Imperia kolonialne - Imperium Portugalskie

Oraz: Forty i twierdze Imperium Portugalskiego

Imperium Portugalskie (port.: Império Portugues ), znane również jako portugalskie zamorskie ( Ultramar Portugues ) lub portugalskie imperium kolonialne ( Imério Colonial Portugues ), składało się z zamorskich kolonii, faktorii i późniejszych terytoriów zamorskich zarządzanych przez Portugalię

Herb

Było to jedno z najdłużej istniejących Imperiów Kolonialnych w historii Europy, trwające prawie sześć wieków od podboju Podboju Ceuty w Afryce Północnej w 1415 r. Po oddaniu Chinom Macau w 1999 r.

Imperium rozpoczęło się w XV wieku, a od początku XVI wieku rozciągało się na cały świat, z bazami w Afryce, Ameryce Północnej, Ameryce Południowej oraz w różnych regionach Azji i Oceanii.

Wszystkie obszary świata, które kiedyś były częścią Imperium portugalskiego
Portugalczycy założyli na początku XVI wieku wraz z Imperium Hiszpańskim pierwsze globalne imperium i sieć handlową.

Imperium Portugalskie powstało na początku Ery Odkryć, a potęga i wpływy Królestwa Portugalii ostatecznie rozszerzyły się na cały świat.
W następstwie rekonkwisty rekonkwisty, Porugalscy żeglarze rozpoczęli eksplorację wybrzeży Afryki i atlantyckich archipelagów w latach 1418-1419, wykorzystując najnowsze osiągnięcia w nawigacji, kartografii i technologii morskiej, takie jak karawela w celu znalezienia drogi morskiej do źródło lukratywnego Handlu przyprawami

W 1488 Bartolomeu Dias okrążył Przylądek Dobrej Nadziei, a w 1498 Vasco da Gama dotarł do Indii
W 1500 roku Pedro Álvares Cabral, przypadkowo lądując lub tajemny plan korony, dotarł do Brazylii

Przez następne dziesięciolecia portugalscy żeglarze kontynuowali eksplorację wybrzeży i wysp Azji Wschodniej, zakładając po drodzeliczne Forty i faktorie handlowe.

Do 1571 r. ciąg placówek morskich łączył Lizbonę z Nagasaki wzdłuż wybrzeży Afryki, Bliskiego Wschodu, Indii i Azji Południowej.
Ta sieć handlowa i handel kolonialny miały znaczący pozytywny wpływ na wzrost gospodarczy Portugalii (1500-1800), kiedy stanowiły około jednej piątej dochodu Portugalii na mieszkańca.

Obszary świata, które kiedyś były częścią imperium portugalskiego

Kiedy Król Hiszpanii Filip II (Filip I Portugalii) przejął koronę portugalską w 1580 r., Rozpoczęła się 60-letnia unia między Hiszpanią a Portugalią, znana w późniejszej historiografii jako Unia Iberyjska
Królestwa nadal miały oddzielne administracje.

Ponieważ król Hiszpanii był także królem Portugalii, kolonie portugalskie stały się przedmiotem ataków trzech rywalizujących ze sobą mocarstw europejskich wrogo nastawionych do Hiszpanii: Imperium Republiki Holenderskiej, Anglii Kolonialnej i Kolonialego Imperium Francji
Ze swoją mniejszą populacją Portugalia nie była w stanie skutecznie obronić swojej nadmiernie rozciągniętej sieci punktów handlowych, a imperium rozpoczęło długi i stopniowy upadek.
Ostatecznie Brazylia stała się najcenniejszą kolonią drugiej ery imperium (1663-1825), aż w ramach fali ruchów niepodległościowych,które przetoczyły się przez Amerykę na początku XIX wieku, oderwała się w 1822 roku.

Trzecia era imperium obejmuje ostatni etap portugalskiego kolonializmu po uzyskaniuprzez Brazylię niepodległości w latach dwudziestych XIX wieku.

Do tego czasu posiadłości kolonialne zostały zredukowane do fortów i plantacji wzdłuż afrykańskiego wybrzeża (rozszerzone w głąb lądu podczas walki o Afrykę pod koniec XIX wieku), Timoru Portugalskiego i enklaww Indiach (Portugalskie Indie) i Chinach (portugalskie Makau).
Brytyjskie ultimatum z 1890 r. doprowadziło do ograniczenia ambicji Portugalii w Afryce

Tło (1139-1415)

Atlas Van der Hagen-KW1049B12 017-PORTUGALLIAE et ALGARBIAE REGNA

Główny artykuł: Historia Portugalii (1139-1415)

Początki Królestwa Portugalii sięgają rekonkwisty , stopniowego podboju Półwyspu Iberyjskiego z rąk Maurów . ^[6] Po ustanowieniu się odrębnym królestwem w 1139 r., Portugalia zakończyła podbój terytorium Maurów, docierając do Algarve w 1249 r., ale jej niezależność nadal była zagrożona przez sąsiednią Kastylię aż do podpisania traktatu z Ayllón w 1411 r ^{.
[7]}

Wolna od zagrożeń dla swojego istnienia i niekwestionowana przez wojny toczone przez inne państwa europejskie , Portugalia zwróciła uwagę za ocean iw stronę wyprawy wojskowej na muzułmańskie ziemie Afryki Północnej. ^[8] Było kilka prawdopodobnych motywów ich pierwszego ataku na Sułtanat Marinidów (w dzisiejszym Maroku ). Dało to możliwość kontynuowania chrześcijańskiej krucjaty przeciwko islamowi ; klasie wojskowej obiecywał chwałę na polu bitwy i łupy wojenne; ^[9] i wreszcie, była to również szansa na rozszerzenie handlu portugalskiego i zajęcie się kryzysem gospodarczym Portugalii. ^[8]

Podbój Ceuty w 1415 r., prowadzony przez Henryka Żeglarza, zapoczątkował imperium portugalskie.

W 1415 roku dokonano ataku na Ceutę, strategicznie położoną północnoafrykańską enklawę muzułmańską wzdłuż Morza Śródziemnego i jeden z końcowych portów transsaharyjskiego handlu złotem i niewolnikami.
Podbój był sukcesem militarnym i był jednym z pierwszych kroków w ekspansji Portugalii poza Półwysep Iberyjski, ale obrona przed siłami muzułmańskimi, które wkrótce ją oblegały, okazała się kosztowna
Portugalczycy nie byli w stanie wykorzystać go jako bazy do dalszej ekspansji w głąb lądu, a karawany transsaharyjskie jedynie zmieniły swoje trasy, aby ominąć Ceutę i/lub korzystały z alternatywnych portów muzułmańskich.

Pierwsze imperium (1415-1663)

Główne artykuły: Historia Portugalii (1415-1578) i portugalskie odkrycia
Zobacz także: europejskie enklawy w Afryce Północnej przed 1830 rokiem

Choć Ceuta okazała się rozczarowaniem dla Portugalczyków, podjęto decyzję o utrzymaniu jej podczas zwiedzania atlantyckiego wybrzeża Afryki.
Kluczowym orędownikiem tej polityki był Infante Dom Henry the Navigator, który brał udział w zdobyciu Ceuty i który aż do swojej śmierci w 1460 roku odgrywał wiodącą rolę w promowaniu i finansowaniu portugalskich eksploracji morskich.
Europejczycy nie wiedzieli, co leży za przylądkiem Bojador na afrykańskim wybrzeżu. Henry chciał wiedzieć, jak daleko rozciągają się terytoria muzułmańskie w Afryce i czy można dotrzeć drogą morską do Azji, aby dotrzeć do źródła lukratywnego handlu przyprawamii być może połączyć siły z legendarnym chrześcijańskim królestwem Prester John , o którym podobno istniało gdzieś w "Indii". ^[9]^[14] Pod jego patronatem wkrótce dotarto na atlantyckie wyspy Maderę (1419) i Azory (1427) i zaczęto je zasiedlać, produkując pszenicę na eksport do Portugalii.

Wspólna trasa Pero da Covilha i Afonso de Paiva do Adenu w latach 1487-1488 (zielona) Podróż Covilha 1489-? 1490 (pomarańczowy) Podróż Covilha do Etiopii 1490-?1530? (niebieski) Podróż Vasco da Gamy 1497-1499 (czarny)

Głównym celem Portugalii był handel, a nie kolonizacja czy podbój. Wkrótce jej statki przywoziły na europejski rynek wysoko cenione złoto, kość słoniową, pieprz, bawełnę, cukier i niewolników. Na przykład handel niewolnikami prowadzony był przez kilkudziesięciu kupców w Lizbonie. W trakcie poszerzania szlaków handlowych portugalscy nawigatorzy sporządzili mapy nieznanych części Afryki i rozpoczęli eksplorację Oceanu Indyjskiego. W 1487 r. lądowa wyprawa Pero da Covilha dotarła do Indii, badając możliwości handlowe z Indianami i Arabami, i ostatecznie docierając do Etiopii.
Jego szczegółowy raport był chętnie czytany w Lizbonie, która stała się najlepiej poinformowanym ośrodkiem światowej geografii i szlaków handlowych.

Pierwsze wycieczki po afrykańskim wybrzeżu

Obawy co do tego, co znajduje się za przylądkiem Bojador i czy po jego przejściu można było wrócić, rozwiały się w 1434 r., kiedy został okrążony przez jednego z kapitanów Infante Henry'ego, Gila Eanesa . Po przekroczeniu tej psychologicznej bariery łatwiej było badać dalej wzdłuż wybrzeża. ^[17] W 1443 roku Infante Dom Pedro , brat Henryka i ówczesny regent Królestwa, nadał mu monopol na żeglugę, wojnę i handel na ziemiach na południe od Przylądka Bojador. Później monopol ten został narzucony przez bulle papieskie Dum Diversas (1452) i Romanus Pontifex (1455), przyznające Portugalii monopol handlowy na nowo odkryte ziemie. ^[18]Dużym postępem, który przyspieszył ten projekt, było wprowadzenie w połowie XV wieku karaweli , statku, który mógł płynąć bliżej wiatru niż jakikolwiek inny statek działający w tamtym czasie w Europie. ^[19] Korzystając z tej nowej technologii morskiej, portugalscy nawigatorzy docierali na coraz bardziej południowe szerokości geograficzne , posuwając się średnio o jeden stopień rocznie. ^[20] Senegal i Półwysep Zielonego Przylądka zostały osiągnięte w 1445 roku.

Mapa Afryki Zachodniej autorstwa Lázaro Luisa (1563). Duży zamek w Afryce Zachodniej reprezentuje Sao Jorge da Mina (Zamek Elmina).

Pierwsza zagraniczna placówka handlowa feitoria powstała w 1445 roku na wyspie Arguin u wybrzeży Mauretanii, aby przyciągnąć muzułmańskich kupców i zmonopolizować biznes na trasach przemierzanych w Afryce Północnej. W 1446 roku Álvaro Fernandes dotarł prawie do dzisiejszego Sierra Leone , aw latach 60. XIV wieku dotarł do Zatoki Gwinejskiej . ^[22] Wyspy Zielonego Przylądka zostały odkryte w 1456 roku i zasiedlone w 1462 roku.

Ekspansja trzciny cukrowej na Maderze rozpoczęła się w 1455 roku, przy pomocy doradców z Sycylii i (głównie) kapitału Genui do produkcji rzadkiej w Europie "słodkiej soli" . Dostępność Madery, uprawiana już w Algarve , przyciągała genueńskich i flamandzkich kupców, którzy chcieli ominąć weneckie monopole. Wykorzystywano niewolników, a odsetek importowanych niewolników na Maderze osiągnął 10% całej populacji w XVI wieku. ^[23] Do 1480 roku Antwerpia miała około siedemdziesięciu statków zajmujących się handlem cukrem na Maderze, a rafinacja i dystrybucja były skoncentrowane w Antwerpii. W latach dziewięćdziesiątych XIX wieku Madera wyprzedziła Cypr jako producent cukru. ^[24]Sukces handlarzy cukrem, takich jak Bartolomeo Marchionni, byłby motorem inwestycji w przyszłe podróże. ^[25]

W 1469 r., po śmierci księcia Henryka iw wyniku mizernych zysków z wypraw afrykańskich, król Afonso V nadał monopol na handel częścią Zatoki Gwinejskiej kupcowi Fernao Gomesowi . ^[26] Gomes, który każdego roku przez pięć lat musiał badać 100 mil (160 km) wybrzeża, odkrył wyspy Zatoki Gwinejskiej, w tym Wyspy Świętego Tomasza i Książęcą, i znalazł kwitnący handel złotem aluwialnym wśród tubylców i odwiedzających Kupcy arabscy ??i berberyjscy w porcie nazwali wówczas Mina (kopalnia), gdzie założył faktorię handlową. ^[27] Handel między Elminą a Portugalią rósł przez dekadę. PodczasWojna o sukcesję kastylijską , duża flota kastylijska próbowała przejąć kontrolę nad tym lukratywnym handlem, ale została zdecydowanie pokonana w bitwie o Gwineę w 1478 r . , która mocno ustanowiła wyłączną kontrolę portugalską. W 1481 roku niedawno koronowany Joao II postanowił zbudować Sao Jorge da Mina, aby zapewnić ochronę tego handlu, który ponownie stał się monopolem królewskim. Równik został przekroczony przez nawigatorów sponsorowanych przez Fernao Gomesa w 1473 roku, a rzekę Kongo przez Diogo Cao w 1482 roku . To podczas tej wyprawy Portugalczycy po raz pierwszy zetknęli się z Królestwem Kongo , z którym wkrótce nawiązał stosunki. ^[28] Podczas swojej wyprawy w latach 1485-86 Cao kontynuował podróż do Przylądka Krzyżowego w dzisiejszej Namibii , w pobliżu Zwrotnika Koziorożca

Posiadłości portugalskie w Maroku (1415-1769)

W 1488 roku Bartolomeu Dias okrążył Przylądek Dobrej Nadziei na południowym krańcu Afryki, udowadniając fałszywy pogląd, który istniał od czasów Ptolemeusza , że ??Ocean Indyjski nie ma dostępu do morza . Jednocześnie Pero da Covilha , podróżując potajemnie drogą lądową, dotarł do Etiopii , sugerując, że wkrótce pojawi się droga morska do Indii.

Gdy Portugalczycy eksplorowali wybrzeża Afryki, pozostawili po sobie szereg padroes, kamiennych krzyży z wygrawerowanym herbem Portugalii, oznaczającym ich roszczenia, oraz zbudowali liczne Forty i faktorie (punkty) handlowe.

Z tych baz zajmowali się z zyskiem handlem niewolnikami i Złotem.

Portugalia przez ponad sto lat miała praktycznie monopol na afrykański handel niewolnikami drogą morską, importując rocznie około 800 niewolników. Większość sprowadzono do stolicy Portugalii, Lizbony, gdzie szacuje się, że czarnoskórzy Afrykanie stanowili 10 procent populacji.

Traktat z Tordesillas (1494)

Traktat z 1494 r. w południku Tordesillas podzielił świat między korony Portugalii i Kastylii
Główny artykuł: Traktat z Tordesillas

W 1492 r. późniejsze odkrycie przez Krzysztofa Kolumba dla Hiszpanii Nowego Świata , który uważał za Azję, doprowadziło do sporów między Hiszpanami a Portugalczykami. ^[33] Zostały one ostatecznie uregulowane traktatem z Tordesillas w 1494 r., który podzielił świat poza Europą w wyłącznym duopolu między Portugalczykami i Hiszpanami wzdłuż południka północ-południe 370 lig , czyli 970 mil (1560 km), na zachód z Wysp Zielonego Przylądka. ^[34] Jednakże, ponieważ w tamtym czasie nie było możliwe prawidłowe zmierzenie długości geograficznej , dokładna granica była przedmiotem sporu między dwoma krajami aż do 1777 roku. ^[35]

Zakończenie tych negocjacji z Hiszpanią jest jednym z kilku proponowanych przez historyków powodów, dla których Portugalczykom zajęło dziewięć lat kontynuowanie podróży Diasa na Przylądek Dobrej Nadziei, chociaż spekulowano również, że inne podróże w rzeczywistości odbywały się w tym czasie w tajemnicy. ^[36]^[37] Niezależnie od tego, czy tak było, czy nie, odwieczny portugalski cel znalezienia drogi morskiej do Azji został ostatecznie osiągnięty podczas przełomowej wyprawy dowodzonej przez Vasco da Gamę . ^[38]

Portugalczycy wpływają na Ocean Indyjski

Główne artykuły: portugalskie odkrycie drogi morskiej do Indii, portugalskie Indie, portugalskie indyjskie armady, handel na Oceanie Indyjskim § Okres portugalski i obecność Portugalii w Azji

"Vasco da Gama spotyka Zamorina z Calicut", obraz Veloso Salgado, 1898.

Eskadra Vasco da Gamy opuściła Portugalię w 1497 roku, okrążyła Przylądek i kontynuowała podróż wzdłuż wybrzeży Afryki Wschodniej, gdzie zabrano na pokład miejscowego pilota, który poprowadził ich przez Ocean Indyjski, docierając do Calicut (stolicy rodzimego królestwa rządzonego przez Zamorins (to miasto ^znane również jako Kozhikode ) w południowo-zachodnich Indiach w maju 1498 r. Druga podróż do Indii została wysłana w 1500 r. Pod dowództwem Pedro Álvaresa Cabrala . Podążając tą samą południowo-zachodnią trasą co Gama przez Ocean Atlantycki, Cabral dotarł do wybrzeża Brazylii. Było to prawdopodobnie przypadkowe odkrycie, ale spekulowano, że Portugalczycy potajemnie wiedzieli o istnieniu Brazylii i że leży ona po ich stronie linii Tordesillas. ^[40] Cabral zalecił królowi Portugalii zasiedlenie tej ziemi i wysłano dwie kolejne wyprawy w 1501 i 1503. Ziemia okazała się obfita w pau-brasil lub brazylijskie drewno, od którego później odziedziczyła swoją nazwę, ale niepowodzenie w znalezieniu złota lub srebra oznaczało, że na razie wysiłki Portugalii koncentrowały się na Indiach. ^[41] W 1502 r. w celu wyegzekwowania monopolu handlowego na dużym obszarze Oceanu Indyjskiego, Imperium Portugalskie stworzyło system licencjonowania cartaz , zapewniający statkom handlowym ochronę przed piratami i rywalizującymi ze sobą państwami. ^[42]

Czerpiąc korzyści z rywalizacji między władcą Koczin a Zamorinem z Calicut , Portugalczycy zostali dobrze przyjęci i postrzegani jako sojusznicy, gdyż uzyskali pozwolenie na budowę Fortu Emmanuel (Fort Kochi) oraz faktorii handlowej, która była pierwszą osadą europejską w Indiach.

Założyli centrum handlowe w mieście Tangasseri , Quilon ( Coulao , Kollam ) w (1503) w 1502, które stało się centrum handlu pieprzem ^[43] , a po założeniu manufaktur w Cochin ( Cochim , Kochi) i Cannanore (Canonor , Kannur), zbudował fabrykę w Quilon w 1503 roku. W 1505 roku król Portugalii Manuel I mianował Francisco de Almeida pierwszym wicekrólem portugalskich Indii, ustanawiając portugalski rząd na wschodzie. W tym samym roku Portugalczycy podbili także Kannur , gdzie założyli Fort św. Anioła, a Lourenço de Almeida przybył na Cejlon (dzisiejsza Sri Lanka), gdzie odkrył źródło cynamonu . ^[44] Chociaż Cankili I z Jaffna początkowo opierał się kontaktowi z nimi, królestwem Jaffnawkrótce potem zwrócili na siebie uwagę portugalskich urzędników ze względu na ich opór wobec działalności misyjnej, a także ze względów logistycznych, między innymi ze względu na bliskość portu Trincomalee . ^[45] W tym samym roku Manuel I nakazał Almeidzie umocnić portugalskie twierdze w Kerali i we wschodniej Afryce, a także zbadać perspektywy budowy fortów na Sri Lance i w Malakce w odpowiedzi na narastającą wrogość wobec muzułmanów w tych regionach i groźby ze strony sułtana mameluków. ^[46]

Flota portugalska pod dowództwem Tristao da Cunha i Afonso de Albuquerque podbiła Sokotrę u wejścia do Morza Czerwonego w 1506 r. i Maskat w 1507 r. Ponieważ nie udało im się podbić Ormuz , zamiast tego zastosowali strategię mającą na celu zamknięcie handlu do i z Ocean Indyjski. ^[47] Madagaskar został częściowo zbadany przez Cunha, a Mauritius został odkryty przez Cunha, prawdopodobnie w towarzystwie Albuquerque. ^[48]Po zdobyciu Sokotry Cunha i Albuquerque działały oddzielnie. Podczas gdy Cunha podróżował po Indiach i Portugalii w celach handlowych, Albuquerque udał się do Indii, aby objąć stanowisko gubernatora po zakończeniu trzyletniej kadencji Almeidy. Almeida odmówił oddania władzy i wkrótce umieścił Albuquerque w areszcie domowym, w którym przebywał do 1509 roku.

Chociaż Manuel I poprosił go o dalsze zbadanie interesów w Malakce i Sri Lance, Almeida zamiast tego skupił się na zachodnich Indiach, w szczególności na sułtanacie Gudżaratu , ze względu na jego podejrzenia co do kupców z regionu posiadających większą władzę. Sułtan sułtanatu mameluckiego Al-Ashraf Qansuh al-Ghawri wraz z sułtanatem gudżarati zaatakowały siły portugalskie w porcie Chaul , powodując śmierć syna Almeidy . W odwecie Portugalczycy walczyli i zniszczyli floty mameluków i gudżarati w bitwie morskiej pod Diu w 1509 roku ^.

Wraz z początkowymi próbami Almeidy, Manuel I i jego rada w Lizbonie próbowali rozprowadzić władzę na Oceanie Indyjskim, tworząc trzy obszary jurysdykcji: Albuquerque został wysłany na Morze Czerwone, Diogo Lopes de Sequeira do Azji Południowo-Wschodniej w poszukiwaniu porozumienia wraz z sułtanem Malakki i Jorge de Aguiar, a następnie Duarte de Lemos, zostali wysłani na obszar między Przylądkiem Dobrej Nadziei a Gudżaratem. ^[51] Jednak takie stanowiska zostały scentralizowane przez Afonso de Albuquerque po jego sukcesji i tak pozostało w późniejszym orzeczeniu.

Drugi portugalski gubernator Indii Afonso de Albuquerque. Albuquerque przypisuje się położenie podstaw portugalskiej potęgi w Azji.

Wyjazd Vasco da Gamy do Indii w 1497 r

Portugalska eksploracja morska i odkrycia: miejsca i daty pierwszego przybycia; główne szlaki portugalskiego handlu przyprawami na Oceanie Indyjskim (kolor niebieski); terytoria zajęte za panowania króla Jana III (ok. 1536) (zielony); Główne faktorie (pomarańczowe)

[kliknij aby powiększyć]
Karaka Santa Catarina do Monte Sinai była przykładem potęgi i siły Portugalskiej Armady

Handel z morską Azją, Afryką i Oceanem Indyjskim

Główne artykuły: portugalskie Indie Wschodnie, portugalskie Makao, historia Goa, portugalski Chittagong, portugalska Malakka i portugalski kolonializm w Indonezji

Goa, Malakka i Azja Południowo-Wschodnia

W XVI i XVII wieku Cesarstwo Portugalskie Wschodu, czyli Estado da Índia ("stan Indii"), ze stolicą w Goa, obejmowało posiadłości (jako obszary podporządkowane o pewnym stopniu autonomii) we wszystkich krajach subazjatyckich -kontynenty, Afryka Wschodnia i Pacyfik.

Pod koniec 1509 roku Albuquerque został wicekrólem Indii Wschodnich ze stolicą w Velha Goa, po odkryciu Szlaku na Przylądek przez Vasco da Gamę.

W przeciwieństwie do Almeidy, Albuquerque był bardziej zainteresowany wzmocnieniem floty, a także większą zgodnością z interesami królestwa.
ego pierwszym celem było podbicie Goa, ze względu na jego strategiczne położenie jako fortu obronnego położonego między Keralą a Gudżaratem, a także jego znaczenie dla importu koni arabskich

Początkowe zdobycie Goa z sułtanatu Bijapurw 1510 r.
Wkrótce zostało odparte przez Bijapuris, ale z pomocą hinduskiego korsarza Timoji, 25 listopada tego samego roku zostało odbite.
W Goa Albuquerque założył pierwszą portugalską mennicę w Indiach w 1510 roku.
Zachęcał portugalskich osadników do poślubiania miejscowych kobiet, zbudował kościół ku czci Św. Katarzyny Aleksandryjskiej (odbity w dniu jej święta ) i próbował zbudować stosunki z Hindusami, chroniąc ich świątynie i zmniejszając ich wymagania podatkowe.
Portugalczycy utrzymywali przyjazne stosunki z południowoindyjskimi cesarzamiImperium Widźajanagara

W kwietniu 1511 roku Albuquerque popłynął do Malakki w Malezji , największego targu przypraw w tamtym okresie.
Chociaż handel był w dużej mierze zdominowany przez Gudżarati, handlowały tam inne grupy, takie jak Turcy, Persowie, Ormianie, Tamilowie i Abisyńczycy .
Albuquerque obrał za cel Malakkę, aby utrudnić wpływy muzułmańskie i weneckie w handlu przyprawami i zwiększyć wpływ Lizbony.
Do lipca 1511 roku Albuquerque zdobył Malakkę i wysłał Antonio de Abreu i Francisco Serrao (wraz z Ferdynandem Magellanem) na eksplorację archipelagu indonezyjskiego.

Iberyjska "Mare clausum" w epoce odkryć. Pokazano strategię Afonso de Albuquerque polegającą na okrążeniu Oceanu Indyjskiego.

Półwysep Malakka stał się strategiczną bazą dla portugalskiej ekspansji handlowej z Chinami i Azją Południowo-Wschodnią.
Silna brama, zwana A Famosa , została wzniesiona w celu obrony miasta i pozostaje. ^[63] Dowiedziawszy się o syjamskich ambicjach w stosunku do Malakki, Albuquerque natychmiast wysłał Duarte Fernandesa z misją dyplomatyczną do Królestwa Syjamu (współczesna Tajlandia), gdzie przybył jako pierwszy Europejczyk, ustanawiając przyjazne stosunki i handel między obydwoma królestwami.

Imperium portugalskie posunęło się dalej na południe iw 1512 r. przystąpiło do odkrywania Timoru.
Jorge de Meneses odkrył Nową Gwineę w 1526 r., nazywając ją "wyspą Papui".

W 1517 roku Joao da Silveira dowodził flotą do Chittagong a do 1528 roku Portugalczycy założyli osadę w Chittagong
Portugalczycy ostatecznie ulokowali swoje centrum operacyjne nad rzeką Hugli, gdzie napotkali muzułmanów, hindusów i portugalskich dezerterów znanych jako Chatins

Chiny i Japonia

Zobacz także: Chińczycy w Portugalii, Handel Nanban, Niewolnictwo w Portugalii i Portugalskie Nagasaki

Portugalczycy odwiedzili miasto Nagasaki w Japonii

Jorge Alvares był pierwszym Europejczykiem, który dotarł do Chin drogą morską, a Rzymianie jako pierwsi drogą lądową przez Azję Mniejszą.
Był także pierwszym Europejczykiem, który odkrył Hongkong.

W 1514 r. Afonso de Albuquerque, namiestnik Estado da India, wysłał Rafaela Perestrello, aby popłynął do Chin w celu zapoczątkowania europejskich stosunków handlowych z tym narodem.

W swoich pierwszych próbach zdobycia punktów handlowych siłą Portugalczycy zostali pokonani przez Chińczyków Ming w bitwie pod Tunmen w Tamao lub Tuen Mun . W 1521 roku Portugalczycy stracili 2 statki w bitwie pod Sincouwaan na wyspie Lantau . Portugalczycy stracili również 2 statki w Shuangyu w 1548 r., gdzie kilku Portugalczyków zostało schwytanych, w pobliżu półwyspu Dongshan . W 1549 roku schwytano dwóch dżonków portugalskich i Galeote Pereirę . Podczas tych bitew Chińczycy Ming zdobyli broń pokonanych Portugalczyków, którą następnie poddali inżynierii wstecznej i wyprodukowali masowo w Chinach, taką jak muszkiet z zamkiem zapałkowym arkebuzy , które nazwali ptasimi pistoletami , oraz obrotowe pistolety ładujące Breech , które nazwali armatami Folangji ( frankońskimi ), ponieważ Portugalczycy byli wówczas znani Chińczykom pod nazwą Franków. Później Portugalczycy powrócili pokojowo do Chin i przedstawili się pod nazwą Portugalczycy zamiast Franków w umowie luso-chińskiej (1554) i wydzierżawili Makau jako punkt handlowy z Chin, płacąc roczną dzierżawę setek srebrnych taeli Ming China.

Pomimo początkowej harmonii i ekscytacji między obiema kulturami, wkrótce potem zaczęły pojawiać się trudności, w tym nieporozumienia, bigoteria, a nawet wrogość. ^[79] Portugalski odkrywca Simao de Andrade podżegał do złych stosunków z Chinami z powodu swojej działalności pirackiej, napadów na chińskie statki, ataków na chińskiego urzędnika i porwań Chińczyków. Osiedlił się na wyspie Tamao w forcie. Chińczycy twierdzili, że Simao porywał chińskich chłopców i dziewczęta w celu molestowania i kanibalizacji. ^[80]Chińczycy wysłali eskadrę śmieci przeciwko portugalskim karawelom, którym udało się wypędzić Portugalczyków i odzyskać Tamao. W rezultacie Chińczycy opublikowali edykt zakazujący mężczyznom o kaukaskich rysach wjazdu do Kantonu, zabicia tam wielu Portugalczyków i wypędzenia Portugalczyków z powrotem na morze.

Przedstawienie Półwyspu Makau z 1639 r. Podczas złotego wieku kolonizacji Portugalskiego Makau

Po tym, jak sułtan Bintan zatrzymał kilku Portugalczyków pod dowództwem Tomása Piresa, Chińczycy dokonali egzekucji 23 Portugalczyków, a resztę wrzucili do więzienia, gdzie przebywali w nędznych, czasem śmiertelnych warunkach. Następnie Chińczycy zmasakrowali Portugalczyków, którzy mieszkali w punktach handlowych Ningbo i Fujian w 1545 i 1549 r., Z powodu rozległych i niszczących najazdów Portugalczyków wzdłuż wybrzeża, co zirytowało Chińczyków. ^[81] Piractwo portugalskie ustępowało w tym okresie piractwu japońskiemu . Jednak wkrótce zaczęli osłaniać chińskie dżonki i rozpoczął się ostrożny handel. W 1557 roku władze chińskie zezwoliły Portugalczykom na osiedlenie się w Makau, tworząc magazyn w handlu towarami między Chinami, Japonią, Goa i Europą.

Wyspy Korzenne (Moluki) i traktat z Saragossy

Główny artykuł: Imperium Portugalskie na Archipelagu Indonezyjskim

Portugalskie operacje w Azji nie pozostały niezauważone, a w 1521 roku Magellan przybył w ten region i zajął Filipiny dla Hiszpanii.
W 1525 roku Hiszpania pod rządami Karola V wysłała ekspedycję w celu skolonizowania wysp Moluków , twierdząc, że znajdują się one w jego strefie Traktatu z Tordesillas, ponieważ nie było ustalonej granicy na wschodzie.

Wyprawa Garcíi Jofre de Loaísa dotarła na Moluki, cumując w Tidore
Ponieważ Portugalczycy osiedlili się już w pobliskim Ternate, konflikt był nieunikniony, prowadząc do prawie dekady potyczek.
W 1529 r. podpisano Traktat z Saragossy, w którym Moluki przypisano Portugalii, a Filipiny Hiszpanii.
Portugalczycy regularnie handlowali z Imperium Brunei od 1530 roku i opisywali stolicę Brunei jako otoczoną kamiennym murem.

Azja Południowa, Zatoka Perska i Morze Czerwone

Zobacz także: Wojna persko-portugalska, Zdobycie Ormuz (1507), historia Bahrajnu § panowania portugalskiego, historia Kuwejtu, historia Kataru, wyspa Qeshm, Bandar Abbas i historia Omanu [w tym : Oman Portugalski]

Imperium portugalskie rozszerzyło się na Zatokę Perską, kwestionując kontrolę nad handlem przyprawami z Imperium Ajuran i Imperium Osmańskim
W 1515 roku Afonso de Albuquerque Podbił Ormuz (1507), stan Huwala na czele Zatoki Perskiej, ustanawiając go państwem wasalnym
Aden jednak oparł się oblężeniu w wyprawie Albuquerque w tym samym roku i kolejnej próbie następcy Albuquerque, Lopo Soares de Albergaria w 1516 r.

W 1521 r. siły dowodzone przez António Correia zdobyły Bahrajn, pokonując króla Jabrida, Muqrina ibn Zamila
W zmieniającej się serii sojuszy Portugalczycy zdominowali znaczną część południowej części Zatoki Perskiej przez następne sto lat.
Dzięki regularnemu szlakowi morskiemu łączącemu Lizbonę z Goa od 1497 roku, wyspa Mozambik stała się strategicznym portem, gdzie zbudowano Fort Sao Sebastiao i szpital.
Na Azorach Armada Wysp chroniła statki w drodze do Lizbony.

W 1534 r. Gudżarat został zaatakowany przez Mogołów i radżputowskie stany Chitor i Mandu
Sułtan Bahadur Shah z Gudżaratu został zmuszony do podpisania Traktatu z Bassein (1534) z Portugalczykami, ustanawiającego sojusz w celu odzyskania kraju, dając w zamian Daman, Diu, Bombaj i Bassein
Regulował również handel statkami gudżarati wypływającymi na Morze Czerwone i przepływającymi przez Bassein w celu opłacenia ceł i zezwolenia na handel końmi.
Po władcy Mogołów Humajunie odniósł sukces przeciwko Bahadurowi, ten ostatni podpisał kolejny traktat z Portugalczykami, potwierdzający postanowienia i zezwalający na budowę fortu w Diu.Wkrótce potem Humayun skierował swoją uwagę gdzie indziej, a Gudżaraci sprzymierzyli się z Turkami, aby odzyskać kontrolę nad Diu i oblegać fort.
Dwa nieudane oblężenia w 1538 i położyły kres ambicjom osmańskim, potwierdzając hegemonię Portugalii w regionie, a także zdobywając przewagę nad Mogołami.
Jednak Turcy odpierali ataki Portugalczyków na Morzu Czerwonym i na Półwyspie Synaj w 1541 r. oraz w północnym regionie Zatoki Perskiej w 1546 i 1552 r. Ostatecznie każdy podmiot musiał szanować strefę wpływów drugiego, choć nieoficjalnie.

Afryka Subsaharyjska

Portugalskie karaki rozładowują ładunek w Lizbonie. Oryginalna rycina autorstwa Theodora de Bry, 1593, później pokolorowana

Po serii przedłużających się kontaktów z Etiopią ambasada portugalska nawiązała w 1520 r. kontakt z Królestwem Etiopii (Abisyńskim) kierowanym przez Rodrigo de Lima . ^[93]^[94] Zbiegło się to w czasie z portugalskimi poszukiwaniami Prestera Johna, gdyż wkrótce królestwo jako swoją ziemię. ^[95] Pewną rolę w ich sojuszu odegrał również strach przed tureckimi postępami w sektorach portugalskim i etiopskim. ^[93]^[96] Sułtanat Adal pokonał Etiopczyków w bitwie pod Shimbra Kure w 1529 roku, a islam rozprzestrzenił się dalej w regionie . Portugalia odpowiedziała, pomagając królowi Gelawdewosowiz portugalskimi żołnierzami i muszkietami. Chociaż Turcy odpowiedzieli wsparciem żołnierzy i muszkietów sułtanatowi Adal, po śmierci sułtana Adali Ahmada ibn Ibrahima al-Ghaziego w bitwie pod Wayna Daga w 1543 r. Połączone siły Adal-Osmańskie wycofały się.

Portugalczycy nawiązali również bezpośredni kontakt z Kongijskim państwem wasalnym Ndongo i jego władcą Ngolą Kiljuane w 1520 r., Po tym, jak ten ostatni poprosił o misjonarzy.

Kongijski Król Afonso I ingerował w ten proces donosami, a później wysłał misję Kongo do Ndongo po tym, jak ten ostatni aresztował przybyłą misję portugalską.
Rosnący oficjalny i nieoficjalny handel niewolnikami z Ndongo nadwyrężył stosunki między Kongo a Portugalczykami, a nawet ambasadorowie portugalscy z Sao Tome poparli Ndongo przeciwko Królestwu Kongo.
Jednak gdy Jaga zaatakowali i podbili regiony Kongo w 1568 roku, Portugalczycy pomogli Kongo w ich klęsce. W odpowiedzi Kongo zezwoliło na kolonizację wyspy Luanda; Luanda została założona przez Paulo Dias de Novais w 1576 roku i wkrótce stała się portem niewolników.

Późniejszy sojusz De Novais z Ndongo rozgniewał Luso-Afrykanów, którzy byli oburzeni wpływem Korony.
W 1579 r. władca Ndongo, Ngola Kiluanje kia Ndamdi , pod wpływem portugalskich renegatów dokonał masakry portugalskich i kongijskich mieszkańców stolicy Ndongo, Kabasy .
Zarówno Portugalczycy, jak i Kongo walczyli z Ndongo, a wojna między Ndongo a Portugalią trwała przez dziesięciolecia.

W Afryce Wschodniej głównymi agentami działającymi w imieniu Korony Portugalskiej, badającymi i zasiedlającymi terytorium tego, co miało stać się Mozambikiem, byli prazeiros, którym król wydzierżawił rozległe posiadłości wokół rzeki Zambezi w nagrodę za swoje usługi.
Dowodząc ogromnymi armiami chikunda -wojowników-niewolników, ci ludzie zachowywali się jak panowie feudalni, pobierając podatki od lokalnych wodzów, broniąc ich i ich posiadłości przed grasującymi plemionami, uczestnicząc w handlu kością słoniową lub niewolnikami, a także angażując się w politykę państwa. Królestwo Mutapa, do tego stopnia, że osadził na swoim tronie królów-klientów.

Wyprawy misyjne

Św. Franciszek Ksawery z prośbą Jana III Portugalskiego o wyprawę misyjną do Azji

W 1542 roku misjonarz jezuita Franciszek Ksawery przybył do Goa w służbie króla Portugalii Jana III , kierując nuncjaturą apostolską . W tym samym czasie Francisco Zeimoto, António Mota i inni handlowcy przybyli do Japonii po raz pierwszy. Według Fernao Mendesa Pinto , który twierdził, że był w tej podróży, dotarli do Tanegashima , gdzie miejscowi byli pod wrażeniem broni palnej , którą Japończycy natychmiast wykonali na dużą skalę. ^[107] Do 1570 roku Portugalczycy kupili część japońskiego portu, gdzie założyli niewielką część miasta Nagasakii stał się głównym portem handlowym w Japonii w trójstronnym handlu z Chinami i Europą.

Chroniąc swój handel zarówno przed europejskimi, jak i azjatyckimi konkurentami, Portugalia zdominowała nie tylko handel między Azją a Europą, ale także znaczną część handlu między różnymi regionami Azji i Afryki, takimi jak Indie, Indonezja, Chiny i Japonia. Misjonarze jezuiccy podążyli za Portugalczykami, aby brutalnie i siłą szerzyć katolicyzm w Azji i Afryce z mieszanymi sukcesami.

Wysiłki kolonizacyjne w obu Amerykach

Główny artykuł: portugalska kolonizacja obu Ameryk

Kanada

Portugalczycy sporządzili mapę i zdobyli Portugalską Kanadę w 1499 i 1500 roku.

Na mocy Traktatu z Tordesillas korona portugalska, pod rządami królów Manuela I, Jana III i Sebastiana, rościła sobie również prawa terytorialne w Ameryce Północnej (osiągnięte przez Johna Cabota w 1497 i 1498).
W tym celu w 1499 i 1500 roku Joao Fernandes Lavrador zbadał Grenlandię i północnoatlantyckie wybrzeże Kanady, co odpowiada za pojawienie się "Labradoru" na mapach topograficznych z tamtego okresu.
Następnie, w latach 1500-1501 i 1502, bracia Gaspar i Miguel Corte-Real zbadali dzisiejszą kanadyjską prowincję Nowa Fundlandia i Labrador i Grenlandii, domagając się tych ziem dla Portugalii.

W 1506 roku król Manuel I ustanowił podatki od połowów dorsza na wodach Nowej Funlandii.
Około 1521 roku Joao Álvares Fagundes otrzymał prawa darowizny na wewnętrzne wyspy Zatoki Świętego Wawrzyńca, a także założył osadę na wyspie Cape Breton, która służyła jako baza do połowów dorsza. Presja ze strony tubylców i konkurencyjnych europejskich łowisk uniemożliwiła założenie stałego zakładu i została porzucona pięć lat później.
Kilka prób założenia osady w Nowej Funlandii w ciągu następnego półwiecza również zakończyło się niepowodzeniem.

Brazylia

W ciągu kilku lat po przybyciu Cabrala z Brazylii pojawiła się konkurencja z Francji.
W 1503 r. ekspedycja pod dowództwem Gonçalo Coelho doniosła o francuskich nalotach na wybrzeża Brazylii, a odkrywca Binot Paulmier de Gonneville handlował brazylijskim drewnem po nawiązaniu kontaktu z południową Brazylią rok później.
Wyprawy sponsorowane przez Króla Francji, Franciszka I wzdłuż wybrzeża Ameryki Północnej bezpośrednio naruszały traktat z Tordesilhas
Do 1531 roku Francuzi ulokowali punkt handlowy na wyspie na brazylijskim wybrzeżu.

Wzrost przemytu drewna brazylijskiego z Francuzów skłonił Króla Joao III do podjęcia wysiłków w celu ustanowienia skutecznej okupacji terytorium.
W 1531 r. królewska ekspedycja prowadzona przez Martima Afonso de Sousa i jego brata Pero Lopesa wyruszyła, by patrolować całe wybrzeże Brazylii, wypędzić Francuzów i stworzyć niektóre z pierwszych miast kolonialnych - między innymi Sao Vicente w 1532 r.
Sousa rok później wrócił do Lizbony, aby zostać gubernatorem Indii i nigdy nie wrócił do Brazylii.
Francuskie ataki w pewnym stopniu ustały po odwecie, który doprowadził do tego, że Portugalczycy zapłacili Francuzom za zaprzestanie atakowania portugalskich statków na całym Atlantyku, ale ataki nadal stanowiły problem aż do lat sześćdziesiątych XVI wieku.

Mapa z 1574 roku przedstawiająca 15 dziedzicznych kolonii kapitańskich Brazylii

Po przybyciu de Sousy i jego sukcesie Joao III zadekretował 28 września 1532 r. Piętnaście równoleżnikowych połaci, teoretycznie rozciągających się od wybrzeża do granicy Tordesillas . Hereditárias) stypendystom wystarczająco bogatym, aby wspierać osadnictwo, jak to z powodzeniem zrobiono na Maderze i Wyspach Zielonego Przylądka
Każdy kapitan-majormiał budować osady, przyznawać działki i wymierzać sprawiedliwość, być odpowiedzialnym za zagospodarowanie i ponosić koszty kolonizacji, choć nie będąc właścicielem: mógł ją przekazać potomstwu, ale nie sprzedawać.Dwunastu odbiorców pochodziło z portugalskiej szlachty, która stała się prominentna w Afryce i Indiach, oraz z wyższych urzędników dworskich, takich jakJoao de Barros

Z piętnastu pierwotnych kapitanów tylko dwa, Pernambuco i Sao Vicente, prosperowały. ^[124] Oba poświęcone były uprawie trzciny cukrowej , a osadnikom udało się utrzymać sojusze z rdzennymi Amerykanami . Rozwój przemysłu cukrowniczego nastąpił, ponieważ Korona przejęła najłatwiejsze źródła zysku (drewno brazylijskie, przyprawy itp.), Pozostawiając osadników z nowymi źródłami dochodów. ^[125] Ustanowienie przemysłu trzciny cukrowej wymagało intensywnej pracy, którą spotkali rdzenni Amerykanie, a później afrykańscy niewolnicy. ^[126] Uznanie capitaniassystem nieskuteczny, Joao III zdecydował o scentralizowaniu zarządzania kolonią, aby "udzielać pomocy i pomocy" stypendystom. W 1548 stworzył pierwszą Generalną Gubernię, wysyłając Tomé de Sousa jako pierwszego gubernatora i wybierając stolicę w Zatoce Wszystkich Świętych , czyniąc ją kapitanem Bahia

Tomé de Sousa zbudował stolicę Brazylii, Salvador , w Zatoce Wszystkich Świętych w 1549 roku. Wśród 1000-osobowej wyprawy de Sousy byli żołnierze, robotnicy i sześciu jezuitów pod wodzą Manuela da Nóbrega

Jezuici odegraliby zasadniczą rolę w kolonizacji Brazylii, w tym Sao Vicente i Sao Paulo , którego współzałożycielem był Nóbrega. ^[131] Wraz z misjami jezuickimi później wśród tubylców pojawiły się choroby, między innymi dżuma i ospa . ^[132] Następnie Francuzi przesiedlą się na terytorium Portugalii w zatoce Guanabara, która nosiłaby nazwę France Antarctique . ^[133] Podczas gdy ambasador Portugalii został wysłany do Paryża , aby zgłosić francuskie wtargnięcie, Joao III mianował Mem de Sá nowym generalnym gubernatorem Brazylii, a Sá wyjechał do Brazylii w 1557 r. ^[133] Do 1560 r. Sá i jego siły wypędziły połączył siły hugenotów , szkockich kalwinistów i niewolników z Francji Antarktydy, ale pozostawił ocalałych po spaleniu ich fortyfikacji i wiosek. Ci, którzy przeżyli , z pomocą tubylców Tamoio osiedlili się w Gloria Bay , Flamengo Beach i Parapapua

Tamoio byli sprzymierzeni z Francuzami od czasu zasiedlenia France Antarctique i pomimo francuskiej straty w 1560 r. Tamoio nadal stanowili zagrożenie.
Przeprowadzili dwa ataki w 1561 i 1564 r. (to ostatnie wydarzenie pomagało Francuzom) i w każdym z nich prawie odnieśli sukces.
W tym okresie Manuel de Nóbrega wraz z innym jezuitą José de Anchieta brali udział jako członkowie ataków na Tamoios i jako szpiedzy dla ich zasobów.
Od 1565 do 1567 Mem de Sá i jego siły ostatecznie zniszczyły Antarktydę Francuską w Zatoce Guanabara.
On i jego siostrzeniec Estácio de Sá założyli następnie miasto Rio de Janeiro w 1567 r., po tym, jak Mem de Sá ogłosiło obszar "Sao Sebastiao do Rio de Janeiro" w 1565 r.
Do 1575 r. Tamoios zostały pokonane i zasadniczo wymarły, a do 1580 r. rząd stał się bardziej ouvidorem ogólne, a nie ouvidores

Unia Iberyjska, protestancka rywalizacja i zastój kolonialny (1580-1663)

Główne artykuły: Unia Iberyjska, Rada Portugalii, Wojna holendersko-portugalska i Portugalska wojna restauracyjna

Zobacz także: Wojna o sukcesję portugalską

Imperium Portuhalsko-hiszpańskie (lub iberyjskie) [Unia Iberyjska] w 1598 r., za panowania Filipa I i II , króla Portugalii i Hiszpanii

W 1580 roku król Hiszpanii Filip II najechał Portugalię po kryzysie sukcesji spowodowanym śmiercią króla Portugalii Sebastiana podczas katastrofalnego ataku Portugalii na Alcácer Quibir w Maroku w 1578 roku. W Cortes of Tomar w 1581 roku Filip został koronowany na Filipa I Portugalii, jednocząc dwie korony i imperia zamorskie pod panowaniem hiszpańskich Habsburgów w dynastycznej Unii Iberyjskiej . ^[140] W Tomar Filip obiecał zachować prawną odrębność imperiów, pozostawiając administrację imperium portugalskiego obywatelom portugalskim, a wicekról Portugalii w Lizbonie dbał o jego interesy.^[141] Filip kazał nawet przenieść stolicę do Lizbony na okres dwóch lat (1581-1583), ponieważ była to najważniejsze miasto na Półwyspie Iberyjskim . ^[142] Wszystkie kolonie portugalskie zaakceptowały nowy stan rzeczy z wyjątkiem Azorów , które broniły António , portugalskiego rywala pretendenta do tronu, który uzyskał poparcie Katarzyny Medycejskiej we Francji w zamian za obietnicę scedowania Brazylii .
Siły hiszpańskie ostatecznie zdobyły wyspy w 1583 roku.

Granica Tordesillas między hiszpańską i portugalską kontrolą w Ameryce Południowej była wówczas coraz bardziej ignorowana przez Portugalczyków, którzy przeciskali się poza nią do serca Brazylii, umożliwiając im rozszerzenie terytorium na zachód.
Misje rozpoznawcze były przeprowadzane zarówno na zlecenie rządu, "entradas" (wpisy), jak iz inicjatywy prywatnej, "bandeiras" (flagi), przez "bandeirantes
Te wyprawy trwały latami, zapuszczając się w niezmapowane regiony, początkowo w celu schwytania tubylców i zmuszenia ich do niewoli, a później skupiając się na znalezieniu kopalni złota, srebra i diamentów.

Odzyskanie Sao Salvador da Bahia de Todos os Santos przez Filipa III Portugalii od Republiki Holenderskiej

Unia oznaczała jednak, że Hiszpania wciągnęła Portugalię w swoje konflikty z Anglią, Francją i Republiką Holenderską, krajami, które zaczynały tworzyć własne imperia zamorskie.
Główne zagrożenie pochodziło od Holendrów, którzy od 1568 r. prowadzili walkę o niepodległość (Eighty_Years_War) z Hiszpanią.

W 1581 r. Siedem Prowincji uzyskało niepodległość spod panowania Habsburgów, co skłoniło Filipa II do zakazania handlu ze statkami holenderskimi, m.in. Brazylii, gdzie Holendrzy zainwestowali duże sumy w finansowanie produkcji cukru.

Holenderskie i angielskie okręty wojenne walczące z portugalskim galeonem w bitwie pod Cadis, 1608.

Hiszpańskie imperialne sieci handlowe zostały teraz otwarte dla portugalskich kupców, co było szczególnie lukratywne dla portugalskich handlarzy niewolników, którzy mogli teraz sprzedawać niewolników w Ameryce hiszpańskiej po wyższej cenie niż można było uzyskać w Brazylii. ^[148] Oprócz tego nowo uzyskanego dostępu do hiszpańskich asientos , Portugalczycy byli w stanie rozwiązać swoje problemy z niedoborem kruszców dzięki dostępowi do produkcji wydobycia srebra w Peru i Meksyku. ^[149] Manila została również włączona do sieci handlowej Makau-Nagasaki, umożliwiając Makau pochodzenia portugalskiego działanie jako agenci handlowi dla Filipińskich Hiszpanów i wykorzystywanie hiszpańskiego srebra z obu Ameryk w handlu z Chinami, a później zwrócili się do konkurencji z holenderskimi Indiami Wschodnimi Firma.

W 1592 roku, podczas Wojny z Hiszpanią (1585-1604), flota angielska zdobyła (Battle_of_Flores_(1592)) u wybrzeży Azorów dużą portugalską karakę Madre de Deus, na którą załadowano 900 ton towarów z Indii i Chin, szacowanych na pół miliona Funtów sterlingów (prawie połowa wielkości angielskiego skarbu w tym czasie).
Ten przedsmak bogactwa Wschodu pobudził angielskie zainteresowanie tym regionem.
W tym samym roku Cornelis de Houtman został wysłany przez kupców holenderskich do Lizbony, aby zebrać jak najwięcej informacji o Wyspach Korzennych.

Rycina Joannesa van Doetecum z 1596 r. "Rynek Goa" w Itinerario Linschotena, przedstawiająca główną ulicę portugalskiego Goa w latach 80. XVI wieku

Holendrzy w końcu zdali sobie sprawę ze znaczenia Goa w rozbiciu imperium portugalskiego w Azji W 1583 roku kupiec i odkrywca Jan Huyghen van Linschoten (1563- 8 lutego 1611), były holenderski sekretarz arcybiskupa Goa, podczas służby na tym stanowisku uzyskał informacje, które zawierały lokalizację tajnych portugalskich szlaków handlowych w całej Azji, w tym tych do Indii Wschodnich i Japonii. Została opublikowana w 1595 roku, a następnie znacznie rozszerzona w następnym roku jako jego Itinerario

Interesy holenderskie i angielskie wykorzystały te nowe informacje, prowadząc do ich ekspansji handlowej, w tym założenia angielskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej w 1600 r. i Holenderska Kompania Wschodnioindyjska w 1602 r. Rozwój ten umożliwił wejście firm czarterowych do Indii Wschodnich.

Zwycięstwo Portugalii w drugiej bitwie pod Guararapes zakończyło holenderską obecność w Pernambuco

Holendrzy przenieśli walkę za ocean, atakując kolonie hiszpańskie i portugalskie i rozpoczynając wojnę holendersko-portugalską , która trwała ponad sześćdziesiąt lat (1602-1663). Inne narody europejskie , takie jak protestancka Anglia, pomagały Imperium Holenderskiemu w wojnie.

Holendrzy odnieśli zwycięstwa w Azji i Afryce z pomocą różnych rdzennych sojuszników, ostatecznie wyrywając kontrolę nad Portugalską Malakką, Cejlonem i Sao Jorge da Mina
Holendrzy sprawowali również kontrolę regionalną nad lukratywnym regionem produkcji cukru w północno-wschodniej Holenderskiej Brazylii a także nad Luandą , ale Portugalczycy odzyskali te terytoria po ciężkich walkach.

W międzyczasie, w rejonie Zatoki Perskiej, Portugalczycy również Stracili kontrolę nad Ormuz przez wspólny sojusz Imperium Safawidów i Anglików w 1622 r., a Oman pod rządami Al-Ya'arubs zdobył Maskat w 1650 r.
Kontynuowaliby używaj Maskatu jako bazy do powtarzających się najazdów na Ocean Indyjski, w tym Zdobycia Fort Jesus w 1698 roku
W Etiopii i Japonii w latach trzydziestych XVII wieku wyparcie misjonarzy przez lokalnych przywódców osłabiło wpływy w odpowiednich regionach.

Drugie imperium (1663-1822)

Dalsze informacje: Historia Portugalii (1640-1777) i Historia Portugalii (1777-1834)

Flaga Portugalii (1667-1706). Od XV do XIX wieku wszystkie portugalskie flagi wyglądały podobnie.

Utrata kolonii była jedną z przyczyn zerwania unii personalnej z Hiszpanią.
W 1640 roku Jan IV został ogłoszony królem Portugalii i Portugalska wojna restauracyjna rozpoczęła się.
Jeszcze przed ostatecznym rozstrzygnięciem wojny korona powołała Radę Zamorską, utworzoną w 1642 r. Na wzór krótkotrwałej Rady Indii (1604-1614), a ustanowioną w 1643 r. Była organem zarządzającym większością zamorskich Portugalii imperium. Wyjątkami były Afryka Północna, Madera i Azory. Wszelka korespondencja dotycząca posiadłości zamorskich była kierowana przez radę. Kiedy dwór portugalski uciekł do Brazylii w 1807 r., Po inwazji napoleońskiej na Półwysep Iberyjski, Brazylia została usunięta spod jurysdykcji rady.
Wydała zalecenia dotyczące personelu administracyjnego, fiskalnego i wojskowego, a także biskupów diecezji zamorskich.
Wybitnym siedemnastowiecznym członkiem był Salvador de Sá

Portugalski okręt wojenny Rainha de Portugal salutujący eskadrze admirała Balla na Malcie w 1798 roku. W XVIII wieku portugalska marynarka wojenna należała do najpotężniejszych na świecie.

W 1661 roku Portugalczycy zaoferowali Anglii Bombaj i Tanger jako część posagu, a w ciągu następnych stu lat Anglicy stopniowo stali się dominującym kupcem w Indiach, stopniowo wykluczając handel innych mocarstw. W 1668 roku Hiszpania uznała koniec Unii Iberyjskiej , aw zamian Portugalia oddała Ceutę koronie hiszpańskiej.

Po pokonaniu Portugalczyków przez władców indyjskich Chimnaji Appa z Imperium Marathów i Shivappa Nayaka z Królestwa Keladi Nayaka oraz pod koniec konfrontacji z Holendrami, Portugalia mogła jedynie utrzymać się Goa i kilka pomniejszych baz w Indiach i udało się odzyskać terytoria w Kolonialnej Brazylii i Afryce, ale stracił na zawsze znaczenie w Azji, ponieważ handel został przekierowany przez rosnącą liczbę angielskich, holenderskich i francuskich punktów handlowych.
W ten sposób przez całe stulecie Brazylia zyskiwała coraz większe znaczenie dla imperium, które eksportowało brazylijskie drewno i cukier

Minas Gerais i przemysł złota

W 1693 roku w Minas Gerais w Brazylii odkryto złoto .
Duże odkrycia złota, a później diamentów w Minas Gerais, Mato Grosso i Goiás doprowadziły do "gorączki złota" i dużego napływu migrantów.
Wieś stała się nowym centrum gospodarczym imperium, z szybkim osadnictwem i pewnymi konfliktami.
Ten cykl złota doprowadził do powstania rynku wewnętrznego i przyciągnął dużą liczbę imigrantów.
W 1739 roku, u szczytu boomu górniczego, populacja Minas Gerais wynosiła od 200 000 do 250 000.

Prowincje imperium portugalskiego w obu Amerykach do 1817 roku

Gorączka złota znacznie zwiększyła dochody korony portugalskiej, która pobierała jedną piątą całej wydobytej rudy, czyli "piątą".
Częste były dywersje i przemyt, a także kłótnie między Paulistas (mieszkańcami Sao Paulo) i Emboabas (imigrantami z Portugalii i innych regionów Brazylii), więc cały zestaw kontroli biurokratycznych rozpoczął się w 1710 r. Wraz z kapitanem Sao Paulo i Minas Gerais.
Do 1718 roku Sao Paulo i Minas Gerais zostały dwoma kapitanami, w tym drugim utworzono osiem vilas .

Korona ograniczyła również wydobycie diamentów w ramach swojej jurysdykcji i do prywatnych wykonawców.Pomimo globalnego handlu cynkowaniem złota, przemysł plantacyjny stał się w tym okresie wiodącym eksportem Brazylii; cukier stanowił 50% eksportu (ze złotem 46%) w 1760 r.

Afrykanie stali się największą grupą ludzi w Minas Gerais.
W okresie boomu wzrósł popyt na niewolników oznaczonych jako "Minas" i "Angolas". Akan z grupy "Minas" miał reputację ekspertów w ekstrapolacji złota w swoich rodzimych regionach i stał się preferowaną grupą

Pomimo wysokiej śmiertelności związanej z niewolnikami zajmującymi się przemysłem wydobywczym, właściciele, którzy pozwalali niewolnikom wydobywającym ponad minimalną ilość złota zachować ekscesy, co z kolei prowadziło do możliwości wyzwolenia
Ci, którzy stali się wolni, wykonywali zawody rzemieślnicze, takie jak szewcy, krawcy i kowale.
Pomimo wolnych czarnych i mulatów odgrywając dużą rolę w Minas Gerais, liczba zmarginalizowanych była tam większa niż w jakimkolwiek innym regionie Brazylii.

Złoto odkryte w Mato Grosso i Goiás wzbudziło zainteresowanie umocnieniem zachodnich granic kolonii.
W latach trzydziestych XVIII wieku częściej dochodziło do kontaktów z placówkami hiszpańskimi, a Hiszpanie grozili rozpoczęciem wyprawy wojskowej w celu ich usunięcia.
Tak się nie stało i do lat pięćdziesiątych XVIII wieku Portugalczycy byli w stanie założyć polityczną twierdzę w regionie.

W 1755 Lizbona nawiedziła katastrofalne trzęsienie ziemi, które wraz z późniejszym tsunami zabiło od 40 000 do 60 000 ludzi z 275 000 mieszkańców.
To ostro powstrzymało portugalskie ambicje kolonialne pod koniec XVIII wieku.

Według historyków gospodarczych handel kolonialny Portugalii miał znaczący pozytywny wpływ na wzrost gospodarczy Portugalii w latach 1500-1800. Leonor Costa i in. wyciągnąć wniosek:

handel międzykontynentalny miał znaczący i coraz bardziej pozytywny wpływ na wzrost gospodarczy.
W okresie rozkwitu ekspansji kolonialnej wyeliminowanie powiązań gospodarczych z imperium zmniejszyłoby dochód Portugalii na mieszkańca o mniej więcej jedną piątą. Chociaż imperium pomagało krajowej gospodarce, nie wystarczyło, aby zniwelować tendencję spadkową w stosunku do zaawansowanego rdzenia Europy, która pojawiła się od XVII wieku.

Pombaline i post-Pombaline Brazylia

W przeciwieństwie do Hiszpanii, Portugalia nie podzieliła swojego terytorium kolonialnego w Ameryce.
Tworzeni tam kapitanowie funkcjonowali w ramach scentralizowanej administracji (Kapitanii) w Salwadorze , która podlegała bezpośrednio Koronie w Lizbonie. XVIII wiek charakteryzował się rosnącą centralizacją władzy królewskiej w całym imperium portugalskim. Jezuici , którzy chronili tubylców przed niewolnictwem, zostali brutalnie stłumieni przez markiza Pombal , co doprowadziło do kasaty zakonu w regionie do 1759 r.
Pombal chciał poprawić status tubylców, ogłaszając ich wolnymi i zwiększenie metysaludności poprzez zachęcanie do małżeństw mieszanych między nimi a białą ludnością. Wolność tubylców zmniejszyła się w przeciwieństwie do okresu panowania jezuitów, a reakcja na małżeństwa mieszane była w najlepszym razie letnia. Dochody korony ze złota spadły, a dochody z plantacji wzrosły do ??czasów Pombala, a on poczynił rezerwy, aby ulepszyć każdy z nich. Chociaż nie udało mu się zwiększyć dochodów ze złota, dwie krótkoterminowe firmy, które założył dla gospodarki plantacyjnej, spowodowały znaczny wzrost produkcji bawełny, ryżu, kakao, tytoniu i cukru. Wzrosła niewolnicza siła robocza, a także zaangażowanie gospodarki włókienniczej. Rozwój gospodarczy jako całość był inspirowany elementami oświecenia Europie kontynentalnej.Jednak zmniejszone wpływy państw takich jak Wielka Brytania zwiększyły zależność Królestwa od Brazylii.

Zachęcona przykładem Stanów Zjednoczonych Ameryki, które uzyskały niepodległość od Wielkiej Brytanii, kolonialna prowincja Minas Gerais podjęła próbę osiągnięcia tego samego celu w 1789 r. Jednak Inconfidencia Mineira upadła, jej przywódcy zostali aresztowani, a spośród uczestników w powstaniach powieszono najniższą pozycję społeczną, Tiradentesa . ^[183] ??Wśród spisków kierowanych przez ludność afrykańską była rewolta bahiańska w 1798 r., kierowana głównie przez Joao de Deus do Nascimento. Zainspirowany rewolucją francuską, przywódcy zaproponowali społeczeństwo bez niewolnictwa, obniżono ceny żywności i zniesiono ograniczenia w handlu. Zubożałe warunki socjalne i wysokie koszty utrzymania były jedną z przyczyn buntu. Władze rozproszyły spisek, zanim rozpoczęła się poważna akcja; dokonali egzekucji na czterech spiskowcach i zesłali kilku innych na atlantyckie wybrzeże Afryki.
W latach 1801 i 1816 miało miejsce kilka buntów i buntów niewolników na mniejszą skalę, aw Brazylii istniały obawy, że wydarzenia te doprowadzą do "drugiego Haiti"

Mimo spisków panowanie Portugalii w Brazylii nie było poważnie zagrożone.
Historyk AR Disney twierdzi, że koloniści dopiero po przeniesieniu Królestwa w 1808 r. potwierdzili wpływ zmiany polityki w wyniku bezpośredniego kontaktu, historyk Gabriel Paquette wspomina, że zagrożenia w Brazylii były w dużej mierze niezrealizowane w Portugalii do 1808 r. z powodu skutecznego policji i szpiegostwa. Po przybyciu dworu doszłoby do kolejnych buntów.

Niepodległość Brazylii

Dalsze informacje: Niepodległość Brazylii, Przeniesienie sądu portugalskiego do Brazylii oraz Zjednoczone Królestwo Portugalii, Brazylii i Algarves

W 1808 roku Napoleon Bonaparte najechał Portugalię, a Dom Joao, książę regent w miejsce swojej matki, królowej Marii I , nakazał przeniesienie dworu królewskiego do Brazylii. W 1815 Brazylia została podniesiona do rangi Królestwa, państwo portugalskie oficjalnie stało się Zjednoczonym Królestwem Portugalii, Brazylii i Algarves (Reino Unido de Portugal, Brasil e Algarves), a stolica została przeniesiona z Lizbony do Rio de Janeiro, jedyny przypadek rządzenia krajem europejskim z jednej z jego kolonii. Odbyły się również wybory przedstawicieli Brazylii do Cortes Constitucionais Portuguesas (portugalskie trybunały konstytucyjne), parlament, który zebrał się w Lizbonie w następstwie rewolucji liberalnej z 1820 r

Chociaż rodzina królewska wróciła do Portugalii w 1821 r., przerwa doprowadziła do rosnącego pragnienia niepodległości wśród Brazylijczyków. W 1822 roku syn Dom Joao VI, ówczesny książę regent Dom Pedro I, proklamował niepodległość Brazylii 7 września 1822 roku i został koronowany na cesarza nowego Cesarstwa Brazylii
W przeciwieństwie do hiszpańskich kolonii w Ameryce Południowej niepodległość Brazylii została osiągnięta bez znaczącego rozlewu krwi.

Trzecie imperium (1822-1999)

Główne artykuły: Portugalska Afryka Wschodnia, Portugalska Afryka Zachodnia, Gwinea Portugalska i Timor Portugalski
Dalsze informacje: Wojny liberalne i historia Portugalii (1834-1910)

Fasada St. Paul's College w Makau, 1854

U szczytu europejskiego kolonializmu w XIX wieku Portugalia utraciła swoje terytorium w Ameryce Południowej i prawie wszystkie bazy w Azji.
W tej fazie portugalski kolonializm koncentrował się na rozszerzaniu swoich placówek w Afryce na terytoria wielkości kraju, aby konkurować z innymi mocarstwami europejskimi.
Portugalia napierała na zaplecze Angoli i Mozambiku, a odkrywcy Serpa Pinto, Hermenegildo Capelo i Roberto Ivens byli jednymi z pierwszych Europejczyków, którzy przemierzyli Afrykę z zachodu na wschód.

Brytyjskie ultimatum i koniec monarchii portugalskiej (1890-1910)

W XIX wieku Portugalia rozpoczęła kampanie mające na celu umocnienie portugalskiej Afryki.

Projekt połączenia obu kolonii, Różowa Mapa, był głównym celem polityki Portugalii w latach osiemdziesiątych XIX wieku.
Pomysł ten był jednak nie do przyjęcia dla Brytyjczyków, którzy mieli własne aspiracje do przyległego terytorium brytyjskiego biegnącego od Kairu do Kapsztadu

Brytyjskie ultimatum z 1890 roku zostało nałożone na króla Króla Portugalii Karola I i Różowa Mapa dobiegła końca.

Reakcję króla na ultimatum wykorzystali republikanie.
1 lutego 1908 roku król Carlos i książę Luís Filipe zostali zamordowani Lizbonie przez dwóch portugalskich republikańskich działaczy-rewolucjonistów,Alfredo Luísa da Costę i Manuela Buíçę Brat Luísa Filipe, Manuel, został królem Portugalii Manuelem II
Dwa lata później, 5 października 1910, został obalony i uciekł na wygnanie do Anglii w Fulwell Park, Twickenham pod Londynem, a Portugalia stała się republiką

Zobacz także:

Portugalskie kampanie kolonialne