Dlatego tę listę należy traktować jako przykładową i mieć świadomość, że jest to wyłącznie odzwierciedlenie aktualnego stanu świadomości co do ich aktualnej popularności w mediach.
Historycznie pisarze z poprzednich epok wymieniali wielu innych, ponadto autorzy z różnych krajów podkreślają znaczenie piratów z ich ojczyzny pomijając tych znanych w innych krajach.

Stosunkowo szeroką listę wraz z opisami przedstawia angielski portal: https://thepirateking.com/bios/index.htm
Najpełniejszą listę przedstawia angielska wikipedia dla:
- Piratów : https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_pirates
- Korsarzy : https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_privateers

Lista przykładowych znanych medialnie w Polsce piratów:

Edward Teach albo Thatch, znany jako Blackbeard ("Czarnobrody")
Czarnobrody (ang. Blackbeard, właśc. Edward Teach lub Thatch, ur. około 1675, zm. 22 listopada 1718) - angielski pirat, w latach 1716-1718 grasujący na Morzu Karaibskim, jeden z najgroźniejszych piratów swojego okresu.
Został kapitanem w rezultacie buntu zainspirowanego przez siebie na statku, na którym służył. Wcześniej był kaprem i atakował statki francuskie pod protektoratem króla brytyjskiego. Używał głównie broni palnej, ale nie był też złym szermierzem. Po zakończeniu wojny między Francją i Wielką Brytanią dalej zajmował się korsarstwem, również na życzenie króla brytyjskiego.
Ataki na inne statki prowadził początkowo na niewielkim slupie, a następnie na zdobycznym francuskim okręcie La Concorde, przemianowanym na Queen Anne's Revenge (Zemsta Królowej Anny). W szczytowym momencie kariery - wiosną 1718 roku - dysponował 4 okrętami, 60 działami i ok. 400 ludźmi.
Według legend Czarnobrody zapragnął sprawdzić jak jest w piekle. W tym celu nakazał zapalić w ładowni swojego statku siarkę, a w toksycznym dymie wytrzymał najdłużej z całej załogi.
Podobno, aby wyglądać straszniej, na brodę wiązał czerwone wstążki, do kapelusza przyczepiał zapalone lonty, a na ramieniu nosił sześć załadowanych pistoletów. Zdarzało się, że odpalał działa za pomocą swojej uprzednio podpalonej brody.
Zginął w trakcie potyczki z dwoma okrętami dowodzonymi przez angielskiego porucznika Roberta Maynarda działającego na polecenie gubernatora Wirginii Aleksandra Spotswooda. Nigdy jednak nie udało się złapać ok. 200 piratów. Również jego skarb (największy pojedynczy łup oszacowany jest na sumę 325 tys. funtów; dzisiaj to równowartość 6 milionów funtów) od blisko 300 lat pozostaje nieodnaleziony.


Anne Bonny
Anne Bonny (ur. ok. 1698-1700 w Irlandii, zm. 25 kwietnia 1782) - irlandzka piratka.
O jej życiu wiadomo niewiele, a skąpych informacji dostarczają głównie źródła mające charakter legend. Sprzeczne są choćby wiadomości dotyczące daty jej narodzin. Była nieślubnym dzieckiem prawnika Williama Cormaca i jego pokojówki Peg Bennan. Ojciec nie zostawił jej jednak bez środków do życia. Mając zaledwie 19 lat, uciekła do New Providence do portu Nassau. Zyskała tam szacunek wśród piratów. Poznała tam Jacka Rackhama. W 1719 roku wyruszyli razem w morze, kradnąc statek William. Na statku była też inna kobieta - Mary Read, przebrana za angielskiego marynarza, pojmana przez ludzi Rackhama, postanowiła dołączyć do piratów.
Pewnego dnia piracki statek został zaatakowany przez angielski okręt. Mężczyźni wcześniej upili się rumem, tylko kobiety zostały trzeźwe. Broniły się tylko Anne i Mary oraz jeden pirat, zaś reszta załogi schowała się pod pokładem. Piratów pojmano i przetransportowano na Jamajkę. W 1720 roku odbył się proces Anne Bonny, podczas którego groziła jej kara śmierci, zamieniona na więzienie. Uratował ją fakt, że była w ciąży. Została ułaskawiona (prawdopodobnie ojciec wpłacił zadośćuczynienie), a jej dalsze losy są nieznane i pozostają jedynie hipotezami. Poślubiła Josepha Burleigha, któremu urodziła ośmioro dzieci.

Black Bart Roberts (Bartholomew Roberts)
Bartholomew Roberts znany także jako Black Bart i Bart Roberts (ur. 17 maja 1682, zm. 10 lutego 1722) - walijski pirat, w dwa i pół roku obrabował 200 statków (inna legenda mówi o 400 statkach).
Działał w okolicach wysp Barbados i Martynika. Związany jest z tym wzór jednej z jego bander, na której widoczna jest postać pirata, stojąca na dwóch ludzkich czaszkach, podpisanych "ABH" (A Barbadian's Head), pod drugą "AMH" (A Martiniquan's Head), symbolizujących głowy marynarzy pochodzących z tych wysp.

Edward Low
Edward " Ned " Low (pisany również jako Lowe lub Loe ; 1690-1724) był znanym piratem angielskiego pochodzenia w ostatnim okresie Złotego Wieku Piractwa, na początku XVIII wieku. Low urodził się w biedzie w Westminster w Londynie i od najmłodszych lat był złodziejem. Jako młody człowiek przeniósł się do Bostonu w stanie Massachusetts . Jego żona zmarła przy porodzie pod koniec 1719 roku. Dwa lata później został piratem, działającym u wybrzeży Nowej Anglii i Azorów oraz na Karaibach .
Low był kapitanem kilku statków, zwykle utrzymując niewielką flotę trzech lub czterech. Low i jego pirackie załogi zdobyli co najmniej sto statków podczas jego krótkiej kariery, paląc większość z nich. Chociaż był aktywny tylko przez trzy lata, Low pozostaje znany jako jeden z najbardziej okrutnych piratów swoich czasów, mający reputację brutalnego torturowania swoich ofiar przed ich zamordowaniem.
Sir Arthur Conan Doyle określił Lowa jako "dzikiego i zdesperowanego" oraz człowieka "niesamowitej i groteskowej brutalności". New York Times nazwał go oprawcą, którego metody "przyniosłyby zasługi pomysłowości hiszpańskiej inkwizycji w jej najczarniejszych czasach". Okoliczności śmierci Lowa, która miała miejsce około 1724 roku, były przedmiotem wielu spekulacji.

Amaro Pargo
Amaro Pargo właśc. Amaro Rodríguez Felipe y Tejera Machado (ur. 3 maja 1678 w San Cristóbal de La Laguna, Teneryfa, zm. 4 października 1747 w San Cristóbal de La Laguna) - hiszpański kaper i pirat.
Informacje o Amaro pochodzą głównie ze źródeł przekazywanych ustnie z pokolenia na pokolenie.
Urodził się 3 maja 1678 w wielodzietnej rodzinie. Przyjaźnił się z Maríą de León Bello y Delgado. 9 stycznia 1727 otrzymał tytuł szlachecki w Madrycie. Amaro miał nieślubnego syna Manuela de la Trinidad Amaro.
Zmarł 4 października 1747 i po śmierci pochowano go w kościele parafialnym Santo Domingo.
W listopadzie 2013 dokonano ekshumacji szczątków w celu ich zbadania. Prace sfinansował producent gry komputerowej Assassin's Creed IV: Black Flag.

Calico Jack (Jack Rackham)
Calico Jack, właściwie Jack Rackam lub Rackham (ur. około roku 1680, zm. w listopadzie 1720 r.) - angielski pirat.
Był typowym karaibskim piratem polującym przy użyciu niewielkiego slupa na małe statki handlowe w żegludze kabotażowej. Nic nie wiadomo o jego przeszłości, ale z całą pewnością w roku 1718 pojawił się na wyspie New Providence na Bahamach, gdzie wstąpił do pirackiej załogi Charlesa Vane'a i brał udział w brawurowej ucieczce Vane'a z wyspy, gdy ich statek został zaatakowany przez okręt brytyjski gubernatora Woodesa Rogersa.
Wiosną 1719 wybrano go kwatermistrzem i został zastępcą Vane'a. Wkrótce potem, w wyniku starcia pomiędzy Vane'em a załogą, został okrzyknięty nowym kapitanem. Vane został wysadzony na mały slup, a większy, pod rozkazami Calico - według niektórych źródeł - został stracony, gdy patrolowy okręt z Jamajki znalazł go na kotwicy podczas gdy większość pirackiej załogi znajdowała się na brzegu. W tej sytuacji pozbawiony statku Calico wrócił do New Providence, gdzie - w ramach ogłoszonej przez gubernatora Rogersa amnestii dla piratów - został ułaskawiony. Według innej relacji porzucił drogę przestępstwa z własnej woli.
Tak się jednak stało, że wkrótce potem poznał Anne Bonny, która prawdopodobnie została jego kochanką. Praworządne życie na lądzie okazało się - z braku środków do życia - nie do zniesienia, więc w sierpniu 1719 roku Rackam ukradł slup William i wrócił do piractwa. W jego załodze znalazły się dwie kobiety: Anne Bonny i Mary Read.
Bazując na Bahamach, krążył pomiędzy Bermudami a Hispaniolą, zajmując kilka statków i znaczną ilość zyskownych towarów. Następnie krążył jakiś czas wokół Kuby, atakując jednostki przybrzeżne, po czym skierował się ponownie ku Jamajce. Tu opuściło go szczęście.
Stojący na kotwicy u brzegu wyspy piracki statek został odkryty i zaatakowany przez patrolowy slup władz Jamajki. Wszyscy mężczyźni (9) na pokładzie Williama byli kompletnie pijani, ale - zgodnie z późniejszymi zeznaniami - obie kobiety potrafiły zmusić ich do działania. W rezultacie Calico przeciął cumę kotwiczną i uciekł, ale pościg trwał całą noc. Rano, po wymianie ognia, brytyjski kapitan dokonał abordażu i zdobył piracki statek głównie dlatego, że mężczyźni byli nadal pijani, a jedyny opór stawiły kobiety.
Po trwającym kilka tygodni procesie wszyscy mężczyźni, z Calico na czele, zostali skazani na śmierć i powieszeni w listopadzie 1720 roku.

Chris Condent
Christopher Condent (ur. ok. 1710), urodzony w Plymouth w Devon, był angielskim piratem , który doprowadził do powrotu piratów na na Morza Oceanu Indyjskiego.
Prawdziwe nazwisko Christophera Condenta jest niepewne. Był znany pod nazwiskami Condent , Congdon , Coudon , Connor lub Condell ; Pojawiają się również różne imiona, w tym William , Christopher , Edmond , Edward , John . Jest często znany jako Christopher Condent , ale prawdopodobnie najbardziej znany jest po prostu jako " Billy One-Hand ".
Podczas podróży przez Ocean Atlantycki Condent zabił indiańskiego członka załogi, który groził zapaleniem prochowni statku. Niedługo potem jego okręt zdobył statek kupca finansowanego przez księcia Yorku . Po sporze załoga rozdzieliła się między dwa statki, a Condent został wybrany kapitanem slupu.
Około 1718 roku, kiedy Woodes Rogers został gubernatorem Bahamów i otrzymał zadanie pozbycia się piratów z Karaibów, Condent i jego załoga opuścili New Providence . Na Wyspach Zielonego Przylądka Condent i jego ludzie zdobyli statek przewożący portugalskie wino. Condent popłynął następnie do Brazylii, gdzie zdobywał kolejne pryzy (statki) od czasu do czasu odcinając uszy i nosy portugalskim więźniom. Następnie wrócił w okolice Zielonego Przylądka, gdzie zdobył flotyllę dwudziestu małych statków i holenderski slup wojenny u wybrzeży Santiago. Condent zatrzymał okręt wojenny i nazwał go Ognistym Smokiem ("Fiery Dragon").
Condent przejął angielską galerę, portugalski okręt Wright oraz 26-działowy holenderski statek. Pozostawiając Wrighta za sobą, poprowadził flotę trzech statków do Złotego Wybrzeża (Ghana), gdzie zdobyli statek "Indian Queen, the Fame" i inny holenderski statek.
W kwietniu 1719 Condent dotarł do Madagaskaru i założył bazę na Sainte-Marie . Tam połączył część dawnej załogi pirackiego kapitana Johna Halseya z własną. Wykorzystał ich wiedzę o okolicy na swoją korzyść, gdy pływał po wybrzeżu indyjskim i Morzu Czerwonym w poszukiwaniu kolejnych łupów. Inni piraci, a mianowicie Edward England i John Taylor na pokładzie ich statku Pearl, podążyli za Condentem z New Providence na Madagaskar .
Próbując nie rozwścieczać Kompanii Wschodnioindyjskiej, załodze Condenta nakazano nie znęcać się nad członkami załogi ani pasażerami. Do tego czasu stała obecność Royal Navy na Oceanie Indyjskim znacznie zwiększyła ryzyko swojego tam pobytu.
Condent i jego załoga wrócili na wyspę Sainte-Marie, dzieląc swój łup po około 3000 funtów dla każdego członka załogi. W 1721 Condent i czterdziestu innych członków jego załogi popłynęli na wyspę Île Bourbon (obecnie: Réunion), gdzie negocjowali z francuskim gubernatorem ułaskawienie. Dwudziestu lub więcej mężczyzn osiedliło się na wyspie. Condent poślubił szwagierkę gubernatora, a w 1723 wyjechał do Francji, gdzie osiadł z żoną w Bretanii i został bogatym kupcem w Saint-Malo.
Początkowo, sądząc iż jest to zatopiony statek "Adventure Galley" Williama Kidda, "Fiery Dragon" miał zostać znaleziony przez Barry'ego Clifforda u wybrzeży Sainte-Marie na Madagaskarze, gdzie zapalił się i zatonął w 1721 roku. Analiza UNESCO dotycząca odkrycia Clifforda wykazała, że ??Clifford zamiast tego znalazł nieznany statek pochodzenia azjatyckiego.
Flaga Jolly Roger ogólnie kojarzona z Condentem - trzy czaszki i skrzyżowane piszczele na czarnej fladze lub sztandarze - po raz pierwszy pojawiła się w "Mariner's Mirror" w 1912 roku, choć nie była przypisywana Condentowi i datowana była na 1704 r. Podobny wzorzec był wydrukowany w "Blackwall Frigates" Basila Lubbocka w 1922 i "Piractwo w Indiach Zachodnich i jego zwalczanie" ("Piracy in the West Indies and its suppression") F. Bradlee w 1923, ponownie również nie przypisywany Condentowi. Charles Gray przypisał je mu w 1933 w dziele "Piraci wschodnich mórz" ("Pirates of the Eastern Seas"), ale bez przytaczania jakichkolwiek dowodów. Nie ma żadnych źródeł z epoki opisujących jego banderę.

Charlotte de Berry
Charlotte de Berry (ur. ok. 1636, Anglia) była pirackim kapitanem. Jej historia jest powszechnie uważana za fikcyjną.
Najwcześniejsze znane wzmianki o Charlotte de Berry pochodzą z książki Edwarda Lloyda z 1836 r. w serii "Potworne potworne opowieści za grosze" ("penny dreadful") zatytułowanej "Historia piratów" ("History of the Pirates"). Lloyd był znany z tworzenia podobnych kompilacji szokujących i krwawych opowieści, często plagiatowanych. Nie ma dowodów na istnienie de Berry w źródłach z XVII wieku, chociaż wiele elementów jej historii ma podobieństwa w innej literaturze popularnej tworznej w czasach Lloyda przez autorów takich jak Frank Marryat , Voltaire i Edward Bulwer-Lytton . Opowiadania będące kontynuacją historii de Berry'ego po 1836 roku prawie zawsze odzwierciedlały oryginał Lloyda, czasami z niewielkimi zmianami.

Barbarossa
Hayreddin, w źródłach zachodnich Barbarossa (ur. 1478 w Midilli na Lesbos, zm. 4 lipca 1546 w Stambule) - admirał (kapudan pasza, tur. kaptaniderya) wojsk Imperium osmańskiego, turecki kaper, najsłynniejszy pirat jaki kiedykolwiek grasował na Morzu Śródziemnym.

Sir Francis Drake
Francis Drake, hiszp. el Draque (ur. ok. 1540 w Crowndale koło Tavistock, zm. 28 stycznia 1596) - angielski korsarz, w latach 1577-1580 odbył wyprawę dookoła świata.

Henry Morgan
Henry Morgan (ur. ok. 1635, zm. 25 sierpnia 1688) - posiadacz ziemski, plantator, walijski bukanier w służbie Karola II, zwany Królem Bukanierów. Po wykupieniu się przybył do Port Royal i pnąc się po stopniach kariery, został przywódcą bractwa. Zdobywał i łupił poszczególne miasta kubańskie, a w 1671 przewodził największej wyprawie bukanierów w dziejach, gdy dowodząc eskadrą 28 okrętów i ponad 1800 ludźmi zdobył Panamę. Wkrótce jednak z większością łupów porzucił bukanierów i czekał na wezwanie króla Karola II przybycia do Londynu. Początkowo, by załagodzić spór z Hiszpanią, został przez Anglików wtrącony do lochu. To nie przekreśliło jego kariery, bowiem wkrótce otrzymał tytuł szlachecki i jako wicegubernator powrócił na Jamajkę. Od tej pory zaciekle zwalczał bukanierów aż do swojej naturalnej śmierci w 1688. Pochowany w Port Royal, w 1692 w czasie trzęsienia ziemi i zatopienia miasta jego grób pochłonęło morz

Jean Lafitte
Jean Lafitte to XIX wieczny pirat i korsarz działający głównie w regionie Zatoki Meksykańskiej.
Jego imieniem nazwano historyczny park narodowy Jean Lafitte National Historical Park and Preserve, miasto Jean Lafitte w Luizjanie oraz założoną w 1772 tewernę Lafitte's Blacksmith Shop przy Bourbon Street w Nowym Orleanie.
Jean Lafitte jest również jedną z postaci w grze komputerowej Sid Meier's Pirates!.

Klaus Störtebeker
Klaus Störtebeker (ur. 1360 - zm. 20 października 1401 w Hamburgu) - legendarny pirat. Dowodził tak zwanymi Likedeelers (Równodzielący) i był najbardziej znanym piratem tego związku pirackiego znanego powszechnie jako Vitalienbrüder (tzw. bracia witalijscy). Napadał najpierw za pozwoleniem i na życzenie króla szwedzkiego Albrechta Meklemburskiego na statki konkurencyjnej dla Albrechta Danii i Lubeki, ale później już także na statki kupieckie Hanzy na Bałtyku i Morzu Północnym. Schwytany po bitwie morskiej pod Helgoland, został ścięty wraz ze swoimi ludźmi w Hamburgu. Głowy ich powbijano na kołki i ustawiono dla odstraszenia innych piratów wzdłuż Łaby.

Mary Read
Mary Read (ur. pod koniec XVII w. w Londynie, zm. ok. 1720) - angielska piratka.
Kiedy Mary była dzieckiem zmarł jej brat (wcześniej, zanim się urodziła, zmarł jej ojciec). W tamtych czasach w Królestwie Anglii tylko mężczyźni mogli dziedziczyć majątek (ścisła męska primogenitura majątkowa), więc by uchronić się przed biedą matka Mary przebierała ją za chłopca. Jako chłopak Mary pracowała jako posłaniec, a później zaciągnęła się do wojska. Walczyła we Flandrii i zdobyła różne odznaczenia. Zakochała się w żołnierzu i gdy wyjawiła mu swoją prawdziwą płeć wyszła za niego za mąż. Porzucili armię i prowadzili gospodę. Jej mąż zmarł w 1717 r. Mary znów musiała się przebierać. Zaciągnęła się do wojska i wyruszyła do Holandii. Potem weszła na pokład statku, który płynął do Indii Zachodnich. Statek, na którym płynęła, został zaatakowany przez piratów, w tym przez Anne Bonny i Calico Jacka. Annie i Mary zaprzyjaźniły się. Mary wyjawiła jej swoją prawdziwą płeć, wkrótce o tym sekrecie dowiedziała się cała załoga, ale zaakceptowano drugą kobietę na pokładzie. Gubernator Bahamów wysłał list gończy za załogą Calico Jacka. W 1720 roku zostali zaatakowani. Mężczyźni byli wówczas pijani i tylko kobiety broniły statku, ale im się to nie udało. W listopadzie 1720 piraci zostali osądzeni za piractwo. Mary i Annie były w ciąży, więc wstrzymano egzekucję. Podobno Mary w sądzie powiedziała: "Co do powieszenia to niewielki problem. Bo gdyby nie to, każdy tchórz mógłby zostać piratem". Mary nie musiała stawić czoła szubienicy, zmarła w więzieniu.

Piet Hein
Piet Pieterszoon Hein (25 listopada 1577 - 18 czerwca 1629) był holenderskim admirałem i korsarzem Republiki Holenderskiej podczas wojny osiemdziesięcioletniej . Hein był pierwszym i ostatnim, który schwytał dużą część hiszpańskiej floty skarbów, która transportowała ogromne ilości złota i srebra z hiszpańskiej Ameryki do Hiszpanii. Ilość zdobytego srebra była tak duża, że ??spowodowało to kolosalny spadek cen srebra na całym świecie i bliskie bankructwo Hiszpanii.
Hein urodził się w Delfshaven (obecnie część Rotterdamu ), był synem kapitana statku morskiego , a marynarzem został jeszcze jako nastolatek. W wieku dwudziestu lat został schwytany przez Hiszpanów i służył jako galernik przez około cztery lata, prawdopodobnie między 1598 a 1602, kiedy został wymieniony za hiszpańskich jeńców. W latach 1603-1607 został ponownie przetrzymywany w niewoli przez Hiszpanów, gdy został schwytany w pobliżu Kuby.
Po zebraniu kapitału i utworzeniu Holenderskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej, zarządzający kompanią, opracowali projekt planu nazwanego "Groot Desseyn" w październiku 1623 r. Plan polegał na przejęciu najpierw stolicy Brazylii, Sao Salvador da Bahia (Salvador), a następnie głównego portugalskiego fort na wybrzeżu Angoli, Sao Paulo de Loanda (Luanda). W ten sposób kompania kontrolowałaby zarówno lukratywne plantacje cukru w ??Brazylii, jak i handel niewolnikami na Atlantyku. Kontrola samego handlu była konieczna ze względu na wysoką śmiertelność spowodowaną trudnymi warunkami plantacji i chorobami tropikalnymi, takimi jak malaria.
W tym samym roku Piet Hein został wiceadmirałem holenderskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej, a w następnym roku popłynął do Indii Zachodnich . W kolonialnej Brazylii na krótko zdobył portugalską osadę Salvador , osobiście prowadząc atak na morską fortecę tego miasta. W sierpniu z niewielką flotą bez załogi popłynął na zachodnie wybrzeże Afryki i zaatakował flotę portugalską w silnie bronionej zatoce Luanda , ale nie zdobył żadnych statków.
Następnie ponownie przekroczył Ocean Atlantycki, aby spróbować schwytać statki handlowe w mieście Vitória (miasto położone na południowo-wschodnim wybrzeżu Brazylii, obecnie stolica stanu Espírito Santo), ale został pokonany przez zdecydowany opór zorganizowany przez miejscowych obywateli oraz z pomocą pomocy portugalskiego garnizonu. Po odkryciu, że Salvador został ponownie odbity przez dużą flotę hiszpańsko-portugalską, Hein wrócił do domu. Holenderska Kompania Zachodnioindyjska, zadowolona z przywódczych cech Heina, umieściła go na czele nowej eskadry w 1626 r. W kolejnych najazdach w 1627 r. na Salvador zaatakował i zdobył ponad trzydzieści bogato załadowanych portugalskich statków handlowych, po czym wrócił do Republiki Holandii.
W 1628 roku, podczas osiemdziesięcioletniej wyzwoleńczej wojny Holandii z Hiszpanią, admirał Hein, z drugim admirałem Witte de With, gdzie służył jako tzw. kapitan bandery (tj. dowódca flagowego okrętu admirała), wypłynął, by zdobyć hiszpańską flotę skarbów załadowaną srebrem z hiszpańskich kolonii amerykańskich i Filipin . Towarzyszył mu admirał Hendrick Lonck , a później dołączyła do niego eskadra wiceadmirała Joosta Banckerta , a także działający na Morzu Karaibskim portugalski pirat, żydowskiego pochodzenia Moses Cohen Henriques (późniejszy doradca i współpracownik gubernatora Jamajki Henry'ego Morgana). Część floty hiszpańskiej w Wenezueli została ostrzeżona, ponieważ holenderski chłopiec kabinowy zgubił się na wyspie Blanquilla , został schwytany i zdradził plan, ale druga połowa z Meksyku kontynuowała swoją podróż, nieświadoma zagrożenia. Przechwycono i zdobyto szesnaście hiszpańskich statków: jeden galeon został zdobyty po niespodziewanym spotkaniu w nocy, dziewięć mniejszych staków handlowych zostało skłonionych do kapitulacji; dwa uciekające małe statki zostały schwytane na morzu, a cztery uciekające galeony zostały uwięzione na kubańskim wybrzeżu w zatoce Matanzas (Była to tzw. Bitwa w Zatoce Matanzas).
Po kilku salwach z muszkietów z holenderskich slupów, załogi galeonów również się poddały, a Hein bez rozlewu krwi zdobył łup o ówczesnej wartości 11.509.524 guldenów w złocie, srebrze i innych kosztownych towarach, takich jak indygo i koszenila . Holendrzy nie brali jeńców: zapewnili hiszpańskim załogom obfite zapasy na przemarsz do Hawany. Zwolnieni byli zaskoczeni, gdy admirał osobiście udzielał im wskazówek płynnie po hiszpańsku; Hein był dobrze zaznajomiony z tym regionem, ponieważ był w nim uwięziony podczas internowania po 1603 roku.
Zdobycie floty skarbów było największym zwycięstwem holenderskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej na Karaibach . Umożliwiło to Holendrom, będącym w stanie wojny z Hiszpanią, finansowanie swojej armii przez osiem miesięcy (a w konsekwencji zdobycie twierdzy Hertogenbosch ), zaś udziałowcy otrzymali za ten rok dywidendę pieniężną w wysokości 50%. Tak duża strata finansowa bardzo osłabiła hiszpańskiego wroga. Hein wrócił do Holandii w 1629 roku, gdzie okrzyknięto go bohaterem. Oglądając wiwatujące go tłumy, gdy stał na balkonie ratusza w Leyden, zwrócił się do burmistrza: "Teraz chwalą mnie za to, że bez najmniejszego niebezpieczeństwa zyskałem bogactwo, ale wcześniej, gdy ryzykowałem życiem w prawdziwej walce, nawet nie wiedzieli, że istnieję...". Hein był pierwszym i ostatnim, który zdobył tak dużą część hiszpańskiej "srebrnej floty".
Po konflikcie z Holenderską Kompanią Zachodnioindyjską o politykę i płatności za swoje usługi, 26 marca 1629 r. został admirałem porucznikiem Holandii i Fryzji Zachodniej, a tym samym faktycznym naczelnym dowódcą skonfederowanej floty holenderskiej, przyjmując za kapitana bandery na swoim statku flagowym późniejszego , wielkiego admirała floty holenderskiej, Maartena Trompa .
Zginął w tym samym roku w kampanii przeciwko tzw. "Dunkierkom", to jest niezwykle skutecznej flocie zwerbowanej przez habsburskich kupców i korsarzy działających z Dunkierki. Tak się złożyło, że jego flotylla przechwyciła trzy statki korsarzy z Ostendy . Celowo wprowadził swój okręt flagowy pomiędzy dwa wrogie statki, aby ostrzelać ich równoczesnymi salwami z obu burt. Po pół godzinie został trafiony kulą armatnią w lewe ramię i natychmiast zginął. Został pochowany w Oude Kerk w Delft - po raz kolejny rozwiewając wrogą propagandę, że był piratem lub korsarzem.
Piosenka wychwalająca zdobycie przez admirała Heina hiszpańskiej "srebrnej floty", napisana w 1844 roku jest nadal śpiewana przez chóry i dzieci w holenderskiej szkole podstawowej, a także podczas tradycyjnych biesiad organizowanych przez związki studenckie na belgijskich uniwersytetach. Jego posąg stoi w jego rodzinnym Delfshaven (obecnie dzielnicy Rotterdamu), a drugi w kubańskim mieście Matanzas, w pobliżu miejsca, w którym miała miejsce bitwa srebrnej floty.

Pirata Cofresi (Roberto Cofresí Ramirez de Arellano)
Roberto Cofresí y Ramírez de Arellano (17 czerwca 1791 - 29 marca 1825), lepiej znany jako El Pirata Cofresí , był piratem z Portoryko . Urodził się w rodzinie szlacheckiej, ale trudności polityczne i gospodarcze, z jakimi borykała się wyspa jako kolonia imperium hiszpańskiego podczas latynoamerykańskich wojen o niepodległośćoznaczało, że jego gospodarstwo domowe było biedne. Cofresí od najmłodszych lat pracował na morzu, co zaznajomiło go z geografią regionu, ale zapewniało to jedynie skromną pensję i ostatecznie zdecydował się porzucić życie marynarza i zostać piratem. Miał wcześniejsze powiązania z lądową działalnością przestępczą, ale przyczyna zmiany zawodu Cofresiego jest nieznana; historycy spekulują, że mógł pracować jako korsarz na pokładzie El Scipión , statku należącego do jednego z jego kuzynów.
U szczytu swojej kariery Cofresí uniknął schwytania przez statki z Hiszpanii, Wielkiej Kolumbii , Wielkiej Brytanii, Danii, Francji i Stanów Zjednoczonych. Dowodził kilkoma jednostkami o małym zanurzeniu, najbardziej znanym szybkim sześciodziałowym slupem o nazwie Anne , i przedkładał szybkość i zwrotność nad siłę ognia. Obsadzał je małymi, rotacyjnymi załogami, których większość współczesnych dokumentów liczyła od 10 do 20. Wolał wyprzedzić swoich prześladowców, ale jego flotylla dwukrotnie zaatakowała Eskadrę Indii Zachodnich , atakując szkunery USS Grampus i USS Beagle. Większość członków załogi rekrutowano lokalnie, chociaż czasami dołączali do nich mężczyźni z innych Antyli , Ameryki Środkowej i Europy. Nigdy nie przyznał się do morderstwa, ale podobno chwalił się swoimi zbrodniami, a w wyniku jego grabieży zginęło od 300 do 400 osób, głównie cudzoziemców.
Pirackie sukcesy Cofresí okazały się zbyt uciążliwe dla władz lokalnych, które przyjęły międzynarodową pomoc w schwytaniu pirata; Hiszpania zawarła sojusz z eskadrą Indii Zachodnich i duńskim rządem Saint Thomas . 5 marca 1825 roku sojusz zastawił pułapkę, która zmusiła "Annę" do bitwy morskiej. Po 45 minutach Cofresí porzucił swój statek i uciekł drogą lądową; został rozpoznany przez mieszkańca, który wpadł na niego w zasadzkę i zranił go. Cofresí został schwytany i uwięziony, podejmując ostatnią nieudaną próbę ucieczki, próbując przekupić urzędnika częścią ukrytej skrytki ze skarbami. Piraci zostali wysłani do San Juan w Portoryko , gdzie krótkotrwały trybunał wojskowy uznał ich za winnych i skazał na śmierć. 29 marca 1825 r. Cofresí i większość jego załogi zostali rozstrzelani.
Inspirował historie i mity po swojej śmierci, najbardziej podkreślając podobną do Robin Hooda filozofię "kradnij bogatym, dawaj biednym", która stała się z nim związana na trwałe. Ten portret stał się legendą, powszechnie uznawaną za fakt w Puerto Rico i całych Indiach Zachodnich . Niektóre z tych legend twierdzą, że Cofresí stał się częścią portorykańskiego ruchu niepodległościowego i innych inicjatyw secesjonistycznych, w tym kampanii Simóna Bolívara przeciwko Hiszpanii. Historyczne i mityczne relacje z jego życia stały się inspiracją dla piosenek, wierszy, sztuk teatralnych, książek i filmów. W Portoryko jaskinie, plaże i inne domniemane kryjówki lub miejsca zakopanego skarbu zostały nazwane na cześć Cofresí, a jego imię nosi kurort w pobliżu Puerto Plata w Republice Dominikany .

Roberto Cofresí y Ramírez de Arellano, aka El Pirata Cofresí

Black Bellamy (Samuel Bellamy)
Samuel Bellamy, zwany "Black Sam" Bellamy (ur. 1689 w Hittisleigh, zm. 26 kwietnia 1717) - angielski marynarz oraz pirat. Złupił ponad 53 statki w przeciągu niecałego roku, co uczyniło go najbogatszym piratem w historii. Znany był z okazywania litości wobec swoich jeńców, przez co nazywany był Księciem Piratów, a sam porównywał się do Robin Hooda. Swój pseudonim zawdzięczał temu, że nie nosił peruki, za to związywał swoje długie, czarne włosy wstążką

"Black ("Czarny") Sam" Bellamy

Woodes Rogers
Woodes Rogers (ur. ok. 1679, zm. 1732 w Nassau) - brytyjski gubernator Bahamów, a wcześniej korsarz w służbie brytyjskiej
Bahamska wyspa New Providence stała się w XVII wieku nominalnie stolicą archipelagu, a jej ośrodkiem (i jednocześnie schronieniem dla piratów) niewielkie miasteczko, w roku 1695 nazwane przez holenderskich kupców Nassau. Od lat 1680., tj. w okresie wojny brytyjsko-hiszpańskiej Nassau, ze względu na dogodne kotwicowisko w zatoce, stało się ośrodkiem działania kaprów brytyjskich, ale rajdy floty hiszpańskiej w latach 1703-1706 uczyniły bazę bezużyteczną. Gdy jednak zawarty został traktat pokojowy piraci wrócili. Jako pierwszy zjawił się Henry Jennings w roku 1716, a za nim osławiony Edward Thatch, Charles Vane, Jack Rackam, Benjamin Hornigold i ponad pięciuset innych morskich rozbójników.
Jednym z bardziej znanych kaprów brytyjskich był Woodes Rogers, wsławiony m.in. najazdem łupieżczym na hiszpańskie miasto Guayaquil w Ekwadorze. Po wojnie wrócił do Anglii i pracy w Admiralicji Gdy do dalekiego Londynu dotarły wieści o odrodzeniu się pirackiej bazy, rząd brytyjski zdecydował się podjąć zdecydowane działania i mianował gubernatorem Bahamów Rogersa jako człowieka, który na problemie piractwa znał się najlepiej.
W lipcu 1718 roku trzy okręty wojenne Rogersa weszły do zatoki w Nassau. Wielu piratów zdołało uciec (Charles Vane dodatkowo ostrzelał okręt flagowy gubernatora), wielu jednak (jak Jennings i Hornigold) skorzystało z amnestii ogłoszonej przez Rogersa i zeszło z drogi przestępstwa. Wkrótce gubernator mianował Hornigolda swym zastępcą i głównym łowcą piratów, co już w grudniu zaowocowało masowymi wyrokami śmierci.
Bez piratów, którzy sprzedawali tu swe łupy, Nassau zeszło do roli ubogiej osady rybackiej, mimo wysiłków gubernatora Rogersa. Dopiero budowa portu i fortyfikacji oraz sprowadzenie na New Providence kilkutysięcznego garnizonu poprawiło byt miasteczka. Nigdy już jednak (aż po gwałtowny rozwój turystyki w XX wieku) nie osiągnęło takiego bogactwa jak w latach 1716-1718.
Rogers zmarł w Nassau w roku 1732.

[3 kwietnia 1716 roku Henry Jennings nielegalnie przejął francuski statek handlowy z pomocą pstrokatej grupy piratów dowodzonych przez Samuela Bellamy'ego.
Następnie Bellamy ukradł dużą część skarbu i wymknął się, by dołączyć do Benjamina Hornigolda, który akurat działał w okolicy. Atak na neutralną francuską żeglugę wywołał burzę dyplomatyczną, która ostatecznie doprowadziła do uznania Jenningsa za pirata przez króla Jerzego.
Przeniósł swoją działalność do Nassau, gdzie pozostał wiodącą postacią przez następne dwa lata.
Podobnie jak Hornigold, nie obierał za cel okrętów angielskich.]

Benjamin Hornigold

[7 kwietnia 1717 roku "Whydah", "Czarnego Sama" Bellamy, przejął cztery statki handlowe u wybrzeży Wirginii.
Jak to było w zwyczaju Czarnego Sama Bellamy, zatrzymano najlepszy statek dla jego rosnącej floty, pozyskano rekrutów spośród obezwładnionych marynarzy, a pozostałym jeńcom pozwolono dotrzeć w bezpieczne miejsce. Bellamy i inny pirat, kapitan Paulgrave Williams, planowali spotkanie na Block Island, gdzie Williams miał odwiedzić swoją rodzinę.

Następnie popłynęli na wschód do Cape Cod, aby Bellamy mógł odwiedzić swoją 16-letnią dziewczynę. Niedaleko Block Island Williams splądrował kolejny statek - bostoński slup, którego kapitan, kapitan Beer, został umieszczony na pokładzie "Whydah" Bellamy'ego. W wyniku pirackiego czynu Williamsa dokonanego w ostatniej chwili w języku angielskim pozostał klasyczny utwór prozatorski określający buntowniczy styl życia piratów. Po zatopieniu statku Beer's Vessel i tuż przed bezpiecznym wyrzuceniem go na brzeg na Block Island, Bellamy podobno pouczał swojego więźnia, oświadczając, jak to reprodukuje wiele współczesnych książek:
"Przeklęta moja krew... Cholera, jesteś podstępem Szczeniaku, podobnie jak wszyscy, którzy poddadzą się prawom, które bogaci ludzie ustanowili dla własnego bezpieczeństwa, gdyż tchórzliwe Szczenięta nie mają odwagi w przeciwnym razie bronić tego, co dostają dzięki swemu łotrostwu; ale niech was w ogóle: przeklnę ich za bandę przebiegłych drani, a wy, którzy im służycie, za paczkę Numskulów o kurzych sercach. Do cholery, jestem wolnym księciem i mam tyle władzy, aby uczynić Wojna na całym świecie, jak ten, który ma sto żagli na morzu i armię liczącą 100 000 ludzi w polu."

To słynne przemówienie, z jego nutami demokracji, zostało po raz pierwszy zapisane w książce non-fiction historii piratów napisany przez Kapitana Johnsona, pseudonim często przypisywany autorowi Danielowi Defoe.]

"Black ("Czarny") Sam" Bellamy

Jan Kuna (postać fikcyjna, polski kaper znany też jako Jan Marten)
Jan Kuna (ps. Marten lub de Marten - od ang. nazwa kuny) (ur. ok. 1559 r.- zm. 24 lutego 1599 r.) - postać fikcyjna, gdański kaper w służbie angielskiej, francuskiej i polskiej, bohater książek Janusza Meissnera.

Kapitan William Kidd (Captain Kidd)
William "kapitan" Kidd (ur. 22 stycznia 1645, zm. 23 maja 1701) - jest uważany za jednego z najokrutniejszych i najkrwawszych piratów XVII wieku. Zgodnie z tradycją oskarżany był - jeszcze za życia - o największe zbrodnie. Bohater wielu mrocznych opowieści o piratach.
W rzeczywistości Kidd był prawdopodobnie jednym z wielu korsarzy brytyjskich, grasujących na wodach Atlantyku i Oceanu Indyjskiego, a jednocześnie ofiarą spisku korupcyjnego, w który wplątane były najznakomitsze brytyjskie postaci epoki.

Bully Hayes
William Henry "Bully" Hayes (ur. około roku 1829 w Cleveland, Ohio, zm. w 1877 r.) - pirat grasujący na Pacyfiku w drugiej połowie XIX wieku, uważany za "jednego z ostatnich bukanierów". Swój przydomek "Bully" zyskał dzięki brutalnemu traktowaniu zarówno przeciwników, jak i członków własnej załogi, jakkolwiek wobec osób postronnych a wpływowych oraz kobiet potrafił być ujmujący i szarmancki.
Karierę rozpoczął jako zwykły marynarz na Wielkich Jeziorach, ale już w wieku 18 lat zaciągnął się na żaglowiec płynący z Nowego Jorku do San Francisco. W Kalifornii rozpoczynała się właśnie słynna "gorączka złota", więc Hayes - jeden z nielicznych, którzy nie zeszli z pokładu, robił na statku zadziwiająco szybką karierę. W ciągu dwóch lat został bosmanem, a następnie trzecim oficerem, chociaż nie ukończył żadnej szkoły morskiej. Na początku lat 50. był już pierwszym oficerem na brygu Canton wożącym osadników z Nowego Jorku do Australii.

Charles Vane
Charles Vane (ur. w XVII wieku, zm. 22 marca 1721 w Port Royal)[1] - angielski pirat.
Został piratem w roku 1715 jako członek załogi byłego bukaniera Henry'ego Jenningsa. Hiszpańska "Srebrna Armada" uległa zagładzie w czasie huraganu; większość statków rozbiła się na zachodnim wybrzeżu Florydy. Jennings w roku 1716 napadał na obozujących na wybrzeżu rozbitków rabując znaczne ilości srebra. Operujący z portów na Jamajce Jennings przeniósł się do New Providence, które było w owym czasie "stolicą" piractwa na Karaibach, ale gdy władzę na Bahamach objął gubernator Woodes Rogers skorzystał w roku 1718 z aktu łaski, osiadł na jednej z wysp żyjąc ze zdobytych skarbów.
Tymczasem, tuż przed pojawieniem się gubernatora Rogersa, Charles Vane rozpoczął swą niezależną "karierę" piracką, zajmując siłą francuski statek handlowy. Zablokowany w głębi zatoki na New Providence zrozumiał, że musi wybrać poddanie się lub ucieczkę. Podpalił więc zdobyty francuski statek i skierował go wprost na okręt gubernatora. Korzystając z zamieszania, gdy gubernatorska fregata usiłowała uniknąć zderzenia z branderem, przemknął się na swej barkentynie na morze, przy okazji ostrzeliwując brytyjski okręt i głośno drwiąc z jego załogi. Wysłane w pościg okręty nie zdołały dopaść Vane'a, chociaż schwytały kilku innych piratów.
Od tego czasu Vane nabrał zdecydowanej niechęci do Bahamów i ich gubernatora i napadał statki z New Providence ile razy znalazł się w pobliżu Bahamów. W roku 1719 przeniósł się jednak na północ, w pobliże wybrzeży Karoliny Północnej i Południowej, gdzie zdobył slup służący mu jako drugi statek flotylli i miejsce przechowywania łupów. Załoga slupa wkrótce zdezerterowała, co świadczy o pogarszaniu się stosunków pomiędzy Vane'em a załogą.
Pod koniec sierpnia gubernator Wirginii Spotswood wysłał flotyllę okrętów w pościg za Vane'em, ale zamiast niego schwytały one innego pirata, Stede'ego Bonneta, grasującego na tych samych wodach.
W czasie pobytu na karoliniańskich wodach Vane spotkał się z Edwardem Teachem i jego załogą w jego bazie na wyspie mierzejowej Ocracoke Inlet, gdzie obie załogi urządziły pijacką orgię z udziałem kobiet z pobliskiej osady Bath Towne. W październiku Vane pożeglował w stronę Nowego Jorku, gdzie zagrabił kilkanaście statków u wybrzeży Long Island, po czym wrócił na południe, by sprzedać swą zdobycz.
Na początku roku 1720 pojawił się ponownie na Karaibach, gdzie w marcu doszło do awantury między nim a załogą (chodziło rzekomo o tchórzostwo Vane'a). W rezultacie załoga mianowała kapitanem Jacka Rackama, bardziej znanego jako Calico Jack; Vane i kilku lojalnych wobec niego piratów przesiadło się na mały slup, by rozpocząć wszystko od początku. Na początku mu się udawało, zrabował nawet kilka małych statków, ale w końcu padł ofiarą huraganu u wybrzeży Hondurasu.
Statek został wyrzucony na brzeg niewielkiej wysepki, gdzie Vane i jedyny pozostały przy życiu pirat z jego załogi spędzili kilka miesięcy oczekując na ratunek. Dopiero pod koniec września zabrał ich przepływający w pobliżu statek. Na nieszczęście dla Vane'a jeden z członków załogi rozpoznał go; w rezultacie obaj "uratowani" trafili do zamkniętego na klucz pomieszczenia, dowiezieni do Port Royal, gdzie stanęli przed sądem.
Obu piratów powieszono. Vane został skazany w Spanish Town na Jamajce i stracony 22 marca 1721 r. na Gun Cay w pobliżu Port Royal

Peter Easton
Peter Easton (ur. ok. 1570, zm. 1620 lub później) - był z pochodzenia chłopem z Somerset. Dowodził w 1612 roku piracką flotą, złożoną z dwudziestu pięciu żaglowców, grasujących po Morzu Śródziemnym. U szczytu swej potęgi terroryzował Kanał Bristolski, łupił francuskie, holenderskie i portugalskie floty rybackie, poławiające dorsze u brzegów Nowej Fundlandii. Swe załogi uzupełniał spośród rybaków, życie zakończył godnie, gdyż osiadł w Villefranche pod opieką księcia Sabaudii, nabył tam włości, dające mu tytuł markiza i ożenił się z arystokratką.

Klaas Compaan
Claes Gerritszoon Compaen znany również jako Klaas Compaan (ur. w 1587 roku, zm. 25 lutego 1660 roku) - holenderski pirat, pochodzący z prowincji Zaandam.
Jako korsarz przechwytywał statki u wybrzeży Europy oraz w basenie Morza Śródziemnego oraz w Afryce Zachodniej.
Wyruszając w morze wyrzucił za burtę Biblię, różaniec i dziennik okrętowy, aby działać swobodnie, bez wyrzutów sumienia

Ching Shih (Shi Yang)
Ching Shih, Zheng Shi (ur. 1775, zm. 1844), znana również jako Zheng Yisao (chin. upr. ???, chin. trad. ???, pinyin Zheng Yisao) - chińska piratka.

François l'Olonnais
François l'Olonnais (właściwie Jean-David Nau; ur. ok. 1630 w Les Sables-d'Olonne, zm. 1669) - francuski bukanier, jeden z najsławniejszych piratów karaibskich.
Pochodzący z Les Sables-d'Olonne (stąd przydomek l'Olonnais) przybył do Ameryki jako pracownik najemny Francuskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej. Zarówno Francuzi, jak i Anglicy praktykowali wówczas system półniewolniczej pracy ubogich emigrantów, którzy w zamian za przewiezienie do kolonii amerykańskich, byli zobowiązani odpracować kilka lat w posiadłościach kompanii. François l'Olonnais pracował przez trzy lata jako sługa francuskiego gubernatora Tortugi.
Gdy skończył się czas kontraktu, pracownicy tacy otrzymywali minimalne środki, wystarczające do przeżycia i mieli sobie radzić jako samodzielni osadnicy. Dotychczasowy pan l'Olonnais docenił odwagę byłego sługi, i dał mu do dyspozycji statek z załogą; niestety pierwsza wyprawa podjęta przez l'Olonnais omal nie skończyła się dla niego fatalnie: rozbiwszy się na brzegach Jukatanu, stracił całą niemal załogę (wybitą przez Hiszpanów); sam l'Olonnais przeżył, skutecznie udając trupa. W nocy zakradł się do Campeche i namówiwszy do współpracy kilku czarnych niewolników, odpłynął skradzioną przez nich łodzią. Z tą załogą dotarł z powrotem do Tortugi, przebywszy ponad 2000 km
W kwietniu 1666 r. l'Olonnais, zebrawszy 660 ludzi na ośmiu statkach, wyruszył przeciw Maracaibo. Wpierw zasadził się koło cieśniny Mona, gdzie w lecie przechwycił szesnastodziałowy hiszpański galeon z bogatym ładunkiem kakao; odesławszy go do Tortugi, czatował dalej i zdobył kolejny, uzbrojony w 8 armat, statek wiozący żołd dla hiszpańskich żołnierzy. Po powrocie pierwszej jednostki l'Olonnais wyruszył z całą flotyllą przeciw Maracaibo i jesienią przybył pod miasto. Dzięki zaskoczeniu, po trzech godzinach walki, wziął szturmem fort broniący dostępu do laguny (była to stosunkowo słaba fortyfikacja ziemna, uzbrojona w 16 dział). Dwa dni później piraci przybyli do miasta; czas ten wystarczył na ucieczkę części mieszkańców miasta, na których piraci przez następne dni polowali w okolicznych lasach, a schwytanych torturowali tak długo, aż ci przyznali, gdzie ukryli swoje kosztowności. Po dwutygodniowej okupacji Maracaibo, bukanierzy przepłynęli przez jezioro i uderzyli na miasto Gibraltar. Mimo zaciekłej obrony (straty po stronie piratów wyniosły 40 zabitych i 30 rannych), zdobyli je i wymusili wysoki okup groźbą spalenia obydwu miast; łącznie zrabowali ok. 260 tys. pesos, z którymi wrócili na Île-a-Vache. Następnie l'Olonnais popłynął na Jamajkę, gdzie sprzedał 12-działową, 80-tonową brygantynę Roche Braziliano, i wreszcie triumfalnie wrócił na Tortugę.
Według Alexandre Exquemelina zebrał następnie niewielką grupę ludzi, z którymi napadł na niewielką, ale zamożną wioskę na Kubie. Atak ten nie przyniósł oczekiwanych zysków, na domiar złego Hiszpanie wysłali przeciw niemu silny okręt. Choć piratów było dwudziestu, a Hiszpanów 90, atakując z zaskoczenia o świcie, ludzie l'Olonnais zdobyli hiszpańską jednostkę i wymordowali załogę; na statku tym l'Olonnais odbył następnie kilka zyskownych rejsów kupieckich. Według Davida Marleya wioską tą miało być Juan de los Remedios, a wydarzenie miało mieć miejsce w sierpniu 1667.
W 1668 l'Olonnais zgromadził 700 bukanierów, duży okręt zdobyty w Maracaibo i pięć mniejszych jednostek z zamiarem zdobycia Granady; po drodze jednak napotkał sztil i zdryfował wzdłuż wybrzeży Hondurasu. Przez długi czas piraci nie mogli znaleźć żadnej zdobyczy; wreszcie, wobec braku żywności, zdecydowali się napaść na miasto Puerto de Caballos. Oprócz zajęcia miasta, wzięli tam statek z 24 większymi działami i 16 małymi falkonetami. Atak się powiódł, więc postanowili zdobyć większe i bogatsze San Pedro Sula. Marsz w głąb lądu został przerwany po skutecznie odpartej hiszpańskiej zasadzce. François l'Olonnais wziął jeńców na tortury: jednemu miał wyrwać serce, wgryźć się w nie zębami i grozić, że wszystkich tak potraktuje; wyjawili mu więc informacje o alternatywnej drodze do miasta, ale okazała się zbyt trudna. Piracka ekspedycja dotarła więc do miasta głównym szlakiem. Początkowy szturm został odparty, ale ostatecznie mieszkańcy zawarli z piratami umowę, na mocy której opuścili miasto, wydając je napastnikom, którzy złupili i spalili je do gruntu.
Powróciwszy do portu l'Olonnais dowiedział się, że wkrótce przypłynąć ma duży hiszpański galeon, minęły jednak trzy miesiące, zanim rozstawione pikiety zaalarmowały o jego przybyciu. Jednostka była silnie uzbrojona (42 działa) i odparła pierwszy atak piratów, którzy w końcu zdobyli ją abordażem; galeon został jednak już wcześniej rozładowany, więc skromny łup mocno ich rozczarował. Naua opuścili jego główni sprzymierzeńcy, Van Klijn i Pierre le Picard, na domiar złego zdobyty galeon miał kiepskie właściwości żeglugowe i rozbił się wśród Wysp Perłowych na wschód od Cabo Gracias a Dios. Przez pół roku piraci mieszkali na brzegu, uprawiając ziemię i budując szalupę z resztek statku. Na jednostce tej l'Olonnais wyprawił się, by zdobyć więcej łodzi, został jednak odparty przez Hiszpanów. Poszukując innych łodzi, dopłynął aż do zatoki Darién, gdzie jego grupa została wymordowana przez miejscowych Indian.
François l'Olonnais miał używać bandery wyobrażającej kościotrupa podającego klepsydrę piratowi.

Laurens de Graaf
Laurens Cornelis Boudewijn de Graaf (ok. 1653 - 24 maja 1704) był holenderskim piratem , najemnikiem i oficerem marynarki wojennej w służbie francuskiej kolonii Saint-Domingue pod koniec XVII i na początku XVIII wieku.
Był również znany jako Laurencillo lub Lorencillo lub po prostu El Griffe (hiszpański), Sieur de Baldran lub po prostu Laurent de Graff (francuski) i Gesel van de West (holenderski; "Scourge of the West" ). Henry Morgan , gubernator Jamajki , określił go jako "wielkiego i złośliwego pirata" . De Graaf został opisany jako wysoki, blondyn, z wąsami i przystojny.
Niektórzy Hiszpanie uważali, że był rzeczywistym diabłem wcielonym.

Laurensa de Graaf, znany również jako Lorencillo

Nicholas van Hoorn
Nicholas van Hoorn (ok. 1635 we Vlissingen - pochowany 24 czerwca 1683 na Isla Mujeres ) był marynarzem handlowym, korsarzem i piratem . Urodził się w Holandii i zmarł w pobliżu Veracruz po tym, jak został ranny na Isla de Sacrificios . Nikolaas lub Klaas był zaangażowany w holenderską służbę kupiecką od około 1655 do 1659, a następnie kupił statek za swoje oszczędności. Wraz z grupą lekkoduchów i zawadiaków, których zaciągnął, stał się postrachem handlu Republiki Holenderskiej i Imperium Hiszpańskiego. Później dowodził na kilku statkach i zyskał taki rozgłos, że niektóre rządy chciały go zatrudnić przeciwko swoim wrogom.

Roche Braziliano
Roche Braziliano (czasami pisane Rock , Roch , Roc , Roque , Brazilliano , Brasiliaan lub Brasiliano ) (ok. 1630 - zniknął ok. 1671) był holenderskim piratem urodzonym w mieście Groningen. Jego kariera pirata trwała od 1654 roku do jego zniknięcia około 1671 roku. Po raz pierwszy został rozsławiony w książce Alexandre'a Exquemelina z 1678 roku The Buccaneers of America; Exquemelin nie znał prawdziwego nazwiska Braziliano, ale historycy odkryli, że prawdopodobnie urodził się jako Gerrit Gerritszoon i że wraz z rodzicami przeniósł się do kontrolowanej przez Holendrów Brazylii . Jest znany jako "Roche Braziliano", co w języku angielskim oznacza "Rock the Brazilian ", ze względu na jego długie wygnanie do Brazylii.
Roche Braziliano był notorycznie okrutnym korsarzem , który działał w Port Royal na Jamajce . Był korsarzem w Bahia w Brazylii , zanim przeniósł się do Port Royal w 1654 roku. Poprowadził bunt i przyjął życie korsarza. Podczas swojej pierwszej przygody zdobył statek o ogromnej wartości i bezpiecznie sprowadził go z powrotem na Jamajkę. W końcu został złapany i wysłany do Hiszpanii , ale uciekł z groźbami zemsty ze strony swoich zwolenników. Wkrótce wznowił karierę kryminalną, kupując nowy statek od kolegi pirata François l'Olonnais , a później żeglując w towarzystwie Sir Henry'ego Morganai między innymi Joseph Bradley . Pierwszy oficer Braziliano, Żółci , został w końcu samodzielnym kapitanem, żeglując z Braziliano, Morganem i innymi w rajdach przeciwko Hiszpanom.
Pijany i rozpustny Braziliano groził, że zastrzeli każdego, kto z nim nie pije. Upiekł żywcem dwóch hiszpańskich rolników na drewnianych rożnach po tym, jak odmówili oddania świń . Traktował swoich hiszpańskich więźniów barbarzyńsko, zazwyczaj odcinając im kończyny lub piecząc je żywcem nad ogniem.
Po 1671 roku słuch o nim zaginął. Do dziś nikt nie wie, co się stało z holenderskim piratem. To, czy on (oraz jego statek i ludzie) zginął na morzu podczas silnego sztormu, czy został potajemnie schwytany, czy może przeszedł na emeryturę i do końca życia żył anonimowo, jest kwestią dyskusyjną.

Henry Every
Henry Every, także Avery, lub Evory, znany także jako Long Ben - angielski pirat żyjący w drugiej połowie XVII wieku. Na początku lat 90. pływał w załodze statku niewolniczego pomiędzy Afryką a Ameryką Północną. O jego wcześniejszej aktywności pirackiej nie ma informacji.
W roku 1694 znalazł się w randze pierwszego oficera na Charlesie, okręcie korsarskim w służbie hiszpańskiej z zadaniem działania przeciwko francuskiej kolonii na Martynice. Z powodu nieuczciwego traktowania, bardzo rygorystycznych warunków, niemożności porozumienia z kapitanem i ogromnych zaległości w wypłacaniu żołdu, 6 maja 1694 roku Every stanął na czele buntu załogi i został wybrany kapitanem. Nowy piracki statek, teraz nazwany Fancy, pożeglował na południe wzdłuż wybrzeży Afryki, napadając po drodze cztery jednostki, w tym także francuskiego pirata wracającego z łupieżczej wyprawy. Znalazłszy się w pobliżu Przylądka Dobrej Nadziei Every napisał do angielskich gazet list z zapewnieniami o swej lojalności wobec Królestwa Anglii i Republiki Zjednoczonych Prowincji.

Znanych międzynarodowo piratów (zwłaszcza w krajach anglosaskich zawiera następująca strona:
http://brethrencoast.com/Pirate_Biographies.html

Biografie piratów

Na przestrzeni dziejów piraci nękali i terroryzowali praktycznie wszystkie kraje i cywilizacje, które zajmowały się żeglugą i handlem.

Ta strona dotyczy głównie tych, które działały w czasie Złotego Wieku Piractwa.
Niektórzy z tych piratów stali się dość zamożni, kradnąc skarby i ładunki wysyłane do iz Nowego Świata. Przede wszystkim w rejonie Karaibów, często nazywanym Spanish Main.
W tym czasie Port Royal na Jamajce stał się nieoficjalną przystanią piratów w regionie. Również w tym czasie w historii piractwo w zachodniej części świata osiągnęło swój szczyt. Wiele z najbardziej znanych postaci pirackich (Blackbeard, Every, Bellamy, itp.) zyskało w tej epoce niesławę.

      Na przestrzeni wieków o niektórych z tych łobuzów powiedziano tak wiele historii, że czasami może być trudno odróżnić prawdę od fikcji i jak bardzo ich legendy zostały upiększone z biegiem czasu.
Poniżej znajdują się biografie niektórych z najbardziej znanych piratów, korsarzy, korsarzy, korsarzy i innych osób zaangażowanych w piractwo i działalność związaną z piractwem, w tym zarówno kapitanów, jak i prominentnych członków załogi. Czytając poniższe biografie piratów, przekonasz się, że większość tych słynnych piratów miała bardzo krótkie kariery. Większość trwała zaledwie kilka krótkich lat, które zakończyły się ich śmiercią.
Być może naprawdę odnoszący sukcesy piraci byli tymi, którzy byli w stanie plądrować i plądrować, zachowując jednocześnie niski profil w cieniu zapomnienia.... o krok przed władzami.

KLIKNIJ NA NAZWĘ PIRATA PONIŻEJ, ABY ZOBACZYĆ BIOGRAFIĘ

* Thomas Anstis - Ten znany pirat żeglował z najlepszymi z nich.

* Samuel Bellamy - Znany ze swoich pamiętnych przemówień i ekstrawaganckiego charakteru.

"Black ("Czarny") Sam" Bellamy

* Czarnobrody - Najbardziej niesławny pirat złotego wieku.

* Czarny Cezar (Black Cezar) -Zbiegły niewolnik został piratem, później jednym z najbardziej zaufanych oficerów Czarnobrodego.

* Stedt Bonnet - nazywany "The Gentleman Pirate", urodził się w zamożnej rodzinie, zanim popadł w piractwo.

* Anne Bonny - Była najbardziej znaną piratką.

* John Bowen - Był aktywny na Oceanie Indyjskim, pływał z kilkoma innymi znanymi piratami.

* Joseph Bradish - Bardziej złodziej niż prawdziwy pirat.

* Roche Braziliano - Znany z wielkiego okrucieństwa i sadyzmu, zwłaszcza wobec Hiszpanów.

* John Callice - Ten facet miał chyba dziewięć żyć.

* Dirk Chivers - Buntownik, który został piratem, aktywny na Morzu Czerwonym i Oceanie Indyjskim.

* Christopher Condent - Dożył emerytury w wielkim stylu.

* John Coxon - Jeden z najbardziej szczęśliwych i znanych piratów.

* Howell Davis - Sprytny i czarujący łobuz, który spotyka przedwczesny koniec.

* Laurens de Graff - Określony jako "wielki i złośliwy pirat" przez Sir Henry'ego Morgana

* Michel de Grammont - Znany z atakowania dużych hiszpańskich miast na Karaibach.

* Benito de Soto - bezwzględny łajdak, który za swoje czyny spotyka stosowny koniec.

* John Derdrake - Alias ??"Jack of the Baltic".

* Jean Thomas Dulaien - najbardziej znany w historii ze swoich autentycznych artykułów pirackich i czarnej flagi.

* Peter Easton - Niezwykle odnoszący sukcesy pirat z XVII wieku.

* Edward England - Mówi się, że był wzorem dla postaci Roberta Louisa Stevensona, Długiego Johna Silvera.

* John Evans - Miał krótką, ale interesującą karierę jako pirat.

* Henry Every - Według wszelkich relacji Every był najbardziej znanym piratem swoich czasów.

* William Fly - Buntownik, który na krótko najechał na amerykańskie wybrzeże.

* John Gow - Jego krótka kariera piracka nie zasłużyła na sławę, którą osiągnął.

* John Halsey - Pirat z początku XVIII wieku działający na Oceanie Atlantyckim i Oceanie Indyjskim.

* Benjamin Hornigold - Kaper został piratem, potem łowcą piratów.

Benjamin Hornigold

* Walter Kennedy - Wygląda na to, że ten facet był lepszym złodziejem niż pirat.

* William Kidd - O tym nieszczęśniku napisano wiele historii.

* John King - Był jednym z najmłodszych znanych piratów w historii.

* Olivier Levasseur - Nazywany "la Buse" (Myszołów) ze względu na szybkość, z jaką atakował swoje cele.

* Francois l'Olonnais - Uchodzi za jednego z najbardziej bezwzględnych i sadystycznych piratów.

* George Lowther - przywódca buntu statku niewolników, który zwrócił się do piractwa.

* Edward Mansvelt - holenderski korsarz znany jako Admirał Braci Wybrzeża.

* James Misson - Jego historia jest dziś uważana przez wielu za fikcyjną.

* Sir Henry Morgan - Pirat czy patriota? Sam decydujesz.

* Christopher Myngs - Zainspirował wielu łotrzyków do pójścia w jego ślady.

* Nathaniel North - pechowy pirat, który spotkał smutny koniec.

* Thomas Paine - amerykański korsarz, który najechał kilka osad w Indiach Zachodnich.

* Manuel Rivero Pardal - odnoszący sukcesy portugalski korsarz w służbie Hiszpanii.

* John Quelch - Czy pierwsza osoba została oskarżona o piractwo poza Anglią przez Prawo Admiralicji.

* Mary Read - Może nie tak znana jak Anne Bonny, ale równie interesująca.

* Jack Rackham - najbardziej znany ze swoich wyczynów z Anne Bonny i Mary Read.

* Bartholomew Roberts - Ostatni piraci wielkiego wieku i prawdopodobnie najlepsi z nich.

* Bartholomew Sharp - Splądrowano dwadzieścia pięć hiszpańskich statków i liczne małe miasteczka.

* Simon Simonson - Miał bardzo dobrą karierę piracką na wybrzeżu barbarzyńskim.

* Thomas Tew - Utalentowany pirat, który oszukał szubienicę czekającą na niego w Doku Egzekucyjnym.

* Charles Vane - Miał krótką, ale głośną karierę.

* Richard Worley - Ten mały pirat miał wielkie ambicje.

* Emanuel Wynne - Uważany jest za pierwszego pirata, który wywieszał flagę z czaszką i skrzyżowanymi kośćmi.

Inne strony internetowe na temat sylwetek piratów (w j. ang)

* Anne Bonny - Historia tej najsłynniejszej piratki.

* Pirat Czarnobrody - Strona zawiera biografię i informacje o jego statku Queen Anne's Revenge.

* Królestwo Czarnobrodego - Wszystko o tym najsłynniejszym piracie w historii.

* Sir Francis Drake and the Golden Hind - O tej XVI-wiecznej wyprawie odkrywców dookoła świata.

Słynni Piraci - Biografie niesławnych rabusiów morskich.

* Słynni Piraci w Historii - Historie ze Złotego Wieku Piractwa.

* Znani piraci i korsarze - krótkie biografie historycznych łotrów.

* Znani Piraci Kobiet - Imponująca lista prawdziwych i fikcyjnych piekieł morskich.

* Historia piractwa - Ma kilka dobrych biografii piratów.

William Kidd - biografia tego o słynnego łotra

William Kidd, Scottish Pirate - kolejna strona biografii Kidda.

* Jean Laffite, Enigma and Legend - opisuje jego słynne życie i czasy.

* Francois L'Olonnais - Jean David Nau - Biografia tego niesławnego francuskiego pirata.

Henry Morgan - biografia tego słynnego korsarza.

* Henry Morgan: Greatest of the Privateers - Kolejna biografia Sir Morgana.

* Piraci Wiedzy - Strona z biografiami i innymi informacjami.

* Królowa Piratów Grace O'Malley - Oficjalna strona Anne Chambers, autorki Granuaile: Irlandzkiej Królowej Piratów

* Mary Read: Kobieta czynu - Szczegóły dotyczące pirackiej tradycji i tajemnicy otaczającej Mary Read.

* Bartholomew Roberts - biografia osławionego Czarnego Barta.

* Bartholomew Roberts - Kolejna biografia tego księcia piratów.

* Cheng I Sao - biografia o tej potężnej piratce.

* Kobiety w piractwie - doskonałe źródło informacji na ten temat.