Pirackie statki i okręty
(Strona pośięcona łajbom na których po falach bujali się korsarze, piraci i inna swołocz)

Domem i "narzędziem" pracy pirata byłje go okręt. Prawie każda piracka kariera rozpoczynała się od zdobycia odpowiedniej jednostki, Często odbywało się to drogą spisku i buntu całej lub części załogi.
Piraci karaibscy rozpoczynali na ogół swą działalność od kradzieży zwykłej indiańskiej łodzi (piraguas), przy użyciu której dokonywali rabunków na wybrzeżu i usiłowali zdobyć większy hiszpański żaglowiec. Ci z morskich rozbójników, którzy mieli bezpieczne bazy na lądzie, niejednokrotnie sami zajmowali się szkutnictwem.
Na potrzeby starożytnych piratów z Cylicji pracowały zorganizowane przez nich i zaopatrywane stocznie i wytwórnie broni.
Sami swe okręty budowali również wikingowie i barbareskowie.
Wśród nowożytnych piratów budową okrętów zajmowali się podobno obywatele Libertarii.
Ze względu na specyfikę swego "zawodu" piraci najwyżej cenili jednostki szybkie, dzielne na morzu i zwrotne. Cechy te bowiem odgrywały decydującą rolę w pomyślnym przeprowadzeniu pirackiej akcji. Decydowały zarówno o możliwościach doścignięcia ofiary, sprawnym jej ograbieniu, jak i o skutecznej ucieczce w przypadku zagrożenia.
Takie warunki w starożytności spełniały wiosłowo-żaglowe hemiole i liburny.
Konstrukcje tych pierwszych wymyślili zresztą sami piraci, przebudowując klasyczny dwurzędowiec w jednostkę półtorarzędową wyposażoną w pokład abordażowy.
W średniowiecznej Europie symbolem pirackiego okrucieństwa były ,,długie łodzie" wikingów - ozdobione wizerunkami głów smoków i węży, drakkary i snekkary. Były to jednostki uniwersalne, dzielne w żegludze morskiej i umożliwiające równocześnie wpływanie daleko w górę europejskich rzek.
Piraci berberyjscy z powodzeniem używali wiosłowo-żaglowej feluki, a także większych jednostek: W pełni wiosłowych galer i żaglowych szebeków.
Ulubionym przez karaibskich bukanierów typem okrętu była brygantyna, skrzyżowanie indiańskiej dużej łodzi z europejskim żaglowcem.
Piraci XVIII wieku używali najczęściej niewielkich, ale silnie uzbrojonych i niosących kilka pięter żagli brygów, szkunerów i fregat.
Na Dalekim Wschodzie okręty pirackie niewiele różniły się od typowych dla tych akwenów jednostek; arabskich dhow, malajskich prau i chińskich dżonek. Po zdobyciu nowego statku piraci często dokonywali przeróbek, chcąc go lepiej przystosować do własnych potrzeb. Często podwyższali burty, wzmacniali artylerię, budowali pomosty abordażowe, podwyższali maszty i dodawali żagli, aby w ten sposób zwiększyć prędkość jednostki. Te ostatnie praktyki często kończyły się smutnie, gdy wskutek przeżaglowania okręt tracił jeden lub wszystkie maszty.