Piractwo w średniowieczu

Piractwo w Średniowieczu

Zobacz też: | Piractwo na Morzu Śródziemnym | Bracia Witalijscy | Liga Hanzeatycka | Eustachy Mnich | | | |

Ustroje państwowe oparte na przewadze na morzu nazywamy Thalassokracją.
W średniowieczu istniało wiele talasokracji, często imperiów lądowych, które kontrolowały obszary morskie, na których grasowali morscy łupieżcy.

Przykładem takiej Thalassokreacji w Europie Środkowej i Północnej była Liga Hanzeatycka, która była średniowieczną konfederacją handlową i obronną Cechów (Gildii) kupieckich i miast targowych.
Najbardziej znane Thalassokracje z Europu Południowej to Republika Wenecka, Republika Genui i Republika Pizy, pozostałe to: Księstwo Amalfi, Republika Ankony, Republika Ragusa, Księstwo Gaeta i Republika Noli. Były one znane jako Włoskie Republiki morskie, kontrolujące przez wieki handel i terytoria na Morzu Śródziemnym. Kontakty te miały charakter nie tylko handlowy, ale także kulturalny i artystyczny.
Odegrali także zasadniczą rolę w wyprawach krzyżowych

Piraci średniowieczni

-----------------------------------------------------------
Z wikipedii francuskiej

Piractwo w średniowieczu miało miejsce, głównie w Europie , pomiędzy końcem Najazdów Wikingów, a początkiem renesansu

Dotknęło to szczególnie handel morski na Morzu Północnym, Kanale La Manche i Morzu Bałtyckim

Możemy wyróżnić niektórych piratów, jak Mnich Eustachy, który przez pewien czas był najemnikiem, czy Bracia Witalijscy, organizacja bandytów działająca na Morzu Bałtyckim i Morzu Północnym.

Koniec starożytności

Artykuły szczegółowe: Piractwo w starożytnym basenie Morza Śródziemnego, Najazdy barbarzyńców i Wikingowie

Koniec starożytności (najazdy barbarzyńców na Europę) naznaczony jest odrodzeniem się piractwa na Morzu Śródziemnym, w szczególności z powodu niektórych ludów barbarzyńskich, które, wypędzone ze swoich terytoriów, na których założyły przyczółek, najeżdżając Cesarstwo Rzymskie, zostają wrzuceni na morze przez inne ludy barbarzyńskie i muszą poświęcić się piractwu.

Tak jest na przykład w przypadku Wandali, którzy po splądrowaniu Galii i wygnaniu z niej, podpalili wybrzeża Morza Śródziemnego i splądrowali statki handlowe, zanim osiedlili się w Afryce Północnej, gdzie zostali zmasakrowani przez armie Imperium Wschodniorzymskiego
Musimy także porozmawiać o najazdach Saracenów na Morzu Śródziemnym.

Od końca III wieku Sasi, podobnie jak Fryzowie i Frankowie, wyróżnili się aktami piractwa na Dolnym Renie.
Następnie wraz z Anglami i Jutami przeszukali Morze Północne i Kanał La Manche, plądrując i osiedlając się na wschodnich wybrzeżach Bretanii, dzisiejszej Wielkiej Brytanii.

Następnie, od VIII wieku, wybrzeża północnej Europy były plądrowane przez Wikingów, którzy następnie w X i XI wieku osiedlili się na stałe w niektórych regionach, takich jak Normandia

Po egzekucjach dokonanych przez te łupieżcze ludy specjalizujące się w piractwu i żegludze, byliśmy świadkami powstania grup bandytów niemal w całej Europie, którzy stali się piratami, oprócz Morza Śródziemnego, w Kanale La Manche, Morzu Bałtyckim i Morzu Północnym sprzyjały liczne konflikty interesów, które toczyły się jednocześnie na kontynencie.

Kanał La Manche, główny szlak morski

Kanał La Manche był, podobnie jak dzisiaj, korytarzem uczęszczanym przez wiele statków handlowych.

Ci ostatni, jeśli opuścili Morze Śródziemne i chcieli udać się na Morze Północne, musieli przejść przez tę odnogę morza, ryzykując konieczność wykonania długiego objazdu przez północ Szkocji
Dlatego kanał La Manche był również bardzo odwiedzany przez wielu bandytów, którzy wkrótce opanowali wybrzeża Bretanii i Kornwalii, chronione przez liczne zatoczki i zatoki znajdujące się na tych wybrzeżach.

Od XII do XVI wieku Kanał La Manche był dla statków handlowych wszystkich narodowości niebezpiecznym szlakiem morskim, a piraci mogli w każdej chwili wypłynąć z pobliskiej zatoki szybkimi statkami, szturmować swoją ofiarę i okup.
Tym morskim bandytom w ich grabieżczych akcjach pomogła także sytuacja, w jakiej znalazł się kontynent europejski.
Rzeczywiście, w tamtym czasie nie było (lub prawie nie było) scentralizowanego królestwa, a królowie nie mieli prawie żadnej władzy przeciwko panom feudalnym.

Francja i Anglia nie były wyjątkiem od reguły i w tej anarchicznej sytuacji, w której panowie toczyli między sobą wojny, państwa nie miały floty, która regulowałaby Handel morski na swoich morzach.
Stanowiło to zatem dobrodziejstwo dla piratów, ponieważ mieli pewność, że nie będą ścigani przez żadną marynarkę wojenną, nawet jeśli sytuacja ta uległa zmianie od XIV i XV wieku

Niektórzy zostali także najemnikami w służbie Francji lub Anglii.
Wśród nich najbardziej znanym jest niewątpliwie Mnich Eustachy. Bandyta ten, pragnąc zemsty na wrogu, który zabił jego ojca, siał terror w Kanale La Manche i Morzu Północnym od 1205 do 1217 roku, służąc kolejno w służbie Anglii, a następnie Francji.
Skończył, ścięty przez swoich przyjaciół z poprzedniego dnia, gdy był na czele floty francuskiej planującej inwazję na Anglię.

Odpieniacze Morza Bałtyckiego i Północnego
(tłumacz z j. franc. Les écumeurs de la mer Baltique et de la mer du Nord)

[Odpieniacz - patrz, Definicje piratów, korsarzy i innych rozbójników morskich]

Kanał La Manche nie był jedynym regionem morskim w północnej Europie, który padł ofiarą piratów.
Zarówno Morze Północne, jak i sąsiadujący z nim Bałtyk miały reputację terenów łowieckich wielu śmiałych bandytów.

Zaatakowali oni duży ruch morski, który zapewnił dobrobyt hanzeatyckim miastom dzisiejszych Niemiec.
Dlatego Liga Hanzeatycka uważała ich za niebezpiecznych bandytów, których należało jak najszybciej wyeliminować i ścigała ich marynarka wojenna nieco lepiej zorganizowana i potężniejsza niż nad kanałem La Manche.

Niektórzy z tych piratów wyróżnili się, w szczególności Alv Erlingsson i ci, którzy zgrupowali się pod nazwą Braci Witalijskich, bractwa piratów, którzy w latach 1394-1402 plądrowali statki Hanzy na Bałtyku i Morzu Północnym.

Piractwo na Morzu Śródziemnym

Powiązane artykuły: Piraci Berberyjscy i Corso (piractwo)

Na Morzu Śródziemnym piractwo rozwinęło się w średniowieczu i trwało do późniejszych okresów.
Sprzeciwiał się zwłaszcza państwom chrześcijańskim, ale także muzułmańskim

Narentyńczycy to pogańscy słowiańscy piraci, którzy ze swoich baz na terenie dzisiejszej Chorwacji atakowali statki handlowe na Morzu Adriatyckim od IX do XI wieku zanim zostali wyeliminowani przez Wenecjan.

W 928 roku muzułmanie Muzułmanie z Emiratu Sycylijskiego zwerbowali tych piratów do splądrowania Kalabrii, Sardynii i Korsyki

W XII wieku^{dowódców statków odpowiedzialnych za} obronę Cesarstwa Bizantyjskiego nazywano piratami

Piractwo często ma miejsce w pobliżu wysp i portów

Sardynia odgrywa szczególną rolę

Między XV a XVI wiekiem piraci na terytorium Berberów szaleli nazwano to Piractwem berberyjskim, od terytorium Berberów znanego również jako Wybrzeże Berberyjskie

Ich bazy znajdowały się w portach Trypolisu i Algieru
Według paszy Trypolisu piractwo to było nakazane przez Koran

Mocarstwa północy regionu Morza Śródziemnego zawarły porozumienie o nieagresji z mocarstwami południa za pośrednictwem Imperium Osmańskiego