskie u wybrzeży Chin, które pomogły zabezpieczyć porty EIC w Chinach.

Niezależnie atakując Portugalczyków w Rezydencjach Zatoki Perskiej przede wszystkim z przyczyn politycznych (zobacz: Anglo-Perskie zdobycie Ormuz 1622).

Firma założyła Punkty handlowe w Surat (1619) i Madrasie (1639).
Do 1647 roku firma posiadała 23 fabryki i osady w Indiach oraz 90 pracowników. [42] Korona przekazała Bombaj firmie w 1668 r., A firma ustanowiła swoją obecność w Kalkucie w 1690 r. [41] Głównymi fabrykami stały się otoczone murem forty Fort William w Bengalu, Fort St George w Madrasie i Bombay Castle

W 1634 r. Cesarz Mogołów Szahdżahan udzielił gościnności angielskim kupcom w regionie Bengalu a w 1717 r. całkowicie zniesiono cła dla Anglików w Bengalu.
Głównymi gałęziami działalności firmy były wówczas bawełna, jedwab, barwnik indygo, saletra i herbata. Holendrzy byli agresywnymi konkurentami iw międzyczasie rozszerzyli swój monopol na handel przyprawami w Cieśninie Malakka, wypierając Portugalczyków w latach 1640-1641.
Przy zmniejszonych wpływach portugalskich i hiszpańskich w regionie EIC i LZO weszły w okres intensywnej rywalizacji, która doprowadziła do wojen Wojen Anglo-holenderskich w XVII i XVIII wieku.

W ciągu pierwszych dwóch dekad XVII wieku Holenderska Kompania Wschodnioindyjska lub Vereenigde Oostindische Compagnie (VOC) była najbogatszą operacją handlową na świecie, zatrudniającą 50 000 pracowników na całym świecie i prywatną flotę 200 statków. Specjalizował się w handlu przyprawami i dawał swoim akcjonariuszom 40% rocznej dywidendy.

W XVII i XVIII wieku Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska zaciekle konkurowała z Holendrami i Francuzami o przyprawy z Wysp Korzennych . W tamtym czasie niektóre przyprawy można było znaleźć tylko na tych wyspach, takie jak gałka muszkatołowa i goździki; i mogły przynieść nawet 400 procent zysków z jednego rejsu.

Napięcie między holenderskimi a brytyjskimi kompaniami handlowymi Indii Wschodnich było tak wysokie, że przerodziło się w co najmniej cztery wojny angielsko-holenderskie: 1652-1654 , 1665-1667, 1672-1674 i 1780-1784.

Konkurencja pojawiła się w 1635 roku, kiedy Karol I udzielił licencji handlowej Sir Williamowi Courteenowi , co pozwoliło rywalizującemu stowarzyszeniu Courteen na handel ze wschodem w dowolnym miejscu, w którym EIC nie było obecne.

W akcie mającym na celu wzmocnienie władzy EIC król Karol II nadał EIC (w serii pięciu aktów około 1670 r.) prawa do autonomicznych nabytków terytorialnych, bicia pieniądza, dowodzenia twierdzami i wojskami oraz zawierania sojuszy, zawierania wojny i pokoju oraz sprawowania jurysdykcji cywilnej i karnej nad nabytymi obszarami.

W 1689 roku flota Mogołów dowodzona przez Sidi Yaquba zaatakowała Bombaj. Po roku oporu EIC poddała się w 1690 roku, a kompania wysłała posłów do obozu Aurangzeba z prośbą o ułaskawienie. Wysłannicy kompanii musieli paść na twarz przed cesarzem, zapłacić duże odszkodowanie i obiecać lepsze zachowanie w przyszłości. Cesarz wycofał swoje wojska, a następnie firma ponownie osiedliła się w Bombaju i założyła nową bazę w Kalkucie.

Niewolnictwo 1621-1834

Archiwa Kompanii Wschodnioindyjskiej sugerują, że jej zaangażowanie w handel niewolnikami rozpoczęło się w 1684 r., kiedy kapitanowi Robertowi Knoxowi nakazano kupić i przetransportować 250 niewolników z Madagaskaru na Wyspę Świętej Heleny

Kompania Wschodnioindyjska zaczęła wykorzystywać i transportować niewolników w Azji i Atlantyku na początku lat dwudziestych XVII wieku, według Encyclopadia Britannica lub w 1621 r., według Richarda Allena.
Ostatecznie firma zakończyła handel w 1834 roku po licznych groźbach prawnych ze strony państwa brytyjskiego i Królewskiej Marynarki Wojennej w postaci Dywizjonu Afryki Zachodniej , który odkrył, że różne statki zawierały dowody nielegalnego handlu.

Japonia

W 1613 roku, za rządów Tokugawy Hidetady z szogunatu Tokugawa , brytyjski statek Clove pod dowództwem kapitana Johna Sarisa był pierwszym brytyjskim statkiem, który zawinął do Japonii. Saris był głównym faktorem faktorii handlowej EIC na Jawie i z pomocą Williama Adamsa , brytyjskiego żeglarza, który przybył do Japonii w 1600 roku, udało mu się uzyskać pozwolenie od władcy na założenie domu handlowego w Hirado na Japońska wyspa Kiusiu

Udzielamy bezpłatnej licencji poddanym Króla Wielkiej Brytanii, Sir Thomasa Smythe'a, Gubernatora i Kompanii Wschodnioindyjskich Kupców i Poszukiwaczy Przygód, na zawsze bezpiecznie przybywających do któregokolwiek z naszych portów naszego Cesarstwa Japonii ze swoimi statkami i towarami, bez żadnych przeszkód im lub ich towarom, i przebywać, kupować, sprzedawać i wymieniać się według własnego sposobu ze wszystkimi narodami, przebywać tutaj tak długo, jak uznają to za dobre, i wyjeżdżać według własnego uznania.

Jednak nie mogąc uzyskać japońskiego surowego jedwabiu na eksport do Chin, a ich obszar handlowy został zmniejszony do Hirado i Nagasaki od 1616 r., Firma zamknęła swoją fabrykę w 1623 r.

Wojna anglo-mogolska

Główny artykuł: Wojna anglo-mogolska (1686-1690)

Pierwsza z wojen anglo-indyjskich miała miejsce w 1686 roku, kiedy kompania prowadziła operacje morskie przeciwko Shaista Khanowi , gubernatorowi Bengalu Mogołów . Doprowadziło to do oblężenia Bombaju i późniejszej interwencji cesarza Mogołów, Aurangzeba
Następnie angielska firma została pokonana i ukarana grzywną.

Incydent piractwa konwoju Mogołów z 1695 r.

Główny artykuł: Ganj-i-Sawai

We wrześniu 1695 roku kapitan Henry Every , angielski pirat na pokładzie Fancy , dotarł do Cieśniny Bab-el-Mandeb , [ potrzebne źródło ] , gdzie wraz z pięcioma innymi pirackimi kapitanami zaatakował flotę indyjską powracającą z coroczna pielgrzymka do Mekki . Konwój Mogołów obejmował wyładowany skarbami Ganj-i-Sawai , uważany za największy we flocie Mogołów i największy statek operacyjny na Oceanie Indyjskim, oraz jego eskortę, Fateh Muhammed . Zostali zauważeni, gdy przepływali przez cieśniny w drodze do Surat . Piraci ruszyli w pościg i dogonili Fateh Muhammedakilka dni później i napotykając niewielki opór, zabrał około 40 000 funtów srebra.

Every kontynuowali pościg i zdołali wyprzedzić Ganj-i-Sawai , który stawiał silny opór, zanim ostatecznie uderzył . Ganj-i-Sawai nosił ogromne bogactwo i według współczesnych źródeł Kompanii Wschodnioindyjskiej niósł krewnego Wielkiego Mogołów , chociaż nie ma dowodów sugerujących, że była to jego córka i jej świta. Łup z Ganj-i-Sawai miał łączną wartość od 325 000 do 600 000 funtów, w tym 500 000 sztuk złota i srebra, i stał się znany jako najbogatszy statek, jaki kiedykolwiek zabrali piraci. [59]

Kiedy wiadomość dotarła do Anglii, wywołała oburzenie. Aby uspokoić Aurangzeba, Kompania Wschodnioindyjska obiecała zapłacić wszystkie reparacje finansowe, podczas gdy Parlament ogłosił piratów hostis humani generis ("wróg ludzkości").

W połowie 1696 r. rząd wyznaczył nagrodę w wysokości 500 funtów za głowę Every i zaoferował bezpłatne ułaskawienie każdemu informatorowi, który ujawnił miejsce jego pobytu. Trwała pierwsza światowa obława w pisanej historii. [60]

Splądrowanie statku ze skarbami Aurangzeba miało poważne konsekwencje dla angielskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. Wściekły cesarz Mogołów Aurangzeb nakazał Sidi Yaqubowi i Nawabowi Daud Khanowi zaatakować i zamknąć cztery fabryki firmy w Indiach oraz uwięzić ich oficerów, którzy prawie zostali zlinczowani przez tłum wściekłych Mogołów , obwiniając ich za grabieże ich rodaków, i zagrozili, że postawią koniec wszelkiego angielskiego handlu w Indiach. Aby uspokoić cesarza Aurangzeba, a zwłaszcza jego wielkiego wezyra Asada Khana , Parlament zwolnił Every ze wszystkich aktów łaski (ułaskawienia) i amnestii, które następnie wydał innym piratom.

  • Angielskie, holenderskie i duńskie faktorie w Mocha

  • XVIII-wieczne przedstawienie Kapitana Piratów Henry'ego Every, z pokazanym Fancy walczącym ze swoją ofiarą w tle

  • Brytyjscy piraci, którzy walczyli podczas Wojny dzieci, walcząc z Ganj-i-Sawai

Tworzenie kompletnego monopolu

Monopol handlowy

Dobrobyt, jakim cieszyli się oficerowie kompanii, pozwolił im wrócić do Wielkiej Brytanii i założyć rozległe posiadłości i biznesy oraz zdobyć władzę polityczną, taką jak miejsca w Izbie Gmin. [62] Kapitanowie statków sprzedawali swoje nominacje następcom za kwotę do 500 funtów. Ponieważ rekruci chcieli wrócić do Wielkiej Brytanii bogaci, zabezpieczając indyjskie pieniądze, ich lojalność wobec ojczyzny wzrosła. [62]

Firma rozwinęła lobby w parlamencie angielskim. Naciski ze strony ambitnych handlarzy i byłych wspólników firmy (pseutralnie nazywanych przez firmę Intruzami ), którzy chcieli zakładać w Indiach prywatne firmy handlowe, doprowadziły do ??uchwalenia ustawy deregulacyjnej w 1694 r

Ustawa ta zezwalała każdej angielskiej firmie na handel z Indiami, chyba że zostało to wyraźnie zabronione przez ustawę parlamentu, unieważniając tym samym statut, który obowiązywał przez prawie 100 lat. Kiedy w 1697 r. Uchwalono ustawę o Kompanii Wschodnioindyjskiej z 1697 r. (9 Will. Ok. 44), nowa "równoległa" Kompania Wschodnioindyjska (oficjalnie nazywana Angielską Kompanią Handlową do Indii Wschodnich ) została objęta wspieranym przez państwo odszkodowaniem w wysokości ? 2 miliony. [64] Potężni akcjonariusze starej firmy szybko wpłacili 315 000 funtów na nowy koncern i zdominowali nowy organ. Obie firmy przez pewien czas walczyły ze sobą, zarówno w Anglii, jak iw Indiach, o dominujący udział w handlu.

Szybko stało się jasne, że w praktyce pierwotna firma nie miała prawie żadnej wymiernej konkurencji. Firmy połączyły się w 1708 r. Na mocy trójstronnej umowy obejmującej zarówno firmy, jak i państwo, a statut i umowa nowej Zjednoczonej Kompanii Kupców Anglii Trading do Indii Wschodnich zostały nadane przez Sidneya Godolphina, 1.hrabiego Godolphin . [65] Na mocy tego układu połączona spółka pożyczyła Skarbowi Państwa sumę 3 200 000 funtów w zamian za wyłączne przywileje na kolejne trzy lata, po których sytuacja miała zostać zweryfikowana. Połączona firma przekształciła się w United Company of Merchants of England Trading to the East Indies

Ciągła walka między lobby firmowym a parlamentem trwała przez dziesięciolecia. Firma szukała stałego zakładu, podczas gdy Parlament nie chciał dobrowolnie przyznać jej większej autonomii, a tym samym zrezygnować z możliwości wykorzystywania zysków firmy. W 1712 r. kolejna ustawa odnowiła status firmy, choć długi zostały spłacone. Do 1720 r. 15% brytyjskiego importu pochodziło z Indii, prawie cały przechodził przez firmę, co ponownie potwierdziło wpływ lobby firmowego. Licencja została przedłużona do 1766 r. kolejną ustawą z 1730 r.

W tym czasie Wielka Brytania i Francja stały się zaciekłymi rywalami. Często dochodziło między nimi do potyczek o kontrolę nad posiadłościami kolonialnymi. W 1742 r., w obawie przed finansowymi konsekwencjami wojny, rząd brytyjski zgodził się przedłużyć termin licencjonowanego wyłącznego handlu przez firmę w Indiach do 1783 r., w zamian za kolejną pożyczkę w wysokości 1 miliona funtów. W latach 1756-1763 wojna siedmioletnia skierowała uwagę państwa na konsolidację i obronę posiadłości terytorialnych w Europie i kolonii w Ameryce Północnej

Wojna toczyła się częściowo na teatrze indyjskim, między oddziałami kompanii a siłami francuskimi. W 1757 r. Oficerowie prawni Korony wydali opinię Pratt-Yorke, rozróżniającą terytoria zamorskie nabyte na mocy prawa podboju od tych nabytych na mocy traktatu prywatnego . W opinii stwierdzono, że chociaż Korona Wielkiej Brytanii cieszyła się zwierzchnictwem nad obydwoma, tylko własność tej pierwszej należała do Korony.

Wraz z nadejściem rewolucji przemysłowej Wielka Brytania wyprzedziła swoich europejskich rywali. Popyt na indyjskie towary został zwiększony przez potrzebę utrzymania wojska i gospodarki w czasie wojny oraz zwiększoną dostępność surowców i wydajnych metod produkcji. Jako ojczyzna rewolucji, Wielka Brytania doświadczyła wyższego standardu życia. Jego stale rosnący cykl dobrobytu, popytu i produkcji miał głęboki wpływ na handel zagraniczny. Firma stała się największym pojedynczym graczem na brytyjskim rynku globalnym. W 1801 roku Henry Dundas poinformował o tym Izbę Gmin

... w dniu 1 marca 1801 r. długi Kompanii Wschodnioindyjskiej wynosiły 5 393 989 l. ich skutki do 15 404 736 l. i że ich sprzedaż wzrosła od lutego 1793 r. z 4 988 300 l. do 7 602 041

Handel saletrą

Sir John Banks , biznesmen z Kentu , który wynegocjował porozumienie między królem a kompanią, rozpoczął swoją karierę w konsorcjum zajmującym się aranżowaniem kontraktów na zaopatrzenie marynarki wojennej w interes, którym zajmował się przez większość swojego życia. Wiedział, że Samuel Pepys i John Evelyn zgromadzili pokaźną fortunę na handlu w Lewancie i Indiach.

Został dyrektorem, a później, jako gubernator Kompanii Wschodnioindyjskiej w 1672 r., Zaaranżował kontrakt, który obejmował pożyczkę saletry o wartości 20 000 i 30 000 funtów - znanej również jako azotan potasu, podstawowy składnik prochu strzelniczego - dla króla "po cenie, jaką będzie sprzedawać za świecę " - to znaczy na aukcji - gdzie licytacja mogła trwać tak długo, jak długo paliła się świeca o długości cala.

Uzgodniono również zaległe długi i firma zezwoliła na eksport 250 ton saletry. Ponownie w 1673 r. Banks z powodzeniem wynegocjował kolejny kontrakt na 700 ton saletry za 37 000 funtów między królem a firmą. Zapotrzebowanie sił zbrojnych było tak duże, że władze czasami przymykały oko na nieopodatkowaną sprzedaż. Jeden z prezesów firmy miał nawet powiedzieć w 1864 r., że wolałby wyprodukować saletrę niż podatek od soli.

Podstawa monopolu

Monopol kolonialny

Dalsze informacje: Wielka Brytania w wojnie siedmioletniej

Wojna siedmioletnia (1756-1763) doprowadziła do klęski sił francuskich, ograniczyła francuskie ambicje imperialne i zahamowała wpływ rewolucji przemysłowej na terytoriach francuskich. Robert Clive , generalny gubernator, poprowadził kompanię do zwycięstwa nad Josephem François Dupleixem , dowódcą sił francuskich w Indiach, i odbił Fort St George z rąk Francuzów. Firma skorzystała z tego wytchnienia, aby przejąć Manilę w 1762 roku. [70] [ Potrzebne lepsze źródło ]

Na mocy traktatu paryskiego Francja odzyskała pięć zakładów zdobytych przez Brytyjczyków podczas wojny ( Pondichéry , Mahe , Karaikal , Yanam i Chandernagar), ale uniemożliwiono mu wznoszenie fortyfikacji i utrzymywanie wojsk w Bengalu (art. XI). Gdzie indziej w Indiach Francuzi mieli pozostać zagrożeniem militarnym, szczególnie podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych i aż do zdobycia Pondichéry w 1793 r. Na początku francuskich wojen o niepodległość bez żadnej obecności wojskowej. Chociaż te małe placówki pozostawały francuskimi posiadłościami przez następne dwieście lat, francuskie ambicje na terytoriach indyjskich zostały skutecznie powstrzymane, eliminując w ten sposób główne źródło konkurencji gospodarczej dla firmy.

Wielki głód w Bengalu w 1770 r ., który został zaostrzony przez działania Kompanii Wschodnioindyjskiej, doprowadził do ogromnych niedoborów oczekiwanej wartości gruntów dla firmy. Spółka poniosła duże straty, a kurs jej akcji znacząco spadł. W maju 1772 r. kurs akcji EIC znacznie wzrósł. W czerwcu Alexander Fordyce stracił 300 000 funtów z powodu braku akcji EIC, pozostawiając swoich partnerów odpowiedzialnych za długi szacowane na 243 000 funtów. [71] Gdy ta informacja została upubliczniona, podczas brytyjskiego kryzysu kredytowego w latach 1772-1773 upadło 20-30 banków w całej Europie . [72] [73] W samych Indiach firma miała długi w wysokości 1,2 miliona funtów. Wygląda na to, że dyrektorzy EIC, James Cockburn iGeorge Colebrooke " szturmował " amsterdamski rynek w 1772 roku. [74] Źródłem tego kryzysu w odniesieniu do Kompanii Wschodnioindyjskiej były przewidywania Isaaca de Pinto, że "warunki pokojowe i obfitość pieniędzy popchną akcje wschodnioindyjskie do "wygórowane wysokości".

We wrześniu firma zaciągnęła kredyt w Banku Anglii, który miał zostać spłacony ze sprzedaży towarów jeszcze w tym miesiącu. Ponieważ jednak brakowało kupujących, większość sprzedaży musiała zostać odroczona, a gdy termin spłaty pożyczki stał się wymagalny, kasa firmy była pusta. 29 października bank odmówił odnowienia kredytu. Decyzja ta zapoczątkowała łańcuch wydarzeń, które uczyniły rewolucję amerykańską nieuniknioną. Kompania Wschodnioindyjska miała osiemnaście milionów funtów herbaty w brytyjskich magazynach. Ogromna ilość herbaty jako aktywa, które leżały niesprzedane. Sprzedanie go w pośpiechu zdziałałoby cuda dla jego finansów.

14 stycznia 1773 r. dyrektorzy EIC poprosili rząd o pożyczkę i nieograniczony dostęp do rynku herbaty w koloniach amerykańskich, co zostało przyznane. [77] W sierpniu 1773 r. Bank Anglii udzielił EIC pożyczki.

Kompania Wschodnioindyjska uzyskała również przewagę konkurencyjną nad kolonialnymi importerami herbaty z Ameryki, aby sprzedawać herbatę ze swoich kolonii w Azji w koloniach amerykańskich. Doprowadziło to do Boston Tea Party w 1773 r., Podczas którego protestujący weszli na pokład brytyjskich statków i wyrzucili herbatę za burtę. Kiedy protestujący skutecznie zapobiegli rozładunkowi herbaty w trzech innych koloniach oraz w Bostonie, gubernator Thomas Hutchinson z prowincji Massachusetts Bay odmówił zwrotu herbaty do Wielkiej Brytanii. Był to jeden z incydentów, które doprowadziły do ??rewolucji amerykańskiej i niepodległości amerykańskich kolonii.

Monopol handlowy firmy z Indiami został zniesiony na mocy Statutu z 1813 roku . Monopol z Chinami został zniesiony w 1833 roku , kończąc działalność handlową firmy i czyniąc jej działalność czysto administracyjną.

Likwidacja

W następstwie powstania indyjskiego w 1857 r. i zgodnie z postanowieniami ustawy o rządzie Indii z 1858 r. , rząd brytyjski znacjonalizował firmę. Rząd brytyjski przejął jego indyjskie posiadłości, uprawnienia administracyjne i maszyny oraz siły zbrojne

Firma pozbyła się już swoich aktywów handlowych w Indiach na rzecz rządu Wielkiej Brytanii w 1833 r., Przy czym ten ostatni przejął długi i zobowiązania firmy, które miały być obsługiwane i spłacane z wpływów podatkowych uzyskanych w Indiach. W zamian akcjonariusze głosowali za przyjęciem rocznej dywidendy w wysokości 10,5%, gwarantowanej przez czterdzieści lat, również finansowanej z Indii, z ostateczną wypłatą w celu umorzenia pozostających w obrocie akcji. Zobowiązania dłużne trwały po rozwiązaniu i zostały wygaszone dopiero przez rząd Wielkiej Brytanii podczas drugiej wojny światowej.

Firma istniała w szczątkowej formie, kontynuując zarządzanie handlem herbatą w imieniu rządu brytyjskiego (i dostawami Świętej Heleny ) do czasu wejścia w życie Ustawy o odkupieniu dywidendy z akcji w Indiach Wschodnich z 1873 r. , 1 stycznia 1874 r. Ustawa ta przewidywała o formalne rozwiązanie spółki w dniu 1 czerwca 1874 r., po ostatecznej wypłacie dywidendy i zamianie lub wykupie jej akcji.

The Times skomentował 8 kwietnia 1873:

"Dokonała dzieła, jakiego w całej historii rodzaju ludzkiego nie podjęła żadna inna firma handlowa i z pewnością żadna nie podejmie się w nadchodzących latach".

Zakłady w Wielkiej Brytanii

Siedziba firmy w Londynie, z której zarządzano znaczną częścią Indii, mieściła się w East India House przy Leadenhall Street . Po zajęciu lokalu przy Philpot Lane od 1600 do 1621; w Crosby House , Bishopsgate od 1621 do 1638; a na Leadenhall Street od 1638 do 1648 roku firma przeniosła się do Craven House, elżbietańskiej rezydencji przy Leadenhall Street. Budynek stał się znany jako East India House w 1661 r. Został całkowicie przebudowany i powiększony w latach 1726-1729, a następnie znacznie przebudowany i rozbudowany w latach 1796-1800. Ostatecznie został opuszczony w 1860 r. I rozebrany w latach 1861-1862. [82] Miejsce to jest obecnie zajęte przez budynek Lloyd's

W 1607 roku firma zdecydowała się na budowę własnych statków i wydzierżawiła stocznię na Tamizie w Deptford . Do 1614 r., gdy stocznia stała się zbyt mała, zakupiono alternatywną lokalizację w Blackwall : nowa stocznia była w pełni operacyjna do 1617 r. Została sprzedana w 1656 r., chociaż przez kilka lat budowano tam i naprawiano statki Kompanii Wschodnioindyjskiej. nowi właściciele. [83]

W 1803 roku ustawa parlamentu, promowana przez Kompanię Wschodnioindyjską, ustanowiła East India Dock Company w celu stworzenia nowego zestawu doków ( East India Docks ) głównie do użytku statków handlujących z Indiami. Istniejący Brunswick Dock, część terenu Blackwall Yard, stał się Export Dock; podczas gdy na północy zbudowano nowy dok importowy. W 1838 roku East India Dock Company połączyła się z West India Dock Company . Doki zostały przejęte przez Port of London Authority w 1909 roku i zamknięte w 1967 roku

East India College został założony w 1806 roku jako placówka szkoleniowa dla "pisarzy" (tj. urzędników) w służbie kompanii. Początkowo znajdował się w zamku Hertford , ale w 1809 roku przeniósł się do specjalnie wybudowanej siedziby w Hertford Heath w hrabstwie Hertfordshire. W 1858 roku kolegium zostało zamknięte; ale w 1862 budynki zostały ponownie otwarte jako szkoła publiczna , obecnie Haileybury i Imperial Service College . [85] [86]

Seminarium Wojskowe Kompanii Wschodnioindyjskiej zostało założone w 1809 roku w Addiscombe , niedaleko Croydon , Surrey, aby szkolić młodych oficerów do służby w armiach kompanii w Indiach. Mieściła się w Addiscombe Place, rezydencji z początku XVIII wieku. Rząd przejął go w 1858 roku i przemianował go na Royal Indian Military College. W 1861 roku został zamknięty, a następnie przebudowany.

W 1818 roku firma zawarła umowę, na mocy której jej pracownicy, którzy zostali uznani za niepoczytalnych w Indiach, mogli przebywać pod opieką w Pembroke House, Hackney w Londynie, prywatnym zakładzie dla obłąkanych prowadzonym przez dr George'a Reesa do 1838 roku, a następnie przez dr Williama Williamsa. Porozumienie przetrwało samą firmę i trwało do 1870 r., kiedy Biuro w Indiach otworzyło własny azyl, Royal India Asylum , w Hanwell w Middlesex.

East India Club w Londynie powstał w 1849 roku dla oficerów firmy. Klub istnieje do dziś jako prywatny klub dżentelmenów z siedzibą klubową przy 16 St James's Square w Londynie

Symbole

Flagi

Dalsze informacje: Flaga Kompanii Wschodnioindyjskiej

Flaga angielskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej zmieniała się z biegiem czasu, z kantonem opartym na fladze współczesnego Królestwa i polem z naprzemiennymi czerwonymi i białymi paskami od 9 do 13.

Od 1600 roku kanton składał się z krzyża św. Jerzego reprezentującego Królestwo Anglii . Wraz z Aktami Unii z 1707 r . kanton został zmieniony na nową flagę Unii - składającą się z angielskiego krzyża św. Jerzego połączonego ze szkockim krzyżem św. Andrzeja - reprezentującą Królestwo Wielkiej Brytanii . Po aktach unii z 1800 r. , które połączyły Irlandię z Wielką Brytanią, tworząc Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii , kanton flagi Kompanii Wschodnioindyjskiej został odpowiednio zmieniony i włączył Saint Patrick's Saltire .

Odbyło się wiele dyskusji na temat liczby i kolejności pasków na polu flagi. Dokumenty historyczne i obrazy przedstawiają odmiany od 9 do 13 pasków, przy czym niektóre obrazy przedstawiają górny pasek w kolorze czerwonym, a inne w kolorze białym.

W czasie rewolucji amerykańskiej flaga Kompanii Wschodnioindyjskiej była prawie identyczna z Flagą Wielkiej Unii
Historyk Charles Fawcett argumentował, że flaga Kompanii Wschodnioindyjskiej zainspirowała Gwiazdy i paski Ameryki

Herb


Oryginalny herb Kompanii Wschodnioindyjskiej (1600)


Późniejszy herb Kompanii Wschodnioindyjskiej (1698)

Oryginalny herb Kompanii Wschodnioindyjskiej został nadany w 1600 r. Herb jest następujący: "Azure, trzy statki z trzema masztami, z takielunkiem i pod pełnymi żaglami, żagle, proporce i chorągiewki Argent, każdy naładowany krzyżem Gules; na wodzu drugiego blady kwartalnik Azure i Gules, na 1 i 4 fleur-de-lis lub na 2 i 3 lampart lub między dwiema różami Gules zaszczepiony Lub kolczasty Vert. Tarcza miała jako herb : "Kula bez ramy, ograniczona zodiakiem w zakręcie Lub między dwoma proporczykami flottant Argent, każdy naładowany krzyżem Gules, nad kulą słowa Deus indicat" (łac. Bóg wskazuje ) . Zwolennicy _były dwa lwy morskie (lwy z rybimi ogonami), a motto brzmiało Deo ducente nil nocet (łac.: Gdzie Bóg prowadzi, nic nie szkodzi).

Późniejsze ramiona Kompanii Wschodnioindyjskiej, przyznane w 1698 r., Były następujące: "Argent krzyż Gules; w głównej kwaterze dexter herb kwartalnika Francji i Anglii , tarcza ozdobnie i królewsko zwieńczona Or". Herb brzmiał: "Szalejący lew strażnik Lub trzymający między przednimi łapami właściwą królewską koronę". Zwolennikami byli: "Dwa szalejące lwy strzegące Lub, każdy podtrzymujący wzniesiony sztandar Argent, naładowany krzyżem Gules". Motto brzmiało Auspicio regis et senatus anglia (łac. Pod auspicjami króla i parlamentu Anglii).

Znak handlowy

  • Znak handlowy HEIC na znaczku pocztowym Blue Scinde Dawk (1852)

  • Miedziana moneta 1 Pice (1/64 rupii) prezydencji Prezydencji Bombaju ze znakiem beli (1821)

Kiedy Kompania Wschodnioindyjska została zarejestrowana w 1600 r., Poszczególni kupcy lub członkowie firm, takich jak Kompania Kupców Przygód, nadal mieli zwyczaj posiadania wyróżniającego znaku kupieckiego , który często zawierał mistyczny "Znak Czterech" i służył jako znak towarowy. Znak handlowy Kompanii Wschodnioindyjskiej składał się z "Znaku Czterech" na szczycie serca, w którym znajdowała się sól między dolnymi ramionami, na której znajdowały się inicjały "EIC".
Znak ten był centralnym motywem monet Kompanii Wschodnioindyjskiej i stanowi centralny emblemat na znaczkach pocztowych Scinde Dawk

Statki

Zobacz także: East Indiaman i Lista portów zawinięcia Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej


Statki w Porcie w Bombaju, ok. 1731

Statki Kompanii Wschodnioindyjskiej nazywano East Indiamen lub po prostu "Indiamen".
Ich nazwy były czasami poprzedzone inicjałami "HCS", oznaczającymi "Honorową służbę kompanii" lub "Honorowy statek kompanii", na przykład HCS Vestal (1809) i HCS Intrepid (1780)


Royal George był jednym z pięciu East Indiamenów, które hiszpańska flota zdobyła w 1780 roku

Podczas wojen o niepodległość Francji i wojen napoleońskich Kompania Wschodnioindyjska załatwiła listy kaperskie dla swoich statków, takich jak Lord Nelson

Nie chodziło o to, żeby mogli nosić armaty do odpierania okrętów wojennych, korsarzy i piratów podczas ich wypraw do Indii i Chin (co mogli robić bez pozwolenia), ale żeby, gdyby mieli okazję wziąć nagrodę, mogli to zrobić więc bez bycia winnym piractwa.
Podobnie, Earl of Mornington , statek pakunkowy Kompanii Wschodnioindyjskiej z zaledwie sześcioma działami, również pływał pod listem marki.

Ponadto firma posiadała własną flotę, Bombay Marine, wyposażoną w okręty wojenne, takie jak Grappler
Okręty te często towarzyszyły statkom Królewskiej Marynarki Wojennej podczas wypraw, takich jak Inwazja na Jawę (1811).

W Bitwie pod Pulo Aura, która była prawdopodobnie najbardziej znaczącym zwycięstwem kompanii na morzu, Nathaniel Dance, komandor konwoju Indian i żeglujący na pokładzie Warley'a (1796), poprowadził kilku Hindusów w potyczce z francuską eskadrą, wypędzając ich.

Jakieś sześć lat wcześniej, 28 stycznia 1797 roku, pięciu ludzi z Indiamenami w Woodford pod dowództwem kapitana Charlesa Lennoxa w Taunton-Castle, kapitana Edwarda Studda w Canton, kapitana Abla Vyvyana w Boddam, kapitana George'a Palmera i Oceanu (1788), kapitana Johna Christiana Lochnera, napotkało Admirał de Sercey i jego eskadra fregat.

Przy tej okazji Indiamenom udało się blefować w bezpieczne miejsce i nawet bez oddania strzału.
Wreszcie, 15 czerwca 1795 roku, generał Goddard odegrał dużą rolę w zdobyciu siedmiu Holendrów z Indii Wschodnich u wybrzeży Wyspy St Helena

East Indiamen byli duzi i silnie zbudowani, a kiedy Królewska Marynarka Wojenna desperacko potrzebowała statków do eskortowania konwojów handlowych, kupiła kilka z nich, aby przerobić je na okręty wojenne. Earl of Mornington został HMS Drake

Inne przykłady obejmują:

Ich konstrukcja jako statków handlowych oznaczała, że ??ich wydajność w roli okrętu wojennego była rozczarowująca, a marynarka wojenna przekształciła je w transportowce.

Rekordy

Główny artykuł: India Office Records

W przeciwieństwie do wszystkich innych akt rządu brytyjskiego, akta Kompanii Wschodnioindyjskiej (i jej następcy, Biura w Indiach ) nie znajdują się w Archiwach Narodowych w Kew w Londynie, ale są przechowywane przez Bibliotekę Brytyjską w Londynie jako część obszaru Azji, Pacyfiku i Kolekcje Afryki . Katalog można przeszukiwać online w katalogach Dostęp do archiwów . [100] Wiele akt Kompanii Wschodnioindyjskiej jest dostępnych bezpłatnie w Internecie na mocy umowy zawartej przez Towarzystwo Rodzin w Indiach Brytyjskich z Biblioteką Brytyjską. Istnieją opublikowane katalogi dzienników i dzienników statków Kompanii Wschodnioindyjskiej, 1600-1834; [101]oraz niektórych instytucji-córek firmy, w tym East India Company College, Haileybury i Addiscombe Military Seminary.

Asiatic Journal and Monthly Register for British India and its Dependencies, wydany po raz pierwszy w 1816 roku, był sponsorowany przez Kompanię Wschodnioindyjską i zawiera wiele informacji dotyczących EIC.

Pierwsi gubernatorzy

Zobacz też

Kompania Wschodnioindyjska

Zobacz również: Dolar Sumatrzański; (tzw. Dolar malajski [ringgit]) był walutą Imperium Brytyjskiego kolonii Bencoolen (znanej również jako Fort Marlbro' lub Fort Marlborough; dziś jest znany jako Bengkulu)