Przybycie i wczesna eksploatacja

Portugalska mapa autorstwa Lopo Homema (ok. 1519), przedstawiająca wybrzeże Brazylii i tubylców wydobywających brazylijskie drewno, a także portugalskie statki
(Kliknij aby powiększyć)

Około 80 lat wcześniej portugalska kolonizacja wysp u wybrzeży Afryki Zachodniej, takich jak Wyspy Świętego Tomasza i Książęca, była pierwszym przykładem tego, jak monarchia portugalska zaczęła przechodzić od postawy krucjat i grabieży do postawy skoncentrowanej na handlu, gdy zbliżała się do nowych ziemie. Ta ostatnia postawa wymagała komunikacji i współpracy z rdzenną ludnością, a więc tłumaczami.
To poinformowało o działaniach Cabrala w Brazylii.

Po rejsie Álvaresa Cabrala Portugalczycy skoncentrowali swoje wysiłki na lukratywnych posiadłościach w Afryce i Indiach i wykazali niewielkie zainteresowanie Brazylią.
W latach 1500-1530 stosunkowo niewiele ekspedycji portugalskich przybyło na nowy ląd, aby wytyczyć wybrzeże i zdobyć drewno brazylijskie. W Europie drewno to było wykorzystywane do produkcji cennego czerwonego barwnika, nadającego kolor luksusowym tekstyliom. Aby wydobyć brazylijskie drewno z tropikalnych lasów deszczowych, Portugalczycy i inni Europejczycy polegali na pracy tubylczych Indian, którzy początkowo pracowali w zamian za europejskie towary, takie jak lustra, nożyczki, noże i siekiery.

Na tym wczesnym etapie kolonizacji Brazylii, a także później, Portugalczycy często polegali na pomocy Europejczyków, którzy mieszkali razem z rdzennymi mieszkańcami i znali ich języki i kulturę.
Najbardziej znanymi z nich byli Portugalczyk Joao Ramalho, który żył wśród plemienia Guaianaz w pobliżu dzisiejszego Sao Paulo, oraz Diogo Álvares Correia, który przyjął imię Caramuru, który żył wśród tubylców Tupinambá w pobliżu dzisiejszego Salvadoru (Bahia).

Z biegiem czasu Portugalczycy zdali sobie sprawę, że niektóre kraje europejskie, zwłaszcza Francja, również wysyłają wycieczki na ląd w celu wydobycia brazylijskiego drewna. (Zobacz: Francuskie konflikty kolonialne)

Martwiąc się obcymi najazdami i mając nadzieję na znalezienie bogactw mineralnych, korona portugalska zdecydowała się wysłać duże misje, aby przejąć ziemię i walczyć z Francuzami.
W 1530 roku ekspedycja prowadzona przez Martima Afonso de Sousa przybyła do Brazylii, aby patrolować całe wybrzeże, wypędzić Francuzów i stworzyć pierwsze kolonialne wioski, takie jak Sao Vicente na wybrzeżu.

Struktura kolonizacji

Portugalska mapa (1574) autorstwa Luísa Teixeiry, pokazująca lokalizację dziedzicznych kapitanów Brazylii

Kapitanowie

Główny artykuł: Kapitanowie Brazylii
Zobacz także: Kapitanat Pernambuco i Kapitanat Sao Vicente

Z 15 pierwotnych kapitanów tylko dwa, Pernambuco i Sao Vicente, prosperowały. Klęska większości kapitanów związana była z oporem rdzennej ludności, katastrofami statków i wewnętrznymi sporami między kolonizatorami. ^{[ potrzebne źródło ]} . Niepowodzenie można również przypisać temu, że Korona nie ma silnej władzy administracyjnej ze względu na zależność Brazylii od gospodarki eksportowej. Pernambuco, odnoszący największe sukcesy kapitan, należał do Duarte Coelho , który założył miasto Olinda w 1536 roku. Jego kapitan prosperował, engenhos, młyny trzciny cukrowej, założone po 1542 roku produkujące cukier. Cukier był w Europie bardzo cennym towarem, a jego produkcja stała się głównym produktem kolonialnym Brazylii na następne 150 lat. Kapitan Sao Vicente, którego właścicielem był Martim Afonso de Sousa , również produkował cukier, ale jego główną działalnością gospodarczą był handel rdzennymi niewolnikami.

Miasto zostało zbudowane na zboczu nad zatoką (All Saints Bay i był podzielony na górny obszar administracyjny i dolny obszar handlowy z portem.
Tomé de Sousa odwiedził także kapitanów, aby naprawić wioski i zreorganizować ich gospodarki.
W 1551 r. w kolonii powstała diecezja Sao Salvador da Bahia z siedzibą w Salvadorze.

Drugi gubernator generalny, Duarte da Costa (1553-1557), stanął w obliczu konfliktów z rdzenną ludnością i ostrych sporów z innymi kolonizatorami i biskupem.
Wojny z tubylcami wokół Salvadoru pochłonęły znaczną część jego rządu. Fakt, że pierwszy biskup Brazylii, Pero Fernandes Sardinha , został zabity i zjedzony przez tubylców Caeté po katastrofie statku w 1556 roku, pokazuje, jak napięta była sytuacja między Portugalczykami a wieloma rdzennymi plemionami.

Trzecim generalnym gubernatorem Brazylii był Mem de Sá (1557-1573). Był sprawnym administratorem, któremu udało się pokonać rdzenną ludność i z pomocą jezuitów wypędzić Francuzów (hugenotów i niektórych wcześniejszych osadników katolickich) z ich kolonii France Antarctique.
W ramach tego procesu jego siostrzeniec Estácio de Sá założył tam w 1565 roku miasto Rio de Janeiro.

Ogromne rozmiary Brazylii doprowadziły do ??podziału kolonii na dwie części po 1621 r., kiedy to król Filip II utworzył stany Brazylia ze stolicą w Salwadorze i Maranhao ze stolicą w Sao Luís . Stan Maranhao był jeszcze dalej podzielony w 1737 roku na Maranhao e Piauí i Grao-Pará e Rio Negro , ze stolicą w Belém do Pará . Każdy stan miał swojego gubernatora.

Po 1640 roku namiestnicy Brazylii wywodzący się z wysokiej szlachty zaczęli posługiwać się tytułem namiestnika ( wicekról ). W 1763 ^{[ potrzebne źródło ]} stolica stanu Brazylia została przeniesiona z Salvadoru do Rio de Janeiro. W 1775 roku wszystkie państwa brazylijskie (Brazylia, Maranhao i Grao-Pará) zostały zjednoczone w Wicekrólestwo Brazylii ze stolicą w Rio de Janeiro, a tytuł przedstawiciela króla został oficjalnie zmieniony na wicekról Brazylii.

Podobnie jak w Portugalii, każda wioska i miasto kolonialne posiadało radę miejską ( câmara Municipal ), której członkami byli prominentni przedstawiciele społeczeństwa kolonialnego (właściciele ziemscy, kupcy, handlarze niewolników). Kolonialne rady miejskie były odpowiedzialne za regulację handlu, infrastruktury publicznej, profesjonalnych rzemieślników, więzień itp.

Tomé de Sousa, pierwszy generalny gubernator Brazylii, sprowadził do kolonii pierwszą grupę jezuitów.
Bardziej niż jakikolwiek inny zakon jezuici reprezentowali duchową stronę przedsięwzięcia i mieli odegrać centralną rolę w kolonialnej historii Brazylii. Szerzenie wiary katolickiej było ważnym uzasadnieniem podbojów portugalskich, a jezuici byli oficjalnie wspierani przez króla, który polecił Tomé de Sousa udzielić im wszelkiego wsparcia potrzebnego do chrystianizacji rdzennej ludności.

Pierwsi jezuici, kierowani przez księdza Manuela da Nóbregę , w tym wybitne postaci, takie jak Juan de Azpilcueta Navarro, Leonardo Nunes, a później Józef z Anchieta , założyli pierwsze misje jezuickie w Salvadorze i w Sao Paulo dos Campos de Piratininga , osadzie, która dała początek miasto Sao Paulo . Nóbrega i Anchieta odegrali kluczową rolę w pokonaniu francuskich kolonistów z France Antarctique, pacyfikując tubylców Tamoio, którzy wcześniej walczyli z Portugalczykami.
Jezuici brali udział w założeniu miasta Rio de Janeiro w 1565 roku.

Sukces jezuitów w nawracaniu rdzennej ludności na katolicyzm jest związany z ich zdolnością rozumienia rodzimej kultury, zwłaszcza języka. Pierwsza gramatyka języka Tupi została opracowana przez Józefa z Anchieta i wydrukowana w Coimbrze w 1595 r. Jezuici często gromadzili aborygenów we wspólnotach przesiedleńczych zwanych aldeias , podobnie w intencji do redukcji wprowadzonych przez Francisco de Toledo w południowym Peru w latach sześćdziesiątych XVI wieku . gdzie tubylcy pracowali dla społeczności i byli ewangelizowani. Założona w następstwie kampanii podjętej przez Mem de Sá od 1557 r., by zmusić tubylców Salwadoru do poddania się,aldeias oznaczało przejście polityki jezuickiej od nawracania wyłącznie przez perswazję do akceptacji siły jako środka organizowania tubylców w celu ich późniejszej ewangelizacji. ^[16] Niemniej jednak te aldeia były nieatrakcyjne dla tubylców z powodu wprowadzenia epidemii do społeczności, przymusowego osiedlania się tubylców aldei w innych miejscach w celu pracy oraz najazdów na aldeia przez kolonistów pragnących ukraść robotników dla siebie, powodując w ten sposób tubylców uciekać z osiedli. ^[17] Model aldeia miał być ponownie wykorzystany, choć również bezskutecznie, przez gubernatora kapitana Sao Paulo, Luísa António de Sousa Botelho Mourao [ pt ] , w 1765 r., aby zachęcić metysów , tubylców i mulatów do porzucenia rolnictwa polegającego na cięciu i spalaniu i przyjęcia siedzącego trybu życia.

Jezuici często toczyli spory z innymi kolonistami, którzy chcieli zniewolić tubylców, ale także z samą hierarchią Kościoła katolickiego. Po utworzeniu przez papieża archidiecezji rzymskokatolickiej Sao Salvador da Bahia , biskup Pero Fernandes Sardinha przybył do Bahia w 1552 roku i sprzeciwił się misji jezuickiej kierowanej przez Manoela da Nóbrega. Sardinha sprzeciwiał się jezuitom biorącym udział w rodzimych tańcach i grających na rodzimych instrumentach, ponieważ uważał, że te czynności mają niewielki wpływ na nawrócenie. Wykorzystywanie tłumaczy podczas spowiedzi przez jezuitów było również krytykowane przez Sardinha, który sprzeciwiał się zawłaszczaniu rdzennej kultury do ewangelizacji. ^[19]Sardinha zakwestionowała również jezuicki zakaz prowadzenia wojny przeciwko rdzennej ludności i zniewolenia jej, ostatecznie zmuszając Nóbregę do opuszczenia Bahii na misję jezuicką w Sao Vicente pod koniec 1552 r., Aby powrócić dopiero po zakończeniu kadencji Sardinha. ^[20] Działania jezuitów uratowały wielu tubylców przed niewolnictwem , ale także zakłóciły sposób życia ich przodków i mimowolnie przyczyniły się do szerzenia chorób zakaźnych, przed którymi aborygeni nie mieli naturalnej obrony. Niewolnicza praca i handel były niezbędne dla gospodarki Brazylii i innych kolonii amerykańskich, a jezuici zwykle nie sprzeciwiali się zniewoleniu ludności afrykańskiej.

Ponieważ początkowe próby znalezienia złota i srebra nie powiodły się, koloniści portugalscy przyjęli gospodarkę opartą na produkcji towarów rolnych, które miały być eksportowane do Europy. Produkowano tytoń i bawełnę oraz niektóre inne towary rolne, ale cukier stał się zdecydowanie najważniejszym brazylijskim produktem kolonialnym aż do początku XVIII wieku. Pierwsze farmy trzciny cukrowej powstały w połowie XVI wieku i były kluczem do sukcesu kapitanów Sao Vicente i Pernambuco, prowadząc plantacje trzciny cukrowej do szybkiego rozprzestrzenienia się na inne obszary przybrzeżne w kolonialnej Brazylii. Początkowo Portugalczycy próbowali wykorzystać indyjskich niewolników do uprawy cukru, ale przestawili się na wykorzystywanie czarnej afrykańskiej niewolniczej siły roboczej. Podczas gdy dostępność Indian zmniejszyła się z powodu epidemii dotykających rdzenną ludność przybrzeżną i ogłoszenia prawa króla Sebastiana I z 1570 r., Które proklamowało wolność tubylców brazylijskich, zniewolenie rdzennej ludności wzrosło po 1570 r. Nowy handel niewolnikami pojawił się tam, gdzie rdzenni mieszkańcy ludzie zostali przywiezieni z sertoes lub "granic dzikiej przyrody" przez mameluco rasy mieszanej w ramach luki w prawie z 1570 r., zgodnie z którą zostali schwytani w sprawiedliwych wojnach z tubylczymi grupami, które "zwykle" atakowały Portugalczyków.
Do 1580 r. aż 40 000 tubylców mogło zostać zabranych z głębi kraju do pracy jako niewolnicy w głębi Brazylii, a to zniewolenie rdzennej ludności trwało przez cały okres kolonialny.

Okres gospodarki opartej na cukrze (1530 - ok. 1700) znany jest w Brazylii jako cykl cukrowy.
Rozwój kompleksu cukrowego następował w czasie, z różnymi modelami. ^[25] W skład folwarku wchodziła casa-grande (duży dom), w którym mieszkał właściciel gospodarstwa wraz z rodziną, oraz senzala , w której przetrzymywano niewolników. Godne uwagi wczesne badanie tego kompleksu zostało przeprowadzone przez brazylijskiego socjologa Gilberto Freyre'a . ^[26] Ten układ został przedstawiony na rycinach i obrazach Fransa Posta jako cecha pozornie harmonijnego społeczeństwa.

Początkowo Portugalczycy polegali na zniewolonych Indianach do pracy przy zbiorach i przetwarzaniu trzciny cukrowej, ale wkrótce zaczęli importować zniewolonych Afrykanów z Afryki Zachodniej, chociaż zniewolenie rdzennej ludności trwało nadal. Portugalczycy założyli kilka obiektów handlowych w Afryce Zachodniej , gdzie kupowano niewolników z Afryki Zachodniej od afrykańskich handlarzy niewolników. Zniewolonych mieszkańców Afryki Zachodniej wysłano następnie statkami niewolników do Brazylii, przykutych łańcuchami iw zatłoczonych warunkach. Zniewoleni mieszkańcy Afryki Zachodniej byli bardziej pożądani i praktyczni, ponieważ wielu pochodziło z osiadłych społeczeństw rolniczych i nie wymagało tak dużego szkolenia w zakresie uprawy roli, jak członkowie społeczeństw indiańskich, które zwykle nie były głównie rolnicze.^[28] Afrykanie byli również mniej podatni na choroby niż Indianie. ^[28] Na import zniewolonych Afrykanów do Brazylii duży wpływ miał rozwój przemysłu cukrowniczego i złotniczego w kolonii; od 1600 do 1650 roku cukier stanowił 95% eksportu Brazylii. ^[29]

Zapotrzebowanie na pracę niewolniczą różniło się w zależności od regionu i rodzaju plonów. W regionie Bahia, gdzie główną uprawą był cukier, warunki zniewolonych ludów były niezwykle trudne. Właścicielom niewolników często opłacało się dosłownie zapracować niewolników na śmierć w ciągu kilku lat i zastąpić ich nowo importowanymi niewolnikami. ^[30] Obszary, na których uprawiano maniok , uprawę na własne potrzeby, również wykorzystywały dużą liczbę zniewolonych ludów. Na tych obszarach od 40 do 60 procent ludności było zniewolonych. Regiony te charakteryzowały się mniejszym zapotrzebowaniem na pracę oraz lepszymi warunkami życia i pracy ludów zniewolonych w porównaniu z warunkami pracy ludności zniewolonej w regionach cukrowych.

Portugalczycy próbowali poważnie ograniczyć handel kolonialny, co oznaczało, że Brazylia mogła eksportować i importować towary tylko z Portugalii i innych kolonii portugalskich. Brazylia eksportowała cukier, tytoń, bawełnę i produkty rodzime, a importowała z Portugalii wino , oliwę z oliwek , tekstylia i dobra luksusowe - te ostatnie importowała Portugalia z innych krajów europejskich. Afryka odegrała kluczową rolę jako dostawca niewolników, a brazylijscy handlarze niewolnikami w Afryce często wymieniali cachaça , destylowany spirytus pochodzący z trzciny cukrowej i muszli, na niewolników. Obejmowało to, co jest obecnie znane jako trójstronny handel między Europą, Afryką i Amerykami w okresie kolonialnym.

Kupcy w epoce cukru byli kluczowi dla rozwoju gospodarczego kolonii, powiązań między obszarami produkcji cukru, nadmorskimi miastami Portugalii i Europą.
Na początku kupcy pochodzili z wielu narodów, w tym Niemców, Flamandów i Włochów, ale kupcy portugalscy zdominowali handel w Brazylii.
W okresie unii koron hiszpańskiej i portugalskiej (1580-1640), aby działać również w Ameryce hiszpańskiej, zwłaszcza handlując afrykańskimi niewolnikami.

Chociaż brazylijski cukier był uważany za wysokiej jakości, przemysł stanął w obliczu kryzysu w XVII i XVIII wieku, kiedy Holendrzy i Francuzi rozpoczęli produkcję cukru na Antylach, położonych znacznie bliżej Europy, co spowodowało spadek cen cukru

Miasta i miasteczka

Pod koniec rozejmu Holendrzy znacznie rozszerzyli swoje sieci handlowe i zdobyli ponad połowę handlu przewoźnego między Brazylią a Europą. W północnej Holandii do 1622 r. działało 29 rafinerii cukru, w porównaniu z 3 w 1595 r. W 1621 r. wygasł dwunastoletni traktat pokojowy i Wielka Holandia natychmiast wyczarterowała Holenderską Kompanię Zachodnioindyjską.