1. Laughton, JK (1896). Lee, Sidney (red.). Słownik Biografii Narodowej . Tom. XLVI: Pocock - marszczy się. Nowy Jork i Londyn: Macmillan and Co; Smith, Elder & Co. 305.
2. Brown, Aleksander (1890). Geneza Stanów Zjednoczonych: opowieść o ruchu w Anglii, 1605-1616, którego rezultatem była plantacja Ameryki Północnej przez Anglików, ujawniająca rywalizację między Anglią a Hiszpanią o posiadanie ziemi obecnie okupowanej przez Stany Zjednoczone Ameryka . Tom. II. Boston i Nowy Jork: Houghton, Mifflin and Co. 972.
3. ^{Marley, David F.} (1998). Wars of the Americas: chronologia konfliktu zbrojnego na półkuli zachodniej . Tom. Ja (wyd. 2). Santa Barbara, Kalifornia; Denver, Kolorado i Oxford, Anglia: ABC-CLIO. s. 87-88. ISBN 978-1-59884-101-5.
4. Andrews, Kenneth Raymond; Szary, Jeffrey Alan (1999) [1984]. Handel, grabieże i osadnictwo: przedsiębiorstwo morskie i geneza imperium brytyjskiego, 1480-1630 . Cambridge i Nowy Jork: Cambridge University Press. P. 291. ISBN 978-0-521-27698-6

Jego kariera zawodowa spędziła głównie na Karaibach , podobnie jak inni bardziej znani korsarze elżbietańscy, tacy jak Francis Drake , John Hawkins i Walter Raleigh

Choć większość danych dotyczących jego rodziny i dzieciństwa zaginęła, pamięta się go za udział w bitwie morskiej brytyjskiej Royal Navy przeciwko Niezwyciężonej Armadzie , a także za splądrowanie i spalenie Caracas (dziś stolicy Wenezueli ) 8 czerwca 1595 r.

Wczesne lata

Wczesne życie tego korsarza nie jest dokładnie udokumentowane, chociaż uważa się, że urodził się i wychował w Cricket, małej wiosce w hrabstwie ceremonialnym Somerset na terenie dzisiejszej Wielkiej Brytanii . Jego dokładna data urodzenia i pochodzenie rodzinne nie są znane. Preston po raz pierwszy brał udział w walce w 1588 roku, w bitwie morskiej z hiszpańską Armadą , dzięki czemu zyskał pewną sławę. W 1581 roku poślubił w Stepney Juliana Burye, wdowę z Londynu. Ponadto odbył w 1585 r. wspólną wyprawę do Nowej Fundlandii z Walterem Raleighem.2

Jego pierwsza wyprawa kalibru miała miejsce w 1595 r., kiedy zdecydował się dołączyć do wyprawy Sir Waltera Raleigha na Trynidad i Gujanę wraz z korsarzem George'em Somersem . Jednakże Somers i Preston skierowali się w stronę Indii Zachodnich , oddzielając się od czysto eksploracyjnego charakteru wyprawy Raleigha, która próbowała odnaleźć mityczne Dorado . Biorąc pod uwagę obecność na statkach tworzących flotę obu kapitanów dużej liczby żołnierzy (w większej niż zwykle liczbie) żołnierzy, dysponowali oni także wystarczającą liczbą żołnierzy, aby podejmować lądowe oblężenia miast, a także abordować na statki narodów toczących wojnę. Anglia . 1

Ścigając portugalski statek, Preston został oddzielony od Somersa i reszty floty. Do jego pierwszego szturmu lądowego doszło w marcu 1595 roku na Porto Santo , należącej do Portugalii wyspie niedaleko Madery . Po próbie desantu z barkami pełnymi żołnierzy, zdecydował się przeprowadzić z 60 ludźmi niespodziewany atak na portugalską osadę na wyspie, która została już ewakuowana przez jej mieszkańców. W obliczu oporu, jaki stawiali na pobliskim wzgórzu nie do zdobycia, Preston zrezygnował z ataku i zdecydował się spalić wspomnianą osadę. Nie zdobył żadnego łupu, gdyż wszystkie kosztowności zostały zabrane na szczyt wzgórza przez obrońców, wraz z kobietami, osobami starszymi i dziećmi. ^3 1 4

Atak na Santiago de León (dzisiejsze Caracas) [ edytować ]

W kwietniu 1595 Preston dołączył do Somersa i reszty wyprawy na Wyspy Kanaryjskie , skąd wyruszyli do Santo Domingo . Po krótkim odpoczynku na wyspie wznowili podróż w stronę posiadłości hiszpańskich w Ameryce Południowej. Pierwszym celem korsarzy były miasta na wyspach Margarita , Cubagua i Coche, regiony bogate w ławice ostryg perłowych. Tam porwali kilku Hiszpanów i ich rdzenną służbę, przeszkolonych w sztuce nurkowania w poszukiwaniu ostryg produkujących perły . Następnie Preston popłynął w kierunku Cumaná z zamiarem wyłudzenia pieniędzy od miasta pod groźbą ich spalenia. Po otrzymaniu pieniędzy z okupu od obywateli kontynuował swoją podróż do głównego celu: Santiago de León de Caracas , stolicy prowincji Wenezuela w czasach kolonialnych. ⁶ czerwca 1595 roku zajął opuszczoną hiszpańską fortecę La Guaira i przesłuchał jedynego obecnego żołnierza, dowódcę, aby poinformować go o drogach dojazdowych do Caracas. Wkrótce potem odeprzeł atak oddziału liczącego od 40 do 50 hiszpańskich kawalerzystów z podobną liczbą arkebuzerów. Wykorzystując fakt, że Hiszpanie nie monitorowali szlaków górskich w pobliżu Caracas, uznając je za niepraktyczne dla Anglików, Preston pojawił się 8 czerwca z 300 żołnierzami przed miastem. Na ten moment istnieją różne wersje przebiegu wydarzeń. 1

Wersja angielska, autorstwa Roberta Daviego, jednego z ludzi Prestona, stwierdza, że ??Anglicy skorzystali z pomocy więźnia z Cumaná, aby przejść przez górę i że został on uwolniony, gdy dotarli przed Caracas. Jeśli chodzi o hiszpańską obronę Caracas, Davie wspomina potyczkę z kilkoma hiszpańskimi jeźdźcami, którzy próbowali bronić miasta, ale uciekli, gdy okazało się, że mają przewagę liczebną. Z kolei hiszpańska wersja wydarzeń, zebrana w raporcie Gaspara de Silvy przesłanym do Korony Hiszpańskiej i modyfikowana w czasie, stwierdza, że ??tylko jeden starzec, burmistrz Baruty Alonso Andrea de Ledesma , stawił bohaterski opór. do Anglików, uzbrojony we włócznię i na koniu. Ten człowiek został zabity postrzałem na rozkaz Somersa i na cześć jego odwagi został pochowany z godnością. Jego śmierć mogła być inspiracją dla słynnej powieści Miguela de Cervantesa " Don Kichot de la Mancha" , która została opublikowana po raz pierwszy zaledwie 10 lat po splądrowaniu Caracas. Według hiszpańskich historyków obrońcy nie mogli zareagować na czas, gdyż strzegli głównej drogi do miasta i nie spodziewali się niespodziewanego ataku. Warto również wspomnieć, że niektórzy hiszpańscy historycy uważali Francisa Drake'a za autora splądrowania Caracas, a nie Prestona. Podobnie więźniem, który pomógł Anglikom, był niejaki Villalpando z hiszpańskiej relacji z wydarzeń, który został stracony jako zdrajca na prośbę Prestona, gdy Anglicy przybyli przed Caracas. W każdym razie obie wersje są zgodne, że miasto zostało pozbawione nielicznych cennych przedmiotów, których mieszkańcy nie zabrali ze sobą w ucieczce, oraz że spłonęło z powodu niewystarczającej kwoty pieniędzy, którą Hiszpanie zaoferowali Prestonowi i Somersowi jako hołd, aby nie zniszczyli miasta. Ponadto w wersji angielskiej wspomina się, że kapitanowie korsarzy wpadli we wściekłość, gdy dowiedzieli się od rdzennej ludności, że Hiszpanie próbowali opóźnić negocjacje w sprawie daniny, aby posiłki przybyły na czas, co wywarło ogromny wpływ na ich decyzję o spaleniu Caracas na ziemię.