Statki i ludzie

Eskadra stacjonująca w Portsmouth składała się z sześciu okrętów wojennych:

Jednak mapy prowadzone przez eskadrę umieszczały Juana Fernandeza na 33°30'S i 135 mil (217 km) na zachód od Valparaíso na wybrzeżu Ameryki Południowej. W rzeczywistości znajduje się na 34°47'S i 360 mil (580 km) na zachód. Anson, niepewny już swoich map i umiejętności nawigatora, skierował się na wschód i wkrótce zobaczył wybrzeże Chile. Wracając na zachód, dotarcie do obszaru, który opuścił, zajęło dziewięć dni, w tym czasie zginęło 70-80 ludzi. Następnie o świcie 9 czerwca zauważono Juana Fernandeza. Jednak do tej pory na statku było tylko ośmiu ludzi oraz pozostali oficerowie i ich słudzy. Po nocnym zakotwiczeniu byli zbyt słabi, aby następnego ranka podnieść kotwicę, ale mieli szczęście, że zostali wyrzuceni przez nagły szkwał. Kiedy manewrowali do zatoki, z przerażeniem odkryli, że nie czekają tam żadne inne statki, ale potem dostrzegli zbliżający się mały Tryal . Z 86 członków załogi i żołnierzy piechoty morskiej zginęło 46 i teraz na pokładzie mogli stanąć tylko kapitan Charles Saunders, jego porucznik i trzech marynarzy. Ci, którzy nadal byli w stanie, desperacko pracowali, aby wyciągnąć chorych na brzeg.

Biorąc pod uwagę śmiertelność na Centurionie i Tryalu , wydawało się prawdopodobne, że załogi pozostałych statków zginą, jeśli w ciągu najbliższych kilku dni nie uda im się dotrzeć do Juana Fernandeza. 21 czerwca zauważono statek z tylko jednym żaglem, który najwyraźniej miał kłopoty, ale minęło kolejnych sześć dni, zanim statek znalazł się na tyle blisko, że można go było zidentyfikować jako Gloucester . Na spotkanie statku wysłano długą łódź, ale nie udało im się zacumować statku na kotwicowisku w zatoce Cumberland. Następnie statek został wyrzucony w morze i dopiero 23 lipca Gloucester mógł w końcu zakotwiczyć. Od czasu opuszczenia Port St Julian 254 zmarło, pozostawiając 92 mężczyzn, najbardziej osłabionych przez szkorbut. Świeże warzywa i ryby pozwoliły niektórym szybko się zregenerować, ale inni byli zbyt słabi i zdechli na lądzie.

Co ciekawe, " Anna" została dostrzeżona 16 sierpnia i bez widocznych trudności przedostała się do zatoki Cumberland. Gdy 24 kwietnia stracił z oczu inne statki, próbował umówić się na spotkanie w Socorro, ale został zrzucony na brzeg. Gdy wydawało się, że cała nadzieja została stracona, zobaczyli wejście do portu (obecnie zwanego Bahía Anna Pink w Chile, 45,83 S i 74,83 W) i mogli schronić się. Pozostali tam przez dwa miesiące, aby dokonać prowizorycznych napraw statku i umożliwić załodze powrót do zdrowia przed wypłynięciem do Juan Fernandez. Port miał dobre zaopatrzenie w świeżą wodę, dziką zieleń i zwierzynę łowną. Biorąc pod uwagę obfitość prowiantu i minimalną załogę na statku handlowym, załoga była w znacznie lepszym zdrowiu, nawet niż załoga na okrętach wojennych w chwili, gdy została zrzucona na brzeg. Jednak badanie przeprowadzone po przybyciu na Juan Fernandez wykazało, że statek był tak poważnie uszkodzony, że nie dało się go naprawić, więc Anson kazał rozbić statek i przenieść załogę do Gloucester . Anson przygotowywał się do wypłynięcia we wrześniu 1741 r., ale przed wypłynięciem przeprowadził spis ludności, który wykazał, że z pierwotnych 961, które opuściły Wielką Brytanię na Centurionach , Gloucester i Tryal , 626, czyli mniej więcej dwie trzecie, zmarło.
Los osób znajdujących się na pozostałych trzech statkach był wówczas nieznany.

Severn i Pearl stracili z oczu inne statki w nocy 10 kwietnia 1741 r., chociaż nie jest jasne, czy one również straciły z oczu aż do rana. Później pojawiły się oskarżenia, że ??kapitan Edward Legge z " Severn" zawarł porozumienie z kapitanem George'em Murrayem z "Pearl" w sprawie oderwania się od grupy. Przed sztormem obaj kapitanowie zgłosili poważne problemy związane z chorobami, śmiercią ludzi i uszkodzeniami statków, ale Anson zlekceważył ich, odpowiadając, że ich sytuacja nie różni się od pozostałych.

Obydwa statki skierowały się razem na północ, próbując dołączyć do eskadry, ale 13 stycznia dostrzegły także ląd, który ich zdaniem znajdował się setki mil za nimi. Na szczęście dotarli na ląd w świetle dziennym, więc mieli lepsze ostrzeżenie. Gdy opadła mgła i nie wiedząc, co stało się z innymi statkami, Severn i Pearl udali się na zachód, aby znaleźć trochę miejsca na morzu, a oficerowie zgodzili się, że jeśli wiatry nie staną się sprzyjające, wrócą w bezpieczne miejsce wokół Rogu. Następnie 17-tego gwałtowne wichury z północnego zachodu zepchnęły ich z powrotem w stronę lądu. Obserwatorzy wierzyli, że widzą ląd, więc aby uratować statki i załogę, wydano rozkaz skierowania statków na południe i wschód oraz wycofania się wokół Przylądka Horn. W rzeczywistości śmiertelność na Perle nie była tak poważna jak na Severn ; do czasu, gdy statek ten dotarł do Rio de Janeiro w dniu 6 czerwca, 158 członków załogi statku zmarło, a z pozostałej 114 było zbyt chorych, aby nadawać się do użytku, pozostawiając zaledwie 30 mężczyzn i chłopców do pracy na statku. Nie dotyczy to inwalidów i żołnierzy piechoty morskiej, z których prawie wszyscy zginęli.

Po miesiącu spędzonym w Rio Murray chciał podjąć kolejną próbę dotarcia do Pacyfiku, ale Legge, starszy oficer, odrzucił jego decyzję, twierdząc, że na obu statkach nadal nie ma wystarczającej liczby sprawnych fizycznie ludzi, a w każdym razie nawet jeśli Anson przeżył sztormy, być może już wraca do domu. Oba statki opuściły Rio w grudniu 1741 roku i skierowały się do Anglii przez Indie Zachodnie. Chociaż w Londynie krążyły plotki o dezercji, oficjalny raport z podróży w 1748 roku nie zawierał takiej sugestii, lecz zamiast tego mówił o "wielkiej radości" na pokładzie Centuriona, gdy dopłynął do Kantonu i dowiedział się, że oba statki przeżyły.

"Wager" był bardziej frachtowcem niż statkiem bojowym, więc chociaż tylko "Tryal" był mniejszy, przewoził największą liczbę inwalidów i marines (142, przewyższając liczebnie załogę liczącą 106 osób), a także znaczne zapasy dla pozostałych statków oraz broń i amunicję dla żołnierzy do walki na lądzie.

David Cheap był jej trzecim kapitanem od czasu opuszczenia Anglii, ale przez większą część rejsu był chory i przebywał pod pokładem, chory w swojej kabinie, kiedy uszkodzony statek stracił z oczu pozostałych po wąskiej ucieczce z Przylądka Noir. Po stwierdzeniu, że oddalili się od morza w wystarczającej odległości, wydał rozkaz udania się w stronę pierwszego miejsca spotkania, wyspy Socorro tuż przy wybrzeżu. Jego porucznik Robert Baynes i strzelec John Bulkeley argumentowali, że zbliżanie się do celu na zawietrznym brzegu uszkodzonym statkiem z zaledwie 12 ludźmi zdolnymi do służby jest zbyt niebezpieczne, dlatego powinni zamiast tego skierować się w stronę Juana Fernandeza na otwartym oceanie. Zostały uchylone.

13 maja 1741 roku cieśla John Cummins pomyślał, że dostrzegł ląd na zachodzie. Wydawało się to mało prawdopodobne, ponieważ kontynent znajdował się na wschód od nich, ale nie mieli odpowiedniej mapy, więc raport został zignorowany. Jak wkrótce się zorientowali, wpłynęli do dużej zatoki, której półwysep blokował ich postęp na północ. Po walce o zawrócenie statku przy tak małej liczbie ludzi uderzyła w nich duża fala, w wyniku której Cheap spadł z drabiny. zwichnięcie barku. Chirurg dał Cheapowi opium na ból i spał poniżej. Zamiast przejąć dowodzenie, Baynes sięgnął po butelkę i również zniknął poniżej. Smagany burzą statek rozbił się o skały o 4 rano. Przez kilka następnych godzin przeskakiwała od jednej skały do ??drugiej, a tuż przed zatonięciem całkowicie utknęła. W tym momencie nastąpił całkowity załamanie dyscypliny, gdyż załoga sięgała po alkohol i broń. Łodzie statku nadal nadawały się do użytku i 140 ludzi dotarło na odsłoniętą plażę tak zwanej Wyspy Wager , w tym Cheap, którego wyniesiono na brzeg. Próbował utrzymać kontrolę, ale większość obwiniała go o utratę statku i obecną okropną sytuację przez jego naleganie na zrobienie Socorro. Przepisy Admiralicji oznaczały, że po katastrofie nie będą naliczane płace, więc większość z nich gardziła teraz Cheapem, a nie autorytetem. Teraz zawsze nosił przy sobie pistolety. Jego pochopna decyzja o zastrzeleniu pijanego członka załogi 10 czerwca, po której nastąpiła odmowa udzielenia pomocy lekarzowi, oznaczała, że ??śmierć ofiary trwała dwa tygodnie, co zniechęciło większość pozostałych zwolenników Cheap'a. Po jego śmierci około 100 osób pozostało przy życiu na plaży, mając ograniczoną żywność ocaloną z wraku i niewiele schronienia przed dzikimi wiatrami i zacinającymi zimowymi deszczami. Ich jedyną prawdopodobną nadzieją na wybawienie była łódź o długości 38 stóp (12 m) , kuter o długości 30 stóp (9,1 m) i dwie mniejsze łodzie. Stolarz wydłużył łódź do 15 m i dodał pokład, tak aby większość, choć nie wszystkie, zmieściła się na pokładzie.

W trakcie prac doszło do sporów o to, dokąd się udać, i rozpoczął się bunt w zwolnionym tempie . Cheap nadal nalegał, aby popłynąć na północ do niezamieszkanego Socorro w nadziei, że zastanie tam czekającego Ansona. Valdivia leżała 970 km na północ, ale jako hiszpańskie miasto nie mogli tam znaleźć wytchnienia. Bulkeley przeczytał relację Narborougha o przejściu przez zdradliwą Cieśninę Magellana 400 mil (640 km) na południe i doszedł do wniosku, że jest to ich jedyna realna opcja, ponieważ mogliby następnie popłynąć na północ do Brazylii. Namówił 45 innych osób do podpisania dokumentu wyrażającego zgodę na plan. Cheap, działający obecnie za pośrednictwem swojego skarbnika Thomasa Harveya, próbował zdobyć poparcie, aby udać się na północ z niezaangażowanymi łapówkami w postaci alkoholu, który wciąż miał pod swoją kontrolą. Bulkeley zaoferował Cheapowi ograniczone dowództwo, jeśli zgodzi się popłynąć na południe, a Cheap przynajmniej zdawał się tego nie odrzucić. Zanim zmodyfikowany bark był gotowy 9 października 1741 r., Cheap nadal nie podjął ostatecznego zobowiązania, więc Bulkeley aresztował go pod zarzutem morderstwa i związał.

Cztery dni później nowo ochrzczony Speedwell , obecnie skonfigurowany jako szkuner , popłynął na południe z 59 ludźmi na pokładzie pod nominalnym dowództwem porucznika Baynesa, za nim płynął kuter z 12 ludźmi, "barka" ^{[n 2]} z 10 osobami i jeszcze jedna mała łodzią z Cheapm, porucznikiem Hamiltonem i chirurgiem. Wygląda na to, że Bulkeley i inni chcieli, aby Cheap został pozostawiony własnemu losowi na najmniejszej i prawdopodobnie najwolniejszej łodzi. Około tuzina mężczyzn uciekło z obozu (aby uniknąć surowej kary, którą tak często nakładał Cheap) i pozostało na wyspie. Jednak po przebyciu zaledwie kilku mil w ciągu dwóch dni żagiel na kutrze zerwał się, dlatego wysłano ludzi na barce po płótno z obozu. Po powrocie postanowili podążać za Kapitanem Cheapem. Większe łodzie ponownie skierowały się na południe, by kilka dni później stracić kuter podczas wichury. Na Speedwell nie było miejsca i 10 mężczyzn, rzekomo ochotników, wysłano na brzeg. Bez małej łódki jedynym sposobem dotarcia na brzeg w poszukiwaniu pożywienia było przepłynięcie przez lodowatą wodę i wkrótce ci, którzy byli za słabi lub nie umieli pływać, zaczęli umierać. W obliczu sporów dotyczących nawigacji, dzikich prądów, deszczu i mgły dotarcie do Atlantyku zajęło miesiąc, a wciąż daleko było do ulgi.

Speedwell podpłynął blisko brzegu 14 stycznia 1742 roku o 38°40'S ^[16] w zatoce Freshwater Bay, na terenie dzisiejszego kurortu Mar del Plata . ^[17] [18] Ci, którzy dopłynęli do brzegu, znaleźli słodką wodę i foki. Ośmiu z nich było przerażonych widokiem łodzi odpływającej bez nich, a później oskarżyli Bulkeleya o porzucenie ich w celu zaoszczędzenia zapasów, podczas gdy on twierdził, że zostali zdmuchnięci do morza. Bulkeley, Baynes i 31 innych osób popłynęło na północ, docierając 28 stycznia do portugalskich wód Rio Grande. Trzej mężczyźni zginęli w czasie podróży, a reszta była już blisko. W końcu część mężczyzn wróciła do Anglii dowolną drogą.

Ośmiu mężczyzn jadło mięso z fok przez miesiąc, aż zdecydowali się udać do Buenos Aires, 480 km dalej na północ. Dwukrotnie zabrakło im jedzenia i wody i zmuszono ich do powrotu. Pewnego dnia Isaac Morris i trzej inni wrócili i odkryli, że dwóch pozostałych zostało zadźganych nożem, a dwóch pozostałych zaginęło. Broń, krzemienie i kilka innych zapasów, które posiadali, zniknęły, a ogień zgasł. Po nieudanej trzeciej próbie na Buenos Aires zostali schwytani przez grupę nomadów Tehuelches , którzy przyjęli ich jako niewolników i byli sprzedawani z jednej grupy Indian do drugiej. Pod koniec 1743 r. angielski kupiec mieszkający w Buenos Aires opłacił uwolnienie trzech z nich; czwarta rasa mieszana była utrzymywana przez Indian. Jednak Hiszpanie wsadzili ich do więzienia i na początku 1745 roku zostali umieszczeni na pokładzie byłego statku flagowego Pizarro, Asia , jako jeńcy wojenni.

W międzyczasie kapitan Cheap na Wager Island zorganizował grupę 19 ludzi, gdy dezerterzy powrócili do obozu. Byli wśród nich chirurg Elliot i porucznik Hamilton, których wyrzucono razem z nim na dryf, a także kadeci Byron i Campbell, którzy byli na barce. Płynęli wzdłuż wybrzeża, ale karały ich ciągłe deszcze, przeciwny wiatr i fale, które zagrażały łodziom. Czasami udawało im się wydostać na brzeg, ale często musieli spać w łodziach. Pewnej nocy na lądzie jedna z łodzi wywróciła się na kotwicy i wraz z dwoma marynarzami została wyrzucona do morza. Jednemu z mężczyzn udało się wydostać na brzeg, drugi utonął. Ponieważ nie było teraz możliwe, aby wszyscy zmieścili się na pozostałej łodzi, czterech żołnierzy piechoty morskiej pozostało na brzegu z muszkietami, aby sami sobie radzili. Jednak wiatr uniemożliwił im poruszanie się po cyplu, więc wrócili, aby zabrać marines, ale okazało się, że ich nie ma, więc wrócili na wyspę Wager na początku lutego 1742 r. Z jedną śmiercią w podróży, w grupie było teraz 13 osób.

Miejscowy Indianin Chono zgodził się poprowadzić mężczyzn wzdłuż wybrzeża na wyspę Chiloé , obiecując zatrzymać łódź po przybyciu na miejsce, więc wyruszyli ponownie. Dwóch mężczyzn zginęło, a po zakopaniu ciał sześciu marynarzy wiosłowało łodzią i nigdy więcej ich nie widziano, podczas gdy Cheap, Hamilton, Byron, Campbell i umierający Elliot byli na brzegu w poszukiwaniu jedzenia. Następnie Hindus zgodził się zabrać pozostałą czwórkę na kajak, aby zabrać ich jedyny pozostały nabytek, muszkiet. W końcu udało im się zostać wziętym do niewoli przez Hiszpanów. Na szczęście Hiszpanie potraktowali ich dobrze i ostatecznie zabrano ich do stolicy kraju, Santiago , gdzie zostali zwolnieni warunkowo. Usłyszeli, że Anson był hojny w traktowaniu wziętych do niewoli więźniów, więc ta życzliwość została odwzajemniona.

Czterej mężczyźni pozostali w Santiago do końca 1744 roku i zaproponowano im przelot na francuskim statku płynącym do Hiszpanii. Campbell zdecydował się nie przyjąć oferty, ale zabrał muła przez Andy i dołączył do admirała Pizarro w Montevideo w Azji , gdzie znalazł Isaaca Morrisa i dwóch marynarzy porzuconych w Freshwater Bay. Po pewnym czasie spędzonym w więzieniu w Hiszpanii Campbell dotarł do Wielkiej Brytanii w maju 1746 r., a pozostałe trzy miesiące później.

Teraz, gdy wszyscy główni gracze wrócili do Anglii, posypały się oskarżenia, ale oficjalny sąd wojskowy zbadał jedynie utratę zakładu , w którym Baynes, wówczas nominalnie odpowiedzialny, został uniewinniony od winy, ale otrzymał reprymendę za zaniedbanie obowiązków. Zamiast tego spory o to, co wydarzyło się po katastrofie, zostały rozegrane, gdy Bulkeley i Cummins, Campbell, Morris, bednarz Young, a później Byron opublikowali własne relacje, z których ostatnia była jedyną, która w jakikolwiek sposób broniła zmarłego od tego czasu Cheap.