Piractwo wg. okresów - tzw. "Złoty wiek piractwa"

tzw. "Złoty wiek piractwa
(lata 1650-1720)

Zobacz także: | Bitwa pod Mata Asnillos (1671) [Sac of Panama, Morgan] | Île d'Ocracoke (1718) [Blackbeard] | Bitwa pod Anjouan (1720) [Cassandra, England] | Saint-Denis (1721) [Nossa Senhora do Cabo, Levasseur] |

Złoty wiek piractwa
to powszechne określenie okresu między latami 50. a 30. XVIII wieku, kiedy piractwo morskie było znaczącym czynnikiem w historii Północnego Atlantyku i Oceanu Indyjskiego

Obraz z 1920 roku przedstawiający ostateczną bitwę Czarnobrodego z Robertem Maynardem w 1718 roku

Wraz z epoką nowożytną, w Epoce eksploracji, wyłoniły się pewne transkontynentalne Talasokracje.

Zakotwiczone na swoich terytoriach europejskich kilka narodów utworzyło Imperia kolonialne, utrzymywane razem przez dominację morską. Chronologicznie pierwszym wśród nich było Imperium Portugalskie, a wkrótce potem Imperium Hiszpańskie, któremu rzuciło wyzwanie Imperium Holenderskie , które na pełnym morzu zostało zastąpione przez Imperium Brytyjskie, które posiadało duże posiadłości lądowe utrzymywane razem przez największą flotę swoich czasów.
Również Imperium Osmańskie rozszerzyło się z regionu lądowego, aby zdominować wschodnią część Morza Śródziemnego i rozszerzyć się na Ocean Indyjski jako talasokracja od XV wieku naszej ery.

Rozwój technik morskich (zobacz: Statki piratów i korsarzy) oraz towary, szczególnie te luksusowe, bogactwa zrabowane w krajach kolonialnych, przewożone szlakami handlowymi oraz lukratywny Handel niewolnikami były łakomym kąskiem dla morskich rabusiów epoki nowożytnej, którą rozpoczął tzw. "Złoty okres piractwa", na całej kuli ziemskiej.

Historie piractwa często dzielą Złoty Wiek Piractwa na trzy okresy:

Okres Bukanierów (około 1650-1680), charakteryzujący się atakami anglo-francuskich marynarzy z nowo utworzonej Angielskiej Kolonii Jamajki i obsadzonej przez Francuzów Tortugi na Kolonie hiszpańskie w Ameryce oraz żeglugę na Karaibach i wschodnim Pacyfiku, tzw. Morzu Południowym
Runda Piratów na Ocean Indyjski (lata 90. XVII wieku, oraz krótki okres lat 1719-1721), związana z dalekimi podróżami z obu Ameryk w celu rabowania celów muzułmańskich i Kompanii Wschodnioindyjskiej na Oceanie Indyjskim i Morzu Czerwonym
Okres po Wojnie o Sukcesję Hiszpańską (1715-1726), kiedy anglo-amerykańscy marynarze i Korsarze pozostawali bez pracy pod koniec Wojny o sukcesję hiszpańską, masowo przerzucili się na Piractwo na Karaibach, Oceanie Indyjskim, wschodnim wybrzeżu Ameryki Północnej, i wybrzeża Afryki Zachodniej

Węższe definicje Złotego Wieku czasami wykluczają pierwszy lub drugi okres, ale większość obejmuje przynajmniej część trzeciego.

Uwaga: (!)
Współczesna koncepcja piratów przedstawiona w kulturze popularnej wywodzi się w dużej mierze, choć nie zawsze trafnie, ze Złotego Wieku Piractwa.

Czynniki przyczyniające się do piractwa w Złotym Wieku obejmowały wzrost ilości cennych ładunków przewożonych do Europy przez rozległe obszary oceaniczne, zmniejszenie liczby europejskich flot w niektórych regionach, szkolenie i doświadczenie zdobyte przez wielu marynarzy w europejskich marynarkach wojennych (zwłaszcza w brytyjskiej Królewskiej Marynarce Wojennej) oraz skorumpowany i nieskuteczny rząd w europejskich koloniach zamorskich.

W tamtym czasie Potęgi kolonialne nieustannie walczyły z piratami i brały udział w kilku godnych uwagi bitwach oraz innych powiązanych wydarzeniach.

Nazwa "Złoty wiek piractwa"

Pochodzenie nazwy "Złoty wiek piractwa"

Amaro Pargo, jeden z najsłynniejszych korsarzy Złotej Ery Piractwa

Najstarsza znana wzmianka literacka o "złotym wieku" piractwa pochodzi z 1894 r., Kiedy angielski dziennikarz George Powell napisał :
"To, co wydaje się być złotym wiekiem piractwa aż do ostatniej dekady XVII wieku".
Powell używa tego wyrażenia, przeglądając książkę Charlesa Lesliego A New and Exact History of Jamaica, która miała wtedy ponad 150 lat.Powell używa tego wyrażenia tylko raz.

W 1897 roku historyk John Fiske w bardziej systematyczny sposób użył wyrażenia "Złoty wiek piractwa",
który napisał:
"Nigdy w historii świata piractwo nie rozkwitło tak bardzo, jak w XVII wieku i pierwsza część XVIII. Można powiedzieć, że jego złoty wiek trwał od około 1650 do około 1720 roku".

Fiske uwzględnił działalność korsarzy Korsarzy berberyjskich i wschodnioazjatyckich piratów w tym "złotym wieku", zauważając, że
"ponieważ piraci muzułmańscy i piraci z Azji Wschodniej byli tak samo zajęci pracą w XVII wieku, jak w jakimkolwiek innym czasie, ich przypadek nie podważa mojego stwierdzenia, że wiek bukanierów był złotym wiekiem piractwa".

Historycy piratów pierwszej połowy XX wieku czasami przyjmowali termin "złoty wiek" Fiskego, niekoniecznie przestrzegając jego dat rozpoczęcia i zakończenia.
Najbardziej obszerną definicję wieku piractwa przedstawił Patrick Pringle, który napisał w 1951 r., że
"najbardziej kwitnąca epoka w historii piractwa. rozpoczęła się za panowania królowej Elżbiety I, a zakończyła w drugiej dekadzie z XVIII wieku".
Pomysł ten całkowicie zaprzeczał Fiskemu, który gorąco zaprzeczał, jakoby elżbietańskie postacie, takie jak Francis Drake, były piratami.

William Fly, którego egzekucja w 1726 roku została wykorzystana przez historyka Marcusa Redikera do oznaczenia końca "Złotego Wieku Piratów".

Trend w kierunku wąskich definicji

Spośród ostatnich definicji, ta podana przez Pringle'a wydaje się mieć najszerszy zakres, co stanowi wyjątek od ogólnego trendu wśród historyków od 1909 do lat 90., zmierzającego do zawężenia Złotego Wieku.
Już w 1924 roku Philip Gosse opisał piractwo jako szczytowe "od 1680 do 1730 roku".
W swojej bardzo popularnej książce The Pirates for TimeLife's The Seafarers z 1978 roku Douglas Botting zdefiniował Złoty Wiek jako trwający "zaledwie 30 lat, rozpoczynający się pod koniec XVII wieku i kończący się w pierwszej ćwierci XVIII wieku".
Definicja Bottinga była ściśle przestrzegana przez Franka Sherry'ego w 1986 roku .

W artykule naukowym z 1989 roku profesor Marcus Rediker zdefiniował Złoty Wiek jako trwający tylko od 1716 do 1726.
Angus Konstam w 1998 roku obliczył, że era trwała od 1700 do 1730.

William Fly, którego egzekucja w 1726 roku została wykorzystana przez historyka Marcusa Redikera do oznaczenia końca "Złotego Wieku Piratów".

Być może ostatecznym krokiem w ograniczeniu Złotego Wieku była książka Konstama z 2005 r. Historia piratów, w której wycofał się on ze swojej wcześniejszej definicji, nazywając definicję Złotego Wieku z lat 1690-1730 "szczodrą" i doszedł do wniosku, że
"Najgorszy z tych ekscesy piratów były ograniczone do okresu ośmiu lat, od 1714 do 1722 roku, więc prawdziwego Złotego Wieku nie można nawet nazwać "złotą dekadą"

Niedawny kontrtrend w kierunku szerszego znaczenia

David Cordingly w swojej wpływowej pracy Under the Black Flag z 1994 roku zdefiniował "wielką erę piractwa" jako trwającą od lat pięćdziesiątych XVII wieku do około 1725 roku, co jest bardzo zbliżone do definicji Złotego Wieku Fiske'a.

Rediker w 2004 roku opisał jak dotąd najbardziej złożoną definicję Złotego Wieku.
Proponuje
"złoty wiek piractwa, który obejmował okres od mniej więcej 1650 do 1730 roku",
który dzieli na trzy odrębne "pokolenia": korsarzy z lat 1650-1680, piratów z Oceanu Indyjskiego z lat 90. lata 1716-1726.

Martin Mares, opierając się zarówno na Cordingly, jak i Rediker, posunął ich argumenty na temat periodyzacji Złotego Wieku Piractwa jeszcze dalej w swojej przełomowej pracy The British Contribution to the Development of Piracy in the Golden Age of Piracy , proponując, że dłuższa periodyzacja może być rozumiany również jako nieprzerwany i ciągły proces z jego punktami szczytowymi i regresjami.
Poza tym Mares argumentował, że taka interpretacja pozwala nam w pełni zrozumieć, w jaki sposób złoty wiek piractwa pomógł Brytyjczykom rozwinąć rozumienie ich polityki imperialnej jako jednej domeny o wzajemnie powiązanych interesach, a nie oddzielnych zachodnich i wschodnich stref wpływów.

Argument ten został później wzmocniony z ekonomicznego punktu widzenia przez Nicolása Rodrígueza Arosemenę.
Arosemena, korzystając z analizy rozwoju Jamajki z prac Martina Maresa, proponuje, że dane empiryczne zebrane przez Maresa mają szersze implikacje - przede wszystkim - prawne, takie jak uznanie ius cogens jeszcze przed rewolucją przemysłową w zakresie nieuczciwych wzbogacenie, ponieważ
"jest całkiem możliwe posiadanie wysp dobrobytu w morzu nędzy. I oczywiście, jeśli tylko spróbujemy wysp, świat będzie wyglądał jak raj".

Historia

Główny artykuł: Piractwo na Karaibach

Piractwo powstało i odzwierciedlało na mniejszą skalę konflikty handlowe i kolonizacyjne między rywalizującymi ze sobą mocarstwami europejskimi tamtych czasów, w tym imperiami Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, Holandii, Portugalii i Francji.
Większość piratów w tej epoce była pochodzenia walijskiego, angielskiego, holenderskiego, irlandzkiego i francuskiego. Wielu piratów przybyło z biedniejszych obszarów miejskich w poszukiwaniu sposobu na zarobienie pieniędzy i wytchnienie. W szczególności Londyn był znany z wysokiego bezrobocia, zatłoczenia i ubóstwa, które popychały ludzi do piractwa.
Piractwo oferowało także władzę i szybkie bogactwo.

Okres korsarski, ok. 1650-1710

Główny artykuł: Bukanierzy

Historycy, tacy jak John Fiske, wyznaczają początek złotego wieku piractwa na około 1650 r., kiedy koniec Wojen religijnych umożliwił krajom europejskim wznowienie rozwoju ich imperiów kolonialnych.
Wiązało się to ze znacznym handlem morskim i ogólną poprawą ekonomiczną: można było zarobić - lub ukraść - pieniądze, a większość z nich podróżowała statkiem.

Francuscy Bukanierzy osiedlili się na północnej Hispanioli już w 1625 r., ale początkowo żyli głównie jako łowcy świń i bydła, a nie rabusie; ich przejście do pełnoetatowego piractwa było stopniowe i częściowo motywowane hiszpańskimi wysiłkami mającymi na celu wytępienie zarówno Bukanierów, jak i zwierząt łownych, od których byli zależni. Migracja Bukanierów z kontynentu Hispanioli na łatwiejszą do obrony przybrzeżną wyspę Tortuga ograniczyła ich zasoby i przyspieszyła pirackie napady.

Według Alexandre Exquemelina, korsarza i historyka, który pozostaje głównym źródłem wiedzy o tym okresie, Bukanier z Tortugi, Pierre Le Grand, był pionierem w atakach osadników na galeony wyruszył w podróż powrotną do Hiszpanii.

Rozwój korsarstwa na Tortudze został wzmocniony przez Zajęcie Jamajki przez Anglików od Hiszpanii w 1655 r.
Wcześni angielscy gubernatorzy Jamajki dobrowolnie i chętnie wydawali Listy kaperskie francuskim bukanierom z Tortugi i swoim rodakom, podczas gdy rozwój angielskiego Port Royal zapewnił tym najeźdźcom o wiele bardziej dochodowe i przyjemniejsze miejsce do sprzedaży łupów.

W latach sześćdziesiątych XVII wieku nowy francuski gubernator Tortugi, Bertrand d'Ogeron, w podobny sposób dostarczał zlecenia korsarskie zarówno swoim własnym kolonistom, jak i angielskim rzezimieszkom z Port Royal
Te warunki doprowadziły korsarstwo karaibskie do zenitu.

Piracka Runda na Ocean Indyjski, ok. 1693-1700

Główny artykuł: Piracka Runda

Szereg czynników spowodowało, że piraci anglo-amerykańscy, z których niektórzy zostali wprowadzeni w piractwo w okresie korsarstwa, zaczęli szukać skarbów poza Karaibami na początku lat dziewięćdziesiątych XVII wieku.

Tzw. Chwalebna rewolucja (Upadek brytyjskich królów Stuartów) przywróciła tradycyjną wrogość między Wielką Brytanią a Francją, kończąc w ten sposób dochodową współpracę między angielską Jamajką a francuską Tortugą.

Zniszczenie Port Royal przez Trzęsienie ziemi w 1692 roku jeszcze bardziej zmniejszyło atrakcyjność Karaibów, niszcząc główny rynek piratów na ogrodzony łup.

Karaibscy gubernatorzy kolonialni zaczęli odrzucać tradycyjną politykę "żadnego pokoju poza linią", zgodnie z którą uważano, że wojna między wrogimi potęgami będzie trwała po przez wydawanie korsarskich Listów kaperskich, które nadal były by przyznanawane) na Karaibach niezależnie od traktatów pokojowych podpisanych w Europie; odtąd Prowizje (nagrody za zdobyte statki przeciwnika, tzw. "pryzy") byłyby przyznawane tylko w czasie wojny, a ich ograniczenia byłyby ściśle egzekwowane.

Co więcej, znaczna część Spanish Main została po prostu wyczerpana; Samo Maracaibo zostało splądrowane trzykrotnie w latach 1667-1678, podczas gdy Río de la Hacha zostało napadnięte pięć razy, a Tolú osiem.

W tym samym czasie mniej uprzywilejowane kolonie Anglii, w tym Bermudy, Nowy Jork i Rhode Island, zostały pozbawione gotówki przez Akty nawigacyjne.

Kupcy i gubernatorzy żądni pieniędzy byli skłonni przeoczyć, a nawet ubezpieczyć pirackie wyprawy; jeden z urzędników kolonialnych bronił pirata, ponieważ uważał, że "bardzo surowo jest wieszać ludzi, którzy sprowadzają złoto do tych prowincji".

Chociaż niektórzy z tych piratów operowali z Nowej Anglii i Środkowych Kolonii celował w bardziej odległe hiszpańskie kolonie na wybrzeżu Pacyfiku aż do lat 90. XVII wieku i później, Ocean Indyjski był bogatszym i bardziej kuszącym celem.

W tym czasie produkcja gospodarcza Indii przyćmiła europejską, zwłaszcza w przypadku towarów luksusowych o wysokiej wartości, takich jak jedwab i perkal, które stanowiły idealny łup piracki; w tym samym czasie żadna potężna flota nie pływała po Oceanie Indyjskim, narażając zarówno lokalną żeglugę, jak i statki różnych kompanii wschodnioindyjskich na ataki.
To przygotowało grunt pod słynne piractwo Thomasa Tew, Henry'ego Every, Roberta Culliforda i (choć jego wina pozostaje kontrowersyjna) Williama Kidda

Na rycinie Howarda Pyle pokazano Henry'ego Every sprzedającego swoje łupy . Zdobycie przez Every'ego statku Wielkich Mogołów, Ganj-i-Sawai w 1695 roku jest jednym z najbardziej dochodowych pirackich napadów, jakie kiedykolwiek przeprowadzono.

Okres po sukcesji hiszpańskiej, ok. 1715-1726

W 1713 i 1714 r. seria traktatów pokojowych zakończyła Wojnę o sukcesję hiszpańską (1701-1715).
W rezultacie tysiące marynarzy, w tym europejskich Korsarzy, którzy działali w Indiach Zachodnich, zostało zwolnionych ze służby wojskowej w czasie, gdy transatlantycki handel kolonialny zaczął się rozkwitać.
Ponadto europejscy marynarze, którzy zostali zmuszeni przez bezrobocie do pracy na pokładach statków handlowych (w tym Statkach niewolniczych), często z entuzjazmem porzucali ten zawód i zwracali się w stronę piractwa, dając kapitanom piratów stałą pulę rekrutów na różnych wybrzeżach po drugiej stronie Atlantyku.

W 1715 roku piraci rozpoczęli wielki nalot na hiszpańskich nurków próbujących odzyskać złoto z zatopionego galeonu skarbów Urca de Lima w pobliżu Florydy.
Jądrem sił pirackich była grupa byłych korsarzy angielskich, z których wszyscy wkrótce zostali okryci niesławą: Henry Jennings, Charles Vane, Samuel Bellamy, znany z Whydah Gally, Benjamin Hornigold i Edward England.
Atak się powiódł, ale wbrew ich oczekiwaniom gubernator Jamajki odmówił Jenningsowi i jego kohortom wydania łupów na jego wyspie.

Kiedy Kingston i upadający Port Royal były dla nich zamknięte, Hornigold, Jennings i ich towarzysze osiedlili się w Nassau, na Wyspie New Providence na Bahamach.

Nassau było domem dla tych piratów i ich wielu rekrutów aż do przybycia gubernatora Woodesa Rogersa w 1718 roku, co oznaczało Koniec Republiki Piratów.
Rogers i inni brytyjscy gubernatorzy mieli prawo ułaskawiać piratów na mocy Królewskiego Aktu Łaski (1717-1718) : podczas gdy Hornigold przyjął to ułaskawienie, aby zostać korsarzem, inni, tacy jak Czarnobrody, po ich ułaskawieniu wrócili do piractwa.

Transatlantycki ruch żeglugowy między Afryką, Karaibami i Europą zaczął gwałtownie rosnąć w XVIII wieku, model znany jako Handel trójstronny i stał się bogatym celem piractwa.
Statki handlowe płynęły z Europy do wybrzeży Afryki, handlując towarami przemysłowymi i bronią dla niewolników. Handlarze popłynęli następnie na Karaiby, aby sprzedać niewolników i wrócić do Europy z towarami takimi jak cukier, tytoń i kakao. Innym trójkątnym szlakiem handlowym statki przewoziły surowce, konserwy dorszowe i rum do Europy, gdzie część ładunku sprzedawano na towary przemysłowe, które (wraz z resztą pierwotnego ładunku) były następnie transportowane na Karaiby, gdzie wymieniano je na cukier i melasę, które (wraz z niektórymi artykułami przemysłowymi) przewożono następnie do Nowej Anglii.
Statki w trójstronnym handlu często zarabiały pieniądze na każdym przystanku

W ramach rozstrzygnięcia wojny o sukcesję hiszpańską brytyjska Kompania Morza Południowego uzyskała Asiento dr Negros, kontrakt rządu hiszpańskiego na dostawę niewolników do hiszpańskich kolonii Nowego Świata, który zapewnił brytyjskim kupcom i przemytnikom większy dostęp do wcześniej zamkniętych rynków hiszpańskich w Ameryce . Układ ten również w dużym stopniu przyczynił się do rozprzestrzeniania się piractwa na zachodnim Atlantyku. Żegluga do kolonii rozkwitła wraz z zalewem wykwalifikowanych marynarzy po wojnie. Spedytorzy handlowi wykorzystywali nadwyżkę siły roboczej do obniżania płac, chodzenia na skróty w celu maksymalizacji zysków i tworzenia niesmacznych warunków na swoich statkach. Marynarze handlowi cierpieli z powodu śmiertelności równie wysokiej lub wyższej niż transportowani niewolnicy. Warunki życia były tak złe, że wielu marynarzy zaczęło preferować bardziej swobodne życie jako piraci.
Zwiększony wolumen ruchu żeglugowego może również utrzymać dużą liczbę żerujących na nim bandytów.

W tym czasie wielu piratów było pierwotnie marynarzami Królewskiej Marynarki Wojennej, korsarzami lub marynarzami handlowymi.
Większość piratów miała doświadczenie w życiu na morzu i wiedziała, jak trudne mogą być warunki. Żeglarze króla często mieli bardzo mało jedzenia na morzu i kończyli chorując, głodując i umierając. Doprowadziło to do tego, że niektórzy marynarze opuścili króla i zamiast tego zostali piratami.
Pozwoliło to również piratom lepiej walczyć z marynarką wojenną.

W przeciwieństwie do innych marynarzy, piraci mieli surowe zasady dotyczące traktowania ich na statku.
Wbrew powszechnemu przekonaniu kapitanowie piratów nie sprawowali dyktatury nad resztą piratów na swoim statku. Na kapitanów trzeba było głosować i obowiązywały ich również surowe zasady.
Kapitan nie był lepiej traktowany (więcej jedzenia, lepsze warunki bytowe itp.) niż pozostali członkowie załogi i oczekiwano, że będzie traktował załogę z szacunkiem.

Stało to celowo w przeciwieństwie do kapitanów handlowych, którzy często okropnie traktowali swoje załogi. Wielu piratów służyło wcześniej na tych statkach handlowych i wiedziało, jak okropni potrafią być niektórzy kapitanowie. Z tego powodu na statkach często wdrażano rady złożone ze wszystkich członków załogi na statku. Niektóre rady były używane codziennie do podejmowania zwykłych decyzji, podczas gdy inne były używane jako system sądowy tylko wtedy, gdy wymagały tego incydenty kryminalne lub kwestie prawne. W każdym razie członkowie załogi statków pirackich często mieli taką samą władzę jak kapitan poza bitwą. Kapitan miał pełną władzę tylko w czasie bitwy i mógł zostać usunięty z tego stanowiska, jeśli wykazywał się tchórzostwem w obliczu wroga. Stało to celowo w przeciwieństwie do kapitanów handlowych, którzy często okropnie traktowali swoje załogi. Wielu piratów służyło wcześniej na tych statkach handlowych i wiedziało, jak okropni potrafią być niektórzy kapitanowie. Z tego powodu na statkach często wdrażano rady złożone ze wszystkich członków załogi na statku. Niektóre rady były używane codziennie do podejmowania zwykłych decyzji, podczas gdy inne były używane jako system sądowy tylko wtedy, gdy wymagały tego incydenty kryminalne lub kwestie prawne. W każdym razie członkowie załogi statków pirackich często mieli taką samą władzę jak kapitan poza bitwą. Kapitan miał pełną władzę tylko w czasie bitwy i mógł zostać usunięty z tego stanowiska, jeśli wykazywał się tchórzostwem w obliczu wroga. Stało to celowo w przeciwieństwie do kapitanów handlowych, którzy często okropnie traktowali swoje załogi. Wielu piratów służyło wcześniej na tych statkach handlowych i wiedziało, jak okropni potrafią być niektórzy kapitanowie. Z tego powodu na statkach często wdrażano rady złożone ze wszystkich członków załogi na statku. Niektóre rady były używane codziennie do podejmowania zwykłych decyzji, podczas gdy inne były używane jako system sądowy tylko wtedy, gdy wymagały tego incydenty kryminalne lub kwestie prawne. W każdym razie członkowie załogi statków pirackich często mieli taką samą władzę jak kapitan poza bitwą. Kapitan miał pełną władzę tylko w czasie bitwy i mógł zostać usunięty z tego stanowiska, jeśli wykazywał się tchórzostwem w obliczu wroga. Wielu piratów służyło wcześniej na tych statkach handlowych i wiedziało, jak okropni potrafią być niektórzy kapitanowie. Z tego powodu na statkach często wdrażano rady złożone ze wszystkich członków załogi na statku. Niektóre rady były używane codziennie do podejmowania zwykłych decyzji, podczas gdy inne były używane jako system sądowy tylko wtedy, gdy wymagały tego incydenty kryminalne lub kwestie prawne. W każdym razie członkowie załogi statków pirackich często mieli taką samą władzę jak kapitan poza bitwą. Kapitan miał pełną władzę tylko w czasie bitwy i mógł zostać usunięty z tego stanowiska, jeśli wykazywał się tchórzostwem w obliczu wroga. Wielu piratów służyło wcześniej na tych statkach handlowych i wiedziało, jak okropni potrafią być niektórzy kapitanowie. Z tego powodu na statkach często wdrażano rady złożone ze wszystkich członków załogi na statku. Niektóre rady były używane codziennie do podejmowania zwykłych decyzji, podczas gdy inne były używane jako system sądowy tylko wtedy, gdy wymagały tego incydenty kryminalne lub kwestie prawne. W każdym razie członkowie załogi statków pirackich często mieli taką samą władzę jak kapitan poza bitwą. Kapitan miał pełną władzę tylko w czasie bitwy i mógł zostać usunięty z tego stanowiska, jeśli wykazywał się tchórzostwem w obliczu wroga. podczas gdy inne były używane jako system sądowy tylko wtedy, gdy wymagały tego incydenty kryminalne lub kwestie prawne. W każdym razie członkowie załogi statków pirackich często mieli taką samą władzę jak kapitan poza bitwą. Kapitan miał pełną władzę tylko w czasie bitwy i mógł zostać usunięty z tego stanowiska, jeśli wykazywał się tchórzostwem w obliczu wroga. podczas gdy inne były używane jako system sądowy tylko wtedy, gdy wymagały tego incydenty kryminalne lub kwestie prawne. W każdym razie członkowie załogi statków pirackich często mieli taką samą władzę jak kapitan poza bitwą.

Kapitan miał pełną władzę tylko w czasie bitwy i mógł zostać usunięty z tego stanowiska, jeśli wykazywał się tchórzostwem w obliczu wroga.
Miał też być odważny w walce. Piraci nie chcieli, aby sprawy skończyły się tak samo, jak na okręcie marynarki wojennej.

Powrót rundy piratów

W latach 1719-1721 Edward England, John Taylor, Olivier Levasseur i Christopher Condent operowali z Madagaskaru.

Taylor i Levasseur zdobyli największą nagrodę w historii Złotego Wieku Piractwa, grabież Portugalczyka z Indii Wschodnich Nossa Senhora Do Cabo na Reunion w 1721 r., kradnąc diamenty i inne skarby o łącznej wartości 800 000 funtów.

Condent był również odnoszącym sukcesy piratem, ale England nie.

Został uwięziony na Komorach przez Taylora i Levasseura w 1721 roku i zmarł niedługo potem.
Pomimo sukcesu Taylora i Levasseura, Runda Piratów szybko ponownie upadła.

Edward Teach, osławiony "Czarnobrody", zginął w bitwie w walce z okrętem marynarki wojennej porucznika Roberta Maynarda
Podobno został pchnięty nożem dwadzieścia razy i pięć razy postrzelony przed śmiercią.

Odcięta głowa Czarnobrodego zwisająca z bukszprytu Maynarda

Piraci epoki tzw. "Złotego wieku piratwa"

Wielu z najbardziej znanych piratów w tradycji historycznej wywodzi się ze Złotego Wieku Piractwa:

"Czarny Sam" Bellamy, kapitan statku Whydah Gally, zaginął podczas burzy u wybrzeży Cape Cod w 1717 roku. Bellamy był powszechnie znany jako "Robin Hood piratów" i szczycił się ideologicznymi uzasadnieniami piractwa.
Stede Bonnet, bogaty właściciel ziemski z Barbadosu, został piratem wyłącznie w poszukiwaniu przygód. Bonnet był kapitanem 10-działowego Slupu o nazwie Revenge i napadał na statki u wybrzeży Wirginii w 1717 r. Został złapany i powieszony w 1718 r.
Henry Every, jeden z niewielu głównych kapitanów piratów, który przeszedł na emeryturę ze swoimi łupami, nie będąc aresztowanym ani zabitym w bitwie. Słynie z przechwytywania bajecznie bogatego statku Imperium Mogołów Ganj-i-Sawai w 1695 roku.
Olivier Levasseur, znany również jako La Buse, jedyny duży francuski pirat w Nassau, który często był kojarzony z Hornigoldem, Bellamym, Kennedym i Taylorem.
William Fly, którego egzekucja w 1726 roku została wykorzystana przez historyka Marcusa Redikera do oznaczenia końca "Złotego Wieku Piratów".
William "Kapitan" Kidd, stracony za piractwo w Execution Dock w Londynie w 1701 roku, słynie z "zakopanego skarbu", który rzekomo pozostawił.
Edward Low, urodzony w Westminster, był aktywny w latach 1721-1724, nigdy nie został schwytany i był znany z torturowania swoich ofiar przed ich zabiciem; odciął uszy, usta i nosy.
Henry Morgan, korsarz, który napadł na Hiszpanów i zajął Miasto Panama , zanim doszczętnie je spalił. Miał zostać stracony w Anglii, ale zamiast tego został pasowany na rycerza i mianowany gubernatorem Jamajki Zmarł śmiercią naturalną w 1688 roku.
John "Calico Jack" Rackham, znany ze współpracy z piratkami Anne Bonny i Mary Read, został schwytany, a następnie powieszony i spalony na szubienicy w pobliżu Port Royal na Jamajce w 1720 roku.
Bartholomew "Black Bart" Roberts jest uważany przez wielu za najbardziej utytułowanego zachodniego pirata wszechczasów z ponad 400 zdobytymi statkami.
Edward "Czarnobrody" Teach (Strzecha), działający w latach 1716-1718, jest chyba najbardziej znanym piratem wśród krajów anglojęzycznych. Najsłynniejszym statkiem Czarnobrodego był Queen Anne's Revenge, nazwany w odpowiedzi na koniec Wojny królowej Anny. Został zabity przez jednego z członków załogi porucznika Roberta Maynarda w 1718 roku.
Charles Vane, szczególnie brutalny i zatwardziały pirat, który służył pod dowództwem Henry Jenningsa, zanim wyruszył na własną rękę. Surowy i niepopularny wśród swojej załogi, Vane został uwięziony, zanim został schwytany i powieszony w 1721 roku.
Benjamin Hornigold, angielski pirat, który pomógł założyć Republikę Piratów i był mentorem Czarnobrodego, zanim przyjął królewskie ułaskawienie i został Łowcą piratów.
Amaro Pargo, wybitny hiszpański korsarz, który zdominował trasę między Kadyksem a Karaibami. Jego postać została otoczona aureolą romantyzmu i legend, które łączyły go z piractwem, ukrytymi skarbami i nielegalnymi romansami. Na marmurowym nagrobku jego grobowca w San Cristóbal de La Laguna wyryta jest czaszka, która mruga jego prawym okiem dwoma skrzyżowanymi piszczelami.

Kobiety piraci

Najbardziej znanymi piratkami były Anne Bonny, Mary Read i Rachel Wall

Anne Bonny (1697-1721) zyskała złą reputację w Nassau.
Kiedy nie mogła opuścić wcześniejszego małżeństwa, uciekła ze swoim kochankiem, Calico Jackiem Rackhamem

Mary Read była przez całe życie przebierana przez matkę za chłopca i spędziła trochę czasu w brytyjskim wojsku. Przybyła do Indii Zachodnich (Karaiby) po opuszczeniu męża i dołączyła do załogi Calico Jacka po tym, jak zaatakował statek, na którym była.
Na początku wyjawiła swoją płeć tylko Bonny, ale ujawniła się otwarcie, gdy Rackham oskarżył ją o romans z Bonny.

Spekulowano, że natura relacji między Bonny, Read i Rackham jest romantyczna i / lub seksualna w różnych kombinacjach, chociaż nie ma ostatecznego dowodu.
W książce Davida Cordingly'ego, Women Sailors and Sailors' Women: An Untold Maritime History z 2001 roku Cordingly sugeruje, że Bonny i Read byli zaangażowani seksualnie.

Kiedy ich statek został zaatakowany w 1720 roku, Bonny, Read i nieznany mężczyzna byli jedynymi, którzy go bronili; pozostali członkowie załogi byli zbyt pijani, by walczyć.
W końcu zostali schwytani i aresztowani. Po ich schwytaniu obie kobiety zostały skazane za piractwo i skazane na śmierć, ale wstrzymały egzekucję, twierdząc, że są w ciąży Read zmarł w więzieniu kilka miesięcy później, wielu uważa, że ??miała gorączkę lub powikłania porodowe.
Bonny zniknęła z dokumentów historycznych i nie istnieje żaden zapis jej egzekucji ani porodu.

Berberyjscy piraci lub korsarze

Główny artykuł: Piraci Berberyjscy

Cornelis Hendricksz Vroom, Hiszpańscy żołnierze walczący z berberyjskimi korsarzami, 1615.

Piraci berberyjscy byli piratami i korsarzami, którzy operowali z portów Afryki Północnej ("Wybrzeża Berberyjskie") w Algierze, Maroku, Salé, Trypolisie i Tunisie, żerując na żegludze na zachodnim Morzu Śródziemnym od czasów wypraw krzyżowych, a także na statkach w drodze do Azji wokół Afryki aż do początku XIX wieku.

Nadmorskie wioski i miasta Włoch, Hiszpanii i Wysp Morza Śródziemnego były przez nich często atakowane, a długie połacie wybrzeży włoskich i hiszpańskich zostały prawie całkowicie opuszczone przez ich mieszkańców; od XVII wieku piraci berberyjscy od czasu do czasu wpływali na Atlantyk i uderzali tak daleko na północ, jak Islandia
Według Roberta Davisa od 1 miliona do 1,25 miliona Europejczyków zostało schwytanych przez berberyjskich piratów i sprzedanych jako Niewolnicy w Afryce Północnej między XVI a XIX wiekiem.

Piraci berberyjscy rozkwitali na początku XVII wieku, kiedy nowe żaglowce autorstwa Simona de Dansera umożliwiły północnoafrykańskim najeźdźcom po raz pierwszy odważne pokonanie Atlantyku i wód Morza Śródziemnego. Mówi się, że w samym Algierze więziono ponad 20 000 jeńców.

Bogatym pozwolono się odkupić, ale biednych skazano na niewolę.
Ich panowie okazjonalnie pozwalali im zapewnić sobie wolność poprzez wyznawanie islamu
Wielu ludzi o dobrej pozycji społecznej - Niemcy, Włosi, Hiszpanie i angielscy podróżnicy na południu - było przez pewien czas w niewoli.

W 1627 roku Islandia była przedmiotem najazdów znanych jako Porwania tureckie.
Mówi się, że Murat Reis wziął 400 jeńców; 242 jeńców zostało później sprzedanych w niewolę na Wybrzeżu Berberyjskim
Piraci zabierali tylko ludzi młodych iw dobrej kondycji fizycznej.

Wszyscy stawiający opór zostali zabici, a starców zgromadzono w kościele, który podpalono.
Wśród schwytanych był Ólafur Egilsson, który został wykupiony w następnym roku i po powrocie na Islandię napisał niewolniczą opowieść o swoim doświadczeniu.
Innym słynnym jeńcem z tego nalotu był Gu?rí?ur Símonardóttir Spląsrowanie Vestmannaeyjar jest znany w historia Islandii jako Tyrkjaráni

Podczas gdy piraci są zwykle przedstawiani z przepaskami na oczy, jest to w dużej mierze mit wywodzący się z dziewiętnastowiecznych powieści i opowieści o korsarzach, które obejmowały zapłatę za utracone oko.
Niewielu historycznych piratów nosiło przepaski na oczach, chociaż niektórzy, jak XVIII-wieczny arabski pirat Rahmah ibn Jabir al-Jalahimah, tak robili.

Podczas gdy ogólnie uważa się, że złoty wiek piratów europejskich i amerykańskich zakończył się między 1710 a 1730 rokiem, dobrobyt piratów berberyjskich trwał do początku XIX wieku.
W przeciwieństwie do mocarstw europejskich, młode Stany Zjednoczone odmówiły oddania hołdu państwom Barbary i odpowiedziały Pierwszą wojną Berberyjską i Drugą wojną Barberyjską przeciwko Afryce Północnej, kiedy piraci z Wybrzeża Berberyjskiego schwytali i zniewolili amerykańskich marynarzy.

Bukanierzy

Bukanierzy działali głównie na Karaibach. Pochodzili z Tortugi około XVII wieku jako myśliwi, ale stali się "piratami", gdy urzędnicy rządowi płacili grupom mężczyzn za atakowanie i plądrowanie hiszpańskich statków.
Ci korsarze zaczęli później atakować każdy wartościowy statek, wroga lub nie.

Korsarze

Korsarze byli osobami prywatnymi, które brały udział w działaniach wojennych na morzu w ramach komisji wojennej. Komisje były znane jako "Listy kaperskie", co dawało im uprawnienia do napadania na statki wroga i zwolnienie z zarzutów piractwa.
Korsarze istnieli już od średniowiecza, gdzie wysyłano "listy odwetowe" do armatorów pragnących zemścić się za utratę własnego statku

Odnośniki

Na początku XVIII wieku tolerancja dla korsarzy była słaba we wszystkich narodach.
Po podpisaniu Traktatu utrechckiego nadmiar wyszkolonych marynarzy bez zatrudnienia był zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem dla wszystkich piratów. Początkowo nadwyżka ludzi spowodowała znaczne zwielokrotnienie liczby piratów.

To nieuchronnie doprowadziło do splądrowania większej liczby statków, co bardziej nadwyrężyło handel dla wszystkich narodów europejskich. W odpowiedzi narody europejskie wzmocniły własne floty, aby zapewnić lepszą ochronę kupcom i polować na piratów.
Nadmiar wykwalifikowanych marynarzy oznaczał, że istniała duża pula, którą można było zwerbować również do marynarki wojennej

Piractwo wyraźnie spadało do 1720 roku. Złoty wiek piractwa nie trwał dekady.

Wydarzenia drugiej połowy 1718 roku (w tym przybycie gubernatora Woodesa Rogersa do Nassau) stanowią punkt zwrotny w historii piractwa w Nowym Świecie.
Bez bezpiecznej bazy i przy rosnącej presji sił morskich łaziki straciły impet.
Pokusa hiszpańskich skarbów osłabła, a myśliwi stopniowo stali się zwierzyną.

Na początku 1719 roku pozostali piraci uciekali.
Większość z nich skierowała się do Afryki Zachodniej, chwytając słabo bronionych Statków handlarzy niewolników.
Przykładem była Afrykańska eskapada Bartholomew Robertsa, którego śmierć w dniu 5 lutego 1722 roku w tzw. Bitwie o Cape Lopez, (opodal Niewolniczego Portu Calabar), w starciu z Łowcą piratów, Kapitanem Chalonerem Ogle wielu uważa za Koniec Złotego Wieku Piractwa.

Wpływ na kulturę popularną

Główny artykuł: Piraci w sztuce i kulturze popularnej

Historie i historie ze Złotego Wieku stanowią podstawę wielu współczesnych przedstawień piratów i piractwa.

Ogólna historia piratów (1724), Kapitana Charlesa Johnsona jest głównym źródłem biografii wielu znanych piratów Złotego Wieku, dostarczając obszernego opisu tego okresu.
Nadając niemal mityczny status bardziej barwnym postaciom, takim jak osławieni angielscy piraci Czarnobrody i Calico Jack (John Rackham), jest prawdopodobne, że autor użył znacznej licencji w swoich relacjach z pirackich rozmów.

W 2002 roku angielski historyk marynarki wojennej David Cordingly napisał wstęp do książki Johnsona z 1724 r., stwierdzając:
"powiedziano i wydaje się, że nie ma powodu, aby to kwestionować, że kapitan Johnson stworzył nowoczesną koncepcję piratów".

Książka Johnsona wywarła wpływ na piracką literaturę Roberta Louisa Stevensona i JM Barrie.

Takie dzieła literackie jak Wyspa skarbów, R.L. Stevensona i Piotruś Pan Barrie'go, choć romantyczne, w swoich fabułach mocno czerpały z piratów i piractwa.

Pojawiły się różne twierdzenia i spekulacje na temat ich ogólnego wizerunku, stroju, mody, ubioru itp., które przyczyniły się do ich fantazyjnej tajemnicy i wiedzy.
Na przykład mężczyźni nosili kolczyki, ponieważ wartość złotego lub srebrnego kolczyka miała opłacić ich pogrzeb, gdyby zaginęli na morzu, a ich ciało zostało wyrzucone na brzeg.
Noszono je również z przesądnych powodów, wierząc, że metale szlachetne mają magiczną moc uzdrawiania.

Niedawno nawet mniej dokładne przedstawienia piratów z epoki historycznej (np. Dzień Mówienia jak Pirat) wysunęły się na pierwszy plan.
Jednak zjawiska te posłużyły jedynie do wzmocnienia romantycznego obrazu piractwa i jego grzebiących skarby awanturników (ang.Swashbuckler) w kulturze popularnej.

tzw. "Złoty wiek piractwa (lata 1650-1720)