Historia dawnych piratów - Morze Czerwone

Starożytność i średniowiecze (Wstęp)

Historia żeglugi na wodach Morza Czerwonego i Zatoki Perskiej jest równie stara, jak na Morzu Śródzíemnym. (patrz: STAROŻYTNOŚĆ oraz MORZE ŚRÓDZIEMNE)
Być może jest ona nawet starsza w tym rejonie, ponieważ wiadomo, że już przed pięcioma tysiącami lat pływały tam pełnomorskie jednostki Sumerów i Akadyjczyków.

W miarę upływu czasu przedstawiciele coraz to nowych, czasami bardzo odległych narodów pojawiali się na wodach Morza Czerwonego i Zatoki Perskiej.

W III tysiąclecia p.n.e. floty egipskich faraonów przemierzały Morze Czerwone i Morze Arabskie w drodze ku tajemniczej krainie Punt, z której przywożono złoto, pachnidła i kość słoniową.

W początkach I tysiąclecia pne. żeglowały po tych wodach statki Fenicjan wysyłanych przez biblijnego króla Salomona do krainy Ofir, obfitującej w złoto i szlachetne kamienie.

Od połowy tegoż tysiąclecia akweny te znane były już Grekom, a póżniej także Rzymianom, którzy prowadzili ożywiony handel z Indiami.

W okresie średniowiecza Morze Czerwone i Ocean Indyjski uległy aktywnej penetracji żeglarzy arabskich. Ich dzielne, wyposażone w skośne ożaglowanie i zawiasowy ster okręty - dhow, docierały do Indii, Indonezji i Wschodniej Afryki, umożliwiając powstawanie tam faktorii handlowych, z których - jak na przykład w dzisiejszej Kenii czy Mozambiku - wyrastały później miasta.

Nowożytność

Rozkwit piractwa arabskiego, po raz kolejny przypada na drugą połowę XVIII í pierwszą połowę XIX wieku.

Najgorszą sławę w tym okresie zdobyło arabskie plemię Jowasni, którego przedstawiciele traktowali morski rozbój jako główne zajęcie. Jowasni nie poprzestawali na rabowaniu statków arabskich kupców czy świątobliwych pielgrzymów zdążających do Mekki.

W początkach XIX wieku potęga arabskich piratów osiągnęła apogeum.
Dysponowali oni wówczas około 70 dużymi jednostkami, z których wiele wyposażonych było w silną artylerię. Sparaliżowali oni wówczas prawie całkowicie komunikację pomiędzy Europą a Indiami.

W roku 1809 wyruszyła przeciwko nim wielka wyprawa Anglików.

Wojna ta zadała dotkliwy cios plemieniu Jowasni. Zginęło prawie 3 tysiące piratów, a tysiąc dostało się do niewoli.

Niedobitki pirackiego plemienia przeniosły się na Morze Czerwone, gdzie napadały na statki wiozące pielgrzymów do Mekki.
Po kilku latach Jowasni odbudowali swą siłę i znów śmiało zaczęli wypływaó na Ocean Indyjski.
W 1817 roku ich liczbę szacowano na 7 tysięcy; dysponowali wówczas 64 dużymi okrętami.

Ostateczną klęskę piratom zadała ekspedycja dowodzona przez sir W. Granta.
Plemię Jowasni zostało niemal całkowicie wytępione. Obawiając się podobnego potraktowania, inne plemiona arabskie tego rejonu, którym także nieobce było morskie piractwo, podpisały z Koroną Brytyjska w 1820 roku wieczysty pokój.