  
   |
|
|
I M P E R I A I
K O L O N I E
Zobacz też : |
Imperia ogólnie | Starożytne | Średniowieczne | Nowożytne |
Kolonializm
i Imperializm | Kolonializm
europejski | Imperia
kolonialne | Imperia
afrykańskie |
Zobacz także:
IMPERIA KOLONIALNE
(pochyło, najważniejsze): | Brytyjskie w tym: posiadłości angielskie | Duńskie | Holenderskie | Francuskie | Włoskie | Japońskie | Omańskie | Kurońskie (lenno
Rzeczypospolitej) | Portugalskie | Hiszpańskie | Szwedzkie | Rosyjskie | |
Druga Wojna
Stuletnia (1688-1815) Druga wojna stuletnia to periodyzacja lub termin epoki historycznej używany przez niektórych historyków [1] [2] [3] do opisania serii konfliktów zbrojnych między Wielką Brytanią a Francją , które miały miejsce od około 1689 (lub niektórzy twierdzą, że 1714) do 1815. Nazwa drugiej wojny stuletniej pochodzi od wojny stuletniej , która miała miejsce w XIV i XV wieku. Wydaje się, że termin ten został ukuty przez JR Seeleya w jego wpływowej pracy The Expansion of England (1883).
tłoPodobnie jak wojna stuletnia , termin ten nie opisuje pojedynczego wydarzenia militarnego, ale trwały ogólny stan wojny między dwoma głównymi walczącymi stronami. Użycie tego wyrażenia jako nadrzędnej kategorii wskazuje na wzajemne powiązania wszystkich wojen jako elementów rywalizacji między Francją a Wielką Brytanią o potęgę światową. Była to wojna między i o przyszłość imperiów kolonialnych każdego państwa . Oba kraje pozostawały ciągłymi antagonistami, nawet gdy ich tożsamość narodowa przeszła znaczną ewolucję. Wielka Brytania nie była pojedynczym państwem aż do 1707 r., wcześniej była oddzielnymi królestwami Anglii i Szkocji , aczkolwiek ze wspólną koroną i wojskiem. W 1801 roku Wielka Brytania została zjednoczona z Królestwem Irlandii, tworząc Zjednoczone Królestwo . W tym okresie we Francji panowała także dynastia Burbonów , reżimy Rewolucji Francuskiej i Pierwsze Cesarstwo Różne wojny między dwoma państwami w XVIII wieku zwykle obejmowały inne kraje europejskie w dużych sojuszach; z wyjątkiem wojny poczwórnego sojuszu, kiedy były związane sojuszem anglo-francuskim , Francja i Wielka Brytania zawsze były sobie przeciwne. [ potrzebne źródło ] Niektóre wojny, takie jak wojna siedmioletnia , zostały uznane za wojny światowe i obejmowały bitwy w rozwijających się koloniach w Indiach , obu Amerykach i oceanicznych szlakach żeglugowych na całym świecie. WojnyPoczątek: 1688-1714Seria wojen rozpoczęła się wraz z wstąpieniem Holendra Wilhelma III na króla Anglii w czasie rewolucji 1688 roku . Jego poprzednicy, Stuartowie , starali się o przyjazne stosunki z Ludwikiem XIV : Jakub I i Karol I , obaj protestanci , unikali, na ile to możliwe, udziału w wojnie trzydziestoletniej , podczas gdy Karol II i nawrócony katolik Jakub II nawet aktywnie wspierali Ludwika XIV w jego wojnie z Republiką Holenderską. Jednak Wilhelm III starał się przeciwstawić katolickiemu reżimowi Ludwika XIV i przedstawiał się jako protestancki orędownik. Napięcia trwały przez następne dziesięciolecia, podczas których Francja chroniła jakobitów , którzy dążyli do obalenia późniejszych Stuartów, a po 1715 r . Hanowerczyków Kolonie: 1744-1783Po Wilhelmie III opozycja Francji i Wielkiej Brytanii przeniosła się z religii na gospodarkę i handel: oba narody rywalizowały o dominację kolonialną w obu Amerykach i Azji. Wojna siedmioletnia była jednym z największych i najbardziej decydujących konfliktów. Sojusz Francji i wsparcie kolonistów w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych przeciwko Wielkiej Brytanii odniosły sukces w podważeniu brytyjskiej hegemonii kolonialnej w Ameryce Północnej, ale z kolei długi z tego konfliktu zasiały ekonomiczne ziarna rewolucji we Francji wkrótce potem. Rewolucja i imperium: 1792-1815Kontynuowano francuską rywalizację wojskową z brytyjskim sprzeciwem wobec rewolucji francuskiej i wynikającymi z niej wojnami najpierw z nową Republiką Francuską , a następnie z Cesarstwem Napoleona . Po jego klęsce w 1814 roku abdykował i wygnał, ale uciekł w następnym roku, aby rozpocząć Stu Dni . Zakończyło się to klęską militarną w bitwie pod Waterloo , w której stanął w obliczu sił alianckich dowodzonych przez księcia Wellington . Koniec wojen napoleońskich skutecznie zakończył powtarzający się konflikt między Francją a Wielką Brytanią. Jednak celem Wielkiej Brytanii i jej sojuszników było przywrócenie francuskiej monarchii Burbonów w traktacie paryskima późniejszy kongres wiedeński , który miał na celu zapobieżenie dalszym rewolucjom w Europie, ostatecznie zakończył się niepowodzeniem wraz z późniejszymi rewolucjami 1848 roku NastępstwaPowtarzająca się retoryka stosowana w każdym kraju zmieniła się z odniesień do "naturalnego wroga" do zgody na wzajemną tolerancję. Wspólne interesy skłoniły ich do współpracy w wojnie krymskiej w latach pięćdziesiątych XIX wieku. Sto lat po wzajemnych walkach (i we wspólnym interesie powstrzymania rosnącej potęgi zjednoczonych Niemiec , poza Austrią, z ich Cesarstwem ), obaj byli w stanie ustanowić Entente Cordiale do 1904 r., demonstrując, że "Pierwszy" i "Drugie" wojny stuletnie to już przeszłość; różnice kulturowe trwały, ale gwałtowny konflikt dobiegł końca. "Kartagina" i "Rzym"Wielu
w Europie odniósł się do Wielkiej Brytanii jako "
Perfidious
Albion", sugerując, że jest to naród
zasadniczo niegodny zaufania. Wojny zawarte w rozszerzonym konflikcie
Ważne liczbyAnglia, Wielka Brytania
Francja
|
