Blackbeard (Czarnobrody)
[Edward Teach]

Edward Teach (alternatywnie pisany Edward Thatch, ok. 1680 - 22 listopada 1718), lepiej znany jako Czarnobrody, był angielskim piratem , który działał w Indiach Zachodnich i na wschodnim wybrzeżu brytyjskich kolonii w Ameryce Północnej

Niewiele wiadomo o jego wczesnym życiu, ale mógł być marynarzem na statkach korsarskich podczas Wojny królowej Anny (1702-1713), zanim osiedlił się na bahamskiej wyspie New Providence, bazie kapitana Benjamina Hornigolda, do którego załogi Teach dołączył około 1716 roku. Hornigold umieścił go dowodzący slupem który schwytał, i obaj zaangażowali się w liczne akty piractwa. Ich liczba została zwiększona przez dodanie do ich floty dwóch kolejnych statków, z których jednym dowodził Stede Bonnet ale Hornigold wycofał się z piractwa pod koniec 1717 roku, zabierając ze sobą dwa statki.

Czarnobrody ( rycina ok. 1736 r . Użyta do zilustrowania Ogólnej historii Johnsona)

Teach schwytał francuski statek niewolników znany jako La Concorde, przemianował go na Zemstę Królowej Anny, wyposażył w 40 dział i obsadził ponad 300 ludźmi. Stał się znanym piratem. Jego przezwisko wywodzi się od gęstej czarnej brody i przerażającego wyglądu; podobno miał zawiązany pod kapeluszem zapalone zapalniki ( wolne zapałki ), aby przestraszyć wrogów. Zawarł sojusz piratów i zablokował port Charles Town w Południowej Karolinie , wykupując mieszkańców portu. Następnie osadził Queen Anne's Revenge na mieliźnie w pobliżu Beaufort w Karolinie Północnej

Rozstał się ze Stede Bonnetem i osiadł w Bath w Północnej Karolinie, znany również jako Bath Town, gdzie przyjął królewskie ułaskawienie . Wkrótce jednak wrócił na morze, gdzie zwrócił na siebie uwagę Alexandra Spotswooda , gubernatora Wirginii . Spotswood zorganizował grupę żołnierzy i marynarzy, aby go schwytali; 22 listopada 1718 r., po zaciekłej bitwie, Teach i kilku członków jego załogi zostało zabitych przez niewielki oddział marynarzy dowodzonych przez porucznika Roberta Maynarda

Teach był przebiegłym i wyrachowanym przywódcą, który odrzucał użycie przemocy, zamiast tego polegał na swoim przerażającym wizerunku, aby wywołać pożądaną reakcję tych, których okradał.
Po śmierci uległ romantyzmowi i stał się inspiracją dla archetypowego pirata w dziełach beletrystycznych z wielu gatunków.

Wczesne życie

Niewiele wiadomo o wczesnym życiu Czarnobrodego.
Powszechnie uważa się, że w chwili śmierci miał od 35 do 40 lat, a więc urodził się około 1680 r.

We współczesnych przekazach jego imię najczęściej podawane jest jako Czarnobrody, Edward Thatch lub Edward Teach; ten ostatni jest najczęściej używany. Istnieje kilka pisowni jego nazwiska - Thatch, Thach, Thache, Thack, Tack, Thatche i Theach. Jedno z wczesnych źródeł twierdzi, że jego nazwisko brzmiało Drummond, ale brak jakiejkolwiek dokumentacji potwierdzającej czyni to mało prawdopodobnym. Piraci zwykle używali fikcyjnych nazwisk podczas zajmowania się piractwem, aby nie zszargać nazwiska rodowego, co sprawia, że ??jest mało prawdopodobne, aby prawdziwe imię Teacha kiedykolwiek było znane.

Powstanie kolonii amerykańskich w Wielkiej Brytanii w XVII wieku i szybka ekspansja atlantyckiego handlu niewolnikami w XVIII wieku sprawiły, że Bristol stał się ważnym międzynarodowym portem morskim, a Teach najprawdopodobniej wychował się w drugim co do wielkości mieście w Anglii. Prawie na pewno potrafił czytać i pisać; komunikował się z kupcami, a gdy został zabity, miał przy sobie list zaadresowany do niego przez Głównego Sędziego i Sekretarza Prowincji Karoliny , Tobiasa Knighta. Autor Robert Lee spekulował, że Teach mógł zatem urodzić się w szanowanej, zamożnej rodzinie. ^[5] Mógł przybyć na Karaiby w ostatnich latach XVII wieku na statku handlowym (prawdopodobnie statku niewolników ).^[6] XVIII-wieczny autor Charles Johnson twierdził, że Teach był przez pewien czas marynarzem pływającym z Jamajki na prywatnych statkach podczas wojny o sukcesję hiszpańską i że "często wyróżniał się niezwykłą śmiałością i osobistą odwagą". ^[7] Nie wiadomo, w którym momencie wojny Teach włączył się do walki, podobnie jak zapis większości jego życia, zanim został piratem.

Życie jako pirat

Nowa Opatrzność

Dalsze informacje: Republika Piratów

Edward Teach (Czarnobrody), Idąc po desce , z serii "Piraci z Hiszpanii" (N19), karta papierosowa Allen & Ginter

Ze swoją historią kolonializmu, handlu i piractwa Indie Zachodnie były miejscem wielu incydentów morskich w XVII i XVIII wieku. Korsarz, który stał się piratem , Henry Jennings i jego zwolennicy postanowili na początku XVIII wieku wykorzystać niezamieszkaną wyspę New Providence jako bazę do swoich operacji; znajdował się w niewielkiej odległości od Cieśniny Florydzkiej i jej ruchliwych szlaków żeglugowych, które były wypełnione europejskimi statkami przepływającymi przez Atlantyk. Port New Providence mógł z łatwością pomieścić setki statków, ale był zbyt płytki dla Royal Navywiększe naczynia. Autor George Woodbury opisał New Providence jako "nie miasto domów; było to miejsce tymczasowego pobytu i odświeżenia dla dosłownie pływającej populacji", kontynuując: "Jedynymi stałymi mieszkańcami byli zwolennicy obozu pirackiego, handlarze i wieszaki- włączone; wszystkie inne były przejściowe".
W New Providence piraci znaleźli mile widziane wytchnienie od prawa.

Teach był jednym z tych, którzy przybyli, aby cieszyć się dobrodziejstwami wyspy. Prawdopodobnie wkrótce po podpisaniu traktatu z Utrechtu przeniósł się tam z Jamajki i wraz z większością korsarzy zaangażowanych niegdyś w wojnę zaangażował się w piractwo. Prawdopodobnie około 1716 roku dołączył do załogi kapitana Benjamina Hornigolda , znanego pirata, który działał na bezpiecznych wodach New Providence. W 1716 r. Hornigold powierzył Teachowi dowództwo nad slupem , który wziął jako nagrodę. ^[11] Na początku 1717 roku Hornigold i Teach, każdy z kapitanem slupu, wyruszyli na stały ląd. Zajęli łódź wywożącą 120 beczek mąki z Hawany , a wkrótce potem zabrali 100 beczek wina ze slupu wypływającego z Bermudów. Kilka dni później zatrzymali statek płynący z Madery do Charles Town w Karolinie Południowej. Teach i jego kwatermistrz, William Howard, mogli w tym czasie mieć trudności z kontrolowaniem swoich załóg. Do tego czasu prawdopodobnie rozwinęli upodobanie do wina z Madery i 29 września w pobliżu Cape Charles wszystko, co zabrali z Betty of Virginia, to jej ładunek Madery, zanim zatopili ją wraz z pozostałym ładunkiem. ^[12]

To właśnie podczas tego rejsu z Hornigoldem sporządzono najwcześniejszy znany raport Teacha, w którym odnotowano go jako samodzielnego pirata, dowodzącego dużą załogą. W raporcie sporządzonym przez kapitana Mathew Munthe'a z patrolu antypirackiego w Karolinie Północnej "Thatch" został opisany jako obsługujący "slup 6 dział i około 70 ludzi". ^[13] We wrześniu Teach i Hornigold spotkali Stede'a Bonneta, właściciela ziemskiego i oficera wojskowego z zamożnej rodziny, który na początku tego roku zwrócił się w stronę piractwa. Około 70-osobowa załoga Bonneta była podobno niezadowolona z jego dowództwa, więc za zgodą Bonneta Teach przejął kontrolę nad swoim statkiem Revenge . Flotylla piratów składała się teraz z trzech statków; Teach on Revenge , stary slup Teacha i Hornigold". W październiku kolejny statek został schwytany i dodany do małej floty. ^[14] Slupy Robert z Filadelfii i Good Intent z Dublina zostały zatrzymane 22 października 1717 r., a ich ładownie opróżniono.

Jako były brytyjski korsarz Hornigold atakował tylko swoich dawnych wrogów, ale dla jego załogi widok brytyjskich statków wypełnionych cennym ładunkiem przepływających bez szwanku był zbyt duży iw pewnym momencie pod koniec 1717 roku został zdegradowany. Nie wiadomo, czy Teach miał jakikolwiek udział w tej decyzji ^[16] , ale Hornigold szybko wycofał się z piractwa. Zabrał Rangera i jeden ze slupów, pozostawiając Teacha z Revenge i pozostałym slupem. ^[17] Obaj nigdy więcej się nie spotkali i podobnie jak wielu innych mieszkańców New Providence, ^[18] Hornigold przyjął ułaskawienie króla

Czarnobrody

28 listopada 1717 roku dwa statki Teacha zaatakowały francuski statek handlowy u wybrzeży Saint Vincent . Każdy z nich wystrzelił burtę w poprzek jego nadburcia, zabijając kilku członków załogi i zmuszając kapitana do poddania się. ^[20] Statkiem był La Concorde , duży francuski Gwineańczyk zarejestrowany w Saint-Malo i przewożący ładunek niewolników. Tym statkiem był pierwotnie angielski statek handlowy Concord , schwytany w 1711 r. przez francuską eskadrę, a następnie kilkakrotnie przechodził z rąk do rąk do 1717 r. ^Teach i jego załogi popłynęli statkiem na południe wzdłuż Saint Vincent i Grenadyn do Bequia ., gdzie wysadzili jej załogę i ładunek oraz przerobili statek na własny użytek. Załoga La Concorde otrzymała mniejszy z dwóch slupów Teacha, który przemianowała na Mauvaise Rencontre ("Złe spotkanie") i popłynęła na Martynikę. Teach mógł zwerbować niektórych swoich niewolników, ale pozostali zostali na wyspie, a później zostali schwytani przez powracającą załogę Mauvaise Rencontre

Czarnobrody, jak pokazano w A General History of the Pyrates, Kapitana CharlesaJohnsona
Pierwszy obraz to przedstawienie Benjamina Cole'a z 1724 r. , drugie pochodzi z 1725 r.

Teach natychmiast zmienił nazwę La Concorde na Zemstę Królowej Anny i wyposażył ją w 40 dział.
W tym czasie Teach powierzył swojemu Porucznikowi Richardsowi dowództwo nad Zemstą Bonneta .

Pod koniec listopada, w pobliżu Saint Vincent, zaatakował Great Allen.
Po długim starciu zmusił duży i dobrze uzbrojony statek handlowy do poddania się. Rozkazał jej zbliżyć się do brzegu, wysadził załogę i opróżnił ładownie, a następnie spalił i zatopił statek.
Incydent został opisany w Boston News-Letter, który zatytułował Teach dowódcę "francuskiego okrętu z 32 działami, Brygantynę z 10 działami i slup z 12 działami. ". Nie wiadomo, kiedy i gdzie Teach zebrał brygantyn z dziesięcioma działami, ale do tego czasu mógł dowodzić co najmniej 150 ludźmi podzielonymi na trzy statki."

5 grudnia 1717 Teach zatrzymał kupiecki slup Margaret u wybrzeży Crab Island, w pobliżu Anguilli.
Jej kapitan, Henry Bostock i załoga pozostawali więźniami Teacha przez około osiem godzin i byli zmuszeni patrzeć, jak ich slup jest plądrowany. Bostock, który był przetrzymywany na pokładzie Zemsty Królowej Anny, wrócił bez szwanku do Margaret i pozwolono mu odejść ze swoją załogą.

Wrócił do swojej bazy operacyjnej na Wyspie Świętego Krzysztofa i zgłosił sprawę gubernatorowi Walterowi Hamiltonowi, który zażądał podpisania oświadczenia pod przysięgąo spotkaniu. Szczegóły zeznań Bostocka Teach dowodzi dwoma statkami: slupem i dużym francuskim perliśnikiem, zbudowanym w Holandii, z 36 działami i 300-osobową załogą. Kapitan uważał, że większy statek przewoził cenny złoty pył, srebrną zastawę i "bardzo piękny puchar", rzekomo zabrany dowódcy Great Allen . ^{[nb
1]} Załoga Teacha najwyraźniej poinformowała Bostocka, że ??zniszczyła kilka innych statków i że zamierza popłynąć na Hispaniolę i czekać na oczekiwaną hiszpańską armadę, rzekomo załadowaną pieniędzmi na opłacenie garnizonów. Bostock twierdził również, że Teach wypytywał go o ruchy lokalnych statków, ^{[nb
2]}ale także, że nie wydawał się zaskoczony, gdy Bostock powiedział mu o spodziewanym królewskim ułaskawieniu z Londynu dla wszystkich piratów.

Tak więc nasz Bohater, Kapitan Teach, przyjął Przydomek Czarnobrodego od tej wielkiej ilości Włosów, które jak straszny Meteor pokrywały całą Jego Twarz i przerażały Amerykę bardziej niż jakakolwiek kometa, która pojawiła się tam od dłuższego czasu. Ta broda była czarna i pozwolił jej wyrosnąć do ekstrawaganckiej długości; jeśli chodzi o Szerokość, sięgała mu Oczu; zwykł był skręcać je wstążkami w małe ogonki, na wzór naszych Bitwa pod Ramilies Wiggs, i obracać je wokół uszu.

Kapitan Charles Johnson

Zeznanie Bostocka opisuje Teacha jako "wysokiego, szczupłego mężczyznę z bardzo czarną brodą, którą nosił bardzo długo".
Jest to pierwsza zapisana relacja o pojawieniu się Teacha i jest źródłem jego przydomka, Czarnobrodego.

Późniejsze opisy wspominają, że jego gęsta czarna broda była zapleciona w warkocze, czasem przewiązane małymi kolorowymi wstążkami. Johnson (1724) opisał go jako "taką postać, że wyobraźnia nie może sobie wyobrazić furii z piekła, by wyglądać bardziej przerażająco". Nie jest jasne, czy opis Johnsona był całkowicie zgodny z prawdą, czy upiększony, ale wydaje się prawdopodobne, że Teach rozumiał wartość pozorów; lepiej zasiać strach w sercach wrogów, niż polegać tylko na plotkach. ^[32]Teach był wysoki, miał szerokie ramiona. Nosił buty do kolan i ciemne ubranie, zwieńczone szerokim kapeluszem, a czasem długim płaszczem z jaskrawego jedwabiu lub aksamitu. Johnson opisał również Teacha w czasie bitwy jako noszącego "temblak na ramionach, z trzema parami pistoletów, wiszącymi w kaburach jak bandoliery; i wtykał pod kapeluszem zapalone wolne zapałki ", ^[30]^{[nb
3]} ten ostatni najwyraźniej do podkreślić przerażający wygląd, który chciał przedstawić swoim wrogom. ^[34]^[35] Pomimo jego okrutnej reputacji, nie ma zweryfikowanych relacji o tym, że kiedykolwiek zamordował lub skrzywdził tych, których przetrzymywał w niewoli. ^{[nb
4]} Teach mógł używać innych pseudonimów; w dniu 30 listopada, Monserrat Merchantnapotkał dwa statki i slup dowodzony przez kapitana Kentisha i kapitana Edwardsa (ten ostatni znany pseudonim Stede Bonnet).

Powiększenie floty Teacha

Ruchy Teacha między końcem 1717 a początkiem 1718 roku nie są znane.
On i Bonnet byli prawdopodobnie odpowiedzialni za atak w pobliżu Sint Eustatius w grudniu 1717 r.
Henry Bostock twierdził, że słyszał, jak piraci mówili, że udają się w kierunku kontrolowanej przez Hiszpanów Zatoki Samaná na Hispanioli, ale pobieżne poszukiwania nie ujawniły żadnej działalności piratów.

Kapitan Hume z HMS Scarborough poinformował 6 lutego, że
"Statek piracki z 36 działami i 250 ludźmi oraz slup z 10 działami i 100 ludźmi miał krążyć wśród Wysp Podwietrznych".
Hume wzmocnił swoją załogę żołnierzami uzbrojonymi w muszkiety i dołączył do HMS Seaford wyśledzić dwa statki, bezskutecznie, chociaż odkryli, że oba statki zatopiły francuski statek u wybrzeży Wyspy św. Krzysztofa i i poinformowali również, że ostatnio widziano ich "spływających po północnej stronie Hispanioli".
Chociaż nie ma potwierdzenia, że te dwa statki były kontrolowane przez Teacha i Bonneta, autor Angus Konstam uważa, że jest to bardzo prawdopodobne.

W marcu 1718 r., podczas nabierania wody na wyspie Turneffe na wschód od Belize, oba statki zauważyły jamajski slup Adventure do ścinania kłód, kierujący się do portu.
Została zatrzymana, a jej kapitan, David Harriot, zaproszony do przyłączenia się do piratów.
Harriot i jego załoga przyjęli zaproszenie, a Teach wysłał załogę na wyprawę Adventure, czyniąc Israela Handsa kapitanem.

Popłynęli do Zatoki Honduraskiej , gdzie dodali do swojej flotylli kolejny statek i cztery slupy. ^[41]^[42] 9 kwietnia powiększona flota statków Teacha splądrowała i spaliła protestanckiego Cezara . Jego flota popłynęła następnie na Wielki Kajmangdzie schwytali "małego żółwika". ^[43] Teach prawdopodobnie popłynął w kierunku Hawany, gdzie mógł schwytać mały hiszpański statek, który opuścił kubański port.

Następnie popłynęli do wraków Hiszpańskiej floty skarbów z 1715 roku, u wschodniego wybrzeża Florydy.
Tam Teach wysadził załogę przechwyconego hiszpańskiego slupu, po czym udał się na północ do portu Charles Town w Południowej Karolinie, atakując po drodze trzy statki.

Blokada Charles Town

W maju 1718 roku Teach nadał sobie stopień komandora i był u szczytu potęgi.

Pod koniec tego miesiąca jego flotylla zablokowała port w Charles Town w Prowincji Karolina Południowa.
Wszystkie statki wpływające lub wychodzące z portu zostały zatrzymane, a ponieważ miasto nie miało statku strażniczego jego pilot został schwytany jako pierwszy. W ciągu następnych pięciu lub sześciu dni około dziewięciu statków zostało zatrzymanych i splądrowanych, gdy próbowały przepłynąć obok Charles Town Bar, gdzie zakotwiczyła flota Teacha.
Jednym z takich statków, płynącym do Londynu z grupą wybitnych obywateli Charles Town, wśród których był Samuel Wragg (członek Rady Prowincji Karolina), był Crowley

Jej pasażerowie byli pytani o statki wciąż w porcie, a następnie zamykani pod pokładem na około pół dnia. Teach poinformował więźniów, że jego flota potrzebuje środków medycznych od rządu kolonialnego Karoliny Południowej, a jeśli żaden nie nadejdzie, wszyscy więźniowie zostaną straceni, ich głowy wysłane do gubernatora Roberta_Johnsona, a wszystkie przechwycone statki spalone.

"[Edward] Teach [Czarnobrody] zatrzymał wszystkie statki i więźniów, a ponieważ brakowało lekarstw, postanowił zażądać skrzyni od rządu prowincji [Karoliny]; w związku z tym wysłano Richardsa, kapitana slupu "Zemsta" , z dwoma lub trzema innymi piratami wraz z panem Marksem, jednym z więźniów, którego zabrali na statek [Roberta] Clarka, i bardzo bezczelnie przedstawili swoje żądania, grożąc, że jeśli nie wyślą natychmiast skrzyni z lekarstwami i nie pozwolą ambasadorom piratów wrócić bez stosowania przemocy wobec ich osób, zamordują wszystkich więźniów, wyślą głowy gubernatorowi i podpalą zabrane statki. " (Johnson, s. 49)

Wragg zgodził się na żądania Teacha, a pan Marks i dwóch piratów miało dwa dni na zebranie narkotyków. Teach przeniósł swoją flotę i przechwycone statki na odległość około pięciu lub sześciu ligz lądu. Trzy dni później posłaniec wysłany przez Marka powrócił do floty; Łódź Marksa wywróciła się i opóźniła ich przybycie do Charles Town. Teach udzielił odroczenia na dwa dni, ale partia nadal nie wróciła. Następnie zwołał zebranie innych marynarzy i wprowadził osiem statków do portu, wywołując panikę w mieście. Kiedy Marks w końcu wrócił do floty, wyjaśnił, co się stało. Po przybyciu przedstawił gubernatorowi żądania piratów i narkotyki zostały szybko zebrane, ale dwóch piratów wysłanych, by go eskortowali, okazało się trudnych do znalezienia; byli zajęci piciem z przyjaciółmi iw końcu zostali odkryci, pijani.

Teach dotrzymał swojej strony umowy i uwolnił przechwycone statki i swoich więźniów - choć uwolnił ich od kosztowności, w tym eleganckich ubrań, które niektórzy nosili.

Wlot Beauforta

Podczas pobytu w Charles Town Teach dowiedział się, że Woodes Rogers opuścił Anglię z kilkoma żołnierzami z rozkazem oczyszczenia Indii Zachodnich z piratów. Flotylla Teacha popłynęła na północ wzdłuż wybrzeża Atlantyku do Topsail Inlet (powszechnie znanej jako Beaufort Inlet) u wybrzeży Północnej Karoliny. Tam zamierzali ostrzec swoje statki, aby zeskrobali ich kadłuby, ale 10 czerwca 1718 r. Zemsta Królowej Anny osiadła na mieliźnie na mieliźnie, pękając jej główny maszt i poważnie uszkadzając wiele jej belek. Teach nakazał kilku slupom rzucić liny na okręt flagowy, próbując go uwolnić. Slup dowodzony przez Israel Hands z Adventure również osiadł na mieliźnie, a oba statki wydawały się być uszkodzone nie do naprawienia, ^[50] pozostawiając tylko Revenge i przechwycony hiszpański slup.

Pardon

Dalsze informacje: King's Pardon (piractwo)

Teach na pewnym etapie dowiedział się o propozycji królewskiego ułaskawienia i prawdopodobnie zwierzył się Bonnetowi, że jest gotów ją przyjąć. Ułaskawienie było otwarte dla wszystkich piratów, którzy poddali się 5 września 1718 r. Lub wcześniej, ale zawierało zastrzeżenie, że immunitet oferowany jest tylko w przypadku przestępstw popełnionych przed 5 stycznia. Chociaż teoretycznie groziło to powieszeniem Bonnet i Teach za ich czyny w barze Charles Town, większość władz mogłaby odstąpić od takich warunków. Teach myślał, że gubernator Charles Eden jest człowiekiem, któremu może zaufać, ale dla pewności czekał, aby zobaczyć, co stanie się z innym kapitanem. ^[52] Bonnet wypłynął natychmiast na małą żaglówkę ^{[nb
5]}do Bath Town, gdzie poddał się gubernatorowi Edenowi i otrzymał ułaskawienie. Następnie udał się z powrotem do Beaufort Inlet, aby odebrać Revenge i resztę swojej załogi, zamierzając popłynąć na wyspę Saint Thomas , aby otrzymać zlecenie. Na nieszczęście dla niego, Teach pozbawił statek kosztowności i zapasów oraz uwięził jego załogę; Bonnet postanowił się zemścić, ale nie mógł go znaleźć. On i jego załoga wrócili do piractwa i zostali schwytani 27 września 1718 roku u ujścia rzeki Cape Fear . Wszyscy oprócz czterech zostali osądzeni i powieszeni w Charles Town.

Autor Robert Lee przypuszczał, że Teach and Hands celowo osadził statki na mieliźnie, aby zmniejszyć liczbę załogi floty, zwiększając ich udział w łupach. Podczas procesu załogi Bonneta bosman " Zemsty " , Ignatius Pell, zeznał, że "statek wpadł na brzeg i zaginął, co kazał zrobić Thatch [Teach]. ^[55] Lee uważa za prawdopodobne, że Teach wpuścił Bonneta w jego plan przyjęcia ułaskawienia od gubernatora Edena. Zasugerował, aby Bonnet zrobił to samo, a ponieważ groziła wojna między Czteroosobowym Sojuszem z 1718 r. A Hiszpanią, rozważenie przyjęcia zlecenia korsarza z Anglii. Lee sugeruje, że Teach zaoferował również Bonnetowi zwrot jego statku Revenge . ^[56] Konstam (2007) proponuje podobny pomysł, wyjaśniając, że Teach zaczął postrzegać Zemstę Królowej Anny jako coś w rodzaju zobowiązania; gdy flota piracka była zakotwiczona, wiadomość o tym została wysłana do sąsiednich miast i kolonii, a wszelkie pobliskie statki opóźniały wypłynięcie. Rozsądnie było zatem, aby Teach nie zwlekał zbyt długo, chociaż rozbicie statku było dość ekstremalnym środkiem.

Mapa obszaru wokół Ocracoke Inlet, 1775

Przed wypłynięciem na północ swoim pozostałym slupem do Ocracoke Inlet Teach uwięził około 25 ludzi na małej piaszczystej wyspie oddalonej o milę od stałego lądu. Mógł to zrobić, aby zdusić ich protest, jeśli odgadli plany kapitana.
Bonnet uratował ich dwa dni później.

Teach kontynuował podróż do Bath, gdzie w czerwcu 1718 r. - zaledwie kilka dni po wyjeździe Bonneta z ułaskawieniem - on i jego znacznie zredukowana załoga otrzymali ułaskawienie od gubernatora Edena.

Osiadł w Bath, po wschodniej stronie Bath Creek w Plum Point, niedaleko domu Eden.

W lipcu i sierpniu podróżował między swoją bazą w mieście a swoim slupem u wybrzeży Ocracoke.
Relacja Johnsona podaje, że poślubił córkę (Mary_Ormond) lokalnego właściciela plantacji, chociaż nie ma na to żadnych dowodów.

Eden pozwolił Teachowi popłynąć do St Thomas w celu poszukiwania zlecenia jako korsarz (przydatny sposób na usunięcie znudzonych i kłopotliwych piratów z małej osady), a Teach otrzymał oficjalny tytuł jego pozostałego slupu, który przemianował na Adventure . Pod koniec sierpnia wrócił do piractwa iw tym samym miesiącu gubernator Pensylwanii wydał nakaz jego aresztowania, ale do tego czasu Teach prawdopodobnie działał wZatoka Delaware , w pewnej odległości. Wziął dwa francuskie statki opuszczające Karaiby, przeniósł jedną załogę na drugą i popłynął pozostałym statkiem z powrotem do Ocracoke.

We wrześniu powiedział Edenowi, że znalazł francuski statek na morzu, opuszczony.
Szybko zwołano Wicesąd Admiralicji, któremu przewodniczyli Tobias Knight i poborca celny.
Statek został uznany za wrak znaleziony na morzu, a z jego ładunku dwadzieścia beczek cukru przyznano Knightowi, a sześćdziesiąt Edenowi; Teach i jego załoga otrzymali to, co pozostało w ładowni statku.

Ocracoke Inlet było ulubionym kotwicowiskiem Teacha.
Był to doskonały punkt obserwacyjny, z którego można było obserwować statki podróżujące między różnymi osadami północno-wschodniej Karoliny, i właśnie stamtąd Teach po raz pierwszy zauważył zbliżający się statek Charlesa Vane, innego angielskiego pirata.

Kilka miesięcy wcześniej Vane odrzucił ułaskawienie przyniesione przez Woodesa Rogersa i uciekł przed żołnierzami, których angielski kapitan przywiózł ze sobą do Nassau
Ścigał go również stary dowódca Teacha, Benjamin Hornigold, który był wówczas łowcą piratów.
Teach i Vane spędzili kilka nocy na południowym krańcu wyspy Ocracoke w towarzystwie tak znanych postaci, jak Israel Hands, Robert Deal i Calico Jack (Rackham)

Aleksander Spotswood

Gdy rozeszła się po sąsiednich koloniach, wiadomość o zaimprowizowanym przyjęciu Teacha i Vane'a zaniepokoiła gubernatora Pensylwanii na tyle, że wysłał dwa slupy, aby schwytać piratów.
Nie udało im się, ale gubernator Wirginii Alexander Spotswood był również zaniepokojony tym, że rzekomo emerytowany freebooter i jego załoga mieszkają w pobliskiej Karolinie Północnej. Część byłej załogi Teacha przeniosła się już do kilku miast portowych w Wirginii, co skłoniło Spotswood do wydania 10 lipca proklamacji, w której wymagano od wszystkich byłych piratów ujawnienia się władzom, złożenia broni i powstrzymania się od podróżowania w grupach większych niż trzy . Jako przywódca kolonii Korony , Spotswood patrzył na własność koloniiPółnocnej Karoliny z pogardą; nie wierzył w zdolność Karolinian do kontrolowania piratów, którzy, jak podejrzewał, wrócą do swoich starych zwyczajów, zakłócając handel w Wirginii, gdy tylko skończą im się pieniądze. ^[65]

Współczesny model Zemsty Królowej Anny, wystawiony w Muzeum Historii Karoliny Północnej

Spotswood dowiedział się, że William Howard, były kwatermistrz Zemsty Królowej Anny, był w okolicy i wierząc, że może wiedzieć o miejscu pobytu Teacha, aresztował go i jego dwóch niewolników. Spotswood nie miał prawnego upoważnienia do sądzenia piratów ^{[nb
8]} , w wyniku czego adwokat Howarda, John Holloway, wniósł oskarżenie przeciwko kapitanowi Brandowi z HMS Lyme , gdzie Howard był więziony. Pozwał również w imieniu Howarda o odszkodowanie w wysokości 500 funtów, twierdząc, że został bezprawnie aresztowany. ^[67]

Rada Spotswood twierdziła, że ????na mocy statutu Wilhelma III gubernator był uprawniony do sądzenia piratów bez ławy przysięgłych w czasach kryzysu, a obecność Teacha była kryzysem. Zarzuty przeciwko Howardowi odnosiły się do kilku aktów piractwa rzekomo popełnionych po dacie zakończenia ułaskawienia, w "slupie należącym do poddanych króla Hiszpanii", ale zignorowano fakt, że miały one miejsce poza jurysdykcją Spotswood i na statku wtedy prawnie własnością. Inny zarzut dotyczył dwóch ataków, z których jednym było schwytanie statku niewolników u wybrzeży Charles Town Bar, z którego przypuszczalnie przybył jeden z niewolników Howarda. Howard został wysłany, by czekać na proces przed sądem wiceadmiralicji pod zarzutem piractwa, ale Brand i jego kolega, kapitan Gordon (z HMS Pearl) odmówił służby w obecności Hollowaya. ^{[nb
9]} Wściekły Holloway nie miał innego wyjścia, jak tylko ustąpić i został zastąpiony przez prokuratora generalnego Wirginii , Johna Claytona, którego Spotswood opisał jako "uczciwszego człowieka [niż Holloway]". ^[68] Howard został uznany za winnego i skazany na powieszenie, ale został uratowany przez komisję z Londynu, która nakazała Spotswood ułaskawienie wszystkich aktów piractwa popełnionych przez poddających się piratów przed 18 sierpnia 1718 r. [69] [70] ^[⁷¹ ^]

Spotswood uzyskał od Howarda cenne informacje na temat miejsca pobytu Teacha ^[72] i planował wysłać swoje siły przez granicę do Karoliny Północnej, aby go schwytać. ^[73] Zyskał poparcie dwóch ludzi, którzy chcieli zdyskredytować gubernatora Karoliny Północnej - Edwarda Moseleya i pułkownika Maurice'a Moore'a. Napisał także do Lordów Handlu , sugerując, że Korona może skorzystać finansowo na schwytaniu Teacha. Spotswood osobiście sfinansował operację, prawdopodobnie wierząc, że Teach ma ukryte wspaniałe skarby. Rozkazał kapitanom Gordonowi i Brandowi z HMS Pearl i HMS Lyme podróżować drogą lądową do Bath. Porucznik Robert Maynard z HMS Pearlotrzymał dowództwo nad dwoma zarekwirowanymi slupami, które miały zbliżać się do miasta od strony morza. ^{[nb
10]} Dodatkową zachętą do schwytania Teacha była oferta nagrody od Zgromadzenia Wirginii, przewyższająca wszelkie nagrody, które można otrzymać od Korony. ^[75]

Maynard objął dowództwo nad dwoma uzbrojonymi slupami 17 listopada. Dostał 57 ludzi - 33 z HMS Pearl i 24 z HMS Lyme . Maynard i oddział HMS Pearl wzięli większy z dwóch statków i nazwali go Jane ; reszta zabrała Rangera , dowodzonego przez jednego z oficerów Maynarda, pana Hyde'a. Niektórzy z cywilnych załóg obu statków pozostali na pokładzie. Wypłynęli z Kecoughtan wzdłuż rzeki James 17 listopada. ^[76] Dwa slupy poruszały się powoli, dając siłom Branda czas na dotarcie do Bath. Brand wyruszył do Karoliny Północnej sześć dni później, docierając w odległości trzech mil od Bath 23 listopada. W siłach Branda było kilku mieszkańców Karoliny Północnej, w tym pułkownik Moore i kapitan Jeremiah Vail, wysłanych w celu przeciwdziałania wszelkim lokalnym sprzeciwom wobec obecności obcych żołnierzy. Moore udał się do miasta, aby zobaczyć, czy Teach tam jest, informując, że go nie ma, ale oczekuje się go "w każdej minucie". Następnie Brand udał się do domu gubernatora Edena i poinformował go o swoim celu. Następnego dnia Brand wysłał dwa kajaki w dół rzeki Pamlico do zatoki Ocracoke, aby sprawdzić, czy można zobaczyć Teacha.
Wrócili dwa dni później i opowiedzieli o tym, co ostatecznie się wydarzyło.

Ostatnia Bitwa pod Ocracoke

Maynard znalazł piratów zakotwiczonych po wewnętrznej stronie Wyspy Ocracoke wieczorem 21 listopada.
Ustalił ich pozycję na podstawie statków, które zatrzymał podczas swojej podróży, ale ponieważ nie znał lokalnych kanałów i mielizn, postanowił zaczekać z atakiem do następnego ranka. Zatrzymał cały ruch przed wejściem do wlotu - zapobiegając ostrzeżeniu o jego obecności - i umieścił obserwatora na obu slupach, aby upewnić się, że Teach nie może uciec na morze. ^[79] Po drugiej stronie wyspy Teach był zajęty przyjmowaniem gości i nie rozglądał się. Z Izraelem Hands na lądzie w Bath z około 24 przygodami 'marynarzy, miał też znacznie zredukowaną załogę. Johnson (1724) poinformował, że Teach miał "nie więcej niż dwudziestu pięciu ludzi na pokładzie" i że "rozdał wszystkim statkom, z którymi rozmawiał, że ma czterdziestu". ^[80] "Trzynastu białych i sześciu Murzynów" to liczba zgłoszona później przez Branda Admiralicji.

Niech was diabli za złoczyńców, kim jesteście? A skąd przybyłeś? Porucznik kazał mu odpowiedzieć. Po naszych barwach widać, że nie jesteśmy Piratami. Czarnobrody kazał mu wysłać swoją łódź na pokład, aby mógł zobaczyć, kim jest; ale pan Maynard odpowiedział w ten sposób; Nie mogę oszczędzić mojej łodzi, ale przyjdę na wasz pokład tak szybko, jak to możliwe, moim slupem. Na to Czarnobrody wziął Kieliszek Alkoholu i wypił mu te słowa: " Potępienie pochwyć moją duszę, jeśli dam ci ćwierćdolarówki lub coś od ciebie wezmę . W odpowiedzi na to pan Maynard powiedział mu, że nie oczekuje od niego żadnych ćwierćdolarówek ani nie powinien mu ich dawać

Zgłoszona wymiana poglądów między Teachem a Maynardem

O świcie, poprzedzone sondowaniem małej łodzi , do kanału weszły dwa slupy Maynarda. Mały statek został szybko zauważony przez Adventure i ostrzelany, gdy tylko znalazł się w zasięgu jej dział. Podczas gdy łódź szybko wycofywała się do Jane , Teach przeciął linę kotwiczną Adventure . Jego załoga podniosła żagle, a Adventure manewrował, aby skierować swoje działa na prawej burcie w kierunku slupów Maynarda, które powoli zmniejszały lukę. ^[84] Hyde przeniósł Rangera na lewą burtę Jane i flaga Unii została rozwinięta na każdym statku. Przygodapotem skręcił w stronę plaży wyspy Ocracoke, kierując się w stronę wąskiego kanału. ^[85] Nie wiadomo, co stało się później. Johnson twierdził, że doszło do wymiany ognia z broni ręcznej , po której Adventure osiadł na mieliźnie na mieliźnie , a Maynard zakotwiczył, a następnie odciążył swój statek, aby ominąć przeszkodę. Inna wersja głosiła, że ??Jane i Ranger osiedlili się na mieliźnie, chociaż Maynard nie wspomniał o tym w swoim dzienniku.

Adventure ostatecznie zwróciła broń na dwa statki i wystrzeliła.
Burta była druzgocąca; w jednej chwili Maynard stracił aż jedną trzecią swoich sił. Około 20 na Jane zostało rannych lub zabitych, a 9 na Ranger . Hyde nie żył, a jego drugi i trzeci oficer byli martwi lub poważnie ranni. Jego slup został tak poważnie uszkodzony, że nie odegrał dalszej roli w ataku. ^[87] Współczesne relacje o tym , co stało się później, są niejasne, ale ostrzał Jane z broni ręcznej mógł przeciąć szot wysięgnika Adventure , powodując utratę kontroli i ucieczkę na mieliznę.
W następstwie przytłaczającego ataku Teacha, Jane a Ranger mógł również zostać uziemiony; bitwa zamieniłaby się w wyścig o to, kto pierwszy uniesie ich statek.

Schwytanie pirata, Czarnobrody, 1718, Jean Leon Gerome Ferris, namalowany w 1920

Maynard trzymał wielu swoich ludzi pod pokładem iw oczekiwaniu na abordaż powiedział im, aby przygotowali się do walki w zwarciu. Teach patrzył, jak szczelina między statkami się zamyka, i rozkazał swoim ludziom, aby byli gotowi. Oba statki zetknęły się ze sobą, gdy haki Adventure trafiły w cel, a kilka granatów, zrobionych z butelek wypełnionych prochem i śrutem i zapalonych lontami, przebiło się przez pokład slupu. Gdy dym opadł, Teach poprowadził swoich ludzi na pokład, unosząc się na wodzie na widok pozornie pustego statku Maynarda, a jego ludzie strzelali do małej grupy ludzi z Maynardem na rufie

Następnie reszta ludzi Maynarda wyskoczyła z ładowni, krzycząc i strzelając. Plan zaskoczenia Teacha i jego załogi zadziałał; piraci najwyraźniej byli zaskoczeni atakiem. Teach zebrał swoich ludzi i obie grupy walczyły po pokładzie, który był już śliski od krwi zabitych lub rannych przez burtę Teacha. Maynard i Teach strzelali do siebie z zamków skałkowych . Maynardowi udało się trafić Teacha, podczas gdy Teach spudłował. Następnie obaj odrzucili zamki skałkowe i wyciągnęli kordelasy. Teach złamał kordelas Maynarda na rękojeści. Pomimo doskonałego wyszkolenia i niewielkiej przewagi liczebnej piraci zostali zepchnięci w kierunku dziobu, co pozwoliło załodze Jane otoczyć Maynarda i Teacha, którzy byli wówczas całkowicie odizolowani. ^[90] Teach parł naprzód i już miał zadać śmiertelny cios, ale jeden z ludzi Maynarda ciął go w szyję. To przekierowało kordelas Teacha, by uderzył Maynarda w kostki zamiast go zabić. Ciężko ranny Teach został następnie zaatakowany i zabity przez kilku kolejnych członków załogi Maynarda. ^[91]^[92] Pozostali piraci szybko się poddali. Ci, którzy pozostali na Przygodzie, zostali schwytani przez załogę Strażnika , w tym jednego, który planował podpalić prochownię i wysadzić statek w powietrze . Istnieją różne relacje na temat listy ofiar bitwy; Maynard poinformował, że zginęło 8 jego ludzi i 12 piratów. Brand poinformował, że zginęło 10 piratów i 11 ludzi Maynarda. Spotswood pochłonęło dziesięciu piratów i dziesięciu królewskich

Odcięta głowa Edwarda Teacha zwisa z bukszprytu Maynarda, jak pokazano w książce Charlesa Ellesa The Pirates Own Book (1837)

Maynard później zbadał ciało Teacha, zauważając, że zostało postrzelone pięć razy i zranione około dwudziestu. Znalazł też kilka elementów korespondencji, w tym list od Tobiasa Knighta. Zwłoki Teacha wrzucono do wlotu, a jego głowę zawieszono na bukszprycie slupu Maynarda, aby można było odebrać nagrodę. ^[93] Po powrocie do Wirginii głowa Teacha została umieszczona na słupie przy wejściu do Zatoki Chesapeake jako ostrzeżenie dla innych piratów i pozdrowienie dla innych statków i stała tam przez kilka lat.

Dziedzictwo

Porucznik Maynard pozostał w Ocracoke jeszcze przez kilka dni, dokonując napraw i grzebiąc zmarłych. ^Łup Teacha - cukier, kakao, indygo i bawełna - znalezione "w pirackich slupach i na lądzie w namiocie, w którym leżały slupy", został sprzedany na aukcji wraz z cukrem i bawełną znalezionymi w stodole Tobiasa Knighta za 2238 funtów. Gubernator Spotswood wykorzystał część tej kwoty na opłacenie całej operacji. Nagroda pieniężna za schwytanie Teach miała wynosić około 400 funtów (67 000 funtów w 2023 r.) ^[96] , ale została podzielona między załogi HMS Lyme i HMS Pearl. Ponieważ kapitan Brand i jego żołnierze nie walczyli o życie, Maynard uznał to za wyjątkowo niesprawiedliwe. Stracił jednak wiele wsparcia, jakie mógł mieć, kiedy odkryto, że on i jego załoga pomogli sobie w zdobyciu około 90 funtów łupu Teacha. Obie firmy nie otrzymały nagrody pieniężnej przez kolejne cztery lata ^[97]^[98] i pomimo swojej odwagi Maynard nie awansował i odszedł w zapomnienie. ^[99]

Pozostała część załogi Teacha i byli współpracownicy zostali znalezieni przez Branda w Bath ^[98] i przetransportowani do Williamsburga w Wirginii, gdzie osadzono ich w więzieniu pod zarzutem piractwa. Kilku było czarnych, co skłoniło Spotswood do zapytania swojej rady, co można zrobić z "okolicznościami tych Murzynów, aby zwolnić ich z przechodzenia tej samej Próby, co inni piraci". Niezależnie od tego, mężczyźni zostali osądzeni wraz ze swoimi towarzyszami w budynku Kapitolu w Williamsburgu, zgodnie z prawem admiralicji, 12 marca 1719 r. Nie zachowały się żadne zapisy z dnia postępowania, ale 14 z 16 oskarżonych zostało uznanych za winnych. Z pozostałych dwóch jeden udowodnił, że brał udział w walce z konieczności, będąc na statku Teacha tylko jako gość na imprezie pijackiej poprzedniej nocy, a nie jako pirat. Drugi, Israel Hands, nie był obecny na walce. Twierdził, że podczas pijackiej sesji Teach postrzelił go w kolano i że nadal jest objęty królewskim ułaskawieniem. Pozostałych piratów powieszono , a następnie pozostawiono, by zgnili w szubienicach wzdłuż Capitol Landing Road w Williamsburgu (znanej przez jakiś czas później jako "Gallows Road").

Gubernator Eden z pewnością był zawstydzony inwazją Spotswooda na Karolinę Północną ^[102] , a Spotswood wyparł się jakiejkolwiek części zajęcia. Bronił swoich działań, pisząc do Lorda Cartereta , akcjonariusza prowincji Karolina, aby mógł skorzystać ze sprzedaży zajętego majątku i przypominając hrabiemu o liczbie Virginian, którzy zginęli w obronie jego interesów. Opowiadał się za tajemnicą operacji, sugerując, że Eden "nie może nic przyczynić się do sukcesu projektu" i powiedział Edenowi, że jego upoważnienie do schwytania piratów pochodzi od króla. Eden był mocno krytykowany za swoje zaangażowanie w Teach i został oskarżony o bycie jego wspólnikiem. Krytykując Eden, Spotswood zamierzał wzmocnić zasadność swojej inwazji. Lee (1974) konkluduje, że chociaż Spotswood mógł sądzić, że cel uświęca środki, nie miał prawnego upoważnienia do inwazji na Karolinę Północną, schwytania piratów oraz przejęcia i wylicytowania ich towarów. ^[104] Eden niewątpliwie podzielał ten sam pogląd. Ponieważ Spotswood oskarżył również Tobiasa Knighta o bycie w zmowie z Teach, 4 kwietnia 1719 r. Eden kazał Knighta sprowadzić na przesłuchanie. Kilka tygodni wcześniej Israel Hands zeznał, że Knight był na pokładzie Adventure w sierpniu 1718 roku, wkrótce po tym, jak Teach przywiózł w nagrodę francuski statek do Karoliny Północnej. Czterech piratów zeznało, że wraz z Teach odwiedzili dom Knighta, aby wręczyć mu prezenty. To zeznanie i list znaleziony przy ciele Teacha przez Maynarda wydawały się przekonujące, ale Knight prowadził swoją obronę kompetentnie. Pomimo tego, że był bardzo chory i bliski śmierci, zakwestionował wiarygodność świadków Spotswooda. Twierdził, że Israel Hands rozmawiał pod przymusem i że zgodnie z prawem Karoliny Północnej drugi świadek, Afrykanin, nie może zeznawać. Twierdził, że cukier był przechowywany w jego domu legalnie, a Teach odwiedzał go tylko w interesach, w ramach swoich oficjalnych obowiązków. Zarząd uznał Knighta za niewinnego wszystkich zarzutów. Zmarł rok później.

Eden był zirytowany, że oskarżenia wobec Knighta pojawiły się podczas procesu, w którym nie brał udziału. Towary, które przejął Brand, były oficjalnie własnością Karoliny Północnej, a Eden uważał go za złodzieja. Kłótnia toczyła się tam iz powrotem między koloniami aż do śmierci Edenu 17 marca 1722 r. Jego wola wymieniła jednego z przeciwników Spotswooda, Johna Hollowaya, beneficjentem. W tym samym roku Spotswood, który przez lata walczył ze swoimi wrogami w Izbie Burgesses i Radzie, został zastąpiony przez Hugh Drysdale'a , gdy Robert Walpole został przekonany do działania.

Nowoczesny widok

Zobacz też: Czarnobrody w kulturze popularnej

Zwykle myślimy o piratach jako o żądzach krwi, że chcą kogoś pociąć na kawałki. [Prawdopodobnie bardziej prawdopodobne jest, że] pirat, podobnie jak normalna osoba, prawdopodobnie wolałby kogoś nie zabić, ale piraci wiedzieli, że jeśli ta osoba im się oprze, a oni nic z tym nie zrobią, ich reputacja, a tym samym ich marka byłby osłabiony. Można więc sobie wyobrazić pirata, który raczej niechętnie angażuje się w takie zachowanie, aby zachować swoją reputację.

Petera Leesona

Oficjalne poglądy na temat piratów były czasami zupełnie inne niż poglądy współczesnych autorów, którzy często opisywali swoich poddanych jako nikczemnych łobuzów morskich. Korsarze, którzy zostali piratami, byli ogólnie uważani przez rząd angielski za rezerwowe siły morskie i czasami otrzymywali aktywną zachętę; już w 1581 roku Francis Drake został pasowany na rycerza przez królową Elżbietę , kiedy wrócił do Anglii z wyprawy dookoła świata z łupami o wartości szacowanej na 1 500 000 funtów. ^[109] Królewskie ułaskawienia były wydawane regularnie, zwykle gdy Anglia była na skraju wojny, a opinia publiczna o piratach była często przychylna, niektórzy uważali ich za pokrewnych patronów. ^[110] Ekonomista Peter Leesonuważa, że ??piraci byli na ogół przebiegłymi biznesmenami, dalekimi od nowoczesnego, romantycznego postrzegania ich jako barbarzyńców. ^[108] Po wylądowaniu Woodesa Rogersa w New Providence w 1718 roku i zakończeniu przez niego republiki pirackiej , piractwo w Indiach Zachodnich popadło w śmiertelny upadek. Nie mając łatwo dostępnego wyjścia do ogrodzenia swoich skradzionych towarów, piraci zostali zmuszeni do utrzymania się, a po prawie stuletniej wojnie morskiej między Brytyjczykami, Francuzami i Hiszpanami - podczas której marynarze mogli znaleźć łatwe zatrudnienie - samotni korsarze mieli przewagę liczebną dzięki potężne statki używane przez Imperium Brytyjskiedo obrony swoich flot handlowych. Popularność handlu niewolnikami pomogła położyć kres pograniczu Indii Zachodnich, aw tych okolicznościach piractwo nie mogło już kwitnąć tak, jak kiedyś. ^[111]

Od końca złotej ery piractwa Teach i jego wyczyny stały się tematem legend, inspirujących książek, filmów, a nawet przejażdżek w wesołym miasteczku. Wiele z tego, co o nim wiadomo, można znaleźć w A General Historie of the Robberies and Murders of the Most Notorious Pyrates Charlesa Johnsona , opublikowanej w Wielkiej Brytanii w 1724 r . ^[112] Uznany autorytet w dziedzinie piratów swoich czasów, Johnson opisuje takie postacie takie jak Anne Bonny i Mary Read były przez lata obowiązkową lekturą dla osób zainteresowanych tym tematem. ^[113] Czytelnicy byli zachwyceni jego opowieściami i szybko opublikowano drugie wydanie, chociaż autor Angus Konstam podejrzewa, że ??wpis Johnsona na temat Czarnobrodego został "trochę zabarwiony, aby uczynić historię bardziej sensacyjną". ^{[nb
13]} General Historie jest jednak ogólnie uważane za wiarygodne źródło. ^[116]^[117] Johnson mógł być przybranym pseudonimem. Ponieważ relacje Johnsona zostały potwierdzone w osobistych i oficjalnych depeszach, Lee (1974) uważa, że ??kimkolwiek był, miał pewien dostęp do oficjalnej korespondencji. ^[113] Konstam spekuluje dalej, sugerując, że Johnson mógł być angielskim dramaturgiem Charlesem Johnsonem , brytyjskim wydawcą Charlesem Rivingtonem lub pisarzemDaniela Defoe . ^[117] W swojej pracy The Great Days of Piracy z 1951 roku autor George Woodbury napisał, że Johnson jest "oczywiście pseudonimem", kontynuując: "nie można oprzeć się podejrzeniu, że sam mógł być piratem".

Teach był znany z używania czarnych flag ze śmiercionośnymi głowami i "krwawych flag" ^[45] , które miały zastraszyć jego wrogów. ^[119] Niemniej jednak flaga, która jest powszechnie przypisywana Czarnobrodemu (na zdjęciu), ^[45] przedstawiająca rogaty szkielet przebijający włócznią serce, podczas wznoszenia toastu za diabła, ^[119] prawdopodobnie nigdy nie była przez niego używana. ^[45]

Pomimo swojej niesławy, Teach nie odnosił największych sukcesów wśród piratów. Henry Every przeszedł na emeryturę jako bogaty człowiek, a Bartholomew Roberts wziął szacunkowo pięciokrotność kwoty, którą ukradł Teach. ^[120] Poszukiwacze skarbów od dawna zajmują się poszukiwaniem jakichkolwiek śladów jego rzekomego skarbu złota i srebra, ale nic, co znaleziono w licznych miejscach zbadanych wzdłuż wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych, nigdy nie było z nim powiązane. Niektóre opowieści sugerują, że piraci często zabijali więźnia w miejscu, gdzie zakopywali swoje łupy, a Teach nie jest wyjątkiem w tych opowieściach, ^[121]ale fakt, że żadne znaleziska nie wyszły na jaw, nie jest wyjątkowy; zakopany skarb piratów jest często uważany za współczesny mit, na który prawie nie ma dowodów potwierdzających. Dostępne zapisy nie zawierają niczego, co sugerowałoby, że zakopywanie skarbów było powszechną praktyką, z wyjątkiem wyobraźni autorów fikcyjnych relacji, takich jak Treasure Island . Takie skarby wymagałyby bogatego właściciela, a ich rzekome istnienie ignoruje strukturę dowodzenia statku pirackiego, na którym załoga służyła za udział w zyskach. ^[122] Jedynym znanym piratem, który zakopał skarb, był William Kidd ; ^[123] jedynym skarbem odzyskanym do tej pory z wyczynów Teacha jest ten zabrany z wraku tego, co uważa się zaZemsta Królowej Anny , który został znaleziony w 1996 roku. ^[124] Do 2009 roku odzyskano ponad 250 000 artefaktów. ^[125] Wybór jest wystawiony publicznie w North Carolina Maritime Museum . ^[126]

Istnieją różne przesądne opowieści o duchu Teacha. Niewyjaśnione światła na morzu są często określane jako "światło Teacha", a niektóre recitale twierdzą, że notoryczny pirat przemierza teraz życie pozagrobowe w poszukiwaniu swojej głowy, obawiając się, że jego przyjaciele i diabeł go nie rozpoznają. ^[127] Opowieść z Północnej Karoliny głosi, że czaszka Teacha została wykorzystana jako podstawa srebrnego kielicha do picia; miejscowy sędzia twierdził nawet, że pił z niego pewnej nocy w latach trzydziestych XX wieku. ^[128]

Nazwa Blackbeard została dołączona do wielu lokalnych atrakcji, takich jak Blackbeard's Cove w Charleston. ^[129] Jego imię i postać często pojawiały się również w literaturze. Jest głównym tematem fikcyjnej pracy Matyldy Douglas z 1835 r. Czarnobrody: strona z kolonialnej historii Filadelfii . ^[130]

Filmowe interpretacje jego życia obejmują Pirate Czarnobrodego (1952) z Robertem Newtonem , pochodzącym z West Country , którego przesadny akcent z West Country przypisuje się spopularyzowaniu stereotypowego " pirackiego głosu ", ^[131]Blackbeard's Ghost (1968), Blackbeard: Terror at Sea (2005) ) oraz miniserialu Hallmark Channel z 2006 roku Czarnobrody . Narysowano również podobieństwa między Czarnobrodym Johnsona a postacią Kapitana Jacka Sparrowa w filmie przygodowym Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły z 2003 roku . ^[132] Czarnobrody jest również przedstawiany jako główna postać w trzech serialach telewizyjnych: przez Johna Malkovicha w Crossbones (2014), ^[133] przez Raya Stevensona w trzecim i czwartym sezonie Black Sails (2016-2017), ^[134] oraz przez Taikę Waititi w Nasza flaga oznacza śmierć (2022). ^[135]^[136]

W 2015 roku rząd stanu Karolina Północna przesłał na swoją stronę internetową bez pozwolenia filmy przedstawiające wrak statku Zemsta Królowej Anny . W rezultacie Nautilus Productions , firma dokumentująca ożywienie od 1998 roku, złożyła pozew w sądzie federalnym w związku z naruszeniem praw autorskich i uchwaleniem "Prawa Czarnobrodego" przez ustawodawcę Karoliny Północnej, Zgromadzenie Ogólne . ^[137]^[138]^[139]Przed opublikowaniem filmów Zgromadzenie Ogólne uchwaliło "Prawo Czarnobrodego", NC Gen Stat §121-25 (b), które stanowiło: "Wszystkie zdjęcia, nagrania wideo lub inne materiały dokumentacyjne dotyczące opuszczonego statku lub wraku statku lub jego zawartości, reliktów, artefakty lub materiały historyczne znajdujące się pod opieką jakiejkolwiek agencji rządu Karoliny Północnej lub jej jednostek podrzędnych będą rejestrem publicznym zgodnie z rozdziałem 132 Statutu Ogólnego". 5 listopada 2019 r. Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych wysłuchał wystąpień ustnych w sprawie Allen przeciwko Cooperowi . ^[140]^[141]^[142]^[143] Następnie Sąd Najwyższy orzekł na korzyść państwa, ^[144] i uchylił ustawę o wyjaśnieniu praw autorskich, którą Kongres uchwalił w 1989 r., aby podjąć próbę ograniczenia takich naruszeń praw autorskich przez państwa.

Znani i mniej znani piraci i korsarze Zobacz : | LISTA PIRATÓW | LISTA KORSARZY |

Blackbeard (Czarnobrody) [Edward Teach]