Straszliwe i przerażające
"LUDY MORZA"

Epoka dominacji (także pirackiej !) Starożytnych Egipcjan we wschodnim basenie Morza Śródziemnego, która rozciagała się conajmniej od XVI w. przed Chr. zakończyła się nagle i niespodziewanie.

W połowie XIII wieku przed Chr. role się odwróciły. To z kolei zasobny i bogaty Egipt stał się celem pirackich wypraw.
Wiąże się to z "wędrówka ludów morskich", zjawiskiem mało znanym historykom z powodu braku źródeł, ale doniosłym, burzącym dotychczasowy układ sił we wschodniej części Morza Śródziemnego. Choć egipskie inskrypcje podają nazwy wielu ,,ludów morskich", to jednak tylko niektóre z nich udało się zidentyfikować.
Sądzi się więc, ze Akajwasza, którzy W 1230 roku przed Chr. wyladowali na libijskim wybrzeżu Afryki, to greccy Achajowie, Luka to zapewne Likijczycy wywodzący się z Azji Mniejszej, a Tursza identyfikowani są z Tyrrenami, czyli Etruskami, którzy później osiedli W środkowej Italii. Nie wiadomo natomiast, z jakim historycznym ludem nalezy łączyć wymieniane przez Egipcjan nazwy plemion Szardana, Szekelesza czy Waszasz.
To ostatnie plemię określali Egipcjanie jednoznacznie: ,,Waszasz z morza". Bo rzeczywiście ludy te przybywały do Egiptu od strony morza, choć niektóre z nich ciągnęły również lądem, na wozach i konno.
Słynna płaskorzeźba ze świątyni Ramzesa III W Medinet Habu, upamiętniająca zwyciestwo faraona nad ,,ludami morskimi" w bitwie stoczonej na wodach Nilu W 1190 r. przed Chr., pozwala zorientować się zarówno W wyglądzie najeźdźców, jak i poznać okręty, na których przypłynęli. Byli to ludzie brodaci, ubrani w dziwne barbarzyńskie stroje i spiczaste czapki lub pióropusze.
Wielu z nich miało jasne włosy i niebieskie oczy. Ich okręty przypominały słynne ,,długie łodzie" średniowiecznych wikingów. Były szerokie, płaskodenne, odkryte, czyli pozbawione pokładu. Ich siłę napędową stanowiły wiosła oraz rozpinany W czasie morskiej podrózy, przy sprzyjającym wietrze, prostokątny żagiel.
Dziób i rufę tych jednostek zdobiły wyobrażenia głów ptaków lub innych zwierząt, wyrzeźbione na końcach stew wyprowadzonych wysoko ponad linię burt.

W bitwie stoczonej u ujścia Nilu, która równocześnie przebiegała na morzu i na lądzie, zwycięstwo odnieśli jeszcze Egipcjanie.
,,Ci, którzy naruszyli granice mego kraju -- powiadamiał Ramzes III w swej inskrypcji - już nie żyją. Ich dusze są już bez czucia na wieki. Ci, którzy atakowali od morza, zostali zniszczeni w bitwie, zabici u brzegu morza, zamienieni w góry trupów. Ich okręty zostały zatopione w morzu".

Egipcjanie zabili ponad 12 tysięcy napastników, kilka tysięcy wzięli do niewoli. Powstrzymali też ostatecznie ekspansję ,,ludów morskich". Na tak wielką skalę już nigdy nie zagroziły one Egiptowi, te, które ocalały z pogromu, rozpierzchły się po Morzu Śródziemnym od Palcstyny po Sycylię i Sardynię.

Zwycięstwo Egipcjan nie zlikwidowało jednak groźby morskiego rozboju. Wprost przeciwnie, niedobitki ,,ludów morskich" rozniosły i rozpowszechniły ten proceder do najdalszych zakątków Śródziemnomorza.
Ocalale z pogromu resztki tych ludów zamieszkały w późniejszej Palestynie, i stały się zaczątkiem Żydowskich piratów starożytności.