  
   |
|
|
Piraci w kulturze popularnej
Zobacz opisy
fikcyjnych piratów: |
LISTA FIKCYJNYCH PIRATÓW (z
krótkim opisem) |
oraz szczegółowy opis poszczególnych fikcyjnych
piratów: | Barbe Rouge | Captain Blood | Captain Crook | Captain Flint | Captain Hook | Captain Nemo | Captain Pugwash | Captain Sabertooth | Captain Stingaree | Charlotte de Berry | Davy Jones | Edward Kenway | Elaine Marley | Elizabeth Swann | Guybrush Threepwood | Hector Barbossa | Jack Sparrow | Jacquotte Delahaye | José Gaspar | Joshamee Gibbs | LeChuck | Long John Silver | Monkey D. Luffy | Mr. Smee | Nami | Nico Robin | Red Rackham | Roronoa Zoro | Sandokan | Sanji | Tom Ayrton | Tony Tony Chopper | Usopp | Will Turner | |
Robert Louis
Stevenson Zobacz także inne powieści i nowele, których tematem przewodnim są barwne "pirackie historie": | Nowela Pirat | Pilot: opowieść o morzu | Wyspa Skarbów | Oblicze flagi | Na nieznanych wodach | Jim Hawkins i Klątwa Wyspy Skarbów | Rozbitkowie z Latającego Holendra | Rozkaz Anioła | Podróż niewolników | Długi Joha Silver | Pirackie szerokości geograficzne | Pani Mórz | Silver: Powrót na Wyspę Skarbów | Robert Louis Stevenson (ur. Robert Lewis Balfour Stevenson; 13
listopada 1850-03 grudnia 1894) był szkockim
powieściopisarzem, eseistą, poetą i pisarzem
podróżniczym. Urodzony i wykształcony w Edynburgu, Stevenson przez większość życia cierpiał na poważne problemy z oskrzelami, ale nadal dużo pisał i dużo podróżował wbrew swojemu złemu zdrowiu. Jako młody człowiek mieszał się w londyńskich kręgach literackich, otrzymując zachętę od Andrew Langa , Edmunda Gosse , [1] Leslie Stephen i WE Henley , z których ostatni mógł być wzorem dla Long Johna Silvera w Treasure Island . W 1890 roku osiadł na Samoa , gdzie zaniepokojony rosnącymi wpływami Europy i Ameryki na wyspach Morza Południowego , jego pisarstwo odwróciło się od romansów i powieści przygodowychw kierunku ciemniejszego realizmu. Zmarł na udar mózgu w swoim domu na wyspie w 1894 roku w wieku 44 lat . Jako celebryta za życia, reputacja krytyków Stevensona wahała się od jego śmierci, chociaż dziś jego prace cieszą się powszechnym uznaniem. W 2018 roku został sklasyfikowany, tuż za Charlesem Dickensem, jako 26. najczęściej tłumaczony autor na świecie. Rodzina i edukacjaDzieciństwo i młodość
Stevenson urodził się 8 Howard Place w Edynburgu w Szkocji 13 listopada 1850 r. Jako syn Thomasa Stevensona (1818-1887), czołowego inżyniera latarni morskiej, i jego żony Margaret Isabella (z domu Balfour, 1829-1897). Na chrzcie otrzymał imię Robert Lewis Balfour Stevenson. W wieku około 18 lat zmienił pisownię "Lewis" na "Louis" i porzucił "Balfour" w 1873 r. Projektowanie latarni morskich było zawodem rodziny; Ojciec Thomasa (dziadek Roberta) był inżynierem budowlanym Robertem Stevensonem , a bracia Thomasa (wujkowie Roberta) Alan i David pracowali na tym samym polu. [6] Dziadek Thomasa ze strony matki, Thomas Smith, wykonywał ten sam zawód. Jednak rodzina matki Roberta była szlachcicem , wywodzącym się od Aleksandra Balfoura, który w XV wieku posiadał ziemie Inchrye w Fife. [7] Ojciec jego matki, Lewis Balfour (1777-1860), był duchownym Kościoła Szkocji w pobliskim Colinton ,[8] i jej rodzeństwo obejmowało lekarza George'a Williama Balfoura i inżyniera morskiego Jamesa Balfoura . Stevenson spędził większą część swoich chłopięcych wakacji w domu swojego dziadka ze strony matki. "Teraz często zastanawiam się, co odziedziczyłem po tym starym ministrze" - napisał Stevenson. "Muszę przypuszczać, że rzeczywiście lubił wygłaszać kazania, podobnie jak ja, chociaż nigdy nie słyszałem, aby którykolwiek z nas lubił ich słuchać". Lewis Balfour i jego córka mieli słabe klatki piersiowe, więc często musieli przebywać w cieplejszym klimacie dla swojego zdrowia. Stevenson odziedziczył skłonność do kaszlu i gorączki, które nasiliły się, gdy rodzina przeniosła się do wilgotnego, chłodnego domu przy 1 Inverleith Terrace w 1851 roku. [10] Kiedy Stevenson miał sześć lat, rodzina przeniosła się ponownie do bardziej nasłonecznionego 17 Heriot Row, ale tendencja do skrajnej choroby w zimie towarzyszył mu do 11 roku życia. Choroba była powracającą cechą jego dorosłego życia i pozostawiła go niezwykle chudym. [11] Współczesne poglądy były takie, że miał gruźlicę, ale nowsze poglądy są takie, że był to rozstrzeń oskrzeli, a nawet sarkoidoza
Rodzice Stevensona byli pobożnymi prezbiterianami , ale gospodarstwo domowe nie przestrzegało ściśle kalwińskich zasad. Jego pielęgniarka Alison Cunningham (znana jako Cummy) [15] była bardziej religijna. Jej mieszanka kalwinizmu i wierzeń ludowych była wczesnym źródłem koszmarów dla dziecka, a on wykazywał przedwczesną troskę o religię.Ale troskliwie opiekowała się nim także w chorobie, czytając mu Jana Bunyana i Biblię, gdy leżał chory w łóżku i opowiadając historie o Przymierzu . Stevenson wspominał ten czas choroby w "The Land of Counterpane" w A Child's Garden of Verses (1885), [17]dedykując książkę swojej pielęgniarce. Stevenson był jedynakiem, zarówno dziwnie wyglądającym, jak i ekscentrycznym, i trudno mu było się dopasować, kiedy został wysłany do pobliskiej szkoły w wieku 6 lat, problem powtórzył się w wieku 11 lat, kiedy poszedł do Akademii w Edynburgu ; ale dobrze radził sobie w żywych zabawach z kuzynami podczas letnich wakacji w Colinton . [19] Jego częste choroby często trzymały go z dala od pierwszej szkoły, więc przez długi czas uczył go prywatni nauczyciele. Był późnym czytelnikiem, uczył się w wieku 7 lub 8 lat, ale jeszcze wcześniej dyktował historie swojej matce i pielęgniarce, [20]i przez całe dzieciństwo kompulsywnie pisał opowiadania. Jego ojciec był dumny z tego zainteresowania; w wolnym czasie pisał też opowiadania, dopóki jego własny ojciec ich nie znalazł i nie powiedział mu, żeby "porzucił takie bzdury i pilnował swoich spraw". [6] Zapłacił za wydrukowanie pierwszej publikacji Roberta w wieku 16 lat, zatytułowanej The Pentland Rising: A Page of History, 1666 . Była to relacja z buntu Covenanters , opublikowana w 1866 roku, w 200. rocznicę tego wydarzenia. Edukacja
We wrześniu 1857 roku, gdy miał sześć lat, Stevenson poszedł do szkoły pana Hendersona przy India Street w Edynburgu, ale z powodu złego stanu zdrowia pozostał tylko kilka tygodni i wrócił dopiero w październiku 1859 roku, w wieku ośmiu lat. Podczas wielu nieobecności uczył się u prywatnych nauczycieli. W październiku 1861 roku, w wieku dziesięciu lat, poszedł do Edinburgh Academy , niezależnej szkoły dla chłopców, i przebywał tam sporadycznie przez około piętnaście miesięcy. Jesienią 1863 roku spędził jeden semestr w angielskiej szkole z internatem w Spring Grove w Isleworth w Middlesex (obecnie obszar miejski zachodniego Londynu). W październiku 1864 roku, po poprawie stanu zdrowia, 13-latek został wysłany do prywatnej szkoły Roberta Thomsona przy Frederick Street w Edynburgu, gdzie pozostał aż do pójścia na uniwersytet.[22] W listopadzie 1867 roku Stevenson wstąpił na uniwersytet w Edynburgu , aby studiować inżynierię. Od początku nie wykazywał zapału do studiów i wiele energii poświęcał unikaniu wykładów. Ten czas był ważniejszy ze względu na przyjaźnie, które zawarł z innymi studentami The Speculative Society (ekskluzywnym klubem dyskusyjnym), zwłaszcza z Charlesem Baxterem, który miał zostać agentem finansowym Stevensona, oraz z profesorem Fleemingiem Jenkinem , którego dom wystawiał amatorskie dramaty w w którym brał udział Stevenson i którego biografię napisał później. [23] Być może najważniejszym w tym momencie jego życia był kuzyn, Robert Alan Mowbray Stevenson(znany jako "Bob"), żywy i beztroski młody człowiek, który zamiast rodzinnego zawodu wybrał studia artystyczne. [24] Każdego roku podczas wakacji Stevenson podróżował, aby obejrzeć rodzinne prace inżynieryjne: do Anstruther i Wick w 1868 r .; z ojcem podczas oficjalnej wycieczki po latarniach morskich na Orkadach i Szetlandach w 1869 roku; i przez trzy tygodnie na wyspę Erraid w 1870 r. Podróże podobały mu się bardziej ze względu na materiał, który dali mu do pisania, niż z powodu jakichkolwiek zainteresowań inżynierskich. Podróż z ojcem ucieszyła go, ponieważ podobna podróż Waltera Scotta z Robertem Stevensonem była inspiracją dla powieści Scotta Pirat z 1822 roku . [25]W kwietniu 1871 roku Stevenson powiadomił ojca o swojej decyzji o kontynuowaniu życia literami. Chociaż starszy Stevenson był oczywiście rozczarowany, zaskoczenie nie mogło być wielkie, a matka Stevensona poinformowała, że ??był "cudownie pogodzony" z wyborem syna. Aby zapewnić pewne bezpieczeństwo, uzgodniono, że Stevenson powinien przeczytać prawo (ponownie na Uniwersytecie w Edynburgu) i zostać wezwany do szkockiej adwokatury . [26] W swoim zbiorze poezji Underwoods z 1887 roku Stevenson rozmyśla o swoim odwróceniu się od rodzinnego zawodu: Odrzucenie dogmatu kościoła
Również pod innymi względami Stevenson oddalał się od swojego wychowania. Jego strój stał się bardziej czeski ; nosił już długie włosy, ale teraz zaczął nosić aksamitną marynarkę i rzadko chodził na przyjęcia w konwencjonalnym stroju wieczorowym. [28] W ramach surowej diety odwiedzał tanie knajpy i burdele. [29] Co ważniejsze, odrzucił chrześcijaństwo i ogłosił się ateistą . [30] W styczniu 1873 roku, gdy miał 22 lata, jego ojciec natknął się na konstytucję klubu LJR (Liberty, Justice, Reverence), którego członkami byli Stevenson i jego kuzyn Bob, która zaczynała się: "Zlekceważ wszystko, czego nauczyli nas nasi rodzice nas". Wypytując syna o jego przekonania, odkrył prawdę.[31] Stevenson nie wierzył już w Boga i zmęczyło go udawanie kogoś, kim nie był: "Czy mam żyć całe życie jako jedno kłamstwo?" Jego ojciec wyznał, że jest zdruzgotany: "Sprawiłeś, że całe moje życie zakończyło się porażką". Jego matka uznała to objawienie za "najcięższe nieszczęście", jakie ją spotkało. "Panie, jaka to przyjemna rzecz", napisał Stevenson do swojego przyjaciela Charlesa Baxtera, "właśnie przeklął szczęście (prawdopodobnie) jedynych dwóch ludzi, którym zależy na tobie na świecie". Odrzucenie przez Stevensona Kościoła Prezbiteriańskiego i dogmatów chrześcijańskich nie przekształciło się jednak w trwający całe życie ateizm lub agnostycyzm. 15 lutego 1878 roku 27-latek napisał do ojca: Stevenson nie wrócił do kościoła w Szkocji. Jednak nauczał w Szkole Niedzielnej na Samoa, a modlitwy, które napisał w ostatnich latach życia, zostały opublikowane pośmiertnie. "Przeprosiny dla próżniaków"Usprawiedliwiając swoje odrzucenie ustalonego zawodu, w 1877 roku Stevenson zaproponował "Przeprosiny dla próżniaków". "Szczęśliwy mężczyzna lub kobieta", rozumował, "jest lepszą rzeczą do znalezienia niż banknot pięciofuntowy. On lub ona jest promieniującym ogniskiem dobrej woli" i praktyczną demonstracją "wielkiego twierdzenia o żywotności życia" . Aby skoro nie mogą być szczęśliwi w "wyścigu z handicapem o szesnastki", niech wezmą udział we własnym "obwodnicy". [35] Wczesne pisanie i podróżeZwiązki literackie i artystyczneStevenson odwiedzał kuzyna w Anglii pod koniec 1873 roku (Stevenson miał 23 lata), kiedy spotkał dwie osoby, które stały się dla niego bardzo ważne: Sidney Colvin i Fanny (Frances Jane) Sitwell. Sitwell była 34-letnią kobietą z synem, który był w separacji z mężem. Przyciągała oddanie wielu, którzy ją spotkali, w tym Colvina, który poślubił ją w 1901 roku. Stevenson również był nią zainteresowany i przez kilka lat utrzymywali serdeczną korespondencję, w której wahał się między rolą zalotnika a synem ( zwracał się do niej per " Madonna "). [36] Colvin został doradcą literackim Stevensona i pierwszym redaktorem jego listów po jego śmierci. Pierwszy płatny wkład Stevensona umieścił w The Portfolio , eseju zatytułowanym "Drogi". Stevenson wkrótce zaczął aktywnie uczestniczyć w życiu literackim Londynu, poznając wielu ówczesnych pisarzy, w tym Andrew Langa , Edmunda Gosse [38] i Leslie Stephena , redaktora The Cornhill Magazine , który zainteresował się twórczością Stevensona. Stephen zabrał Stevensona, aby odwiedził pacjenta w szpitalu w Edynburgu , Williama Ernesta Henleya , energicznego i rozmownego poetę z drewnianą nogą. Henley stał się bliskim przyjacielem i okazjonalnym współpracownikiem literackim, dopóki kłótnia nie zerwała przyjaźni w 1888 roku i często uważa się go za inspirację dla Long Johna Silvera w Treasure Island . [39] Stevenson został wysłany do Menton na Riwierze Francuskiej w listopadzie 1873 roku, aby odzyskać siły po tym, jak jego zdrowie się pogorszyło. Wrócił w lepszym zdrowiu w kwietniu 1874 r. I zajął się studiami, ale potem kilkakrotnie wracał do Francji. [40] Odbył długie i częste podróże w okolice lasu Fontainebleau , zatrzymując się w Barbizon , Grez-sur-Loing i Nemours i zostając tam członkiem kolonii artystów. Podróżował także do Paryża, aby odwiedzić galerie i teatry. [41]Zakwalifikował się do szkockiej palestry w lipcu 1875 roku, w wieku 24 lat, a jego ojciec dodał mosiężną tabliczkę do domu Heriot Row z napisem "RL Stevenson, Advocate". Jego studia prawnicze miały wpływ na jego książki, ale nigdy nie praktykował prawa; [42] całą swoją energię poświęcał na podróże i pisanie. Jedną z jego podróży był rejs kajakiem po Belgii i Francji z Sir Walterem Simpsonem, przyjacielem z Towarzystwa Spekulacyjnego, częstym towarzyszem podróży i autorem Sztuka golfa (1887). Ta podróż była podstawą jego pierwszej książki podróżniczej An Inland Voyage (1878). [43] Stevenson prowadził długą korespondencję z innym Szkotem, JM Barrie . Zaprosił Barriego, aby odwiedził go na Samoa , ale ta dwójka nigdy się nie spotkała. MałżeństwoRejs kajakowy z Simpsonem doprowadził Stevensona do Grez-sur-Loing we wrześniu 1876 r., Gdzie poznał Fanny Van de Grift Osbourne (1840-1914), urodzoną w Indianapolis . Wyszła za mąż w wieku 17 lat i przeniosła się do Nevady , by dołączyć do męża Samuela po jego udziale w wojnie secesyjnej . Ich dziećmi byli Isobel (lub "Belle"), Lloyd i Hervey (który zmarł w 1875 r.). Ale gniew z powodu niewierności jej męża doprowadził do wielu separacji. W 1875 roku zabrała dzieci do Francji, gdzie wraz z Isobel studiowała sztukę. [45] Zanim Stevenson ją poznał, Fanny sama była pisarką opowiadań o uznanych zdolnościach. [46] Stevenson wrócił do Wielkiej Brytanii wkrótce po tym pierwszym spotkaniu, ale Fanny najwyraźniej pozostała w jego myślach i napisał esej "O zakochaniu się" dla The Cornhill Magazine . [47] Spotkali się ponownie na początku 1877 roku i zostali kochankami. Stevenson spędził większość następnego roku z nią i jej dziećmi we Francji. [48] ??W sierpniu 1878 roku wróciła do San Francisco, a Stevenson pozostał w Europie, odbywając pieszą wycieczkę, która stała się podstawą Podróży z osłem w Sewennach (1879). Ale wyruszył do niej w sierpniu 1879 roku, w wieku 28 lat, wbrew radom przyjaciół i bez powiadomienia rodziców. Wziął udział w drugiej klasie na parowcu Devonia, częściowo po to, aby zaoszczędzić pieniądze, ale także po to, aby dowiedzieć się, jak podróżowali inni i zwiększyć przygodę podróży. [49] Następnie podróżował drogą lądową pociągiem z Nowego Jorku do Kalifornii. Później opisał to doświadczenie w The Amateur Emigrant . To było dobre doświadczenie dla jego pisania, ale złamało mu zdrowie.
Był bliski śmierci, kiedy przybył do Monterey w Kalifornii , gdzie miejscowi farmerzy przywrócili mu zdrowie. Przebywał przez pewien czas we francuskim hotelu przy 530 Houston Street, obecnie muzeum poświęconym jego pamięci o nazwie " Stevenson House ". Tam często jadał "na zawołanie", jak powiedział, w pobliskiej restauracji prowadzonej przez Francuza Julesa Simoneau, która znajdowała się przy obecnym Simoneau Plaza; kilka lat później wysłał Simoneau kopię swojej powieści Dziwny przypadek doktora Jekylla i pana Hyde'a (1886), pisząc, że byłoby jeszcze dziwniejszym przypadkiem, gdyby Robert Louis Stevenson kiedykolwiek zapomniał o Julesie Simoneau. Podczas pobytu w Monterey napisał sugestywny artykuł o "starej stolicy Pacyfiku" w Monterey. Do grudnia 1879 roku, w wieku 29 lat, Stevenson wyzdrowiał na tyle, by kontynuować podróż do San Francisco, gdzie "samotnie walczył za czterdzieści pięć centów dziennie, a czasem mniej, z dużą ilością ciężkiej pracy i wieloma ciężkimi myślami" [50] . starając się utrzymać siebie poprzez swoje pisanie. Ale pod koniec zimy jego zdrowie ponownie się pogorszyło i znalazł się u progu śmierci. Fanny była teraz rozwiedziona i wyzdrowiała z własnej choroby, a ona przyszła do jego łóżka i pielęgnowała go, aby wyzdrowiał. "Po pewnym czasie", napisał, "mój duch ponownie wstał w boskim szaleństwie i od tego czasu kopał i popychał moje podłe ciało do przodu z wielkim naciskiem i sukcesem". [51] Kiedy jego ojciec usłyszał o stanie swojego 28-letniego syna, wysłał mu telegram z pieniędzmi, aby pomóc mu przetrwać ten okres. Fanny i Robert pobrali się w maju 1880 roku. Miała 40 lat; miał 29 lat. Powiedział, że był "zwykłą komplikacją kaszlu i kości, znacznie bardziej pasującą do symbolu śmiertelności niż oblubieniec". [52] Podróżował ze swoją nową żoną i jej synem Lloydem [53] na północ od San Francisco do Napa Valley i spędził letni miesiąc miodowy w opuszczonym obozie górniczym na Mount Saint Helena (dziś nazywanym Robert Louis Stevenson State Park ). Opisał to doświadczenie w The Silverado Squatters . Poznał Charlesa Warrena Stoddarda , współredaktora Overland Monthly i autora South Sea Idylls, który namawiał Stevensona do podróży na Południowy Pacyfik, pomysł, który powrócił do niego wiele lat później. W sierpniu 1880 roku popłynął z Fanny i Lloydem z Nowego Jorku do Wielkiej Brytanii i znalazł swoich rodziców i przyjaciela Sidneya Colvina na nabrzeżu w Liverpoolu , szczęśliwych, że wraca do domu. Stopniowo jego żona była w stanie załagodzić różnice między ojcem a synem i stać się częścią rodziny dzięki swojemu urokowi i dowcipowi. Anglia iz powrotem do Stanów ZjednoczonychStevensonowie podróżowali tam iz powrotem między Szkocją a kontynentem, ostatecznie osiedlając się w 1884 roku w dystrykcie Westbourne w angielskim nadmorskim mieście Bournemouth w Hampshire . Mieszkali w domu, który Stevenson nazwał "Skerryvore" na cześć szkockiej latarni morskiej zbudowanej przez jego wuja Alana. [54] Od kwietnia 1885 roku 34-letni Stevenson miał towarzystwo powieściopisarza Henry'ego Jamesa . Spotkali się wcześniej w Londynie, a ostatnio wymieniali poglądy w artykułach prasowych na temat "sztuki fikcji", a potem w korespondencji, w której wyrażali wzajemny podziw dla swojej pracy. Po tym, jak James przeprowadził się do Bournemouth, aby wesprzeć swoją niepełnosprawną siostrę Alice , przyjął zaproszenie do codziennych wizyt w Skerryvore w celu rozmowy przy stole Stevensonów.
W dużej mierze przykuty do łóżka Stevenson opisał siebie jako żyjącego "jak ryjkowiec w herbatniku". Jednak pomimo złego stanu zdrowia, w ciągu trzech lat spędzonych w Westbourne, Stevenson napisał większość swoich najpopularniejszych dzieł: Treasure Island , Kidnapped , Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde (co ugruntowało jego szerszą reputację), A Child's Garden of Verses i Underwoods . Thomas Stevenson zmarł w 1887 roku, pozostawiając swojego 36-letniego syna, który mógł swobodnie postępować zgodnie z radami swojego lekarza, aby spróbować całkowitej zmiany klimatu. Stevenson udał się do Kolorado ze swoją owdowiałą matką i rodziną. Ale po wylądowaniu w Nowym Jorku postanowili spędzić zimę w Adirondacks w domku leczniczym znanym obecnie jako Stevenson Cottage nad jeziorem Saranac w stanie Nowy Jork . Podczas wyjątkowo mroźnej zimy Stevenson napisał kilka swoich najlepszych esejów, w tym Pulvis et Umbra . Rozpoczął także The Master of Ballantrae i beztrosko zaplanował rejs na południowy Pacyfik na następne lato. Refleksje o sztuce pisania
Krytyczne eseje Stevensona na temat literatury zawierają "kilka trwałych analiz stylu lub treści". [57] W "A Penny Plain and Two-Pence Coloured" (1884) sugeruje, że jego własne podejście wiele zawdzięcza przesadnemu i romantycznemu światu, w który jako dziecko wkroczył jako dumny właściciel "Juvenile Drama" Skelta - zabawki zestaw kartonowych postaci, które były aktorami w melodramatycznych dramatach. "Plotka o romansie" (1882) i "Plotka o powieści Dumasa" (1887) sugerują, że lepiej bawić niż pouczać. Stevenson bardzo przypominał Sir Waltera Scotta, gawędziarza, który potrafił oderwać czytelników od siebie i od okoliczności. Nie zgadzał się z tym, co uważał za tendencję francuskiego realizmu do rozwodzenia się nad plugastwem i brzydotą. W "The Lantern-Bearer" (1888) wydaje się, że oskarża Emile'a Zolę o to, że nie doszukał się szlachetności w swoich bohaterach. W "A Humble Remonstrance" Stevenson odpowiada na twierdzenie Henry'ego Jamesa w "The Art of Fiction" (1884), że powieść konkuruje z życiem. Stevenson protestuje, twierdząc, że żadna powieść nigdy nie dorówna złożoności życia; po prostu abstrahuje od życia, aby stworzyć własny harmonijny wzór. [58] Nie jest jednak jasne, czy w tym była jakaś realna podstawa do niezgody z Jakubem. [55] Stevenson podarował Jamesowi egzemplarz Porwanego , ale to Wyspa Skarbów była tym, co najbardziej podobało się Jamesowi. Napisana jako opowieść dla chłopców, Stevenson pomyślał, że "nie potrzebuje psychologii ani dobrego pisania", ale jej sukces przypisuje się wyzwoleniu pisarstwa dziecięcego z "łańcuchów wiktoriańskiego dydaktyzmu". Polityka: "Pojutrze"
Podczas studiów Stevenson krótko przedstawił się jako "rozpalony socjalista". Ale już w wieku 26 lat pisał o patrzeniu wstecz na ten czas "z czymś w rodzaju żalu. ... Teraz wiem, że stając się w ten sposób konserwatystą z latami, przechodzę przez normalny cykl zmian i podróżuję po wspólnej orbicie opinie mężczyzn". [60] Jego kuzyn i biograf Sir Graham Balfour twierdził, że Stevenson "prawdopodobnie przez całe życie, gdyby został zmuszony do głosowania, zawsze popierałby kandydata konserwatystów". [61] W 1866 roku 15-letni wówczas Stevenson zagłosował na Benjamina Disraeli , torysowskiego demokratęi przyszły konserwatywny premier Wielkiej Brytanii na stanowisko Lorda Rektora Uniwersytetu w Edynburgu. Ale to było przeciwko wyraźnie nieliberalnemu pretendentowi, historykowi Thomasowi Carlyle'owi . [62] Carlyle był znany ze swoich antydemokratycznych i popierających niewolnictwo poglądów. [63] [64] W "The Day After Tomorrow", ukazującym się w The Contemporary Review (kwiecień 1887), [65] [66] Stevenson zasugerował: "wszyscy stajemy się socjalistami, nie wiedząc o tym". Ustawodawstwo "rośnie w autorytatywności, staje się filantropijne, najeżone nowymi obowiązkami i nowymi karami oraz rzuca pomiot inspektorów, którzy teraz zaczynają z notatnikiem w ręku zaciemniać oblicze Anglii". [67] Odnosi się on do stałego wzrostu ustawodawstwa socjalnego w Wielkiej Brytanii od czasu pierwszej ustawy fabrycznej sponsorowanej przez konserwatystów (która w 1833 r. ustanowiła profesjonalny inspektorat fabryczny). Stevenson ostrzegł, że ten "nowy wóz praw" wskazuje na przyszłość, w której nasze wnuki mogą "zasmakować przyjemności istnienia w czymś znacznie podobnym do mrowiska, jakie istniało w jakimkolwiek poprzednim ludzkim państwie". [68] Jednak reprodukując esej, jego współcześni wielbiciele libertarianizmu pomijają jego wyraźne zrozumienie dla porzucenia wigowskich , klasyczno -liberalnych koncepcji leseferyzmu . "Wolność", napisał Stevenson, "służyła nam przez długi czas", ale podobnie jak wszystkie inne cnoty "wzięła zapłatę". W styczniu 1888 roku, w wieku 37 lat, w odpowiedzi na doniesienia amerykańskiej prasy o wojnie lądowej w Irlandii, Stevenson napisał esej polityczny (odrzucony przez magazyn Scribnera i nigdy nie opublikowany za jego życia), który poruszał szeroko konserwatywny temat: konieczność "pozostania w przemoc przez sztywne prawo". Niezależnie od swojego tytułu "Wyznania związkowca " , Stevenson nie broni ani unii z Wielką Brytanią (która "w majestatyczny sposób zademonstrowała swoją niezdolność do rządzenia Irlandią"), ani "panowania ziemskiego" (niewiele bardziej dającego się obronić w Irlandii niż, jak był tego świadkiem, w złote pola Kalifornii). Protestuje raczej przeciwko gotowości "lekkiego" lekceważenia zbrodni.". gdzie są one uważane za" polityczne ". Argumentuje, że ma to na celu "pokonanie prawa" (które zawsze jest "kompromisem") i zaproszenie "anarchii": jest to "sentymentalista przygotowujący ścieżkę dla brutala".
Ostatnie lata na PacyfikuRejsy po PacyfikuW czerwcu 1888 roku Stevenson wyczarterował jacht Casco i wypłynął z rodziną z San Francisco. Statek "przeorał swoją śnieżną ścieżkę przez pustą głębię, z dala od wszelkich szlaków handlowych, z dala od jakiejkolwiek pomocy". [71] Morskie powietrze i dreszczyk przygód na pewien czas przywróciły mu zdrowie i przez prawie trzy lata wędrował po wschodnim i środkowym Pacyfiku, zatrzymując się na dłuższe pobyty na Wyspach Hawajskich, gdzie został dobrym przyjacielem króla Kalakaua . Zaprzyjaźnił się z siostrzenicą króla, księżniczką Wiktorią Kaiulani , która również miała szkockie korzenie. Spędził czas na Wyspach Gilberta , Tahiti , Nowej Zelandii i na Wyspach Samoa. W tym okresie ukończył The Master of Ballantrae , skomponował dwie ballady oparte na legendach wyspiarzy i napisał The Bottle Imp . Zachował doświadczenie tych lat w swoich różnych listach oraz w swoim In the South Seas (wydanym pośmiertnie). [72] W 1889 odbył podróż z Lloydem na szkunerze handlowym Equator , odwiedzając Butaritari , Mariki, Apaiang i Abemama na Wyspach Gilberta . [73] Spędzili kilka miesięcy na Abemama z wodzem-tyranem Temem Binoką , którego Stevenson opisał w In the South Seas . [73] Stevenson opuścił Sydney w Australii na statku Janet Nicoll w kwietniu 1890 roku, aby udać się w swoją trzecią i ostatnią podróż między wyspy Mórz Południowych. [74] Zamierzał wydać kolejną książkę o podróżach, która byłaby kontynuacją jego wcześniejszej książki In the South Seas , ale to jego żona ostatecznie opublikowała swój dziennik z trzeciej podróży. (Fanny błędnie nazywa statek w swoim koncie The Cruise of the Janet Nichol .) Współpasażerem był Jack Buckland , którego historie życia jako kupca z wyspy stały się inspiracją dla postaci Tommy'ego Haddena w The Wrecker (1892), którą wspólnie napisali Stevenson i Lloyd Osbourne .[76] [77] Buckland odwiedził Stevensonów w Vailima w 1894 roku. Zaangażowanie polityczne na SamoaW grudniu 1889 roku 39-letni Stevenson i jego dalsza rodzina przybyli do portu Apia na wyspach Samoa i tam wraz z Fanny postanowili się osiedlić. W styczniu 1890 roku kupili 3141 / 4 akrów (127,2 ha) w Vailima, kilka mil w głąb lądu od stolicy Apii, na której zbudowali pierwszy dwupiętrowy dom na wyspach. Siostra Fanny, Nellie Van de Grift Sanchez, napisała, że ??"to właśnie na Samoa słowo" dom "po raz pierwszy zaczęło mieć prawdziwe znaczenie dla tych cygańskich wędrowców". [79] W maju 1891 dołączyła do nich matka Stevensona, Margaret. Podczas gdy jego żona zajmowała się zarządzaniem majątkiem i pracą na nim, 40-letni Stevenson przyjął rodzime imię Tusitala (Samoa od "Teller of Tales") i zaczął zbierać lokalne historie. Często wymieniał je na własne opowieści. Pierwszym dziełem literackim w języku samoańskim było jego tłumaczenie The Bottle Imp , [79]który przedstawia społeczność z całego Pacyfiku jako miejsce dla moralnej bajki. Zanurzenie się w kulturę wysp spowodowało "przebudzenie polityczne": postawiło Stevensona "pod kątem" w stosunku do rywalizujących wielkich mocarstw , Wielkiej Brytanii, Niemiec i Stanów Zjednoczonych, których okręty wojenne były częstymi widokami w portach Samoa. [80] [81] Rozumiał, że podobnie jak w szkockich wyżynach (porównania z jego ojczyzną "przyszły łatwo"), tubylcze społeczeństwo klanowe było nieprzygotowane na przybycie obcokrajowców, którzy grali na istniejących rywalizacjach i podziałach. Wraz ze wzrostem presji zewnętrznej na społeczeństwo Samoa, napięcia wkrótce przerodziły się w kilka wojen między klanami. Nie zadowalając się już byciem "romantykiem", Stevenson został reporterem i agitatorem, wysyłając listy do The Times , które "ćwiczyły z ironicznym zwrotem akcji, który z pewnością zawdzięczał coś jego wykształceniu prawniczemu w Edynburgu", opowieść o europejskim i amerykańskim wykroczenia. [82] Jego troskę o Polinezyjczyków można znaleźć również w South Sea Letters , opublikowanych w czasopismach w 1891 r. (a następnie w formie książkowej jako In the South Seas w 1896 r.). Starając się, jak się obawiał, może to doprowadzić do jego własnej deportacji, Stevenson pomógł zapewnić odwołanie dwóch europejskich urzędników. Przypis do historii: osiem lat kłopotów na Samoa(1892) był szczegółową kroniką skrzyżowania rywalizacji między wielkimi mocarstwami i pierwszej samoańskiej wojny domowej . Chociaż powiedział, że gardzi polityką - "Kiedyś myślałem źle o hydrauliku", napisał do swojego przyjaciela Sidneya Colvina, "ale jak on błyszczy obok polityka!" [83] -Stevenson czuł się zobowiązany do opowiedzenia się po którejś ze stron. Otwarcie sprzymierzył się z wodzem Mataafą, którego rywal Malietoa był wspierany przez Niemców, których firmy zaczynały monopolizować przetwórstwo kopry i ziarna kakaowego. Stevenson
był zaniepokojony przede wszystkim tym, co uważał za
ekonomiczną niewinność Samoańczyków - ich
niepowodzeniem w zabezpieczeniu prawa własności do
ziemi (w sensie ocke'owskim
poprzez poprawę zarządzania i siły roboczej. "Widział te sądy Boże" nie tylko na Hawajach, gdzie opuszczone rodzime kościoły stały jak nagrobki "nad grobem, pośród pól cukrowych białych ludzi", ale także w Irlandii i "w górach mojego własnego kraju Szkocja". Pięć lat po śmierci Stevensona Wyspy Samoa zostały podzielone między Niemcy i Stany Zjednoczone. Ostatnie praceStevenson napisał około 700 000 słów podczas swoich lat na Samoa. Ukończył The Beach of Falesá , pierwszoosobową opowieść o szkockim handlarzu koprami na wyspie na Morzu Południowym, człowieku pozbawionym bohaterstwa w swoich czynach lub własnej duszy. Jest raczej człowiekiem o ograniczonym zrozumieniu i wyobraźni, któremu nie przeszkadzają własne uprzedzenia: gdzie, jak się zastanawia, może znaleźć "białych" dla swoich "półkastowych" córek. Złoczyńcy są biali, a ich zachowanie wobec wyspiarzy jest bezwzględnie dwulicowe. Stevenson postrzegał "The Beach of Falesá" jako przełomowe dzieło w jego odwróceniu się od romansu do realizmu. Stevenson napisał do swojego przyjaciela Sidneya Colvina : The Ebb-Tide (1894), nieszczęścia trzech martwych ludzi uwięzionych w tahitańskim porcie Papeete , zostały opisane jako przedstawiające "mikrokosmos imperialistycznego społeczeństwa, kierowanego przez chciwych, ale niekompetentnych białych, z pracą dostarczaną przez cierpliwych tubylców, którzy spełniają swoje obowiązki bez rozkazów i są wierni wierze misyjnej, której Europejczycy nie próbują szanować". [88]Potwierdziło to nowy realistyczny zwrot w pisarstwie Stevensona, odchodzący od romansów i młodzieńczych przygód. Pierwsze zdanie brzmi: "W całym wyspiarskim świecie Pacyfiku rozproszeni ludzie wielu ras europejskich iz prawie wszystkich warstw społecznych prowadzą działalność i roznoszą choroby". Stevenson nie pisał już o naturze ludzkiej "w kategoriach rywalizacji między dr Jekyllem i panem Hyde": "krawędzie odpowiedzialności moralnej i marginesy osądu moralnego były zbyt rozmyte". [82] Podobnie jak w Plaży Falesa , w Odpływie współcześni recenzenci znajdują podobieństwa z kilkoma dziełami Conrada: Szaleństwo Almayera , Wyrzutek z wysp , Czarnuch z "Narcyza", Jądro ciemności , Lord Jim . [89] [90] [81] Z wyobraźnią wciąż mieszkającą w Szkocji i powracającą do wcześniejszej formy, Stevenson napisał także Catriona (1893), kontynuację jego wcześniejszej powieści Porwany (1886), kontynuując przygody jej bohatera Davida Balfoura. Chociaż jako pisarz czuł, że "nigdy nie było człowieka, który miał tyle żelaza w ogniu". [92] pod koniec 1893 roku Stevenson obawiał się, że "przepracował się" i wyczerpał swoją twórczą żyłę. [93] Jego pisanie było częściowo spowodowane potrzebą pokrycia wydatków Vailimy. Ale w ostatnim przypływie energii rozpoczął pracę nad Weir of Hermiston . "To jest tak dobre, że aż się boję" - podobno wykrzyknął. [94] Czuł, że była to najlepsza praca, jaką wykonał. [95] Umiejscowiona w osiemnastowiecznej Szkocji, jest to opowieść o społeczeństwie, które (jakkolwiek inne), podobnie jak Samoa, jest świadkiem rozpadu zasad i struktur społecznych, co prowadzi do narastającej ambiwalencji moralnej. Śmierć3 grudnia 1894 roku Stevenson rozmawiał z żoną i próbował otworzyć butelkę wina, kiedy nagle wykrzyknął: "Co to jest?", A następnie zapytał żonę: "Czy moja twarz wygląda dziwnie?" I upadł. [2] (Niektóre źródła podają, że zamiast tego próbował zrobić majonez, kiedy upadł.) [96] [97] Zmarł w ciągu kilku godzin, w wieku 44 lat, z powodu udaru. Samoańczycy nalegali, aby w nocy otoczyć jego ciało strażnikiem i zanieść go na ramionach do pobliskiej góry Vaea , gdzie pochowano go w miejscu z widokiem na morze, na lądzie podarowanym przez pełniącego obowiązki wicekonsula brytyjskiego Thomasa Trooda . [98] Na podstawie wiersza Requiem Stevensona ,[99] na jego grobie widnieje następujące epitafium:
Stevenson
był kochany przez Samoańczyków, a jego motto na
nagrobku zostało przetłumaczone na samoańską pieśń
żałobną.
Odbiór artystycznyPołowa oryginalnych rękopisów Stevensona zaginęła, w tym Treasure Island , The Black Arrow i The Master of Ballantrae . Jego spadkobiercy sprzedali jego dokumenty podczas I wojny światowej, a wiele dokumentów Stevensona zostało sprzedanych na aukcji w 1918 r. [103] Stevenson był w swoim czasie celebrytą, podziwianym przez wielu innych pisarzy, w tym Marcela Prousta , Arthura Conana Doyle'a , Henry'ego Jamesa , JM Barrie , [104] Rudyarda Kiplinga , Emilio Salgari , a później Cesare Pavese , Bertolta Brechta , Ernesta Hemingwaya , Jack London , Vladimir Nabokov , [105] i GK Chesterton , którzy powiedzieli, że Stevenson "wydawał się wybierać właściwe słowo czubkiem pióra, jak człowiek grający w Spikes ". [106] Stevenson był postrzegany przez większą część XX wieku jako pisarz drugiej kategorii. Został zdegradowany do gatunków literatury dziecięcej i horroru [107] , potępiony przez postaci literackie, takie jak Virginia Woolf (córka jego wczesnego mentora Leslie Stephena ) i jej męża Leonarda Woolf , i był stopniowo wykluczany z kanonu literatury nauczanej w szkołach. [107] Jego wykluczenie osiągnęło punkt kulminacyjny w 2000-stronicowej Oxford Anthology of English Literature z 1973 r ., gdzie został całkowicie pominięty, a Norton Anthology of English Literature wykluczył go z lat 1968-2000 (wyd. 1-7), włączając go tylko w wydanie ósme (2006).
Koniec XX wieku przyniósł ponowną ocenę Stevensona jako artysty o wielkim zasięgu i wnikliwości, teoretyka literatury, eseisty i krytyka społecznego, świadka kolonialnej historii wysp Pacyfiku i humanisty . [107] Był chwalony przez Rogera Lancelyna Greena , jednego z oksfordzkich Inklingów , jako pisarz o niezmiennie wysokim poziomie "umiejętności literackich lub czystej mocy wyobraźni" i pionier Age of the Story Tellers wraz z H. Riderem Haggardem . [108] Obecnie jest oceniany jako rówieśnik takich autorów jak Joseph Conrad (na którego Stevenson wywarł wpływ swoją prozą South Seas) i Henry James, z nowymi studiami naukowymi i organizacjami mu poświęconymi. [107] Podczas perypetii swojej naukowej recepcji Stevenson pozostał popularny na całym świecie. Według Index Translationum Stevenson zajmuje 26. miejsce na liście najczęściej tłumaczonych autorów na świecie, wyprzedzając Oscara Wilde'a i Edgara Allana Poe . [109] Na temat współczesnej reputacji Stevensona amerykański krytyk filmowy Roger Ebert napisał w 1996 roku: Pomniki i upamiętnienieWielka Brytaniavensona jako dziecka przed kościołem parafialnym Colinton w Edynburgu Muzeum Pisarzy w pobliżu Royal Mile w Edynburgu poświęca Stevensonowi pokój, w którym znajdują się niektóre jego rzeczy osobiste od dzieciństwa do dorosłości. Płaskorzeźba z brązu upamiętniająca Stevensona, zaprojektowana przez amerykańskiego rzeźbiarza Augustusa Saint-Gaudensa w 1904 roku, jest zamontowana w Moray Aisle katedry św. Idziego w Edynburgu. [111] Pomniejszona wersja tej płaskorzeźby autorstwa Saint-Gaudensa znajduje się w zbiorach Muzeum Sztuki Montclair . [112] Inna mała wersja przedstawiająca Stevensona z papierosem w dłoni zamiast pióra, który trzyma w pomniku św. Idziego, jest wystawiona w Nichols House Museum w Beacon Hill w Bostonie . [113] W ogrodach West Princes Street Gardens pod zamkiem w Edynburgu w 1987 r. Rzeźbiarz Ian Hamilton Finlay wyrył prosty pionowy kamień: "RLS - A Man of Letters 1850-1894". [114] W 2013 r. pomnik Stevensona jako dziecko z jego pies został odsłonięty przez autora Iana Rankina przed kościołem parafialnym w Colinton . [115] Rzeźbiarzem posągu był Alan Herriot, a pieniądze na jego wzniesienie zebrał Colinton Community Conservation Trust. Dom Stevensona Skerryvore, na czele Alum Chine , został poważnie uszkodzony przez bomby podczas niszczycielskiego i śmiercionośnego nalotu w Bournemouth Blitz . Pomimo kampanii, aby go uratować, budynek został rozebrany. [116] Ogród został zaprojektowany przez Bournemouth Corporation w 1957 roku jako pomnik Stevensona, w miejscu jego domu w Westbourne "Skerryvore", który zajmował od 1885 do 1887 roku . Na miejscu znajduje się pomnik latarni morskiej Skerryvore . Jego imieniem nazwano Robert Louis Stevenson Avenue w Westbourne. W 1994 roku, aby uczcić 100. rocznicę śmierci Stevensona, Royal Bank of Scotland wyemitował serię pamiątkowych banknotów o nominale 1 funta , które zawierały gęsie pióro i podpis Stevensona na awersie oraz twarz Stevensona na odwrocie. Obok portretu Stevensona znajdują się sceny z niektórych jego książek i jego domu w Samoa Zachodnim. [117] Wyemitowano dwa miliony banknotów, każdy z numerem seryjnym zaczynającym się od "RLS". Pierwsza notatka do wydrukowania została wysłana do Samoa na czas obchodów stulecia 3 grudnia 1994 r. Stany ZjednoczoneStevenson House przy 530 Houston Street w Monterey w Kalifornii , dawniej hotel francuski, upamiętnia pobyt Stevensona w "Starej Stolicy Pacyfiku" w 1879 r., Kiedy przemierzał Stany Zjednoczone, aby dołączyć do swojej przyszłej żony, Fanny Osbourne. Muzeum Stevenson House zdobi płaskorzeźba przedstawiająca chorowitego autora piszącego w łóżku. Pole golfowe Spyglass Hill , pierwotnie nazywane Pebble Beach Pines Golf Club, zostało przemianowane na "Spyglass Hill" przez Samuela FB Morse'a (1885-1969), założyciela Pebble Beach Company, po miejscu na wyspie Treasure Stevensona . Wszystkie dziury w Spyglass Hill noszą nazwy postaci i miejsc z powieści. Muzeum Roberta Louisa Stevensona w St. Helena w Kalifornii zawiera ponad 11 000 przedmiotów i artefaktów, z których większość należała do Stevensona. Otwarte w 1969 roku muzeum zawiera między innymi takie skarby, jak jego bujany fotel z dzieciństwa, biurko, żołnierzyki i osobiste pisma. Muzeum jest bezpłatne dla publiczności i służy jako archiwum akademickie dla studentów, pisarzy i entuzjastów Stevensona. W San Francisco na Portsmouth Square znajduje się odkryty pomnik Roberta Louisa Stevensona . Co najmniej sześć amerykańskich szkół publicznych i prywatnych nosi imię Stevensona w Upper West Side w Nowym Jorku, [119] we Fridley w stanie Minnesota , [120] w Burbank w Kalifornii , [121] w Grandview Heights w stanie Ohio (przedmieście Columbus), w San Francisco w Kalifornii [122] oraz na Merritt Island na Florydzie . [123] Gimnazjum RL Stevenson znajduje się w Honolulu na Hawajach oraz w Saint Helena w Kalifornii . Stevensona w Pebble Beach w Kalifornii, powstała w 1952 roku i nadal istnieje jako szkoła przygotowawcza z internatem. Robert Louis Stevenson State Park w pobliżu Calistoga w Kalifornii zawiera miejsce, w którym on i Fanny spędzili miesiąc miodowy w 1880 roku. Ulica w dzielnicy Waikiki w Honolulu, gdzie Stevenson mieszkał na Hawajach, została nazwana na cześć jego samoańskiego pseudonimu: Tusitala. SamoaDawny dom Stevensona w Vailima na Samoa jest obecnie muzeum poświęconym późniejszym latom jego życia. Muzeum Roberta Louisa Stevensona przedstawia dom taki, jaki był w chwili jego śmierci, wraz z dwoma innymi budynkami dodanymi do oryginalnego budynku Stevensona, potrajając wielkość muzeum. Ścieżka do grobu Stevensona na szczycie góry Vaea zaczyna się w muzeum. [126] FrancjaChemin de Stevenson ( GR 70 ) to popularna długodystansowa ścieżka we Francji, która w przybliżeniu podąża trasą Stevensona opisaną w Podróży z osłem w Sewennach . Na trasie znajduje się wiele pomników i firm nazwanych jego imieniem, w tym fontanna w mieście Saint-Jean-du-Gard, gdzie Stevenson sprzedał swojego osła Modestine i pojechał dyliżansem do Ales BibliografiaPowieści
Zbiory opowiadań
OpowiadaniaLista
opowiadań posortowana chronologicznie.
Literatura faktu
Poezja
Gra
Pisarstwo podróżnicze
Literatura wyspiarskaChociaż nie jest dobrze znana, jego fikcja i literatura faktu dotycząca wysp należą do najcenniejszych i zebranych w XIX wieku dorobku dotyczącym obszaru Pacyfiku.
|
.jpg)
.jpg)
