  
   |
|
|
Imperia i Kolonie
Zobacz też : |
Imperia ogólnie | Starożytne | Średniowieczne | Nowożytne |
Kolonializm europejski | Imperia
kolonialne | Imperia
afrykańskie |
Imperium
Osmańskie oraz Imperium
Portugalskie Konflikt
Osmańsko-Portugalski Bitwa pod Diu 1509 Bitwa pod Diu - bitwa morska stoczona 3 lutego 1509 roku na Morzu Arabskim, w porcie Diu w Indiach, pomiędzy Imperium Portugalskim a wspólną flotą Sułtana Gujarat, egipskiego sułtanatu Mamluk Burji i Zamorinem Calicut przy wsparciu Republiki Weneckiej i Imperium Osmańskiego
Zwycięstwo Portugalii było krytyczne: wielki sojusz muzułmański został dotkliwie pokonany, ułatwiając portugalską strategię kontrolowania Oceanu Indyjskiego w celu skierowania handlu w dół Przylądka Dobrej Nadziei , omijając historyczny handel przyprawami kontrolowany przez Arabów i Wenecjan przez Morze Czerwone i Wenecjan. Zatoka Perska. Po bitwie Królestwo Portugalii szybko zajęło kilka kluczowych portów na Oceanie Indyjskim, w tym Goa , Cejlon , Malakkę , Bom Baim i Ormuz . Straty terytorialne sparaliżowały sułtanat mameluków i całą armięSułtanat Gujarat . Bitwa ta przyspieszyła rozwój imperium portugalskiego i ugruntowała jego dominację polityczną na ponad sto lat. Potęga Portugalii na Wschodzie zaczęła słabnąć wraz ze splądrowaniem Goa i Bombaju-Bassein , portugalską wojną o przywrócenie i holenderską kolonizacją Cejlonu Bitwa pod Diu była bitwą o unicestwienie, podobną do bitwy pod Lepanto i bitwy pod Trafalgarem , i jedną z najważniejszych w historii światowej marynarki wojennej , ponieważ wyznaczała początek europejskiej dominacji nad morzami azjatyckimi, która trwała aż do II wojny światowej .
TłoZaledwie dwa lata po tym, jak Vasco da Gama dotarł drogą morską do Indii, Portugalczycy zdali sobie sprawę, że perspektywa rozwoju handlu na wzór tego, jaki praktykowali w Afryce Zachodniej, stała się niemożliwa ze względu na sprzeciw muzułmańskich elit kupieckich na zachodnim wybrzeżu Indii , który podżegał do ataków na portugalskie feitorias , statki i agentów; sabotował portugalskie wysiłki dyplomatyczne; i poprowadził masakrę Portugalczyków w Calicut w 1500 roku W ten sposób Portugalczycy podpisali zamiast tego sojusz z zaprzysiężonym wrogiem Calicut, radżą Cochin , który zaprosił ich do założenia siedziby . W odpowiedzi Zamorin z Calicut najechał Cochin, ale Portugalczycy byli w stanie zdewastować ziemie i sparaliżować handel przez Morze Czerwone z Calicut, wówczas głównym eksporterem przypraw z powrotem do Europy . W grudniu 1504 roku Portugalczycy zniszczyli coroczną flotę handlową Zamorina, płynącą do Egiptu i obładowaną przyprawami Kiedy król Portugalii Manuel I otrzymał wiadomość o tych wydarzeniach, zdecydował się mianować Dom Francisco de Almeida na pierwszego wicekróla Indii z wydanymi rozkazami nie tylko ograniczającymi się do ochrony portugalskich feitoriów , ale także ograniczenia wrogiej żeglugi muzułmańskiej. [8] Dom Francisco wyruszył z Lizbony w marcu 1505 roku z dwudziestoma statkami i swoim 20-letnim synem, Domem Lourenço, który sam był mianowany capitao-mor do mar da Índia , czyli kapitanem-majorem morza indyjskiego. Interwencja Portugalii poważnie zakłóciła handel muzułmański na Oceanie Indyjskim , zagrażając również interesom Wenecji , ponieważ Portugalczykom udało się zaniżać ceny Wenecjan w handlu przyprawami w Europie. Nie mogąc przeciwstawić się Portugalczykom, muzułmańskie społeczności kupców w Indiach, a także władca Calicut , Zamorin , wysłali posłów do Egiptu, prosząc o pomoc przeciwko Portugalczykom.
Mamelucki Sułtanat EgiptuMamelucki Sułtanat Egiptu był na początku XVI wieku głównym pośrednikiem między indyjskimi regionami produkującymi przyprawy a weneckimi kupcami z Morza Śródziemnego, głównie w Aleksandrii, którzy następnie sprzedawali przyprawy w Europie z wielkim zyskiem. Poza tym Egipt był społeczeństwem głównie rolniczym i miał niewielkie powiązania z morzem. [10] Wenecja zerwała stosunki dyplomatyczne z Portugalią i zaczęła szukać sposobów na przeciwstawienie się jej interwencji na Oceanie Indyjskim, wysyłając ambasadora na dwór mamelucki i sugerując podjęcie "szybkich i tajnych środków" przeciwko Portugalczykom. Mameluccy żołnierze nie mieli dużego doświadczenia w walce morskiej, więc sułtan mamelucki Al-Ashraf Qansuh al-Ghawri zwrócił się do Wenecji o wsparcie w zamian za obniżenie ceł, aby ułatwić konkurencję z Portugalczykami. [11] Wenecja dostarczyła mamelukom karaki typu śródziemnomorskiego i galery wojenne obsługiwane przez greckich marynarzy, które weneccy stoczniowcy pomogli rozebrać w Aleksandrii i ponownie złożyć na Suezie. Galery mogły być wyposażone w armaty na dziobie i na rufie, ale nie wzdłuż burt, ponieważ działa przeszkadzałyby wioślarzom. Krajowe statki ( dhow ) z szytymi drewnianymi deskami mogły przewozić tylko bardzo lekkie działa. Dowództwo wyprawy powierzono kurdyjskiemu mamelukowi , byłemu gubernatorowi Dżuddy Amirowi Hussainowi Al-Kurdiemu, po portugalsku Mirocem . W wyprawie (określanej przez Portugalczyków ogólnym terminem " rumy " [12] ) brała udział nie tylko egipska mameluków, ale także duża liczba najemników tureckich, nubijskich i etiopskich oraz strzelców weneckich [10] Stąd większość artylerię koalicji stanowili łucznicy, których Portugalczycy z łatwością mogli przewyższyć. Flota opuściła Suez w listopadzie 1505 roku w sile 1100 ludzi. [10] Rozkazano im wzmocnić Dżuddę przed możliwym atakiem Portugalii i stłumić bunty wokół Suakin i Mekki. Musieli spędzić porę monsunową na wyspie Kamaran i wylądować w Aden na krańcu Morza Czerwonego , gdzie wdali się w kosztowną politykę lokalną z emirem Tahirid , zanim ostatecznie przepłynęli Ocean Indyjski. [13] Dlatego dopiero we wrześniu 1507 roku dotarli do Diu , miasta u ujścia Zatoki Khambhat , w podróż, która mogła zająć zaledwie miesiąc przy pełnych żaglach. Diu i Malik AyyazW momencie przybycia Portugalczyków do Indii Gudżarati byli głównymi handlarzami dalekobieżnymi na Oceanie Indyjskim i istotnym pośrednikiem w handlu wschód-zachód między Egiptem a Malakką, handlując głównie suknem i przyprawami . W XV wieku sułtan Gudżaratu mianował na gubernatora Diu Malika Ayyaza , byłego łucznika i niewolnika prawdopodobnie gruzińskiego lub dalmatyńskiego pochodzenia. Przebiegły i pragmatyczny władca Malik Ayyaz zamienił miasto w główny port Gujarat (znany Portugalczykom jako Cambaia ) i jeden z głównych szlaków komunikacyjnych między Indiami a Zatoką Perską, unikając portugalskiej wrogości, prowadząc politykę ustępstw, a nawet sojuszu - aż do czasu, gdy Hussain nieoczekiwanie wpłynął do Diu. Malik Ayyaz dobrze przyjął Hussaina, ale poza Zamorinem z Calicut żaden inny władca subkontynentu indyjskiego nie wystąpił przeciwko Portugalczykom, wbrew temu, co obiecali muzułmańscy wysłannicy do Egiptu. Sam Ayyaz zdał sobie sprawę, że Portugalczycy stanowią potężną siłę morską, której nie chciał antagonizować. Nie mógł jednak odrzucić Husajna w obawie przed odwetem ze strony potężnego sułtana Gudżaratu - poza oczywiście własnymi siłami Hussaina znajdującymi się obecnie w mieście. Złapany w podwójne kłopoty Ayyaz zdecydował się jedynie ostrożnie wspierać Hussaina. Bitwa pod ChaulGłówny artykuł: Bitwa pod Chaul W marcu 1508 roku floty Hussaina i Ayyaza popłynęły na południe i zderzyły się z portugalskimi statkami podczas trzydniowego starcia morskiego w porcie Chaul. Portugalskim dowódcą był kapitan-major mórz Indii, Lourenço de Almeida , którego zadaniem było nadzorowanie załadunku alianckich statków handlowych w tym mieście i eskortowanie ich z powrotem do Cochin. Chociaż
Portugalczycy zostali zaskoczeni (początkowo sądzono,
że charakterystycznie przypominające europejskie statki
Husajna należały do ??wyprawy Afonso de Albuquerque,
skierowanej na Wybrzeże Arabskie), bitwa zakończyła
się pyrrusowym zwycięstwem muzułmanów , którzy
poniósł zbyt wiele strat, aby móc ruszyć w stronę portugalskiej
siedziby w Cochin . [18] Pomimo
przypadkowego zatopienia portugalskiego okrętu
flagowego, reszta portugalskiej floty uciekła, a sam
Hussain ledwo przeżył starcie z powodu niechętnego
zaangażowania Malika Ayyaza do bitwy. Hussainowi nie
pozostało nic innego, jak wrócić do Diu z Malikiem
Ayyazem i przygotować się na portugalski odwet. Niemniej jednak wśród zmarłych był syn wicekróla, Lourenço, którego ciała nigdy nie odnaleziono, pomimo największych wysiłków Malika Ayyaza, by odzyskać je dla wicekróla Portugalii. Preparaty portugalskieUsłyszawszy w Cochin o śmierci swojego jedynego syna, Dom Francisco de Almeida był załamany i udał się na trzy dni do swojej kwatery, nie chcąc nikogo widzieć. Obecność floty mameluckiej w Indiach stwarzała poważne zagrożenie dla Portugalczyków, lecz wicekról teraz osobiście starał się zemścić za śmierć swego syna z rąk Mirocema, rzekomo mówiąc, że "kto zjadł pisklę, musi też zjeść koguta, albo zapłać za to". Niemniej jednak zbliżał się monsun , a wraz z nim burze, które aż do września utrudniały wszelką żeglugę po Oceanie Indyjskim. Dopiero wtedy wicekról mógł wezwać wszystkie dostępne portugalskie statki do naprawy w suchym doku i zebrać swoje siły w Cochin. [20] Zanim jednak zdążyli wyruszyć, 6 grudnia 1508 roku Afonso de Albuquerque przybył do Cannanore z Zatoki Perskiej z rozkazem króla Portugalii zastąpienia Almeidy na stanowisku gubernatora. Dom Francisco miał osobistą zemstę przeciwko Albuquerque, ponieważ to ostatnie zostało przydzielone do Wybrzeża Arabskiego specjalnie po to, aby uniemożliwić muzułmańskiej nawigacji wpływanie do Morza Czerwonego i wypływanie z niego. Jednak jego zamiary osobistego zniszczenia floty muzułmańskiej w odwecie za śmierć syna stały się sprawą tak osobistą, że nie pozwolił swojemu wyznaczonemu następcy objąć urząd. Czyniąc to, wicekról dopuścił się oficjalnego buntu przeciwko władzy królewskiej i miał rządzić portugalskimi Indiami przez kolejny rok. 9 grudnia flota portugalska wyruszyła do Diu. Armada da Índia w ruchuZ Cochin Portugalczycy najpierw minęli Calicut, mając nadzieję na przechwycenie floty Zamorina, ale ta już wyruszyła do Diu. Następnie armada zakotwiczyła w Baticala , aby stłumić spór między swoim królem a miejscowym korsarzem hinduskim sprzymierzonym z Portugalczykiem Timoją . W Honavarze Portugalczycy spotkali się z samym Timoją, który poinformował wicekróla o ruchach wroga. Tam portugalskie galery zniszczyły flotę najeźdźców należących do Zamorin z Calicut. W
Angediva flota sprowadziła słodką wodę, a Dom
Francisco spotkał się z wysłannikiem Malika Ayyaza,
choć szczegóły takiego spotkania nie są znane. Dabul
Z
Angediva
Portugalczycy popłynęli do Dabul,
ważnego ufortyfikowanego miasta portowego należącego
do Sułtanatu
Bijapur Według Fernao Lopesa de Castanhedy splądrowanie Dabulu spowodowało "przekleństwo" na zachodnim wybrzeżu Indii, gdzie można by powiedzieć: "niech spadnie na was gniew Franków" Chaul i BombajZ
Dabul Portugalczycy udali się do Chaul, gdzie Dom
Francisco nakazał gubernatorowi miasta przygotować
daninę, którą należy zebrać po powrocie z Diu. W Bombaju Dom Francisco otrzymał list od Malikka Ayyaza. Niewątpliwie świadom niebezpieczeństwa grożącego jego miastu, pisał, aby uspokoić wicekróla, stwierdzając, że ma jeńców i jak dzielnie walczył jego syn, dodając list od jeńców portugalskich stwierdzający, że byli dobrze traktowani. [26] Wicekról odpowiedział Malika Ayyaza (po portugalsku zwanego Meliqueaz) pełnym szacunku, ale groźnym listem, stwierdzając swój zamiar zemsty, że lepiej połączyć wszystkie siły i przygotować się do walki, bo inaczej zniszczy Diu: Trudności po stronie muzułmańskiejW ciągu dziesięciu miesięcy między bitwą pod Chaul a Diu na polu muzułmańskim miały miejsce ważne wydarzenia: Hussain skorzystał z okazji, aby zaopiekować się swoimi statkami i odzyskał rozproszony karak ze wsparciem w postaci 300 ludzi. Niezależnie od tego stosunki między Hussainem i Ayyazem pogorszyły się, a Hussain był teraz wyraźnie świadomy dwulicowości Ayyaza, który przejął opiekę nad portugalskimi więźniami w Chaul - których Hussain najwyraźniej zamierzał "odesłać z powrotem do Kairu wypchanego". Nie mogąc zapłacić pozostałej części swoich żołnierzy, Hussain był zmuszony zastawić własne działa artyleryjskie samemu Ayyazowi. Prawdopodobnie tylko nadzieja na świeże posiłki lub strach przed reakcją sułtana uniemożliwiły mu powrót do Egiptu. W tym momencie, gdyby Malik Ayyaz pomógł Amirowi Hussainowi, ryzykował swoje miasto i życie; gdyby zdecydował się zwrócić przeciwko Hussainowi, sułtan mógłby zabrać głowę Ayyazowi. Jeśli Hussain nie ustąpi, ryzykuje unicestwienie, a jeśli się wycofa, ryzykuje egzekucję przez sułtana Egiptu. Teraz w poczwórnym pojedynku zmierzyli się z siłami portugalskimi. Kolejność bitwy
Flota Mameluków-Gujarat-Calicut
Flota portugalska
Bitwa pod Diu
2 lutego 1509 roku Portugalczycy zauważyli Diu ze szczytu wron. Gdy się zbliżyli, Malik Ayyaz wycofał się z miasta, pozostawiając ogólne dowództwo Hussainowi. Rozkazał statkom wiosłowym wyruszyć i nękać flotę portugalską, zanim zdążą ochłonąć po podróży, ale nie przeszli poza zasięg armaty fortecy. Gdy zapadła noc, flota muzułmańska wycofała się do kanału La Manche, podczas gdy namiestnik zwołał wszystkich swoich kapitanów, aby zadecydowali o sposobie działania. Gdy nastał dzień, Portugalczycy mogli zobaczyć, że muzułmanie zdecydowali się wykorzystać port Diu chroniony przez fort, łącząc swoje karaki i galery blisko brzegu i czekając na portugalski atak, rezygnując w ten sposób z inicjatywy. [29] Siły portugalskie miały zostać podzielone na cztery: jedna grupa mająca wejść na pokład karaków mameluckich po wstępnym bombardowaniu, druga mająca zaatakować z flanki stacjonarne galery mameluckie, co stanowiło "grupę bombardującą", która miała wspierać resztę floty, oraz sam okręt flagowy, który nie brałby udziału w abordażu, ale zająłby dogodną pozycję do kierowania bitwą i wspierania jej siłą ognia. Brygantyna Santo António zapewniła komunikację. Następnie Santo António przebiegł przez flotę, wygłaszając przemówienie namiestnika, w którym szczegółowo opisał powody, dla których szukali wroga oraz nagrody, jakie zostaną przyznane w przypadku zwycięstwa: prawo do worka, rycerstwo dla wszystkich żołnierzy, szlachta dla rycerze, przestępcy wypędzeni z królestwa zostaliby ułaskawieni, a niewolnicy otrzymaliby status giermków , gdyby zostali uwolnieni w ciągu roku. Początek bitwyWiatr się odwrócił i około godziny 11:00 królewski sztandar został podniesiony na szczycie Flor do Mar i oddano pojedynczy strzał, sygnalizując początek bitwy. [31] Na powszechny krzyk Santiago! Portugalczycy rozpoczęli podejście z galerą Sao Miguel na czele formacji, badając kanał. Spotkanie poprzedziło ogólne bombardowanie obu sił, a na spokojnych wodach portu Diu Portugalczycy zastosowali innowacyjną taktykę artyleryjską: strzelając bezpośrednio w wodę, kule armatnie odbijały się jak podskakujące kamienie . Burta z "Santo Espírito" uderzyła w jeden z wrogich statków przy linii wodnej, natychmiast go zatapiając Gdy karaki nawiązały kontakt, okręt flagowy Hussaina został chwycony przez Santo Espírito . Kiedy ich dziobki przekroczyły granicę, grupa ludzi dowodzona przez Rui Pereirę wskoczyła na dziobek wroga i zanim statki zostały zabezpieczone, Portugalczycy szturmem przeszli już przez całą długość okrętu. Zanim jednak okręt flagowy został schwytany, z pomocą przyszedł mu inny karak mamelucki, wchodząc na pokład " Santo Espírito" z przeciwnej strony. Hussain wzmocnił swoje siły dużą liczbą żołnierzy gudżarati rozmieszczonych na statkach, a ciężko opancerzonej piechocie portugalskiej nagle groziło przytłoczenie. Rui Pereira zginął, ale w tym kluczowym momencie Rei Grandeuderzył w wolną burtę okrętu flagowego Hussaina, dostarczając pilnie potrzebne posiłki, co przechyliło szalę na korzyść Portugalczyków. [33] Na bocianich gniazdach etiopscy i tureccy łucznicy udowodnili swoją wartość w starciu z portugalskimi załogami zamków zapałkowych . Wielu innych muzułmańskich najemników "uciekli na pierwszy rzut oka Portugalczyków". Hussain spodziewał się, że Portugalczycy wyślą całe swoje siły do ??walki, więc zatrzymał lekkie statki wiosłowe z powrotem w kanale, aby zaatakować Portugalczyków od tyłu, gdy ci zaatakują karaki. Rozumiejąc podstęp, Joao da Nova manewrował "Flor do Mar" , aby zablokować wejście do kanału i zapobiec wypadnięciu wioseł. Zwarta masa okrętów wiosłowych stanowiła idealny cel dla portugalskich strzelców, którzy unieszkodliwili wiele statków, które następnie zablokowały drogę następnym. Nie mogąc się przebić, łodzie Zamorina zawróciły po krótkiej wymianie zdań i wycofały się do Calicut. W trakcie bitwy Flor do Mar oddał ponad 600 strzałów. Tymczasem szybsza grupa galer i karaweli zmagała się ze flanką nieruchomych galer wroga, których działa nie były w stanie odpowiedzieć. Początkowy portugalski atak został odparty, ale portugalska salwa spowodowała dryfowanie trzech galer. Powoli, ale skutecznie, Portugalczycy zabezpieczyli większość karaków, na wpół oślepieni przez dym. Okręt flagowy Hussaina został pokonany i wielu członków załogi zaczęło skakać ze statku. Galery zostały pokonane, a płytkie karawele ustawiły się pomiędzy statkami a wybrzeżem, wycinając każdego, kto próbował dopłynąć na brzeg. Ostatecznie pozostał tylko jeden statek - wielki karak, większy niż jakikolwiek inny statek biorący udział w bitwie, zakotwiczony zbyt blisko brzegu, aby większość portugalskich statków o głębokim zanurzeniu mogła do niego dotrzeć. Jego wzmocniony kadłub był odporny na ogień armat portugalskich i potrzebne były ciągłe bombardowania całej floty, aby ostatecznie zatopić go o zmierzchu, oznaczając tym samym koniec bitwy pod Diu. NastępstwaBitwa zakończyła się zwycięstwem Portugalczyków, a koalicja Gujarat-Mamluk-Calicut była prawie pokonana. Mamelucy walczyli dzielnie do samego końca, ale nie wiedzieli, jak przeciwstawić się siłom morskim, jakich nigdy wcześniej nie widzieli. Portugalczycy mieli nowoczesne statki z załogą składającą się z doświadczonych marynarzy, lepiej wyposażoną piechotę - w ciężką zbroję płytową , arkebuzy i rodzaj gliniastego granatu wypełnionego prochem - więcej armat i strzelców bardziej biegłych w sztuce, z którą mamelucy nie mogli się równać. Po bitwie Malik Ayyaz zwrócił jeńców Chaul , dobrze ubranych i nakarmionych. Dom Francisco odmówił przejęcia Diu, twierdząc, że jego utrzymanie będzie drogie, ale podpisał umowę handlową z Ayyaz i otworzył w mieście feitorię . [37] Portugalczycy później gorąco zabiegali o budowę twierdzy w Diu, ale Malikowi udało się odłożyć to na tak długo, jak długo był gubernatorem. Łupy z bitwy obejmowały trzy galery, trzy karaki, 600 dział z brązu i trzy królewskie flagi mameluckiego sułtana z Kairu, które zostały wysłane do Portugalii w celu wystawienia w Convento de Cristo w Tomar , siedzibie Zakonu Chrystusowego , byłych templariuszy , do którego należała Almeida. [38] Wicekról wyciągnął od kupców z Diu (którzy sfinansowali remont floty muzułmańskiej) zapłatę w wysokości 300 000 złotych kserafin , z czego 100 000 rozdano żołnierzom, a 10 000 przekazano szpitalowi w Cochin. [39] Jednak traktowanie jeńców mameluckich przez Portugalczyków było brutalne. Wicekról nakazał powieszenie większości z nich, spalenie żywcem lub rozerwanie na kawałki i przywiązanie do luf armat w odwecie za śmierć syna. Komentując następstwa bitwy, Almeida doniósł królowi Manuelowi: "Dopóki będziesz potężny na morzu, będziesz trzymać Indie jako swoje; a jeśli nie posiądziesz tej mocy, niewiele ci pomoże forteca na brzegu ." [40] Po przekazaniu stanowiska namiestnika Afonso de Albuquerque i wyjeździe do Portugalii w listopadzie 1509 roku, Almeida sam zginął w grudniu w potyczce z plemieniem Khoikhoi w pobliżu Przylądka Dobrej Nadzieiwraz z 70 innymi Portugalczykami - więcej niż w bitwie pod Diu. Jego ciało zostało pochowane na plaży. Hussain przeżył bitwę i udało mu się uciec z Diu wraz z 22 innymi mamelukami na koniach. Wrócił do Kairu, a kilka lat później został dowódcą innej floty liczącej 3000 ludzi, wysłanej przeciwko Portugalczykom, ale został zamordowany na Morzu Czerwonym przez swojego tureckiego zastępcę - przyszłego Selmana Reisa z Imperium Osmańskiego marynarka wojenna. Wkrótce potem mamelucki sułtanat Egiptu upadł w wyniku inwazji osmańskiej . Ze wszystkich czołowych uczestników bitwy pod Diu Malik Ayyaz jako jedyny nie zginął gwałtowną śmiercią; zmarł jako zamożny człowiek w swoim majątku w 1522 r. DziedzictwoBitwa pod Diu uważana jest za jedną z najważniejszych bitew w historii. Zapoczątkowało to dominację Europy Zachodniej na Oceanie Indyjskim. Autor William Weir w swojej książce 50 bitew, które zmieniły świat , zalicza tę bitwę do szóstej najważniejszej w historii, przegrywając jedynie z bitwą pod Maratonem rebelią Nika , bitwą pod Bunker Hill , bitwą pod Arbelą (Gaugamela). i bitwa pod Hattinem . [42] Mówi: "Kiedy rozpoczął się XV wiek, wydawało się, że islam jest prawie gotowy do dominacji nad światem. Ta perspektywa zatonęła w Oceanie Indyjskim w pobliżu Diu". [43]Historyk Rainer Daehnhardt twierdzi, że bitwę tę porównuje się jedynie do bitew pod Lepanto i Trafalgarem pod względem znaczenia i dziedzictwa. Według uczonego Michaela Adasa , bitwa ta "ustanowiła przewagę europejskiej marynarki wojennej na Oceanie Indyjskim na nadchodzące stulecia".
|
