Imperium Hiszpańskie- Kapitanaty- Filipiny

Kapitanat Generalny Filipin

Kapitanat Generalny Filipin (hiszp. Capitanía General de Filipinas) był okręgiem administracyjnym Imperium Hiszpańskiego w Azji Południowo-Wschodniej zarządzanym przez Gubernatora Generalnego Filipin jako zależność od Wicekrólestwa Wicekrólestwa Nowej Hiszpanii z siedzibą w Meksyku aż do niepodległości Meksyku, kiedy to została przeniesiona bezpośrednio do Madrytu

Herb Kapitanatu Generalnego Filipin

Kapitanat Generalny obejmował Hiszpańskie Indie Wschodnie, które obejmowały między innymi Wyspy Filipińskie, Mariany i Wyspy Karoliny
Został założony w 1565 roku wraz z pierwszymi stałymi hiszpańskimi fortami.

Przez wieki wszystkie administracyjne, polityczne i ekonomiczne aspekty Kapitana Generalnego były zarządzane w Mexico City przez Wicekrólestwo Nowej Hiszpanii dla Korony Hiszpańskiej Jednak w 1821 roku, po uzyskaniu niepodległości przez imperium meksykańskie , cała kontrola została przeniesiona do Madrytu
Została zastąpiona przez krótkotrwałą Pierwszą Republikę Filipin, która uzyskała niepodległość w wyniku ewolucji filipińskiej

Historia

Osobny artykuł: Historia Filipin (1565-1898)
Zobacz też: Hiszpańskie Indie Wschodnie

Wczesne eksploracje

Odbiór Galeonu z Manili przez Chamorro na Wyspach Ladrones, ok. 1590 Kodeks boksera

Po długiej, płatnej podróży przez Ocean Spokojny 6 marca 1521 roku Ferdynand Magellan dotarł na wyspę Guam i zakotwiczył trzy statki, które pozostały z jego floty, w zatoce Umatac, po czym udał się na Filipiny, gdzie zginął podczas Bitwa pod Mactanem, Antonio Pigafetta, kronikarz wyprawy i jeden z zaledwie 18 członków załogi, którzy przeżyli okrążenie kuli ziemskiej przez Ferdynanda Magellana, zapisał wszystkie szczegóły wyprawy.

Lądowisko Magellana w zatoce Umatac

Miguel López de Legazpi przybył do Umatac w 1565 roku i zajął wyspę Guam dla Hiszpanii, po czym udał się na Filipiny, gdzie w krótkim czasie z powodzeniem włączyli do hiszpańskiego imperium Cebu , Samar , Mazaua , Leyte i Bohol , przed podbojem Manili .

Później (w 1569 r.) Miguel López de Legazpi przeniósł hiszpańską kwaterę główną z Cebu do Panay , gdzie znaleźli sojuszników, którzy nigdy nie zostali podbici przez Hiszpanię, ale zostali wasalami za pomocą paktów, traktatów pokojowych i wzajemnych sojuszy. ^[1] 5 czerwca 1569 roku Guido de Lavezaris , skarbnik królewski archipelagu, napisał do Filipa II, donosząc o portugalskim ataku na Cebu poprzedniej jesieni. List od innego urzędnika, Andresa de Mirandaola (datowany trzy dni później, 8 czerwca), również pokrótce opisał to spotkanie z Portugalczykami . Niebezpieczeństwo kolejnego ataku skłoniło Hiszpanów do przeniesienia obozu z Cebu do Panay, które uważali za bezpieczniejsze miejsce. Sam Legazpi w swoim raporcie dla wicekróla Nowej Hiszpanii (datowany na 1 lipca 1569 r.) wymienił ten sam powód przesiedlenia Hiszpanów do Panay. ^[2] To właśnie w Panay zaplanowano podbój Luzonu , który rozpoczęto 8 maja 1570 r. ^[3] Dwóch dowódców-poruczników Lepazpiego, Martín de Goiti i Juan de Salcedo , podbiło północny region Luzon .

Kilka wysp Pacyfiku zostało przejętych przez Hiszpanię w XVI wieku, w tym Wyspy Karoliny przez Toribio Alonso de Salazar w 1526 r., Palau przez Ruy López de Villalobos w 1543 r., Wyspy Bonin przez Bernardo de la Torre w 1543 r., Nowa Gwinea przez Ynigo Ortiz de Retez w 1545, Wyspy Salomona przez Pedro Sarmiento de Gamboa w 1568, Nowe Hebrydy przez Pedro Fernandes de Queirós w 1606 i Markizy przez Álvaro de Mendana de Neiraw 1595 r., choć aż do XVIII wieku Hiszpania nie podjęła na nich poważnych prób założenia stałych osad.

Osada hiszpańska i utworzenie Kapitanatu Generalnego

Manila kolonialna, ok. 1826

W 1574 r. Utworzono kapitana generalnego Filipin jako zależność Wicekrólestwa Nowej Hiszpanii . W 1584 r. Król Filip II ustanowił Real Audiencia of Manila , który mianował jej prezesem tego samego gubernatora Kapitana Generalnego Filipin. Kapitan generalny miał swoją stolicę w Cebu od 1565 do 1595, aw Manili od 1595 do 1898.

W ramach szeroko zakrojonych reform rządowych we wczesnym okresie Burbonów w posiadłościach zamorskich, dekretem królewskim z 17 lipca 1784 r. W Manili utworzono Intendencia , która zajmowała się kwestiami dotyczącymi finansów rządowych i promowania gospodarki. Ciriaco González Carbajal został mianowany Oidorem Audiencia w Manili i otrzymał polecenie przestrzegania Królewskiego Rozporządzenia Burmistrzów z 1782 r., które zostało uchwalone w Rio de la Plata . Carbajal zaproponował utworzenie większej liczby Intendencias w Ilocos , Camarines , Iloilo i Cebui chociaż powstały 24 listopada 1786 r., zostały później zniesione dekretem królewskim z 20 listopada 1787 r. Miesiąc wcześniej, ²³ października, Intendencia of Manila została przyłączona do kapitana generalnego Filipin.

Do 1822 r. wszyscy kapitanowie generalni byli cywilami, ale po tym roku byli zawsze wybierani spośród wojska. W drugiej połowie XIX wieku powstało wiele zależnych urzędów samorządowych i osad wojskowych, bardzo licznych ze względu na dużą liczbę wysp i zasięg powiatów.

Zarząd

**Hiszpańska biurokracja kolonialna**
Poziom rządu	kierowany przez	Opis
Imperium Hiszpańskie	Monarcha Hiszpanii	Władza cywilna i duchowa (poprzez patronat królewski)
Imperium Hiszpańskie	Rada Indii	Składa się z 6 do 10 mianowanych radnych królewskich Rządził wszystkimi hiszpańskimi koloniami w imieniu króla i miał władzę ustawodawczą Pełnił funkcję sądu apelacyjnego dla kolonii
Wicekrólestwo Nowej Hiszpanii (zniesione po uzyskaniu przez Meksyk niepodległości w 1821 r.)	Wicekról Nowej Hiszpanii	Rządził Nową Hiszpanią w imieniu króla
Rząd centralny Manili	Kapitan (Guwerner) Generalny Filipin	Początkowo sprawował władzę wykonawczą (jako gubernator), ustawodawczą, sądowniczą (jako prezes Audiencia), wojskową (jako kapitan generalny) i kościelną (jako zastępca patrona) W 1821 lub 1875 urząd stał się generalnym gubernatorem Mianowany przez króla za radą rady i prawdopodobnie wicekróla przed 1821 rokiem Zrównoważony przez Audiencia
	Arcybiskup Manili	Miał pełną duchową władzę nad armią i marynarką wojenną jako wojskowy wikariusz generalny wysp Doradzał Kapitanowi Generalnemu, zwłaszcza w sprawach dotyczących zarządzania i zaopatrzenia Kościoła na Filipinach Kościelny namiestnik diecezji sufraganów na wyspach, na czele którego stoją biskupi. Mianowani dostojnicy lub personel diecezji, jeśli kapitan generalny tego nie zrobił
	Królewska Audiencia de Manila	Pełnił funkcję Sądu Najwyższego i doradzał Kapitanowi Generalnemu Początkowo składał się z czterech sędziów ( oidores ), prokuratora generalnego (skarbowego) i konstabla, z dołączonymi obrońcami oskarżonych, obrońcą naturales ("tubylców") i innymi pomniejszymi urzędnikami; liczba oidores i fiskalnych zostanie zwiększona później Objął rządy po śmierci gubernatora (burmistrza) aż do przybycia jego następcy
Samorząd
Burmistrz Provincia/Alcaldía	Biskupi diecezji sufragańskich
	Burmistrz Alcalde (dla prowincji)	Sprawował władzę wykonawczą i sądowniczą w prowincji Zebrany hołd Do połowy XIX wieku miał przywilej zajmowania się handlem (indulto de comercio), co było przyczyną wielu nadużyć wobec miejscowej ludności Nie wprowadzono żadnego przepisu ograniczającego burmistrza Alcalde do prowadzenia handlu
	Corregidor (dla dzielnic)	Jeśli prowincja była duża, burmistrz alcalde miał corregidor do administrowania nad corregimientos (dystrykt prowincjonalny) Sprawował władzę wykonawczą i sądowniczą
	Wojewódzki Junta (1893-1898)	Rada prowincji, która pomagała burmistrzowi Alcalde Składa się z prokuratora, administratora finansów, skarbnika, wikariuszy dziekanów, lekarza prowincjalnego i czterech pryncypiów wybieranych przez kapitańskich gmin prowincji
Pueblo /Municipio	Gobernadorcillo	Administrowany przez pueblo, wspomagany przez innych urzędników pueblo Pozycja była początkowo ograniczona do miejscowych żonatych mężczyzn z elity ( principalia ) W 1768 r. Stanowisko to stało się obieralne. Każda wybrana osoba uzyskała status elity, osłabiając władzę polityczną nadaną przez Hiszpanów dziedzicznej dacie starej klasy Principalía .
	Kapitan Miejski (1893-1898)	Odpowiednik gobernadorcillo prawa sprzed Maury Szef trybunału miejskiego Wybrany przez mieszkańców municipio
	Trybunał Miejski (1893-1898)	Rada gminy złożona z kapitana gminy, głównego porucznika, porucznika policji, porucznika pól i porucznika ds. bydła, z których wszyscy zostali wybrani przez mieszkańców gminy
Barangay	Cabeza de Barangay	Administrowany przez barangay liczący od 40 do 50 rodzin Zebrano daninę w barangaju Pozycja była pierwotnie dziedziczna wśród lokalnych elit okresu przedkolonialnego Stanowisko zostało wybrane w 1786 roku; gobernadorcillo i inni cabezas wybrali nazwisko i przedstawili je Generalnemu Gubernatorowi w celu powołania na stanowisko w określonym barangaju. Po trzech latach służby cabeza został zakwalifikowany do wyborów na urząd gobernadorcillo.

Ustrój polityczny

Fort San Pedro był pierwszą z wielu fortec, które miały chronić wyspy przed najeźdźcami, takimi jak piraci i inni kolonizatorzy.

Hiszpanie szybko zorganizowali swoją nową kolonię według swojego modelu. Pierwszym zadaniem była redukcja lub relokacja rdzennych Filipińczyków do osad. Najwcześniejszym systemem politycznym używanym w okresie konkwisty był system encomienda , który przypominał system feudalny w średniowiecznej Europie. Konkwistadorzy, bracia i miejscowi szlachcice otrzymywali majątki w zamian za swoje usługi dla króla i otrzymali przywilej pobierania daniny od jego mieszkańców. W zamian osoba, której przyznano encomienda , zwana encomendero , miała za zadanie zapewnić mieszkańcom ochronę militarną, sprawiedliwość i rządy. W czasie wojny encomenderomiał obowiązek dostarczać królowi żołnierzy, w szczególności do pełnej obrony kolonii przed potencjalnymi najazdami mocarstw zewnętrznych, takich jak Holendrzy , Brytyjczycy i Chińczycy . System encomienda był nadużywany przez encomenderos i do 1700 roku został w dużej mierze zastąpiony przez prowincje administracyjne, na czele których stał burmistrz alcalde (gubernator prowincji) . ^[7] Najbardziej wyróżniającą się cechą hiszpańskich miast był plac, centralny obszar działań miejskich, takich jak fiesta, gdzie znajdowały się budynki rządowe, kościół, rynek i inna infrastruktura. Obszary mieszkalne leżały wokół placu. Podczas konkwisty, pierwszym zadaniem kolonizacji była redukcja lub relokacja rdzennej ludności do osad otaczających plac.

Rząd narodowy

Na poziomie narodowym lub klasowym król Hiszpanii , za pośrednictwem swojej Rady Indii ( Consejo de las Indias ), rządził przez swojego przedstawiciela na Filipinach, generalnego gubernatora Filipin ( Gobernador y Capitán General ). Z siedzibą władzy w Intramuros w Manili , gubernator generalny otrzymał kilka obowiązków: szef sądu najwyższego, Royal Audiencia of Manila ; Naczelny dowódca armii i marynarki wojennej oraz planista gospodarczy kraju. ^[^{potrzebne
źródło}^] Cała władza wykonawcza samorządu terytorialnego pochodziła od niego i jako patrona królewskiego, miał uprawnienia do nadzorowania pracy misyjnej i nadzorowania nominacji kościelnych . Jego roczna pensja wynosiła 40 000 pesos. Gubernator generalny był zwykle Hiszpanem z półwyspu , Hiszpanem urodzonym w Hiszpanii, aby zapewnić lojalność kolonii wobec korony.

Samorząd prowincji

Główny artykuł: Prowincje Filipin

Na szczeblu lokalnym na czele spacyfikowanych prowincji ( alcaldías ) stał wojewoda ( alcalde mayor ). Niespacyfikowanymi strefami wojskowymi ( corregimiento ), takimi jak Mariveles i Mindoro , kierowali corregidores . Na czele władz miejskich ( ayuntamientos ) stał także burmistrz alcalde . Alcaldes mayores i corregidores korzystali z wielu prerogatyw jako sędzia, inspektor encomiendas, szef policji, poborca ??danin, generalny kapitan prowincji, a nawet mecenas wicekrólewski. Ich roczna pensja wahała się od 300 do 2000 pensów przed 1847 r. i od 1500 do 1600 pensów po 1847 r. Można to było zwiększyć dzięki specjalnemu przywilejowi " indulto de commercio ", na mocy którego wszyscy ludzie byli zmuszani do robienia z nim interesów. Burmistrz alcalde był zwykle wyspiarzem (Hiszpanem urodzonym na Filipinach). W XIX wieku Półwyspy zaczęły wypierać Insulares , co doprowadziło do niepokojów politycznych w 1872 roku, zwłaszcza buntu Cavite w 1872 roku i egzekucji w Gomburza .

Samorząd miejski

Na czele pueblo lub miasta stał Gobernadorcillo , czyli mały gubernator. Do jego obowiązków administracyjnych należało przygotowywanie listy trybutów ( padron ), rekrutacja i dystrybucja mężczyzn do pracy poborowej, komunalnych robót publicznych i poboru do wojska (quinto), urzędnik pocztowy i sędzia w drobnych sprawach cywilnych. Interweniował we wszystkich sprawach administracyjnych dotyczących jego miasta: ziemi, sprawiedliwości, finansów i straży miejskiej. Jego roczna pensja wynosiła jednak tylko 24 funty, ale był zwolniony z podatków. Gobernadorcillo może zostać każdy rodowity lub chiński metys, który ma 25 lat, biegle włada językiem hiszpańskim w mowie lub piśmie i jest cabeza de barangay od 4 lat .

Każdy członek Principalía , który mówi lub zna język hiszpański i jest Cabeza de Barangay od 4 lat, może zostać Gobernadorcillo . Wśród tych wybitnych jest Emilio Aguinaldo , chiński Metys , ^[8] i który był Gobernadorcillo z Cavite El Viejo (obecnie Kawit ). Urzędnicy pueblo byli biegli. zabrany z Principalía, klasa szlachecka pochodzenia przedkolonialnego. Ich nazwiska przetrwały wybitne rodziny we współczesnym społeczeństwie filipińskim, takie jak Duremdes, Lindo, Tupas, Gatmaitan, Liwanag, Mallillin, Pangilinan, Panganiban, Balderas, Zabarte i Agbayani, Apalisok, Aguinaldo, żeby wymienić tylko kilka.

Rząd Barrio

Główny artykuł: Barangay

Każdy barangay był dalej podzielony na " barrios ", a rząd barrio (wieś lub dystrykt) spoczywał na administratorze barrio ( cabeza de barangay ). Był odpowiedzialny za spokój i porządek, rekrutował ludzi do komunalnych robót publicznych i zbierał podatki dzielnicy. Cabezas powinni umieć czytać i pisać po hiszpańsku oraz mieć dobry charakter moralny i majątek. Cabezas, którzy służyli przez 25 lat, byli zwolnieni z pracy przymusowej.

Ponadto stąd po raz pierwszy pojawił się sentyment, który słyszano jako "Mi Barrio".

Residencia i Visita [ edytuj ] _

Aby powstrzymać nadużycia władzy urzędników królewskich, na Filipiny sprowadzono dwie starożytne kastylijskie instytucje: Residencia , której historia sięga V wieku, oraz Visita , która różniła się od rezydencji tym, że była prowadzona potajemnie przez wizytatora generalnego wysłane z Hiszpanii i mogą nastąpić w dowolnym momencie w okresie urzędowania, bez uprzedniego powiadomienia. Wizyty mogą być szczegółowe lub ogólne.

Prawo Maury [ edytuj ]

Podstawy prawne dla samorządów miejskich w kraju położono wraz z ogłoszeniem ustawy Maura w dniu 19 maja 1893 r. Nazwana na cześć jej autora, Don Antonio Maury , ówczesnego hiszpańskiego ministra kolonii , ustawa zreorganizowała samorządy miejskie na Filipinach z w celu uczynienia ich bardziej skutecznymi i autonomicznymi. To prawo stworzyło organizację miejską, która została później przyjęta, poprawiona i dodatkowo wzmocniona przez rządy amerykański i filipiński, które zastąpiły hiszpański.

Podziały terytorialne

Mapa Murillo Velarde (Carta Hydrographica y Chorographica de las Yslas Filipinas Dedicada al Rey Nuestro Senor por el Mariscal d. Campo D. Fernando Valdes Tamon Cavallo del Orden de Santiago de Govor. Y Capn ), (Manila, 1734)
(Kliknij aby powiększyć)

Do drugiej połowy XVIII wieku istniały 24 prowincje, 19 alcaldías mayores i pięć corregimientos

Corregimientos

Alcaldías mayores

Inne jednostki administracyjne utworzone później

Zambales (oddzielone od Pangasinán )
Bataan (oddzielony od Mariveles i Pampanga w 1754)
Nueva Écija (oddzielona od Pampanga )
Nueva Vizcaya (oddzielona od Cagayán w 1839)
Ilocos Norte (podzielony na dwie części od Ilocos w 1818 r.)
Ilocos Sur (podzielony na dwie części od Ilocos w 1818 r.)
Camarines Norte (podzielony na dwie części od Camarines w 1829 r.)
Camarines Sur (podzielony na dwie części od Camarines w 1829 r.)
Samar (oddzielona od Leite )
Misamis (oddzielone od Mindanao Moro i od Cebú )
Iloílo (oddzielone od Panay )
Antyk (oddzielony od Panay)
Abra (oddzielona od Ilocos Sur w 1846)
Nueva Guipúzcoa (oddzielona od Caragi w 1847 r.)
Ticao i Masbate (oddzielone od Albay w 1846 r.)
La Unión (oddzielona od Pangasinán i Ilocos Sur w 1850 r.)
Tarlac (oddzielony od Pampanga i Pangasinán w 1873)
Dolne terytoria Agno (placówki wojskowe)

Założona w XIX wieku

Podział administracyjny Archipelagu Filipin, 1898.
(Kliknij aby powiększyć)

Do drugiej połowy XIX wieku istniały jednostki administracyjne:

Wyspa Luzon (20 jednostek administracyjnych): Tondo, Bulacán, Pampanga, Zambales, Bataan, Nueva Écija, La Unión, Cavite, Laguna, Batangas, Pangasinan, Ilocos Norte, Ilocos Sur, Tayabas, Abra, Cagayán (w tym Wyspy Babuyan) , Nueva Vizcaya, Albay, Camarines Norte, Camarines Sur.
Mindoro , Marinduque, Lubań, Ilin (jedna jednostka administracyjna): Mindoro.
Batán (jedna jednostka administracyjna): Batanes.
Wyspa Panay (trzy jednostki administracyjne): Cápiz, Iloilo, Antique.
Negros (jedna jednostka administracyjna): Negros.
Samar (jedna jednostka administracyjna): Samar.
Leite (jedna jednostka administracyjna): Leite.
Calamianes (jedna jednostka administracyjna): Calamianes.
Cebú (jedna jednostka administracyjna): Cebú.
Mindanao (cztery jednostki administracyjne): Caraga, Misamis, Zamboanga, Nueva Guipúzcoa.
Sułtanat Sulu
Jolo
Mariany (jedna jednostka administracyjna): stolica Marianów, Agana , Guam .
Palau
Wyspy Bonin
Wyspy Spratly
Wyspy Karoliny
Wyspy Marshalla (później sprzedane Niemcom w 1885 r.)
Okręgi specjalne (cztery): Benguet , Ticao i Masbate , Comandancia del Corregidor , Dolne terytoria Agno .

Rządy hiszpańskie na Filipinach ustały w 1898 roku po wojnie ze Stanami Zjednoczonymi, które zaanektowały większość terytoriów, chociaż jurysdykcje administracyjne pozostały nienaruszone.

Większość pozostałych terytoriów na Oceanie Spokojnym została sprzedana Niemcom na mocy traktatu niemiecko-hiszpańskiego z 1899 r.

Ekonomia

Szkic Galeonu Manilskiego używanego podczas handlu Manila-Acapulco

Handel galeonami Manila-Acapulco

Główny artykuł: Galeon z Manili

Manila była zachodnim ośrodkiem handlu transpacyficznego . ^[10] Galeony z Manili zostały zbudowane w Bicol i Cavite . ^[11]^[12] Handel między Hiszpanią a Filipinami odbywał się przez Ocean Spokojny do Meksyku ( z Manili do Acapulco ), a następnie przez Morze Karaibskie i Ocean Atlantycki do Hiszpanii ( z Veracruz do Kadyksu ). Manila stała się głównym ośrodkiem handlu w Azji między XVII a XVIII wiekiem. Wszelkiego rodzaju produkty z Chin , Japonii , Brunei, Moluki, a nawet Indie zostały wysłane do Manili w celu sprzedaży za srebrne monety 8-Real, które przypłynęły na pokład galeonów z Acapulco. Towary te, w tym jedwab , porcelana , przyprawy , wyroby z laki i tekstylia były następnie wysyłane do Acapulco, a stamtąd do innych części Nowej Hiszpanii , Peru i Europy

Handel galeonami Manila-Acapulco był głównym źródłem dochodu kolonii we wczesnych latach jej istnienia. Usługa została zainaugurowana w 1565 roku i trwała do początku XIX wieku. Handel galeonami przyniósł srebro z Nowej Hiszpanii, za które kupowano towary azjatyckie, takie jak jedwab z Chin , przyprawy z Moluków , wyroby z laki z Japonii i filipińskie tkaniny bawełniane . ^[13] Towary te były następnie eksportowane do Nowej Hiszpanii i ostatecznie do Europyprzez Manilę. W ten sposób Filipiny zarabiały na handlu galeonem Manila-Acapulco. Dla Hiszpanii handel galeonami był ogniwem łączącym z nią Filipiny. ^[14]

Chociaż handel przyniósł pewne rezultaty korzystne dla Filipin, większość skutków była niekorzystna. ^[15] Jednak handel zaowocował wymianą kulturalną i handlową między Azją a Amerykami, która doprowadziła do wprowadzenia na Filipiny nowych upraw i zwierząt, takich jak pomidory, awokado , guawa , papaja , ananas i konie. ^[15] Dało to kolonii pierwszy realny dochód. Handel trwał ponad dwieście lat i ustał w 1815 roku, tuż przed odłączeniem się kolonii amerykańskich od Hiszpanii.

Królewskie Towarzystwo Przyjaciół Kraju

José de Basco y Vargas, zgodnie z królewskim rozkazem utworzenia społeczeństwa intelektualistów, którzy mogą tworzyć nowe, użyteczne idee, formalnie założył Hiszpańskie Królewskie Towarzystwo Ekonomiczne Przyjaciół Kraju, na wzór Królewskiego Towarzystwa Basków . Złożony z czołowych ludzi na krajowych i zagranicznych stypendiach i grantach szkoleniowych w rolnictwie oraz założył akademię projektowania. Przypisywano go również zakazowi carabao z 1782 r., Powstaniu cechu złotników i naganiaczy złota oraz budowie pierwszej papierni na Filipinach w 1825 r. Został wprowadzony w 1780 r., Przejściowo zniknął w latach 1787-1819, 1820-1822 i 1875-1822, a przestał istnieć w połowie lat 90. XIX wieku.

Królewska Kompania Filipin

Zobacz także: Guipuzcoan Company of Caracas

W dniu 10 marca 1785 r. Król Hiszpanii Karol III potwierdził utworzenie Królewskiej Kompanii Filipińskiej 25-letnim statutem. ^[17] Po unieważnieniu Royal Guipuzcoan Company of Caracas, która miała monopol na handel wenezuelski, baskijska firma uzyskała monopol na import chińskich i indyjskich towarów na Filipiny, a także na wysyłkę towarów bezpośrednio do Hiszpania przez Przylądek Dobrej Nadziei. Zarówno Holendrzy, jak i Brytyjczycy zaciekle temu się sprzeciwiali, ponieważ postrzegali firmę jako bezpośredni atak na ich handel w Azji. Spotkał się również z wrogością kupców handlu galeonem (patrz wyżej), którzy postrzegali go jako konkurencję. Doprowadziło to stopniowo do śmierci obu instytucji: Royal Philippine Company w 1814 r. i handlu galeonem w 1815 r. ^[18]

Pierwszym statkiem Królewskiej Kompanii Filipińskiej, który wypłynął w morze, był "Nuestra Senora de los Placeres" dowodzony przez kapitana Juana Antonio Zabaletę.

Opodatkowanie

Moneta hiszpańska wybita w Manili w 1829 roku za panowania Ferdynanda VII Hiszpanii

Istniała również bandalâ (od tagalskiego słowa mandalâ , okrągły stos łodyg ryżu do wymłócenia), coroczna przymusowa sprzedaż i rekwizycja towarów, takich jak ryż. Pobrano również cła i podatek dochodowy. Do 1884 roku hołd został zastąpiony cedułą osobistą , zgodnie z którą wszyscy powyżej 18 roku życia musieli płacić za identyfikację osobistą. ^[20] Pobieraniem daniny zajmowali się miejscowi gobernadorcillos . W systemie ceduli podatnicy byli indywidualnie odpowiedzialni przed władzami hiszpańskimi za zapłatę podatku i podlegali aresztowaniu w trybie doraźnym za nieokazanie pokwitowania ceduli. ^[21]

Oprócz płacenia daniny wszyscy filipińscy mężczyźni oraz imigranci z Chin w wieku od 16 do 60 lat byli zobowiązani do wykonywania pracy przymusowej zwanej "polo". Praca ta trwała 40 dni w roku, później skrócona do 15 dni. Przybierała różne formy, jak budowa i remonty dróg i mostów, budowa budynków użyteczności publicznej i kościołów, wycinka drewna w lesie, praca w stoczniach i służba wojskowa w wyprawach wojennych. Ludzi wykonujących roboty przymusowe nazywano "polistas". Mógł zostać zwolniony, płacąc "falla", czyli pewną sumę pieniędzy. Polista zgodnie z prawem otrzymywali dzienną porcję ryżu w dni robocze, której często nie otrzymywali. ^[22]

Opór przeciwko rządom hiszpańskim

Hiszpańskie rządy kolonialne na Filipinach były stale zagrożone przez rdzenne bunty i najazdy Holendrów , Chińczyków , Japończyków i Brytyjczyków . Wcześniej dominujące grupy stawiały opór hiszpańskim rządom, odmawiając płacenia hiszpańskich podatków i odrzucając hiszpańskie ekscesy. Wszyscy zostali pokonani przez hiszpańskich kolonistów i ich filipińskich sojuszników do 1597 r. Na wielu obszarach władze kolonialne pozostawiły rdzennym grupom zarządzanie własnymi sprawami, ale pod zwierzchnictwem hiszpańskich kolonii.

Od samego początku Kapitan Generalny Filipin był zarządzany z Mexico City jako część Wicekrólestwa Nowej Hiszpanii . Jednak po uzyskaniu przez Meksyk niepodległości w 1821 roku Filipiny i inne hiszpańskie wyspy Pacyfiku były rządzone bezpośrednio z Madrytu . Utrata szlaków zaopatrzeniowych i punktów handlowych przez Meksyk przysporzyła hiszpańskiemu rządowi w Madrycie problemów logistycznych, izolując Filipiny i utrudniając skuteczne zarządzanie nimi.

Wczesny opór

Główne artykuły: filipińskie bunty przeciwko Hiszpanii i konflikt hiszpańsko-moro

Opór przeciwko Hiszpanii nie ustał natychmiast po podboju miast austronezyjskich. Po Rajah Patis z Cebu niektórzy rdzenni filipińscy szlachcice stawili opór hiszpańskim rządom. Podczas swoich rządów Madryt i rząd kolonialny w Manili stanęli w obliczu licznych buntów w całym kraju, z których większość udało im się stłumić, podczas gdy inne zostały wygrane dzięki porozumieniom z samymi przywódcami buntów.

Konflikt hiszpańsko -moro trwał kilkaset lat. W ostatniej ćwierci XIX wieku Hiszpania podbiła części Mindanao i Jolo ^[23] , a muzułmanie Moro z Sułtanatu Sulu formalnie uznali hiszpańską suwerenność.

Podczas brytyjskiej okupacji Manili (1762-1764) Diego Silang został przez nich mianowany gubernatorem Ilocos , a po jego zabójstwie przez innych Filipińczyków jego żona Gabriela nadal przewodziła Ilocanos w walce z hiszpańskimi rządami. Opór przeciwko panowaniu hiszpańskiemu miał charakter regionalny, oparty na grupach etnolingwistycznych.

Hispanizacja nie rozprzestrzeniła się na górzyste centrum północnego Luzonu (z wyjątkiem niektórych obszarów) ani na śródlądowe społeczności Mindanao.