Marquis of Havana
( US. CSS McRae)

CSS McRae była kanonierką Konfederacji, która służyła podczas wojny secesyjnej
Wypierając około 680 ton, był uzbrojony w jedno 9-calowe (229 mm) działo gładkolufowe i sześć 32-funtowych (15 kg) dział gładkolufowych .

CSS McRae i odziane w bawełnę CSS General Earl Van Dorn angażują federalne kanonierki w Fort Pillow, Tennessee

Pierwotnie działający jako statek rebeliantów pod meksykańską banderą o nazwie Marqués de la Havana, drewniany slup został przechwycony jako statek piracki przez USS  Saratoga marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych podczas bitwy pod Anton Lizardo 6 marca 1860 r.
Plan budowy zezwalający na budowę dziesięciu szybkich kanonierek został sfinansowany przez Kongres Stanów Skonfederowanych w dniu 15 marca 1861 r. Uznając, że żadna stocznia nie może zawrócić statków wystarczająco szybko, Sekretarz Marynarki Wojennej Stanów Konfederacji Stephen R. Mallory wysłał komisję do Nowy Orlean, Louisiana, aby przekształcić istniejące parowce w najeźdźców handlowych. Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych kupiła Marqués de la Havana w Nowym Orleanie 17 marca 1861 r. I należycie wyposażyła ją jako CSS McRae w ramach tego planu. Rozległe naprawy silnika uniemożliwiły McRae wypłynięcie w morze przed przybyciem

Umieszczony pod dowództwem porucznika Thomasa B. Hugera, McRae służył jako część obrony dolnego biegu rzeki Mississippi przez oficera flagowego George'a N. Hollinsa i zapewniał osłonę biegaczom blokującym . Doprowadziło to do tego , że McRae był świadkiem walki z siłami blokującymi Unii 12 października 1861 r. McRae brał udział w bitwie pod Head of Passes jako część " floty komarów " Hollinsa, wypierając siły blokujące Unii z Head of Passes w Mississippi Delta

McRae ponownie brał udział w akcji 24 kwietnia 1862 r., Gdy flota Unii próbowała minąć Fort Jackson i Fort Saint Philip i dotrzeć do Nowego Orleanu. W wynikłej bitwie o Forts Jackson i St. Philip, McRae doznała początkowo niewielkich uszkodzeń ze względu na swoje podobieństwo do kanonierek klasy Union Unadilla . Wiodące statki Unii minęły ją bez ostrzału. Wyjątkiem był slup wojenny USS  Iroquois , który odpowiedział na ostrzał McRae 11-calowym (279-mm) pociskiem , który podpalił żagiel McRae i zagroził jej magazynom

Oficerowie i załoga walczyli ciężko w tym ostatnim starciu, ale ponieśli ciężkie straty (Huger był wśród śmiertelnie rannych), a sama McRae została poważnie uszkodzona. Została rzucona na brzeg, aby ugasić pożary, i pozostała tam do świtu, po czym wróciła do fortów. Załadowany rannymi z fortów, McRae pozwolono wrócić do Nowego Orleanu w dniu 27 kwietnia 1862 pod flagą rozejmu Po wylądowaniu rannych w mieście, jej załoga zatopiła się i porzuciła ją w Algierze w Luizjanie (obecnie dzielnica Nowego Orleanu), po przecięciu wszystkich rur parowych.

James Morris Morgan, kadet na McRae, opisał osobistą relację z bitwy i końca McRae : "McRae był w samym środku walki. Jej boki były podziurawione. Ciężkie pociski zrzuciły jej broń z wagonów i przewróciły je wzdłuż pokładu, miażdżąc martwych i rannych. Jej pokład był w idealnym bałaganie. Kiedy nastał dzień, McRae był jedyną rzeczą na wodzie z powiewającą flagą Konfederacji. W bitwie kapitan Huger został śmiertelnie ranny, a LT. "Savez" Przeczytaj podjęte polecenie. "Admirał Farragut ze swoim okrętem flagowym Hartford znajdował się w tym czasie w stacji kwarantanny, około czterech mil nad fortami. Read wysłał jedyną posiadaną przez siebie łódź, która mogła przepłynąć do Hartford, aby powiedziećAdmirałowi Farragutowi stan jego statku i trudności, z jakimi musiał się borykać, aby utrzymać go na powierzchni - że nie pozostawił broni na powozie ani nikogo, kto zaopiekowałby się jego umierającym kapitanem lub wieloma innymi rannymi. Farragut dał mu pozwolenie na udanie się do Nowego Orleanu, mówiąc, że powie mu tam, co zrobi ze statkiem. Kiedy przybyliśmy do Nowego Orleanu, McRae przeciekał jak sito; wycieńczona resztka załogi odmówiła dalszej pracy przy pompach, a gdy ze statku wyciągnięto ostatnich rannych - poszedł na dno."