Henry Morgan - Piraci ze Spanish Main (1888)

Zamiast tego Exquemelin napisał, że Morgan był pierwotnie sługą kontraktowym, takim jak Francois L'Ollonais, który został sprowadzony na Wyspę Tortuga w 1666 roku, gdzie służył brutalnemu i okrutnemu panu.
Uciekł od niego i został Bukanierem, co wyjaśniałoby jego liczne powiązania z Francuskimi Bukanierami i samą wyspą.

Jednak Henry Morgan w późniejszym życiu, obecnie rycerz (szlachcic) i gubernator Jamajki, nie był zbytnio zadowolony ze wstępu, w którym przedstawiono go jako sługę kontraktowego przybywającego do Indii Zachodnich jako niewolnik i to w niezbyt szczęśliwych okolicznościach.

Henry Morgan pozwał Exquemelin za zniesławienie, co zmusiło Exquemelin do zmiany przedmowy książki i dodania przeprosin, w których stwierdził, że Morgan był
"synem dżentelmena dobrej klasy w hrabstwie Monmouth i nigdy w życiu nie służył nikomu, z wyjątkiem Jego Wysokość."

Chociaż toczy się debata na temat pogody, w której Morgan był Korsarzem czy Piratem, rozróżnienie to jest w dużej mierze szarą strefą.
Niektórzy twierdzą, że jego działania miały miejsce w ramach jego Listu Marque, jednakże nie uwzględnia to niektórych głównych wyczynów, takich jak spalenie Panama Viejo, które prawie wpędziło go i jego sponsora-gubernatora w łańcuchy.

Splądrowanie Puerto Principe (1667)

Zobacz: Splądrowanie Puerto Principe (1667)

Henry Morgan przybył do Indii Zachodnich w ostatnich dziesięcioleciach Ery Bukanierów i miał wkrótce wynieść ją na nowy poziom.
W 1667 roku gubernator brytyjskiej Jamajki Thomas Modyford zlecił Morganowi schwytanie hiszpańskich jeńców na Kubie w celu nakreślenia szczegółów nadchodzącej inwazji na wyspę mającej na celu odbicie jej przez Hiszpanów.

Splądrowanie Puerto Principe - Bucaniers of America (1684)

W tym momencie pozostało bardzo mało jedzenia i wody, więc Korsarze / Piraci byli zmuszeni przeszukiwać wioskę w poszukiwaniu zaopatrzenia.
Po wylądowaniu załoga Morgana spotkała się z inną francuską załogą Bukanierów z Tortugi i zdecydowała się połączyć siły.

Jednak zanim zdążyli rozpocząć atak, hiszpański zakładnik uciekł i zdołał ostrzec całe miasto Puerto Principe o zbliżającym się ataku.
Hiszpańscy koloniści szybko się rozproszyli, zabierając ze sobą wszystkie kosztowności.

Po niestrudzonym przeszukaniu miasta Bukanierzy znaleźli tylko 50 000 sztuk ośmiu sztuk, co jest niczym w porównaniu z długami, jakie mieli w Port Royal. To zmusiło załogę Morgana do poszukiwania dalszych skarbów gdzie indziej, jednak nie wcześniej niż zgwałcenia, torturowania i zabijania mieszkańców pozostawionych w Puerto Principe.

Według Exquemelina Hiszpanów zamknięto w kościele i torturowano, aby oddać cały pozostały majątek.
Po otrzymaniu zaledwie kilku sztuk ośmiu sztuk i trochę bydła, niespokojna załoga zdecydowała się zaatakować Portobello, które, jak sądzono, przez krótki czas było siedzibą Hiszpańskiej Floty Skarbów i było znacznie mniej nie do zdobycia niż Hawana.

Kuba i Jamajka - Alain M. Mallet (1683)

Splądrowanie Portobello (1668)

Zobacz: Splądrowanie Portobello (1668)

Portobello zostało założone w 1597 roku przez hiszpańskiego odkrywcę Francisco Velarde y Mercado.
W XVI i XVII wieku miasto było głównym portem eksportującym srebro w Wicekrólestwie Nowej Granady i jednym z głównych przystanków hiszpańskiej floty skarbów.
Miasta strzegły trzy główne zamki, jednakże znajdowały się one pod garnizonem i były podatne na ataki.

Po tym, jak Morgans nieudany atak na Puerto Principe przyniósł niewiele, jego załoga Bukanierów chciała więcej.
W 1668 roku poprowadził swoją flotę Korsarzy, Piratów i Bukanierów przeciwko Portobello, które pomimo swoich fortów upadło bardzo szybko.

W tym czasie do załogi Morgana dołączył Edward Collier jako dowódca jednego ze statków prowadzących nalot na miasto.
Zakotwiczając flotę dziewięciu statków w zatoce kilka mil od Portobello, wielu z 450 Bukanierów cicho wiosłowało canoe do miasta pod osłoną nocy.
W końcu połączyli się z powrotem w jedną grupę i zaatakowali, wykorzystując bombardowanie statków jako osłonę.

Bukanierzy najpierw zdobyli zamek Triana i wysadzili go wraz ze wszystkimi obrońcami w środku.
Następnie wkroczyli do miasta i w serii decydujących bitew Bukanierzy i Piraci zdobyli miasto 11 lipca 1668 r. Morgan i jego załoga napadali na miasto przez prawie dwa tygodnie, odzierając całe miasto z bogactw i często gwałcąc, torturując i mordując mieszkańców.

Jedna z przerażających historii pokazuje, że kobiety, zakonnice i starcy zmuszeni byli nieść drabiny i stać pomiędzy hiszpańskimi żołnierzami, aby pełnić rolę ludzkiej tarczy.
Ta brutalna taktyka w połączeniu z niszczycielskim charakterem ataku doprowadziła wielu do przekonania, że był to raczej akt piractwa niż legalna wojna lub Korsarstwo.

Piraci z łupami w zdobytym mieście

Początkowo po zniszczeniu i splądrowaniu Puerto Bello gubernator Panamy wysłał od 1500 do 3000 bojowników, aby odbić port, po tym, jak Morgan zażądał za miasto prawie 35 000 sztuk ośmiu. Hiszpanie nie chcieli dać piratom więcej pieniędzy i otworzyli ogień. Po krótkiej bitwie piraci odnieśli zwycięstwo i odeszli ze 100 000 w kawałkach po osiem sztuk, a także dużymi ilościami jedwabiu, lnu i innego ładunku.
Morgan wrócił do Port Royal z prawie 250 000 ósemek w połowie sierpnia pośród świętowania i gratulacji.

Chociaż rząd angielski debatował nad jego działaniami z powodu naruszenia traktatu z Hiszpanią, ostatecznie w 1669 roku sąd Admiralicji uznał nalot na Portobello za legalny, a Morgan i Modyford uniknęli kary.
Nawet jeśli miałyby to konsekwencje, skarb został wydany już w 1669 r. w nieustannym pijackim szaleństwie w 1668 r., a Morgan jako jedyny zainwestował swoje zarobki w grunty plantacyjne.

Splądrowanie Maracaibo (1669)

W październiku 1668 roku Morgan wyruszył na kolejny najazd na Spanish Main, łącząc siły z Francuskimi Bukanierami z Tortugi w celu podwójnego ataku na Cartagena de Indias.
Kartagena była jednym z najważniejszych miast Hiszpanii, ponieważ przewożono do niej całe złoto przewożone z Wicekrólestwa Peru do Europy.
Żeglując z 900 ludźmi i jedenastoma statkami, Morgan chciał zaatakować Kartagenę ze względu na ogromne bogactwo miasta.

Zobacz: Splądrowanie Maracaibo (1669)

Splądrowanie Panamy (1670)

W grudniu 1670 roku Henry Morgan i prawie 200 Bukanierów wypłynęło na 33 statkach do przesmyku panamskiego, aby złupić i splądrować tamtejsze hiszpańskie osady.

15 grudnia Morgan odbił wyspę Santa Catalina, a 27 grudnia 1670 roku Morgan i jego załoga zdobyli fortecę San Lorenzo u ujścia rzeki Chagres w Panamie..
Z 300 stacjonujących tam żołnierzy hiszpańskich przeżyło tylko 23.
Morgan wykorzystał fortecę San Lorenzo jako bazę wypadową do swojego następnego ataku.

Następnie Bukanierzy zaatakowali Panamę Viejo, miasto od dawna znane ze swojego znaczenia na Spanish Main.
Stało się to znane jako jedno z największych osiągnięć Morgana i zadało druzgocący cios wizerunkowi Hiszpanii w Nowym Świecie.

Zobacz: Splądrowanie Panamy (1670)

Poźniejsze życie

W tamtym czasie Morgan nie wiedział, że Anglia i Hiszpania podpisały traktat madrycki w lipcu 1670 roku, na mocy którego Hiszpania uznała angielskie kolonie na Karaibach i zakazała piractwa.
Choć jako Korsarz wyruszył na najazd na Panamę Viejo, zniszczył ją jako pirat.

Ten sam pech spotkał gubernatora Jamajki, Thomasa Modyforda, który wspierał najazd Morganów i mianował go admirałem swojej armii Bukanierów.
W sierpniu 1671 roku Modyford został aresztowany i zastąpiony przez nowego gubernatora Sir Thomasa Lyncha, gdzie spędził dwa lata w więzieniu w Tower of London.

Morgan również został aresztowany i wrócił do Anglii w kwietniu 1762 roku, ale nigdy nie został uwięziony ze względu na dobrze umiejscowione sojuszniki polityczne i jego ogromny majątek osobisty.
Po prostu udowodnił, że nie miał wówczas żadnej wiedzy o traktacie, ponieważ brał udział w najazdach i grabieżach, zanim został on wprowadzony.
Ponieważ przeprawa dokumentów do i z tego morza trwała miesiące, uznano to za uzasadnioną wymówkę i zwolniono ją.

To czy Morgan wiedział o traktacie, jest przedmiotem debaty historyków, a niektórzy uważają, że doskonale wiedział, że traktat nadchodzi i będzie to ostatnia szansa na ugruntowanie w historii faktu, że to on, Henry Morgan który był najodważniejszym i bezwzględnym ze wszystkich korsarzy na Karaibach.

Jednak w 1674 roku cała sprawa ucichła i Thomas Lynch został zwolniony z więzienia i usunięty ze stanowiska, podczas gdy Henry Morgan został pasowany na rycerza przez króla Anglii Karola II i mianowany wicegubernatorem brytyjskiej Jamajki.
Morgan wrócił na swoje plantacje i wkrótce dołączył do niego Modyford, który pełnił funkcję głównego sędziego.

W 1675 roku Morgan miał 40 lat i był bardzo bogaty dzięki posiadaniu kilku plantacji na wyspie.
Panowanie Morgana trwało do 1682 roku, kiedy to ponownie zastąpił go Thomas Lynch.
W tym czasie ukazało się także dzieło Alexandra Exquemelina "A History of Buccaneers", które Morgan podjął kroki, aby zdyskredytować go, przedstawiając go raczej jako krwiożerczego pirata i zdobywcę niż Korsarza.

Aż do śmierci Morgan był znany z tego, że regularnie pije i regularnie odwiedza miasto.

Śmierć

Morgan dożył reszty swoich dni na swojej plantacji o nazwie Lawrencefield, umierając 25 sierpnia 1688 roku jako odnoszący największe sukcesy Bukanier XVII wieku.
Krążą pogłoski, że Morgan zachorował na gruźlicę podczas wizyty w Londynie w latach osiemdziesiątych XVII wieku i zdiagnozowano u niego wówczas "puchlinę". Na szczęście Morgan nigdy nie zobaczy zniszczeń, jakie dotknęły Port Royal podczas niszczycielskiego trzęsienia ziemi.
Został pochowany na cmentarzu Palisadoes, który wraz z resztą miasta został zniszczony podczas Trzęsienia ziemi w Port Royal (1692) .

Można powiedzieć, że Henry Morgan był jednym ze szczęśliwych piratów.
Udało mu się splądrować hiszpańską Menę jak żaden inny Bukanier przed nim i ostatecznie umarł spokojnie z przyczyn naturalnych, bogaty na plantacji na Karaibach.

Chociaż nie był najbogatszym piratem pod względem całkowitego łupu, to jego historie wpłynęły na całe następne pokolenie piratów, aby chwycić kordelas i podjąć walkę ze skorumpowanym systemem imperialnym.
Henry Morgan to jeden z największych piratów "Złotego Wieku Piractwa", obok Francisa Drake i Henry Every.

Bukanierzy Angielscy

Christopher Myngs	Henry Morgan	Bartholomew Sharp
Richard Sawkins	John Davis	Lewis Scot
Edward Mansvelt	William Dampier	Charles Swan
Edward Collier	Edward Davis	John Coxon
Lionel Wafer	Peter Harris	Peter Wallace
Thomas Paine	William Wright