Wojna o sukcesję austriacką (1740-1748)

Wojna o sukcesję austriacką
(Część: Rywalizacji francusko-habsburskiej i Rywalizacji austriacko-pruskiej)

Wojna o sukcesję austriacką (niem. Österreichischer Erbfolgekrieg) była konfliktem europejskim, który toczył się w latach 1740-1748.

Toczyła się głównie w Europie Środkowej, austriackich Niderlandach, Włoszech na Atlantyku i na Morzu Śródziemnym, powiązane konflikty obejmowały Wojnę króla Jerzego na północy Ameryka, Wojna o ucho Jenkinsa , pierwsza wojna karnatyczna oraz pierwsza i druga wojna śląska

Od lewej do prawej:

Zdobycie Nuestra Senora de Covadonga (20 kwietnia 1743)
Bitwa pod Fontenoy (11 maja 1745)
Bitwa pod Hohenfriedbergiem (4 czerwca 1745)
Oblężenie Bergen op Zoom (14 lipca - 18 września 1747)

Pretekstem do wojny było prawo Marii Teresy do objęcia tronu po swoim ojcu, cesarzu Karolu VI, na stanowisku władcy monarchii Habsburgów
Francja, Prusy i Bawaria uznały to za okazję do rzucenia wyzwania potędze Habsburgów, podczas gdy Marię Teresę wspierały Wielka Brytania, Republika Holenderska i Hanower, zwane wspólnie Pragmatycznymi Sojusznikami
W miarę jak konflikt się rozszerzał, przyciągnął kolejnych uczestników, m.in. Hiszpanię, Sardynię, Saksonię, Szwecję i Rosję

Prusy zajęły Śląsk w 1740 r. i odparły austriackie próby jego odzyskania, choć Austria i Sardynia pokonały hiszpańskie próby odzyskania swoich terytoriów w północnych Włoszech. Na początku 1748 roku Francja podbiła większość austriackich Niderlandów , ale brytyjska blokada morska sparaliżowała ich handel, a państwo było bliskie bankructwa. Impas doprowadził do traktatu z Aix-la-Chapelle , który potwierdził tytuły Marii Teresy, ale nie rozwiązał podstawowych napięć między sygnatariuszami, z których wielu było niezadowolonych z warunków. Francja osiągnęła minimalne zyski przy ogromnych wydatkach, podczas gdy Hiszpanom nie udało się odzyskać Minorki ani Gibraltaru , oddanego Wielkiej Brytanii w 1713 roku.

Najbardziej wyraźnym zwycięzcą okazały się Prusy, które odebrały Śląsk od Austrii, co podważyło wieloletni sojusz anglo-austriacki , ponieważ Maria Teresa była głęboko oburzona naleganiami Wielkiej Brytanii, aby oddała Śląsk w celu zawarcia pokoju, i uznała za swój główny cel jego odzyskanie. Wojna pokazała także bezbronność Hanoweru, utrzymywanego wówczas w unii personalnej z Koroną Brytyjską , podczas gdy wielu brytyjskich polityków uważało, że odnieśli niewielkie korzyści z ogromnych dotacji wypłacanych Austrii. Rezultatem było ponowne ustawienie znane jako rewolucja dyplomatyczna , w którym Austria i Francja zakończyły rywalizację francusko-habsburskąktóra przez wieki dominowała w sprawach europejskich, podczas gdy Prusy sprzymierzyły się z Wielką Brytanią. Zmiany te dały początek wybuchowi wojny siedmioletniej w 1756 roku.

Tło

Bezpośrednią przyczyną wojny była śmierć w 1740 roku cesarza Karola VI (1685-1740) i dziedziczenie monarchii habsburskiej , zwanej często Austrią. Pakt o wzajemnej sukcesji z 1703 r. przewidywał, że w przypadku wymarcia Habsburgów w linii męskiej majątek ten przejdzie najpierw do Marii Józefy i Marii Amalii , córek cesarza Józefa I , a następnie do majątku Karola, jego młodszego brata. Ponieważ prawo salickie wykluczało kobiety z dziedzictwa, porozumienie to wymagało zatwierdzenia przez różne terytoria Habsburgów i sejm cesarski

Karol zastąpił Józefa w 1711 r., a dwa lata później wydał sankcję pragmatyczną z 1713 r. , która potwierdziła zasadę dziedziczenia kobiet. Zmodyfikował jednak także umowę z 1703 r., stawiając na pierwszym miejscu prawa własnych dzieci, a po urodzeniu w 1717 r. pierwszego dziecka, Marii Teresy, politykę wewnętrzną i zewnętrzną Karola zdominowało zapewnienie jej sukcesji przed dwiema siostrzenicami. ^[10] Przed zawarciem małżeństwa z Fryderykiem Augustem Saksonii i Karolem Albertem z Bawarii w 1719 r. obie siostrzenice zobowiązane były formalnie zrzec się praw do spadku. Karol przejął rywalizację pomiędzy Saksonią i Bawariązabezpieczy tron ????swojej córki, ponieważ żadne z nich nie będzie gotowe pozwolić drugiemu na dziedzictwo, zamiast tego dał swoim dwóm największym rywalom uzasadnione roszczenia do ziem Habsburgów.

Karol zabiegał także o zapewnienie Marii Teresie dziedziczenia nie tylko ziem rodzinnych, ale także tytułów i władzy Świętego Cesarza Rzymskiego . Choć sprawowany przez Habsburgów przez ponad 300 lat, był teoretycznie stanowiskiem elekcyjnym, którego nigdy nie zajmowała kobieta, i ten element przekształcił wewnętrzny spór dynastyczny w europejski. Problem zaostrzyły napięcia w obrębie Świętego Cesarstwa Rzymskiego , spowodowane dramatycznym wzrostem wielkości i potęgi Bawarii, Prus i Saksonii, odzwierciedlone przez ekspansję władzy Habsburgów po 1683 roku na tereny poprzednio kontrolowane przez Imperium Osmańskie . To były siły odśrodkowe stojące za wojną, która przekształciła tradycyjną europejską równowagę sił; różne roszczenia prawne były w dużej mierze pretekstami i jako takie były postrzegane. ^[12]

Bawaria i Saksonia odmówiły związania się decyzją sejmu cesarskiego, podczas gdy w 1738 r. Francja zgodziła się poprzeć "słuszne roszczenia" Karola Alberta Bawarskiego, pomimo wcześniejszego przyjęcia sankcji pragmatycznej w 1735 r. [13] Próby zrównoważenia tej sytuacji ^dotyczyły Austrii w wojnie o sukcesję polską 1733-1735 i wojnie rosyjsko-tureckiej 1735-1739 i została osłabiona poniesionymi stratami. Sytuację komplikował brak przygotowania Marii Teresy do nowej roli, a wielu europejskich mężów stanu było sceptycznych, że Austria może przetrwać rywalizację, która miała nastąpić po śmierci Karola, która ostatecznie miała miejsce w październiku 1740 r.

Przegląd i strategie wojskowe

Wojna toczyła się na czterech głównych teatrach: w Europie Środkowej , we Włoszech , w austriackiej Holandii i na morzach, które można podzielić na trzy odrębne, ale powiązane ze sobą konflikty. Pierwsza dotyczyła Prus i Austrii w wojnach śląskich ; w drugim przypadku Austria i Sardynia pokonały hiszpańskie próby odzyskania terytoriów w północnych Włoszech, podczas gdy w trzecim doszło do coraz bardziej globalnej rywalizacji między Wielką Brytanią a Francją. Ostatecznie francuski podbój austriackiej Holandii zapewnił im wyraźną dominację na lądzie, podczas gdy zwycięstwa Wielkiej Brytanii na morzu ugruntowały jej pozycję dominującej potęgi morskiej.

Przez większą część XVIII wieku francuska strategia wojskowa skupiała się na potencjalnych zagrożeniach na wschodnich i północnych granicach, co wymagało silnej armii lądowej. ^[15] Jej kolonie pozostawiono samym sobie lub przyznano im minimalne zasoby, spodziewając się, że i tak prawdopodobnie zostaną utracone. ^[16] Strategia ta wynikała z połączenia położenia geograficznego i przewagi floty brytyjskiej, co utrudniało flocie francuskiej zapewnienie znaczących dostaw i wsparcia francuskim koloniom. ^[17] Oczekiwano, że zwycięstwo militarne w Europie zrekompensuje wszelkie straty kolonialne; w 1748 r. Francja odzyskała posiadłości takie jak Louisbourg w zamian za wycofanie się z austriackich Niderlandów.

Brytyjczycy starali się uniknąć zaangażowania wojsk na kontynent na dużą skalę. ^[19] Starali się zrównoważyć niekorzystne skutki, jakie stworzyło to w Europie, sprzymierzając się z jednym lub większą liczbą mocarstw kontynentalnych, których interesy były sprzeczne z interesami ich wrogów, zwłaszcza Francji. W wojnie o sukcesję austriacką Brytyjczycy byli sprzymierzeni z Austrią; do czasu wojny siedmioletniej byli sprzymierzeni z wrogiem, Prusami . W przeciwieństwie do Francji, gdy Wielka Brytania zaangażowała się w wojnę, wykorzystała Królewską Marynarkę Wojenną do rozszerzenia swojej działalności na kolonie. ^[20] Brytyjczycy realizowali podwójną strategię blokady morskieji bombardowanie portów wroga, a także maksymalnie wykorzystali swoją zdolność do przemieszczania wojsk drogą morską. ^[21] Nękali statki wroga i atakowali placówki wroga, często wykorzystując w tym celu kolonistów z pobliskich kolonii brytyjskich. Plan ten sprawdził się lepiej w Ameryce Północnej niż w Europie, ale przygotował grunt pod wojnę siedmioletnią.

Metody i technologie

Europa po Traktacie wiedeńskim (1738), monarchia habsburska w złocie

Działania wojenne w Europie we wczesnym okresie nowożytnym charakteryzowały się powszechnym stosowaniem broni palnej w połączeniu z bardziej tradycyjną bronią sieczną . Armie europejskie w XVIII wieku opierały się na jednostkach zmasowanej piechoty uzbrojonej w gładkolufowe muszkiety skałkowe i bagnety . Kawalerzyści byli wyposażeni w szable i pistolety lub karabiny ; Lekka kawaleria była wykorzystywana głównie do rozpoznania , osłony i łączności taktycznej ciężka kawaleria była wykorzystywana jako rezerwa taktyczna i wykorzystywana do ataków uderzeniowych . Artyleria gładkolufowa zapewniała wsparcie ogniowe i odgrywała wiodącą rolę w działaniach oblężniczych . ^[22] Działania wojenne strategiczne w tym okresie koncentrowały się wokół kontroli kluczowych fortyfikacji rozmieszczonych tak, aby dowodzić okolicznymi regionami i drogami, przy czym częstą cechą konfliktów zbrojnych były długie oblężenia. Decydujące bitwy polowe były stosunkowo rzadkie, choć odegrały większą rolę w teorii wojny Fryderyka, niż było to typowe wśród jego współczesnych rywali.

Wojna o sukcesję austriacką, podobnie jak większość wojen europejskich XVIII wieku, toczyła się jako tak zwana wojna gabinetowa , podczas której państwo wyposażało i zaopatrywało zdyscyplinowane regularne armie w celu prowadzenia działań wojennych w imieniu interesów suwerena.
Okupowane terytoria wroga były regularnie opodatkowane i wymuszane na fundusze, ale okrucieństwa na dużą skalę wobec ludności cywilnej były rzadkie w porównaniu z konfliktami w poprzednim stuleciu. ^[24] Logistyka wojskowa była decydującym czynnikiem w wielu wojnach, ponieważ armie urosły zbyt duże, aby utrzymać się w długotrwałych kampaniach wyłącznie z żerowania i grabieży. Zaopatrzenie wojskowe przechowywano w scentralizowanych magazynach i rozprowadzano pociągami bagażowymiktóre były bardzo podatne na ataki wroga. ^[25] Armie na ogół nie były w stanie utrzymać działań bojowych zimą i zwykle zakładały kwatery zimowe w zimnych porach roku, wznawiając swoje kampanie wraz z powrotem wiosny.

Kampania 1740 r.

Fryderyk II zastąpił swojego ojca, Fryderyka Wilhelma , na stanowisku króla Prus 31 maja 1740 r. w wieku 28 lat. Chociaż w ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci Prusy zyskały na znaczeniu, ich zróżnicowane i rozproszone terytoria uniemożliwiły im sprawowanie znaczącej władzy, a rzeczywistość, którą Fryderyk miał zamiar zmienić . ^[26] Śmierć cesarza Karola VI 20 października 1740 r. stworzyła mu idealną okazję do zdobycia Śląska ^[27], ale musiał to zrobić, zanim August Saksoński i Polski zdołają mu uprzedzić. ^[28]

Z populacją wynoszącą 16 milionów, Austria posiadała autoryzowaną stałą armię liczącą 157 000 żołnierzy, chociaż ograniczenia finansowe oznaczały, że jej prawdziwa liczebność była znacznie mniejsza niż w 1740 r. ^[29] Ponieważ mieli znacznie większy obszar do obrony, ich armia liczyła raczej " sito" niż tarcza przed obcą inwazją. ^[30] Dla kontrastu, armia pruska była lepiej wyszkolona i dowodzona niż jej przeciwnicy, podczas gdy jej stała armia licząca 80 000 żołnierzy była nieproporcjonalnie duża i stanowiła około 4% z 2,2 miliona populacji. ^[31] Aby dodać do tych korzyści, w kwietniu 1739 roku Fryderyk zapewnił, że Austria stanie w obliczu wojny na dwóch frontach, gdy Ludwik XV , król Francji, zgodził się zaatakować od zachodu, podczas gdy Prusy zrobiły to od północy.

Na początku grudnia 1740 r. wojska pruskie zebrały się wzdłuż Odry i 16 grudnia bez formalnego wypowiedzenia wojny wkroczyły na Śląsk. ^[33] Ponieważ austriackie zasoby wojskowe były skoncentrowane na Węgrzech i we Włoszech , na Śląsku dysponowały one mniej niż 3000 żołnierzy, choć na krótko przed inwazją liczba ta wzrosła do 7000. Utrzymali twierdze w Głogowie , Breslau i Briegu , ale porzucili resztę prowincji i wycofali się na Morawy , przy czym obie strony zajęły kwatery zimowe. ^[34]W niecałe dwa tygodnie Prusy zajęły większość najbogatszej prowincji Świętego Cesarstwa Rzymskiego, liczącą ponad milion mieszkańców, będące centrum handlowym Wrocławia wraz z przemysłem wydobywczym, tkackim i farbiarskim. ^[35] Fryderyk nie docenił jednak determinacji Marii Teresy w odwróceniu straty, a utrzymanie austriackich twierdz na południowym Śląsku oznaczało, że szybkie zwycięstwo nie było możliwe.

Kampania 1741 r.

Na początku roku armia austriacka pod dowództwem von Neipperga uwolniła Nysę i pomaszerowała na Brieg , grożąc odcięciem Prusów. 10 kwietnia niedaleko Brieg zostali pokonani w bitwie pod Mollwitz ; Fryderyk popełnił poważne błędy w swojej pierwszej bitwie i był tak blisko porażki, że jego podwładni nakazali mu uniknąć schwytania i opuszczenia pola bitwy. Jego zastępca von Schwerin zdołał wyprowadzić zwycięstwo, obie strony straciły prawie 25% sił. ^[37]

5 czerwca Fryderyk podpisał sojusz przeciwko Austrii z Francją, która 15 sierpnia przekroczyła Ren . ^[38] Połączone siły francusko-bawarskie posuwały się teraz wzdłuż Dunaju w kierunku Wiednia , zdobywając Linz 14 września. ^[39] Dołączeni do 20-tysięcznej armii saksońskiej ruszyli na Pragę z trzech różnych punktów, początkowo napotykając niewielki opór. Wkrótce Austriacy mieli armię pod Táborem , a Neipperg został wezwany ze Śląska do obrony Wiednia. ^[40] Pozornie bliska porażki, 21 września Maria Teresa wygłosiła emocjonalne przemówienie przed węgierskim sejmem w rPressburg . Zatwierdzili masową osłonę przeciwpowodziową , w wyniku której ostatecznie wyprodukowano 22 000 żołnierzy zamiast obiecanych 60 000, ale było to długo pamiętane potwierdzenie lojalności. ^[41]

Marii Teresie pomogły także głębokie podziały wśród przeciwników i dwulicowość Fryderyka. ^[42] Mając nadzieję na osłabienie Saksonii, 9 października podpisał porozumienie Klein - Schnellendorf z Neippergiem i w - obecnie uważanym za pamiętny akt dyplomatycznego podstępu - Austriacy po pozorowanej obronie poddali Nysę. Zgodnie z panującymi zasadami wojny pozwalało im to otrzymać przepustkę na najbliższe przyjazne terytorium i tym samym zostać wykorzystanym przeciwko sojusznikom Prus gdzie indziej, zamiast zostać wziętym do niewoli. ^{Jej
najlepszy} generał, von Khevenhüller, włączył ich do armii zbieranej do zimowej ofensywy mającej na celu odzyskanie Górnej Austrii i atak na Bawarię. ^[44]

Podczas gdy Fryderyk zakończył podbój Śląska, siły francuskie pod dowództwem Maurycego de Saxe zajęły Pragę 26 listopada 1741 r., umożliwiając koronację bawarskiego elektora Karola Alberta na króla Czech . Rok zakończył się zdecydowanym pokonaniem przez Khevenhüllera większej armii francusko-bawarskiej pod Sankt Pölten i posunięciem się w górę Dunaju w kierunku Linzu, podczas gdy druga kolumna pod dowództwem Johanna Bärenklaua ruszyła przez Tyrol w kierunku Monachium

Kampania 1742 r.

17 stycznia von Khevenhüller pokonał armię bawarską pod Schärding , a siedem dni później 10 000 francuskich żołnierzy poddało się pod Linzem. 12 lutego Karol Albert Bawarski został koronowany na cesarza Karola VII, pierwszego nie-Habsburga, który piastował to stanowisko od 300 lat, chociaż Bärenklau zdobył Monachium tego samego dnia. Chociaż technicznie rzecz biorąc, wszyscy sojusznicy, Prusy, Saksonia i Bawaria, nie chcieli, aby Francja została ustanowiona w Cesarstwie, ani też wzajemnego zdobywania względnej pozycji. Maria Teresa zakończyła tajny rozejm Austrii z Fryderykiem, najpierw ujawniając szczegóły. Austriacy pod wodzą Karola Lotaryńskiego zebrali drugą armię liczącą 28 000 żołnierzy, aby odbić Pragę .

Wiadomość o tajnym rozejmie poważnie zaszkodziła stosunkom między Fryderykiem a jego sojusznikami, ale cesarz Karol poprosił go o złagodzenie presji poprzez inwazję na Morawy. Fryderyk wykorzystał tę przerwę na reorganizację swojej kawalerii, wcześniej zaniedbanej na rzecz piechoty, która słabo radziła sobie pod Mollwitz; okazały się bardziej skuteczne w kampanii 1742 roku. ^[46]

W grudniu 1741 r. von Schwerin zdobył Olmütz ; Fryderyk zajął Glatz , a następnie w marcu 1742 r. przeniósł się do Groß Seelowitz. To pozwoliło mu zagrozić Wiedniu; kilka pruskich patroli pojawiło się nawet na przedmieściach, zanim się wycofało. ^[47] Na początku maja podjął ofensywę i wkroczył do północno-wschodnich Czech; do 16 maja miał 10 000 piechoty pod Kuttenbergiem i kolejne 18 000 ludzi pod dowództwem Leopolda z Anhalt-Dessau dzień marszu za nimi. ^[48]

Po południu 16 maja kawaleria Karola Lotaryńskiego natknęła się na tylną straż Leopolda. Leopold zdał sobie sprawę, że jest w kontakcie z głównymi siłami austriackimi, dlatego przyspieszył swój marsz do przodu, aby zmniejszyć dystans do Fryderyka. 17 maja o godzinie 2:00 w nocy jego wyczerpane wojska zatrzymały się w małej wiosce Chotusitz , jeszcze trzy godziny drogi od Kutnej Hory. Bitwa pod Chotusitz , stoczona później tego samego dnia, nie zakończyła się rozstrzygnięciem, ale technicznie rzecz biorąc ^była zwycięstwem Prus, ponieważ Austriacy się wycofali. 24 maja francuski feldmarszałek de Broglie wygrał niewielką akcję pod Sahay . Obydwa zwycięstwa pozostawiły sytuację strategiczną bez zmian, gdyż Karol nadal mógł ruszyć na Pragę, podczas gdy obecność Prus na Morawach pozostawała zagrożeniem dla Wiednia.

Jednak polityka Habsburgów polegała generalnie na unikaniu walki na zbyt wielu frontach jednocześnie; Prusy były najniebezpieczniejsze i najtrudniejsze do pokonania. Chociaż odzyskanie Śląska pozostawało priorytetem przez dziesięciolecia, Maria Teresa była skłonna zgodzić się na tymczasowy rozejm z Prusami, aby poprawić swoją pozycję gdzie indziej. ^[50] To odpowiadało Fryderykowi, któremu brakowało pieniędzy i ludzi, a także podejrzewał, że Francja przygotowywała odrębny pokój. W czerwcu traktat wrocławski zakończył I wojnę śląską; Wojska pruskie wycofały się z Czech, a w grudniu Austria odbiła Pragę

Kampania 1743

Na początku roku Ludwik XV nalegał, aby Broglie otrzymał dowództwo nad siłami francusko-bawarskimi, tworząc napięcie z Bawarczykami i ich generałem von Seckendorffem . ^[52] Gdy większość jego ziem była zajęta przez Austriaków, Karol VII uciekł do Augsburga , skąd nawiązał rozmowy z Wiedniem i Londynem , czując się opuszczony przez swoich francuskich sojuszników. ^[53] Podzielone na górze, a ich wojska osłabione chorobami, siły francusko-bawarskie stawiły ograniczony opór austriackiemu natarciu; 9 maja Bawarczycy zostali pokonani pod Simbach przez Karola Lotaryńskiego. ^[54]

W połowie czerwca Armia Pragmatyczna przybyła do Aschaffenburga , na północnym brzegu Menu . Tutaj dołączył do nich Jerzy II , który uczestniczył w intronizacji nowego elektora Moguncji w Wiesbaden . ^{Pod
koniec} czerwca aliantom skończyły się zapasy i wycofali się w kierunku najbliższego składu zaopatrzenia w Hanau , do którego droga prowadziła przez Dettingen, obecnie część Karlstein am Main , gdzie drogę zablokowało 23 000 żołnierzy francuskich. Mimo mocnej pozycji błędy popełniane przez ich dowódcę Gramonta pozwoliły aliantom na odniesienie niewielkiego zwycięstwa .^[55]

Chociaż Armia Pragmatyczna była w stanie kontynuować odwrót, musiała porzucić rannych i chociaż wzmocniona przez Karola Lotaryńskiego, nie była w stanie uzgodnić, co dalej robić. Karol opisał później kwaterę główną aliantów jako "republikę", podczas gdy Adrien Maurice de Noailles powiedział Ludwikowi XV, że jest "bardzo wdzięczny za niezdecydowania Jerzego II". Skończyli z niczym i w październiku rozpoczęli zimowanie w Holandii.

Frederick odpowiedział Dettingenowi, wznawiając poszukiwania sojuszników i ponownie budując swoją armię. W lipcu rosyjski sąd odkrył rzekomy spisek mający na celu obalenie cesarzowej Elżbiety i przywrócenie trzyletniego Iwana VI , a jego regentką była jego matka, wielka księżna Anna Leopoldowna . ^[57] Kwestionuje się, czy oznaczało to coś więcej niż pijackie plotki; jedna z sugestii jest taka, że ??była to fabrykacja Fryderyka, mająca na celu usunięcie antypruskich przeciwników, głównie kanclerza Bestużewa-Riumina . ^[58]

Anna Bestużew, żona jego brata Michaiła i jej przyjaciółka Natalia Łopuchina , po 25 dniach tortur przyznały się do spisku; przed zesłaniem na Syberię zostali publicznie wychłostani i obcięto im języki . Zwolennicy Fredricka nazywali to "spiskiem Botty", zarzucając udział austriackiemu wysłannikowi Antoniotto Botta Adorno . ^[59] Kiedy caryca Elżbieta zażądała ukarania Botty, Maria Teresa odmówiła, a epizod ten zatruł stosunki między Austrią a Rosją. Fryderykowi udało się podzielić dwóch głównych przeciwników, ale Aleksiej Bestużew-Riumin pozostał na miejscu, pozostawiając ogólną pozycję bez zmian.

13 września Karol Emanuel III z Sardynii , Maria Teresa i Wielka Brytania zawarły traktat w Wormacji , mający na celu wypędzenie Hiszpanii z Włoch. W zamian za wsparcie Sardynii w Lombardii , Austriacy scedowali wszystkie swoje terytoria na zachód od rzeki Ticino i jeziora Maggiore , wraz z ziemiami na południe od Padu . W zamian Karol Emmanuel zrzekł się roszczeń do strategicznego Księstwa Mediolanu , zagwarantował sankcję pragmatyczną i zapewnił 40 000 żołnierzy opłaconych przez Wielką Brytanię. ^[60]

Francja i Hiszpania odpowiedziały Drugim Paktem Rodzinnym w październiku, a Ludwik XV rozpoczął plany inwazji na austriackie Niderlandy . Rok zakończył się zawarciem przez Saksonię paktu o wzajemnej obronie z Austrią, pozostawiając Prusy w izolacji i stając w obliczu ponownej ofensywy, gdy Maria Teresa starała się odzyskać Śląsk.

Kampania 1744 r.

Na mocy traktatu z Fontainebleau z 1743 r. Ludwik XV i jego wuj, hiszpański Filip V, zgodzili się na wspólne działania przeciwko Wielkiej Brytanii. Obejmowało to proponowaną inwazję na Wielką Brytanię , mającą na celu przywrócenie wygnanych Stuartów , a zimą w Dunkierce zgromadzono 12 000 francuskich żołnierzy i transportów . ^[62]

W lutym 1744 roku w bitwie pod Tulonem połączona flota francusko-hiszpańska stoczyła niezdecydowaną akcję z brytyjskimi siłami morskimi dowodzonymi przez admirała Mathewsa . Chociaż Mathews uniemożliwił im wyjście z Morza Śródziemnego i wsparcie próby inwazji, został zmuszony do odwrotu, co doprowadziło do jego zwolnienia. ^[63] Sukces pozwolił Hiszpanii wylądować wojska w północnych Włoszech, a w kwietniu zdobyli ważny port Villefranche-sur-Mer , będący wówczas częścią Sabaudii

Jednak burze zatonęły lub poważnie uszkodziły wiele francuskich statków, podczas gdy większość ministrów Ludwika sprzeciwiała się temu, co uważali za kosztowne i daremne przekierowanie zasobów. Inwazja została odwołana 11 marca, Ludwik formalnie wypowiedział wojnę Wielkiej Brytanii, a w maju armia francuska najechała austriacką Holandię . ^[65] Podobnie jak w 1744 r., bardzo pomagały im podziały pomiędzy pragmatycznymi aliantami, co bardzo utrudniało sformułowanie spójnej strategii. Brytyjczycy i Hanowerowie nienawidzili się nawzajem, austriackie zasoby skupiały się w Alzacji , natomiast Holendrzy niechętnie wypowiadali wojnę Francji i bezskutecznie próbowali przekonać Ludwika do wycofania się. ^[66] Holendrzy jednak chcieli chronić swojeW ten sposób fortece barierowe i Izaak Cronström argumentowali, aby zaatakować Francuzów na otwartym polu. Nie zgodził się z tym George Wade , naczelny dowódca armii sojuszniczej. Otrzymał ścisłe rozkazy rządu brytyjskiego, aby nie ryzykować utraty połączenia z Ostendą ani nie narażać żołnierzy brytyjskich lub hanowerskich na wzięcie do niewoli, co oznaczało również, że odmówił przyjęcia ich do służby garnizonowej. Brytyjczycy obawiali się kolejnego powstania jakobickiego i dlatego chcieli móc na czas odesłać swoje wojska do domu.

W rezultacie Francuzi poczynili szybkie postępy, szybko zdobywając większość zajętych przez Holendrów fortec Barierowych wzdłuż granicy, w tym Menen i Ypres . Kiedy na początku czerwca armia austriacka pod dowództwem księcia Karola Lotaryngii najechała Alzację, Ludwik przeszedł do defensywy w południowych Holandii i udał się do Metz , aby stawić czoła temu zagrożeniu. Na początku sierpnia niebezpiecznie zachorował na ospę , chorobę wówczas często śmiertelną; chociaż później wyzdrowiał, tymczasowo sparaliżowało to francuski system dowodzenia. ^[68]

Gdy większość armii austriackiej była okupowana we wschodniej Francji, Fryderyk rozpoczął 15 sierpnia drugą wojnę śląską i pod koniec miesiąca całe 80 000 jego żołnierzy znajdowało się w Czechach. ^[69] Chociaż głównym celem Marii Teresy było odzyskanie Śląska, prędkość natarcia Prusów zaskoczyła Austriaków. 23 sierpnia książę Karol wycofał się z Alzacji, aby bronić Czech, przy niewielkiej ingerencji ze strony Francuzów z powodu choroby Ludwika.

Do połowy września Fryderyk zdobył Pragę, Tabor , Budweis i Frauenberg ; teraz posuwał się w górę rzeki Moldau , mając nadzieję, że złapie Austriaków między swoimi siłami a armią francusko-bawarską, jak przypuszczał, ścigającą. Jednak Bawarczycy zadowolili się ponownym zajęciem Monachium, podczas gdy Francuzi osiedlili się, by oblegać Fryburg Bryzgowijski , miasto o znacznie mniejszym znaczeniu dla Marii Teresy niż Czechy. ^[71]

Fryderyk został niebezpiecznie zdemaskowany, a sytuacja pogorszyła się na początku października, kiedy Saksonia dołączyła do koalicji przeciwko niemu jako aktywna strona wojująca. Pod naciskiem Karola Lotaryńskiego i połączonych sił austro-saskich pod dowództwem hrabiego Trauna Prusacy zostali zmuszeni do odwrotu; do czasu wkroczenia na Śląsk pod koniec listopada armia Fryderyka została zredukowana do 36 000, z czego połowa zmarła wówczas na czerwonkę.

Pomimo kapitulacji Fryburga i natarcia Francji w południowych Niderlandach, pod koniec 1744 r. Austria wydawała się w dobrej sytuacji. Odwrót Fryderyka zaszkodził jego reputacji i osłabił jego armię, ale najbardziej znaczący wpływ wywarł na stosunki francusko-pruskie, gdzie Ludwik został oskarżony o nie poparł Prus. ^[73]

We Włoszech austriacki atak na Królestwo Neapolu zakończył się niepowodzeniem, głównie z powodu niekompetencji ich dowódców. Na północy spory dotyczące strategii i hiszpańskie oskarżenia o tchórzostwo Francji pod Tulonem uniemożliwiły im pełne wykorzystanie zwycięstw na początku roku. Zostało to zrekompensowane podobnymi podziałami wśród przeciwników; Karol Emmanuel niechętnie przyjął wypędzenie Burbonów z Włoch, pozostawiając Habsburgów jako dominującą potęgę, podczas gdy jego ambicje terytorialne można było osiągnąć jedynie kosztem Austrii. W rezultacie żadna ze stron nie mogła poczynić znaczących postępów w tej dziedzinie.

Kampania 1745 r.

Pozycja Fryderyka nadal się pogarszała; 8 stycznia Austria, Wielka Brytania, Republika Holenderska i Saksonia podpisały Traktat Warszawski , który był wyraźnie skierowany przeciwko Prusom. ^[75] Towarzyszyły temu złowieszcze oznaki rosyjskiej aktywności wojskowej w Inflantach , a następnie 20 stycznia śmierć cesarza Karola VII. Ponieważ mąż Marii Teresy, wielki książę Franciszek, był kandydatem cieszącym się największym poparciem na jego miejsce, było to poważną porażką dla sojuszu francusko-pruskiego. ^[76]

Syn i następca Karola, Maksymilian III Józef, podjął ostatnią próbę wypędzenia Austriaków z Bawarii, ale hrabia Batthyány wymanewrował jego zdemoralizowaną i źle wyposażoną armię , podczas gdy armia francusko-bawarska została pokonana pod Pfaffenhofen 15 kwietnia . ^[77] Gdy większość jego elektoratu była ponownie zajęta, 22 kwietnia podpisał traktat w Füssen , w którym zgodził się głosować na Franciszka Stefana na cesarza i zawarł pokój z Austrią. ^[78] Prusy były teraz izolowane; próby Fryderyka podzielenia przeciwników poprzez wspieranie Fryderyka Augusta Saksoniidla cesarza zakończyły się niepowodzeniem, podczas gdy ani Wielka Brytania, ani Rosja nie chciały pośredniczyć w jego sprawie z Austrią.

Wyjście Bawarii pozwoliło Francji skoncentrować się na Niderlandach, co według Saxe'a Ludwika XV stanowiło najlepszą okazję do pokonania Wielkiej Brytanii, której wsparcie finansowe było kluczowe dla Sojuszu Pragmatycznego. Zaproponował atak na Tournai , ważne ogniwo w sieci handlowej Europy Północnej i najsilniejszy z holenderskich fortów barierowych , co zmusiło aliantów do walki na wybranym przez niego terenie. 11 maja odniósł zacięte zwycięstwo pod Fontenoy , sukces, który ugruntował francuską dominację w Holandii i wywołał zaciekłe spory między Brytyjczykami i Holendrami

4 czerwca Fryderyk odniósł wielkie zwycięstwo pod Hohenfriedberg , ale mimo to Austria i Saksonia kontynuowały wojnę. Pruskie prośby o wsparcie Francji zostały zignorowane; Louis został ostrzeżony przez swoich ministrów, że finanse państwa są coraz bardziej napięte, dlatego ważne jest skupienie wysiłków. Jednym z obszarów była Holandia, zwłaszcza po wezwaniu wojsk brytyjskich do rozprawienia się z powstaniem jakobickim w 1745 roku . Drugim miejscem były Włochy, gdzie armia francusko-hiszpańska pod dowództwem Mailleboisa i Infante Philipa pokonała Sardyńczyków pod B przypisaniem 27 września, a następnie zdobyła Alessandrię , Valenzę i Casale Monferrato

Zwycięstwo pod Fontenoy w maju 1745 r. przywróciło francuskie zaufanie

W rezultacie Francja nie podjęła żadnych wysiłków, aby zablokować wybór księcia Franciszka, który 13 września został ogłoszony cesarzem Franciszkiem I. ^[83] Umocniona tym znaczącym zwycięstwem politycznym Maria Teresa kontynuowała próby odzyskania Śląska, by 30 września ponownie zostać pokonana w bitwie pod Soor . ^[84] 15 grudnia Prusacy wyparli Saksonię z wojny zwycięstwem w bitwie pod Kesselsdorfem , co doprowadziło do podpisania 25 grudnia traktatu drezdeńskiego . Austria przyjęła Fryderyka na własność Śląska, a Saksonia wypłaciła mu odszkodowanie w wysokości miliona koron; w zamian Prusy przyjęły sankcję pragmatyczną, uznały Franciszka za cesarza i ewakuowały Saksonię. ^[85]

Po 1745 r. Niemcy przestały być aktywnym teatrem działań wojennych; choć Fryderyk wiedział, że Maria Teresa nadal zamierza odzyskać Śląsk, obie strony potrzebowały okresu pokoju, aby się ponownie zorganizować. Cele francuskie były mniej jasne; przez wieki głównym filarem jego polityki zagranicznej było osłabienie Habsburgów , ale rozpoczął wojnę z powodu obaw o rozwój handlu brytyjskiego po 1713 roku. Ponieważ wojna w północnych Włoszech toczyła się głównie po to, by wesprzeć cele Hiszpanii, Holandia stała się jedynym pozostałym teatrem działań, na którym Francja mogła osiągnąć strategiczne zwycięstwo. ^[86]

Kolejnym znaczącym wydarzeniem było rozpoczęcie ponownego ułożenia sojuszy, które przerodziło się w rewolucję dyplomatyczną w 1756 r. Na mocy sierpniowej "Konwencji hanowerskiej" Fryderyk i Jerzy II wzajemnie zagwarantowali sobie nawzajem granice Hanoweru i Prus, a brytyjscy dyplomaci próbowali przekonać Austria o zakończeniu II wojny śląskiej. Stosunki francusko-pruskie naznaczone były wzajemną nieufnością, a Maria Teresa była oburzona brytyjskimi próbami nakłonienia jej do zaakceptowania utraty Śląska.

Kampanie włoskie, 1741-1747

W środkowych Włoszech zebrano armię Hiszpanów i Neapolitańczyków w celu podboju Księstwa Mediolanu . W 1741 roku sprzymierzona armia złożona z 40 000 Hiszpanów i Neapolitańczyków pod dowództwem księcia Montemar ruszyła w kierunku Modeny . Francesco III d'Este, książę Modeny sprzymierzył się z nimi, ale czujny austriacki dowódca, hrabia Otto Ferdinand von Traun wyprzedził ich, zdobył Modenę i zmusił księcia do zawarcia odrębnego pokoju.

Agresywność Hiszpanów we Włoszech zmusiła cesarzową Marię Teresę z Austrii i króla Sardynii Karola Emanuela do negocjacji na początku 1742 r. Negocjacje ^te odbyły się w Turynie. Maria Teresa wysłała swojego wysłannika, hrabiego Schulenburga , a król Karol Emmanuel wysłał markiza d'Ormea . W dniu 1 lutego 1742 r. Schulenburg i Ormea podpisały Konwencję Turyńską , która rozwiązała (lub odłożyła rozwiązanie) wiele różnic i utworzyła sojusz między obydwoma krajami. ^{W
1742 r} . feldmarszałek hrabia Traun z łatwością stawił czoła Hiszpanom i Neapolitańczykom. 19 sierpnia 1742 r. Neapol został zmuszony do przybycia do Neapolu brytyjskiej eskadry morskiejwłasnego portu, do wycofania swoich 10 000 żołnierzy z sił Montemaru w celu zapewnienia obrony kraju. ^[90] Siły hiszpańskie pod dowództwem Montemara były teraz zbyt słabe, aby nacierać w Dolinie Padu , dlatego druga armia hiszpańska została wysłana do Włoch przez Francję. Sardynia sprzymierzyła się z Austrią na mocy Konwencji Turyńskiej i jednocześnie żadne państwo nie było w stanie wojny z Francją, co doprowadziło do dziwnych komplikacji, gdyż w dolinie Isere toczyły się walki pomiędzy wojskami Sardynii i Hiszpanii, w których Francuzi nie wziął udziału. ^[91] Pod koniec 1742 roku książę Montemar został zastąpiony na stanowisku szefa wojsk hiszpańskich we Włoszech przez hrabiego Gagesa

W 1743 r. Hiszpanie na Panaro odnieśli zwycięstwo nad Traunem pod Campo Santo ⁸ lutego 1743 r. Jednak następne sześć miesięcy zmarnowano na bezczynność i Johann Georg Christian, książę Lobkowiczów , dołączył do Trauna z posiłkami z Austrii , odwiózł Hiszpanów do Rimini . Obserwując z Wenecji , Rousseau okrzyknął odwrót Hiszpanii "najwspanialszym manewrem wojskowym całego stulecia". ^[94] Wojna hiszpańsko-sabaudzka w Alpach trwała bez większego rezultatu, a jedynym godnym uwagi incydentem była pierwsza bitwa pod Casteldelfino(7-10 października 1743), kiedy początkowa ofensywa francuska została odparta. ^[91]

W 1744 roku wojna włoska stała się poważna. Przed wojną o sukcesję hiszpańską (1701-1714) Hiszpanią i Austrią rządziły gałęzie tego samego ( Habsburgów ) rodu królewskiego. W rezultacie polityka zagraniczna Austrii i Hiszpanii w stosunku do Włoch charakteryzowała się symetrią interesów, a interesy te były zwykle przeciwne interesom kontrolowanej przez Burbonów Francji. ^[95] Jednakże od czasu traktatu utrechckiego i zakończenia wojny o sukcesję hiszpańską bezdzietny ostatni monarcha Habsburgów ( Karol II ) został zastąpiony przez wnuka Burbonów francuskiego króla Ludwika XIV Filipa z Anjou, który w Hiszpanii został Filipem V. Dominacja Hiszpanii nad Włochami i terytoriami włoskimi została następnie przekazana Austrii. Obecnie symetria interesów polityki zagranicznej w odniesieniu do Włoch istniała między Francją Burbonów i Hiszpanią Burbonów, a Austria Habsburgów była zwykle w opozycji. ^[96] Król Sardynii Karol Emanuel III kontynuował długotrwałą politykę zagraniczną Sabaudii, przeciwstawiając się hiszpańskiej ingerencji w północnych Włoszech. ^[97] Teraz, w 1744 r., Savoy stanął w obliczu wspaniałego planu wojskowego połączonej armii hiszpańskiej i francuskiej (zwanej armią Gallispan ) mającego na celu podbój północnych Włoch.

Jednak w realizacji tego planu generałom Gallispan na froncie przeszkadzały rozkazy swoich rządów. Na przykład dowódca armii hiszpańskiej w polu, książę Conti , nie mógł dogadać się ani nawet przekonać do siebie markiza de La Mina , najwyższego dowódcy wszystkich sił hiszpańskich. ^[98] Książę Conti uważał, że markiz "ślepo trzymał się wszystkich rozkazów przychodzących z Hiszpanii", nie biorąc pod uwagę realiów w terenie. ^[98] Przygotowując się do kampanii wojskowej, siły Gallispan próbowały przedostać się przez Alpy w czerwcu 1744 r. i przegrupować armię w Dauphiné , łącząc się tam z armią na dolnym Po.

Karol III Hiszpański - Anton Raphael Mengs

Wsparcie Genui umożliwiło drogę do środkowych Włoch. ^[98] Podczas gdy książę Conti przebywał na północy, hrabia Gages podążał tą drogą na południe. Ale wtedy austriacki dowódca, książę Lobkowitz, podjął ofensywę i wypędził hiszpańską armię hrabiego de Gages dalej na południe, w stronę granicy neapolitańskiej, w pobliżu małego miasteczka Velletri . Od czerwca do sierpnia 1744 Velletri stało się miejscem szeroko zakrojonych manewrów wojskowych pomiędzy armią francusko-hiszpańską pod dowództwem hrabiego Gages a siłami austriackimi pod dowództwem księcia Lobkowitza [100] Król Neapolu (przyszły ^Karol III III Hiszpania) był coraz bardziej zaniepokojony działaniami armii austriackiej tak blisko jego granic i postanowił pomóc Hiszpanom. Połączona armia francuska, hiszpańska i neapolitańska zaskoczyła armię austriacką w nocy z 16 na 17 czerwca 1744 r. Podczas ataku Austriacy zostali rozpędzeni z trzech ważnych wzgórz wokół miasta Velletri. ^[101] Bitwa ta jest czasami nazywana "Bitwą pod Nemi" od nazwy małego miasteczka Nemi położonego w pobliżu. Dzięki temu niespodziewanemu atakowi połączona armia była w stanie zająć miasto Velletri. Dlatego niespodziewany atak nazwano także "pierwszą bitwą pod Velletri ".

Na początku sierpnia 1744 roku król Neapolu złożył osobistą wizytę w nowo zdobytym mieście Velletri. ^[101] Słysząc o obecności króla, Austriacy opracowali plan śmiałego najazdu na Velletri. O świcie 11 sierpnia 1744 r. około 6000 Austriaków pod bezpośrednim dowództwem hrabiego Browne'a przeprowadziło niespodziewany napad na miasto Velletri. Próbowali uprowadzić króla Neapolu podczas jego pobytu w mieście. Jednak po zajęciu Velletri i przeszukaniu całego miasta Austriacy nie znaleźli żadnej wzmianki o królu Neapolu. Król zorientował się, co się dzieje, uciekł przez okno pałacu, w którym przebywał, i na wpół ubrany na koniu odjechał z miasta. ^[102]To była druga bitwa pod Velletri. Niepowodzenie najazdu na Velletri oznaczało koniec austriackiego marszu na Neapol. Pokonanym Austriakom rozkazano udać się na północ, gdzie można ich było wykorzystać w Piemoncie w północnych Włoszech do pomocy królowi Sardynii w walce z księciem Conti. Hrabia de Gages podążył za Austriakami na północ ze słabymi siłami. Tymczasem król Neapolu wrócił do domu.

Wojna w Alpach i Apeninach była już zacięta, zanim książę Conti i armia Gallispan zeszli z Alp. Villefranche i Montalbán ^[^{potrzebne
wyjaśnienia}^] zostały zaatakowane przez Contiego 20 kwietnia 1744 r. Po zejściu z Alp książę Conti rozpoczął natarcie do Piemontu 5 lipca 1744 r. ¹⁹ lipca 1744 r. armia Gallispan starła się z Armia Sardynii ^brała udział w desperackich walkach pod Peyre-Longue 18 lipca 1744 r . W wyniku tej bitwy armia Gallispan przejęła kontrolę nad Casteldelfino w drugiej bitwie pod Casteldelfino . Następnie Conti udał się do Demonte , gdzie w nocy z 8 na 9 sierpnia 1744 r. (zaledwie 36 godzin przed stoczeniem przez armię hiszpańską na południu Włoch drugiej bitwy pod Velletri [jak wspomniano powyżej]) armia Gallispan zajęła fortecę Demonte od Sardynii w bitwie pod Demonte . ^[105] Król Sardynii został po raz kolejny pokonany przez Contiego w wielkiej bitwie pod Madonna dell'Olmo 30 września 1744 w pobliżu Coni ( Cuneo ). ^[106]Conti nie udało się jednak zdobyć ogromnej fortecy w Coni i musiał wycofać się do Dauphiné na swoją zimową kwaterę. Tak więc armia Gallispan nigdy nie połączyła się z armią hiszpańską pod dowództwem hrabiego Gages na południu, a teraz pomiędzy nimi leżała armia austro-sardyńska.

Kampania we Włoszech w roku 1745 także nie była zwykłą wojną pocztową. Konwencja Turyńska z lutego 1742 r. (opisana powyżej), która ustanowiła tymczasowe stosunki między Austrią a Sardynią, wywołała pewną konsternację w Republice Genui . Kiedy jednak tym tymczasowym stosunkom nadano bardziej trwały i niezawodny charakter podczas podpisania Traktatu Wormańskiego (1743) podpisanego 13 września 1743 r. ^[107] rząd Genui zaniepokoił się. Ten strach przed izolacją dyplomatyczną spowodował, że Republika Genueńska porzuciła swoją neutralność w wojnie i przyłączyła się do sprawy Burbonów. ^[108]W rezultacie Republika Genueńska podpisała tajny traktat z sojusznikami Burbonów, Francją, Hiszpanią i Neapolem. 26 czerwca 1745 r. Genua wypowiedziała wojnę Sardynii.

Cesarzowa Maria Teresa była sfrustrowana niepowodzeniem Lobkowitza w powstrzymaniu natarcia Gage. W związku z tym Lobkowitza zastąpił hrabia Schulenburg. ^[109] Zmiana dowództwa Austriaków zachęciła sprzymierzeńców Burbonów do pierwszego uderzenia wiosną 1745 r. W związku z tym hrabia de Gages przeniósł się z Modeny w kierunku Lukki , armia Gallispan w Alpach pod nowym dowództwem marszałka Maillebois ( Książę Conti i marszałek Maillebois wymienili rozkazy zimą 1744-1745 ^[110] ) przedarli się przez Riwierę Włoską do Tanaro . W połowie lipca 1745 roku obie armie zostały w końcu skoncentrowane pomiędzy Scriviamii Tanaro. Razem armia hrabiego de Gage'a i armia Gallispana liczyły niezwykle dużą liczbę 80 000 ludzi. Szybki marsz na Piacenzę przyciągnął tam austriackiego dowódcę i pod jego nieobecność alianci napadli i całkowicie pokonali Sardyńczyków pod B przypisaniem w dniu 27 września 1745 r. Po zwycięstwie szybko nastąpiło zdobycie Alessandrii , Valenzy i Casale Monferrato . Jomini nazywa koncentrację sił, która doprowadziła do zwycięstwa, " Le plus remarquable de toute la guerre

Skomplikowana polityka Włoch znalazła jednak odzwierciedlenie w tym, że hrabia Maillebois ostatecznie nie był w stanie rozliczyć się ze swojego zwycięstwa. Rzeczywiście, na początku 1746 roku wojska austriackie, wyzwolone na mocy pokoju austriackiego z Fryderykiem II, przeszły przez Tyrol do Włoch, zdobywając po oblężeniu Genuę. Zimowa kwatera Gallispan w Asti we Włoszech została brutalnie zaatakowana, a francuski garnizon liczący 6000 ludzi w Asti został zmuszony do kapitulacji. ^[112] W tym samym czasie Maksymilian Ulysses Brownez korpusem austriackim uderzył na aliantów nad Dolnym Padem i odciął im komunikację z głównymi korpusami armii Gallispan w Piemoncie. W ten sposób seria drobnych działań całkowicie zniszczyła wielką koncentrację wojsk Gallispan, a Austriacy odzyskali Księstwo Mediolanu i przejęli w posiadanie większość północnych Włoch. Sojusznicy rozdzielili się, Maillebois osłaniał Ligurię , Hiszpanie maszerowali przeciwko Browne'owi. Ten ostatni został szybko i silnie wzmocniony, a Hiszpanie mogli jedynie okopać się pod Piacenzą, Filipem, hiszpańskim infantemjako najwyższy dowódca wzywający Maillebois na pomoc. Francuzi, umiejętnie prowadzeni i maszerując szybko, ponownie połączyli siły, ale ich sytuacja była krytyczna, gdyż zaledwie dwa marsze za nimi podążała armia króla Sardynii, a przed nimi leżała główna armia Austriaków. Bitwa pod Piacenzą rozegrana 16 czerwca 1746 r. była zacięta, ale zakończyła się zwycięstwem Austrii, a armia hiszpańska została poważnie poturbowana. To, że armia w ogóle uciekła, było w najwyższym stopniu zasługą Mailleboisa, jego syna i szefa sztabu. Pod ich dowództwem armia Gallispan wymknęła się zarówno Austriakom, jak i Sardyńczykom i pokonała korpus austriacki w bitwie pod Rottofreddo 12 sierpnia 1746 r. ^[113]Następnie armia austriacka wycofała się z powrotem do Genui

Chociaż armia austriacka była jedynie cieniem samej siebie, kiedy wrócili do Genui, Austriacy wkrótce przejęli kontrolę nad północnymi Włochami. Austriacy zajęli Republikę Genui 6 września 1746 r. ^[115] Jednak wypady w kierunku Alp nie przyniosły im żadnego sukcesu. Wkrótce Genua zbuntowała się przeciwko uciskającym rządom zwycięzców, powstała i wypędziła Austriaków w dniach 5-11 grudnia 1746 r. Gdy inwazja aliantów na Prowansję utknęła w martwym punkcie, a Francuzi, obecnie dowodzeni przez księcia de Belle-Isle, Charlesa Louisa Auguste'a Fouqueta , podjął ofensywę (1747). ^[116] Genua oparła się drugiemu austriackiemu oblężeniu . ^[117]Tradycyjnie plan kampanii odniesiono do Paryża i Madrytu. Wybrany korpus armii francuskiej pod dowództwem Chevaliera de Belle-Isle (młodszego brata marszałka Belle-Isle ^[116] ) otrzymał rozkaz szturmu na ufortyfikowaną przełęcz Exilles w dniu 10 lipca 1747 r. Jednak broniąca się armia sojuszników Worms (Austria i Sabaudia) zadały armii francuskiej miażdżącą porażkę w tej bitwie, która stała się znana jako ( Colle dell'Assietta ). ^[118] W tej bitwie kawaler, a wraz z nim znaczna część elity francuskiej szlachty, zginęli na barykadach. ^[118] Chaotyczne kampanie trwały pomiędzy sojusznikami Wormacji a Francuzami aż do zawarcia pokoju w Aix-la-Chapelle

Niderlandy, 1745-1748

Holendrzy, Brytyjczycy i Austriacy wycofali się z Fontenoy w dobrym stanie, ale Tournai padł ofiarą sił francuskich i dzięki szybkiemu natarciu Gandawa , Oudenarde , Brugia i Dendermonde wkrótce podążyły za nimi. Pod koniec lipca Francuzi stanęli u progu holenderskiej Flandrii , południowo-zachodniego krańca Republiki Holenderskiej. ^[120] Wspierane przez Francję powstanie jakobickie w sierpniu 1745 r. zmusiło Brytyjczyków do przeniesienia wojsk z Flandrii, aby sobie z tym poradzić.

To skłoniło Francuzów do zajęcia strategicznych portów w Ostendzie i Nieuwpoort, zagrażając powiązaniom Wielkiej Brytanii z Europą kontynentalną.

W 1746 roku Francuzi kontynuowali natarcie na austriackie Niderlandy, zajmując Antwerpię , a następnie usuwając siły holenderskie i austriackie z obszaru między Brukselą a Mozą . Po pokonaniu buntu jakobickiego pod Culloden w kwietniu Brytyjczycy rozpoczęli dywersyjny nalot na Lorient w nieudanej próbie odwrócenia uwagi sił francuskich, podczas gdy nowy austriacki dowódca, książę Karol Lotaryngii, został pokonany przez Sachsa w bitwie pod Rocoux w październiku. ^[122]

Sama Republika Holenderska była teraz w niebezpieczeństwie. W kwietniu 1747 roku Francuzi rozpoczęli redukcję Twierdzy Barierowych wzdłuż granicy z Austriacką Holandią i najechali holenderską Flandrię, którą szybko zdobyli. Wśród ludności holenderskiej, która wciąż pamiętała najazd francuski z 1672 r ., wybuchła ogólna złość i panika, która domagała się mianowania namiestnika Wilhelma IV . Regenci Zelandii i Holandii , obawiając się przemocy wobec nich, wkrótce mianowali Wilhelma namiestnikiem . Pozostałe prowincje poszły w ich ślady i do 10 maja rozpoczął się drugi okres bez stadtholderów się skończył. William został także mianowany szefem wszystkich holenderskich sił zbrojnych. ^[123] Sytuacja strategiczna nie uległa jednak zmianie i 2 lipca 1747 pod Lauffeld Saxe odniósł kolejne zwycięstwo nad armią brytyjsko-holenderską pod wodzą księcia Waldeck i Cumberland; Francuzi następnie oblegli Maastricht i Bergen op Zoom , które upadły we wrześniu. ^[122] Chociaż holenderska marynarka wojenna była w najgorszym stanie, w jakim kiedykolwiek była, jednak jej położenie w ujściach rzek i rzekach Zelandii i Holandii zapobiegło francuskim najazdom na te prowincje.

Natarcie Francji nadało większą pilność trwającym rozmowom pokojowym na Kongresie w Bredzie , który odbył się przy dźwiękach ostrzału francuskiej artylerii na Maastricht. Po sojuszu z Austrią w 1746 r. armia złożona z 30 000 Rosjan [ ru ] maszerowała z Inflant do Renu, ale przybyła za późno, aby mogła być przydatna. Maastricht poddał się 7 maja, a 18 października 1748 r. wojna zakończyła się podpisaniem Pokoju w Aix-la-Chapelle

Pokój z 1748 r.

Główny artykuł: Traktat z Aix-la-Chapelle (1748)

Negocjacje między Wielką Brytanią a Francją toczyły się w Bredzie od czerwca 1746 roku; uzgodnione przez nich warunki zostały następnie narzucone pozostałym stronom w Aix-la-Chapelle.
Pomimo zwycięstw we Flandrii francuski minister finansów Machault wielokrotnie ostrzegał przed zbliżającym się załamaniem ich systemu finansowego. Brytyjska blokada morska doprowadziła do załamania francuskich wpływów celnych i spowodowała poważne niedobory żywności, zwłaszcza wśród biednych; po Cape Finisterre w październiku francuska marynarka wojenna nie była już w stanie chronić swoich kolonii ani szlaków handlowych.

Następnie w listopadzie odbyła się konwencja między Wielką Brytanią a Rosją; w lutym 1748 r. do Nadrenii przybył 37-tysięczny korpus rosyjski . ^[127] Chociaż holenderskie miasto Maastricht poddało się siłom francuskim w maju 1748 r., zakończenie wojny było coraz pilniejsze. Dlatego Ludwik XV zgodził się zwrócić austriackie Niderlandy, których przejęcie tyle kosztowało. Niewielu jego rodaków zrozumiało tę decyzję; w połączeniu z brakiem wymiernych korzyści dla pomocy Prusom doprowadziło to do sformułowania "głupi jak pokój".

Powołano komisję do negocjowania konkurencyjnych roszczeń terytorialnych w Ameryce Północnej, ale poczyniono bardzo niewielkie postępy. Wielka Brytania odzyskała Madras w zamian za przywrócenie Louisbourga w Nowej Szkocji , ku wściekłości brytyjskich kolonistów. Nie wydawało się, aby żaden z dwóch głównych bohaterów zyskał wiele na swojej inwestycji i obaj postrzegali Traktat jako zawieszenie broni, a nie pokój.

Europa w latach po traktacie w Aix-la-Chapelle w 1748 r

W Austrii reakcje były mieszane; Maria Teresa była zdeterminowana odzyskać Śląsk i nienawidziła brytyjskiego wsparcia dla okupacji Prus. ^[130] Z drugiej strony Traktat potwierdził jej prawo do monarchii, podczas gdy Habsburgowie przetrwali potencjalnie katastrofalny kryzys, bez walk odzyskali austriackie Niderlandy i poszli jedynie na niewielkie ustępstwa we Włoszech. ^[131] Reformy administracyjne i finansowe uczyniły go silniejszym w 1750 r. niż w 1740 r., a jego strategiczna pozycja została wzmocniona poprzez ustanowienie sojuszników Habsburgów jako władców kluczowych terytoriów północno-zachodnich Niemiec, Nadrenii i północnych Włoch.

Spośród pozostałych walczących Hiszpania zachowała przewagę w Ameryce hiszpańskiej i osiągnęła niewielkie zyski w północnych Włoszech, zdobywając Księstwo Parmy i Piacenzy dla Infante Philipa. Dzięki wsparciu Francji Prusy podwoiły swoją wielkość po przejęciu Śląska, ale dwukrotnie zawarły pokój, nie informując o tym swojego sojusznika; Ludwik XV już nie lubił Fryderyka i teraz uważał go za niegodnego zaufania. ^[133] W Republice Holenderskiej podpisanie warunków pokojowych, wyniesienie księcia Orańskiego i narodziny jego synawywołało wielką radość, ale niezadowolenie wobec rządzącego reżimu pozostało. Wilhelm IV niewiele się zmienił, nie liczył się ze swoimi przeciwnikami politycznymi i podobnie jak oni był oskarżany o sympatie francuskie. Wielu zaczęło myśleć, że ulepszeń nie można uzyskać, jeśli nie zażąda się ich gwałtownie; i tak doszło do zamieszek . ^[134] Wojna potwierdziła upadek Republiki Holenderskiej, a rozbiórka twierdz Bariery oznaczała koniec jej okresu jako wielkiej potęgi; w połączeniu z poczuciem, że otrzymali niewielką wartość za dotacje wypłacone Marii Teresie, Wielka Brytania przystąpiła do sprzymierzenia się z Prusami , a nie z Austrią, aby chronić Hanower przed francuską agresją. ^[133]

Czynniki te doprowadziły do ??zmiany układu znanej jako rewolucja dyplomatyczna 1756 r. i wojna siedmioletnia 1756-1763 , która miała jeszcze większą skalę niż jej poprzedniczka.

Ameryka Północna

Główny artykuł: Wojna króla Jerzego

Wojna toczyła się także w Ameryce Północnej i Indiach. W Ameryce Północnej konflikt ten był znany w koloniach brytyjskich jako wojna króla Jerzego i rozpoczął się dopiero po dotarciu do kolonii formalnych deklaracji wojennych Francji i Wielkiej Brytanii w maju 1744 r. Granice między Nową Francją a brytyjskimi koloniami Nowej Anglii , Nowej Anglii York i Nowa Szkocja były miejscami częstych nalotów na małą skalę, głównie francuskich żołnierzy kolonialnych i ich indyjskich sojuszników na cele brytyjskie, chociaż brytyjscy koloniści podejmowali kilka prób zorganizowania wypraw przeciwko Nowej Francji. Najbardziej znaczącym incydentem było schwytanie FrancuzówTwierdza Louisbourg na wyspie Cape Breton (Île Royale) przez wyprawę (29 kwietnia - 16 czerwca 1745) milicji kolonialnej zorganizowanej przez gubernatora Massachusetts Williama Shirleya , dowodzonej przez Williama Pepperrella z Maine (wówczas część Massachusetts) i wspomaganej przez członka rodziny królewskiej Flota Marynarki Wojennej. Francuska wyprawa mająca na celu odzyskanie Louisburga w 1746 r. nie powiodła się z powodu złej pogody, chorób i śmierci jej dowódcy. Louisbourg wrócił do Francji w zamian za Madras , wywołując wiele gniewu wśród brytyjskich kolonistów, którzy uważali, że poprzez jego zdobycie wyeliminowali gniazdo korsarzy.

Indie

Brytyjski admirał Edward Boscawen Oblegał Pondicherry w późniejszych miesiącach 1748 roku.

Wojna zapoczątkowała potężną walkę między Wielką Brytanią i Francją w Indiach oraz europejską dominację militarną i interwencję polityczną na subkontynencie.
Główne działania wojenne rozpoczęły się wraz z przybyciem eskadry morskiej pod dowództwem Mahé de la Bourdonnais , przewożącej wojska z Francji. We wrześniu 1746 Bourdonnais wylądował swoje wojska w pobliżu Madrasu i rozpoczął oblężenie portu. Chociaż była to główna osada brytyjska w Karnatyku Madras był słabo ufortyfikowany i miał jedynie niewielki garnizon, co odzwierciedlało całkowicie handlowy charakter dotychczasowej europejskiej obecności w Indiach. 10 września, zaledwie sześć dni po przybyciu sił francuskich, Madras poddał się. Warunki kapitulacji uzgodnione przez Bourdonnais przewidywały zwrot ugody w zamian za zapłatę gotówki przez Brytyjską Kompanię Wschodnioindyjską . Jednak temu ustępstwu sprzeciwił się Dupleix , generalny gubernator indyjskich posiadłości Compagnie des Indes Kiedy w październiku Bourdonnais został zmuszony do opuszczenia Indii po zniszczeniu jego eskadry przez cyklon, Dupleix odstąpił od umowy.
Nawab z Carnatic Anwaruddin Muhammed Khan interweniował, aby wesprzeć Brytyjczyków i ruszył, by odbić Madras, ale pomimo ogromnej przewagi liczebnej jego armia została łatwo i krwawo zmiażdżona przez Francuzów, co było pierwszą demonstracją przepaści jakościowej, która otworzyła się między armiami europejskimi i indyjskimi.

Francuzi zwrócili się teraz ku pozostałej brytyjskiej osadzie w Karnatyku, Fort St. David w Cuddalore , która znajdowała się niebezpiecznie blisko głównej francuskiej osady Pondichéry
Pierwsze siły francuskie wysłane przeciwko Cuddalore zostały zaskoczone i pokonane w pobliżu przez siły Nawaba i garnizonu brytyjskiego w grudniu 1746 r. Na początku 1747 r. druga ekspedycja oblegała Fort St David, ale wycofała się po przybyciu w marcu eskadry brytyjskiej marynarki wojennej. . Ostatnia próba podjęta w czerwcu 1748 r. ominęła fort i zaatakowała samo słabo ufortyfikowane miasto Cuddalore, ale została rozgromiona przez garnizon brytyjski.

Wraz z przybyciem eskadry morskiej pod dowództwem admirała Edwarda Boscawena , przewożącej żołnierzy i artylerię, Brytyjczycy rozpoczęli ofensywę, oblegając Pondichéry. Cieszyli się znaczną przewagą liczebną nad obrońcami, jednak osada została silnie ufortyfikowana przez Dupleix i po dwóch miesiącach oblężenie zostało przerwane.

Porozumienie pokojowe przyniosło powrót Madrasu do kompanii brytyjskiej, wymienionej na Louisbourg w Kanadzie. Jednakże konflikt między obiema kompaniami trwał przez pełnomocnika w przerwie przed wybuchem wojny siedmioletniej , a siły brytyjskie i francuskie walczyły w imieniu rywalizujących pretendentów do tronów Hyderabad i Carnatic

Operacje morskie

Operacje morskie tej wojny zostały splątane z Wojną o ucho Jenkinsa , która wybuchła w 1739 roku w wyniku długich sporów między Wielką Brytanią a Hiszpanią w sprawie ich sprzecznych roszczeń w Ameryce. ^[119] Wojna była niezwykła ze względu na znaczenie korsarstwa po obu stronach. Kontynuowali ją Hiszpanie w Indiach Zachodnich z wielkim sukcesem i aktywnie u siebie. Francuzi byli nie mniej aktywni na wszystkich morzach. Atak Mahé de la Bourdonnais na Madras miał w dużej mierze charakter przedsięwzięcia korsarskiego. Brytyjczycy odpowiedzieli energicznie. Całkowita liczba zdobytych przez korsarzy francuskich i hiszpańskich była najprawdopodobniej większa niż lista brytyjskich - jak zauważył Francuz Voltairezabawnie to ujął, słysząc przechwałki swojego rządu, a mianowicie, że zabrano więcej brytyjskich kupców, ponieważ było o wiele więcej brytyjskich statków handlowych do przejęcia; ale częściowo także dlatego, że rząd brytyjski nie zaczął jeszcze egzekwować korzystania z konwojów tak rygorystycznie, jak to miało miejsce w późniejszych czasach.

Dalsze informacje: Wojna o ucho Jenkinsa

Indie Zachodnie

Wiceadmirał Edward Vernon

Wojna z Hiszpanią została wypowiedziana przez Wielką Brytanię 23 października 1739 roku i stała się znana jako Wojna o ucho Jenkinsa
Opracowano plan połączonych operacji przeciwko hiszpańskim koloniom ze wschodu i zachodu. Jedna siła, wojskowa i morska, miała zaatakować je z Indii Zachodnich pod dowództwem admirała Edwarda Vernona Inny, dowodzony przez komandora George'a Ansona, a później lorda Ansona, miał okrążyć Przylądek Horn i uderzyć na wybrzeże Pacyfiku w Ameryce Łacińskiej. Opóźnienia, złe przygotowania, stocznia korupcja oraz sprzeczki zaangażowanych oficerów marynarki i wojska spowodowały fiasko obiecującego planu. Jednakże 21 listopada 1739 roku admirałowi Vernonowi udało się zdobyć źle broniony hiszpański port Porto Bello w dzisiejszej Panamie Kiedy do Vernona dołączył Sir Chaloner Ogle z ogromnymi posiłkami morskimi i silną grupą żołnierzy, przeprowadzono atak na Cartagena de Indias na terenie dzisiejszej Kolumbii (9 marca - 24 kwietnia 1741). Opóźnienie dali Hiszpanie pod wodzą Sebastiána de Eslavy i Blasa de Lezoczas się przygotować. Po dwóch miesiącach umiejętnej obrony ze strony Hiszpanów, brytyjski atak ostatecznie uległ masowej epidemii i wycofał się, ponosząc straszliwe straty w ludziach i statkach.

Wojna w Indiach Zachodnich, po dwóch innych nieudanych atakach na terytorium Hiszpanii, wygasła i odrodziła się dopiero w 1748 r. Wyprawa pod dowództwem Ansona wypłynęła późno, była bardzo źle zaopatrzona i słabsza, niż planowano. Składał się z sześciu statków i opuścił Wielką Brytanię 18 września 1740 r. Anson powrócił sam ze swoim okrętem flagowym Centurion 15 czerwca 1744 r. Pozostałe statki albo nie okrążyły Rogu , albo zaginęły. Ale Anson nękał wybrzeże Chile i Peru i zdobył hiszpański galeon o ogromnej wartości w pobliżu Filipin , kończąc opłynięcie świata
Jego rejs był wielkim wyczynem determinacji i wytrzymałości.

Po niepowodzeniu brytyjskich inwazji i hiszpańskiej kontrataku na Gruzję w 1742 r., wojownicze działania morskie na Karaibach pozostawiono korsarzom obu stron. Obawiając się wielkich strat finansowych i ekonomicznych w przypadku zdobycia floty skarbów, Hiszpanie zmniejszyli ryzyko, zwiększając liczbę konwojów, zmniejszając tym samym ich wartość. Zwiększyli także liczbę odwiedzanych portów i zmniejszyli przewidywalność swoich rejsów.

W 1744 r. brytyjskie siły składające się z 300 ludzi w towarzystwie dwóch korsarzy z Saint Kitts z powodzeniem zdobyły francuską połowę sąsiedniego Saint Martin , okupując ją aż do traktatu z Aix-la-Chapelle w 1748 r . Pod koniec maja 1745 roku dwie francuskie fregaty królewskie, odpowiednio 36 i 30 dział pod dowództwem komandora La Touché, oraz trzech korsarzy w odwecie wypłynęły z Martyniki , aby najechać i zająć brytyjską kolonię Anguilla, ale zostały odparte z ciężkimi stratami w bitwie pod Anguillą

W ostatnim roku wojny na Karaibach odbyły się dwie znaczące akcje.
Drugi brytyjski Atak na Santiago de Cuba , który również zakończył się niepowodzeniem, oraz akcja morska, która była następstwem przypadkowego spotkania dwóch konwojów. Akcja toczyła się w sposób chaotyczny, a każda ze stron jednocześnie chciała chronić swój własny handel i przechwycić handel drugiej. Schwytanie stało się dla Brytyjczyków szczególnie pożądane ze względu na fakt, że hiszpańska flota zmierzająca do domu była wyładowana kruszcem z amerykańskich kopalń.
Przewaga była po stronie Brytyjczyków, gdy jeden hiszpański okręt wojenny osiadł na mieliźnie, a drugi został schwytany, ale brytyjskiemu dowódcy nie udało się wykorzystać sytuacji i hiszpańska flota schroniła się w Hawanie

Teatr śródziemnomorski

Flota francusko-hiszpańska dowodzona przez Don Juana José Navarro odepchnęła flotę brytyjską pod dowództwem Thomasa Mathewsa w pobliżu Tulonu w 1744 roku

Podczas gdy Anson odbywał swoją podróż dookoła świata , Hiszpania była skupiona głównie na włoskiej polityce króla. W Kadyksie ustawiono eskadrę, która miała przewozić wojska do Włoch. Obserwował go brytyjski admirał Nicholas Haddock . Kiedy eskadra blokująca została zmuszona do odwrotu z powodu braku zapasów, hiszpański admirał Don Juan José Navarro wypłynął w morze. Śledzono go, ale kiedy siły brytyjskie go dostrzegły, do Navarro dołączyła francuska eskadra pod dowództwem Claude-Élisée de Court de La Bruyere(grudzień 1741). Francuski admirał powiedział Haddockowi, że będzie wspierał Hiszpanów, jeśli zostaną zaatakowani, a Haddock przejdzie na emeryturę. Francja i Wielka Brytania nie były jeszcze otwarcie w stanie wojny, ale obie były zaangażowane w walkę w Niemczech - Wielka Brytania jako sojusznik królowej Węgier Marii Teresy; Francja jako zwolennik bawarskiego pretendenta do cesarstwa. Navarro i de Court udali się do Tulonu , gdzie pozostali do lutego 1744 roku. Obserwowała ich flota brytyjska pod dowództwem admirała Richarda Lestocka , dopóki Sir Thomas Mathews nie został wysłany jako głównodowodzący i minister przed Trybunałem Turyn

Sporadyczne przejawy wrogości między Francuzami i Brytyjczykami miały miejsce na różnych morzach, ale deklarowana wojna rozpoczęła się dopiero po wydaniu przez rząd francuski deklaracji z 30 marca, na którą Wielka Brytania odpowiedziała 31 marca. Formalność tę poprzedziły francuskie przygotowania do inwazji na Anglię i bitwa pod Tulonempomiędzy flotą brytyjską a flotą francusko-hiszpańską. 11 lutego doszło do najbardziej zagmatwanej bitwy, w której furgonetka i środek brytyjskiej floty starły się z hiszpańskimi tyłami i środkiem sojuszników. Lestock, pozostający w najgorszych możliwych stosunkach ze swoim przełożonym, nie brał udziału w akcji. Mathews walczył zaciekle, ale w sposób chaotyczny, przerywając formację swojej floty i nie wykazując zdolności do kierowania, podczas gdy mniejsza flota Navarro zachowała spójność i odpierała energiczne, ale zdezorientowane ataki swojego większego wroga, aż do przybycia floty francuskiej wymuszonej wycofanie ciężko uszkodzonej floty brytyjskiej. Flota hiszpańska popłynęła następnie do Włoch, gdzie dostarczyła świeżą armię i zaopatrzenie, które miały decydujący wpływ na wojnę. Złe zarządzanie flotą brytyjską w bitwie, wzbudzając głęboki gniew wśród ludzi,

Wody północne

Francuski plan inwazji na Wielką Brytanię został opracowany w porozumieniu z przywódcami jakobickimi , a żołnierze mieli zostać przetransportowani z Dunkierki . W lutym 1744 francuska flota złożona z dwudziestu żagli tej linii wpłynęła na kanał La Manche pod dowództwem Jacques'a Aymara, hrabiego de Roquefeuil , zanim siły brytyjskie pod dowództwem admirała Johna Norrisa były gotowe mu się przeciwstawić. Ale siły francuskie były źle wyposażone, admirał był zdenerwowany, jego myśli skupiały się na wszystkich nieszczęściach, które mogły się wydarzyć, a pogoda była zła. De Roquefeuil doszedł niemal do The Downs, gdzie dowiedział się, że sir John Norris był w pobliżu z dwudziestoma pięcioma żaglami na linii, po czym szybko się wycofał. Wyprawa wojskowa przygotowana pod Dunkierką do przeprawy pod osłoną floty De Roquefeuila oczywiście się nie rozpoczęła. Całkowita słabość Francuzów na morzu, wynikająca z długich zaniedbań floty i bankructwa skarbu państwa, została ukazana podczas powstania jakobickiego w 1745 r., kiedy Francja nie próbowała czerpać korzyści z ucisku rządu brytyjskiego.

Holendrzy, dołączywszy do tego czasu do Wielkiej Brytanii, poważnie wzmocnili potęgę morską w przeciwieństwie do Francji, chociaż Republika Holenderska była zmuszona przez konieczność utrzymania armii we Flandrii do odgrywania bardzo podporządkowanej roli na morzu. Nie będąc stymulowany potężnym atakiem i mając bezpośrednie interesy zarówno w kraju, jak i w Niemczech, rząd brytyjski powoli wykorzystywał swoją najnowszą siłę morską. Hiszpania, która nie mogła zrobić nic o ofensywnym charakterze, została prawie zaniedbana. W 1745 r. wyprawa do Nowej Anglii , która zajęła Louisburg (30 kwietnia - 16 czerwca), była osłaniana przez brytyjskie siły morskie, ale wysiłki morskie którejkolwiek ze stron wojujących niewiele więcej udało się osiągnąć.

W 1746 r. w sierpniu i październiku odbyła się brytyjska połączona wyprawa morska i wojskowa na wybrzeże Francji - pierwsza z długiej serii podobnych przedsięwzięć, które ostatecznie zostały wyśmiewane jako "wybijanie okien gwineami" -. Celem było zdobycie stoczni Francuskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej w Lorient , ale nie udało się go osiągnąć.

Od 1747 r. aż do zakończenia wojny w październiku 1748 r. polityka morska rządu brytyjskiego, nie osiągając wysokiego poziomu, była bardziej energiczna i spójna.
Uważnie obserwowano francuskie wybrzeże i podjęto skuteczne środki w celu przechwycenia komunikacji między Francją a jej amerykańskimi posiadłościami. Wiosną uzyskano informację, że z Lorient ma wypłynąć ważny dla ndii Wschodnich i Zachodnich konwój .Konwój został przechwycony przez Ansona 3 maja, a podczas Pierwszej bitwy u przylądka Finisterre czternaście okrętów liniowych brytyjskiego admirała George'a Ansona zniszczyło francuską eskortę sześciu okrętów tej linii i trzech uzbrojonych Indianmenów, chociaż w w międzyczasie statki handlowe uciekły.

14 października inny francuski konwój, chroniony przez silną eskadrę, został przechwycony w Zatoce Biskajskiej przez dobrze wyposażoną i dobrze kierowaną eskadrę o przewadze liczebnej (w skład której wchodziło odpowiednio osiem francuskich i czternaście brytyjskich eskadr)
W Drugiej bitwie u przylądka Finisterre, która potem nastąpiła, francuskiemu admirałowi Henri-François des Herbiers, markizowi de l'Estenduere, udało się osłonić ucieczkę większości statków handlowych, ale brytyjska eskadra Hawke'a zajęła sześć jego okrętów wojennych Większość kupców została później przechwycona i schwytana w Indiach Zachodnich.
Ta katastrofa przekonała rząd francuski o swojej bezradności na morzu i nie podjął dalszych wysiłków.

Ocean Indyjski

Główny artykuł: Pierwsza wojna karnatyczna

W Indiach Wschodnich ataki brytyjskiej eskadry pod dowództwem Curtisa Barnetta na handel francuski w 1745 r. doprowadziły do wysłania francuskiej eskadry dowodzonej przez Mahé de la Bourdonnais
Po nierozstrzygniętym starciu u wybrzeży Negapatnam w lipcu 1746 r. Edward Peyton, następca Barnetta, wycofał się do Bengalu, pozostawiając Bourdonnais bez sprzeciwu na wybrzeżu Coromandel Wylądował wojska w pobliżu Madrasu i oblegał port drogą lądową i morską, zmuszając ją do kapitulacji 10 września 1746 r. W październiku francuska eskadra została zniszczona przez cyklon, tracąc cztery statki liniowe i ponosząc ciężkie uszkodzenia czterech kolejnych, a ocalałe statki wycofały się. Francuskie siły lądowe przeprowadziły kilka ataków na brytyjską osadę w Cuddalore, ale ostateczne zastąpienie niedbałego Peytona przez Thomasa Griffina spowodowało powrót do brytyjskiej dominacji na morzu, co postawiło Francuzów w defensywie.
Pomimo pojawienia się kolejnej francuskiej eskadry, przybycie dużych posiłków brytyjskich pod dowództwem Edwarda Boscawena (który po drodze rozważał atak na Île de France, ale go nie przeprowadził ) dało Brytyjczykom zdecydowaną dominację na lądzie i morzu, ale późniejsze oblężenie Pondichéry zorganizowane przez Boscawena zakończyło się niepowodzeniem

Powiązane wojny

I wojna śląska (1740-1742) - najazd Prus i związany z nim środkowoeuropejski teatr wojny

II wojna śląska (1744-1745) - Ponowny najazd Prus i kontynuacja I wojny śląskiej

Pierwsza wojna karnatyczna- rywalizacja anglo-francuska w Indiach często postrzegana jako teatr wojny o sukcesję austriacką.

Wojna rosyjsko-szwedzka (1741-1743)- udział Szwecji i Rosji w wojnie o sukcesję austriacką.

Wojna króla Jerzego - udział Ameryki w wojnie o sukcesję austriacką.
Wojna o ucho Jenkinsa - wojna anglo-hiszpańska, która połączyła się z wojną o sukcesję austriacką.
Powstanie jakobickie z 1745 r. - Francja udzieliła ograniczonego wsparcia inwazji Karola Edwarda Stuarta na Wielką Brytanię.