Imperium Hiszpańskie- Kapitanaty- Chile

Kapitanaty Generalne Imperium Hiszpańskiego
Zobacz również: | Wicekrólestwa | Gubernatorstwa | Audiencje |

Kapitanat Generalny Chile

Zobacz też : Wyprawy korsarzy i Bukanierów do Chile w okresie kolonialnym, Walka pod San Marcos de Arica (1681),

Kapitanat Generalny Chile (hiszp. Capitanía General de Chile) lub Gubernatorstwo Chile (znane potocznie i nieoficjalnie jako Królestwo Chile), było terytorium Imperium Hiszpańskiego od 1541 do 1817 roku, które przez większość swojego istnienia było częścią Wicekrólestwa Peru

Obejmował większość współczesnego Chile i południową część Argentyny

Jego stolicą było Santiago de Chile
W 1810 ogłosiła niepodległość, ale w 1814 Hiszpanie odzyskali terytorium, ale w 1817 uzyskała niepodległość jako Republika Chile . Miał szereg hiszpańskich gubernatoróww ciągu swojej długiej historii i kilku królów

Mapa kapitana generalnego Chile w 1796 roku i zajętych terytoriów

Nazwa

Kapitanat generalny Chile został włączony do Korony Kastylii, podobnie jak wszystkie inne posiadłości hiszpańskie w Nowym Świecie.
Kapitanat generalny Chile był najpierw znany jako Nowa Estremadura (nazwa nadana później części Meksyku), a następnie jako Indyjska (Hiszpańska) Flandria

Aparat administracyjny Kapitana Generalnego Chile podlegał Radzie Indii i Prawom Indii, podobnie jak inne hiszpańskie posiadłości kolonialne.
Codzienną pracą zajmowali się głównie Wicekrólowie i namiestnicy, którzy reprezentowali króla na terytoriach zamorskich. Obszary obu Ameryk , które były miejscem złożonych cywilizacji lub stały się bogatymi społeczeństwami, Hiszpanie zwykle nazywali "królestwami", takimi jak "Nowe Królestwo Granady", " Królestwo Meksyku " czy "Królestwo Meksyku". Królestwo Gwatemali ".

Chile nigdy nie osiągnęło statusu wicekrólestwa i zamiast tego zostało sklasyfikowane jako kapitan generalny, ponieważ było to terytorium bardzo wojownicze i dlatego było rządzone przez wojsko, a nie szlachcica jak wicekról.
W potoczny i nieoficjalny sposób było znane jako Królestwo Chile (Reyno de Chile w starej hiszpańskiej pisowni) dla przenośni chilijskich dominiów, chociaż w oficjalnej dokumentacji, listach, transakcjach itp. Kraj ten jest określany jako "Reyno z Chile".

Historia

Eksploracja i podbój

Główny artykuł: Podbój Chile

W 1536 roku Diego de Almagro zorganizował pierwszą ekspedycję mającą na celu zbadanie terytoriów na południe od Imperium Inków , które otrzymał jako gubernator Nowego Toledo. Po śmierci Almargo Pedro de Valdivia zabiegał i otrzymał w 1539 r. prawo do eksploracji i podboju tego obszaru za zgodą Francisco Pizarro . Valdivia założył miasto Santiago del Nuevo Extremo , a kilka miesięcy później jego cabildo (rada miejska) mianował go gubernatorem i kapitanem generalnym Nowej Estremadury 11 czerwca 1541 r. Inne miasta założone podczas administracji Valdivii to Concepción w 1550 r., La Imperialw 1551 r. Santa María Magdalena de Villa Rica i Santa María la Blanca de Valdivia w 1552 r., aw następnym roku Los Confines i Santiago del Estero po wschodniej stronie Andów . W 1553 roku Valdivia założył również szereg fortów dla ochrony osiedlonych obszarów: San Felipe de Araucan , San Juan Bautista de Purén i San Diego de Tucapel.

Po śmierci Valdivii w tym samym roku te ostatnie forty, Villarica i Concepcion, zostały utracone. zostały odzyskane po wojnie z Lautaro i Caupolicánem . Po klęsce Mapuche przez García Hurtado de Mendoza, osady nadal się rozwijały i powstawały kolejne miasta: Canete de la Frontera na miejscu dawnego Fortu San Diego de Tucapel i Villa de San Mateo de Osorno w 1558 r., San Andrés de Angol w 1560 r., Ciudad de Mendoza del Nuevo Valle de La Rioja w 1561 r., San Luis de Loyola Nueva Medina de Rioseco i San Juan de la Frontera w 1562 r. Oraz Santiago de Castro w 1567 r. Martín García Ónez de Loyola założył ostatnie miasto na południe od rzeki Bio Bio, Santa Cruz de Coya , w 1595 roku.

Upadek południowego Chile

Ilustracja Wojny Arauco w książce Jerónimo de Vivar Crónica y relación copiosa y verdadera de los reynos de Chile (1558).Główny artykuł: Zniszczenie Siedmiu Miast

Bunt Mapuche został wywołany na wieść o bitwie pod Curalabą 23 grudnia 1598 r., W której vice toqui Pelantaru i jego porucznicy Anganamon i Guaiquimilla z trzystu ludźmi wpadli w zasadzkę i zabili hiszpańskiego gubernatora Martína Garcíę Ónez de Loyola i prawie wszystkich jego towarzysze.

W ciągu następnych kilku lat Mapuche byli w stanie zniszczyć lub wymusić opuszczenie siedmiu hiszpańskich miast na terytorium Mapuche: Santa Cruz de Coya (1599), Santa María la Blanca de Valdivia (1599), San Andrés de Los Infantes (1599), La Imperial (1600), Santa María Magdalena de Villa Rica (1602), San Mateo de Osorno (1602) i San Felipe de Araucan (1604).

XVII wiek: konsolidacja kolonii

W XVII wieku hiszpańska kolonia Chile doświadczyła przegrupowania swojego centrum populacji.
Podczas gdy w XVI wieku większość miast założonych przez Hiszpanów znajdowała się od Rzeki Bio-Bio na południe, a jedynie Santiago, La Serena i niektóre miasta transandyjskie znajdowały się na północ od niego, w XVII wieku władze hiszpańskie i osady zostały wykupione na południe regionu Bío-Bío. Kolonia z eksportera złota z potencjałem ekspansji do Cieśniny Magellana stała się jedną z najbardziej problematycznych i ubogich w zasoby naturalne Imperium Hiszpańskiego. Imperium Hiszpańskie musiało przekierować srebro z Potosí , aby sfinansować stałą armię w Chile do walki w wojnie z Arauco . Od nalotów Francisa Drake'ana wodach chilijskich w XVII wieku nastąpiły kolejne ataki morskie, głównie ze strony holenderskich korsarzy . Próby Imperium Hiszpańskiego, aby zablokować wejście do Oceanu Spokojnego poprzez ufortyfikowanie Cieśniny Magellana, zostały porzucone po odkryciu Morza Hoces , skupiając się następnie na ufortyfikowaniu nadmorskich miast Chile, taktyka, która później okazała się bardziej przystępna i skuteczna w zwalczaniu piractwo, utrzymując obszar pod panowaniem hiszpańskim.

XVIII wiek: Reformy i rozwój

Terytorium prawnie należące (ze skuteczną kontrolą lub bez) do Kapitana Generalnego lub Królestwa Chile w 1775 r. Według chilijskiej historiografii. W następnym roku utworzono Wicekrólestwo Río de la Plata , a terytoria miast Mendoza i San Juan zostały przeniesione z Chile do nowej jednostki.

Historia polityczna

Zobacz też: Armia Arauco

Jak wspomniano, obszar ten został wyznaczony jako gubernator ( gobernación ) podczas początkowej eksploracji i zasiedlenia tego obszaru, ale ponieważ miejscowe ludy indiańskie wykazywały zaciekły opór, potrzebna była bardziej autonomiczna, oparta na wojsku władza rządowa. Tym samym gubernator otrzymał dowództwo miejscowej armii i tytuł kapitana generalnego . Taki układ widywano w wielu miejscach Cesarstwa Hiszpańskiego.

Największym niepowodzeniem, jakie poniosły hiszpańskie osady, była katastrofa Curalaby w 1598 r., Która prawie je zniszczyła. Wszystkie miasta na południe od rzeki Biobío z wyjątkiem Castro zostały zniszczone. Rzeka stała się La Frontera de facto granicą między obszarami hiszpańskimi i rdzennymi na następne stulecie. ( Patrz Wojna Arauco ).

Chile straciło znaczną część swojego terytorium wraz z reformami Burbonów Karola III , terytoria miasta Mendoza i San Juan z prowincji Cuyo zostały przeniesione do domeny nowo utworzonego Wicekrólestwa Río de la Plata w 1776 roku. ^[3]^[4] Chile uzyskało dwie intencje , Santiago i Concepción w 1786 roku i zostało kapitanem generalnym w stylu Burbonów w 1789 roku.

Społeczeństwo

Grupy społeczne

Chilijskie społeczeństwo kolonialne opierało się na systemie kastowym . Criollos (Hiszpanie urodzeni w Ameryce) cieszyli się przywilejami, takimi jak własność encomiendas (indyjskie jurysdykcje pracownicze ) i mieli ograniczony dostęp do stanowisk rządowych i administracyjnych, takich jak corregidor lub alférez . Mestizos stanowili początkowo niewielką grupę, ale z czasem urosli do większości w społeczeństwie chilijskim, stając się liczniejszymi niż rdzenni mieszkańcy. ^[7] Mestizos nie stanowili jednorodnej grupy i oceniano ich bardziej na podstawie wyglądu i wykształcenia niż faktycznego pochodzenia. ^[7]Ludy tubylcze doświadczyły największej dyskryminacji wśród grup społecznych w kolonialnym Chile; wielu z nich było wykorzystywanych jako tania siła robocza w encomienda, powodując z czasem spadek ich liczby z powodu chorób . Pehuenches , Huilliches i Mapuches mieszkający na południe od La Frontera nie byli częścią społeczeństwa kolonialnego, ponieważ znajdowali się poza faktycznymi granicami Chile. Czarni niewolnicy stanowili mniejszość populacji w kolonialnym Chile i mieli specjalny status ze względu na wysokie koszty importu i utrzymania. ^[7] Czarni niewolnicy byli często wykorzystywani jako gospodynie domowe i inne zaufane stanowiska. ^[7]Peninsulares, Hiszpanie urodzeni w Hiszpanii, stanowili raczej niewielką grupę w późnych czasach kolonialnych, niektórzy z nich przybyli jako urzędnicy państwowi, a inni jako kupcy. Ich rola na wysokich stanowiskach rządowych w Chile doprowadziła do niechęci wśród lokalnych criollos. ^[7] Mieszanie różnych grup nie było rzadkością, chociaż małżeństwa między członkami różnych grup były rzadkie.

W późnych czasach kolonialnych pojawiły się nowe impulsy migracyjne, które doprowadziły do ????osiedlenia się dużej liczby Basków w Chile z criollos będącymi właścicielami ziemskimi, tworząc nową klasę wyższą . ^[7] Uczony Louis Thayer Ojeda szacuje, że w XVII i XVIII wieku 45% wszystkich imigrantów w Chile stanowili Baskowie.

Seks i małżeństwo

Rdzenne ludy tubylcze w społeczeństwie kolonialnym wydawały się przeciętnemu katolickiemu Hiszpanowi nieco liberalne w podejściu do stosunków seksualnych. ^[9]

Wiadomo, że XVI-wieczni Hiszpanie byli pesymistami co do małżeństwa. ^[9] Wielu początkowych konkwistadorów opuściło swoje rodziny w Hiszpanii i nawiązało nowe relacje w Chile. ^[9] Przykładem tego jest Pedro de Valdivia , który podczas pobytu w Chile trzymał Inés de Suárez jako konkubinę. ^[9] Katolikom wyraźnie zabroniono cudzołóstwa, a Sobór Trydencki (1545-1563) uczynił klimat podatnym na oskarżenia o cudzołóstwo. ^[9] Na przestrzeni XVI, XVII i XVIII wieku w Chile wzrosła wierność małżeńska.

Chilijska Antarktyda w czasach kolonialnych

Mapa świata autorstwa Abrahama Orteliusa (1570), na której pojawia się Terra Australis Incognita
Główne artykuły: Chilijskie Terytorium Antarktyczne i Gubernatorstwo Terra Australis
(Kliknij aby powiększyć)

Przez wiele lat kartografowie i europejscy odkrywcy spekulowali na temat istnienia Terra Australis Incognita , rozległego terytorium położonego na południe od Cieśniny Magellana i Ziemi Ognistej , które dotarło do bieguna południowego

Traktat z Tordesillas, podpisany 7 czerwca 1494 r., ustalił obszary wpływów Hiszpanii i Portugalii , odpowiednio na zachód i wschód, na linii biegnącej od bieguna do bieguna, która nigdy nie została wytyczona (na 46° 37 'W w języku hiszpańskim). klasyczna interpretacja, a dalej na zachód, zgodnie z interpretacją portugalską), tak więc obszary antarktyczne, do których twierdzi dziś Chile, choć wówczas jeszcze nieznane, znalazły się pod kontrolą Hiszpanii. Traktat, poparty bullą papieską Ea quae pro bono pacis z 1506 roku, stał się obowiązkowy dla wszystkich krajów katolickich, nie został uznany przez europejskie państwa niekatolickie, a nawet przez niektóre, takie jak Francja
Dla Wielkiej Brytanii,Holandii, W Rosji i innych krajach obszary Antarktyki były uważane za res nullius, ziemię niczyją, niepodlegającą okupacji żadnego narodu.

W 1534 Cesarz Karol V podzielił terytorium Ameryki Południowej na trzy prowincje:

Gubernatorstwo Nowej Kastylii lub Peru do Francisco Pizarro
Gubernatorstwo Nowego Toledo lub Chile do Diego de Almagro i
Gubernatorstwo Nowego Leonu lub Magellana dla Simón de Alcazaba y Sotomayor, które następnie zostały przedłużone do Cieśniny Magellana.

W 1539 roku na południe od Nowego León utworzono nową gubernatorstwo o nazwie Terra Australis to Pedro Sanchez de la Hoz . W 1554 zdobywca Pedro de Valdivia , który przewodził Gubernatorstwu Chile, rozmawiał z Radą Indii o nadaniu praw do Nowego León i Terra Australis Jeronimo de Alderete , który po śmierci Valdivii w następnym roku , został gubernatorem Chile i zaanektował chilijskie terytorium kolonialne.

Dowodem na to są liczne dokumenty historyczne, między innymi dekret królewski z 1554 r.:

Ponieważ konsultowano się z tym osobiście, przyznamy kapitanowi Jeronimo de Alderete ziemię po drugiej stronie Cieśniny Magellana

Później, w 1558 r., dekret królewski brukselski skłonił chilijski rząd kolonialny do przejęcia w naszym imieniu na własność ziem i prowincji, które wchodzą w rozgraniczenie korony hiszpańskiej w Odnosząc się do ziemi za Cieśniną , ponieważ w tym czasie sądzono, że Ziemia Ognista była integralną częścią Terra Australis .

Jedno z najważniejszych dzieł literatury hiszpańskiej, poemat epicki La Araucana Alonso de Ercilla ( 1569), również Chile uważa za korzystne dla ich argumentacji, o czym można przeczytać w siódmej zwrotce jego Canto I:

Czy Chile Północno-Południowe jest bardzo długie,
nowe wybrzeże morskie na południu tzw.
będzie rozciągać się ze wschodu na zachód na szerokość
stu mil, a więc szerzej,
pod biegunem antarktycznym, na wysokości
dwudziestu siedmiu stopni,
rozciągając się, aż morza Oceanu i Chile
zmieszają swoje wody w wąskim.

W czwartej zwrotce jego Canto III:

To był ten, który znalazł sekcje
Indian z regionów Antarktydy.

Istnieją również historie i mapy, zarówno chilijskie, jak i europejskie, wskazujące na członkostwo Terra Australis Antarctica jako część kapitana generalnego Chile.

Hiszpański nawigator Gabriel de Castilla wypłynął z Valparaiso w marcu 1603 r. Dowodząc trzema statkami w wyprawie, której jego brat kuzyn, wicekról Peru , Luis de Velasco y Castilla , zlecił mu stłumienie najazdów holenderskich korsarzy na morzach południowych, osiągając 64 stopnie Celsjusza. południowa szerokość geograficzna.

Nie zachowały się w archiwach hiszpańskich dokumenty potwierdzające osiągniętą szerokość geograficzną i widziany ląd; natomiast historia holenderskiego żeglarza Laurenza Claesza (jest to świadectwo niedatowane, ale prawdopodobnie po 1607 r.) dokumentuje szerokość geograficzną i czas. Claesz powiedział:

Płynął pod dowództwem admirała don Gabriela Kastylii z trzema statkami wzdłuż wybrzeży Chile w kierunku Valparaiso, a stamtąd do cieśniny. W marcu 1603 r. osiągnął 64 stopnie i było tam dużo śniegu. W kwietniu następnego roku wrócili z powrotem na wybrzeże Chile

Inny holenderski dokument, opublikowany w Amsterdamie w trzech językach w 1622 r., mówi, że na 64° S występują "bardzo wysokie i górzyste pokrywy śnieżne, jak kraj Norwegii, cały biały ląd. Wydawało się, że rozciąga się on na Wyspy Salomona". potwierdza, że ??poprzednia obserwacja ziem dotyczyła Szetlandów Południowych

Inni historycy przypisują pierwszą obserwację lądu Antarktydy holenderskiemu marynarzowi Dirkowi Gerritszowi , który znalazłby wyspy znane obecnie jako Szetlandy Południowe. Według jego relacji, jego statek został zwrócony z kursu przez burzę po przeprawie przez Cieśninę Magellana podczas wyprawy holenderskiej do Indii Wschodnich w 1599 roku. Istnieją wątpliwości co do prawdziwości Gerritsza.

W tym czasie było już wiadomo o istnieniu białego kontynentu na południe od Cieśniny Drake'a , oddzielonego od Ziemi Ognistej . W 1772 roku Brytyjczyk James Cook opłynął wody Oceanu Południowego . ^[10] który został przyznany Pedro Sancho de la Hoz