W V i IV wieku pne Ateny na ogół stosowały politykę morską polegającą na przyjmowaniu obywateli z niższych klas ( thetes ), metics (cudzoziemców mieszkających w Atenach) i najemnych cudzoziemców. ^[9] Chociaż argumentowano, że niewolnicy stanowili część załogi wioślarskiej podczas ekspedycji sycylijskiej , ^[10] typowa ateńska załoga triremy podczas wojny peloponeskiej składała się z 80 obywateli, 60 metów i 60 obcych rąk.

Jednak pod presją militarną ze strony Spartan w końcowej fazie konfliktu, Ateny, w całkowitym wysiłku, zmobilizowały wszystkich mężczyzn w wieku poborowym, w tym wszystkich niewolników. ^[12] Po zwycięskiej bitwie pod Arginusae uwolnionym niewolnikom nadano nawet obywatelstwo ateńskie ^[13], co interpretowano jako próbę podtrzymania ich motywacji do wiosłowania do Aten. ^[14] Przy dwóch innych okazjach podczas wojny zwycięzcy uwolnili schwytanych galerników wroga. ^[5]

Na Sycylii tyran Dionysios (ok. 432-367 pne) uwolnił kiedyś wszystkich niewolników Syrakuz do obsługi swoich galer, zatrudniając w ten sposób wyzwoleńców, ale poza tym polegał na obywatelach i cudzoziemcach jako wioślarzach. ^[15]

Współcześni uczeni zakładają, że niewolnicy towarzyszący oficerom i hoplitom jako osobiści marynarze podczas wojny pomagali również w wioślarstwie, gdy zaszła taka potrzeba ^[16] , ale nie ma na to jednoznacznego dowodu ^[17] i nie należy ich uważać za stałych członków załogi. ^[18] Podczas podróży przez morze w sprawach osobistych często zdarzało się, że zarówno pan, jak i niewolnik pociągali za wiosło.

W czasach rzymskich nadal polegano na wioślarzach o wolnym statusie. Niewolników zwykle nie umieszczano przy wiosłach, z wyjątkiem sytuacji, gdy zapotrzebowanie na siłę roboczą jest pilne lub w sytuacjach wyjątkowych. ^[2]

Tak więc w przeciągającej się drugiej wojnie punickiej z Kartaginą obie floty uciekały się do niewolniczej pracy. Po bitwie pod Kannami prywatna rzymska jednostka wyposażyła i wyszkoliła oddział niewolników dla eskadry Tytusa Otacyliusza na Sycylii (214 p.n.e.).
Po zdobyciu Nowej Kartaginy pięć lat później miejscowi niewolnicy byli pod wrażeniem Scypiona w jego flocie obietnicą wolności po wojnie tym, którzy wykazali się dobrą wolą jako wioślarze. ^[19] Pod koniec wojny Kartagina, zaniepokojona zbliżającą się inwazją Scypiona, kupiła pięć tysięcy niewolników do wiosłowania swojej floty (205 p.n.e.). ^[20]Sugerowano, że wprowadzenie poliremy w tamtym czasie, zwłaszcza pięciorzędowce ułatwiło wykorzystanie słabo wyszkolonej siły roboczej, ponieważ te okręty wojenne potrzebowały wykwalifikowanego człowieka tylko na stanowisko najbliżej krosna (środkowa część wiosła), podczas gdy pozostali wioślarze przy wiosłach poszli za jego przykładem. ^[21]

W The Sea Hawk ^[34] , powieści historycznej Rafaela Sabatiniego z 1919 r. , a także w opartym na niej filmie z 1924 r. , główny bohater, Sir Oliver Tressilian, zostaje sprzedany do niewoli na galerze przez krewnego.

The Sea Hawk (1940) pierwotnie miał być nową wersją powieści Sabatiniego, ale studio przestawiło się na historię, której bohater, Geoffrey Thorpe, był luźno oparty na Sir Francisie Drake'u , chociaż Drake nigdy nie był galernikiem. Howard Koch pracował nad scenariuszem, gdy w Europie wybuchła wojna , a ostatnia historia celowo przedstawia żywe podobieństwa między Hiszpanią a nazistowską Rzeszą . Istnienie galerników i ich nędza jest metaforą życia w Rzeszy. Kiedy Thorpe ( Erol Flynn ) wyzwala hiszpański statek pełen angielskich jeńców, uwolnieni mężczyźni chętnie wiosłują do domu, by "uderzyć w brzegi Dover", ^[35]poruszająca muzyka kompozytora muzyki Ericha Wolfganga Korngolda oraz teksty autorstwa Howarda Kocha i Jacka Scholla. Pierwsza zwrotka "Ciągnij wiosła! Wolność jest twoja! Uderz w brzegi Dover!" przywołał niedawną ewakuację z Dunkierki . ^[36] Plany w filmie z 1940 roku wydają się zgodne z historią.

W powieści Lwa Wallace'a Ben-Hur: A Tale of the Christ Judah zostaje wysłany na galery jako morderca, ale udaje mu się przeżyć katastrofę statku i uratować dowódcę floty, który go uwalnia i adoptuje . Oba filmy oparte na powieści - Ben-Hur: A Tale of the Christ (1925) i Ben-Hur (1959) - utrwalają historycznie nieprawdziwy obraz rzymskich galerników.

W epickiej powieści The Long Ships z 1943 roku główny bohater, Orm Tostesson, zostaje schwytany podczas najazdu w Andaluzji i przez wiele lat służy jako galernik.

Francuski film Monsieur Vincent z 1947 roku przedstawia św. Wincentego a Paulo zajmującego miejsce osłabionego niewolnika przy wiosle.

Seria Roma Sub Rosa Stevena Saylora (obejmująca okres od 92 pne do 44 pne) zawiera powieść Arms of Nemesis , która zawiera przerażający opis warunków, w jakich żyli i pracowali niewolnicy galery - zakładając, że istnieli oni w Rzymie w wtedy (patrz wyżej).

CS Forester napisał o spotkaniu z hiszpańskimi galerami w Mr. Midshipman Hornblower , kiedy uspokojona flota brytyjska zostaje zaatakowana przez galery u wybrzeży Gibraltaru. Autor pisze o smrodzie wydobywającym się z tych galer, ponieważ każda z nich przewoziła dwustu skazanych więźniów przykutych na stałe do ławek wioślarskich.

Robert E. Howard przeszczepił instytut niewolnictwa galery do swojej mitycznej Ery Hyboriańskiej , przedstawiając Conana Barbarzyńcę jako organizującego bunt galerniczych niewolników, którzy zabijają załogę, przejmują statek i czynią go swoim kapitanem w jednej powieści (Conan the Conqueror serial izowany w Dziwne opowieści 1935-1936).