Zakopane skarby Piratów

to literacki trop powszechnie kojarzony z przedstawieniami Piratów, Wikingów, przestępców i banitów z Dzikiego Zachodu.

W obiegowym mniemaniu ludzie ci często zakopywali skradzione fortuny w odległych miejscach, z zamiarem późniejszego do nich powrotu (często za pomocą Pirackiej Mapy skarbów).

Ilustracja Howarda Pyle przedstawiająca piratów zakopujących skarb Kapitana Willama Kidda, z Księgi piratów Howarda Pyle'a

Piraci

Piraci zakopujący skarby byli rzadkością.
edynym znanym piratem, który faktycznie zakopał skarb, był Kapitana William Kidd, który, jak się uważa, zakopał przynajmniej część swojego bogactwa na Wyspie Gardiners w pobliżu Long Island, zanim dopłynął do Nowego Jorku

Kidd został początkowo zatrudniony jako Korsarz w Anglii, ale jego zachowanie zbłądziło w jawne piractwo i miał nadzieję, że jego skarb posłuży jako karta przetargowa w negocjacjach mających na celu uniknięcie kary.
Jego oferta nie powiodła się jednak i Kidd został powieszony jako pirat.

W angielskiej fikcji istnieją trzy dobrze znane historie, które pomogły spopularyzować mit o zakopanym pirackim skarbie: Wolfert Webber (1824) Washingtona Irvinga, The Gold-Bug (1843) Edgara Allana Poe i Treasure Island (1883) autorstwa Roberta Louisa Stevensona

Historie te różnią się znacznie pod względem fabuły i traktowania literackiego, ale wszystkie są oparte na legendzie Williama Kidda.
David Cordingly stwierdza, że "wpływ Wyspy Skarbów na nasze postrzeganie piratów jest nie do przecenienia" i mówi, że idea map skarbów prowadzących do zakopanego skarbu "jest całkowicie fikcyjnym pomysłem " Stevensona.

Treasure Island była pod bezpośrednim wpływem Wolferta Webbera Irvinga , Stevenson powiedział w swoim przedmowie: "To mój dług wobec Washington Irving, który ćwiczy moje sumienie i słusznie, ponieważ wierzę, że plagiat rzadko posuwał się dalej. cały wewnętrzny duch i znaczna część materialnych szczegółów moich pierwszych rozdziałów. była własnością Washingtona Irvinga".

W 1911 roku amerykański autor Ralph D. Paine przeprowadził przegląd wszystkich znanych lub rzekomych historii o zakopanym skarbie i opublikował je w The Book of Buried Treasure
Znalazł wspólną cechę we wszystkich opowieściach: zawsze był samotny ocalały z pirackiej załogi, który w jakiś sposób zachował mapę pokazującą miejsce zakopania skarbu, ale nie mogąc sam wrócić, przenosi mapę lub informacje przyjacielowi lub towarzyszowi ze statku, zwykle na łożu śmierci.
Ta osoba poszłaby wtedy na próżno szukać skarbu, ale nie wcześniej niż przekazała legendę innemu nieszczęsnemu poszukiwaczowi.

Sprawy związane z ukrytymi skarbami

Rzymski historyk Dio Cassius mówi, że na początku II wieku dacki król Decebal zmienił bieg rzeki Sargetia i zakopał w jej korycie tony złota i srebra .
Później nakazał przywrócenie rzeki i egzekucję niewolników zaangażowanych w prace. Jednak jeden z jego szlachciców ujawnił Rzymianom położenie skarbu. Bizantyjski historyk Jordanes opowiada podobną historię o pochówku króla Wizygotów Alaryka I i jego skarbu pod rzeką Busento w 410 r.
Miejsca pochówku królów chazarskich (qoruq) i inni mieszkańcy Azji również znajdowali się pod zmienioną trasą rzeki.

Istnieje wiele doniesień o rzekomo zakopanych pirackich skarbach, które pojawiły się znacznie wcześniej niż te prace, co wskazuje, że pomysł ten istniał co najmniej przez ponad sto lat, zanim te historie zostały opublikowane.

Na przykład szeroko zakrojone wykopaliska miały miejsce na Oak Island (w Nowej Szkocji) od 1795 roku w przekonaniu, że jeden lub więcej kapitanów piratów ukryło tam duże ilości kosztowności.
Mówi się, że wykopaliska te zostały zainspirowane jeszcze starszymi legendami o zakopanym skarbie piratów w okolicy.
Żaden skarb nie został jeszcze zgłoszony.

Skarb Limy to rzekomo zakopany skarb na Wyspie Kokosowej na Pacyfiku, pozostawiony przez Piratów.
Skarb, którego wartość szacuje się na 160 milionów Funtów, został skradziony przez brytyjskiego kapitana Williama Thompsona w 1820 roku po tym, jak powierzono mu transport z Peru do Meksyku.

Jedyna potwierdzona skrzynia skarbów w Stanach Zjednoczonych, należąca kiedyś do Thomasa Tew, jest przechowywana w Pirate Soul Museum w St. Augustine na Florydzie

Mówiono, że pirat Olivier Levasseur, znany również jako "Myszołów" (La Buse), przed śmiercią w 1730 r. ukrył skarb.

Żaden taki skarb nie został znaleziony.
(Zobacz : Zdobycie Nossa Senhora do Cabo, 1721, przez Oliviera Levasseura, którego efektem było zdobycie łupu o wartości 800 000 Funtów, w tym Cały ze Złota i wysadzany diamentami o wadze 10 kilogramów tzw. Płonący Krzyż z Goa. Był to największy piracki łup w historii Złotego Wieku Piractwa.)
(Zobacz także: Skarb Le Buse, oraz porównaj w części głównej Ognisty Krzyż z Goa)

Podczas Wielkiego Pożaru Londynu w 1666 roku bogaci mieszkańcy miasta zakopali w ziemi dobra luksusowe, takie jak złoto i wino, aby chronić je przed szalejącymi płomieniami.
Samuel Pepys, znany pamiętnikarz, zakopał koło sera w swoim ogrodzie, aby uchronić je przed pożarem.

"Zakopany skarb" to nie to samo, co "Ogólne pojęcie Skarbu", którego tysiące okazów znaleźli archeolodzy i wykrywacze metali.
Zakopany skarb jest zarówno koncepcją kulturową, jak i obiektywną rzeczą.
Jest to związane z Piratami i innymi przestępcami, którzy pozostawiają skradzione artefakty do późniejszego odzyskania, zwykle w odległych miejscach, takich jak wyspy, czasami z Mapami skarbów prowadzącymi z powrotem do "Zakopanego skarbu".

Skarb Fenna został podobno zakopany przez milionera Forresta Fenna około 2010 roku i znaleziony w 2020 roku gdzieś w Wyoming