XVI wiek

Bitwa pod Prewezą, 1538 r

Od 1559 roku północnoafrykańskie miasta Algier, Tunis i Trypolis, chociaż nominalnie należały do ??Imperium Osmańskiego, były w rzeczywistości republikami wojskowymi, które wybierały własnych władców i żyły z łupów wojennych zdobytych od Hiszpanów i Portugalczyków.

Istnieje kilka przypadków Żydów sefardyjskich , w tym Sinan Reis i Samuel Pallache , którzy po cieczce z Półwyspu Iberyjskiego zaatakowali statki Imperium Hiszpańskiego pod banderą osmańską, co było opłacalną strategią zemsty za prześladowania religijne Inkwizycji

W pierwszym okresie (1518-1587) bejlerbejowie byli admirałami sułtana, dowodzącymi wielkimi flotami i prowadzącymi działania wojenne w celach politycznych. Byli łowcami niewolników, a ich metody były okrutne.
Po 1587 r. jedynym celem ich następców stała się grabież na lądzie i morzu. Operacje morskie były prowadzone przez kapitanów, czyli reisesów , którzy tworzyli klasę, a nawet korporację. Krążowniki były wyposażane przez inwestorów i dowodzone przez reises Dziesięć procent wartości nagród wypłacano paszy lub jego następcom, którzy nosili tytuły agha lub dey ub bey

Piraci berberyjscy często atakowali Korsykę, w wyniku czego wzniesiono wiele tzw. genueńskich wież .

XVII wiek

Francuski statek i piraci z Berberii, Aert Anthonisz, ok. 1615

Bitwa francuskiego okrętu liniowego i dwóch galer korsarzy berberyjskich

Praca Mercedarian polegała na wykupywaniu chrześcijańskich niewolników przetrzymywanych w rękach muzułmanów, Histoire de Barbarie et de ses Corsaires, 1637

Podobnym atakiem padła Irlandia .
W czerwcu 1631 roku Murat Reis wraz z korsarzami z Algieru i uzbrojonymi oddziałami Imperium Osmańskiego szturmem wylądował w małej wiosce portowej Baltimore w hrabstwie Cork

Schwytali prawie wszystkich wieśniaków i zabrali ich do niewolniczego życia w Afryce Północnej.
Więźniów spotkały różne losy - niektórzy dożyli swoich dni przykuci do wioseł jako niewolnice na galerach, podczas gdy kobiety spędzały długie lata jako konkubiny w haremach lub w murach pałacu sułtana. Tylko dwóch z tych jeńców wróciło do Irlandii.
Anglia była również przedmiotem najazdów piratów; w 1640 roku sześćdziesięciu mężczyzn, kobiet i dzieci zostało zniewolonych przez algierskich piratów, którzy napadli na Penzance

Mówi się, że w samym Algierze więziono ponad 20 000 jeńców.
Bogaci często byli w stanie zapewnić sobie uwolnienie poprzez okup, ale biedni byli skazani na niewolę. Ich panowie czasami pozwalali im zapewnić sobie wolność poprzez wyznawanie islamu.
Można podać długą listę osób o dobrej pozycji społecznej, nie tylko Włochów czy Hiszpanów, ale także niemieckich lub angielskich podróżników na południu, którzy przez pewien czas byli w niewoli.

Akcja między angielskim statkiem a statkami Korsarzy Berberyjskich

Lieve Pietersz Verschuier, Holenderskie okręty bombardują Trypolis w ekspedycji karnej przeciwko piratom berberyjskim , ok. 1670

W 1675 roku eskadra Królewskiej Marynarki Wojennej dowodzona przez Sir Johna Narborougha wynegocjowała trwały pokój z Tunisem, a po zbombardowaniu miasta w celu skłonienia go do posłuszeństwa z Trypolisem.

XVIII - XIX wiek

Zobacz także: Pierwsza wojna Berberyjska i Druga wojna Berberyjska


Kapitan William Bainbridge składający hołd Deyowi Algieru, ok. 1800

Piractwo było na tyle dużym problemem, że niektóre stany weszły w biznes odkupienia.
W Danii "Na początku XVIII wieku we wszystkich kościołach systematycznie zbierano pieniądze, aw 1715 r. Państwo ustanowiło tak zwany" fundusz niewolników "(slavekasse). Fundusze pochodziły z obowiązkowej sumy ubezpieczenia dla marynarzy. 165 niewolników zostało wykupionych przez tę instytucję w latach 1716-1736".
"Między 1716 a 1754 rokiem schwytano dziewiętnaście statków z Danii i Norwegii z 208 ludźmi; piractwo było więc poważnym problemem dla duńskiej floty handlowej".

Podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych piraci zaatakowali amerykańskie statki handlowe na Morzu Śródziemnym. Maroka Mohammed III
Jednak 20 grudnia 1777 r. Sułtan wydał deklarację uznającą Amerykę za niepodległy kraj i stwierdzającą, że amerykańskie statki handlowe mogą cieszyć się bezpiecznym przepływem na Morze Śródziemne i wzdłuż wybrzeża.
Stosunki zostały sformalizowane traktatem o przyjaźni marokańsko-amerykańskiej, podpisanym w 1786 r., który jest najstarszym niezłamanym traktatem o przyjaźni Stanów Zjednoczonych z obcym mocarstwem.

Bombardowanie Algieru przez Lorda Exmoutha w sierpniu 1816 roku Thomas Luny

Państwa Barbary miały trudności z zapewnieniem jednolitego przestrzegania całkowitego zakazu najazdów niewolników, ponieważ tradycyjnie miało to kluczowe znaczenie dla gospodarki Afryki Północnej. Handlarze niewolników nadal brali jeńców, żerując na mniej chronionych ludach. Algier następnie wznowił najazd niewolników, choć na mniejszą skalę. Europejczycy na kongresie w Aix-la-Chapelle w 1818 r. Dyskutowali o możliwym odwecie.
W 1824 roku brytyjska flota pod dowództwem admirała Sir Harry'ego Burrarda Neale'a zbombardowała Algier.
Działalność korsarzy z siedzibą w Algierze nie ustała całkowicie, dopóki Francja nie podbiła tego państwa w 1830 roku

Francuskie bombardowanie Algieru przez admirała Dupperé, 13 czerwca 1830 r

Berberyjski handel niewolnikami

Główny artykuł: Berberyjski handel niewolnikami

Z baz na wybrzeżu Barbary w Afryce Północnej piraci z Barbary napadali na statki podróżujące po Morzu Śródziemnym oraz wzdłuż północnych i zachodnich wybrzeży Afryki, plądrując ich ładunek i zniewalając schwytanych ludzi.
Od co najmniej 1500 roku piraci dokonywali również najazdów na nadmorskie miasta Włoch, Francji, Hiszpanii, Portugalii, Anglii, Holandii i aż po Islandię, chwytając mężczyzn, kobiety i dzieci. W niektórych przypadkach osady, takie jak Baltimore w Irlandii zostały opuszczone po nalocie, a przesiedlono je dopiero wiele lat później.
W latach 1609-1616 w samej Anglii 466 statków handlowych zostało utraconych przez piratów berberyjskich.

Kwatery niewolników

W nocy niewolnicy byli umieszczani w więzieniach zwanych "bagnios" (pochodzących od włoskiego słowa "bagno" oznaczającego łaźnie publiczne, inspirowane wykorzystywaniem przez Turków łaźni rzymskich w Konstantynopolu jako więzień), które często były gorące i przepełnione. Bagnios miał kaplice, szpitale, sklepy i bary prowadzone przez jeńców.

Niewolnicy na galerach

Zobacz też: niewolnik galery


Podbój Tunisu przez Karola V i wyzwolenie chrześcijańskich niewolników galery w 1535 r

Chociaż warunki w bagnios były ciężkie, były one lepsze niż te, które znosili galernicy
Większość galer berberyjskich przebywała na morzu przez około osiemdziesiąt do stu dni w roku, ale kiedy przydzieleni im niewolnicy znajdowali się na lądzie, byli zmuszani do ciężkiej pracy fizycznej. Były wyjątki: "niewolnicy galery sułtana osmańskiego w Konstantynopolu byli na stałe zamknięci na swoich galerach i często służyli bardzo długo, średnio około dziewiętnastu lat pod koniec XVII i na początku XVIII wieku. Ci niewolnicy rzadko wysiadali galerę, ale mieszkał tam przez lata". W tym czasie wioślarze byli zakuci w kajdany i łańcuchy tam, gdzie siedzieli, i nigdy nie pozwalano im odejść. Spanie (które było ograniczone), jedzenie, wypróżnianie i oddawanie moczu odbywało się na siedzeniu, do którego byli przykuci. Na każdym wiosle było zwykle pięciu lub sześciu wioślarzy.
Nadzorcy chodzili tam iz powrotem i biczowali niewolników, którzy uważali, że nie pracują wystarczająco ciężko.

Liczba zniewolonych osób

Według Roberta Davisa od 1 miliona do 1,25 miliona Europejczyków zostało schwytanych przez berberyjskich piratów i sprzedanych jako niewolnicy w  Afryce Północnej i Imperium Osmańskim między XVI a XIX wiekiem.
Jednak, aby ekstrapolować swoje liczby, Davis zakłada, że liczba europejskich niewolników schwytanych przez piratów berberyjskich była stała przez okres 250 lat, stwierdzając:

Nie ma zapisów, ilu mężczyzn, kobiet i dzieci zostało zniewolonych, ale można z grubsza obliczyć liczbę świeżych jeńców, którzy byliby potrzebni, aby utrzymać stałą populację i zastąpić tych niewolników, którzy zginęli, uciekli, zostali wykupieni lub nawróceni do islamu. Na tej podstawie uważa się, że w ciągu stulecia od 1580 do 1680 potrzeba było około 8500 nowych niewolników, aby uzupełnić liczbę niewolników - około 850 000 jeńców. 1 250 000.

Targ niewolników w Algierze, 1684 r

Davis zauważa, że ??jego obliczenia opierały się na doniesieniach obserwatorów o około 35 000 europejskich chrześcijańskich niewolników na Wybrzeżu Barbary w dowolnym momencie pod koniec XVI i na początku XVII wieku, przetrzymywanych w Trypolisie, Tunisie i głównie w Algierze.

Dziedzictwo

Jak zauważa dr John Callow z University of Suffolk, doświadczenie zniewolenia przez piratów berberyjskich poprzedziło atlantycki handel niewolnikami, a "pamięć o niewolnictwie i metodologia niewolnictwa, które wypaliły się w świadomości Brytyjczyków, były przede wszystkim zakorzenione w kontekst północnoafrykański, gdzie Brytyjczycy częściej byli niewolnikami niż panami niewolników".

Herb miasta Almunécar, nadany przez Cesarza Karola V w 1526 r., przedstawiający głowy trzech piratów berberyjskich w turbanach unoszących się na morzu

Korsarze Barbarzyńscy