Europejskie niewolnictwo w Portugalii i Hiszpanii

Afrykańskie niewolnictwo

Główny artykuł: Niewolnictwo w Afryce
Zobacz też: Historia niewolnictwa w świecie muzułmańskim

Kontynent afrykański został wykrwawiony z zasobów ludzkich wszystkimi możliwymi drogami. Przez Saharę, przez Morze Czerwone, z portów Oceanu Indyjskiego i przez Atlantyk. Co najmniej dziesięć wieków niewoli na rzecz krajów muzułmańskich (od dziewiątego do dziewiętnastego wieku). Cztery miliony niewolników wywieziono przez Morze Czerwone, kolejne cztery miliony  przez porty w krajach Ludu Suahili na Oceanie Indyjskim, być może aż dziewięć milionów na transsaharyjskim szlaku karawan i jedenaście do dwudziestu milionów (w zależności od autora) po drugiej stronie Oceanu Atlantyckiego.

Jednak szacunki są nieprecyzyjne, co może wpływać na porównanie różnych transakcji związanych z handlem niewolnikami.
Dwa przybliżone szacunki uczonych dotyczące liczby afrykańskich niewolników przetrzymywanych w ciągu dwunastu wieków w świecie muzułmańskim to 11,5 miliona i 14 milionów, podczas gdy inne szacunki wskazują na liczbę od 12 do 15 milionów afrykańskich niewolników przed XX wiek.

Według Johna K. Thorntona Europejczycy zwykle kupowali niewolników, którzy zostali schwytani w endemicznej wojnie między państwami afrykańskimi.
Niektórzy Afrykanie robili interesy z chwytania Afrykanów z sąsiednich grup etnicznych lub jeńców wojennych i sprzedawania ich.

Przypomnienie tej praktyki jest udokumentowane w angielskich debatach na temat handlu niewolnikami na początku XIX wieku: "Wszyscy starzy pisarze. zgadzają się w stwierdzeniu nie tylko, że wojny są podejmowane wyłącznie w celu robienia niewolników, ale że są podsycani przez Europejczyków w tym celu".

Ludność zamieszkująca okolice Rzeki Niger była transportowana z tych rynków na wybrzeże i sprzedawana w europejskich portach handlowych w zamian za muszkiety i towary przemysłowe, takie jak tkaniny lub alkohol. Jednak europejski popyt na niewolników zapewnił duży nowy rynek zbytu dla już istniejącego handlu.
Podczas gdy ci przetrzymywani w niewoli we własnym regionie Afryki mogli mieć nadzieję na ucieczkę, ci wysłani mieli niewielkie szanse na powrót do Afryki.

Europejska kolonizacja i niewolnictwo w Afryce Środkowo-Zachodniej

Po odkryciu nowych lądów podczas eksploracji morskich, europejscy kolonizatorzy wkrótce zaczęli migrować i osiedlać się na ziemiach poza ich rodzimym kontynentem.
U wybrzeży Afryki europejscy migranci pod kierunkiem Królestwa Kastylii najechali i skolonizowali Wyspy Kanaryjskie w XV wieku, gdzie przekształcili znaczną część ziemi pod produkcję wina i cukru
Oprócz tego schwytali także rdzennych mieszkańców Wysp Kanaryjskich, Guanczów, aby wykorzystać ich jako niewolników zarówno na wyspach, jak i w całym chrześcijańskim basenie Morza Śródziemnego.

Jak zauważył historyk John Thornton, "faktyczną motywacją do ekspansji europejskiej i przełomów nawigacyjnych było niewiele więcej niż wykorzystanie okazji do natychmiastowych zysków z najazdów i zajęcia lub zakupu towarów handlowych".
Wykorzystując Wyspy Kanaryjskie jako bazę morską, Europejczycy, w tamtym czasie głównie portugalscy handlarze, zaczęli przenosić swoją działalność wzdłuż zachodniego wybrzeża Afryki, przeprowadzając naloty, podczas których chwytano niewolników, by później sprzedawać je na Morzu Śródziemnym.

Chociaż początkowo udało się to przedsięwzięcie, "nie minęło dużo czasu, zanim afrykańskie siły morskie zostały zaalarmowane o nowych niebezpieczeństwach, a portugalskie statki [najazdowe] zaczęły napotykać silny i skuteczny opór", a załogi kilku z nich zostały zabite przez Afrykanów żeglarze, których łodzie były lepiej wyposażone do przemierzania wybrzeży i systemów rzecznych środkowo-zachodniej Afryki

Do 1494 roku król Portugalii zawarł umowy z władcami kilku państw Afryki Zachodniej, które zezwalały na handel między ich narodami, umożliwiając Portugalczykom "skorzystanie z" "dobrze rozwiniętej gospodarki handlowej w Afryce. bez angażowania się w działania wojenne ".

"Pokojowy handel stał się regułą na całym wybrzeżu Afryki", chociaż zdarzały się rzadkie wyjątki, kiedy akty agresji prowadziły do przemocy.
Na przykład portugalscy kupcy próbowali podbić Wyspy Bissagos w 1535 r. W 1571 r. Portugalia, wspierana przez Królestwo Kongo, przejęła kontrolę nad południowo-zachodnim regionem Angoli w celu zabezpieczenia zagrożonych interesów gospodarczych na tym obszarze.
Chociaż Kongo dołączyło później do koalicji w 1591 r., aby wyprzeć Portugalczyków, Portugalia zapewniła sobie przyczółek na kontynencie, który okupowała aż do XX wieku.

Pomimo tych sporadycznych incydentów przemocy między siłami afrykańskimi i europejskimi, wiele państw afrykańskich zapewniło, że handel odbywa się na ich własnych warunkach, na przykład nakładając cła na obce statki.
W 1525 roku kongijski król Afonso I zajął francuski statek i jego załogę za nielegalny handel na jego wybrzeżu.

[Postrzeganie Afrykanów jako partnerów oznacza równe warunki i równy wpływ na globalne i międzykontynentalne procesy handlowe. Afrykanie mieli wielki wpływ na sam kontynent, ale nie mieli bezpośredniego wpływu na silniki stojące za handlem w firmach kapitałowych, towarzystwach żeglugowych i ubezpieczeniowych w Europie i Ameryce czy systemach plantacji w obu Amerykach. Nie wywierali żadnego wpływu na budownictwo przemysłowe na Zachodzie.

XVI, XVII i XVIII wieku

Atlantycki handel niewolnikami jest zwykle podzielony na dwie epoki, znane jako pierwszy i drugi system atlantycki.
Nieco ponad 3% niewolników eksportowanych z Afryki było przedmiotem handlu między 1525 a 1600 rokiem, a 16% w XVII wieku.

Pierwszym systemem atlantyckim był handel zniewolonymi Afrykanami, głównie z amerykańskimi koloniami imperiów portugalskiego i hiszpańskiego.
Przed latami dwudziestymi XVI wieku handlarze niewolników zabierali Afrykanów do Sewilli lub na Wyspy Kanaryjskie, a następnie eksportowali niektórych z nich z Hiszpanii do jej kolonii na Hispanioli i Puerto Rico, z 1 do 40 niewolnikami na statek.

Ci uzupełniali zniewolonych rdzennych Amerykanów.
W 1518 roku król Hiszpanii zezwolił statkom na bezpośrednią wyprawę z Afryki do kolonii na Karaibach i zaczęły one zabierać 200-300 na rejs.

Podczas pierwszego systemu atlantyckiego większość tych handlarzy niewolników stanowili Portugalczycy, co dawało im niemal monopol.
Decydujący był Traktat z Tordesillas z 1494 r ., który zabraniał hiszpańskim statkom wpływania do portów afrykańskich.
Hiszpania musiała polegać na portugalskich statkach i żeglarzach, którzy przewozili niewolników przez Atlantyk.

Od 1525 roku niewolników transportowano bezpośrednio z portugalskiej kolonii Sao Tomé przez Atlantyk na Hispaniolę

Mapa linii południka ustalona na mocy traktatu z Tordesillas

Cmentarz w Campeche w Meksyku sugeruje, że zniewoleni Afrykanie zostali tam przywiezieni niedługo po tym, jak Hernán Cortés zakończył ujarzmienie Azteków i Majów w Meksyku w 1519 r. Cmentarz był używany od około 1550 r. do końca XVII wieku.

Handel niewolnikami, Auguste François Biard, 1840

Do połowy XVII wieku Meksyk był największym pojedynczym rynkiem niewolników w Ameryce hiszpańskiej.

Po zakazie handlu niewolnikami w Afryce w 1807 r. W Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych spadł, ale późniejszy okres nadal stanowił 28,5% całkowitego wolumenu atlantyckiego handlu niewolnikami.
W latach 1810-1860 przetransportowano ponad 3,5 miliona niewolników, z czego 850 000 w latach dwudziestych XIX wieku.

Thomas Jefferson przypisał wykorzystanie niewolniczej pracy częściowo klimatowi i wynikającemu z niej bezczynnemu wypoczynkowi, jaki zapewnia praca niewolnicza: "Bo w ciepłym klimacie nikt nie będzie pracował dla siebie, kto może wykonać dla niego inną pracę. To prawda, że spośród właścicieli niewolników bardzo niewielka ich część jest kiedykolwiek widziana jako pracująca". ^[87]W artykule z 2015 roku ekonomistka Elena Esposito argumentowała, że ??zniewolenie Afrykanów w kolonialnej Ameryce można przypisać temu, że południe Ameryki było wystarczająco ciepłe i wilgotne, aby malaria mogła się rozwijać; choroba miała wyniszczający wpływ na europejskich osadników. I odwrotnie, wielu zniewolonych Afrykanów zostało zabranych z regionów Afryki, w których występowały szczególnie silne szczepy choroby, więc Afrykanie rozwinęli już naturalną odporność na malarię. To, argumentował Esposito, skutkowało wyższymi wskaźnikami przeżywalności malarii na południu Ameryki wśród zniewolonych Afrykanów niż wśród robotników europejskich, co czyni ich bardziej dochodowym źródłem siły roboczej i zachęca do ich wykorzystania.

Afrykanie odgrywali bezpośrednią rolę w handlu niewolnikami, porywając dorosłych i kradnąc dzieci w celu sprzedaży ich, przez pośredników, Europejczykom lub ich agentom. ^[34] Sprzedawani w niewolę pochodzili zwykle z innej grupy etnicznej niż ci, którzy ich pojmali, byli wrogami lub tylko sąsiadami. ^{[ potrzebne źródło ]} Ci uwięzieni niewolnicy byli uważani za "innych", a nie za część ludzi z grupy etnicznej lub "plemienia"; Afrykańscy królowie byli zainteresowani tylko ochroną własnej grupy etnicznej, ale czasami sprzedawano przestępców, aby się ich pozbyć. Większość innych niewolników uzyskano w wyniku porwań lub nalotów, które miały miejsce z użyciem broni w ramach wspólnych przedsięwzięć z Europejczykami.

Według Pernille Ipsen, autorki książki Daughters of the Trade: Atlantic Slavers and Interracial Marriage on the Gold Coast, Afrykanie ze Złotego Wybrzeża (dzisiejsza Ghana) również uczestniczyli w handlu niewolnikami poprzez małżeństwa mieszane, czyli cassare (zaczerpnięte z włoskiego, hiszpańskiego lub portugalski), co oznacza "założyć dom". Pochodzi od portugalskiego słowa "casar", oznaczającego "żenić się". Cassare tworzył więzi polityczne i gospodarcze między europejskimi i afrykańskimi handlarzami niewolników. Cassarebyła przedeuropejską praktyką kontaktową stosowaną do integracji "innych" z innego plemienia afrykańskiego. Na początku atlantyckiego handlu niewolnikami powszechne było, że potężne elitarne rodziny z Afryki Zachodniej wydawały swoje kobiety za mąż za europejskich handlarzy w sojuszu, wzmacniając ich syndykat. Małżeństwa odbywały się nawet według zwyczajów afrykańskich, czemu Europejczycy nie sprzeciwiali się, widząc jak ważne były to powiązania.

Trudno jest zrekonstruować i uogólnić sposób, w jaki Afrykanie mieszkający w Afryce rozumieli atlantycki handel niewolnikami, chociaż istnieją dowody na to, że niektóre społeczeństwa afrykańskie elity i handlarze niewolników byli świadomi warunków, w jakich przebywali niewolnicy transportowani do obu Ameryk.
Według Robin Law, królewskie elity królestwa Dahomeju musiały mieć "świadome zrozumienie" losów Afrykanów, których sprzedawali w niewolę.
Dahomej wysłał dyplomatów do Brazylii i Portugalii, którzy wrócili z informacjami o swoich wyjazdach.
Ponadto kilka elit królewskich Dahomeju doświadczyło niewolnictwa w obu Amerykach przed powrotem do ojczyzny. ^[91]Jedynym widocznym problemem moralnym, jaki królestwo miało z niewolnictwem, było zniewolenie innych Dahomejczyków, przestępstwo podlegające karze śmierci, a nie sama instytucja niewolnictwa.

Na Złotym Wybrzeżu często zdarzało się, że afrykańscy władcy handlujący niewolnikami zachęcali swoje dzieci do poznawania Europejczyków, wysyłając je na europejskie statki, mieszkając w europejskich fortach lub podróżując do Europy lub Ameryki w celu zdobycia edukacji. ^[93] Dyplomaci podróżowali także do europejskich stolic. Elity uratowały nawet inne elity, które zostały oszukane w niewolnictwo w obu Amerykach, wysyłając żądania do rządów holenderskiego i brytyjskiego, które spełniły się z powodu obaw przed ograniczeniem handlu i fizycznymi krzywdami zakładników. ^[93] Przykładem jest przypadek Williama Ansah Sessarakoo , który został uratowany z niewoli na Barbadosie po tym, jak został rozpoznany przez odwiedzającego go handlarza niewolników z tej samej grupy etnicznej Fante, a później sam został handlarzem niewolników.

Fenda Lawrence był handlarzem niewolników z Gambii , który jako wolny człowiek mieszkał i handlował w Georgii i Południowej Karolinie .

Powszechnym założeniem Afrykanów, którzy nie byli świadomi prawdziwego celu atlantyckiego handlu niewolnikami, było to, że Europejczycy byli kanibalami, którzy planowali gotować i jeść swoich jeńców. ^[96] Ta plotka była częstym źródłem znacznego cierpienia zniewolonych Afrykanów.

Europejczycy zapewniali rynek dla niewolników, rzadko podróżując poza wybrzeże lub wkraczając do wnętrza Afryki ze względu na strach przed chorobami i opór tubylców. ^[97] Zwykle mieszkali w fortecach na wybrzeżach, gdzie czekali, aż Afrykanie dostarczą im schwytanych niewolników z głębi kraju w zamian za towary. Przypadki europejskich kupców porywających wolnych Afrykanów w niewolę często kończyły się zaciekłym odwetem ze strony Afrykanów, którzy wstrzymywali handel lub chwytali lub zabijali Europejczyków. ^[98] Europejczycy, którzy pragnęli bezpiecznego i nieprzerwanego handlu, mieli na celu zapobieganie incydentom porwań, a Brytyjczycy przyjęli w 1750 r. "Ustawy parlamentu w sprawie regulacji handlu niewolnikami", które zakazały uprowadzania wolnych Afrykanów "oszustwem, siłą lub przemocą".^[98] W niektórych częściach Afryki skazani przestępcy mogli zostać ukarani niewolnictwem, kara, która stała się bardziej powszechna, gdy niewolnictwo stało się bardziej lukratywne. Ponieważ większość tych narodów nie miała systemu więziennictwa, skazańcy byli często sprzedawani lub wykorzystywani na rozproszonym lokalnym targu niewolników.