Konwencja Nootki

Konwencje Nootka Sound były serią trzech umów między Królestwem Hiszpanii a Królestwem Wielkiej Brytanii podpisanych w latach 90. XVIII wieku, które zapobiegły wojnie między tymi dwoma krajami o pokrywające się roszczenia do części północno-zachodniego wybrzeża Pacyfiku w Ameryce Północnej

Roszczenia Hiszpanii

Roszczenia Hiszpanii sięgają prawie 300 lat wstecz, do Bulli papieskiej z 1493 r. (Inter Caetera), która wraz z następnym Traktatem z Tordesillas określiła i wytyczyła strefę praw hiszpańskich z wyłączeniem Portugalii.
W stosunku do innych państw umowa była prawnie bezskuteczna (Res inter alios acta). Hiszpania interpretowała to w najszerszym możliwym znaczeniu, wnioskując, że dawało im to pełną suwerenność. Inne mocarstwa europejskie nie uznawały Inter caetera , a nawet Hiszpania i Portugalia stosowały się do niej tylko wtedy, gdy było to pożyteczne i wygodne. ^[1] Roszczenia Wielkiej Brytanii do tego regionu datuje się na podróż Sir Francisa Drake'a w 1579 r., a także na mocy wcześniejszego odkrycia przez kapitana Jamesa Cookaw 1778 r., chociaż Hiszpanie zbadali i zajęli ten region w 1774 r. pod panowaniem Juana Péreza oraz w 1775 r. pod panowaniem Bruno de Heceta i Bodega y Quadra .

Sporna suwerenność

Spór o Nootka Sound rozpoczął się w 1789 roku, kiedy Hiszpania wysłała José Martíneza , aby zajął Nootka Sound i ustanowił wyłączną suwerenność Hiszpanii. Latem 1789 roku do Nootki przybyło wiele brytyjskich i amerykańskich statków handlowych zajmujących się handlem futrami. Konflikt o suwerenność powstał między kapitanem brytyjskiego Argonauty , Jamesem Colnettem , a Martínezem. Pod koniec lata Martínez aresztował Colnetta, przejął kilka brytyjskich statków i aresztował ich załogi. Colnett przybył do Nootka Sound z zamiarem zbudowania stałego punktu handlowego i kolonii na ziemi nabytej wcześniej przez jego wspólnika biznesowego, Johna Mearesa . Pod koniec lata Martínez porzucił Nootkę i zabrał przechwycone statki i więźniówSan Blas , Nowa Hiszpania . Wiadomość o tych wydarzeniach wywołała konfrontację między Hiszpanią a Wielką Brytanią znaną jako Kryzys Nootka , która prawie doprowadziła do wojny.

Konwencje Nootki

Konwencje Nootka z lat 90. XVIII wieku, przeprowadzone częściowo przez George'a Vancouvera i jego hiszpańskiego odpowiednika Juana Francisco de la Bodega y Quadra , zapobiegły eskalacji sporu do wojny. Pierwsza konwencja została podpisana 28 października 1790 r. ^[2] i była celowo niejasna. Jego preambuła zawierała stwierdzenie, "odkładając na bok wszelkie retrospektywne dyskusje na temat praw i pretensji obu stron". W pierwszym artykule napisano, że wszystkie "budynki i połacie ziemi" w Nootka Sound, które zostały przejęte przez Martíneza, zostaną zwrócone Wielkiej Brytanii. W tym celu Vancouver i Bodega y Quadra zostały wysłane do Nootka Sound w 1792 roku. Jednak żadne budynki nie zostały zajęte, a Bodega powiedział, że Brytyjczycy nie przejęli żadnej ziemi,Maquinna, a także amerykańscy kupcy Robert Gray i Joseph Ingraham, którzy byli obecni w 1789 r. Vancouver nie chciało przyjąć różnych kontrofert Bodegi i cała sprawa została odesłana do rządów brytyjskiego i hiszpańskiego.

Pierwsza konwencja Nootka odgrywa rolę w spornej suwerenności Falklandów między Wielką Brytanią a Argentyną. Artykuł VI przewidywał, że żadna ze stron nie utworzy nowych zakładów na żadnej z wysp przylegających do wschodniego i zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej, okupowanych wówczas przez Hiszpanię. Obaj zachowali prawo do lądowania i wznoszenia tymczasowych konstrukcji na wybrzeżach i wyspach w celach związanych z rybołówstwem. Istniał jednak dodatkowy tajny artykuł, który przewidywał, że artykuł VI pozostanie w mocy tylko tak długo, jak długo na przedmiotowych wybrzeżach nie zostaną utworzone żadne zakłady przez poddanych jakiegokolwiek innego mocarstwa. Ten tajny artykuł miał taką samą moc, jakby był włączony do konwencji. Możliwość zastosowania Konwencji Nootki do sporu o Falklandy jest kontrowersyjna i skomplikowana. Zjednoczone Prowincje Río de la Platanie był stroną konwencji. Dlatego jest ona zdefiniowana w konwencji jako "inne mocarstwo", a okupacja osady (w Port Louis) przez poddanych jakiegokolwiek innego mocarstwa zanegowała artykuł VI i umożliwiła Wielkiej Brytanii przywrócenie wcześniejszej suwerenności i utworzenie nowych osad.

Druga Konwencja Nootki , znana jako Konwencja Roszczeń Nootki, została podpisana w lutym 1793 roku i przyznano Johnowi Mearesowi odszkodowanie za hiszpańskie zajęcie jego statków w Nootka w 1789 roku

Trzecia Konwencja Nootka , znana również jako Konwencja o wzajemnym porzuceniu Nootki, została podpisana 11 stycznia 1794 r. ^[7] Wezwała do wzajemnego porzucenia Nootka Sound. Wielka Brytania i Hiszpania miały swobodę korzystania z Nootka Sound jako portu i wznoszenia tymczasowych struktur, ale "żadne. nie będą tworzyć żadnego stałego zakładu we wspomnianym porcie ani rościć sobie prawa do suwerenności lub dominacji terytorialnej z wyłączeniem drugiego . A Ich wspomniane Królewskie Mości będą wzajemnie pomagać sobie nawzajem w utrzymaniu dla swoich poddanych swobodnego dostępu do portu Nootka przeciwko jakiemukolwiek innemu narodowi, który może próbować ustanowić tam jakąkolwiek suwerenność lub panowanie ".