| Piractwo-wstęp | Rodzaje Piratów, w tym: Sławni Piraci i Korsarze | Okresy piractwa | Obszary Piractwa | Bazy piratów | Skarby i pieniądze piratów  | Piraci w popkulturze | Pirackie różności | Piracki portal | Statki piratów i korsarzy | Tło piractwa - Imperia  | Walki i bitwy piratów | Łowcy piratów i prawa antypirackie |

Obszary i formy działań piratów
Handel niewolnikami
(jako specyficzny rodzaj działalności w które włączali się czasami piraci)

Zobacz także: Afrykański handel niewolnikami | Atlantycki handel niewolnikami | Handel niewolnikami na Morzu Śródziemnym | Berberyjski handel niewolnikami | Blokada Afryki | Handel niewolnikami na Oceanie Indyjskim | Transsaharyjski handel niewolnikami | Afrykańskie patrolowanie handlu niewolnikami | Handel niewolnikami w Morzu Czerwonym | Port niewolniczy |

Transsaharyjski handel niewolnikami

Podczas transsaharyjskiego handlu niewolnikami transportowano niewolników przez Saharę.

Handel niewolnikami był częścią większego szlaku handlu transsaharyjskiego
Jako pustynia, Sahara jest obecnie wrogim obszarem oddzielającym gospodarkę śródziemnomorską od gospodarki Dorzecza Nigru.
Jak wskazuje Fernand Braudel, przekraczanie takiej strefy, zwłaszcza bez transportu zmechanizowanego, opłaca się tylko wtedy, gdy wyjątkowe okoliczności sprawią, że oczekiwany zysk przeważy koszty i niebezpieczeństwo.
Handel odbywał się za pomocą karawan wielbłądów.
Według odkrywcy Maghrebi, Ibn Battuty, który kiedyś podróżował z karawaną, średnia liczba wielbłądów wynosiła 1000, ale niektóre karawany liczyły nawet 12 000.
Karawany miały być prowadzone przez dobrze opłacanych Berberów, którzy znali pustynię i mogli zapewnić ochronę przed innymi pustynnymi nomadami. Przetrwanie karawan opierało się na starannej koordynacji: biegacze byli wysyłani do oaz po wodę, która miała zostać wysłana do karawany, gdy pozostało jeszcze kilka dni, ponieważ karawany zwykle nie były w stanie udźwignąć wystarczającej ilości wody, aby odbyć całą podróż. W połowie XIV wieku n.e. Ibn Battuta przekroczył pustynię z Sijilmasa przez kopalnie soli w Taghaza do oazy Oualata.
Wysłano przewodnika, a podczas czterodniowej podróży z Oualaty na spotkanie karawany przywieziono wodę.


Mapa w języku francuskim przedstawiająca główne transsaharyjskie szlaki handlowe (1862)

(Kliknij aby powiększyć)

Handel Niewolnikami

Większość niewolników została przeniesiona z Afryki Subsaharyjskiej do Afryki Północnej w celu sprzedaży cywilizacjom śródziemnomorskim i bliskowschodnim ; niewielki procent poszedł w innym kierunku.
Szacunki dotyczące całkowitej liczby czarnych niewolników przeniesionych z Afryki Subsaharyjskiej do świata arabskiego wahają się od 6 do 10 milionów, a transsaharyjskie szlaki handlowe przeniosły znaczną liczbę z tej sumy, przy czym według szacunków około 7,2 miliona niewolnicy przekraczający Saharę od połowy VII wieku do XX wieku, kiedy została ona zniesiona.

Wczesny handel niewolnikami na Saharze

Zapisy dotyczące handlu niewolnikami i transportu na Saharze sięgają trzeciego tysiąclecia pne, za panowania egipskiego króla Sneferu , który przekroczył czwartą kataraktę Nilu na teren dzisiejszego Sudanu , aby schwytać niewolników i wysłać ich na północ. [4] Te naloty na jeńców wojennych, którzy później stali się niewolnikami, były regularnym zjawiskiem w starożytnej Dolinie Nilu i Afryce. W czasach podbojów i po wygranych bitwach starożytni Nubijczycy byli wzięci jako niewolnicy przez starożytnych Egipcjan.

Garamantowie dużym stopniu polegali na niewolniczej sile roboczej z Afryki Subsaharyjskiej.
Używali niewolników we własnych społecznościach do budowy i utrzymywania podziemnych systemów irygacyjnych, znanych Berberom jako foggara.
Starożytny grecki historyk Herodot odnotował w V wieku pne, że Garamantowie zniewolili mieszkających w jaskiniach Etiopczyków, znanych jako Troglodytae, ścigając ich rydwanami.

We wczesnym Cesarstwie Rzymskim miasto Lepcis założyło targ niewolników, aby kupować i sprzedawać niewolników z wnętrza Afryki Bantu
W V wieku ne Rzymska Kartagina handlowała czarnymi niewolnikami przewożonymi przez Saharę.
Cesarstwo nałożyło podatek celny na handel niewolnikami.

Wydaje się, że czarni niewolnicy byli cenieni jako niewolnicy domowi ze względu na ich egzotyczny wygląd.
Niektórzy historycy twierdzą, że skala handlu niewolnikami w tym okresie mogła być większa niż w czasach średniowiecznych ze względu na duże zapotrzebowanie na niewolników w Cesarstwie Rzymskim.
Jednak handel niewolnikami przez Saharę w starożytności mógł być niewielki i rzadki, ponieważ handel na Saharze nie osiągnął dużych rozmiarów, dopóki Arabowie i Berberowie nie wprowadzili na pustynię dużej liczby wielbłądów.

Transsaharyjski handel niewolnikami w średniowieczu


Główne szlaki niewolnicze w średniowiecznej Afryce

Paul Lovejoy szacuje, że między 650 a 1500 rokiem ne przez Saharę przetransportowano około 6 milionów czarnych niewolników. [3] Transsaharyjski handel niewolnikami, zapoczątkowany w starożytności , [9] był kontynuowany w średniowieczu . Po podboju Afryki Północnej na początku VIII wieku Arabowie, Berberowie i inne grupy etniczne wyruszyły do ??Afryki Subsaharyjskiej najpierw wzdłuż Doliny Nilu w kierunku Nubii , a także przez Saharę w kierunku Afryki Zachodniej . Interesowali się handlem transsaharyjskim, zwłaszcza niewolników, ponieważ istniało ciągłe zapotrzebowanie na niewolników we wschodnich krajach arabskich i Konstantynopolu . [12] Muzułmańscy handlarze niewolników odróżniali się od ludów po drugiej stronie Sahary, nazywając te afrykańskie populacje Zanj lub Sudan , co oznacza "czarny". [13] Arabowie rutynowo zdobywali niewolników poprzez brutalne najazdy, po czym chwytali ich i wysyłali w niebezpieczne marsze przez Saharę na targi niewolników, gdzie byliby traktowani jako ruchomość , tj. własność osobista , którą można kupować i sprzedawać. [14] W Afryce Północnej istniały główne rynki niewolnikówMaroko , Algier , Trypolis i Kair . Sprzedaż odbywała się w miejscach publicznych, takich jak suki

Oprócz najazdów niewolników można było również pozyskiwać, kupując ich od lokalnych czarnych władców. Arabski historyk z IX wieku Ya'qubi stwierdza:

Oni [Arabowie] eksportują czarnych niewolników. należących do Mira, Zaghawa , Maruwa i innych czarnych ras, które są blisko nich i których chwytają. Słyszałem, że czarni królowie sprzedają czarnych, bez pretekstu i bez wojny.

Rzeczywiście rzadko zdarzało się, aby afrykańscy władcy opierali się handlowi niewolnikami i zwykle działali jako pośrednicy, zabierając członków pobliskich wiosek w celu sprzedaży odwiedzającym je kupcom. [16] XII-wieczny arabski geograf al-Idrisi zauważył, że czarni Afrykanie również uczestniczyli w najazdach niewolników, stwierdzając, że:

Mieszkańcy Lemlem są nieustannie najeżdżani przez swoich sąsiadów, którzy biorą ich jako niewolników... i wywożą na własne ziemie, aby sprzedawać ich dziesiątkami kupcom. Każdego roku wielka ich liczba jest wysyłana do zachodniego Maghrebu

Al-Idrisi opisał również różne metody, których muzułmańscy kupcy używali do zniewalania czarnych, odnotowując, że niektórzy "kradli dzieci Zanj za pomocą daktyli . wabili ich daktylami i prowadzili z miejsca na miejsce, aż ich złapią, wywieźć ich z kraju i przetransportować do ich własnych krajów". [13] W 1353 roku berberyjski odkrywca Ibn Battuta odnotował, że towarzyszył karawanie handlowej do Maroka, która przewoziła 600 czarnych niewolnic, które miały być wykorzystywane jako służące domowe i konkubiny

Kiedy Battuta odwiedził starożytne afrykańskie Królestwo Mali opowiadał, że miejscowi mieszkańcy rywalizowali ze sobą pod względem liczby posiadanych niewolników i służących, a on sam otrzymał niewolnika jako "dar gościnności".

Trasy, którymi podążały karawany niewolników przewożące niewolników, zależały od ich celu.
Niewolnicy udający się do Egiptu mieli być przewożeni łodziami po Nilu, a niewolnicy udający się do Arabii mieli być wysyłani do portów nad Morzem Czerwonym, takich jak Suakin i Assab

Niewolnicy udający się do Afryki Północnej musieliby podążać saharyjskimi szlakami handlowymi, które były używane od około 1000 roku pne. Należą do nich trasy takie jak z Trypolisu - Ghadames - Ghat - Hoggar - Gao łączące dzisiejszą Libię z Nigerią, trasa Trypolis - Fezzan - Bornu, łącząca Libię z obszarami dzisiejszego Czadu ,Niger i Kamerun oraz trasa wschód-zachód łącząca Egipt z Ghaną , Mali i Songhai . [11] Kanem-Bornu- Zawila była kolejną drogą do Afryki Północnej, ponieważ imperium Kanem-Bornu we wschodniej części Nigru było przez wieki aktywną częścią transsaharyjskiego handlu niewolnikami, a handel ten stanowił podstawę dobrobytu imperium .

Przeprawa przez Saharę wymagała specjalistycznej wiedzy grup etnicznych, których styl życia był wyjątkowo przystosowany do przetrwania w palącym, suchym środowisku, a mianowicie lokalnych plemion Berberów i obcych Beduinów z Arabii . [10] Na przykład Tuaregowie i inni rdzenni mieszkańcy Libii ułatwili, opodatkowali i częściowo zorganizowali handel z południa wzdłuż transsaharyjskich szlaków handlowych . Te różne ludy koczownicze były również krytyczne jako strażnicy, przewodnicy i poganiacze wielbłądów, którzy pomagali karawanom handlowym, w wyniku czego otrzymali autonomię i byli traktowani jako sojusznicy przez rządy Afryki Północnej. [10] Oazy były ważnymi przystankami dla karawan i takich jak Awjila, Ghadames i Kufra w Libii pozwalały na podróże zarówno z północy na południe, jak i ze wschodu na zachód. [19] Nawet przy pomocy eksperta przejście mogło okazać się zabójcze dla kupców i niewolników. [20] Czasami całe karawany złożone z tysięcy ludzi mogły zniknąć bez śladu. [20]

Towary wymieniane w transsaharyjskim handlu niewolnikami były zróżnicowane. W X wieku muzułmański uczony Mutahhar ibn Tahir al-Maqdisi opisał handel między światem islamu a Afryką jako polegający na importowaniu żywności i odzieży do Afryki, podczas gdy niewolnicy, złoto i orzechy kokosowe były eksportowane z Afryki. [13] Później szesnastowieczny pisarz andaluzyjski Leo Africanus napisał, że kupcy z Maroka przywozili do Sudanu konie, europejskie sukno, odzież, cukier, książki i mosiężne naczynia w celu wymiany ich na niewolników, cywety i złoto. [21] Według Africanusa sułtan Bornu przyjmował zapłatę za niewolników tylko w koniach, przy kursie wymiany do jednego niewolnika na dwadzieścia koni.

Zakres zadań powierzonych niewolnikom był zróżnicowany i obejmował pracę niewolniczą wykorzystywaną do " irygacji , pasterstwa , górnictwa , transportu , robót publicznych , protoprzemysłu i budownictwa ". [22] [23] Na ogół czarni niewolnicy byli wykorzystywani jako robotnicy, służący i eunuchowie . [24] Niektóre niewolnice mogły być wykorzystywane do pracy, ale większość była wykorzystywana do prac domowych i konkubinatów. [25]Eunuchowie, którzy byli około siedem razy drożsi niż niekastrowani mężczyźni, mogli być wykorzystywani jako strażnicy haremu, administratorzy, korepetytorzy, sekretarki, agenci handlowi, a nawet konkubiny. [26] Ze względu na ograniczenia w prawie islamskim niewolnicy zwykle nie byli kastrowani na terytorium muzułmańskim i dlatego byli kastrowani przed wysłaniem przez Saharę, chociaż czasami niewolnicy byli kastrowani po zakupie na targach niewolników w Afryce Północnej. [23] Warunki w przemyśle wydobywczym były notorycznie trudne, zwłaszcza w kopalniach soli w Basrze , gdzie dziesiątki tysięcy czarnych niewolników pracowało w skrajnie nędznych warunkach, żywiąc się niewystarczającą ilością pożywienia. [24] To złe traktowanie doprowadziło do krwawejZanj Rebellion lub "czarna rewolucja". [24] Ya'qubi odnotowuje, że w kopalniach miedzi w Górnym Egipcie zatrudniano zarówno niewolnice, jak i niewolnice . [24] Mówi się, że Republika Karmarcka we wschodniej Arabii zatrudniała 30 000 czarnych niewolników do wykonywania wszystkich trudnych prac. [24] Niektórzy czarni niewolnicy służyli w siłach zbrojnych Afryki Północnej. [25] [27] Na przykład dynastia Zirid używała czarnych niewolników importowanych z Sudanu przez Zawilę.

W niektórych przypadkach chrześcijanie w Afryce zgadzali się na żądania muzułmanów, by dostarczyli im niewolników. W 641 AD podczas traktatu znanego jako Baqt został podpisany traktat ustanawiający porozumienie między nubijskim chrześcijańskim państwem Makuria a nowymi muzułmańskimi władcami Egiptu, w którym Nubijczycy zgodzili się nadać muzułmańskim handlarzom więcej przywilejów handlowych oprócz wysyłania 442 niewolników co rok do Kairu jako hołd. [11] [28] Traktat ten pozostał nienaruszony przez 600 lat, podczas gdy handel niewolnikami w Nubii trwał bez przeszkód.

W średniowiecznej Kulturze muzułmańskiej czerń coraz częściej utożsamiana była z niewolnictwem.
Było to uzasadnione odwołaniami do konkretnej interpretacji biblijnej historii Klątwy Chama, która zakładała, że Ham został przeklęty przez Noego na dwa sposoby, po pierwsze, zmiana jego skóry na czarną, a po drugie, że jego potomkowie być skazanym na niewolę.

Muzułmańscy handlarze niewolników wykorzystaliby to jako pretekst do zniewolenia czarnych, w tym czarnych muzułmanów.
Pod koniec XIV wieku czarny król Bornunapisał list do sułtana Egiptu, narzekając na ciągłe najazdy niewolników dokonywane przez arabskich plemion, które pustoszyły jego ziemie i doprowadziły do ??masowego zniewolenia czarnej ludności muzułmańskiej w regionie. [30] W Al-Andalus , obszarze średniowiecznej Iberii pod kontrolą islamu, czarni muzułmanie mogli być legalnie przetrzymywani jako niewolnicy. To wszystko wydarzyło się pomimo ortodoksyjnego muzułmańskiego stanowiska prawnika, że żaden muzułmanin, niezależnie od rasy, nie może być zniewolony.
Jeszcze w XIX wieku wielu zwykłych ludzi w społeczeństwie islamskim nadal wierzyło, że zniewolenie oparte na kolorze skóry, a nie na podstawie religii, zostało zatwierdzone przez religijne prawa islamu.

W 1416 roku al-Maqrizi opowiedział, jak pielgrzymi przybywający z Takrur (w pobliżu Rzeki Senegal) przywieźli ze sobą do Mekki 1700 niewolników .
Pod koniec XVI w. dostęp do niewolników na terenach dawnego Imperium Songhai w Afryce Zachodniej został odcięty z powodu panującej na tym terenie anarchii spowodowanej Inwazją wojsk marokańskich na Songhaj pod wodzą al-Mansura
Spowodowało to konieczność zastąpienia dawnej trasy Songhai trasą Benghazi - Wadai_Empirei innymi przez Sudan.
Po osiedleniu się Europejczyków w intensywnie eksplatowanej prze piratów (ze względu na bogate statki niewolnicze)  Zatoce Gwinejskiej, transsaharyjski handel niewolnikami stracił na znaczeniu.

Arabowie byli czasami niewolnikami w transsaharyjskim handlu niewolnikami.
Czasami kastrowano arabskich niewolników. Według bn Butlana w Mekce arabskie kobiety były sprzedawane jako niewolnice , a niektórzy władcy Afryki Zachodniej mieli niewolnice pochodzenia arabskiego. Według al-Maqrizi, niewolnice o jaśniejszej skórze były sprzedawane mieszkańcom Afryki Zachodniej podczas pielgrzymki. Ibn Battuta spotkał arabską niewolnicę w pobliżu Timbuktu w Mali w 1353 roku. Battuta napisał, że niewolnica biegle władała językiem arabskim, pochodziła z Damaszku, a jej pan nazywał się Farbá Sulayman. Oprócz swojej niewolnicy z Damaszku i sekretarki biegle władającej arabskim, sam Farbá rozumiał arabski.
Państwa Afryki Zachodniej również importowały dobrze wyszkolonych żołnierzy-niewolników.

Za dynastii Saadi przemysł cukrowniczy Maroka był zależny od czarnej afrykańskiej niewolniczej siły roboczej.
Według Paula Berthiera potrzeba niewolniczej pracy na marokańskich plantacjach cukru była głównym powodem XVII-wiecznej inwazji Saadytów na imperium Songhai

Późny transsaharyjski handel niewolnikami

W Afryce Środkowej w XVI i XVII wieku Handlarze niewolnikami kontynuowali najazdy na region w ramach ekspansji szlaków niewolników na Saharze i Nilu.
Szacuje się, że w XVII i XVIII wieku 1,4 miliona niewolników zostało zmuszonych do przebycia wędrówki przez Saharę
Jeńcy zostali zniewoleni i wysłani na wybrzeże Morza Śródziemnego, do Europy, Arabii, na półkulę zachodnią lub do portów niewolników oraz fabryki wzdłuż zachodnich i północnych wybrzeży Afryki lub na południe wzdłuż rzek Ubanqui i Kongo.

Szacuje się, że w XIX wieku przez Saharę wysłano 1,2 miliona niewolników.
W latach trzydziestych XIX wieku, kiedy handel niewolnikami kwitł, Ghadames obsługiwał 2500 niewolników rocznie. Mimo że handel niewolnikami został oficjalnie zniesiony w Trypolisie w 1853 r., w praktyce trwał on do lat 90. XIX wieku.

Jeden ze świadków zachowania handlarzy niewolników, GF Lyon, tak opisał ich zachowanie w Libii:

Żaden z właścicieli nigdy nie był bez bicza, który był w ciągłym użyciu. żaden niewolnik nie ośmiela się być chory lub niezdolny do chodzenia, ale kiedy biedny cierpiący umiera, pan podejrzewa, że ??"coś było nie tak w środku" i żałuje, że nie hojnie zastosowali zwykłe lekarstwo polegające na przypaleniu brzucha rozpalonym do czerwoności żelazem", godząc się w ten sposób ze swoim okrutnym traktowaniem tych nieszczęsnych stworzeń.

W Trypolisie w Lyonie odnotowano, że rocznie przetwarzano od 4000 do 5000 niewolników podczas najazdów niewolników na obszary takie jak Kanem-Bornu, które zapewniały źródła jeńców.

Inni XIX-wieczni europejscy odkrywcy również rejestrowali swoje niebezpieczne doświadczenia, podróżując przez śmiercionośną Saharę wraz z karawanami niewolników.
Odkrywca Gustav Nachtigal poinformował o znalezieniu licznych kości w pustynnych źródłach, które wyschły. Nachtigal oszacował, że na każdego niewolnika, któremu udało się dotrzeć na rynek, trzech lub czterech zmarło lub uciekło. Zimno mogło również zabijać na pustyni, ponieważ odkrywca Heinrich Barth opowiedział historię, że wezyr z Bornu stracił czterdziestu niewolników w ciągu jednej nocy w Libii.
Brytyjska relacja opisuje zdarzenie z opuszczonej karawany otoczonej setką szkieletów.

Do 1858 roku brytyjski konsul w Trypolisie odnotował, że ponad 66% wartości przewożonej przez Saharę stanowili niewolnicy.
Konsul brytyjski w Benghazi napisał w 1875 r., że handel niewolnikami osiągnął ogromną skalę i że cena niewolników sprzedawanych w Aleksandrii i Konstantynopolu wzrosła czterokrotnie. Ten handel, pisał, był wspierany przez lokalne władze. Możliwe, że do połowy XIX wieku prawie 10 000 niewolników było transportowanych do Afryki Północnej rocznie. Muzułmański historyk Ahmad ibn Khalid an-Nasiri opłakiwał "nieograniczone zniewolenie czarnych" w XIX-wiecznej Afryce Północnej, "gdzie ludzie handlują nimi jak zwierzętami lub gorzej" i gdzie większość niewolników stanowili muzułmanie, którzy powinni byli być zwolnieni z niewolnictwa ze względu na swój status religijny.

Adolf Vischer napisał w artykule opublikowanym w 1911 r., że: ". mówi się, że handel niewolnikami nadal odbywa się na trasie Benghazi- Wadai (Ouaddai_Empire), ale trudno jest zweryfikować prawdziwość takiego twierdzenia, ponieważ w każdym razie , ruch odbywa się potajemnie". W Kufra egipski podróżnik Ahmed Hassanein Bey dowiedział się w 1916 r., że może kupić niewolnicę za pięć funtów szterlingów, podczas gdy w 1923 r. odkrył, że cena wzrosła do 30 do 40 funtów szterlingów. Inny podróżnik, Duńczyk, który przeszedł na islam, Knud Holmboe, przeprawił się przez włoski libijski pustyni w 1930 roku i powiedziano mu, że w Kufra nadal praktykuje się niewolnictwo i że może kupić niewolnicę za 30 funtów szterlingów na czwartkowym targu niewolników Według zeznań Jamesa Richardsona , kiedy odwiedził Ghadames, większość niewolników pochodziła z Bornu
Według Raëda Badera, na podstawie szacunków dotyczących handlu transsaharyjskiego, w latach 1700-1880 Tunezja przyjęła 100 000 czarnych niewolników, w porównaniu do zaledwie 65 000 w Algierii, 400 000 w Libii, 515 000 w Maroku i 800 000 w Egipcie.

Zniesienie niewolnictwa

Po utworzeniu Brytyjskiego i Zagranicznego Towarzystwa Przeciwko Niewolnictwu w 1839 r. w celu zwalczania handlu niewolnikami na Morzu Śródziemnym, Ahmad I ibn Mustafa bej z Tunisu, zgodził się zakazać eksportu, importu i sprzedaży niewolników w 1842 r. 1846.
W 1848 Francja zdelegalizowała niewolnictwo w Algierii
Niewolnictwo zostało zniesione w Mauretanii dopiero w 1981 roku.

Trasy

Według profesora Ibrahima Baba Kaké istniały cztery główne szlaki niewolnicze do Afryki Północnej, ze wschodu na zachód Afryki, z Maghrebu do Sudanu, Trypolitanii do środkowego Sudanu iz Egiptu na Bliski Wschód.
Szlaki karawan, założone w IX wieku, przebiegały obok oazy Sahary; podróż była trudna i niewygodna ze względu na klimat i odległość.

Od czasów rzymskich długie konwoje przewoziły niewolników oraz wszelkiego rodzaju produkty przeznaczone na handel wymienny

Zaangażowane miasta i porty