Marrooning
(jedna z form pirackich kar)

Marooning jest celowym aktem porzucenia kogoś na niezamieszkanym obszarze, takim jak bezludna wyspa,
lub bardziej ogólnie (zwykle w stronie biernej), aby zostać uwięzionym to znaleźć się w miejscu, z którego nie można uciec.

Słowo to zostało potwierdzone w 1699 r. i pochodzi od terminu Maroons, słowa oznaczającego zbiegłego niewolnika, co może być zniekształceniem hiszpańskiego cimarrón (oddanego jako "symeron" w języku angielskim z XVI - XVII wieku), co oznacza zwierzę domowe (lub niewolnika), które "zbiegło w dzicz".

Uwięziony (ang. Marooned) przez Howarda Pyle'a

Praktyka była karą dla członków załogi lub kapitanów z rąk załogi w przypadku buntu . Ogólnie rzecz biorąc, uwięziony człowiek był osadzony na bezludnej wyspie, często nie większej niż mielizna podczas odpływu . ^[3] Otrzymałby trochę jedzenia, pojemnik z wodą i naładowany pistolet, aby mógł umrzeć przez samobójstwo , gdyby chciał.
Wynik uwięzienia był zwykle śmiertelny, ale William Greenaway i kilku lojalnych mu ludzi przeżyło uwięzienie, podobnie jak kapitan piratów Edward England

Głównymi praktykami marooningu byli piraci z XVII i XVIII wieku , do tego stopnia, że ????często nazywano ich "maroonerami". Artykuły pirackie kapitanów Bartholomew Robertsa i Johna Phillipsa określają marooning jako karę za oszukiwanie innych piratów lub inne wykroczenia.
W tym kontekście bycie uwięzionym oznacza eufemistycznie "mianowanie gubernatora wyspy"

Pod koniec XVIII wieku na południu Stanów Zjednoczonych "marooning" nabrało humorystycznego dodatkowego znaczenia, opisującego przedłużony piknik na kempingu przez kilka dni.

• 1520: Juan de Cartagena i Pedro Sánchez de la Reina
• Lata dwudzieste XVI wieku: Pedro Serrano , uwięziony przez wrak statku, możliwe źródło powieści Robinson Crusoe
• 1542: Marguerite de La Rocque , uratowana w 1544 (dwie inne zmarły)
• 1629: Wouter Loos i Jan Pelgrom de Bye z Batawii (statek 1628)
• 1704: Alexander Selkirk , uratowany w 1709 roku, kolejne źródło Robinsona Crusoe
• 1725: Leendert Hasenbosch, holenderski żeglarz, został uwięziony na bezludnej Wyspie Wniebowstąpienia w 1725 roku jako kara za sodomię. Uważa się, że zmarł tam z pragnienia rok później.W 1726 roku jego namiot i dziennik zostały odkryte przez brytyjskich marynarzy, a jego dziennik został później przetłumaczony i opublikowany w Londynie.
• 1807: Robert Jeffrey, uratowany osiem dni później. Kapitan Warwick Lake of Recruit uwięził pod wrażeniem marynarza Roberta Jeffreya na wyspie Sombrero 13 grudnia 1807 r. Osiem dni później uratował go przepływający amerykański statek, szkuner Adams z Marblehead w stanie Massachusetts . Sąd wojenny zwolnił później Lake'a z Royal Navy.

Najsłynniejsze literackie odniesienie do błąkania się prawdopodobnie pojawia się w Wyspie skarbów Roberta Louisa Stevensona, w której Ben Gunn zostaje uwięziony na wyspie na trzy lata.

Słynny marooning w prawdziwym życiu, początkowo na prośbę Selkirka, polegał na pozostawieniu marynarza Alexandra Selkirka na wyspie Juan Fernández u wybrzeży Chile na Oceanie Spokojnym. Selkirk, marynarz z ekspedycji Dampier , martwił się o niezdatność swojego statku, Cinque Ports , i kłócił się z kapitanem, dopóki nie zostawił go na lądzie na wyspie, gdzie na krótko zatrzymali się po wodę i zapasy żywności. Cinque Ports rzeczywiście zatonął później wraz z utratą większości załogi. Selkirk został uratowany dopiero cztery lata później przez Woodesa Rogersa . Trudy Selkirka były częścią inspiracji dla Daniela Defoepowieść Robinsona Crusoe . Obecnie u wybrzeży Chile znajdują się wyspy o nazwach Alejandro Selkirk Island i Robinson Crusoe Island