| Piractwo-wstęp | Rodzaje Piratów, w tym: Sławni Piraci i Korsarze | Okresy piractwa | Obszary Piractwa | Bazy piratów | Skarby i pieniądze piratów  | Piraci w popkulturze | Pirackie różności | Piracki portal | Statki piratów i korsarzy | Tło piractwa - Imperia  | Walki i bitwy piratów | Łowcy piratów i prawa antypirackie |

Obszary i formy działań piratów
patrz: Handel niewolnikami
(jako specyficzny rodzaj działalności w które włączali się czasami piraci)

Niewolnictwo w Imperium Osmańskim
(Zobacz też: Berberyjski handel niewolnikami i Imperium Ottomańskie )

Zobacz także: Afrykański handel niewolnikami | Atlantycki handel niewolnikami | Berberyjski handel niewolnikami | Blokada Afryki | Handel niewolnikami na Oceanie Indyjskim | Transsaharyjski handel niewolnikami | Afrykańskie patrolowanie handlu niewolnikami |

Niewolnictwo w Imperium Osmańskim było legalną instytucją i znaczącą częścią gospodarki i tradycyjnego społeczeństwa Imperium Osmańskiego

Głównymi źródłami niewolników były wojny i zorganizowane politycznie wyprawy niewolnicze na Kaukaz, Europę Wschodnią, Europę Południową, Bałkany i Afrykę

Donoszono, że cena sprzedaży niewolników spadła po dużych operacjach wojskowych.
W Konstantynopolu (dzisiejszy Stambuł), administracyjne i polityczne centrum Imperium Osmańskiego, około jedna piąta populacji XVI i XVII wieku składała się z niewolników. [3] Statystyki z tych stuleci sugerują, że dodatkowy import niewolników z Morza Czarnego do Stambułu wyniósł około 2,5 miliona od 1453 do 1700 roku.

Nawet po kilku środkach mających na celu zakazanie niewolnictwa pod koniec XIX wieku, praktyka ta utrzymywała się w dużej mierze niesłabnąca do początku XX wieku. Jeszcze w 1908 roku w Imperium Osmańskim nadal sprzedawano niewolnice. [5] Niewolnictwo seksualne było centralną częścią osmańskiego systemu niewolników w całej historii instytucji.

Członek osmańskiej klasy niewolników, zwanej po turecku kul , mógł osiągnąć wysoki status. Eunuchowi strażnicy haremu i janczarzy to jedne z bardziej znanych stanowisk, jakie mogła zajmować zniewolona osoba, ale zniewolone kobiety były w rzeczywistości często przez nich nadzorowane. Jednak kobiety odgrywały i pełniły najważniejsze role w instytucji haremu.

Duży procent urzędników w rządzie osmańskim został kupiony jako niewolnicy [9] , wychowany na wolności i integralny z sukcesem Imperium Osmańskiego od XIV do XIX wieku.
Wielu zniewolonych urzędników posiadało wielu niewolników, chociaż sam sułtan posiadał zdecydowanie najwięcej. [5] Wychowując i specjalnie szkoląc niewolników na urzędników w szkołach pałacowych, takich jak Enderun, gdzie uczono ich służyć sułtanowi i innym przedmiotom edukacyjnym, Turcy stworzyli administratorów ze skomplikowaną wiedzą na temat rządu i fanatyczną lojalnością.

Wczesne niewolnictwo osmańskie

Dalsze informacje: Niewolnictwo w Cesarstwie Bizantyjskim i Historia niewolnictwa w świecie muzułmańskim

W połowie XIV wieku Murad I zbudował armię niewolników, zwaną Kapikulu . Nowa siła opierała się na prawie sułtana do jednej piątej łupów wojennych, które zinterpretował jako obejmujące jeńców wziętych w bitwie. Jeńcy byli szkoleni w osobistej służbie sułtana. [10] System devşirme można było uznać za formę niewolnictwa, ponieważ sułtani mieli nad nimi absolutną władzę. Jednak jako "sługa" lub " kul sułtana, mieli wysoki status w społeczeństwie osmańskim ze względu na ich wyszkolenie i wiedzę.
Mogli zostać najwyższymi oficerami państwa i elity wojskowej, a większość rekrutów była uprzywilejowana i wynagradzana. Chociaż nakazano zerwanie wszelkich więzi z rodzinami, nielicznym udało się zapewnić patronat w domu. Chrześcijańscy rodzice mogliby więc błagać urzędników, a nawet przekupywać ich, by przyjęli ich synów. Rzeczywiście, bośniaccy i albańscy muzułmanie pomyślnie wystąpili o włączenie ich do systemu.

Niewolnikami handlowano na specjalnych targowiskach zwanych "Esir" lub "Yesir", które znajdowały się w większości miast w centrum Imperium Osmańskiego. Mówi się, że sułtan Mehmed II "Zdobywca" założył pierwszy osmański targ niewolników w Konstantynopolu w latach sześćdziesiątych XIV wieku, prawdopodobnie tam, gdzie stał dawny bizantyjski targ niewolników. Według Nicolasa de Nicolaya byli tam niewolnicy w każdym wieku i obu płci, większość była wystawiana nago do dokładnego sprawdzenia - zwłaszcza dzieci i młodych kobiet - przez potencjalnych nabywców.

Niewolnictwo osmańskie w Europie Środkowej i Wschodniej

Zobacz także: Naloty na niewolników krymsko-nogajskich w Europie Wschodniej

W devşirme, które oznacza "pobór", "podatek od krwi" lub "zbiórkę dzieci", młodzi chrześcijańscy chłopcy z Bałkanów i Anatolii zostali zabrani z domów i rodzin, przymusowo nawróceni na islam i wcieleni do najsłynniejszego oddziału Kapikulu , janczarów , specjalna klasa żołnierzy armii osmańskiej , która stała się decydującą frakcją podczas inwazji osmańskich na Europę
Większość dowódców wojskowych sił osmańskich, administratorów imperialnych i de facto władców Imperium, takich jak Sokollu Mehmed Pasharekrutowano w ten sposób. [14] [15] Do 1609 roku siły Kapikulu sułtana wzrosły do ????około 100 000. [16]

Kronika huterycka donosi, że w 1605 r., podczas Długiej wojny tureckiej, około 240 huterytów zostało uprowadzonych ze swoich domów na Górnych Węgrzech przez osmańską armię turecką i ich sojuszników tatarskich i sprzedanych w niewolę osmańską.
Wielu pracowało w pałacu lub osobiście dla sułtana.

Na podstawie spisu majątków należących do członków klasy panującej, prowadzonego w Edirne w latach 1545-1659, zebrano następujące dane: spośród 93 majątków 41 posiadało niewolników.
Ogólna liczba niewolników w stanach wynosiła 140; 54 kobiet i 86 mężczyzn. 134 z nich nosiło imiona muzułmańskie, 5 nie było zdefiniowanych, a 1 była chrześcijanką. Wydaje się, że niektórzy z tych niewolników byli zatrudnieni na farmach.
Podsumowując, klasa rządząca, ze względu na szerokie wykorzystanie niewolników-wojowników i ze względu na swoje własne wysokie możliwości zakupowe, była niewątpliwie główną grupą utrzymującą rynek niewolników w Imperium Osmańskim.

Niewolnictwo na wsi było w dużej mierze zjawiskiem endemicznym dla regionu Kaukazu , które zostało przeniesione do Anatolii i Rumelii po migracji czerkieskiej w 1864 r. W społeczności imigrantów często pojawiały się konflikty, a establishment osmański interweniował po stronie niewolników w wybranych okresach .

Chanat Krymski utrzymywał masowy handel niewolnikami z Imperium Osmańskim i Bliskim Wschodem aż do początku XVIII wieku. W serii najazdów niewolników, eufemistycznie zwanych " żniwami stepu ", Tatarzy krymscy zniewolili chłopów wschodniosłowiańskich .
Rzeczpospolita Obojga Narodów i Rosja doznały serii najazdów tatarskich, których celem było grabieże, grabieże i chwytanie niewolników, języki słowiańskie wykształciły nawet określenie niewolnictwa osmańskiego (z jęz. pol i arabskie słowa oznaczające pojmanie - esir lub asir (Jasyr)
Pogranicze na południowym wschodzie aż do XVIII wieku znajdowało się w stanie półstałej wojny. Szacuje się, że do 75% ludności Krymu stanowili niewolnicy lub wyzwoleńcy

XVII-wieczna osmańska pisarka i podróżniczka Evliya Çelebi oszacowała, że na Krymie było około 400 000 niewolników, ale tylko 187 000 wolnych muzułmanów.
Polski historyk Bohdan Baranowski zakładał, że w XVII wieku Rzeczpospolita Obojga Narodów (dzisiejsza Polska, Ukraina i Białoruś) tracili średnio 20 000 rocznie i aż milion we wszystkich latach łącznie od 1500 do 1644.

Ceny i podatki


Targ niewolników z Europejczykami sprzedawanymi w Algierze, Osmańska Algieria , 1684

Badanie rynku niewolników na osmańskiej Krecie dostarcza szczegółowych informacji na temat cen niewolników. Czynniki takie jak wiek, rasa, dziewictwo itp. znacząco wpływały na ceny. Najdroższymi niewolnikami byli ci w wieku od 10 do 35 lat, z najwyższymi cenami za dziewicze europejskie dziewczyny w wieku 13-25 lat i nastoletnich chłopców. Tańszymi niewolnikami byli niepełnosprawni i mieszkańcy Afryki Subsaharyjskiej . Ceny na Krecie wahały się od 65 do 150 " esedi guruş " (patrz Kuruş ). Ale nawet najniższe ceny były dostępne tylko dla osób o wysokich dochodach. Na przykład w 1717 roku 12-letni chłopiec upośledzony umysłowo został sprzedany za 27 guru, ilość, za którą można było kupić w tym samym roku 462 kg (1019 funtów) mięsa jagnięcego, 933 kg (2057 funtów) chleba lub 1385 l (366 galonów amerykańskich) mleka. W 1671 roku na Krecie sprzedano niewolnicę za 350 guru , podczas gdy w tym samym czasie duży dwupiętrowy dom z ogrodem w Chanii kosztował 300 guru . Od importu i sprzedaży niewolników trzeba było płacić różne podatki. Jednym z nich był podatek " pençik " lub " penç-yek ", dosłownie oznaczający "jedną piątą". Opodatkowanie to opierało się na wersetach Koranu , według których jedna piąta łupów wojennych należała do Boga , Proroka i jego rodziny, sierotom, potrzebującym i podróżującym. Turcy prawdopodobnie zaczęli zbierać pençik w czasach sułtana Murada I (1362-1389). Pençik zbierano zarówno w pieniądzach, jak iw naturze, przy czym te ostatnie obejmowały również niewolników. Podatek nie był pobierany w niektórych przypadkach jeńców wojennych. Wraz z jeńcami wojennymi żołnierze i oficerowie otrzymywali niewolników jako motyw do udziału w wojnie. [2]

Odzyskanie zbiegłych niewolników było zajęciem dla osób prywatnych zwanych " yavacis ". Temu, komu udało się znaleźć zbiegłego niewolnika szukającego wolności, pobierał od yavaci opłatę za "dobre wieści", a ten ostatni pobierał tę opłatę wraz z innymi wydatkami od pana niewolnika. Niewolników można było również wynajmować, dziedziczyć, zastawiać , wymieniać lub dawać w prezencie.

Najazdy niewolników przez Barbaresków

Dalsze informacje: Korsarze Berberyjscy i Berberyjski handel niewolnikami


Europejscy niewolnicy w Algierze, rysunek Waltera Crokera, 1815

Przez wieki duże statki na Morzu Śródziemnym polegały na europejskich niewolnikach galer dostarczanych przez osmańskich i berberyjskich handlarzy niewolników . Setki tysięcy Europejczyków zostało schwytanych przez berberyjskich piratów i sprzedanych jako niewolnicy w Afryce Północnej i Imperium Osmańskim między XVI a XIX wiekiem. [27] [28] Te najazdy niewolników były prowadzone głównie przez Arabów i Berberów , a nie przez Turków Osmańskich. Jednak podczas szczytu handlu niewolnikami na Barbary w XVI, XVII i XVIII wieku państwa Barbary podlegały jurysdykcji osmańskiej i, z wyjątkiem Maroka , były rządzone przez osmańskichpasza . Co więcej, wielu niewolników schwytanych przez korsarzy berberyjskich zostało sprzedanych na wschód na terytoria osmańskie przed, w trakcie i po okresie rządów osmańskich Barbary. [29] [30] Godne uwagi okazje obejmują porwania tureckie

Niewolnicy Zanj

Główne artykuły: Zanj i Handel niewolnikami na Afrykańskim Wybrzeżu Oceanu Indyjskiego, oraz Handel Niewonikami na Oceanie Indyjskim, a także Orientalny Handel Niewolnikami

Ponieważ istniały ograniczenia dotyczące zniewolenia muzułmanów i " Ludzi Księgi " (Żydów i Chrześcijan) żyjących pod rządami muzułmanów, pogańskie obszary w Afryce stały się popularnym źródłem niewolników. Znani jako Zanj ( Bantu [31] ), ci niewolnicy pochodzili głównie z regionu Wielkich Jezior Afrykańskich , a także z Afryki Środkowej . [32] Zanj byli zatrudnieni w gospodarstwach domowych, na plantacjach iw armii jako niewolnicy-żołnierze. Niektórzy mogli wstąpić na wysokich rangą urzędników, ale generalnie Zanj byli uważani za gorszych od niewolników europejskich i kaukaskich.

Jednym ze sposobów, w jaki niewolnicy Zanj mogli służyć na wysokich stanowiskach, było zostanie jednym z afrykańskich eunuchów pałacu osmańskiego. [34] Stanowisko to zostało wykorzystane jako narzędzie polityczne przez sułtana Murada III ( r. ?1574-1595 ) jako próba zdestabilizowania wielkiego wezyra poprzez wprowadzenie do stolicy innego źródła władzy. [35]

Po zakupie przez członka dworu osmańskiego , mułła Ali został przedstawiony pierwszemu wodzowi Czarnego eunucha , Mehmedowi Adze. [36] Dzięki wpływom Mehmeda Agi mułła Ali był w stanie nawiązać kontakty z wybitnymi uczelniami i nauczycielami tamtych czasów, w tym z Hoca Sadeddin Efendi (1536/37-1599), wychowawcą Murada III. [37] Dzięki sieci, którą zbudował z pomocą swojego wykształcenia i czarnych eunuchów, mułła Ali wcześnie zapewnił sobie kilka stanowisk. Pracował jako nauczyciel w Stambule , zastępca sędziego i inspektor nadań królewskich . [36]W 1620 r. mułła Ali został mianowany głównym sędzią stolicy, aw 1621 r. został kadiaskerem , czyli głównym sędzią europejskich prowincji i pierwszym Murzynem zasiadającym w radzie cesarskiej. [38] W tym czasie doszedł do takiej potęgi, że francuski ambasador opisał go jako osobę, która naprawdę rządziła imperium. [36]

Chociaż mułła Ali był często kwestionowany z powodu swojej czarnej skóry i powiązań z afrykańskimi eunuchami, był w stanie się bronić dzięki swojej potężnej sieci wsparcia i własnym produkcjom intelektualnym. Jako wybitny uczony napisał wpływową książkę, w której wykorzystał logikę i Koran do obalenia stereotypów i uprzedzeń wobec ciemnoskórych ludzi oraz do delegitymizacji argumentów przemawiających za tym, dlaczego Afrykanie powinni być niewolnikami. [39] Dziś tysiące Afro Turków , potomków niewolników Zanj w Imperium Osmańskim, nadal żyje we współczesnej Turcji . Afro-Turek, Mustafa Olpak, założył pierwszą oficjalnie uznaną organizację Afro-Turków, Towarzystwo Kultury i Solidarności Afrykanów (Afrikalilar Kültür ve Dayanişma Dernegi) w Ayvalik . Olpak twierdzi, że we współczesnej Turcji mieszka około 2000 Afro-Turków.

Niewolnicy z Afryki Wschodniej

Dolina Górnego Nilu i południowa Etiopia były również znaczącymi źródłami niewolników w Imperium Osmańskim. Chociaż chrześcijańscy Etiopczycy pokonali osmańskich najeźdźców, nie zajęli się niewolnictwem pogan i muzułmanów z południa, dopóki płacili im podatki od osmańskich handlarzy niewolników. Poganie i muzułmanie z południowych obszarów Etiopii, takich jak kaffa i jimma, zostali wywiezieni na północ do osmańskiego Egiptu , a także do portów nad Morzem Czerwonym w celu wywozu do Arabii i Zatoki Perskiej . W 1838 r. oszacowano, że tą trasą przybywało do Egiptu rocznie od 10 000 do 12 000 niewolników. [42]Znaczną liczbę tych niewolników stanowiły młode kobiety, a europejscy podróżnicy w regionie odnotowali w tamtym czasie dużą liczbę etiopskich niewolników w świecie arabskim. Szwajcarski podróżnik Johann Louis Burckhardt oszacował, że każdego roku przez sam port Suakin przewinęło się 5000 etiopskich niewolników [43] , kierując się do Arabii, i dodał, że większość z nich to młode kobiety, które zostały prostytuowane przez swoich właścicieli. Angielski podróżnik Charles M. Doughty później (w latach osiemdziesiątych XIX wieku) również odnotował etiopskich niewolników w Arabii i stwierdził, że byli oni przywożeni do Arabii co roku podczas pielgrzymki hadżdż . [44]W niektórych przypadkach niewolnice etiopskie były preferowane niż niewolnice męskie, a niektóre ładunki niewolników etiopskich odnotowywały stosunek niewolników kobiet do mężczyzn wynoszący dwa do jednego. [45]

Niewolnicy w Cesarskim Haremie

Główne artykuły: Ottoman Imperial Harem i Cariye

W rzeczywistości bardzo niewiele wiadomo o Imperialnym Haremie, a większość tego, co uważa się za znane, to w rzeczywistości domysły i wyobraźnia. [46] Istnieją dwa główne powody braku dokładnych relacji na ten temat. Pierwszą była bariera narzucona przez społeczeństwo osmańskie - lud osmański niewiele wiedział o machinacjach samego cesarskiego haremu, ponieważ był on fizycznie nieprzenikniony i wymuszano milczenie wtajemniczonych. [46] Po drugie, wszelkie relacje z tego okresu pochodziły od europejskich podróżników, którzy nie byli wtajemniczeni w informacje, a także z natury prezentowali zachodnie uprzedzenia i możliwość błędnej interpretacji, będąc outsiderami kultury osmańskiej. [46]Pomimo uznanych uprzedzeń przez wiele z tych źródeł, skandaliczne historie o imperialnym haremie i praktykach seksualnych sułtanów były popularne, nawet jeśli nie były prawdziwe. [46] Relacje z XVII wieku czerpały zarówno z nowszego, siedemnastowiecznego nurtu, jak iz bardziej tradycyjnego stylu opowiadania historii; prezentowali pozory obalania poprzednich relacji i ujawniania nowych prawd, przystępując jednocześnie do propagowania starych opowieści i tworzenia nowych. [46] Jednak europejskie relacje jeńców, którzy służyli jako paziowie w pałacu cesarskim oraz raporty, depesze i listy ambasadorów rezydujących w Stambule, ich sekretarzy i innych członków ich apartamentów okazały się bardziej wiarygodne niż inne źródła europejskie . [46]Co więcej, z tej grupy bardziej wiarygodnych źródeł pisma Wenecjan w XVI wieku przewyższały wszystkie inne pod względem objętości, wszechstronności, wyrafinowania i dokładności. [46]

Konkubiny sułtana osmańskiego składały się głównie z zakupionych niewolników. Konkubiny sułtana były na ogół pochodzenia chrześcijańskiego (zwykle europejskie, czerkieskie lub gruzińskie). Większość elit Imperium Osmańskiego Haremu obejmowała wiele kobiet, takich jak matka sułtana, preferowane konkubiny, konkubiny królewskie, dzieci (książęta / księżniczki) oraz personel administracyjny. Personel administracyjny pałacu składał się z wielu wysokiej rangi oficerek, które były odpowiedzialne za szkolenie Jariyes do prac domowych. [46] [8] Matka sułtana, choć formalnie niewolnica, otrzymała niezwykle potężny tytuł sułtana Valide , który wyniósł ją do rangi władczyni Imperium (patrz Sułtanat Kobiet). Matka sułtana odegrała znaczącą rolę w podejmowaniu decyzji dotyczących cesarskiego haremu. Godnym uwagi przykładem była Kösem Sultan , córka greckiego księdza chrześcijańskiego, który zdominował Imperium Osmańskie we wczesnych dziesięcioleciach XVII wieku. [47] Roxelana (znana również jako Hürrem Sultan ), inny godny uwagi przykład, była ulubioną żoną Sulejmana Wspaniałego . [48]Wielu historyków, którzy badają Imperium Osmańskie, opiera się na faktycznych dowodach obserwatorów islamu z XVI i XVII wieku. Ogromny rozwój instytucji haremu zrekonstruował kariery i role kobiet w strukturze władzy dynastii. Były kobiety z haremu, które były matkami, legalnymi żonami, małżonkami, kalfami i konkubinami sułtana osmańskiego. Tylko niewielka liczba kobiet z haremu została uwolniona z niewoli i poślubiła swoich małżonków. Były to: Hurrem Sultan, Nurbanu Sultan, Kosem Sultan, Gulnus Sultan, Bezmialem Sultan i Perestu Sultan. Matki cesarzowej, które nosiły tytuł sułtana Valide, miały tylko pięć z nich, które zostały uwolnionymi niewolnikami po tym, jak zostały konkubinami sułtana.

Konkubin były strzeżone przez zniewolonych eunuchów , często z pogańskiej Afryki. Eunuchom przewodził Kizlar Agha (" agha [niewolnic] dziewcząt"). Podczas gdy niektóre interpretacje prawa islamskiego zabraniały kastrowania mężczyzny, etiopscy chrześcijanie nie mieli takich skrupułów; w ten sposób zniewolili członków terytoriów na południu i sprzedali powstałych eunuchów Portie Osmańskiej . [49] [50] Koptyjski Kościół Prawosławny intensywnie uczestniczył w handlu niewolnikami eunuchów. Kapłani koptyjscy odcięli penisa i jądra chłopcom w wieku około ośmiu lat podczas operacji kastracji . [51]

Eunuchów sprzedawano następnie w Imperium Osmańskim . Większość osmańskich eunuchów przeszła kastrację z rąk Koptów w klasztorze Abou Gerbe na górze Ghebel Eter. [51] Pojmano chłopców z regionu Wielkich Jezior Afrykańskich i innych obszarów Sudanu , takich jak Darfur i Kordofan , zniewolonych, a następnie sprzedanych klientom w Egipcie. [32] [49]

Podczas gdy większość eunuchów pochodziła z Afryki, większość białych eunuchów została wybrana z devshirme , chrześcijańskich chłopców rekrutowanych z osmańskich Bałkanów i anatolijskich Greków. W odróżnieniu od czarnych eunuchów, których kastrowano w miejscu pochodzenia, kastrowano ich w pałacu. [a] Wielu eunuchów pochodzenia devshirme zajmowało następnie ważne stanowiska w osmańskiej armii i rządzie, na przykład wielcy wezyrowie Hadim Ali Pasha , Sinan Borović i Hadim Hasan Pasha .

Osmańskie niewolnictwo seksualne

W imperium osmańskim niewolnice należące do mężczyzn były seksualnie dostępne dla swoich panów, a ich dzieci były uważane za prawowite, jak każde dziecko urodzone przez wolną kobietę, jednak niewolnice należące do kobiet nie mogły być dostępne dla męża ich pana przez prawo . [53] Oznacza to, że żadne dziecko niewolnicy nie mogło być sprzedane ani oddane. Jednak z powodu skrajnego ubóstwa niektórzy niewolnicy czerkiescy i wolni ludzie z niższych klas społeczeństwa osmańskiego czuli się zmuszeni sprzedać swoje dzieci w niewolę; zapewniało to również potencjalne korzyści dzieciom, ponieważ niewolnictwo dawało również możliwość mobilności społecznej. [54] Jeśli niewolnica z haremu zaszła w ciążę, jej dalsza sprzedaż w niewolę również stała się nielegalna, a ona odzyskałaby wolność po śmierci swojego obecnego właściciela.[54] Niewolnictwo samo w sobie było przez długi czas związane z gospodarczą i ekspansjonistyczną działalnością imperium osmańskiego. [55] Pod koniec XVIII wieku nastąpił znaczny spadek nabywania niewolników w wyniku osłabienia działalności ekspansjonistycznej. [55] Wysiłki wojenne były doskonałym źródłem pozyskiwania niewolników, więc imperium osmańskie musiało znaleźć inne metody pozyskiwania niewolników, ponieważ byli oni głównym źródłem dochodów w imperium. [55] Wojna kaukaska spowodowała duży napływ czerkieskich niewolników na rynek osmański, a osoba o skromnym majątku mogła kupić niewolnika za kilka sztuk złota. [55] W pewnym okresie czerkiescy niewolnicy stali się najliczniejszymi w cesarskim haremie. [55]

Czerkiesi , Syryjczycy i Nubijczycy byli trzema głównymi rasami kobiet, które były sprzedawane jako niewolnice seksualne ( Cariye ) w Imperium Osmańskim. [6] Czerkieskie dziewczęta były opisywane jako jasne i o jasnej karnacji i często były zniewolone przez Tatarów Krymskich, a następnie sprzedawane Imperium Osmańskiemu, aby żyły i służyły w haremie. [6] Były najdroższe, sięgające nawet 500 funtów szterlingów i najbardziej popularne wśród Turków. Drugie pod względem popularności były dziewczęta syryjskie, które pochodziły głównie z nadmorskich regionów Anatolii . [6]Ich cena mogła sięgać nawet 30 funtów szterlingów. Najtańsze i najmniej popularne były nubijskie dziewczyny, które kosztowały do ??20 funtów szterlingów. [6] Role i symbolika płci w społeczeństwie osmańskim funkcjonowały jako normalny akt władzy. Pałacowy Harem wykluczał zniewolone kobiety z reszty społeczeństwa.

W XVIII i XIX wieku niewolnictwo seksualne było nie tylko centralnym elementem praktyki osmańskiej, ale także kluczowym elementem imperialnego zarządzania i elitarnej reprodukcji społecznej. [7] Chłopcy również mogli zostać niewolnikami seksualnymi, choć zazwyczaj pracowali w takich miejscach jak łaźnie ( hammam ) i kawiarnie. W tym okresie historycy udokumentowali mężczyzn oddających się zachowaniom seksualnym z innymi mężczyznami i dających się złapać. [56] Co więcej, wizualne ilustracje z tego okresu, przedstawiające sodomitę piętnowanego przez grupę ludzi z tureckimi instrumentami dętymi, pokazują rozdźwięk między seksualnością a tradycją. Jednak ci, którzy zostali przyjęci, zostali tellakami (masażystami), köçekami(tancerze w przebierankach) lub saqis (nalewacze wina) tak długo, jak byli młodzi i bez brody. [10] "Ukochani" byli często kochani przez byłych Ukochanych, którzy byli wykształceni i uważani za klasę wyższą.

Niektóre niewolnice zniewolone przez kobiety były sprzedawane jako prostytutki na krótki okres czasu. [53] Kobiety również kupowały niewolników, ale zwykle nie w celach seksualnych, i najprawdopodobniej szukały niewolników, którzy byli lojalni, zdrowi i mieli dobre umiejętności domowe. Piękno było również cenioną cechą, gdy szukano niewolnika, ponieważ często postrzegano go jako przedmiot, którym można się popisywać przed ludźmi. [57]Chociaż prostytucja była niezgodna z prawem, odnotowano bardzo niewiele przypadków kar, które trafiły do ????sądów szariatu dla alfonsów, prostytutek lub ludzi, którzy szukali ich usług. Przypadki, które karały prostytucję, zwykle kończyły się wydaleniem prostytutki lub alfonsa z terenu, na którym się znajdowały. Nie oznacza to jednak, że osoby te zawsze otrzymywały lekkie kary. Czasami urzędnicy wojskowi brali na siebie egzekwowanie dodatkowych kar sądowych. Wiązało się to z wieszaniem alfonsów na drzewach, niszczeniem burdeli i nękaniem prostytutek. [58]

Osmański harem cesarski był podobny do instytucji szkoleniowej dla konkubin i służył jako sposób na zbliżenie się do elity osmańskiej. [46] Kobiety z rodzin niższych klas miały szczególnie dobre możliwości mobilności społecznej w cesarskim haremie, ponieważ mogły być szkolone na konkubiny dla wysokich urzędników wojskowych. [46] Konkubiny miały szansę na jeszcze większą władzę w społeczeństwie osmańskim, jeśli stały się ulubieńcami sułtana. [46] Sułtan trzymał dużą liczbę dziewcząt jako swoich konkubin w Nowym Pałacu, który w rezultacie stał się znany jako "pałac dziewcząt" w XVI i XVII wieku. [46] Te konkubiny składały się głównie z młodych chrześcijańskich niewolnic. Relacje podają, że sułtan trzymał konkubinę w Nowym Pałacu przez okres dwóch miesięcy, podczas których robił z nią, co chciał. [46] Zostałyby uznane za kwalifikujące się do seksualnej uwagi sułtana, dopóki nie zaszłyby w ciążę; jeśli konkubina zaszła w ciążę, sułtan może wziąć ją za żonę i przenieść do Starego Pałacu, gdzie będą przygotowywać się na królewskie dziecko; jeśli nie zajdzie w ciążę do końca dwóch miesięcy, zostanie wydana za jednego z wysokich rangą wojskowych sułtana. [46] Jeśli konkubina zaszła w ciążę i urodziła córkę, nadal może być brana pod uwagę pod kątem dalszej seksualnej uwagi sułtana. [46]System haremu był również ważną częścią społeczeństwa osmańsko-egipskiego; próbował naśladować cesarski harem na wiele sposobów, w tym tajemnicę części gospodarstwa domowego haremu, w której kobiety były ukrywane przed mężczyznami spoza ich własnej rodziny, pilnowanie kobiet przez czarnych eunuchów, a także pełniący funkcję szkolenia na konkubiny. [54]

Upadek i zniesienie niewolnictwa osmańskiego


Bombardowanie Bombardowanie Algieru przez flotę anglo-holenderską w celu poparcia ultimatum uwolnienia europejskich niewolników, sierpień 1816

Odpowiadając na wpływy i naciski krajów europejskich w XIX wieku Cesarstwo podjęło działania zmierzające do ograniczenia Handlu niewolnikami, który obowiązywał prawnie na mocy prawa osmańskiego od początku istnienia imperium. Jedną z ważnych kampanii przeciwko osmańskiemu niewolnictwu i handlowi niewolnikami przeprowadziły na Kaukazie władze rosyjskie

Ogłoszono szereg dekretów, które początkowo ograniczały niewolnictwo osób białych, a następnie wszystkich ras i religii.
W 1830 r. firman sułtana Mahmuda II dał wolność białym niewolnikom.
Ta kategoria obejmowała Czerkiesów, którzy mieli zwyczaj sprzedawania własnych dzieci, zniewolonych Greków, którzy zbuntowali się przeciwko Cesarstwu w 1821 r., I kilku innych.
Próbując stłumić ten proceder, w październiku 1854 r. wydano kolejny firman znoszący handel Czerkiesami i Gruzinami

Później handel niewolnikami został w praktyce zakazany poprzez egzekwowanie określonych warunków niewolnictwa w szariacie, prawie islamskim, mimo że szariat zasadniczo zezwalał na niewolnictwo. Na przykład, zgodnie z jednym przepisem, osoba, która została schwytana, nie mogła być niewolnikiem, jeśli była już muzułmaninem przed schwytaniem. Co więcej, nie można ich było legalnie schwytać bez formalnego wypowiedzenia wojny, a taką deklarację mógł złożyć tylko sułtan. Ponieważ późni sułtani osmańscy chcieli powstrzymać niewolnictwo, nie zezwalali na naloty w celu schwytania niewolników, a tym samym skutecznie zakazali pozyskiwania nowych niewolników, chociaż ci, którzy już byli niewolnikami, pozostali niewolnikami.
W listopadzie 1874 r. Ambasada brytyjska omawiała z rządem osmańskim wzrost handlu niewolnikami w Afryce Północnej w celu wdrożenia środków ograniczających handel niewolnikami.

Imperium Osmańskie i 16 innych krajów podpisało Akt Konferencji Brukselskiej z 1890 r . o zniesieniu handlu niewolnikami.
Tajne niewolnictwo przetrwało do początku XX wieku.
Okólnik Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z października 1895 r. Ostrzegał lokalne władze, że niektóre parowce pozbawiły marynarzy Zanj ich "świadectw wyzwolenia" i wrzuciły ich do niewoli.
Inny okólnik z tego samego roku ujawnia, że niektórzy nowo uwolnieni niewolnicy Zanj zostali aresztowani na podstawie bezpodstawnych oskarżeń, uwięzieni i zmuszeni do powrotu do swoich panów.