| Piractwo-wstęp | Rodzaje Piratów, w tym: Sławni Piraci i Korsarze | Okresy piractwa | Obszary Piractwa | Bazy piratów | Skarby i pieniądze piratów  | Piraci w popkulturze | Pirackie różności | Piracki portal | Statki piratów i korsarzy | Tło piractwa - Imperia  | Walki i bitwy piratów | Łowcy piratów i prawa antypirackie |

Imperia i Kolonie
Zobacz też : | Imperia ogólnie | Starożytne | Średniowieczne | Nowożytne | Kolonializm europejski | Imperia kolonialne | Imperia afrykańskie |  |  |

IMPERIA  KOLONIALNE

Zobacz Imperia (pochyło, najważniejsze): | Brytyjskie w tym: posiadłości angielskie | Duńskie | Holenderskie | Francuskie | Włoskie | Japońskie | Omańskie | Kurońskie (lenno Rzeczypospolitej) | Portugalskie | Hiszpańskie | Szwedzkie | Rosyjskie |  |

Imperium Portugalskie

Zobacz także: Ekonomiczna Historia Portugalii  | Wojskowa Historia Portugalii | Portugalska marynarka wojenna | Ewolucja imperium portugalskiego  | Portugalska eksploracja morska  | Portugalska kolonizacja obu Ameryk | Brazylia Kolonialna | Imperium Portugalskie na Archipelagu Indonezyjskim | Portugalskie Indie | Teoria portugalskiego odkrycia Australii | Portugalski Oman | Portugalscy Eksploratorzy  | Portugalscy Odkrywcy | Portugalskie Kampanie Kolonialne | Bitwy związane z Portugalią | Konflikt Osmańsko-Portugalski | Konflikty marokańsko-portugalskie 1415-1769) | Wojna Persko-Portugalska (1507-1622) | Portugalskie Bitwy na Wschodzie (1501-1974) | Portugalskie bitwy na Oceanie Indyjskim (1501-1752) |

Teoria portugalskiego odkrycia Australii

Zobacz też: Forty i twierdze Imperium Portugalskiego

Teoria portugalskiego odkrycia Australii głosi, że pierwsi portugalscy nawigatorzy byli pierwszymi Europejczykami, którzy zobaczyli Australię między 1521 a 1524 rokiem, na długo przed przybyciem holenderskiego nawigatora Willema Janszoona w 1606 roku na pokładzie Duyfken, który jest powszechnie uważany za pierwszego europejskiego odkrywca.


Harleian Mappemonde, British Library, Add. MS 5413. Kopia w posiadaniu Biblioteki Narodowej Australii.

Chociaż brakuje ogólnie akceptowanych dowodów, teoria ta opiera się na następujących przesłankach:

  • Mapy Dieppe, grupa XVI-wiecznych francuskich map świata, przedstawiają duży ląd między Indonezją a Antarktydą. Oznaczony jako Java la Grande , ten ląd nosi francuskie, portugalskie i galicyzowane portugalskie nazwy miejsc i został zinterpretowany przez niektórych jako odpowiadający północno-zachodniemu i wschodniemu wybrzeżu Australii
  • Bliskość kolonii portugalskich w Azji Południowo-Wschodniej od ok. ?1513-1516 , zwłaszcza Timor Portugalski , który znajduje się około 650 kilometrów (400 mil) od wybrzeża Australii. [5] [6] [7]
  • Różne antyki znalezione na australijskich wybrzeżach, przez niektórych uważane za relikty wczesnych podróży Portugalii do Australii, ale ogólnie uważane za dowód wizyty Makassiana w północnej Australii.



Mapa świata Nicolasa Desliensa (1566) część Dieppe Maps, Bibliotheque Nationale de France, Paryż.

Twierdzono również o pierwszeństwie najwcześniejszych nie-aborygeńskich wizyt w Australii w Chinach ( admirał Zheng ), [8] Francji , [a] Hiszpanii , [b] , a nawet w Fenicji [11] [12], również bez ogólnie przyjętych dowodów.


Wschodnie wybrzeże Jave la Grande : z atlasu Nicholasa Vallarda , 1547. Jest to część kopii jednej z map Dieppe z 1856 roku. Kopia w posiadaniu Biblioteki Narodowej Australii

Historiografia

Rozwój teorii w XIX wieku

Chociaż Szkot Alexander Dalrymple pisał na ten temat w 1786 r. [13], to jednak Richard Henry Major , opiekun map w British Museum , w 1859 r. jako pierwszy poczynił znaczące starania, aby udowodnić, że Portugalczycy odwiedzili Australię przed Holendrami . [14] Grupa francuskich map z połowy XVI wieku, mapy Dieppe, stanowiła jego główny dowód. Jednak obecnie panuje powszechna zgoda co do tego, że jego podejście do badań historycznych było błędne, a jego twierdzenia często przesadzone. [15] : 358? [16] : 42-43? Pisząc w czasopiśmie naukowym w 1861 roku, Major ogłosił odkrycie mapy autorstwa Manuela Godinho de Eredia, [17] twierdząc, że dowodzi to portugalskiej wizyty w północno-zachodniej Australii, prawdopodobnie datowanej na 1601 rok. [18] W rzeczywistości początki tej mapy sięgają 1630 roku. [16] : 42? Po ostatecznym zlokalizowaniu i zbadaniu pism Erédii Major zdał sobie sprawę z planowanego wyprawa do lądów na południe od Sumby w Indonezji nigdy nie miała miejsca. Major opublikował wycofanie w 1873 roku, ale jego reputacja została zniszczona. [15] : 367-368? Interpretacja Majora została krytycznie zbadana przez portugalskiego historyka Joaquima Pedro de Oliveira Martinsa , który doszedł do wniosku, że ani patalie regia na mapie świata Antoine de La Sale z 1521 roku [19], aniJave la Grande na mapach Dieppe był dowodem na to, że Portugalczycy odwiedzili Australię w pierwszej ćwierci XVI wieku, ale obiekt ten znalazł się na mapach z opisów wysp archipelagu Sunda poza Jawą, zebranych z rodzimych informatorów przez Portugalczyków.

W 1895 roku George Collingridge wydał swoje The Discovery of Australia , próbę prześledzenia wszystkich europejskich wysiłków zmierzających do odnalezienia Wielkiej Ziemi Południowej do czasów Cooka , a także przedstawił swoją interpretację teorii portugalskiej wizyty w Australii, korzystając z map Dieppe. [21] Biegły w języku portugalskim i hiszpańskim , Collingridge został zainspirowany rozgłosem towarzyszącym przybyciu do Australii kopii kilku map z Dieppe, które zostały zakupione przez biblioteki w Melbourne , Adelajdzie i Sydney . [22] Pomimo szeregu błędów dotyczących nazw miejscowości, [16]: 43? i "nie do utrzymania" teorie wyjaśniające błędne rozmieszczenie na mapach Dieppe, [15] : 375? jego książka była niezwykłym wysiłkiem, biorąc pod uwagę, że została napisana w czasie, gdy wiele map i dokumentów było niedostępnych, a fotografia dokumentalna była jeszcze w powijakach. Teoria Collingridge'a nie spotkała się jednak z aprobatą opinii publicznej, a profesorowie G. Arnold Wood i Ernest Scott publicznie skrytykowali wiele z tego, co napisał. Collingridge stworzył krótszą wersję tej książki do użytku w szkołach w Nowej Południowej Walii; Pierwsze odkrycie Australii i Nowej Gwinei nie był używany.

Profesor Edward Heawood również przedstawił wczesną krytykę tej teorii. W 1899 roku zauważył, że argument za dotarciem do wybrzeży Australii na początku XVI wieku opierał się prawie całkowicie na przypuszczeniu, że w tym czasie "pewien nieznany twórca map narysował duży ląd, wskazując na pewną wiedzę o jego wybrzeży, w tej części globu, w której położona jest Australia". Zwrócił uwagę, że "trudność wynika z konieczności założenia co najmniej dwóch oddzielnych wypraw odkrywczych, po jednej na każdym wybrzeżu, chociaż absolutnie nie ma żadnych zapisów o takich wyprawach". Dodał: "Oczywiście trudność polegała na wyjaśnieniu tej mapy w jakikolwiek inny sposób". Wytyczenie Japonii na mapach z Dieppe,i Catigara na zachodnim wybrzeżu Ameryki Południowej , aw ich późniejszych wersjach przedstawienie fikcyjnej linii brzegowej południowego kontynentu z licznymi zatokami i rzekami wskazywało na niewielką zależność, jaką można na nich polegać w odniesieniu do odległych części świata i wpływ, jaki nadal wywierali na ich twórców starzy pisarze". Doszedł do wniosku: "To z pewnością powinno nas zawahać przed oparciem tak ważnego założenia, jak odkrycie Australii w XVI wieku, na ich niepopartych zeznaniach".

Kenneth McIntyre i rozwój teorii w XX wieku


Portugalska moneta 200 escudo z 1995 r. Upamiętniająca twierdzenie o odkryciu

Rozwój teorii portugalskiego odkrycia Australii wiele zawdzięcza książce prawnika z Melbourne , Kennetha McIntyre'a z 1977 r., The Secret Discovery of Australia; Portugalskie przedsięwzięcia 200 lat przed Cookiem . Książka McIntyre'a została przedrukowana w skróconym wydaniu w miękkiej oprawie w 1982 i ponownie w 1987 [25] i została znaleziona na szkolnych listach lektur historycznych do połowy lat 80. [26] Według dr Tony'ego Disneya teoria McIntyre'a wpłynęła na pokolenie nauczycieli historii w australijskich szkołach. [27] Na podstawie książki w latach 80. nakręcono telewizyjny dokument autorstwa Michaela Thornhilla [28]i McIntyre oraz teoria pojawiająca się w wielu pozytywnych recenzjach i artykułach prasowych w ciągu następnych dwudziestu lat. [29] Australijskie podręczniki historii również odzwierciedlają ewolucję akceptacji jego teorii. [30] Wsparcie dr Helen Wallis, kuratorki ds. map w Bibliotece Brytyjskiej podczas jej wizyt w Australii w latach 80. zdawało się dodawać naukowej wagi teorii McIntyre'a. [31] W 1987 roku australijski minister nauki, Barry Jones , inaugurując Drugie Sympozjum Statków Mahogany w Warrnambool , powiedział: "Przeczytałem ważną książkę Kennetha McIntyre'a  . tak szybko, jak tylko ukazała się w 1977 roku. Znalazłem jej główny argument ... przekonujące, jeśli nie rozstrzygające." [ 32 ] Pojawienie się wariantów, ale zasadniczo wspierających teorii w późnych latach 70 . portugalskiego odkrycia Australii. W 1994 McIntyre wyraził zadowolenie, że jego teoria zyskuje akceptację w Australii: "Stopniowo przenika. Ważne jest to, że . było to w szkolnym programie nauczania, więc uczniowie . czytali o tym. We właściwym czasie staną się nauczycielami i . potem powiedzą swoim uczniom i tak dalej".

Rzekome dowody i argumenty

Interpretacja map Dieppe

Główny artykuł: mapy Dieppe


Jave la Grande na Harleian Mappemonde, jak zilustrowano w Ernest Favenc, Historia australijskiej eksploracji od 1788 do 1888 , Londyn i Sydney, Griffith, Farran, Okeden & Welsh, Turner & Henderson, 1888.

Centralny plan teorii portugalskiego odkrycia Australii sugeruje, że kontynent zwany Jave la Grande , który w wyjątkowy sposób pojawia się na serii XVI-wiecznych francuskich map świata, szkoła map Dieppe , reprezentuje Australię. Przemawiając w 1982 roku, Kenneth McIntyre opisał mapy Dieppe jako "jedyny dowód portugalskiego odkrycia wschodniej Australii". Podkreślił to, aby podkreślić, że " Mahoniowy statek, klucze Geelong i inne tego rodzaju rzeczy nie są częścią dowodu na to, że Portugalczycy odkryli Australię. Jest odwrotnie. Mapy z Dieppe dowodzą (sic!) że Portugalczycy odkryli Australię, a to rzuca ostre, jasne światło na nasze tajemnice, takie jak mahoniowy statek". [36]Późniejsi autorzy zajmujący się tym samym tematem przyjmują to samo podejście, koncentrując się głównie na "Jave la Grande", tak jak pojawia się na mapach Dieppe, w tym Fitzgerald, McKiggan, a ostatnio Peter Trickett. [37] Krytycy teorii portugalskiego odkrycia Australii, m.in. A. Ariel, M. Pearson, WAR Richardson, Gayle K. Brunelle i Robert J. King również koncentrują się na lądzie "Jave la Grande" na mapach Dieppe (zob. poniżej).

WAR Richardson twierdzi, że Jave la Grande w postaci, w jakiej pojawia się na mapach świata w Dieppe, przynajmniej częściowo opiera się na nieistniejących już portugalskich źródłach. [16] : 5? McIntyre przypisał rozbieżności między linią brzegową Jave la Grande a linią brzegową Australii trudnościom w dokładnym rejestrowaniu pozycji bez niezawodnej metody określania długości geograficznej oraz technikom używanym do konwersji map na różne projekcje .

Pod koniec lat 70. matematyk Ian McKiggan rozwinął teorię wykładniczego błędu długości geograficznej, aby wyjaśnić rozbieżności chociaż zmodyfikował to stanowisko po publicznej wymianie opinii z WAR Richardsonem. [38] Zakwestionowano również własną teorię McIntyre'a dotyczącą zniekształceń map i obliczeń użytych do ich poprawienia. [39] [40] Zarówno Lawrence Fitzgerald, jak i Peter Trickett twierdzą, że Jave la Grande jest oparta na zaginionych portugalskich mapach morskich , które twórcy map z Dieppe źle ułożyli.
Obaj ci pisarze próbują porównać cechy wybrzeża Jave la Grande ze współczesną Australią, dopasowując je.

W 1994 roku McIntyre zasugerował, że pisma Pedro Nunesa wspierają jego interpretację zniekształceń, które wystąpiły na mapach Dieppe. [41]

Helen Wallis , kustosz map w British Museum , odniosła się w 1988 roku do interpretacji "eksplozji" na temat map z Dieppe. [42] Ona sama opowiadała się za odkryciem Australii przez "lokalną portugalską wyprawę skądinąd nieznaną" siedemdziesiąt lat przed Holendrami , której mapa została "prawdopodobnie" przywieziona do Dieppe przez ocalałych z francuskiej wyprawy na Sumatrę prowadzonej przez Jeana Parmentiera w latach 1529-30.

Rola Cristóvao de Mendonça


Mapa Vallarda, której część została obrócona o 90 stopni, oraz lokalizacje zgłoszone przez Petera Tricketta w Beyond Capricorn

Cristóvao de Mendonça jest znany z niewielkiej liczby źródeł portugalskich, zwłaszcza słynnego portugalskiego historyka Joao de Barrosa w Décadas da Ásia (Dekady Azji), historii rozwoju imperium portugalskiego w Indiach i Azji, opublikowanej w latach 1552-1615 . [44] Mendonça pojawia się na koncie Barrosa z instrukcją poszukiwania legendarnych Złotych Wysp . Jednak Mendonça i inni portugalscy marynarze są następnie opisywani jako pomagający przy budowie fortu w Pedir ( Sumatra ), a Barros nie wspomina ponownie o wyprawie.

McIntyre nominował Cristóvao de Mendonça na dowódcę wyprawy do Australii ok. 1521-1524, jeden, jak twierdził, musiał być utrzymywany w tajemnicy z powodu traktatu z Tordesillas z 1494 r. , Który podzielił nieodkryty świat na dwie połowy dla Portugalii i Hiszpanii . Barros i inne źródła portugalskie nie wspominają o odkryciu lądu, który mógłby być Australią, ale McIntyre przypuszczał, że było to spowodowane zagubieniem oryginalnych dokumentów podczas trzęsienia ziemi w Lizbonie w 1755 r . [46] lub oficjalną polityką milczenia. [47]

Większość zwolenników teorii portugalskiego odkrycia Australii poparła hipotezę McIntyre'a, że ??to Mendonça popłynął wzdłuż wschodniego wybrzeża Australii i dostarczył mapy, które znalazły się na mapach Dieppe, aby zostały ujęte jako "Jave la Grande" w 1540, 1550 i 1560. McIntyre twierdził, że mapy wskazywały, że Mendonça sięgała aż do Port Fairy w stanie Wiktoria ; [48] ??Fitzgerald twierdzi, że według nich dotarł aż do Tasmanii ; [49] Trickett stwierdza aż do Zatoki Spencera w Australii Południowej [50] i Wyspy Północnej Nowej Zelandii . [51]

Roszczenia dotyczące portugalskich słów w językach Aborygenów australijskich

W latach 70. i 80. językoznawca Carl Georg von Brandenstein , podchodząc do teorii z innej perspektywy, twierdził, że 60 słów używanych przez Aborygenów z północno-zachodniej Australii ma portugalskie pochodzenie. [52] Według Petera Mühlhäuslera z University of Adelaide :

Von Brandenstein omawia szereg słów w językach pilbara [australijskich Aborygenów], które wykazują pewne podobieństwa ze słowami portugalskimi (i łacińskimi), i dochodzi do wniosku, że być może piętnaście z łącznie sześćdziesięciu może być zapożyczeniami z języka portugalskiego lub łaciny. Najbardziej przekonujące jest słowo "żółw" w różnych językach Pilbara, w tym Ngarluma, Karierra, Ngarla, Yinjibarndi i Nyamal, które oznacza "tartaruga" lub "thartaruga" - to pierwsze jest identyczne z portugalskim słowem określającym to zwierzę. Takie pożyczki prawdopodobnie pochodzą z wczesnego przechwycenia wybrzeża Pilbara przez Portugalczyków i wskazują, że Portugalczycy komunikowali się z Aborygenami z wybrzeża Pilbara. Ponownie, jednak nie ma dowodów na to, że kontakty były intensywne lub wystarczająco rozległe, aby dać początek jakiemukolwiek językowi kontaktowemu. [53]

Von Brandenstein twierdził również, że Portugalczycy założyli "tajną kolonię  . i przecięli drogę aż do dzisiejszego miasta Broome " [54] oraz że "kamienne domy we wschodnim Kimberley nie mogły powstać bez wpływu z zewnątrz" . [55] Jednak według Nicholasa Thiebergera współczesne badania językowe i archeologiczne nie potwierdziły jego argumentów. [56] Mühlhäusler zgadza się, stwierdzając, że "dowody von Brandensteina są dość nieprzekonujące: jego dane historyczne są spekulacyjne - kolonizacja jest tajna, nie ma o niej pisemnych wzmianek, a jego twierdzenia nie są poparte dowodami językowymi, które cytuje". [53]

Inne rzekome dowody tekstowe i kartograficzne

We współczesnej Australii czasami cytuje się doniesienia o dowodach tekstowych i kartograficznych o różnym znaczeniu, a czasami artefaktach, które mogą "przepisać" historię Australii, ponieważ sugerują obecność obcych w Australii. [57] [58] [59] [60] W styczniu 2014 r. Galeria w Nowym Jorku wystawiła na sprzedaż szesnastowieczny portugalski rękopis, którego jedna strona zawierała marginalia niezidentyfikowanego zwierzęcia, które zdaniem Galerii mogło być kangurem . Dr Martin Woods z Biblioteki Narodowej Australiiskomentował: "Podobieństwo tego zwierzęcia do kangura lub kangura jest wystarczająco wyraźne, ale może to być inne zwierzę w południowo-wschodniej Azji, jak wiele gatunków jeleni... Na razie niestety pojawienie się długo- zwierzę z uszami w rękopisie tak naprawdę niewiele wnosi". [61] Dr Peter Pridmore z La Trobe University zasugerował, że marginalia przedstawiają mrównika . [62]

Speculum Orbis Terrae


Strona tytułowa Speculum Orbis Terrae , atlasu opublikowanego w 1593 roku. Kenneth McIntyre twierdzi, że zwierzę w prawym dolnym rogu to kangur.

Inne teksty pochodzące z tej samej epoki przedstawiają krainę na południe od Nowej Gwinei , z różnorodną florą i fauną. Część mapy w atlasie Speculum Orbis Terrae Cornelisa de Jode z 1593 roku przedstawia Nową Gwineę i hipotetyczną krainę na południu zamieszkałą przez smoki . [63] [64] Kenneth McIntyre zasugerował, że chociaż Cornelis de Jode był Holendrem , strona tytułowa Speculum Orbis Terrae może dostarczać dowodów na wczesną znajomość Australii przez Portugalczyków. [15] : 232? Strona przedstawia cztery zwierzęta: konia reprezentującego Europę, wielbłąda reprezentującego Azję ,lew dla Afryki i inne zwierzę przypominające kangura , reprezentujące czwarty kontynent. To ostatnie stworzenie ma worek torbacza zawierający dwoje potomstwa oraz charakterystycznie wygięte tylne nogi kangura lub innego członka rodziny makropodów . Jednakże, ponieważ makropody (w tym ciemna pademelon , zwinna walabia i czarny dorcopsis ) występują na Nowej Gwinei i Archipelagu Bismarcka , może to nie mieć związku z możliwym odkryciem Australii przez Portugalczyków. Innym wyjaśnieniem jest to, że zwierzę jest wzorowane na północnoamerykańskim oposie . [16]: 48?

Port Jamesa Cooka i Cooktown

11 czerwca 1770 roku Endeavour Jamesa Cooka uderzył w rafę koralową (obecnie znaną jako Endeavour Reef ) u wybrzeży dzisiejszego Queensland . Było to potencjalnie katastrofalne zdarzenie i statek natychmiast zaczął nabierać wody. Jednak przez następne cztery dni statek utykał, szukając bezpieczeństwa. W 1976 McIntyre zasugerował, że Cook był w stanie znaleźć duży port ( przystań Cooktown ), ponieważ miał dostęp do kopii jednej z map Dieppe. [65] McIntyre odniósł się do komentarza Cooka w swoim dzienniku, który na sympozjum mahoniowym w 1982 r. zacytował jako "ten port doskonale spełni nasze cele, chociaż nie jest tak duży, jak mi powiedziano" [66]wskazał, że miał przy sobie kopię mapy Dauphina lub ją widział i przez domniemanie używał jej do wyznaczania trasy wzdłuż wschodniego wybrzeża Australii. McIntyre przyznał w swojej książce, że Cook mógł zostać poinformowany o tym przez obserwatora lub załogę łodzi, ale dodał, że była to "szczególna uwaga". [15] : 349? Wzmianka o tym pozostała w kolejnych wydaniach The Secret Discovery of Australia. [67]

W 1997 roku Ray Parkin zredagował ostateczną relację z podróży Cooka w latach 1768-1771, dokonując transkrypcji oryginalnego dziennika Endeavour , Cook's Journal i relacji innych członków załogi. [68] Parkin dokonał transkrypcji odpowiedniego wpisu w dzienniku jako ".zakotwiczony w odległości 4 sążni około mili od brzegu, a następnie dał sygnał łodziom, aby weszły na pokład, po czym sam poszedłem i ustawiłem na wodzie kanał, który znalazłem bardzo wąski, a port znacznie mniejszy, niż mi powiedziano, ale bardzo dogodny dla naszych celów. [69] Dziennik z 14 czerwca wspomina również o łodziach statku sondujących drogę dla uszkodzonego Endeavoura . [70]Niemniej jednak wpływ interpretacji McIntyre'a jest nadal widoczny we współczesnych australijskich materiałach programowych.

Rzekome dowody z relikwii

Mahoniowy statek

Główny artykuł: Mahoniowy statek

Według McIntyre'a, pozostałości jednej z karawel Cristóvao de Mendonça zostały odkryte w 1836 roku przez grupę rozbitków wielorybników, którzy szli wzdłuż wydm do najbliższej osady, Port Fairy . [72] Mężczyźni natknęli się na wrak statku wykonany z drewna, które wyglądało na mahoniowe . W latach 1836-1880 40 osób [73] odnotowało, że widziało "starożytny" lub "hiszpański" wrak.
Cokolwiek to było, wraku nie widziano od 1880 roku, pomimo szeroko zakrojonych poszukiwań w ostatnim czasie. Dokładność McIntyre'a w transkrypcji oryginalnych dokumentów na poparcie jego argumentów była krytykowana przez niektórych niedawnych pisarzy. Badanie przeprowadzone przez dr Murraya Johnsa w 2005 r., dotyczące XIX-wiecznych relacji dotyczących mahoniowego statku, sugeruje, że relacje naocznych świadków w rzeczywistości dotyczą więcej niż jednego wraku statku w okolicy.
Johns konkluduje, że te wraki pochodziły z australijskiej konstrukcji z początku XIX wieku i nie mają związku z portugalską działalnością morską.

Klucze Geelong Keys

Główny artykuł: Geelong Keys

W 1847 roku w Limeburners Point, niedaleko Geelong , Victoria , Charles La Trobe , zapalony geolog-amator, badał muszle i inne osady morskie odkryte podczas wykopalisk związanych z produkcją wapna na tym obszarze. Pracownik pokazał mu zestaw pięciu kluczy, które, jak twierdził, znalazł dzień wcześniej. La Trobe doszedł do wniosku, że klucze zostały upuszczone na plażę około 100-150 lat wcześniej. Kenneth McIntyre wysunął hipotezę, że zostały zrzucone w 1522 roku przez Mendonçę lub jednego z jego marynarzy. Ponieważ jednak klucze zostały zgubione, nie można zweryfikować ich pochodzenia.

Bardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem jest to, że "bardzo zepsute" klucze zostały upuszczone przez jednego z podpalaczy limonki na krótko przed ich znalezieniem, ponieważ warstwa brudu i muszli, które znaleziono poniżej, miała około 2300-2800 lat, co sprawia, że ??datowanie La Trobe jest niewiarygodne . Zdaniem geologa Edmunda Gilla oraz inżyniera i historyka Petera Alsopa błąd La Trobe jest całkiem zrozumiały, biorąc pod uwagę fakt, że w 1847 roku większość Europejczyków uważała, że ??świat ma zaledwie 6000 lat.

Wyspa Carronade

Główne artykuły: Wyspa Carronade i kontakt Makassan z Australią

W 1916 roku na małej wyspie w Zatoce Napier Broome, na wybrzeżu Kimberly w Zachodniej Australii , znaleziono dwie armaty z brązu . Ponieważ działa były błędnie uważane za karonady , mała wyspa została nazwana Wyspą Carronade . [77] [78]

Kenneth McIntyre uważał, że armaty dodały wagi teorii portugalskiego odkrycia Australii. [79] Jednak naukowcy z Western Australian Museum w Fremantle przeprowadzili szczegółową analizę broni i ustalili, że są to pistolety obrotowe i prawie na pewno pochodzą z makassańskiego pochodzenia z końca XVIII wieku , a nie z Europy. Twierdzenie, że na jednym z pistoletów widnieje portugalski "herb", jest błędne. [77] [80]

W styczniu 2012 r. Internetowe źródła wiadomości i prasa australijska szeroko donosiły, że pistolet obrotowy znaleziony dwa lata wcześniej na plaży Dundee niedaleko Darwin był pochodzenia portugalskiego. [57] [81] Jednak późniejsza analiza przeprowadzona przez Muzeum i Galerię Sztuki Terytorium Północnego wykazała, że ??pochodził on również z Azji Południowo-Wschodniej . [82] [83] Dalsza analiza sugeruje, że ołów w pistolecie najbardziej przypomina ołów z Andaluzji w Hiszpanii, chociaż mógł zostać poddany recyklingowi w Indonezji . [84]W swoich zbiorach muzeum posiada siedem pistoletów wyprodukowanych w Azji Południowo-Wschodniej. Inny pistolet obrotowy wyprodukowany w Azji Południowo-Wschodniej, znaleziony w Darwin w 1908 r., Znajduje się w Muzeum Australii Południowej. [85] [86] W 2014 roku ujawniono, że piasek wewnątrz pistoletu plażowego Dundee pochodzi z 1750 roku.

Zatoka Bittangabee


Pozostałości domu Bittangabee, zbudowanego przez braci Imlay i opuszczonego przed ukończeniem c. 1844. Kenneth McIntyre twierdził, że jest Portugalczykiem, a Gavin Menzies jako chińska konstrukcja.

Kenneth McIntyre po raz pierwszy zasugerował w 1977 r., że kamienne ruiny w zatoce Bittangabee w Parku Narodowym Beowa niedaleko Edenu na południowym wybrzeżu Nowej Południowej Walii były pochodzenia portugalskiego. [88]

Ruiny są fundamentami budynku otoczonego kamiennym gruzem, który według McIntyre'a mógł kiedyś tworzyć mur obronny. McIntyre zidentyfikował również datę 15?4 wyrytą w kamieniu. [89] McIntyre wysunął hipotezę, że załoga portugalskiej karaweli mogła zbudować kamienny bunkier i mur obronny podczas zimowania podczas podróży odkrywczej wzdłuż wschodniego wybrzeża Australii.

Odkąd McIntyre rozwinął swoją teorię w 1977 r., Michael Pearson, były historyk NSW Parks and Wildlife Service, przeprowadził znaczące badania w tym miejscu . [90] Pearson stwierdził, że ruiny Bittangabee Bay zostały zbudowane jako magazyn przez braci Imlay, wczesnych mieszkańców Europy, którzy zajmowali się wielorybnictwem i pasterstwem w rejonie Edenu. Miejscowy Protektor Aborygenów , George Augustus Robinson , pisał o rozpoczęciu budowy w lipcu 1844 roku. Budynek pozostał niedokończony w chwili śmierci dwóch z trzech braci w 1846 i 1847 roku.

Inni goście i autorzy, w tym Lawrence Fitzgerald [91] , nie byli w stanie znaleźć daty 15?4. Pisząc w Beyond Capricorn w 2007 roku, Peter Trickett sugeruje, że data, którą zobaczył McIntyre, może być przypadkowymi śladami kilofów w kamieniarce.

Trickett akceptuje pracę Pearsona, ale stawia hipotezę, że Imlayowie mogli rozpocząć budowę na szczycie zrujnowanej portugalskiej konstrukcji, wyjaśniając w ten sposób otaczające skały i częściowo obrobione kamienie. Trickett sugeruje również, że rdzenna australijska nazwa tego obszaru może mieć portugalskie pochodzenie.

Monety Sułtanatu Kilwa

W 1944 roku operator radaru RAAF Maurie Isenberg znalazł na wyspie Marchinbar dziewięć monet. Cztery monety zostały zidentyfikowane jako holenderskie duity pochodzące z okresu od 1690 do 1780 roku, a pięć z arabskimi inskrypcjami zidentyfikowano jako pochodzące z sułtanatu Kilwa we wschodniej Afryce . [94] Monety są obecnie w posiadaniu Powerhouse Museum w Sydney. [95] W 2018 r. inna moneta, również prawdopodobnie pochodząca z Kilwy, została znaleziona na plaży na wyspie Elcho , innej z Wysp Wessela, przez archeologa i członka grupy Past Masters, Mike'a Hermesa. Hermes spekulował, że może to wskazywać na handel między rdzennymi Australijczykami a Kilwa lub że monety przybyły w wynikuKontakt Makassina z Australią . [96] Zdaniem Iana S McIntosha monety zostały "prawdopodobnie sprowadzone przez żeglarzy z Makassar. podczas pierwszej fali trepanacji i eksploracji w latach osiemdziesiątych XVIII wieku".

Krytyka i alternatywne poglądy na temat map Dieppe

Być może ze względu na stopień domysłów związanych z teorią portugalskiego odkrycia Australii, było wielu krytyków. Matthew Flinders spojrzał sceptycznie na mapę "Wielkiej Jawy" z Dieppe w " Podróży do Terra Australis" opublikowanej w 1814 roku i doszedł do wniosku: żeglarze portugalscy z narodów wschodnich i to przypuszczenie dopełniło reszty. Można jednocześnie przyznać, że część zachodniego i północno-zachodniego wybrzeża, gdzie zbieżność form jest najbardziej uderzająca, mogła widzieli sami Portugalczycy przed rokiem 1540 podczas ich podróży do iz Indii".

W ostatnim rozdziale The Secret Discovery of Australia Kenneth McIntyre rzucił wyzwanie, stwierdzając: "Każdy krytyk, który chce zaprzeczyć portugalskiemu odkryciu Australii, staje przed problemem dostarczenia alternatywnej teorii wyjaśniającej istnienie Dieppe mapy. Jeśli Delfin nie jest zapisem prawdziwej eksploracji, to co nim jest?

Zdecydowanie najbardziej płodnym autorem tej teorii, a także jej najbardziej konsekwentnym krytykiem, był profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Flindersa WAR (Bill) Richardson , który od 1983 roku napisał 20 artykułów na ten temat. Portugalczycy i Hiszpanie jako pierwsi podeszli do map Dieppe, próbując udowodnić, że mają związek z odkryciem Australii przez Portugalczyków. Dlatego jego krytyka jest tym bardziej interesująca. Sugeruje, że szybko zdał sobie sprawę, że nie ma związku między mapami z Dieppe a współczesną linią brzegową Australii:

Argument za wczesnym portugalskim odkryciem Australii opiera się całkowicie na wyimaginowanych podobieństwach między "kontynentem" Jave La Grande na mapach Dieppe a Australią. Nie zachowały się żadne portugalskie mapy z XVI wieku przedstawiające jakiekolwiek ślady lądu na tym obszarze ani żadne zapisy dotyczące jakiejkolwiek podróży wzdłuż jakiejkolwiek części australijskiego wybrzeża przed 1606 rokiem. Zwolennicy portugalskiej teorii odkrycia starają się wyjaśnić ten żenujący brak bezpośrednich dowodów potwierdzających jako spowodowane dwoma czynnikami: portugalską polityką poufności urzędowej, która musiała być stosowana z trudną do uznania skutecznością, oraz trzęsieniem ziemi w Lizbonie w 1755 r., które, jak twierdzą, musiało zniszczyć wszystkie istotne archiwalia materiał.

Odrzuca twierdzenie, że Cristóvao de Mendonça płynął wzdłuż wschodniego wybrzeża Australii, jako czystą spekulację opartą na rejsach, o których nie zachowały się żadne szczegóły. [16] : 39? W ten sam sposób ponowne złożenie odcinków linii brzegowej "Jave La Grande" tak, aby pasowały do ??kaftana bezpieczeństwa rzeczywistego zarysu Australii, opiera się na drugim zestawie założeń. Twierdzi, że przyjmując takie podejście, "Jave La Grande" można ponownie złożyć, aby wyglądał jak cokolwiek.

Inny wymiar argumentacji, którą Richardson wysuwa przeciwko teorii, dotyczy metodologii. Richardson argumentuje, że praktyka McIntyre'a polegająca na ponownym rysowaniu fragmentów map w jego książce była myląca, ponieważ starając się wyjaśnić, faktycznie pominął kluczowe cechy i nazwy, które nie wspierały portugalskiej teorii odkrycia.

Zdaniem Richardsona badanie nazw miejsc na "Jave La Grande" identyfikuje je jako jednoznacznie połączone z wybrzeżami południowej Jawy i Indochin . Emerytowany profesor Victor Prescott stwierdził, że Richardson "wspaniale obalił argument, że Java la Grande pokazuje (e) wschodnie wybrzeże Australii". [100] Jednak australijski historyk Alan Frost napisał niedawno, że argument Richardsona, że ??wschodnie wybrzeże Jawy la Grande było w rzeczywistości wybrzeżem Wietnamu, jest "tak spekulatywne i zawiłe, że niewiarygodne".

W 1984 roku krytyka The Secret Discovery of Australia pochodziła również ze strony kapitana A. Ariela, który argumentował, że McIntyre popełnił poważne błędy w swoim wyjaśnieniu i pomiarze "błędu" długości geograficznej. Ariel doszedł do wniosku, że McIntyre popełnił błąd we "wszystkich kwestiach nawigacyjnych." i że Tajne odkrycie Australii było "monumentalną błędną interpretacją".

Francuska historyczka kartograficzna Sarah Toulouse doszła do wniosku w 1998 r., że wydaje się najbardziej rozsądne widzieć w la Grande Jave , przy obecnym stanie dostępnych źródeł, czysty produkt wyobraźni normańskiego kartografa, który założył szkołę ze swoimi rodakami.

W 2005 roku historyk Michael Pearson skomentował mapy Dieppe jako dowód portugalskiego odkrycia Australii:

Jeśli Portugalczycy faktycznie sporządzili mapy północnych, zachodnich i wschodnich wybrzeży, informacja ta była ukryta przed wiedzą ogólną. Mapy Dieppe nie miały rzekomych źródeł, żadnego "odkrywcy" pokazanego lądu. i ikonografii na różnych maps opiera się na sumatrzańskich zwierzętach i etnografii, a nie na australijskich realiach. W tym sensie mapy tak naprawdę nie poszerzyły europejskiej wiedzy o Australii, a przedstawienie "Jave La Grande" nie miało większego statusu niż jakiekolwiek inne przypuszczalne przedstawienie Terra Australis

W niedawnej interpretacji map z Dieppe profesor Gayle K. Brunelle z California State University w Fullerton przekonywał, że szkołę kartografów z Dieppe należy postrzegać jako propagandystów francuskiej wiedzy geograficznej i roszczeń terytorialnych. Dziesięciolecia od około 1535 do 1562 roku (kiedy rozkwitła szkoła kartografów z Dieppe) były również okresem, w którym francuski handel z Nowym Światem osiągnął swój XVI-wieczny rozkwit, jeśli chodzi o handel rybami na północnym Atlantyku, handel futrami i handel futrami. najważniejsza dla kartografów rywalizacja z Portugalczykami o kontrolę nad wybrzeżami Brazylii i dostawy lukratywnego brazylijskiego drewna . Jasnoczerwony barwnik wytwarzany z drewna brazylijskiego zastąpił urzetjako podstawowy barwnik w przemyśle sukienniczym we Francji i Niderlandach. Kartografowie z Dieppe wykorzystali umiejętności i wiedzę geograficzną portugalskich marynarzy, pilotów i geografów pracujących we Francji do stworzenia map, które miały podkreślać francuskie interesy i panowanie nad terytorium Nowego Świata, do którego twierdzili również Portugalczycy, zarówno w Nowej Fundlandii, jak iw Brazylia . Brunelle zauważył, że pod względem projektu i stylu dekoracyjnego mapy Dieppe stanowiły połączenie najnowszej wiedzy krążącej w Europie ze starszymi wizjami geografii świata wywodzącymi się od Ptolemeusza oraz średniowiecznych kartografów i odkrywców, takich jak Marco Polo. Renesansowi twórcy map, tacy jak ci z Dieppe, w dużym stopniu polegali na swoich pracach, a także na mapach poprzednich pokoleń, dlatego ich mapy przedstawiały mieszankę starych i nowych informacji, często niespokojnie współistniejących na tej samej mapie.

Robert J. King argumentował również, że Jave la Grande na mapach Dieppe odzwierciedla XVI-wieczną kosmografię. W artykule z 2009 roku zwrócił uwagę, że geografowie i twórcy map renesansu walczyli o wypełnienie luki między światopoglądem odziedziczonym po starożytności grecko-rzymskiej, przedstawionym w Geografii Klaudiusza Ptolemeusza , a mapą świata które uwzględniałyby nowe informacje geograficzne uzyskane w epoce odkryć. Mapy świata z Dieppe odzwierciedlały ówczesny stan wiedzy geograficznej, zarówno faktyczny, jak i teoretyczny. W związku z tym Java Major, czyli Jave la Grande , została ukazana jako cypel nieodkrytego antarktycznego kontynentu Terra Australis
Odzwierciedlało to nieporozumienie co do tego, gdzie Marco Polo zlokalizował Jawę Mniejszą, i zamieszanie co do względnego położenia części Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej oraz Ameryki. W argumentacji podobnej do argumentacji Brunelle, King sugeruje, że Jave la Grande na mapach Dieppe reprezentuje jedną z pary Jaw Marco Polo (Major lub Minor), niewłaściwie umieszczoną daleko na południe od jej rzeczywistej lokalizacji i przyczepioną do znacznie powiększonego Terra Australis. Uważa, że ??nie przedstawia Australii odkrytej przez nieznanych portugalskich podróżników. [106] W kolejnym artykule twierdzi, że twórcy map z Dieppe zidentyfikowali Java Major ( Jave la Grande ) lub, w przypadku Guillaume Brouscon Locach (Terre de lucac), z Oronce Fine 'sRegio Patalis
W 2010 roku King otrzymał nagrodę za osiągnięcia literackie Australasian Hydrographic Society za rok 2010 w uznaniu jego pracy nad pochodzeniem map Dieppe.

Akademicka debata na temat map Dieppe trwa do XXI wieku. W 2019 roku profesor Brian Lees i profesor nadzwyczajny Shawn Laffan przedstawili artykuł, w którym argumentowali, że mapa świata Jean Rotz 1542 jest dobrym "pierwszym przybliżeniem" kontynentu australijskiego. [109] W niedawnym artykule na temat Ysles de magna i Sail na Harleiańskiej mapie świata z ok. ?1546, King argumentował, że były to Wyspy Niefortunne odkryte przez Ferdynanda Magellana w 1522 r., przemianowane na zniekształconą wersję części jego imienia i przeniesione w okolice Jave la Grande. Zauważył, że wędrówka wysp Magellana na XVI-wiecznych mapach ilustruje, w jaki sposób kartografowie tamtych czasów mogli umieszczać tę samą wyspę lub ziemie, pod różnymi lub różnymi nazwami, w więcej niż jednym miejscu na swoich mapach i globusach, zgodnie z fragmentarycznymi i dostępne im czasami sprzeczne informacje, a pojawienie się wysp na mapach Dieppe, podobnie jak w przypadku Jave la Grande na tych mapach, wprawiło w zakłopotanie tych, którzy na nie patrzyli, nie rozumiejąc ich kontekstu w kartografii swoich czasów.