  
   |
|
|
Pirackie walki, napady i bitwy
(zbiór incydentów związanych z piratami na wikipedii)
Kampania w Zatoce
Perskiej (1819) Kampania w Zatoce Perskiej w 1819 roku była brytyjską ekspedycją karną, głównie przeciwko arabskim siłom morskim Al Qasimi w Zatoce Perskiej, które wyruszyły z Bombaju w Indiach w listopadzie 1819 roku, by zaatakować Ras Al Khaimah
Kampania odniosła militarny sukces dla Brytyjczyków i doprowadziła do podpisania Ogólnego Traktatu Morskiego z 1820 r. Między Brytyjczykami a szejkami tego, co wówczas było znane jako " Wybrzeże Piratów ", które po tym traktacie stało się znane jako " Wybrzeże Trucial ". . Dziś terytorium obejmuje znaczną część Zjednoczonych Emiratów Arabskich tłoPo dziesięcioleciach incydentów, w których brytyjska żegluga popadła w konflikt z agresywnym Al Qasimi, w 1809 roku ekspedycja wyruszyła do Ras Al Khaimah . Ta kampania doprowadziła do podpisania traktatu pokojowego między Brytyjczykami a przywódcą Al Qasimi, Hussanem Bin Rahmahem. To załamało się w 1815 roku. JG Lorimer twierdzi, że po rozwiązaniu układu Al Qasimi "oddawał się teraz karnawałowi morskiego bezprawia, z którym nawet ich poprzednie rekordy nie miały porównania". W 1815 roku załoga brytyjskiego statku indyjskiego została schwytana przez Al Qasimi w pobliżu Maskatu i większość załogi została zamordowana. Następnie, 6 stycznia, Al Qasimi schwytał u wybrzeży Dwarki uzbrojony pattamar , Deriah Dowlut , i zamordował 17 z 38 indyjskich członków załogi. Na Morzu Czerwonym w 1816 r. Zabrano trzy indyjskie statki handlowe z Surat pod banderą brytyjską, a większość załóg zginęła. Po incydencie z udziałem statków Surat (podobno został przeprowadzony przez Amira Ibrahima, kuzyna władcy Al-Kasimi, Hassana Bin Rahmaha ), miało miejsce dochodzenie i Ariel został wysłany do Ras Al Khaimah z Bushire , gdzie wrócił z kategoryczne zaprzeczenie udziału w aferze ze strony Al Qasimi, którzy również starali się wskazać, że nie podjęli się uznania "bałwochwalczych Hindusów" za poddanych brytyjskich, nie mówiąc już o kimkolwiek z zachodniego wybrzeża Indii poza Bombajem i Mangalore Niewielka eskadra zebrała się w pobliżu Ras Al Khaimah i na szejka Hassana, który nadal był "uparty", otworzyła ogień do czterech zakotwiczonych tam statków. Strzelając ze zbyt dużej odległości, eskadra zużyła około 350 pocisków bez skutku; następnie rozpadł się, odwiedzając inne porty na wybrzeżu. Nic dziwnego, biorąc pod uwagę tę nieskuteczną "karę", Lorimer donosi, że "wzrosła zuchwałość piratów" i nastąpiły dalsze naloty na statki, w tym zabranie "arabskiego statku, ale obsługiwanego przez Anglików i latającego w angielskich barwach" zaledwie 70 mil na północ od Bombaju. Po dodatkowym roku powtarzających się incydentów, pod koniec 1818 r. Hassan bin Rahmah podjął wobec Bombaju pojednawcze propozycje, które zostały "surowo odrzucone". Zasoby morskie dowodzone przez Al Qasimi w tym okresie oszacowano na około 60 dużych łodzi z siedzibą w Ras Al Khaimah, przewożących od 80 do 300 ludzi każda, a także 40 mniejszych statków stacjonujących w innych pobliskich portach. Sprawa przeciwko Al Qasimi została zakwestionowana przez historyka, autora i władcę Szardży, sułtana bin Mohammeda Al Qasimi w jego książce The Myth of Arab Piracy in the Gulf , w której argumentuje, że zarzuty są równoznaczne z " causus belli " przez Kompanię Wschodnioindyjską , która dążyła do ograniczenia lub wyeliminowania "nieformalnego" handlu Arabów z Indiami, oraz przedstawia szereg wewnętrznych komunikatów między rządem Bombaju a jego urzędnikami, które podały w wątpliwość wiele kluczowych zarzutów wysuniętych przez Lorimera w jego historia afery. [5]W tym czasie główny sekretarz rządu Bombaju, F. Warden, przedstawił protokół, w którym za piractwo obwiniano wpływ wahabitów na Al Qasimi i ingerencję Kompanii Wschodnioindyjskiej w sprawy tubylców. Naczelnik skutecznie sprzeciwił się także propozycji ustanowienia sułtana Maskatu jako władcy całego półwyspu. Argumenty i propozycje Wardena prawdopodobnie wpłynęły na kształt ostatecznego traktatu zawartego z szejkami wybrzeża Zatoki Perskiej. KampaniaZobacz także: brytyjskie statki transportowe dla kampanii w Zatoce Perskiej w 1819 roku W dniu 3 listopada 1819 r. Brytyjczycy wyruszyli na wyprawę przeciwko Al Qasimi pod dowództwem generała dywizji Williama Keira Granta , udając się do Ras Al Khaimah z siłą 3000 żołnierzy. [8] Brytyjczycy złożyli Saidowi bin Sultanowi z Maskatu ofertę, w której zostałby władcą Wybrzeża Piratów, gdyby zgodził się pomóc Brytyjczykom w ich wyprawie. Służebnie wysłał siły 600 ludzi i dwa statki. [9] [10]
Siły morskie składały się z Liverpoolu , Edenu , Curlewu oraz pewnej liczby łodzi z bronią i moździerzami. Kapitan Collier z Liverpoolu dowodził siłami morskimi. Bombay Marine of the East India Company (EIC) dostarczyła sześć uzbrojonych statków: 16-działowy Teignmouth pod dowództwem kapitana Halla, starszego kapitana EIC, 16-działowy Benares , 14-działowy Aurora , 14-działowy Nautilus , 12-działowy Ariel i 12-działowy Vestal . [11] Później dwie fregaty i 600 żołnierzy należących do sułtana Maskatudołączył do wyprawy. Po stronie armii Grant dowodził około 3000 żołnierzy w transportach, w tym 47 i 65 pułkiem piechoty , 1 batalionem 2 pułku piechoty tubylców, kompaniami flanki 1 batalionu 3 pułku piechoty tubylców i batalionu piechoty morskiej i pół kompanii pionierów. W sumie w wyprawie wzięło udział 1645 europejskich żołnierzy i marines oraz 1424 indyjskich sepojów . Siły zbrojne zebrały się u wybrzeży Ras Al Khaimah w dniach 25 i 26 listopada, a 2 i 3 grudnia wojska wylądowały na południe od miasta i ustawiły baterie dział i moździerzy, a 5 grudnia miasto zostało zbombardowane z obu stron. ląd i morze. Collier umieścił kapitana Walpole'a z Curlew na czele kanonierek i uzbrojonej szalupy w celu ochrony lądowania, któremu jednak nie sprzeciwiono się. [13] Bombardowanie miasta rozpoczęło się 6 grudnia z lądowych baterii 12-funtowych dział i moździerzy oraz z morza. 7 grudnia do baterii lądowych dodano dwa 24-funtowe działa z Liverpoolu. Ucieczka Ras Al Khaimah doprowadziła do tylko pięciu ofiar w Wielkiej Brytanii, w przeciwieństwie do 400 do 1000 ofiar podobno poniesionych przez Al Qasimi. Upadek fortu DhayahPo upadku Ras Al Khaimah wysłano trzy krążowniki w celu zablokowania Rams na północy i okazało się, że ten również jest opuszczony, a jego mieszkańcy wycofali się do "nie do zdobycia" położonego na szczycie wzgórza fortu Fortu Dhayah
Brytyjczycy wylądowali 18 grudnia, które 19 grudnia przedarły się w głąb lądu przez plantacje daktyli do fortu Dhayah. Tam 398 mężczyzn i kolejne 400 kobiet i dzieci wytrzymało, bez urządzeń sanitarnych, wody i skutecznej osłony przed słońcem, przez trzy dni pod ciężkim ostrzałem z moździerzy i 12-funtowych dział. Dwie 24-funtowe armaty z HMS Liverpool , które były używane do bombardowania Ras Al Khaimah od strony lądu, zostały ponownie użyte i przeciągnięte przez równinę z przybrzeżnych bagien namorzynowych Rams, na odległość około trzech mil. Każde z dział ważyło ponad dwie tony. Po trwaniu dwóch godzin ciągłego ognia z wielkich dział, które przedarły się przez mury fortu, ostatni z Al Qasimi poddał się o godzinie 10.30 rano 22 grudnia. Wielu ludzi w forcie było pasterzami i rolnikami, którzy uciekli tam po przybyciu Brytyjczyków, a spośród 398 osób, które się poddały, tylko 177 zostało zidentyfikowanych jako walczący. Brytyjska flaga została na krótko wywieszona z fortu, zanim został wysadzony w powietrze. Straty brytyjskie z akcji w Dhayah obejmowały jednego oficera i trzech zabitych i szesnastu rannych. [19] Następnie
brytyjskie siły ekspedycyjne wysadziły w powietrze
miasto Ras Al Khaimah i utworzyły tam garnizon
składający się z 800 sepajów i artylerii, po czym
odwiedziły Jazirat
Al Hamra , które okazało się opuszczone. Następnie
zniszczyli fortyfikacje i większe statki Umm
Al Qawain , Ajman , Fasht , Sharjah , Abu
Hail i Dubaju . Zniszczonych
zostało również dziesięć statków, które schroniły
się w Bahrajnie. Traktat i następstwaPonieważ szejkowie tych społeczności byli w niewoli lub zdecydowali się poddać, zaproponowano traktat regulujący pokojowe stosunki w przyszłości, ogólny traktat pokoju morskiego z 1820 r . Traktat zaczyna się słowami: "W imię Boga, miłosiernego, współczującego! Chwała niech będzie Bogu, który zarządził, aby pokój był błogosławieństwem dla Jego stworzeń. Pod auspicjami przedstawiciela Wielkiej Brytanii, Sir Williama Keira Granta , traktat zakazał piractwa w Zatoce Perskiej , zakazał niewolnictwa i wymagał, aby wszystkie nadające się do użytku statki były rejestrowane przez siły brytyjskie przez wywieszanie charakterystycznych czerwono-białych flag, które istnieją dziś jako flagi odpowiednich emiraty. Traktat został podpisany przez szejków z Khatt i Falaya; Jazirah Al Hamra ; Abu Zabi , Rams i Dhayah, Dubaj , Sharjah , Adżman i Umm Al Qawain . Miało to doprowadzić do trwałego pokoju i ery bezprecedensowego dobrobytu, a także do ustanowienia dobrze prosperujących społeczności handlujących na wybrzeżach, z których część rozwinie się, by stać się globalnymi miastami.
|
