Francois L'Ollonais

Francois L'Ollonais był notorycznym korsarzem, który cieszył się przerażającą reputacją.

W ciągu krótkiego czasu swojej aktywności dał się poznać jako najbardziej brutalny, okrutny i bezwzględny pirat swoich czasów. Wśród wszystkich innych zwolenników tortur, jego wczesny atak na osady na  Spanish Main zainspirował innych Bukanierów, Piratów i Korsarzy, takich jak Henry Morgan, do zrobienia tego samego.

Francois L'Ollonais - De Americaensche zee Roovers (1678)

Urodził się pod imieniem Jean David Nau w Les Sables d'Olonne w zachodniej Francji.
Francois przybył do Nowego Świata w 1650 roku jako sługa kontraktowy pracujący na wyspie Hispaniola. Miał wypracować sobie wolność, lecz spotkały go jedne z najbardziej brutalnych warunków. Po trzech latach uciekł i dołączył do pierwszych korsarzy, którzy pasali bydło na wyspie.

W 1660 roku przeniósł się nafrancuską Wyspę Tortuga, aby rozpocząć życie Bukaniera.
Używając nazwiska Francois L'Ollonais, zaczął napadać na hiszpańskie szlaki żeglugowe.
Najlepsze było to, że mógł robić, co chciał, ponieważ otrzymał list List Kaperski od króla Francji, aby napadać, plądrować i robić z Hiszpanami wszystko.

Francois L'Ollonais - Piraci ze Spanish Main (1888)

W pierwszych kilku przechwytach zdobył świetne punkty. Jednak wkrótce jego brutalna taktyka stała się powszechnie znana.
W miarę jak jego zwycięstwa rosły, gubernator Tortugi faktycznie dał mu statki i ludzi, aby mógł kontynuować kampanię. W rzeczywistości nadano mu przydomek Fleau des Espagnols (siepacz Hiszpanów) za torturowanie i mordowanie hiszpańskich kupców. To faktycznie zadziałało przeciwko niemu, ponieważ hiszpańskie załogi były mniej skłonne do poddania się ze względu na jego politykę bez ćwiartki.
Oznaczało to, że w miarę jak jego reputacja stawała się coraz bardziej zaciekła, rósł także wysiłek niezbędny do zdobycia statku.

Jak pisze Alexander Exquemelin, załogi hiszpańskie:

"Walczyli, dopóki nie mogli już walczyć, bo nie okazał Hiszpanom litości".
- Korsarze Ameryki (1678)

Jako świadectwo swojej brutalnej natury i chęci przetrwania podczas jednej pirackiej wyprawy w 1663 roku, L'Ollonais rozbił się na półwyspie Jukatan i napotkał wojska hiszpańskie.
Hiszpanie okazali Francuzowi taki sam szacunek, jaki darzył swoich towarzyszy, i zaczęli strzelać do korsarzy. Ponieważ większość jego załogi nie żyła i została trafiona kulą z muszkietu, Francois pokrył się krwią i krwią swoich korsarzy i ukrył się pod ich ciałami.
Gdy Hiszpanie odeszli, umył się, ukradł hiszpańskiego strażnika i udał się do miasta Campeche.

L'Ollonais Murdering Spanish - De Americaensche zee Roovers (1678)

Ze względu na służbę kontraktową mówił płynnie po hiszpańsku i udawał, że mijał strażników na służbie. Będąc w środku, zaczął planować ucieczkę i ostatecznie uwolnił kilku francuskich niewolników, którzy zabili grupę żołnierzy i ukradli kilka kajaków, po czym zaczęli płynąć w kierunku Tortugi. Gdy tylko Hiszpanie odnaleźli ciała żołnierzy i zaginione łodzie, gubernator nakazał łowcy piratów, aby go wytropił. L'Ollonais miał zostać wzięty żywcem, poddany torturom i zabity.

Korzystając z kajaków w środku nocy, L'Ollonais zakradł się na slup łowców piratów i ściął głowy wszystkim na pokładzie hiszpańskiego statku z wyjątkiem jednej osoby. Osoba ta otrzymała list zaadresowany do gubernatora Hawany, w którym zastrzegł, że nigdy nie oszczędzi życia żadnemu Hiszpanowi.

Notatka brzmiała:

"Odtąd nigdy nie będę ustępował żadnemu Hiszpanowi i mam wielką nadzieję, że wykonam na tobie tę samą karę, jaką na nich wymierzyłeś. W ten sposób zemściłem się za dobroć, którą zaplanowałeś dla mnie i moich towarzysze."

L'Ollonais ukradł slup i popłynął z powrotem do Tortugi, gdzie rozpoczął naloty na północny brzeg Jamajki.

W 1667 r. wybuchła wojna między Hiszpanią a Francją, która umożliwiła L'Ollonaisowi prowadzenie prywatnego handlu w bardziej legalnym otoczeniu nad Spanish Main.
Nie zadowalając się samym przejęciem hiszpańskich statków, L'Ollonais był pierwszym korsarzem, który zaczął atakować hiszpańskie osady.
Następnie Francois zaplanował największe przejęcie hiszpańskiej osady w Wenezueli i obrał za cel Maracaibo.

Francois wyruszył ze swoją załogą w lipcu 1667 roku z ośmioma statkami i 660 ludźmi. Gdy tylko statki opuściły port, napotkały samotnie wypełniony skarbami Hiszpański galeon.
Galeon dał im ponad 40 000 sztuk ósemek, klejnotów, kakao i innych skarbów.

Ataki na osady hiszpańskie

Po podniesieniu morale dzięki szybkiemu i łatwemu schwytaniu korsarze popłynęli do Wenezueli i jeziora Maracaibo, gdzie znajdowała się hiszpańska osada.
Miasta strzegł fort z 16 działami, jednak korsarze byli znacznie bardziej wyrafinowani niż tylko bitwy na statkach.
Byli także wytrzymałymi ludźmi na świeżym powietrzu, przyzwyczajonymi do dzikiej przyrody i zmuszonymi do walki o przetrwanie.

Maracaibo i Gibraltar - De Americaensche Zee Roovers (1678)

Po zakotwiczeniu mil w dół brzegu korsarze wylądowali i zaatakowali od niebronionej, lądowej strony osady. Korsarze ze względną łatwością zdobyli miasto Maracaibo w ciągu trzech godzin, a hiszpańscy osadnicy uciekli do dżungli ze wszystkim, co udało im się unieść. Francois i korsarze przebywali w Maracaibo przez miesiąc i torturowali całą ludność, która pozostała w poszukiwaniu kosztowności. Kiedy to nie wystarczyło, odkupił Hiszpanom same miasta za kolejne 20 000 reali.

Zdobywanie miasta - Księga piratów Howarda Pyle'a (1921)

Korsarze zdobyli skrytkę zawierającą 20 000 kawałków ósemek, a sam L'Ollonais torturował strażników, ostatecznie zabijając jednego kordelasem podczas przesłuchania. Korsarze odnieśli wielki sukces podczas najazdu na Maracaibo i zaczęli przyglądać się jego kolejnym hiszpańskim celom. Następnie L'Ollonais zaczął przyglądać się Gibraltarowi, który znajdował się po drugiej stronie jeziora. Miasto posiadało fortecę liczącą 500 żołnierzy i było głównym portem eksportu kakao. Korsarze Francois byli bezwzględni w swoim ataku i zwyciężyli pomimo poniesienia ciężkich strat. Ponieważ Francoisowi brakowało żołnierzy, rozkazał rozstrzelać wszystkich strażników i obywateli, a miasto doszczętnie spalić, całkowicie niszcząc osadę.

L'Ollonais na Gibraltarze - Morze, jego poruszająca historia przygód (1877)

L'Ollonais przebywał na Gibraltarze przez miesiąc i zebrał całe złoto, klejnoty, srebra, niewolników i inne skarby znajdujące się w mieście. W sumie Francois i jego załoga wyciągnęli z przedsięwzięcia cały transport prawie 260 000 sztuk ośmiu i całkowicie zniszczyli hiszpańską osadę. W rzeczywistości Hiszpanie porzucili go dwa lata po ataku. Następnie L'Ollonais i jego załoga udali się z powrotem na Tortugę , aby wydać swój skarb i, jak to ujął Exquemelin:

"Karmarze dostali część pieniędzy, a dziwki resztę".
- Korsarze Ameryki (1678)

Po chwili relaksu i imprezowania w Tortudze Francois zdecydował, że czas rozpocząć kolejną wyprawę.
Wziął sześć statków i 700 ludzi i popłynął do wybrzeży Nikaragui. Jednak flota została zepchnięta z kursu i wysłana do Zatoki Hondurasu. Napadali i plądrowali wioski wiejskie, ale z niewielkim sukcesem. W końcu dotarli do małego miasteczka Puerto Caballos. Gdy korsarze się zbliżyli, Hiszpanie uciekli do dżungli, zabierając ze sobą kosztowności.
W miarę jak poszukiwania przynosiły niewielki skarb, L'Ollonais stosował coraz bardziej brutalne metody przesłuchań w celu znalezienia ukrytego łupu.

Jak to ujął Alexander Exquemelin:

"Kiedy L'Ollonais miał ofiarę na wieszaku, jeśli nędznik nie odpowiadał natychmiast na jego pytania, rąbał go na kawałki swoim kordelasem i językiem zlizywał krew z ostrza, żałując, że nie jest to ostatni Hiszpan. w świecie, który w ten sposób zabił."
- Korsarze Ameryki (1678)

L'Ollonais w Puerto Caballos - Morze, jego poruszająca historia przygód (1877)

L'Ollonaisowi udało się namówić dwóch więźniów, aby poprowadzili go do miasta San Pedro, które znajdowało się w pobliżu dużej hiszpańskiej kopalni złota. Jednak gdy korsarze zbliżyli się do San Pedro, napotkała hiszpańską piechotę, która wpadła w zasadzkę na grupę. Korsarze wycofali się i przegrupowali. Potem wrócili i pokonali wojska hiszpańskie. Jednak Francoisowi nie wystarczyła rzeź żołnierzy. Jako zapłatę za doprowadzenie ich do żołnierzy Francois:

"Rozerwał je kordelasem, wyrwał wciąż bijące serce, gryzł je przez chwilę, po czym wbił się w przerażoną twarz drugiego więźnia".
- Korsarze Ameryki (1678)

Następnie drugi więzień zaproponował trasę, która byłaby mniej strzeżona przez hiszpańskich żołnierzy, a korsarzom udało się zdobyć i splądrować miasto.

Mapa Przesmyku Darien (w tym tzw. "Złota Wyspa") - Herman Moll (1699)

Śmierć

Ostatni atak Francois na hiszpańskie osady miał miejsce, gdy zrównał z ziemią San Pedro, gdy nie oferowało ono żadnych skarbów.
Po serii niepowodzeń jego załoga opuściła go i odpłynęła mniejszymi łodziami floty. L'Ollonais próbował popłynąć ze swoją małą, lojalną załogą i skierował się w stronę Nikaragui, ale osiadł na mieliźnie.
Część załogi rozstała się i próbowała popłynąć małą łódką z powrotem do cywilizacji.

On i jego załoga zostali ostatecznie schwytani przez Hiszpanów, a załoga została zniszczona.
Francois został wzięty żywcem i ponownie udało mu się uciec i pieszo zapuścił się do dżungli w nadziei dotarcia do Zatoki Darien położonej na Przesmyku Darien.

James Knapton, 1697, Herman Moll. Mapa Przesmyku Darien i Zatoki Panamskiej, z wstawką u góry Północnego Wybrzeża Morza Południowego. Z "Nowej podróży dookoła świata", tom I "Podróży i opisów w trzech częściach", a mianowicie. Przez kapitana Williama Dampiera. Linia przerywana na mapie wskazuje trasę Dampiera.
(Kliknij aby powiększyć)

Jednak podczas swojej podróży spotkał grupę indiańskich kanibali, którzy zaatakowali jego bandę Bukanierów.

W przypływie sprawiedliwości wyspiarze:

"Rozerwał go żywcem na kawałki, wrzucając jego ciało kończyna po kończynie w ogień, a jego popiół w powietrze".
- Korsarze Ameryki (1678)

Przesmyk Darien, Panama i Cartagena- Pieter Mortier, 1700
(na górnym odwzorowaniu, m.in. "Złota Wyspa")
(Klinij aby powiększyć)

W końcu brutalny korsarz znany jako Flail of the Spaniards zobaczył swój koniec, gdy został zjedzony przez plemię kanibali.
Hiszpanie powiesiliby go na łańcuchach i patrzyli, jak ptaki wydziobują mu oczy, więc kto wie, który los był gorszy.
Kanibale spalili go żywcem, pocięli jego wciąż oddychające ciało na kawałki, ugotowali i zjedli.

W ten sposób dobiegły końca bezwzględne rządy Francois L'Ollonais i kariera jednego z najbardziej brutalnych i płodnych korsarzy.

Ze strony:

https://www.marshallrarebooks.com/all-books/all-books/
a-new-map-of-ye-isthmus-of-darien-in-america-the-bay-of-panama-
the-gulph-of-vallona-or-st-michael-with-its-islands-and-countries-adjacent-
and-a-draft-of-the-golden-and-adjacent-islands-with-par/

Jedną ze stałych cech komercyjnych projektów kolonialnych była propaganda. To nie był wyjątek. Manuskrypt został przygotowany przez Williama Hacke (fl.1680-1710), twórcę wykresów szkoły Tamizy. Doskonale nadawał się do tego zadania, ponieważ dogłębnie przestudiował hiszpańskiego Derrotero (rutter) zdobytego przez kapitana Bartłomieja Sharpe'a w 1681 roku. Był to niezwykły zbiór hiszpańskich rękopisów pochodzących z wód hiszpańskiej Ameryki. Hacke stworzył kilka wspaniałych kopii rękopisów, które przetrwały do ??dziś. Sam był kiedyś piratem. Dedykowana Lordowi Sommersowi, który najprawdopodobniej był inwestorem, zawierała rękopisową mapę, według której narysowano górną wydrukowaną mapę. Został sprzedany w ramach wyprzedaży Arthura A. Houghtona w Christies 13 czerwca 1979 r., nr 244. Wyraźną częścią propagandy kolonii było zabranie tej mapy rękopisu i rozpowszechnienie wersji drukowanej. W tym celu skorzystano z usług odnoszącego sukcesy wydawcy Roberta Mordena. Do produkcji płyt zwrócił się do grawera Hermana Molla. Mapa oddaje sprawiedliwość geograficzną, ponieważ wydaje się, że jest to doskonale chroniony port przez fort i pierścień wysp. Zapewnienie naturalnego portu, w którym wiele statków mogłoby bezpiecznie zakotwiczyć. Pobliska legenda głosi: "Tutaj wylądowali angielscy korsarze, maszerując lądem na Pacyfik". Nawet tubylcy byli chwaleni: "Oto wy, Hindusi, przybyliście do nas i byli bardzo mili, pomagając nam w zaopatrzeniu".

Jak można było się spodziewać, kolonia nie trwała długo. Choroby i ataki hiszpańskich galeonów zebrały swoje żniwo. Konsekwencje były ogromne. W ciągu 9 miesięcy pozostali koloniści wrócili do domu. Miało to na celu ożywienie borykającej się z trudnościami gospodarki, a skończyło się na czymś zupełnie odwrotnym. Nie tylko doprowadziło to do bankructwa narodu, ale zmusiło Szkocję do podpisania Aktu Unii w 1707 r., tworząc Wielką Brytanię. To była gorzka pigułka do przełknięcia. Ustawa ta została wymyślona przez nie mniej niż Patersona, gubernatora Banku Anglii, który zgodził się, że Bank umorzy szkockie zobowiązania z programu.

Nowa mapa Przesmyku Darien w Ameryce, Zatoki Panamskiej, Zatoki Vallońskiej czy Św. Michała
wraz z przyległymi wyspami i krajami. [i] Szkic Złotych i sąsiednich Wysp z częścią Przesmyku Darien.
WILLIAM HACKE I ROBERT MORDEN
Londyn (1699). 1721 (605 x 490 mm.), dwa arkusze połączone, bardzo ładny współczesny kolor.
(Kliknij aby powiększyć)

Późniejsze wydanie Johna Senexa (1721) bardzo rzadkiej mapy rejestrującej krytyczny etap w historii Szkocji i Wielkiej Brytanii. Z dwóch map na arkuszu, górna przedstawia w dużej skali lokalizację nieszczęsnej szkockiej kolonii Nowy Edynburg, dolna przedstawia większy obszar regionu w odniesieniu do Przesmyku Darien lub Panamy. W 1698 roku ówczesny szkocki gubernator i założyciel Banku Anglii, William Paterson, zaproponował Szkotom plan kolonizacji strategicznego położenia Panamy. Liczono, że pomoże to w kłopotach gospodarczych Szkocji. Kompania Szkocji powstała na wzór angielskich odpowiedników na południe od granicy. Projekt wzbudził tak duże zainteresowanie, że zebrano w pełni jedną trzecią produktu narodowego brutto Szkocji. Strategiczne korzyści handlowe regionu były oczywiste dla wszystkich; niestety nie docenili niegościnności tego regionu. W listopadzie 1698 roku do Darien przybyły trzy statki z 1200 kolonistami i rozpoczęły budowę Nowego Edynburga, jak go nazwano. Region został przemianowany na Nową Kaledonię.

Powiększenie fragmentu, położeniem "Złotej Wyspy"
(Kliknij aby powiększyć)

Źródło:

"Los Britanicos estan Ilegando: Brytyjscy intruzi na "Morzu Hiszpańskim" i zapis kartograficzny", w "The Map Forum" nr. 11 s. 42-8; Kapp, The Early Maps of Panama, s. 27 ilustrujący na rycinie V drugi stan. 

Ze strony:

https://www.christies.com/en/lot/lot-5780521

Pierre Mortier (1661-1711). Carte Particuliere de Isthmus ou Darien qui comprend le Golfe de Panama &c. Cartagene, et les Isles aux Environs. Amsterdam, ok. 1700 r.

DETALE:
Pierre MORTIER (1661-1711). "Carte Particuliere de Isthmus ou Darien qui comprend le Golfe de Panama &c. Cartagene, et les Isles aux Environs ...", Amsterdam, ok. 1700 r.
(Kliknij aby powiększyć)

Grawerowana mapa przedstawiająca Amerykę Środkową z Przesmykiem Panamskim, Kostaryką i Kartageną w Kolumbii, z kolorowaniem konturów współczesną ręką, obraz 610 x 857 mm (628 x 911) mm arkusz). Dwie duże mapy przedstawiające szczegóły Kartageny i okolic oraz linię brzegową wokół Nowego Edynburga, pięć róż kompasowych.
Duża mapa Przesmyku Panamskiego, pokazująca krótkotrwałą szkocką osadę "Nowy Edynburg". "Szkocka próba założenia kolonii i punktu handlowego na Przesmyku Panamskim w latach 1698-1700 była kluczowym momentem w stosunkach między Szkocją a Amerykami. Zakres i ambicje przedsięwzięcia Darien sprawiły, że było to najbardziej spektakularne ze wszystkich szkockich prób do założenia niezależnej osady w obu Amerykach" (Armitage). Z Le Neptune François ou atlas nouveau des cartes marines opublikowanego przez Mortiera 1693-1700. Armitage "The Darien Venture" w Szkocji i obu Amerykach, 1600-1800 (The John Carter Brown Library, 1995), s. 3-13. Kappa Panama 31; Patrz Koeman M. Mor. 7.

Bukanierzy Francuscy

Francois L'Ollonais	Michiel de Grammont	Raveneau de Lussan	Pierre Francois
Pierre le Grand	Daniel Montbars	Michiel le Basque	Moise Vauquelin
Jean Bart	Marquis de Maintenon	Pierre le Picard