Kupcy gudżarati ewoluowali w pierwszych odkrywców Oceanu Indyjskiego, handlując niewolnikami, a także towarami afrykańskimi, takimi jak kość słoniowa i skorupy żółwia. Gudżarati byli uczestnikami handlu niewolnikami w Mombasie, Zanzibarze i do pewnego stopnia w regionie Afryki Południowej. ^[7] Uczestniczyli w nich także Indonezyjczycy, którzy przywozili przyprawy nad brzegi Afryki. Wróciliby przez Indie i Sri Lankę z kością słoniową, żelazem, skórami i niewolnikami.

Po zaangażowaniu Cesarstwa Bizantyjskiego i Cesarstwa Sasanidów w handel niewolnikami w VI wieku naszej ery stało się dużym przedsiębiorstwem. ^[4] Cosmas Indicopleustes napisał w swojej Topografii chrześcijańskiej (550 n.e.), że somalijskie miasta portowe eksportowały niewolników schwytanych w głębi kraju do bizantyjskiego Egiptu przez Morze Czerwone. ^[5] Wspomniał także o imporcie eunuchów przez Bizantyjczyków z Mezopotamii i Indii. ^[5] Po I wieku eksport czarnych Afrykanów z Tanzanii, Mozambiku i innych grup Bantu stał się "stałym czynnikiem". ^[6] Za Sassanian handel na Oceanie Indyjskimsłużył nie tylko do transportu niewolników, ale także uczonych i kupców. ^[4]

Handel niewolnikami muzułmanów na Oceanie Indyjskim

Arabsko-suahilijscy handlarze niewolników i ich jeńcy wzdłuż rzeki Ruvuma w Mozambiku

Eksport niewolników do świata muzułmańskiego z Oceanu Indyjskiego rozpoczął się po tym, jak muzułmańscy kupcy arabscy ??i suahili przejęli kontrolę nad wybrzeżem Suahili i szlakami morskimi w IX wieku (patrz Sułtanat Zanzibaru ). Handlarze ci schwytali ludy Bantu (Zanj) z wnętrza dzisiejszej Kenii , Mozambiku i Tanzanii i sprowadzili ich na wybrzeże. ^[9] [10] Tam niewolnicy stopniowo asymilowali się na terenach wiejskich, zwłaszcza na wyspach Unguja i Pemba . ^[11]Muzułmańscy kupcy handlowali szacunkowo 1000 afrykańskimi niewolnikami rocznie między 800 a 1700 rokiem, a liczba ta wzrosła do ok. ?4000 w XVIII wieku i 3700 w latach 1800-1870.

William Gervase Clarence-Smith pisze, że oszacowanie liczby handlujących niewolnikami było kontrowersyjne w świecie akademickim, zwłaszcza jeśli chodzi o handel niewolnikami na Oceanie Indyjskim i Morzu Czerwonym. ^{[13] : 1?} Szacując liczbę ludzi zniewolonych z Afryki Wschodniej , autor N'Diaye i francuski historyk Olivier Pétré-Grenouilleau ^[14] [15] szacują 8 milionów jako całkowitą liczbę ludzi przetransportowanych od VII wieku do 1920 roku, średnio 5700 osób rocznie. Wielu z tych niewolników zostało przetransportowanych przez Ocean Indyjski i Morze Czerwone przez Zanzibar. ^[16]Można to porównać z ich szacunkami 9 milionów ludzi zniewolonych i przetransportowanych przez Saharę. Jeńców sprzedawano na całym Bliskim Wschodzie iw Afryce Wschodniej. Handel ten przyspieszył, gdy lepsze statki doprowadziły do ????większego handlu i większego zapotrzebowania na siłę roboczą na plantacjach w regionie. Ostatecznie co roku brano dziesiątki tysięcy jeńców.

Niewolnicza siła robocza w Afryce Wschodniej została zaczerpnięta z ludów Zanj , Bantu, które żyły wzdłuż wschodniego wybrzeża Afryki.
Zanj byli przez wieki wysyłani jako niewolnicy przez muzułmańskich kupców do wszystkich krajów graniczących z Oceanem Indyjskim. Kalifowie Umajjadów i Abbasydów zwerbowali wielu niewolników Zanj jako żołnierzy, a już w 696 r. W Iraku doszło do buntów żołnierzy-niewolników Zanj . ^[20] Chiński tekst z VII wieku wspomina o ambasadorach z Jawy, którzy w 614 roku podarowali chińskiemu cesarzowi dwóch niewolników Seng Chi (Zanj), a kroniki z VIII i IX wieku wspominają o niewolnikach Seng Chi docierających do Chin z hinduskiego królestwaSri Vijaya na Jawie . ^[20] XII-wieczny arabski geograf al-Idrisi odnotował, że władca perskiej wyspy Kisz "najeżdża kraj Zanj swoimi statkami i bierze wielu jeńców". ^[21] Według XIV-wiecznego berberyjskiego odkrywcy Ibn Battuty sułtani z Sułtanatu Kilwa często najeżdżali tereny wokół dzisiejszej Tanzanii w poszukiwaniu niewolników.

Uważa się, że Rebelia Zanj , seria powstań , które miały miejsce między 869 a 883 rne w pobliżu miasta Basra (znanego również jako Basara), położonego w dzisiejszym Iraku , dotyczyła zniewolonego Zanj, który pierwotnie został schwytany z Afryki Region Wielkich Jezior i obszary dalej na południe w Afryce Wschodniej . ^[23] Rozrosło się do ponad 500 000 niewolników i wolnych ludzi, którzy zostali przywiezieni z całego imperium muzułmańskiego i pochłonęli "dziesiątki tysięcy istnień ludzkich w dolnym Iraku". ^[24] Zanj, którzy zostali wywiezieni jako niewolnicy na Bliski Wschód, byli często wykorzystywani do ciężkich prac rolniczych. ^[25]Gdy gospodarka plantacyjna kwitła, a Arabowie bogacili się, uważano, że rolnictwo i inna praca fizyczna są poniżające. Wynikający z tego niedobór siły roboczej doprowadził do wzrostu rynku niewolników.

Pewne jest, że ze wschodniej Afryki eksportowano dużą liczbę niewolników, najlepszym dowodem na to jest wielkość buntu Zanj w Iraku w IX wieku, chociaż nie wszyscy zaangażowani niewolnicy byli Zanj. Niewiele jest dowodów na to, z jakiej części wschodniej Afryki pochodził Zanj, ponieważ nazwa ta jest tu najwyraźniej używana w ogólnym znaczeniu, a nie do określenia konkretnego odcinka wybrzeża, od około 3° szerokości geograficznej północnej. do 5°S., do którego również zastosowano tę nazwę. ^[26]

Zanj byli potrzebni do opieki nad:

deltę Tygrysu i Eufratu, która stała się opuszczonymi bagnami w wyniku migracji chłopów i powtarzających się powodzi, można było odzyskać dzięki intensywnej pracy. Bogaci właściciele "otrzymywali rozległe nadania ziemi pływowej pod warunkiem, że uczynią ją uprawną". Trzcina cukrowa zajmowała czołowe miejsce wśród produktów z ich plantacji, zwłaszcza w prowincji Khuzestan . Zanj pracował również w kopalniach soli w Mezopotamii , zwłaszcza w okolicach Basry