Koniec handlu

Pomimo najlepszych wysiłków Wielkiej Brytanii zmierzających do stłumienia środkami dyplomatycznymi, handel trwał. Opinia publiczna zaczęła odwracać się przeciwko wysiłkom przeciwko niewolnictwu ze względu na ich ogromne koszty, reperkusje dyplomatyczne, jakie powodowały, oraz szkody wyrządzane innemu handlowi. ^[15] Opozycja w Izbie Gmin wyłoniła się ze strony przeciwników przymusu, którzy sprzeciwiali się stosowaniu przez Brytyjczyków przymusu wobec innych narodów i przedłużającej się akcji militarnej przeciwko handlarzom niewolników. Zwolennicy przymusu stanowili mieszaną grupę działaczy wolnego handlu i zwolenników walki z niewolnictwem, którzy widzieli jedyny sposób na zakończenie handlu, jakim było ustanowienie legalnego handlu z Afryką. Ich przywódca, Thomas Fowell Buxton, opowiadał się za wznowieniem wysiłków morskich do czasu ustanowienia legalnego handlu. W 1839 roku opublikował The African Slave Trade and its Remedy, który zawierał kompleksową krytykę dotychczasowych wysiłków Brytyjczyków. Praca była bardzo wpływowa i dała Buxtonowi wiodącą rolę w planowaniu wyprawy do Nigru w 1841 roku , mającej na celu założenie punktów handlowych wzdłuż rzeki Niger, aby stworzyć alternatywę dla handlu niewolnikami. Chociaż plan przewidywał długoterminowe rozwiązanie problemu handlu niewolnikami, niestety wyprawa zakończyła się sromotną porażką, a wielu Europejczyków zachorowało. W 1845 Buxton zmarł z niespełnionymi ambicjami.

Od 1845 r. sprawa anty-przymusowa stała się znacznie bardziej radykalna i znacznie mniej zainteresowana losem Afrykanów, to "nowe pokolenie" anty-przymusowych nie obejmowało abolicjonistów. Zwolennicy wolnego handlu, tacy jak William Hutt, stanowczo sprzeciwiali się akcjom morskim i argumentowali, że handel ostatecznie umrze w sposób naturalny, a ingerencja Wielkiej Brytanii była nieuzasadniona. Taki był ich wpływ, że w Izbie Gmin pojawił się nawet wniosek o zakończenie wszelkiej działalności morskiej, co było niebezpiecznie bliskie zakończenia Eskadry Afryki Zachodniej, a także kariery premiera Johna Russella, który zagroził rezygnacją, gdyby wniosek został przegłosowany. ^[16]

Aby sytuacja się nie powtórzyła, podjęto szybkie działania. Brazylia nadal była jednym z największych krajów handlujących niewolnikami i nadal przeciwstawiała się brytyjskim wezwaniom dyplomatycznym do zaprzestania handlu. W 1846 roku Palmerston powrócił jako minister spraw zagranicznych, aw 1850 zezwolił statkom Królewskiej Marynarki Wojennej na wpłynięcie na wody brazylijskie w celu zablokowania handlarzy niewolników po obu stronach Atlantyku. Można powiedzieć, że do 1852 r. Brazylijski handel wymarł. ^[17] "Dla Palmerston. kampania morska na wybrzeżu Brazylii doprowadziła do rozwiązania długo przeciągającej się sagi o brazylijskim handlu niewolnikami w ciągu dwunastu miesięcy". ^[18]

Wieloletnie naciski Wielkiej Brytanii na Stany Zjednoczone, by energicznie przyłączyły się do walki z atlantyckim handlem niewolnikami, zostały zneutralizowane przez stany południowe. Jednak wraz z nadejściem wojny secesyjnej administracja Lincolna chętnie przyłączyła się do celów humanitarnych i wojskowych. Na północy przeciwdziałanie niewolnictwu było ważnym narzędziem wojskowym, za pomocą którego można było zaszkodzić gospodarce Konfederacji . Zyskał także uznanie, sympatię i poparcie na arenie międzynarodowej oraz osłabił międzynarodowe poparcie dla południowych stanów, które zaciekle broniły swojego prawa do trzymania niewolników. W traktacie Lyons-Seward z 1862 r . Stany Zjednoczone dały Wielkiej Brytanii pełne uprawnienia do rozprawienia się z atlantyckim handlem niewolnikami przewożonymi przez statki amerykańskie.^[19] Po zakończeniu działań wojennych Wielka Brytania i Stany Zjednoczone miały kontynuować współpracę, aw 1867 roku Kuba, pod silną presją obu narodów, zrezygnowała z handlu.

Zaangażowanie Stanów Zjednoczonych

Główny artykuł: Afrykański Patrol Handlu Niewolnikami