  
   |
|
|
Zobacz również
statki sławnych piratów i korsarzy: | Adventure Galley | Ambrose Light | Fancy | Flying Dutchman | Ganj-i-Sawai | Queen Anne's Revenge |
Quedagh Merchant | Marquis of Havana | My Revenge (statek francuskiej piratki Jeanne de
Clisson) | Royal Fortune (statek Bartholomew_Robertsa) | Saladin | Whydah Gally | |
Zobacz też: Lista
fikcyjnych piratów i Lista
filmów pirackich
Najbardziej znani Piraci na przestrzeni dziejów Jean LafitteJean Lafitte (ok. 1780 - ok. 1823) był francuskim piratem i korsarzem, który działał w Zatoce Meksykańskiej na początku XIX wieku. On i jego starszy brat Pierre przeliterowali swoje nazwisko Laffite , ale dokumenty w języku angielskim z tamtych czasów używały "Lafitte". Stało się to powszechną pisownią w Stanach Zjednoczonych, w tym w miejscach nazwanych jego imieniem. Uważa się, że Laffite urodził się we Francji baskijskiej lub we francuskiej kolonii Saint-Domingue na Karaibach. Zniewoleni Afrykanie uzyskali niepodległość od Francji w 1804 roku i przemianowali to terytorium na Haiti . W 1805 roku Laffite prowadził magazyn w Nowym Orleanie , aby pomóc w dystrybucji towarów przemycanych przez jego brata Pierre'a Lafitte'a . Rząd Stanów Zjednoczonych uchwalił ustawę o embargu z 1807 r. , Gdy napięcia z Wielką Brytanią narosły poprzez zakaz handlu. Lafitowie przenieśli swoją działalność na wyspę w zatoce Barataria w Luizjanie. Do 1810 roku ich nowy port odniósł duży sukces; Laffici prowadzili dochodową operację przemytniczą, a także zaczęli angażować się w piractwo. W 1812 roku Stany Zjednoczone i Wielka Brytania przystąpiły do ??wojny. Pomimo tego, że Laffite ostrzegał innych Baratarian przed możliwym atakiem wojskowym na ich bazę, siły morskie Stanów Zjednoczonych z powodzeniem dokonały inwazji we wrześniu 1814 roku i zdobyły większość jego floty. Później, w zamian za prawne ułaskawienie, Laffite i jego flota pomogli generałowi Andrew Jacksonowi podczas bitwy o Nowy Orlean bronić miasta podczas wojny 1812 roku . Siły brytyjskie szukały dostępu do rzeki Mississippi , aby przejąć kontrolę nad wnętrzem Stanów Zjednoczonych. Po zapewnieniu zwycięstwa Jackson złożył hołd w depeszach wysiłkom braci Laffite, a także ich kolegów korsarzy. Lafitowie następnie stali się szpiegami dla Hiszpanów podczas meksykańskiej wojny o niepodległość . W 1817 roku Jean założył nową kolonię na wyspie Galveston o nazwie Campeche . W szczytowym okresie koloniści i korsarze zarabiali miliony dolarów rocznie na skradzionych lub przemycanych monetach i towarach. Niewiele wiadomo o Laffite, a wśród historyków trwają spekulacje na temat jego życia i śmierci.
PochodzenieWiele szczegółów dotyczących wczesnego życia Jeana Lafitte'a pozostaje niejasnych, a źródła często są ze sobą sprzeczne. W Journal de Jean Lafitte , którego autentyczność jest kwestionowana, Lafitte twierdzi, że urodził się w Bordeaux we Francji w 1780 r. w rodzinie Żydów sefardyjskich . Jego babka i matka ze strony matki, oboje Conversos, uciekły z Hiszpanii do Francji w 1765 roku. Jego dziadek ze strony matki został stracony przez Inkwizycję za "judaizację". [2] Niektóre źródła podają, że jego ojciec był Francuzem, a rodzina jego matki pochodziła z Hiszpanii. [3] Lafitte i jego brat Pierre również twierdzili, że urodzili się w Bayonne . Inne dokumenty z tego okresu umieszczają jego miejsce urodzenia jako St. Malo lub Brześć . Jack C. Ramsay, który opublikował biografię Lafitte'a z 1996 roku, mówi: "był to dogodny czas, aby pochodzić z Francji, co zapewniało ochronę przed egzekwowaniem prawa amerykańskiego". [4] Zauważa, że ??jeszcze inne współczesne relacje twierdzą, że Lafitte urodził się w Orduna w Hiszpanii lub w hrabstwie Westchester w stanie Nowy Jork , na północ od Manhattanu. Saint-DomingueNiektóre źródła spekulują, że Lafitte urodził się we francuskiej kolonii Saint-Domingue (znanej jako Haiti od czasu uzyskania przez nie niepodległości w 1804 r.). [4] [5] Pod koniec XVIII wieku dorosłe dzieci francuskich plantatorów w Saint-Domingue często osiedlały się wzdłuż rzeki Mississippi w La Louisiane , zwłaszcza w jej największym mieście, Nowym Orleanie . Rodziny o nazwisku Lafitte zostały znalezione w dokumentach Luizjany z 1765 roku. [6]Według Ramsaya, owdowiała matka Lafitte'a wyemigrowała wraz z dwoma synami, starszym Pierre'em i Jeanem, z Saint-Domingue do Nowego Orleanu w latach osiemdziesiątych XVIII wieku. Około 1784 roku jego matka wyszła za mąż za Pedro Aubry, kupca z Nowego Orleanu, zatrzymując przy sobie Jeana. Umieściła Pierre'a na wychowanie w dalszej rodzinie w innym miejscu w Luizjanie. [7] Według Ramsaya, jako młody człowiek, Lafitte prawdopodobnie spędzał dużo czasu na odkrywaniu mokradeł i bagien na południe od Nowego Orleanu. W późniejszych latach opisywano go jako posiadającego "dokładniejszą wiedzę o każdym wlocie z Zatoki Perskiej niż jakikolwiek inny człowiek". [7] Jego starszy brat Pierre został korsarzem ; mógł działać z Saint-Domingue, które często wystawiało listy marki . [7] Lafitte prawdopodobnie pomagał swemu bratu sprzedawać lub handlować przechwyconym towarem. Uważa się, że do 1805 roku prowadził magazyn w Nowym Orleanie i prawdopodobnie sklep na Royal Street FrancjaBiograf William C. Davis sugeruje inne dzieciństwo Lafitte'a. Według jego książki z 2005 roku, Lafitte urodził się w lub w pobliżu Pauillac we Francji, jako syn Pierre'a Lafitte'a i jego drugiej żony, Marguerite Desteil. Para miała sześcioro dzieci, w tym co najmniej trzy córki. Jean Lafitte urodził się prawdopodobnie w 1782 r., chociaż został ochrzczony dopiero w 1786 r. Pierre Lafitte miał kolejnego syna, jego imiennika Pierre'a, urodzonego z pierwszego małżeństwa z Marie LaGrange, która zmarła przy porodzie. Chłopcy otrzymali podstawowe wykształcenie katolickie. [9] Uznając, że szczegóły dotyczące pierwszych dwudziestu lat Lafitte'a są rzadkie, Davis spekuluje, że Lafitte spędzał dużo czasu na morzu jako dziecko, prawdopodobnie na pokładzie statków należących do jego ojca, znanego kupca. [10] Davis umieszcza brata Lafitte'a, Pierre'a, w Saint-Domingue pod koniec lat 90. XVIII wieku i na początku XIX wieku. Z powodu eskalacji przemocy wywołanej rewolucją haitańską , na początku 1803 roku Pierre wszedł na pokład statku z uchodźcami do Nowego Orleanu. [11] Był to ostatni rok, w którym Napoleonowi nie udało się odzyskać kontroli nad Saint-Domingue. Wycofał swoje poobijane wojska i zakończył francuskie zaangażowanie w Ameryce Północnej, sprzedając Stanom Zjednoczonym tak zwany zakup Luizjanyw 1803 r.: ziemie zajęte przez Francuzów na zachód od rzeki Mississippi. Do 1806 roku w Nowym Orleanie działało kilka "Kapitanów Lafitte"; Jednym z nich był prawdopodobnie Jean Lafitte. Postać i zdolnościŹródła
wskazują, że Lafitte był bystry i zaradny, ale także
przystojny i przyjazny, lubił pić, hazard i kobiety. Językiem ojczystym Lafitte'a był wyraźnie francuski, chociaż specyficzny dialekt jest przedmiotem pewnej debaty. Najwyraźniej dość dobrze mówił po angielsku i najprawdopodobniej miał praktyczną znajomość hiszpańskiego. [13] Kształcił się wraz z bratem w akademii wojskowej na Saint Kitts . [5] Nie zachowały się żadne próbki jego pisma, z wyjątkiem jego podpisu; jego ocalałe listy były zawsze pisane przez sekretarza. Dlatego jego umiejętności czytania i pisania pozostają niejasne. Podczas swojego życia działał jako żołnierz, marynarz, dyplomata, kupiec i wiele innych, demonstrując naturalne zdolności przywódcze. Barataria
Stany Zjednoczone dokonały zakupu Luizjany w 1803 r. W styczniu 1808 r. rząd zaczął egzekwować ustawę o embargu z 1807 r ., która zabraniała amerykańskim statkom cumowania w jakimkolwiek zagranicznym porcie i nakładała embargo na towary importowane do USA. Miał on w szczególności na celu zakazanie handlu z Wielką Brytanią, ponieważ narastały napięcia między dwoma krajami. Było to problematyczne dla kupców z Nowego Orleanu, którzy w dużym stopniu polegali na handlu z karaibskimi koloniami innych narodów. [15] Bracia Lafitte zaczęli szukać innego portu, z którego mogliby przemycać towary do miejscowych kupców. Stworzyli bazę na małej i słabo zaludnionej wyspie Barataria, w zatoce Barataria . Zatoka znajdowała się za wąskim przejściem między wyspami barierowymi Grand Terre i Grande Isle . [16] Barataria znajdowała się daleko od bazy marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych, a statki mogły z łatwością przemycać towary niezauważone przez celników. Robotnicy przeładowywali towary w mniejszych partiach na pirogi lub barki w celu transportu przez wiele zalewów do Nowego Orleanu. [17] Mieszczący się w Nowym Orleanie Pierre Lafitte był cichym wspólnikiem, dbającym o ich interesy w mieście. Jean Lafitte spędzał większość czasu w Baratarii, zarządzając codzienną praktyczną działalnością polegającą na wyposażaniu korsarzy i organizowaniu przemytu skradzionych towarów. W 1810 roku wyspa stała się kwitnącym portem. [18] Marynarze przybywali na wyspę, pracując w dokach lub w magazynach, dopóki nie zostali wybrani na załogę jednego z korsarzy. [19] Niezadowoleni ze swojej roli brokerów, w październiku 1812 roku bracia Lafitte kupili szkuner i zatrudnili kapitana Treya Cooka do pływania nim. [20] Ponieważ szkuner nie miał oficjalnej komisji od rządu krajowego, jego kapitan został uznany za pirata działającego nielegalnie. [21] W styczniu 1813 roku zdobyli pierwszą nagrodę, hiszpański bryg hermafrodyty załadowany 77 niewolnikami. (Stany Zjednoczone i Wielka Brytania zakazały atlantyckiego handlu niewolnikami po 1808 r., ale Hiszpania nadal importowała niewolników na Karaiby). Sprzedaż niewolników i dodatkowego ładunku przyniosła 18 000 dolarów zysku. Bracia przystosowali zdobyty statek do użytku pirackiego i nazwali go Dorada . W ciągu kilku tygodni Dorada schwytał szkuner załadowany towarami o wartości ponad 9 000 dolarów. Przechwycony szkuner nie został uznany za przydatny do piractwa, więc po wyładowaniu ładunku Lafittes zwrócili statek jego byłemu kapitanowi i załodze. [22] Lafitte zdobyli reputację dobrego traktowania uwięzionych członków załogi i często zwracali przechwycone statki ich pierwotnym załogom. [23] Bracia wkrótce nabyli trzeci statek, La Diligente . [24] Wyposażyli go w 12 dział czternastofuntowych. [25] Dorada zdobył czwarty statek, szkuner, którego nazwali Petit Milan . Bracia rozebrali swój oryginalny statek i użyli jego dział do wyposażenia nowego. Płynęli trzema statkami, które Davis opisał jako prawdopodobnie "jedną z największych prywatnych flot korsarzy działających na wybrzeżu i najbardziej wszechstronną". [26]Przez kilka miesięcy Lafitte wysyłali statki bezpośrednio do Nowego Orleanu z legalnym ładunkiem i przyjmowali wychodzące prowiant w mieście. Załoga miała stworzyć manifest, w którym nie wymieniono zakupionych zapasów, ale przemycone przedmioty przechowywane w Baratarii. Niezainteresowani eksportem z Nowego Orleanu agenci celni rzadko sprawdzali poprawność manifestów. Statek miał popłynąć do ujścia Bayou Lafourche , załadować kontrabandę i popłynąć "legalnie" z powrotem do Nowego Orleanu, z towarami wymienionymi w poświadczonym manifeście. [27] Zmiana postaw [ edytuj ]Gubernator William CC Claiborne wziął urlop we wrześniu 1810 r., Pozostawiając Thomasa B. Robertsona jako pełniącego obowiązki gubernatora. Robertson był wściekły operacją Lafitte'a, nazywając swoich ludzi "bandytami, którzy atakują nasze wybrzeże i najeżdżają nasz kraj". [28] Mieszkańcy Nowego Orleanu byli wdzięczni Lafittom za zapewnienie im luksusów, których importu w inny sposób uniemożliwiło embargo. [19] Kiedy Claiborne wrócił do biura, był stosunkowo cichy na ten temat.
18 czerwca 1812 roku Stany Zjednoczone wypowiedziały wojnę Wielkiej Brytanii . Wielka Brytania utrzymywała potężną flotę, ale Stany Zjednoczone miały niewielką siłę morską. [30] Stany Zjednoczone zbudowały okręty wojenne do operowania na Wielkich Jeziorach, ale na innych obszarach uzupełniły swoją flotę, oferując listy firmowe prywatnym statkom uzbrojonym. Nowy Orlean wystosował sześć takich listów, głównie do przemytników, którzy pracowali z Lafitte w Baratarii. Przemytnicy często posiadali listy firmowe z wielu krajów, upoważniające ich do chwytania łupów z różnych krajów. Przekazali łupy z przechwyconych statków brytyjskich władzom amerykańskim w Nowym Orleanie, a łupy ze wszystkich innych statków były często kierowane na sprzedaż na rynkach za pośrednictwem operacji Lafitte'a. [31] Ponieważ operacje przemytnicze zmniejszyły wysokość dochodów pobieranych przez urzędy celne, władze amerykańskie były zdeterminowane, aby wstrzymać interesy w Baratarii. [32] Ponieważ Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych nie miała wystarczającej liczby statków do działania przeciwko przemytnikom Baratarian, rząd zwrócił się do sądów. 10 listopada 1812 r. Prokurator okręgowy Stanów Zjednoczonych John R. Grymes oskarżył Lafitte'a o "naruszenie prawa podatkowego". [33] Trzy dni później 40 żołnierzy zostało wysłanych w zasadzkę na Baratarian i 16 listopada schwytało Lafitte'a, jego brata Pierre'a i 25 nieuzbrojonych przemytników oraz skonfiskowało kilka tysięcy dolarów kontrabandy . Urzędnicy zwolnili przemytników po wpłaceniu kaucji, a oni zniknęli i odmówili powrotu na proces. [33] Chociaż w stanie oskarżenia, w marcu 1813 roku Lafitte zarejestrował się jako kapitan Le Brig Goelette la Diligente na rzekomą podróż do Nowego Jorku. [34] Biograf Jack Ramsay spekuluje, że podróż miała na celu "ustanowienie. [Lafitte] jako kapitana korsarzy". [35] Lafitte wkrótce uzyskał list marki od Cartageny , ale nigdy nie wysłał tam żadnego łupu. Wszystkie zdobyte dobra przywiózł do Baratarii. [36] Ciągłe lekceważenie prawa przez Lafitte'a rozgniewało gubernatora Claiborne'a, który 15 marca wydał proklamację przeciwko baratariańskim "bandytom. rząd federalny". [36] Proklamacja została wydrukowana w ogólnokrajowym tygodniku Niles' Weekly Register . [36] W październiku urzędnik skarbowy przygotował zasadzkę na bandę przemytników Lafitte'a. Przemytnicy zranili jednego z funkcjonariuszy i bezpiecznie uciekli z kontrabandą. [37] W następnym miesiącu gubernator zaoferował nagrodę w wysokości 500 dolarów za schwytanie Lafitte'a. W ciągu dwóch dni od jego oferty w całym Nowym Orleanie rozwieszono ulotki oferujące podobną nagrodę za aresztowanie gubernatora. Chociaż ulotki zostały wystawione na nazwisko Lafitte'a, Ramsay uważa, że ??"jest mało prawdopodobne, aby [ulotki] pochodziły od niego". [38] Po zaoferowaniu nagrody Lafitte napisał do Claiborne notatkę zaprzeczającą oskarżeniom o piractwo. [38] Biorąc pod uwagę sukces jego aukcji w Świątyni, w styczniu 1814 roku Lafitte zorganizował podobną aukcję w miejscu na obrzeżach Nowego Orleanu. Wielu kupców w mieście było niezadowolonych z tej aukcji, ponieważ pozwalała ona ich klientom kupować towary bezpośrednio od Lafitte po niższej cenie niż kupcy mogliby pobierać w mieście. [38] Urzędnicy próbowali rozbić tę aukcję siłą. W wyniku strzelaniny zginął jeden z urzędników skarbowych [39] , a dwóch innych zostało rannych. [40] Claiborne zaapelował do nowego legislatury stanowej, powołując się na utracone dochody z powodu przemytu. Poprosił o zgodę na utworzenie kompanii milicji w celu "rozproszenia tych zdesperowanych ludzi nad jeziorem Barataria, których piractwo uczyniło nasze brzegi postrachem dla neutralnych flag". [41] Władza ustawodawcza powołała komisję do zbadania sprawy, ale ponieważ większość jej wyborców czerpała korzyści z przemytu, nigdy nie zezwoliła na milicję. Wielka ława przysięgłych oskarżyła Pierre'a Lafitte'a po wysłuchaniu przeciwko niemu zeznań jednego z wiodących kupców w mieście. [41] Został aresztowany, osądzony, skazany i osadzony w więzieniu pod zarzutem "świadomego i świadomego wspomagania, pozyskiwania, dowodzenia, doradzania i doradzania" osobom w popełnieniu czynówpiractwo Wojna 1812oferta brytyjskaPo oskarżeniach z 10 listopada 1812 r., A następnie aresztowaniu i uwięzieniu jego brata Pierre'a, Jean Lafitte zajmował się piractwem i przemytem. W ciągu następnych kilku miesięcy marynarka brytyjska zwiększyła liczbę patroli w Zatoce Meksykańskiej i do sierpnia założyła bazę w Pensacola . 3 września 1814 roku brytyjski statek HMS Sophie ostrzelał statek piracki wracający do Baratarii. [43] Statek Lafitte'a osiadł na mieliźnie na płytkiej wodzie, gdzie większy brytyjski statek nie mógł nadążyć. Brytyjczycy podnieśli białą flagę i zwodowali małą łódkę z kilkoma oficerami. Lafitte i kilku jego ludzi wiosłowało, by wyjść im naprzeciw. [44] Kapitan Nicholas Lockyer, dowódca Sophie , otrzymał rozkaz skontaktowania się z "Komendantem w Baratarii". Towarzyszył mu kapitan piechoty Royal Marine , John McWilliam [45] [46] , któremu dano paczkę do dostarczenia do Lafitte. Baratarianie zaprosili brytyjskich oficerów do wiosłowania na ich wyspę. Kiedy wysiedli i zostali otoczeni przez jego ludzi, Lafitte przedstawił się im. Wielu przemytników chciało zlinczować Brytyjczyków, ale Lafitte interweniował i umieścił strażników przed swoim domem, aby zapewnić im ochronę. [44] McWilliam przyniósł w swojej paczce dwa listy dla Lafitte'a: jeden, pod pieczęcią króla Jerzego III , oferował Lafitte'owi i jego siłom obywatelstwo brytyjskie oraz nadania ziemi w koloniach brytyjskich w obu Amerykach (wówczas składały się one z wysp na Karaibach i terytorium w Górnej i Dolnej Kanadzie). W zamian król poprosił Lafitte'a i jego siły o obietnicę pomocy w walce morskiej ze Stanami Zjednoczonymi i zwrócenie wszelkiej niedawnej własności przechwyconej z hiszpańskich statków. (Hiszpania stała się sojusznikiem Brytyjczyków przeciwko Francuzom). Jeśli odrzucili ofertę, listy informowały Lafitte'a, że ????Brytyjczycy otrzymali rozkaz schwytania Baratarii, aby położyć kres ich przemytowi. Drugą rzeczą była osobista notatka do Lafitte'a od przełożonego McWilliama, podpułkownika Edwarda Nicollsa, nakłaniając go do przyjęcia oferty. [47] Wierząc, że Amerykanie ostatecznie zwyciężą w wojnie z Wielką Brytanią, Lafitte sądził, że łatwiej pokona amerykańskich urzędników skarbowych niż brytyjską marynarkę wojenną. [48] ??W sierpniu powiedziano mu również, że amerykańscy urzędnicy planują atak na Baratarię siłami pod dowództwem komandora Daniela Pattersona . Obawiali się, że Lafitte i jego ludzie staną po stronie Brytyjczyków. Lafitte próbował przekonać Amerykanów, że nie mają się czego obawiać z jego strony. [49] Wysłał wiadomość do Amerykanów, że niewielu z jego ludzi opowiada się za pomocą Brytyjczykom, ale powiedział, że potrzebuje 15 dni na zapoznanie się z ich ofertą. [48] ??Lafitte miał kopie listów wysłanych do Jeana Blanque'a, członka legislatury stanowej, który zainwestował w operację Barataria. W osobistej notatce Lafitte przypomniał Blanque, że jego brat Pierre nadal przebywa w więzieniu i zasługuje na wcześniejsze zwolnienie. Lafitte dodał notatkę do gubernatora Claiborne, mówiąc: Lafitte zobowiązał siebie i swoich ludzi do podjęcia wszelkich środków obronnych potrzebnych w Nowym Orleanie. W ciągu dwóch dni od notatek Lafitte'a Pierre "uciekł" z więzienia. inwazja amerykańskaStany Zjednoczone nakazały atak na kolonię Lafitte'a. 13 września 1814 roku komandor Daniel Patterson wyruszył na pokład USS Carolina do Baratarii. Towarzyszyło mu sześć kanonierek i przetarg . Flota zakotwiczyła u wybrzeży Grande Terre, a kanonierki zaatakowały. Do południa 10 uzbrojonych statków pirackich utworzyło linię bojową w zatoce. W krótkim czasie ludzie Lafitte'a porzucili swoje statki, podpalili kilka i uciekli z tego obszaru. Kiedy ludzie Pattersona zeszli na brzeg, nie napotkali żadnego oporu. Wzięli do niewoli 80 osób, ale Lafitte uciekł bezpiecznie. Amerykanie przejęli sześć szkunerów , jedną felukę i bryg , a także 20 dział i towary o wartości 500 000 dolarów. [51] 23 września Patterson i jego flota, w tym osiem przechwyconych statków, rozpoczęli podróż powrotną do Nowego Orleanu. Szeroko nagłośniony nalot został okrzyknięty przez Weekly Register Nilesa "głównym podbojem Stanów Zjednoczonych". [52] Lafitte został opisany jako Zgodnie z ówczesnym zwyczajem Patterson wystąpił z roszczeniem prawnym o zyski ze skonfiskowanych statków i towarów. Adwokat reprezentujący Lafitte argumentował, że przechwycone statki pływały pod banderą Cartageny , obszaru pokojowego ze Stanami Zjednoczonymi. Jeden z ludzi Lafitte'a zeznał, że Baratarianie nigdy nie zamierzali walczyć z USA, ale przygotowywali swoje statki do ucieczki. Sędzia orzekł, że Patterson powinien otrzymać zwyczajowy udział w zyskach ze sprzedanych już towarów, ale nie uregulował własności statków. Byli przetrzymywani w porcie pod opieką marszałka Stanów Zjednoczonych. [53] Gubernator Claiborne, prawdopodobnie zainspirowany ofertą Lafitte dotyczącą pomocy w obronie Luizjany, napisał do prokuratora generalnego USA Richarda Rusha z prośbą o ułaskawienie dla Baratarian, mówiąc, że od pokoleń przemytnicy byli "uważani za uczciwych. [a] współczucie dla tych przestępców jest z pewnością bardziej lub mniej odczuwane przez wielu mieszkańców Luizjany". [54] Według Ramsaya, Claiborne następnie napisał do generała Andrew Jacksona , "sugerując, że Patterson zniszczył potencjalną pierwszą linię obrony Luizjany" poprzez zdobycie Lafitte'a i jego statków. [55] Jackson odpowiedział: "Pytam was, mieszkańcy Luizjany, czy możemy pokładać jakiekolwiek zaufanie w honorze ludzi, którzy zabiegali o sojusz z piratami i rabusiami" Bitwa o Nowy OrleanGłówny artykuł: Bitwa o Nowy Orlean Kiedy generał Andrew Jackson przybył do Nowego Orleanu 1 grudnia 1814 roku, odkrył, że miasto nie stworzyło żadnej obrony. [56] Miał około 1000 niedoświadczonych żołnierzy i dwa statki do użytku. Chociaż miasto utrzymywało kontrolę nad ośmioma statkami zabranymi Lafitte'owi, nie miało wystarczającej liczby marynarzy, aby obsadzić je do obrony. Urażeni nalotem na Baratarię, ludzie Lafitte'a odmówili służby na swoich byłych statkach. [57] W połowie grudnia Jackson spotkał się z Lafitte'em, który zaproponował, że będzie służył, jeśli Stany Zjednoczone ułaskawią tych z jego ludzi, którzy zgodzili się bronić miasta. Jackson zgodził się to zrobić. [58] 19 grudnia legislatura stanowa podjęła uchwałę zalecającą całkowite ułaskawienie wszystkich byłych mieszkańców Baratarii. [59] Dzięki zachęcie Lafitte'a wielu jego ludzi dołączyło do milicji Nowego Orleanu lub jako marynarze do obsługi statków. Inni utworzyli trzy kompanie artyleryjskie. [60] 23 grudnia przednie jednostki floty brytyjskiej dotarły do ??rzeki Mississippi. [60] Lafitte zdał sobie sprawę, że amerykańska linia obrony była tak krótka, że ??potencjalnie pozwalała Brytyjczykom okrążyć wojska amerykańskie. Zasugerował przedłużenie linii do pobliskiego bagna, a Jackson nakazał to zrobić. [61] Brytyjczycy rozpoczęli atak na linie amerykańskie 28 grudnia, ale zostali odparci przez załogę artylerii obsadzoną przez dwóch byłych poruczników Lafitte'a, Renato Beluche i Dominique Youx . [62] Patterson pochwalił ludzi Baratarii, którzy służyli na jednym z okrętów marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych i których umiejętności w posługiwaniu się artylerią były większe niż ich brytyjskich odpowiedników. [63] Na lądzie i morzu dawni piraccy strzelcy zdobywali pochwały w miarę trwania bitwy. 21 stycznia Jackson wydał oświadczenie, w którym chwalił swoje wojska, zwłaszcza kanonierów, a "Kapitanowie Dominique i Beluche, ostatnio dowodzący korsarzami Baratarii, wraz z częścią ich byłych załóg i wieloma odważnymi obywatelami Nowego Orleanu, stacjonowali pod numerami 3 i 4 ". [64] Jackson wymienił Jeana i Pierre'a Lafitte za to, że "wykazali się taką samą odwagą i wiernością". [64] Oficjalnie poprosił o ułaskawienie Lafittów i ludzi, którzy im służyli. Rząd udzielił im wszystkim pełnego ułaskawienia 6 lutego. GalvestonPod koniec 1815 i na początku 1816 roku bracia Lafitte zgodzili się działać jako szpiedzy dla Hiszpanii, która była uwikłana w meksykańską wojnę o niepodległość . Razem byli znani jako "Numer trzynaście". Pierre miał poinformować o sytuacji w Nowym Orleanie. Jean został wysłany na wyspę Galveston, część hiszpańskiego Teksasu , która służyła jako baza domowa Louisa-Michela Aury'ego , francuskiego korsarza, który twierdził, że jest meksykańskim rewolucjonistą. [67] Na początku 1817 r. inni rewolucjoniści zaczęli gromadzić się w Galveston, mając nadzieję, że zrobią z tego bazę wypadową do wyrwania Meksyku spod hiszpańskiej kontroli. Lafitte odwiedził ją w marcu 1817 r. [68] Dwa tygodnie po jego pobycie dwaj przywódcy rewolucjonistów opuścili wyspę. Następnego dnia Lafitte objął dowództwo nad wyspą i wyznaczył własnych oficerów. 18 kwietnia popłynął do Nowego Orleanu, aby zgłosić swoją działalność. [69] Za pozwoleniem Hiszpanii Lafitte wrócił do Galveston, obiecując cotygodniowe raporty ze swojej działalności. [70] Lafitte zasadniczo rozwinął wyspę Galveston jako kolejną bazę przemytniczą. Podobnie jak Barataria, Galveston była wyspą od strony morza, która chroniła dużą zatokę śródlądową. Jako część Meksyku znajdowała się poza władzą Stanów Zjednoczonych i była w dużej mierze niezamieszkana, z wyjątkiem Karankawa , rdzennych Amerykanów. [71] W tym czasie Teksas był słabo zaludniony, aw pobliżu bazy nie było znaczących populacji. Przynajmniej początkowo był stosunkowo wolny od kontroli ze strony któregokolwiek z rządów w regionie. Lafitte nazwał swoją kolonię Campeche , na cześć meksykańskiej placówki położonej dalej na południe wzdłuż wybrzeża Zatoki Perskiej . Jego ludzie zburzyli istniejące domy i zbudowali 200 nowych, solidniejszych konstrukcji. [72] Statki operujące z Galveston pływały pod banderą Meksyku , ale nie brały udziału w rewolucji. Lafitte chciał uniknąć hiszpańskiej inwazji. [73] Aury wrócił do Galveston kilka miesięcy później, ale wyjechał w lipcu, kiedy zdał sobie sprawę, że mężczyźni nie chcą się zbuntować. [74] W niecały rok kolonia Lafitte'a rozrosła się do 100-200 mężczyzn i kilku kobiet. [75] Lafitte rozmawiał ze wszystkimi nowoprzybyłymi i wymagał od nich złożenia mu przysięgi lojalności. Kwatera główna składała się z dwukondygnacyjnego budynku zwróconego w stronę portu śródlądowego, w którym dokonywano lądowań. Budynek otoczony był fosą i pomalowany na czerwono; stał się znany jako Maison Rouge. Lafitte prowadził większość swojej działalności na pokładzie swojego statku The Pride , na którym również mieszkał. [76] Lafitte sfałszował listy firmowe od wyimaginowanego narodu, aby oszukańczo upoważnić wszystkie statki płynące z Galveston jako korsarzy. Listy dawały statkom pozwolenie na atakowanie statków wszystkich krajów. [77] W szczytowym okresie kolonia liczyła ponad dwa tysiące mieszkańców i 120 oddzielnych struktur. Roczny dochód osiągnął ponad 2 miliony dolarów (38,2 miliona dolarów w dzisiejszych warunkach) w skradzionej walucie i towarach. Lafitte przez pewien czas prowadził wystawny tryb życia, wraz ze służącymi i najlepszymi artykułami gospodarstwa domowego i innymi dodatkami. [78] W kwietniu 1818 roku Stany Zjednoczone uchwaliły ustawę zakazującą importu niewolników do jakiegokolwiek portu w Stanach Zjednoczonych. Prawo pozostawiło kilka luk, zezwalając każdemu statkowi na przechwytywanie statku niewolników, niezależnie od kraju pochodzenia. Niewolnicy schwytani w takich akcjach, którzy zostali przekazani urzędowi celnemu, byliby sprzedawani na terenie Stanów Zjednoczonych, a połowa zysków trafiałaby do ludzi, którzy ich wydali. Lafitte współpracował z kilkoma przemytnikami, w tym z Jimem Bowie, aby czerpać zyski ze źle napisanego prawa. Ludzie Lafitte'a zidentyfikowali statki niewolników i schwytali je. Przemytnicy kupowali niewolników po obniżonej cenie, maszerowali ich do Luizjany i oddawali celnikom. Przedstawiciel przemytnika kupował niewolników na następnej aukcji, a przemytnik otrzymywał połowę ceny zakupu. Przemytnik stał się prawowitym właścicielem niewolników i mógł ich odsprzedawać w Nowym Orleanie lub transportować na sprzedaż w innych częściach Głębokiego Południa, które było wówczas głównym rynkiem niewolników. [79] Został opracowany dla kultury bawełny, ponieważ wynalezienie odziarniarki bawełny sprawiło, że bawełna krótkowłóknista stała się opłacalna. W 1818 r. kolonia Campeche przeżywała trudności. Po tym, jak ludzie Lafitte'a uprowadzili kobietę Karankawa , wojownicy jej plemienia zaatakowali i zabili pięciu mężczyzn z kolonii. Korsarze wycelowali artylerię w Karankawę, zabijając większość mężczyzn z plemienia. Huragan we wrześniu spowodował zalanie większości wyspy, a kilka osób zginęło. Zniszczył cztery statki i większość budynków. Tylko sześć domów przetrwało jako nadające się do zamieszkania. Małżeństwo i rodzinaWedług historyka Williama C. Davisa, Laffite nawiązał publiczny związek ze swoją kochanką w 1815 roku, Catherine (Catiche) Villard, wolną kolorową kobietą . Była siostrą Marie Villard, kochanką jego brata Pierre'a. Catiche zaszła w ciążę i 4 listopada 1815 r. urodziła syna Jeana Pierre'a. 10 listopada 1813 r. Catiche urodziła córkę o imieniu Marie. Nie wiadomo, kim był jej ojciec. Niektórzy spekulują, że to Jean. Po zgłoszonej śmierci Jeana w połowie lat dwudziestych XIX wieku owdowiała Catiche związała się z Feliciano Ramosem. Mieli dwoje dzieci razem. Jean Pierre, jej syn z Jeanem Lafitte, zmarł w wieku 17 lat podczas epidemii cholery w Nowym Orleanie w październiku 1832 r. Catiche zmarł 2 lipca 1858 r. W wieku około 65 lat. Inne konto mówi, że Lafitte poślubił Christinę Levine w wieku siedemnastu lat. Mieli razem troje dzieci: Jean Antoine Lafitte, Lucien Jean Lafitte i Denise Jeanette Lafitte. Christina zmarła po urodzeniu córki. Gdy jego troje dzieci dorosło, Lafitte zachorował po pięćdziesiątce. Był pielęgnowany z powrotem do zdrowia przez Emmę Hortense Mortimer. Pobrali się i mieli razem dwóch synów, Julesa Jeana i Glenna Henriego. Lafitte prawdopodobnie przyjął przybrane nazwisko, John Lafflin, i mógł nadać to nazwisko swoim młodszym dwóm synom. Koniec CampecheW 1821 roku szkuner USS Enterprise został wysłany do Galveston, aby usunąć Lafitte'a z Zatoki Perskiej. Jeden z kapitanów piratów zaatakował amerykański statek handlowy. Lafitte zgodził się opuścić wyspę bez walki i 7 maja 1821 roku odpłynął na statku The Pride . Jego ludzie spalili Maison Rouge, fortecę i osadę. [82] Lafitte podobno zabrał ze sobą ogromne ilości skarbów i towarzyszyła mu jego kochanka mulatka [ kto? ] i małego syna [ kto? ] . [82]Uważa się, że Maison Rouge stał przy 1417 Harborside Drive w pobliżu nabrzeża Galveston, ale fundamenty tam datowane są na lata 70. XIX wieku. Późniejsze lataWiększość jego ludzi wierzyła, że ??Lafitte miał ważną komisję korsarską, chociaż nie było pewności co do tego, który kraj ją wydał. [83] Dwa tygodnie po wypłynięciu zajęli hiszpański statek, który wysłali do Galveston, mając nadzieję, że Longowie przemycą towary do Nowego Orleanu. [83] Ludzie Lafitte'a zakopali część ładunku na wyspie i sprowadzili przechwycony statek na mieliznę, ale amerykański patrol zauważył statek i po zbadaniu odkrył zakopany ładunek. Kilku ludzi Lafitte'a zostało aresztowanych i skazanych za piractwo. [84] [Uwaga 1] Pozostała część załogi ponownie dołączyła do Lafitte'a, który w końcu przyznał, że nie ma ważnej prowizji. Powiedział, że jego statki będą płynąć jak piraci. [85] Prawie połowa połączonej załogi odmówiła żeglowania jako piraci; Lafitte pozwolił im opuścić pokład swojego największego statku, generała brygady Victoria . Tej nocy jego pozostali ludzie weszli ponownie na pokład generała Victorii i zniszczyli jego maszty i drzewce, paraliżując statek, ale pozostawili załogę bez szwanku. [86] [Uwaga 2] Lafitte i jego ludzie nadal przyjmowali hiszpańskie statki w Zatoce Meksykańskiej i często wracali do Galveston lub wysp barierowych w pobliżu Nowego Orleanu, aby rozładować ładunek lub przyjąć dostawy zorganizowane przez Pierre'a. [87] Delegacja Kongresu w Luizjanie zaczęła domagać się od rządu federalnego podjęcia działań w celu powstrzymania przemytu i wysłano więcej okrętów marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych do Zatoki Perskiej. Ich patrole i interwencje zmniejszyły liczbę aktywnych piratów w regionie. [88] W październiku lub listopadzie 1821 r. statek Lafitte'a wpadł w zasadzkę, gdy próbował wykupić niedawną nagrodę. Po pierwszej ucieczce z jakąś załogą, on i jego ludzie zostali schwytani i osadzeni w więzieniu. 13 lutego uciekł, prawdopodobnie z pomocą z zewnątrz. [89] W ciągu następnych kilku miesięcy Lafitte założył bazę wzdłuż wybrzeża Kuby , gdzie przekupił lokalnych urzędników częścią zysków. [90] Pod koniec kwietnia 1822 roku Lafitte został ponownie schwytany po zdobyciu swojego pierwszego amerykańskiego statku. Amerykański okręt wojenny, który go schwytał, przekazał Lafitte lokalnym władzom, które natychmiast go wypuściły. [91] Kiedy Lafitte i inni piraci działający w okolicy zaczęli atakować statki handlowe przewożące legalne towary na Kubę, rozgniewali kubańskich urzędników. [92] Do końca 1822 roku Kuba zakazała wszelkich form najazdów morskich. [93] W czerwcu 1822 roku Lafitte zwrócił się do urzędników Wielkiej Kolumbii , której rząd pod dowództwem generała Simóna Bolívara zaczął zatrudniać byłych korsarzy na oficerów w nowej marynarce wojennej. Lafitte otrzymał zlecenie i otrzymał nowy statek, 43-tonowy szkuner nazwany General Santander na cześć wiceprezydenta generalnego Francisco de Paula Santander . [94] Po raz pierwszy Lafitte był prawnie upoważniony do przejmowania hiszpańskich statków. [95] Lafitte nadal patrolował szlaki żeglugowe wokół Kuby. W listopadzie 1822 roku pojawił się w prasie amerykańskiej po tym, jak eskortował amerykański szkuner przez obszar opanowany przez piratów i dostarczył im dodatkowe kule armatnie i jedzenie. [96] W lutym 1823 roku Lafitte wypływał z miasta Omoa w Hondurasie na swoim szkunerze General Santander . Omoa było miejscem największego hiszpańskiego fortu w Ameryce Środkowej, zbudowanego w celu ochrony hiszpańskich przesyłek srebra z kopalni Tegucigalpa do zamorskich miejsc. Lafitte próbował zabrać coś, co wyglądało na dwa hiszpańskie statki handlowe w nocy 4 lutego. Było pochmurno i słaba widoczność. Wydawało się, że hiszpańskie statki uciekają, ale o 22:00 zawróciły do ??frontalnego kontrataku na statek Lafitte'a. Hiszpańskie statki były ciężko uzbrojonymi korsarzami lub okrętami wojennymi i odpowiadały ciężkim ogniem. Uważa
się, że ranny w bitwie Lafitte zmarł tuż po świcie 5
lutego. Został pochowany na morzu w Zatoce Honduraskiej . [97] [Przypis
3] Gaceta de Cartagena i Gaceta
de Colombia zawierały nekrologi, w których
odnotowano, że "utrata tego dzielnego oficera
marynarki porusza". DziedzictwoDavis pisze, że śmierć Lafitte'a zapobiegła jego dezaktualizacji; do 1825 r. piractwo zostało zasadniczo wyeliminowane w Zatoce Meksykańskiej, a "nowy świat Zatoki po prostu nie miał miejsca dla [jego] rodzaju". [100] Biorąc pod uwagę jego legendarną reputację, było wiele spekulacji na temat tego, czy iw jaki sposób Lafitte zmarł. Krążyły plotki, że zmienił nazwisko po opuszczeniu Galveston i zniknął, że został zabity przez własnych ludzi wkrótce po opuszczeniu Galveston lub że uratował Napoleona i że obaj zginęli w Luizjanie. [99] W 1843 r. Mirabeau B. Lamar zbadał wiele historii Lafitte'a i doszedł do wniosku, że chociaż nie było autentycznych zapisów śmierci, Lafitte prawdopodobnie nie żył. [99] Ramsay porównuje liczne legendy związane z życiem i śmiercią Jeana Lafitte'a z legendami o Królu Arturze i Robin Hoodzie . [101] Mówi się, że Lafitte zakopał skarby w wielu miejscach, w tym w Galveston i miejscach wzdłuż wybrzeża Luizjany, takich jak Contraband Bayou w Lake Charles . [102] Ramsay uważa, że ??z biegiem czasu prawie "każda stopa Grande Isle została przekopana w poszukiwaniu pirackiego złota". [101] W 1909 roku mężczyzna został skazany na sześć lat więzienia za oszustwo po tym, jak wyłudził tysiące dolarów od ludzi, twierdząc, że wie, gdzie zakopano skarb Lafitte'a i biorąc ich pieniądze za obietnicę odnalezienia go. [103]
Reprezentacja w kulturze popularnejTurystyka w Nowym OrleanieJego imieniem nazwano Lafitte's Blacksmith Shop . Znajduje się na Bourbon Street i kojarzy się z Lafitte'em, który mógł spędzać tam czas we wcześniejszych latach. Mówiono, że używał go jako bazy do organizowania transferu przemycanych towarów. Jego brat Pierre Lafitte był kowalem. Zbudowana w latach dwudziestych XVIII wieku konstrukcja jest dziś prawdopodobnie najstarszym budynkiem w Stanach Zjednoczonych, w którym mieści się bar (Lafitte's Blacksmith Shop Bar). [105] [106] Jean Lafitte Swamp Tour, odbywająca się w tytułowym Narodowym Parku Historycznym i Rezerwacie Jean Lafitte , również nosi imię pirata / korsarza. Położony 25 minut od centrum Nowego Orleanu, Jean Lafitte Swamp Tours obsługuje codzienne wycieczki po bagnach od lat 80. Przewodnicy edukują społeczeństwo na temat dzikiej przyrody, kultury Cajun i życia na bagnach. LiteraturaLiczne powieści i opowiadania odnoszą się do wyczynów Lafitte'a.
Film
Dziennik Lafitte'aW 1948 roku John Andrechyne Laflin zwrócił się do Towarzystwa Historycznego Missouri z francuskojęzycznym rękopisem, który, jak twierdził, był dziennikiem Lafitte prowadzonym od 1845 do 1850 roku. [114] [115] Kiedy towarzystwo historyczne nie mogło potwierdzić autentyczności twierdzenia, Laflin zwrócił się do autora z Luizjany, Stanleya Artur. Napisał Jean Laffitte: Gentleman Rover na podstawie dziennika. W 1958 roku Laflin samodzielnie opublikował angielskie tłumaczenie czasopisma. Nie pozwolił nikomu zobaczyć oryginalnych dokumentów do 1969 roku, kiedy to sprzedał je profesjonalnemu handlarzowi dokumentami. [115] Przeanalizowano papier i atrament i potwierdzono, że pochodzą z połowy XIX wieku. Archiwista w hrabstwie Bexar w Teksasie, stwierdził autentyczność dokumentów. [116] W 1980 roku rękopis został przekazany Bibliotece Regionalnej Sam Houston i Centrum Badawczemu w Teksasie. Po raz pierwszy udostępniono go do badań. [116] Wielu badaczy zauważyło podobieństwo między charakterem pisma Johna Laflina a zapisem w dzienniku. [116] Eksperci analizy pisma ręcznego potwierdzili ten wniosek. [117] Laflin był wcześniej oskarżony o fałszowanie listów rzekomo od Abrahama Lincolna , Andrew Jacksona i Davy'ego Crocketta . [117] Większość historyków uważa teraz dziennik Lafitte'a za fałszerstwo. Gra fabularna
Maskotka reklamowa płatków śniadaniowych
DisneylandLafitte oddaje hołd w Disneylandzie przez pomnik kotwicy statku z towarzyszącą mu tablicą znalezioną na New Orleans Square . [122] Wspomina się o nim również w przejażdżce Piraci z Karaibów, w której przystań dla łodzi jest oznaczona jako LaFitte's Landing. [123] [124] Były też plany połączenia Piratów z Karaibów , Haunted Mansion i wyspy Tomka Sawyera za pomocą Laffite. Goście mogli wejść do krypty Laffite'a w pobliżu Haunted Mansion. Wewnątrz tunelu stylizowanego na pirackie katakumby prowadziłby do starej kryjówki Laffite'a, przewróconego statku na wyspie Sawyera. Chociaż plany zostały odrzucone, zamurowane wejście w pobliżu przejażdżki Piraci z Karaibów jest hołdem dla tego pomysłu.
|
