Następcami Elżbiety zostali pierwsi monarchowie Stuart, Jakub I i Karol I, którzy nie pozwalali na korsarstwo.
Zdesperowana, by sfinansować kosztowną Wojnę o sukcesję hiszpańską, Królowa Anna wznowiła korsarstwo, a nawet usunęła potrzebę stosowania procentu suwerena jako zachęty.

Władcy nadal udzielali licencji brytyjskim korsarzom przez całe stulecie, chociaż w latach 1785-1823 istniało wiele jednostronnych i dwustronnych deklaracji ograniczających korsarstwo.
Pomogło to w ustaleniu osobowości korsarza jako bohaterskich patriotów.
Brytyjscy korsarze ostatnio pojawili się masowo podczas wojen napoleońskich

Ludzie Woodesa Rogersa szukają hiszpańskich dam w poszukiwaniu ich klejnotów w Guayaquil, 1709

Anglia i Szkocja uprawiały korsarstwo zarówno osobno, jak i razem po tym, jak zjednoczyły się , tworząc Królestwo Wielkiej Brytanii w 1707 roku. Był to sposób na zdobycie dla siebie części bogactwa, które Hiszpanie i Portugalczycy zabierali z Nowego Świata , zanim rozpoczęli własny trans- Osada atlantycka i sposób na zapewnienie potęgi morskiej, zanim pojawiła się silna Królewska Marynarka Wojenna .

Sir Andrew Barton , Lord Wysoki Admirał Szkocji , poszedł za przykładem swojego ojca, któremu Jakub III ze Szkocji nadał listy firmowe, aby polować na żeglugę angielską i portugalską w 1485 roku; listy we właściwym czasie zostały ponownie wydane synowi. Barton zginął po spotkaniu z Anglikami w 1511 roku.

Sir Francis Drake , który miał bliskie kontakty z władcą, był odpowiedzialny za pewne uszkodzenia hiszpańskiej żeglugi, a także ataki na hiszpańskie osady w Ameryce w XVI wieku. Brał udział w udanej angielskiej obronie przeciwko hiszpańskiej Armadzie w 1588 roku, choć był również częściowo odpowiedzialny za niepowodzenie angielskiej Armady przeciwko Hiszpanii w 1589 roku.

Sir George Clifford, 3.hrabia Cumberland , był odnoszącym sukcesy korsarzem przeciwko hiszpańskiej żegludze na Karaibach . Zasłynął również z krótkotrwałego zdobycia w 1598 roku Fortu San Felipe del Morro , cytadeli chroniącej San Juan w Puerto Rico . Przybył do Puerto Rico 15 czerwca 1598 r., Ale do listopada tego roku Clifford i jego ludzie uciekli z wyspy z powodu zaciekłego oporu cywilów. Zyskał wystarczający prestiż dzięki swoim wyczynom morskim, aby zostać oficjalnym czempionem królowej Elżbiety I. Clifford stał się niezwykle bogaty dzięki korsarstwu, ale większość swoich pieniędzy stracił na hazardzie na wyścigach konnych.

Akcja między angielskim statkiem a okrętami Piratów (korsarzy) berberyjskich

Kapitan Christopher Newport poprowadził więcej ataków na hiszpańską żeglugę i osady niż jakikolwiek inny angielski korsarz. Jako młody człowiek Newport popłynął z Sir Francisem Drake'em w ataku na hiszpańską flotę w Kadyksie i brał udział w klęsce Anglii nad hiszpańską Armadą. Podczas wojny z Hiszpanią Newport przejął fortuny hiszpańskich i portugalskich skarbów w zaciekłych bitwach morskich w Indiach Zachodnich jako korsarz królowej Elżbiety I. Stracił rękę podczas zdobywania hiszpańskiego statku podczas wyprawy w 1590 r., ale mimo to kontynuował korsarstwo, skutecznie blokując zachodnią Kubę w następnym roku. W 1592 roku Newport zdobyło portugalskie karakiMadre de Deus (Matka Boża), wyceniona na 500 000 funtów.

Sir Henry Morgan był odnoszącym sukcesy korsarzem. Działając poza Jamajką, prowadził wojnę przeciwko hiszpańskim interesom w regionie, często stosując przebiegłą taktykę. Jego operacja była podatna na okrucieństwo wobec tych, których schwytał, w tym tortury w celu uzyskania informacji o łupach, aw jednym przypadku wykorzystywanie księży jako żywych tarcz . Pomimo zarzutów za niektóre z jego ekscesów, był generalnie chroniony przez Sir Thomasa Modyforda , gubernatora Jamajki. Zabrał ogromną ilość łupów, a także wysadził swoich korsarzy na brzeg i zaatakował fortyfikacje lądowe, w tym splądrował miasto Panama z zaledwie 1400 załogą. ^[19]

Inni brytyjscy korsarze to Fortunatus Wright , Edward Collier , Sir John Hawkins , jego syn Sir Richard Hawkins , Michael Geare i Sir Christopher Myngs . Znani brytyjscy korsarze kolonialni w Nowej Szkocji to Alexander Godfrey z brygu Rover i Joseph Barss ze szkunera Liverpool Packet . Ten ostatni szkuner zdobył ponad 50 amerykańskich statków podczas wojny 1812 roku .

Bermudy

Angielska kolonia Bermudy (lub Somers Isles ), zasiedlona przypadkowo w 1609 roku, była wykorzystywana jako baza dla angielskich korsarzy od czasu, gdy oficjalnie stała się częścią terytorium Virginia Company w 1612 roku, zwłaszcza dla statków należących do hrabiego Warwick , od którego pochodzi nazwa parafii Warwick na Bermudach (nazwa Warwick od dawna kojarzona była z najazdami handlowymi, czego przykładem jest statek Newport , uważany za zabrany Hiszpanom przez Warwicka Królaw XV wieku). Wielu Bermudów było zatrudnionych jako załoga na pokładzie korsarzy przez całe stulecie, chociaż kolonia była głównie poświęcona uprawom dochodowym, aż do przejścia z nieudanej gospodarki rolnej na morze po rozwiązaniu Somers Isles Company w 1684 r . który nadzorował kolonię od 1615 r.). Z łączną powierzchnią 54 kilometrów kwadratowych (21 2) i pozbawionymi jakichkolwiek zasobów naturalnych innych niż cedr bermudzki , koloniści w pełni poświęcili się handlowi morskiemu, rozwijając szybki slup bermudzki, który dobrze nadawał się zarówno do handlu, jak i do najazdów handlowych. Bermudzkie statki handlowe zwracały się do korsarstwa przy każdej okazji w XVIII wieku, żerując na żegludze Hiszpanii, Francji i innych narodów podczas serii wojen, w tym wojny dziewięcioletniej 1688-1697 ( wojna króla Williama ) ; wojna królowej Anny z lat 1702-1713 ; ^[20] [21] 1739-1748 Wojna o ucho Jenkinsa ; wojna o sukcesję austriacką w latach 1740-1748 ( wojna króla Jerzego ); wojna siedmioletnia 1754-1763 (znana w Stanach Zjednoczonych jako wojna francusko-indyjska), konflikt ten był druzgocący dla floty handlowej kolonii. W czasie wojny z Bermudów operowało piętnastu korsarzy, ale straty przewyższały zdobycze; amerykańska wojna o niepodległość w latach 1775-1783 ; oraz wojna angielsko-hiszpańska 1796-1808 . ^[22] [23] W połowie XVIII wieku Bermudy wysyłały na morze dwa razy więcej korsarzy niż którakolwiek z kolonii kontynentalnych. Zwykle opuszczali Bermudy z bardzo dużymi załogami. Ta przewaga siły roboczej była niezbędna do pokonania załóg większych statków, którym często brakowało wystarczającej liczby członków załogi, aby stawić silną obronę. Dodatkowi członkowie załogi byli również przydatni jako załogi nagród za zwrot przechwyconych statków.

Bahamy, które zostały wyludnione z rdzennych mieszkańców przez Hiszpanów, zostały zasiedlone przez Anglię, poczynając od Eleutheran Adventurers , dysydenckich purytanów wypędzonych z Bermudów podczas angielskiej wojny domowej . Ataki hiszpańskie i francuskie zniszczyły New Providence w 1703 roku, tworząc twierdzę dla piratów i stało się cierniem w boku brytyjskiego handlu kupieckiego przez ten obszar. W 1718 roku Wielka Brytania mianowała Woodesa Rogersa gubernatorem Bahamówi wysłał go na czele sił, by odzyskać osadę. Jednak przed jego przybyciem piraci zostali zmuszeni do poddania się przez siły bermudzkich korsarzy, którym gubernator Bermudów wydał listy firmowe .

Bermudy Gazette z dnia 12 listopada 1796 r., Wzywająca do korsarstwa przeciwko Hiszpanii i jej sojusznikom podczas wojny anglo-hiszpańskiej w latach 1796-1808 oraz z ogłoszeniami dla załogi dwóch statków korsarskich.

Bermudy de facto kontrolowały Wyspy Tureckie , z ich lukratywnym przemysłem solnym, od końca XVII wieku do początku XIX wieku. Bahamy podejmowały nieustanne próby przejęcia Turków dla siebie. Kilkakrotnie wiązało się to z przejmowaniem statków bermudzkich handlarzy solą. Mówiono, że przez większą część XVIII wieku między statkami bermudzkimi i bahamskimi istniał wirtualny stan wojny. Kiedy bermudzki slup Seaflower został zajęty przez Bahamczyków w 1701 roku, odpowiedzią gubernatora Bermudów, kapitana Benjamina Bennetta , było wystawienie listów firmowych statkom bermudzkim. W 1706 roku siły hiszpańskie i francuskie wyparły Bermudów, ale trzy lata później same zostały wyparte przez bermudzkiego korsarza, kapitana Lewisa Middletona. Jego statek, Rose , zaatakował hiszpańskiego i francuskiego korsarza trzymającego w niewoli angielski statek. Pokonując dwa statki wroga, Rose następnie oczyścił trzydziestoosobowy garnizon pozostawiony przez Hiszpanów i Francuzów. ^[24]

Pomimo silnych nastrojów popierających rebeliantów, zwłaszcza na wczesnym etapie, korsarze bermudzcy równie agresywnie zwrócili się przeciwko amerykańskiej żegludze podczas amerykańskiej wojny o niepodległość . Znaczenie korsarstwa dla gospodarki Bermudów wzrosło nie tylko z powodu utraty większości kontynentalnego handlu Bermudów, ale także przez ustawę Palliser Act , która zabraniała bermudzkim statkom połowów na Wielkich Brzegach . Bermudzki handel ze zbuntowanymi koloniami amerykańskimi faktycznie trwał przez całą wojnę. Niektórzy historycy przypisują dużą liczbę slupów bermudzkich (szacowanych na ponad tysiąc) zbudowanych na Bermudach jako korsarzy i sprzedawanych nielegalnie Amerykanom jako umożliwiających zbuntowanym koloniom zdobycie niepodległości. ^[25]Ponadto Amerykanie byli zależni od tureckiej soli, a sto beczek prochu skradziono z bermudzkiego magazynu i dostarczono rebeliantom zgodnie z planem pułkownika Henry'ego Tuckera i Benjamina Franklina oraz na prośbę George'a Washingtona , w zamian za co Kontynentalny Kongres zezwolił na sprzedaż dostaw na Bermudy, które były uzależnione od produktów amerykańskich. Rzeczywistość tej współzależności nie stłumiła entuzjazmu, z jakim bermudzcy korsarze zwracali się do swoich niegdysiejszych rodaków.

Amerykański kapitan marynarki wojennej, któremu nakazano wyprowadzić swój statek z portu w Bostonie, aby wyeliminować parę bermudzkich statków korsarskich, które wyławiały statki przeoczone przez Królewską Marynarkę Wojenną, wrócił sfrustrowany, mówiąc: nasza". ^[26] Około 10 000 Bermudów wyemigrowało w latach poprzedzających uzyskanie przez Amerykę niepodległości, głównie do kolonii amerykańskich. Wielu Bermudów zajmowało eksponowane stanowiska w amerykańskich portach morskich, skąd kontynuowali handel morski (kupcy bermudzcy kontrolowali większość handlu przez porty takie jak Charleston w Południowej Karolinie , a bermudzcy stoczniowcy wpłynęli na rozwój amerykańskich statków, takich jak szkuner Chesapeake Bay ), ^{[ 22][27] [28]} , a podczas rewolucji wykorzystali swoją wiedzę o Bermudach i Bermudach, a także o swoich statkach, dla sprawy rebeliantów. W bitwie pod Wreck Hill w 1777 roku bracia Charles i Francis Morgan, członkowie dużej bermudzkiej enklawy, która dominowała w Charleston w Karolinie Południowej i okolicach od czasu osadnictwa, [29] [30] byli kapitanami dwóch ^slupów ( Fair American i The Experiment , odpowiednio), przeprowadził jedyny atak na Bermudy w czasie wojny. Celem był fort, który strzegł mało używanego przejścia przez otaczającą go linię rafy. Po tym, jak żołnierze obsługujący fort zostali zmuszeni do opuszczenia go, ostrzeliwali jego działa i uciekli, zanim nadeszły posiłki. ^[31]

Slup bermudzki zaangażowany jako korsarz.

Kiedy Amerykanie schwytali bermudzkiego korsarza Regulator , odkryli, że praktycznie cała jego załoga była czarnymi niewolnikami. Władze w Bostonie zaoferowały tym mężczyznom wolność, ale wszystkich 70 zdecydowało się traktować ich jak jeńców wojennych . Wysłani jako tacy do Nowego Jorku na slupie Duxbury , zajęli statek i popłynęli nim z powrotem na Bermudy. ^[32] Lista nagród zdobytych i przywiezionych do portu na Bermudach między 4 kwietnia 1782 a 4 kwietnia 1783|Sto trzydzieści nagród zostało przywiezionych na Bermudy w roku od 4 kwietnia 1782 do tylko 4 kwietnia 1783 r., w tym trzy statki Royal Naval, a pozostała część przez korsarzy. ^{[33] [ nieudana weryfikacja]}

Wojna 1812 roku była świadkiem bisu korsarstwa bermudzkiego, który wygasł po latach dziewięćdziesiątych XVIII wieku. Upadek korsarstwa bermudzkiego był częściowo spowodowany rozbudową bazy marynarki wojennej na Bermudach , co zmniejszyło zależność Admiralicji od korsarzy na zachodnim Atlantyku, a częściowo udanymi amerykańskimi procesami sądowymi i roszczeniami odszkodowawczymi wnoszonymi przeciwko brytyjskim korsarzom, duża część które były wymierzone wprost w Bermudów. ^[34] Podczas wojny 1812 r. korsarze bermudzcy schwytali 298 statków, czyli około 19% z 1593 statków schwytanych przez brytyjską marynarkę wojenną i statki korsarskie między Wielkimi Jeziorami a Indiami Zachodnimi. ^[35]

Wśród bardziej znanych (tubylców i imigrantów) bermudzkich korsarzy byli Hezekiah Frith , Bridger Goodrich, ^[36] Henry Jennings , Thomas Hewetson, ^[37] i Thomas Tew

Główny artykuł: Kolonia na wyspie Providence

Bermudy były również zaangażowane w korsarstwo z krótkotrwałej angielskiej kolonii na Isla de Providencia , u wybrzeży Nikaragui. Kolonia ta została początkowo zasiedlona głównie przez Bermudy, a około osiemdziesięciu Bermudów przeniosło się do Providence w 1631 r. Chociaż kolonia miała służyć do uprawy roślin dochodowych, jej położenie w sercu kontrolowanego przez Hiszpanię terytorium zapewniło, że szybko stała się bazą za korsarstwo.

Korsarz z Bermudów, Daniel Elfrith , podczas wyprawy korsarskiej z kapitanem Sussexem Camockiem z kory Somer Ilands (renderowanie " Somers Isles ", alternatywnej nazwy wysp Bermudów) w 1625 r. Odkrył dwie wyspy u wybrzeży Nikaragui , 80 kilometrów (50 mil) od siebie. Camock został z 30 swoimi ludźmi, aby zbadać jedną z wysp, San Andrés, podczas gdy Elfrith zabrał Warwicke z powrotem na Bermudy, przynosząc wieści o Providence Island. Gubernator Bermudów Bell napisał w imieniu Elfritha do Sir Nathaniela Richa, biznesmena i kuzyna hrabiego Warwick (imiennika parafii Warwick), który przedstawił propozycję kolonizacji wyspy, zwracając uwagę na jej strategiczne położenie "leżące w sercu Indii i ujściu Hiszpanów". Elfrith został mianowany admirałem sił zbrojnych kolonii w 1631 roku, pozostając ogólnym dowódcą wojskowym przez ponad siedem lat. W tym czasie Elfrith służył jako przewodnik dla innych korsarzy i kapitanów przybywających na Karaiby. Elfrith zaprosił na wyspę znanego korsarza Diego el Mulato. Samuel Axe, jeden z dowódców wojskowych, przyjął również listy firmowe od Holendrów zezwalające na korsarstwo.

Hiszpanie nie słyszeli o kolonii na wyspie Providence aż do 1635 roku, kiedy schwytali kilku Anglików w Portobelo , na Przesmyku Panamskim . Francisco de Murga , gubernator i kapitan generalny Cartageny , wysłał kapitana Gregorio de Castellar y Mantilla i inżyniera Juana de Somovilla Texada, aby zniszczyli kolonię. ^[38] Hiszpanie zostali odparci i zmuszeni do odwrotu "w pośpiechu i nieładzie". ^[39] Po ataku król Karol I, król Anglii, 21 grudnia 1635 r. wystosował listy firmowe do Providence Island Company zezwalające na najazdy na Hiszpanów w odwecie zanalot, który zniszczył angielską kolonię na Tortudze wcześniej w 1635 r. ( Tortuga znalazła się pod ochroną Providence Island Company. W 1635 r. flota hiszpańska najechała na Tortugę. 195 kolonistów zostało powieszonych, a 39 jeńców i 30 niewolników zostało schwytanych). Firma mogła z kolei wystawiać listy firmowe podwykonawcom, którzy wykorzystywali wyspę jako bazę, za opłatą. Wkrótce stało się to ważnym źródłem dochodów. W ten sposób firma zawarła umowę z kupcem Maurice'em Thompsonem, na mocy której Thompson mógł wykorzystać wyspę jako bazę w zamian za 20% łupu. ^[40]

W marcu 1636 roku Kompania wysłała kapitana Roberta Hunta na Błogosławieństwo , aby objął stanowisko gubernatora tego, co było teraz postrzegane jako baza korsarska. ^[41] Kontynuowano grabieże, co doprowadziło do narastania napięć między Anglią a Hiszpanią, w których formalnie rzecz biorąc nadal panował pokój.

11 lipca 1640 r. Ambasador Hiszpanii w Londynie ponownie złożył skargę, mówiąc, że

rozumie, że niedawno przywiózł na wyspę Wight jeden, kapitan James Reskinner [ James Reiskimmer, statek bardzo bogato wyładowany srebrem, złotem, diamentami, perłami, klejnotami i wieloma innymi cennymi towarami, zabranymi przez niego na mocy zlecenie wspomnianego hrabiego [Warwick] od poddanych Jego Królewskiej Mości ... ku nieskończonej krzywdzie i hańbie Jego Królewskiej Mości, aby znaleźć się w ten sposób zraniony i zgwałcony, a jego poddani w ten sposób zepsuci, okradzeni, zubożeni i zamordowani w najwyższym czasie pokoju, przymierza i przyjaźni z Waszą Wysokością. ^[42]

Nathaniel Butler , były gubernator Bermudów, był ostatnim pełnym gubernatorem wyspy Providence, zastępując Roberta Hunta w 1638 r. Butler wrócił do Anglii w 1640 r., przekonany, że fortyfikacje są odpowiednie, zastępując gubernatora kapitana Andrew Cartera. ^[43]

W 1640 roku don Melchor de Aguilera , gubernator i kapitan generalny Kartageny, postanowił usunąć nieznośną plagę piratów na wyspie. Korzystając z tego, że w jego porcie zimowała piechota z Kastylii i Portugalii, wysłał sześciuset uzbrojonych Hiszpanów z floty i prezydium oraz dwustu czarnoskórych i mulatów milicji pod dowództwem don Antonio Maldonado y Tejady, swojego starszego sierżanta, w ciągu sześciu małe fregaty i galeon. ^[44] Wojska wylądowały na wyspie i wywiązała się zacięta walka. Hiszpanie zostali zmuszeni do wycofania się, gdy wybuchła wichura i zagroziła ich statkom. Carter kazał stracić hiszpańskich jeńców. Kiedy purytańscy przywódcy protestowali przeciwko tej brutalności, Carter odesłał czterech z nich do domu w kajdanach.

Główny artykuł: hiszpańskie zdobycie Providencia

Hiszpanie działali zdecydowanie, aby pomścić swoją porażkę. Generał Francisco Díaz Pimienta otrzymał rozkaz od króla Hiszpanii Filipa IV i popłynął z Cartageny do Providence z siedmioma dużymi statkami, czterema szalupami , 1400 żołnierzami i 600 marynarzami, przybywając 19 maja 1641 r. Początkowo Pimienta planował zaatakować słabo bronione wschodniej stronie, a Anglicy rzucili się tam, aby zaimprowizować obronę. Mając przeciwne wiatry, Pimienta zmienił plany i skierował się do głównego portu New Westminster i przypuścił atak 24 maja. Powstrzymał swoje duże statki, aby uniknąć uszkodzeń, i użył szalup do ataku na forty. Wojska hiszpańskie szybko przejęły kontrolę, a gdy forty zobaczyły hiszpańską flagę powiewającą nad domem gubernatora, rozpoczęły negocjacje w sprawie kapitulacji.

25 maja 1641 r. Pimienta formalnie objął w posiadanie i odprawił w kościele mszę św. Hiszpanie wzięli sześćdziesiąt dział i schwytali 350 osadników, którzy pozostali na wyspie - inni uciekli na Wybrzeże Moskitów. Zabrali jeńców do Cartageny. ^[47] Kobietom i dzieciom zapewniono przejazd z powrotem do Anglii. Hiszpanie znaleźli na wyspie złoto, indygo, koszenilę i sześciuset czarnych niewolników, wartych łącznie 500 000 dukatów, część łupów zgromadzonych podczas nalotów na hiszpańskie statki. ^[48] ??Zamiast zniszczyć obronę, zgodnie z instrukcją, Pimienta pozostawił mały garnizon liczący 150 ludzi, aby utrzymać wyspę i zapobiec okupacji przez Holendrów. ^[47] Później tego samego roku kapitan John Humphrey, który został wybrany na następcę kapitana Butlera na stanowisku gubernatora, przybył z dużą grupą niezadowolonych osadników z Nowej Anglii. Znalazł Hiszpanów okupujących wyspy i odpłynął. ^[49] Decyzja Pimienta o zajęciu wyspy została zatwierdzona w 1643 roku i został on kawalerem Orderu Santiago

Korsarze (francuski: corsaire) byli korsarzami, upoważnionymi do przeprowadzania w imieniu Korony Francuskiej nalotów na statki narodu toczącego wojnę z Francją. Zajęte statki i ładunek zostały sprzedane na aukcji, a kapitan korsarzy miał prawo do części wpływów. Chociaż nie byli personelem francuskiej marynarki wojennej , korsarze byli uważani za legalnych kombatantów we Francji (i krajach sprzymierzonych), pod warunkiem, że dowódca statku posiadał ważny List Marki (fr. Lettre de Marque lub Lettre de Course ), a oficerowie i załoga zachowywali się zgodnie z ówczesnym prawem admiralicji . Działając w imieniu Korony Francuskiej, jeśli zostali schwytani przez wroga, mogli domagać się traktowania jako jeńców wojennych , zamiast być uważani za piratów. Ponieważ korsarze zyskali reputację awanturników , słowo "korsarz" jest również używane ogólnie jako bardziej romantyczny lub ekstrawagancki sposób określania korsarzy, a nawet piratów. Piraci berberyjscy z Afryki Północnej, a także Osmanowie, byli czasami nazywani "tureckimi korsarzami".

Corsairing (włos. corso) był ważnym aspektem gospodarki Malty, kiedy wyspą rządził Zakon św . Jana , chociaż praktyka ta zaczęła się wcześniej. Korsarze pływali na prywatnych statkach w imieniu Wielkiego Mistrza Zakonu i byli upoważnieni do atakowania statków muzułmańskich, zwykle statków handlowych z Imperium Osmańskiego . Wśród korsarzy byli rycerze Zakonu, rdzenni Maltańczycy, a także cudzoziemcy.Kiedy zdobyli statek, towary zostały sprzedane, a załoga i pasażerowie zostali wykupieni lub zniewoleni, a Zakon brał procent wartości łupu.
Korsarstwo było powszechne do końca XVIII wieku.