Imperium Hiszpańskie- Wojny osmańsko-habsburskie

Wojny Osmańsko-Habsburskie
(1526-1791)
(Część Wojen osmańskich w Europie)

Wojny Osmańsko-habsburskie toczyły się od XVI do XVIII wieku między Imperium Osmańskim, a monarchią Habsburgów, która była czasami wspierana przez Królestwo Węgier, Rzeczpospolitą Obojga Narodów i Habsburgów w Hiszpanii

Wojny były zdominowane przez kampanie lądowe na Węgrzech, w tym w Siedmiogrodzie (dziś w Rumunii) i Wojwodinie (dziś w Serbii), Chorwacji i centralnej Serbii

W XVI wieku Turcy stali się poważnym zagrożeniem dla mocarstw europejskich, a statki osmańskie zmiatały posiadłości weneckie na Morzu Egejskim i Jońskim, a wspierani przez Osmanów piraci berberyjscy przejmowali hiszpańskie posiadłości w Maghrebie
Reformacja protestancka, rywalizacja francusko-habsburska ii liczne konflikty domowe Świętego Cesarstwa Rzymskiego odwróciły uwagę chrześcijan od ich konfliktu z Turkami.
W międzyczasie Turcy musieli walczyć z perskim Imperium Safawidów i, w mniejszym stopniu, z Sułtanatem mameluckim, który został pokonany iw pełni włączony do imperium.

Początkowo podboje osmańskie w Europie przyniosły znaczne korzyści dzięki zdecydowanemu zwycięstwu pod Mohaczem, redukując około jednej trzeciej (środkowej) części Królestwa Węgier do statusu Wasala osmańskiego

Później Pokój westfalski Hiszpańska wojna o sukcesję odpowiednio w XVII i XVIII wieku sprawiły, że Cesarstwo Austriackie stało się jedyną trwałą posiadłością rodu Habsburgów.

Po Oblężeniu Wiednia w 1683 r. Habsburgowie zebrali dużą koalicję mocarstw europejskich zwaną więtą Ligą, co pozwoliło im walczyć z Turkami i odzyskać kontrolę nad Węgrami.
Wielka wojna turecka zakończyła się decydującym zwycięstwem Świętej Ligi pod Zentą

Wojny zakończyły się po udziale Austrii w Austriacko - Tureckiej Wojnie 1787-1791, którą Austria toczyła sprzymierzona z Rosją.

Przejściowe napięcia między Austrią a Imperium Osmańskim trwały przez cały XIX wiek, ale nigdy nie walczyły ze sobą w wojnie i ostatecznie znalazły sojusz w I wojnie światowej, w wyniku której oba imperia zostały rozwiązane.

Historycy skupili się na drugim oblężeniu Wiednia w 1683 roku, przedstawiając je jako decydujące zwycięstwo Austrii, które uratowało zachodnią cywilizację i oznaczało upadek Imperium Osmańskiego.

Nowi historycy przyjęli szerszą perspektywę, zauważając, że Habsburgowie jednocześnie stawiali opór wewnętrznym ruchom separatystycznym i walczyli z Prusami i Francją o kontrolę nad Europą Środkową
Kluczowym postępem dokonanym przez Europejczyków była skuteczna doktryna połączonych broni obejmująca współpracę piechoty, artylerii i kawalerii.
Mimo to Turcy byli w stanie utrzymać militarny parytet z Habsburgami aż do połowy XVIII wieku.
Historyk Gunther E. Rothenberg podkreślił pozabojowy wymiar konfliktu, w którym Habsburgowie zbudowali wspólnoty wojskowe, które chroniły ich granice i wytwarzały stały napływ dobrze wyszkolonych, zmotywowanych żołnierzy.

Pochodzenie

Główne artykuły: wojny bizantyjsko-osmańskie wojny osmańsko-węgierskie

Podczas gdy Habsburgowie byli czasami królami Węgier i cesarzami Świętego Cesarstwa Rzymskiego (i prawie zawsze Świętego Cesarstwa Rzymskiego po XV wieku), wojny między Węgrami a Turkami obejmowały również inne dynastie.
Oczywiście wojny osmańskie w Europie zyskały poparcie Zachodu, gdzie postępujące i potężne państwo islamskie było postrzegane jako zagrożenie dla chrześcijaństwa w Europie. Krucjaty pod Nikopolis (1396) i pod Warną (1443-1444) były najbardziej zdecydowanymi próbami Europy powstrzymania tureckiego natarcia na Europę Środkową i Bałkany

Przez pewien czas Turcy byli zbyt zajęci próbami stłumienia bałkańskich rebeliantów, takich jak Vlad Dracula
Jednak klęska tych i innych zbuntowanych państw wasali otworzyła Europę Środkową na inwazję osmańską. Królestwo Węgier graniczyło teraz z Imperium Osmańskim i jego wasalami

Po śmierci króla Węgier Ludwika II w bitwie pod Mohaczem w 1526 r., wdowa po nim, królowa Austrii Maria, uciekła do swojego brata, arcyksięcia Austrii, Ferdynanda I. Pretensje Ferdynanda do tronu Węgier zostały dodatkowo wzmocnione przez jego małżeństwo z Anną, siostrą króla Ludwika II i jedynym członkiem rodziny pretendentem do tronu zniszczonego Królestwa. W rezultacie Ferdynand I został wybrany królem Czech , a na sejmie w Pozsony on i jego żona zostali wybrani na króla i królową Węgier. To kolidowało z tureckim celem umieszczenia marionetki Jana Szapolyai na tronie, przygotowując w ten sposób grunt pod konflikt między dwoma mocarstwami.

Lista konfliktów austriacko-osmańskich

Nazwa	Data	Wynik
Kampania Ferdynanda I	1527-1528	Austriackie zwycięstwo
Kampania Sulejmana I z 1529 r	1529	Zwycięstwo osmańskie
Oblężenie Wiednia (1529)	1529	Austriackie zwycięstwo
Mała wojna na Węgrzech (1530-1552)	1530-1552	Zwycięstwo osmańskie
Podbój Tunisu (1535)	1535	zwycięstwo Hiszpanii
Wyprawa do Algieru (1541)	1541	Zwycięstwo osmańsko-algierskie
Oblężenie Szigetváru	1566	Zwycięstwo osmańskie
Długa wojna turecka	1593-1606	Nieprzekonywający
Wojna austriacko-turecka (1663-1664)	1663-1664	Nieprzekonywający
Wielka wojna turecka	1683-1699	Austriackie zwycięstwo
Wojna austriacko-turecka (1716-1718)	1716-1718	Austriackie zwycięstwo
Wojna rosyjsko-turecka (1735-1739)	1737-1739	Zwycięstwo osmańskie
Wojna austriacko-turecka (1788-1791)	1788-1791	Niejednoznaczny koniec wojen austriacko-osmańskich

Natarcie Habsburgów

Ziemie austriackie znajdowały się w opłakanych warunkach ekonomicznych i finansowych, dlatego Ferdynand desperacko wprowadził tzw. podatek turecki (Türken Steuer).
Mimo to nie był w stanie zebrać wystarczającej ilości pieniędzy na pokrycie wydatków związanych z kosztami obrony ziem austriackich. Jego roczne dochody pozwalały mu zatrudnić tylko 5.000 najemników na dwa miesiące, dlatego Ferdynand poprosił o pomoc swojego brata Cesarza Karola V i zaczął pożyczać pieniądze od bogatych bankierów, takich jak rodzina Fuggerów

Ferdynand I zaatakował Węgry, państwo poważnie osłabione konfliktem domowym, w 1527 r., Próbując wypędzić Jana Szapolyai i umocnić tam swoją władzę.
Jan nie był w stanie zapobiec kampanii Ferdynanda, która doprowadziła do zdobycia Budy i kilku innych kluczowych osad wzdłuż Dunaju.
Mimo to sułtan osmański reagował powoli i przyszedł z pomocą swojemu wasalowi dopiero wtedy, gdy 10 maja 1529 r. wypuścił armię liczącą około 120 000 ludzi.

Austriacka gałąź monarchów Habsburgów potrzebowała potęgi gospodarczej Węgier do wojny osmańskie.
W czasie wojen osmańskich terytorium dawnego Królestwa Węgier skurczyło się o około 70%; pomimo tych strat terytorialnych i demograficznych mniejsze, mocno rozdarte wojną Królewskie Węgry pozostawało ekonomicznie ważniejsze niż Austria czy Królestwo Czech pod koniec XVI wieku, ponieważ było największym źródłem dochodów Ferdynanda.

Przewaga technologiczna zachodnich sił chrześcijańskich

Najwcześniejsze typy tureckich armat ręcznych nazywane są "Şakaloz", co pochodzi od węgierskiej armaty ręcznej "Szakállas puska" z XV wieku.

Chociaż osmańscy janczarzy używali broni palnej w bitwach od początku XVI wieku, osmańskie użycie ręcznej broni palnej rozprzestrzeniało się znacznie wolniej niż w zachodnich armiach chrześcijańskich.
Broń palna z zamkiem kołowym była nieznana żołnierzom osmańskim aż do oblężenia Székesfehérvár w 1543 r., Mimo że była używana przez dziesięciolecia przez armie chrześcijańskie w Królestwie Węgier i Europie Zachodniej.
Według raportu z 1594 roku osmańscy żołnierze nie przyjęli jeszcze pistoletu.

W 1602 r. wielki wezyr meldował z frontu węgierskiego o przewadze ogniowej wojsk chrześcijańskich:

"na polu lub w czasie oblężenia jesteśmy w trudnej sytuacji, ponieważ większa część sił wroga to piechota uzbrojona w muszkiety, podczas gdy większość naszych sił to jeźdźcy, a fachowców wprawnych w muszkietach mamy bardzo niewielu"

Według raportu Alvise Foscariniego (ambasadora Wenecji w Stambule) z 1637 r.

"niewielu janczarów umiało nawet posługiwać się arkebuzem"

Oblężenie Wiednia

Dalsze informacje: Oblężenie Wiednia (1529)

Osmański sułtan Sulejman Wspaniały z łatwością wyrwał Ferdynandowi większość zdobyczy, które osiągnął w ciągu ostatnich dwóch lat - ku rozczarowaniu Ferdynanda I oparła się tylko twierdza Bratysława . Biorąc pod uwagę liczebność armii Sulejmana i spustoszenia dokonane na Węgrzech w ciągu ostatnich kilku lat, nie jest zaskakujące, że w wielu osadach habsburskich, które niedawno zostały obsadzone garnizonem, brakowało woli przeciwstawienia się jednemu z najpotężniejszych państw świata.

Sułtan przybył do Wiednia 27 września 1529 r. Armia Ferdynanda liczyła około 16 000 żołnierzy - miał przewagę liczebną około 7 do 1, a mury Wiednia były zaproszeniem do armat osmańskich (w niektórych miejscach grubych na 6 stóp). Jednak ciężkie działa, na których Osmanowie polegali przy przełamywaniu murów, zostały porzucone w drodze do Wiednia, po tym, jak utknęły w błocie z powodu ulewnych opadów deszczu.
Ferdynand bronił Wiednia z wielkim zapałem. Do 12 października, po wielu wydobyciach i przeciwdziałaniu wydobyciu, zwołano osmańską radę wojenną, a 14 października Turcy opuścili oblężenie. Odwrót armii osmańskiej był utrudniony przez opór Bratysławy, która próbowała zaatakować siły osmańskie. Wczesne opady śniegu pogorszyły sprawę i minęły kolejne trzy lata, zanim Sulejman mógł prowadzić kampanię na Węgrzech.

Mała Wojna

Dalsze informacje: Mała wojna na Węgrzech

Po klęsce pod Wiedniem sułtan osmański musiał zwrócić uwagę na inne części swojego królestwa. Wykorzystując tę ??nieobecność, arcyksiążę Ferdynand rozpoczął w 1530 roku ofensywę, odbierając Esztergom i inne forty. Atak na Budę udaremniła jedynie obecność osmańskich żołnierzy tureckich.

Podobnie jak w poprzedniej ofensywie austriackiej, powrót Osmanów zmusił Habsburgów w Austrii do przejścia do defensywy. W 1532 Sulejman wysłał potężną armię osmańską do zajęcia Wiednia. Jednak armia wybrała inną drogę do Kőszeg . Po obronie zaledwie 700-osobowej siły pod dowództwem chorwackiego hrabiego Nikoli Jurišicia obrońcy przyjęli "honorową" kapitulację twierdzy w zamian za bezpieczeństwo. Następnie sułtan wycofał się, zadowolony ze swojego sukcesu i uznając ograniczone zdobycze Austrii na Węgrzech, jednocześnie zmuszając Ferdynanda do uznania Jana Szapolyai za króla Węgier.

Podczas gdy pokój między Austriakami a Turkami miał trwać dziewięć lat, John Szapolyai i Ferdinand uznali za wygodne kontynuowanie potyczek wzdłuż swoich granic. W 1537 roku Ferdynand złamał traktat pokojowy, wysyłając swoich najzdolniejszych generałów na katastrofalne oblężenie Osijeku, które było kolejnym triumfem osmańskim. Niemniej jednak Ferdynand został uznany przez traktat z Nagyvárad za spadkobiercę Królestwa Węgier.

Po śmierci Jana Szapolyai w 1540 r. dziedzictwo Ferdynanda zostało zrabowane i przekazane synowi Jana, Janowi II Zygmuntowi . Próbując wyegzekwować traktat, Austriacy ruszyli na Budę, gdzie ponieśli kolejną klęskę Sulejmana; starszy austriacki generał Rogendorf okazał się niekompetentny. Następnie Sulejman wykończył pozostałe wojska austriackie i przystąpił de facto do aneksji Węgier. Do czasu wejścia w życie traktatu pokojowego w 1551 r. Węgry Habsburgów zostały zredukowane do niewiele więcej niż ziemi przygranicznej. W 1552 roku wojska Imperium Osmańskiego pod dowództwem Kara Ahmeda Paszy oblegały zamek w Egerze, położony w północnej części Królestwa Węgier, ale obrońcy dowodzeni przez Istvána Dobóodparli ataki i obronili zamek Eger. Oblężenie Egeru (1552) stało się symbolem obrony narodowej i patriotycznego bohaterstwa w węgierskich okupacjach

Po zajęciu Budy przez Turków w 1541 roku, zachodnie i północne Węgry uznały Habsburga za króla (" Królewskie Węgry "), podczas gdy środkowe i południowe hrabstwa zostały zajęte przez sułtana (" Ottomańskie Węgry "), a wschodnie stały się Księstwo Siedmiogrodu . Zdecydowana większość z siedemnastu i dziewiętnastu tysięcy żołnierzy osmańskich służących w osmańskich twierdzach na terytorium Węgier to prawosławni i muzułmańscy Słowianie bałkańscy, a nie etniczni Turcy. ^[22] Słowianie południowi występowali także jako akinji i inne lekkie oddziały przeznaczone do grabieży na terenach dzisiejszych Węgier.

Podczas Małej Wojny po obu stronach zmarnowano okazje; Austriackie próby zwiększenia wpływów na Węgrzech były równie nieudane, jak ataki osmańskie na Wiedeń. Niemniej jednak nie było złudzeń co do status quo: Imperium Osmańskie nadal było bardzo potężnym i niebezpiecznym zagrożeniem. Mimo to Austriacy ponownie przeszli do ofensywy, a ich generałowie zyskali krwawą reputację dzięki tak dużej liczbie ofiar śmiertelnych. Kosztownych bitew, takich jak te stoczone pod Budą i Osijekiem, uniknięto, ale nie brakowało ich w nadchodzących konfliktach. W każdym razie interesy Habsburgów były podzielone między walkę o zdewastowane ziemie europejskie pod panowaniem islamu, próbę powstrzymania stopniowej decentralizacji władzy cesarskiej w Niemczech oraz ambicje Hiszpanii w Afryce Północnej, Niderlandach iprzeciwko Francuzom . Niemniej jednak Turcy, trzymając się swojej najwyższej władzy, nie mogli się rozszerzyć, tak jak to miało miejsce w czasach Mehmeta i Bajazyda. Na wschodzie toczyły się dalsze wojny z ich szyickimi przeciwnikami, Safawidami . Zarówno Francuzi (od 1536 r.), jak i Holendrzy (od 1612 r.) okazjonalnie współpracowali przeciwko Habsburgom z Turkami.

Sulejman Wspaniały poprowadził ostatnią kampanię w 1566 roku, zakończoną oblężeniem Szigetvár . Oblężenie miało być tylko tymczasowym przystankiem przed atakiem na Wiedeń. Twierdza oparła się jednak wojskom sułtana. W końcu sułtan, już stary człowiek w wieku 72 lat (ironicznie walczący o przywrócenie mu zdrowia), zmarł. Królewski Lekarz został uduszony ^[24] , aby zapobiec dotarciu wieści do żołnierzy, a nieświadomi Turcy zajęli fort, kończąc kampanię wkrótce potem bez wykonywania ruchu przeciwko Wiedniu.

Wojna na Morzu Śródziemnym

1480-1541

W międzyczasie Imperium Osmańskie szybko zaczęło wypierać swoich chrześcijańskich przeciwników na morzu. W XIV wieku Turcy mieli tylko niewielką flotę. W XV wieku w arsenale osmańskim znajdowały się setki statków, które walczyły z Konstantynopolem i rzucały wyzwanie potędze morskiej włoskich republik Wenecji i Genui. W 1480 roku Turcy bezskutecznie oblegali wyspę Rodos, twierdzę joannitów . Kiedy Turcy powrócili w 1522 roku, odnieśli większy sukces, a mocarstwa chrześcijańskie straciły kluczową bazę morską.

W odwecie Karol V poprowadził ogromną Świętą Ligę liczącą 60 000 żołnierzy przeciwko osmańskiemu miastu Tunis. Po tym, jak flota Hayreddina Barbarossy została pokonana przez flotę genueńską, armia Karola zabiła 30 000 mieszkańców miasta. ^[26] Później Hiszpanie umieścili u władzy bardziej przyjaznego muzułmańskiego przywódcę. Kampania nie była pełnym sukcesem; wielu żołnierzy Świętej Ligi zapadło na dyzenterię, ^[^{potrzebne
źródło}^] naturalne dla tak dużej armii zamorskiej. Co więcej, znaczna część floty Barbarossy nie była obecna w Afryce Północnej, a Turcy odnieśli zwycięstwo nad Świętą Ligą w 1538 roku w bitwie pod Prewezą w zachodniej Grecji.

W 1541 Karol poprowadził desantowy atak na osmańską twierdzę Algier , której bronił Hasan Agha , włoski renegat z Sardynii . Gdy Karol zszedł na brzeg, towarzysząca mu flota Andrei Dorii została zniszczona przez burzę i wiele statków zaginęło. Siły lądowe Karola maszerowały w kierunku Algieru, ale wypady janczarów zatrzymały natarcie, a Karol się wycofał

Oblężenie Malty

Dalsze informacje: Wielkie oblężenie Malty

Oblężenie Malty, 1565

Pomimo utraty Rodos, Cypr (wyspa dalej od Europy niż Rodos) pozostał wenecki. Kiedy Rycerze św. Jana przenieśli się na Maltę, Turcy stwierdzili, że ich zwycięstwo na Rodos tylko rozwiązało problem; Statki osmańskie były często atakowane przez Rycerzy, którzy próbowali powstrzymać osmańską ekspansję na Zachód. Aby nie dać się prześcignąć, statki osmańskie uderzyły w wiele części południowej Europy i wokół Włoch w ramach ich szerszej wojny z Francją przeciwko Habsburgom (patrz Wojny włoskie ). Sytuacja w końcu doszła do punktu kulminacyjnego, gdy Sulejman, zwycięzca pod Rodos w 1522 r ., postanowił w 1565 zniszczyć bazę krzyżacką na Malcie. Obecność floty osmańskiej tak blisko papiestwa zaalarmowała Hiszpanów, którzy zaczęli gromadzić najpierw mały oddział ekspedycyjny (który przybył na czas oblężenia), a następnie większą flotę, aby odciążyć wyspę. Ultranowoczesny fort St Elmo w kształcie gwiazdy został zdobyty tylko z ciężkimi stratami, w tym osmańskim generałem Turgutem Reisem , a reszta wyspy to było za dużo. Mimo to piractwo berberyjskie trwało nadal, a zwycięstwo na Malcie nie miało wpływu na siłę militarną Osmanów na Morzu Śródziemnym.

Cypr i Lepanto

Dalsze informacje: wojna turecko-wenecka (1570-1573)

Bitwa pod Lepanto

Śmierć Sulejmana Wspaniałego w 1566 roku doprowadziła do władzy Selima II
Znany przez niektórych jako "Selim the Sot", zorganizował ogromną ekspedycję, aby odebrać Cypr Wenecji. Opcją, z której zrezygnował Selim, była pomoc buntowi Maurów, który został zainicjowany przez hiszpańską koronę w celu wykorzenienia nielojalnych Maurów. Gdyby Selimowi udało się wylądować na Półwyspie Iberyjskim, mógłby zostać odcięty, ponieważ po zdobyciu Cypru w 1571 roku poniósł decydującą klęskę morską w bitwie pod Lepanto. Święta Liga, zebrana przez papieża w celu obrony wyspy, przybyła za późno, aby ją uratować (pomimo 11 miesięcy oporu w Famaguście); zebrawszy tak dużo dostępnej siły militarnej Europy, Święta Liga była lepiej zaopatrzona w amunicję i zbroję i zadała cios Osmanom. Szansa na odzyskanie Cypru została zmarnowana w typowych kłótniach, które nastąpiły po zwycięstwie, więc kiedy Wenecjanie podpisali traktat pokojowy z Turkami w 1573 r., Zrobili to zgodnie z warunkami osmańskimi.

Wojna na Oceanie Indyjskim i Azji Południowo-Wschodniej

Pod koniec panowania Sulejmana Imperium obejmowało około 877 888 mil kwadratowych (2 273 720 km ² ), obejmując trzy kontynenty: głównie Europę, Afrykę i Azję. ^[27] Ponadto Imperium stało się dominującą siłą morską, kontrolując znaczną część Morza Śródziemnego . ^[28] W tym czasie Imperium Osmańskie stanowiło znaczną część europejskiej sfery politycznej. Osmanowie zaangażowali się w wielokontynentalne wojny religijne, kiedy Hiszpania i Portugalia zostały zjednoczone w ramach Unii Iberyjskiej pod przewodnictwem monarchy Habsburgów, króla Filipa II, Turcy jako posiadacze tytułu kalifa, czyli przywódcy wszystkich muzułmanów na całym świecie, oraz Iberyjczycy, jako przywódcy chrześcijańskich krzyżowców, byli uwikłani w ogólnoświatowy konflikt, ze strefami działań na Morzu Śródziemnym [29] i ^Oceanie Indyjskim [ ^{30
]} , gdzie Iberowie okrążyli Afrykę, aby dotrzeć do Indii, a po drodze toczyli wojny z Turkami i ich lokalnymi muzułmańskimi sojusznikami, podobnie Iberowie przeszli przez nowo schrystianizowaną Amerykę Łacińską i wysłali ekspedycje , które przemierzyły Pacyfik w celu schrystianizacji częściowo muzułmańskiej Filipin i wykorzystać je jako bazę do dalszych ataków na muzułmanów na dalekim wschodzie. ^[31]W takim przypadku Turcy wysłali armie, aby wspomóc najbardziej wysuniętego na wschód wasala i terytorium, Sułtanat Aceh w Azji Południowo-Wschodniej.
W XVII wieku krwawy światowy konflikt między kalifatem osmańskim a Unią Iberyjską był jednak impasem, ponieważ oba mocarstwa znajdowały się na podobnym poziomie populacji, technologii i gospodarki.

Luzon i podbój Filipin przez hiszpańskich Habsburgów

Osobny artykuł: Historia Filipin (1565-1898)

W XVI wieku Luzones byli ludem pochodzącym z Luzon na Filipinach ^[34] , który miał sieci handlowe i wojskowe w południowej, ^[35] Azji Południowo-Wschodniej i Wschodniej ^[36] i znalazł zatrudnienie zarówno po stronie osmańskiej, jak i portugalskiej z powrotem kiedy Turcy skoncentrowali pomoc dla sułtanatów Azji Południowo-Wschodniej w ich nowym protektoracie, Sułtanat Acehu ^[37] i Portugalczycy podbili Malakkę. Luzon , skąd pochodzili Luzoni, był podzielony między ludy zislamizowane i pogańskie (buddystów, hinduistów i animistów), które walczyły ze sobą. ^[38] Niemniej jednak Luzones znalazł zatrudnienie jako urzędnicy w całym regionie, jak w następujących przypadkach. W wyniku inwazjiHinduskie Tondo przez sułtanat Brunei , który ustanowił muzułmański radżahn Maynila jako marionetkowe państwo, książę Manili i wnuk sułtana Bolkiaha, imieniem Radża Ache, służył jako admirał floty Brunei i stłumił buddyjską rewoltę w Southwest Borneo w mieście Loue ^[39] , a także służył jako egzekutor interesów Brunei w Luzon. Podobnie po wyprawie osmańskiej do Aceh, osmański dowódca Heredim Mafamede wysłany z Suezu przez swojego wuja Sulejmana, wicekróla Kairu, kiedy jego flota zajęła później Aru nad Cieśniną Malakka, która zawierała 4000 muzułmanów z Turcji, Abisynii, Malabaru, Gudżaratu i Luzonu, a następnie swoje zwycięstwo, Heredim pozostawił tam starannie dobrany garnizon pod dowództwem Filipińczyka z Luzones o imieniu Sapetu Diraja. Sapetu Diraja został następnie przydzielony przez sułtana Aceh do utrzymania Aru (północno-wschodnia Sumatra) w 1540 r. ^[40]Luzoneowie nawet przyłączyli się do próby muzułmańskiego odzyskania Malakki przeciwko Portugalczykom. Najemnicy z Luzon brali również udział w nieudanej próbie odbicia Malakki w 1525 r. Z pomocą portugalskiego renegata Martina Avelara. "Kapitan Luces" pływał na okręcie flagowym z wojownikami, których Joao de Barros uważał za "najbardziej wojowniczych i walecznych z tych stron". ^[41] Jednak Luzones znaleźli również zatrudnienie w portugalskiej Malakce , a jeden z nich, Regimo Diraja , został mianowany Temenggungiem ( Jawi : ?????? ^[42] (gubernator i główny generał) nad tubylcami ^[43] , a nawet kontrolował i pilnował handlu między Oceanem Indyjskim, Cieśninę Malakka , Morze Południowochińskie , ^[44] i średniowieczne księstwa morskie Filipin . ^[45]^[46] Podwójna lojalność wobec Osmanów i Portugalczyków Filipińczyków (Lucoes), którzy mieli sieci handlowe w Azji Wschodniej, Południowo-Wschodniej i Wschodniej, miała wpływ na tureckie interesy na Oceanie Indyjskim, ponieważ Luzon ostatecznie oddał wierność kontrolowanej przez Habsburgów Hiszpanii w późniejszym terminie

1521 był początkiem hiszpańskiego i habsburskiego podboju Filipin (w tym Luzon) przez konkwistadorów z Hiszpanii lub Meksyku . Ekspedycja Ferdynanda Magellana przeszła przez Filipiny i próbowała podbić hinduski Radżahnat Cebu , ale udało się to tylko tymczasowo. Następnie, w 1543 roku, Ruy López de Villalobos przybył na wyspy Leyte i Samar i nazwał je Las Islas Filipinas na cześć hiszpańskiego Filipa II , ówczesnego księcia Asturii i samego Habsburga, ponieważ nazwa została ostatecznie rozszerzona na etykietę cały archipelag Filipin . ^[47]Europejska kolonizacja rozpoczęła się na dobre, kiedy hiszpański odkrywca Miguel López de Legazpi przybył z Meksyku w 1565 roku i założył pierwsze europejskie osady na Cebu. Począwszy od zaledwie pięciu statków i pięciuset ludzi w towarzystwie mnichów augustianów, a następnie wzmocniony w 1567 przez dwustu żołnierzy, był w stanie odeprzeć Portugalczyków i stworzyć podwaliny pod kolonizację Archipelagu. W 1571 roku Hiszpanie, ich latynoamerykańscy rekruci i sojusznicy z Filipin (Visayan), dowodzeni przez zdolnych konkwistadorów, takich jak urodzony w Meksyku Juan de Salcedo (który był zakochany w księżniczce Tondo, Kandarapie ) zaatakowali Maynilę , wasalne państwo Sułtanat Brunei i wyzwolony oraz włączonykrólestwo Tondo oraz ustanowienie Manili stolicą Hiszpańskich Indii Wschodnich . ^[48]^??[49] Hiszpanie stosowali politykę dzielenia i rządzenia, polegającą na napieraniu na siebie różnych filipińskich królestw animistów, hinduistów i muzułmanów, aby szybko podbić podzielony naród. ^[50] Po początkowym podboju, kontrola nad archipelagiem została scementowana przez stały napływ hiszpańskich, meksykańskich i peruwiańskich osadników oraz żołnierzy z Europy i Ameryki Łacińskiej ponieważ Filipiny były rządzone przez meksykańskie Wicekrólestwo Nowej Hiszpanii aż do początku niepodległości Meksyku.

Konflikt osmańsko-brunejski przeciwko hiszpańsko-filipińskim

Główne artykuły: tzw. "Wojna w Kastylijska" (na dalekim wschodzie) i Wojny hiszpańsko-Moro

Upadek Manili Brunei przez Habsburgów w Hiszpanii miał katastrofalne skutki dla interesów muzułmańskich, zwłaszcza wśród Brunejczyków, Osmanów i Acehów , ponieważ niegdyś muzułmańskie państwo-miasto stało się ośrodkiem chrześcijańskich krucjat przeciwko większości sułtanatów Azji Południowo-Wschodniej . Brunejczycy zebrali kilka flot, aby odzyskać Manilę, ale byli sfrustrowani. Jednak Hiszpanie w Manili zaczęli się bać potęgi Brunei , a jeden Hiszpan o imieniu Melchor Davalos ostrzegał przed ciągłą migracją nawet Turków / Osmanów na Borneo, a także innych muzułmanów z Bliskiego Wschodu Melchor Davalos był tak ostrożny, że poskarżył się hiszpańskiemu królowi.

Persowie, Arabowie, Egipcjanie i Turcy przywieźli tu cześć [Mahometa] i złą sektę, a nawet Maurowie z Tunisu i Granady przybywali tu, czasem w armadach Campsona [Kait Bey], byłego sułtana Kairu i króla Egiptu. Tak więc wydaje mi się, że ci Moros z Wysp Filipińskich [to] głównie ci, którzy, jak powiedziano, pochodzą z Egiptu, Arabii i Mekki, i są ich krewnymi, uczniami i członkami, i co roku mówią, że Turcy przybywają na Sumatrę i Borneo, i do Ternate, gdzie są teraz niektórzy pokonani w słynnej bitwie, którą wygrał Senor Don Juan de Austria.

- Melchor Davalos

Rosnące napięcie między Hiszpanią a Brunei oraz jej uciskanymi sojusznikami na Filipinach, głównie Sułtanatem Sulu, Sułtanatem Maguindanao i Lanao, do czego przyczyniły się ciągłe migracje osmańskie i arabskie do Brunei, z których niektórzy byli nawet pokonanymi weteranami bitwy pod Bitwie pod Lepanto w przeciwieństwie do migracji hiszpańskich i latynoamerykańskich na Filipiny, ostatecznie przerodził się w przemoc wojny tzw. "Wojny kastylijskiej" przeciwko Brunei i Wojen hiszpańsko-moro

Czas wybuchu wojny kastylijskiej był czasem religijnego zapału w Europie i wielu częściach świata, kiedy wyznawano jedną religię państwową. W Hiszpanii religią państwową był katolicyzm , zobowiązujący wyznawców innych wyznań, takich jak żydzi i muzułmanie, do przejścia na tę religię. Hiszpania niedawno zakończyła trwającą 700 lat wojnę mającą na celu odzyskanie i rechrystianizację Hiszpanii, która była najeżdżana przez muzułmanów pod rządami kalifatu Umajjadów od VIII wieku naszej ery. Długi proces rekonkwisty, czasami poprzez traktaty, głównie przez wojnę, jest znany jako rekonkwista . Nienawiść Hiszpanów do muzułmanów, którzy kiedyś najechali Hiszpanię, podsyciła wojnę kastylijską przeciwko podobnie muzułmańskim Brunejczykom.
Wojna ta zapoczątkowała również Wojny hiszpańsko-moro na Filipinach przeciwko Sułtanatowi Sulu Sułtanatowi Maguindanao

W 1576 roku hiszpański gubernator Manili, Francisco de Sande , przybył z Meksyku. Wysłał oficjalną misję do sąsiedniego Brunei na spotkanie z sułtanem Saifulem Rijalem . Wyjaśnił sułtanowi, że chcą mieć dobre stosunki z Brunei, a także poprosił o pozwolenie na szerzenie chrześcijaństwa w Brunei ( katolicyzm w Brunei był dziedzictwem przyniesionym przez Hiszpanów). Jednocześnie zażądał zaprzestania prozelityzmu islamu w Brunei na Filipinach. Sułtan Saiful Rijal nie zgodziłby się na te warunki, a także wyraził sprzeciw wobec ewangelizacji Filipin , którą uważał za część Dar al-Islam. W rzeczywistości de Sande uważał Brunei za zagrożenie dla hiszpańskiej obecności w regionie, twierdząc, że "Moros z Borneo głoszą doktrynę Mahometa, nawracając wszystkich Moros z wysp".

Hiszpania wypowiedziała wojnę w 1578 roku. W marcu tego roku flota hiszpańska, dowodzona przez samego de Sande, pełniącego funkcję kapitana generalnego , wyruszyła w podróż w kierunku Brunei. Wyprawa składała się z 200 Hiszpanów i 200 Meksykanów, 1500 tubylców z Filipin i 300 Bornejczyków. ^[55] Kampania była jedną z wielu, które obejmowały również działania w Mindanao i Sulu . ^[56]^[57] Rasowy skład strony chrześcijańskiej był prawdopodobnie zróżnicowany, ponieważ dokumenty kilkadziesiąt lat później wykazały, że piechota składała się z Metysów , Mulatówi "Indianie" (z Peru i Meksyku), dowodzeni przez hiszpańskich oficerów, którzy współpracowali z rdzennymi Filipińczykami w kampaniach wojskowych w Azji Południowo-Wschodniej. ^[58] Strona muzułmańska była jednak równie zróżnicowana rasowo. Oprócz rodzimych wojowników malajskich, Turcy wielokrotnie wysyłali wyprawy wojskowe do pobliskiego Acehu . Wyprawy składały się głównie z Turków , Egipcjan , Suahili , Somalijczyków , Sindhis , Gudżarati i Malabarów . ^[59] Te siły ekspedycyjne rozprzestrzeniły się również na inne pobliskie sułtanaty, takie jak Brunei i uczyły miejscowych mudżahedinównowe taktyki i techniki walki dotyczące wykuwania armat.

Walki były zacięte, ale Hiszpanii udało się najechać ówczesną stolicę Brunei, Kota Batu , 16 kwietnia 1578 r., Z pomocą dwóch niezadowolonych szlachciców z Brunei , Pengirana Seri Leli i Pengirana Seri Ratny. Ten pierwszy udał się do Manili, aby zaoferować Brunei jako dopływ Hiszpanii za pomoc w odzyskaniu tronu uzurpowanego przez jego brata, Saifula Rijala. ^[61] Hiszpania zgodziła się, że jeśli uda im się podbić Brunei, Pengiran Seri Lela rzeczywiście zostanie sułtanem, a Pengiran Seri Ratna nowym Bendaharą

Sułtan Saiful Rijal i Paduka Seri Begawan Sultan Abdul Kahar zostali zmuszeni do ucieczki do Meragang, a następnie do Jerudong , gdzie zaplanowali wypędzenie zwycięskiej armii z Brunei. W międzyczasie Hiszpania poniosła ciężkie straty z powodu epidemii cholery lub czerwonki . ^[62]^[63] Byli tak osłabieni chorobą. Jednak ta wojna weszła do świadomości narodowej jako heroiczny epizod, w którym Hiszpanie zostali wypędzeni przez Pengiran Bendahara Sakam Ibni Sultan Abdul Kahar i tysiąc tubylczych wojowników w celu przywrócenia władzy sułtana nad Imperium. Hiszpanie wracają do Manili 26 czerwca 1578 r., Po zaledwie 72 dniach. Zanim to zrobili, spalili meczet, wysoka konstrukcja z pięciokondygnacyjnym dachem. Następnie przywrócono pokojowe stosunki między Hiszpanami a Brunejczykami. Jednak dziedzictwem wojny kastylijsko-brunejskiej jest spisek Maharlików , kiedy brunejska arystokracja z Manili podjęła próbę powstania przeciwko Hiszpanii z Japonią i Brunei jako sojusznikami. Spisek został stłumiony, a spiskowców zesłano do Guerrero w Meksyku, które później stało się centrum meksykańskiej wojny o niepodległość przeciwko Hiszpanii . ^[64] Powstanie Unii Iberyjskiej zaowocowało przejęciem przez hiszpańskich Habsburgów terytoriów należących do Portugalii na całym świecie iw tym okresie Habsburgowie prowadzili trwające konfrontacje osmańsko-portugalskiena Oceanie Indyjskim i Morzu Śródziemnym

Wojna trzynastoletnia 1593-1606

Dalsze informacje: Długa wojna tureckaZobacz też: Powstanie Bocskai

Po śmierci Sulejmana w 1566 roku Selim II stanowił mniejsze zagrożenie dla Europy. Chociaż Cypr został w końcu zdobyty, Turcy ponieśli porażkę przeciwko Habsburgom na morzu (patrz wyżej, bitwa pod Lepanto). Selim zmarł niedługo potem, pozostawiając władzę swojemu synowi Muradowi III , hedoniście, który spędzał więcej czasu w swoim haremie niż na froncie. W tak pogarszających się okolicznościach Cesarstwo ponownie znalazło się w stanie wojny z Austriakami. We wczesnych stadiach wojny sytuacja militarna Osmanów pogorszyła się, ponieważ Księstwa Wołoszczyzny , Mołdawii i Siedmiogrodu miały nowych władców, którzy zrzekli się wasala na rzecz Osmanów. W bitwie pod Sisakiem grupa Ghaziwysłani na najazd na niesubordynowane ziemie w Chorwacji zostali doszczętnie pokonani przez twarde wojska cesarskie świeżo po dzikich walkach w Niderlandach. W odpowiedzi na tę porażkę wielki wezyr wysłał przeciwko chrześcijanom dużą armię 13 000 janczarów oraz liczne europejskie pobory. Kiedy janczarzy zbuntowali się przeciwko żądaniom wezyra dotyczącym kampanii zimowej, Turcy zdobyli niewiele poza Veszprém

Wady technologiczne również znacznie pogorszyły pozycje osmańskie na Węgrzech.

W 1594 r. wielki wezyr Sinan Pasza zebrał jeszcze większą armię . W obliczu tego zagrożenia Austriacy zrezygnowali z oblężenia Gran , twierdzy, która upadła podczas kariery Sulejmana, a następnie stracili Raaba . Dla Austriaków jedyna pociecha w roku nadeszła, gdy twierdza Komárno opierała się siłom wezyra wystarczająco długo, by wycofać się na zimę.

Mimo sukcesu z poprzedniego roku sytuacja Osmanów ponownie się pogorszyła w 1595 r. Chrześcijańska koalicja byłych państw wasali wraz z wojskami austriackimi odbiła Ostrzygom i pomaszerowała Dunajem na południe. Michał Chrobry , książę Wołoszczyzny , rozpoczął kampanię przeciwko Turkom (1594-1595), zdobywając kilka zamków w pobliżu Dolnego Dunaju , w tym Giurgiu , Brăila , Hârşova i Silistra , podczas gdy jego mołdawscy sojusznicy pokonali Turków w Jassach i innych częściach Mołdawii . _ ^[65]Michael kontynuował swoje ataki w głąb Imperium Osmańskiego, zajmując forty Nikopolis , Ribnic i Chilia ^[66] , a nawet docierając aż do Adrianopola (Edirne), ^[67] byłej stolicy osmańskiej; żadna chrześcijańska armia nie postawiła stopy w tym regionie od czasów Cesarstwa Bizantyjskiego pod rządami Paleologów

Po klęsce armii osmańskiej na Wołoszczyźnie (patrz bitwa pod Călugăreni ) i serii nieudanych konfrontacji z Habsburgami (zakończonymi niszczycielskim oblężeniem i upadkiem Esztergomu opanowanego przez Turków ) , zaniepokojony sukcesem i bliskością zagrożenia , nowy sułtan Mehmed III udusił swoich 19 braci, aby przejąć władzę i osobiście pomaszerował swoją armią na północny zachód od Węgier, aby przeciwdziałać posunięciom wrogów. W 1596 Eger padł ofiarą Osmanów . W decydującej bitwie pod Keresztes, powolna austriacka odpowiedź została zniszczona przez Osmanów. Brak doświadczenia Mehmeta III w rządzeniu ujawnił się, gdy nie udało mu się nagrodzić janczarów za ich wysiłki w bitwie; raczej ukarał ich za to, że nie walczyli wystarczająco dobrze, a tym samym podżegał do buntu.

Austriacy wznowili wojnę ze swoimi wrogami latem 1597 roku, kierując się na południe, zajmując Pápa , Tata , Raab ( Győr ) i Veszprém . Dalsze zwycięstwa Habsburgów zostały osiągnięte, gdy tureckie siły humanitarne zostały pokonane pod Grosswardein ( Nagyvárad ). Rozwścieczeni tymi porażkami Turcy odpowiedzieli bardziej energiczną reakcją, tak że do 1605 r., Po wielu zmarnowanych austriackich wysiłkach humanitarnych i nieudanych oblężeniach po obu stronach, tylko Raab pozostał w rękach Austriaków. W tym roku pro-turecki książę wasalny został wybrany przez węgierską szlachtę na przywódcę Siedmiogrodu, a wojna zakończyła się pokojem Zsitva-Torok

Podbój Krety

Po zwycięstwach osmańskich pod Rodos (1522) , Chios (1566) i Cypr (1570) ; Kreta (1669) była ostatnią dużą wyspą we wschodniej części Morza Śródziemnego, która znalazła się pod kontrolą Imperium Osmańskiego. ^[68] Przed zdobyciem przez Turków Kreta była jednym z największych i najbardziej znanych zamorskich posiadłości Republiki Weneckiej
Wyspa była ważna dla Osmanów nie tylko ze względu na strategiczne położenie wzdłuż szlaków żeglugowych między Stambułem a Egiptem, ale także ze względu na rolę bezpiecznej przystani dla piratów.

Wenecka twierdza w Candia (Heraklion), Kreta

W lipcu 1644 osmański statek płynący do Egiptu, wiozący byłego Głównego Czarnego Eunucha Haremu, kadi z Kairu i wielu pielgrzymów zmierzających do Mekki, został oblężony i schwytany przez Rycerzy Maltańskich . ^[70] W odpowiedzi Osmanowie w 1645 roku zgromadzili pokaźną flotę bez określonego celu, chociaż wielu wierzyło, że popłynie ona na Maltę. ^[71] Korzystając z zaskoczenia, Turcy rozpoczęli kampanię na Krecie w czerwcu 1645 r. ^[72] W latach 1645-1648 Osmanie zdobyli prawie całą wyspę, aw maju 1648 r. rozpoczęli oblężenie stolicy, Kandii (dzisiejszy Heraklion ). ^[73]

Mimo że Turcy sprawowali niemal powszechną kontrolę nad wyspą, oblężenie Kandii miało trwać 21 lat. Sytuację komplikowały starcia morskie z chrześcijańskimi flotami na Morzu Egejskim, a także wewnętrzne zawirowania polityczne, w tym obalenie sułtana Ibrahima na rzecz jego syna, Mehmeda IV . ^[74] W tym samym okresie wojna osmańsko-wenecka toczyła się na kilku innych frontach, zwłaszcza w kampanii w Dalmacji i kilku weneckich próbach zablokowania Dardaneli . ^[75] W 1666 roku, po rozwiązaniu kilku innych frontów, Turcy wysłali w kierunku Krety znaczne posiłki pod osobistym dowództwemWielki wezyr Köprülü Fazil Ahmed Pasza . ^[76] W ciągu ostatnich dwóch lat oblężenia Wenecjanie, wzmocnieni walkami osmańskimi i spodziewając się posiłków z Francji, odrzucili kilka ofert traktatów pokojowych. ^[77] Po nieudanej próbie przerwania oblężenia osmańskiego przez francuskich żołnierzy pod dowództwem księcia Beaufort, miasto poddało się 5 września 1669 r. ^[78] Dzięki temu zwycięstwu Turcy zapewnili sobie pierwsze duże zdobycze terytorialne od prawie wieku, a jednocześnie zakończyło 500 lat panowania Wenecji na Krecie.

Wielka wojna turecka

Główny artykuł: Wielka wojna turecka

Imperium Osmańskie w 1683 r

W 1663 roku Turcy rozpoczęli inwazję na monarchię habsburską , zakończoną bitwą pod św. Gotthardem . Bitwę wygrali chrześcijanie, głównie dzięki atakowi 6000 żołnierzy francuskich pod wodzą La Feuillade i Coligny. ^[79]Austriacy nie byli w stanie kontynuować tego zwycięstwa z powodu interwencji sił francuskich na Renie; w takich okolicznościach protestanccy sojusznicy katolickich Habsburgów okazaliby się niewiarygodni, chcąc zamiast tego, aby Austriacy i oni sami walczyli z Francuzami w niemieckiej koalicji. Dlatego Turcy ponownie zwrócili uwagę na północ, przeciwko Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Do tej pory Królestwo popadło w straszny stan; Sejm podzielił lojalność, a skarb państwa zbankrutował. Warto zatem zauważyć, że Jan III Sobieski , król Polski, poprowadził decydujące zwycięstwo nad Osmanami w drugiej bitwie pod Chocimiem

Niespokojni Turcy mieli mieć kolejną szansę w 1682 roku, kiedy wielki wezyr pomaszerował potężną armią na Węgry i do Wiednia w odpowiedzi na najazdy Habsburgów na kontrolowane przez Osmanów Węgry.

Oblężenie Wiednia

Główny artykuł: Bitwa pod Wiedniem

W 1683 r., po 15 miesiącach mobilizacji sił, wielki wezyr dotarł do Wiednia i zastał miasto dobrze bronione i przygotowane. Najgorsze dla wezyra były liczne sojusze zawarte przez Austriaków, w tym z Sobieskim. Kiedy w 1683 roku rozpoczęło się oblężenie Wiednia, Sobieski i jego koalicja Niemców i Polaków przybyli w chwili, gdy obrona Wiednia stawała się nie do utrzymania. W jednej z naprawdę decydujących bitew w historii, a jednocześnie wielkim znaku wodnym Osmanów; zostali pokonani, a oblężenie zniesione.

Rekonkwista terytoriów Królestwa Węgier okupowanych przez Turków

W 1686 roku, dwa lata po nieudanym oblężeniu Budy, rozpoczęto ponowną kampanię europejską mającą na celu wkroczenie do Budy, dawnej stolicy średniowiecznych Węgier. Tym razem armia Świętej Ligi była dwukrotnie większa i liczyła ponad 74 000 żołnierzy, w tym żołnierzy niemieckich, chorwackich, holenderskich, węgierskich, angielskich, hiszpańskich, czeskich, włoskich, francuskich, burgundzkich, duńskich i szwedzkich, a także innych Europejczyków jako ochotników, artylerzystów i oficerów, siły chrześcijańskie odbiły Budę . (Patrz: Oblężenie Budy )

W 1687 roku Turcy zebrali nowe armie i ponownie pomaszerowali na północ. Jednak książę Karol przechwycił Turków w drugiej bitwie pod Mohaczem i pomścił stratę zadaną ostatniemu królowi Węgier ponad 160 lat temu przez Sulejmana Wspaniałego. Turcy nadal stawiali opór napierającym na południe Austriakom, odmawiając im możliwości negocjacji z pozycji siły. Dopiero gdy Osmanowie przeżyli kolejną katastrofalną bitwę na przeprawie pod Zenta w 1697 r., Turcy wystąpili o pokój; wynikający z tego traktat karłowicki z 1699 r. zapewnił Austriakom terytoria, resztę Węgier i zwierzchnictwo nad Siedmiogrodem.

W całej Europie protestanci i katolicy okrzyknęli księcia Eugeniusza Sabaudzkiego "zbawicielem chrześcijaństwa" - angielscy ochotnicy, w tym syn księcia Ruperta (siostrzeńca Karola I) i protestanci aż ze Szkocji walczyli w armii księcia. Dla Osmanów lata między 1683 a 1702 rokiem były smutnym okresem; 12 wielkich wezyrów zostało zdetronizowanych w ciągu 19 lat - spuścizna tego, co było kiedyś pod Köprülü Mehmedem Paszą najpotężniejszą pozycją jednego z najpotężniejszych imperiów na świecie.

Gra końcowa

Wojny XVIII wieku

Zobacz także: wojna o sukcesję hiszpańską, wojna austriacko-turecka (1716-1718), wojna rosyjsko-turecka (1735-1739) i wojna austriacko-turecka (1788-91)

Chociaż Wielka Wojna Turecka była katastrofą dla Osmanów, Habsburgowie wkrótce zostali wciągnięci w kolejną niszczycielską wojnę europejską (wojnę o sukcesję hiszpańską ) przeciwko Francuzom, ich tradycyjnym rywalom.

Pełni pewności siebie po zwycięstwach nad Rosjanami w 1711 r. ( Kampania nad rzeką Pruth ) i nad Wenecjanami w 1715 r. ( Wojna osmańsko-wenecka (1714-1718) ), Turcy wypowiedzieli wojnę monarchii Habsburgów w 1716 r. lipca pod dowództwem wielkiego wezyra Alego Paszy . Inwazja zakończyła się jednak katastrofą, a armia osmańska została rozbita, a wielki wezyr zginął w bitwie pod Petrovaradin w sierpniu przez przeważającą liczebnie armię austriacką pod dowództwem księcia Eugeniusza Sabaudzkiego , który rok później zdobył Belgrad . . W kolejnym traktacie z Passarowitzw 1718 r. Austriacy weszli w posiadanie Banatu , Serbii i Oltenii .

Austria przyłączyła się do Rosji w wojnie z Turkami w 1737 roku . W bitwie pod Grocką w 1739 roku Austriacy zostali pokonani przez Turków. W rezultacie na mocy traktatu belgradzkiego (1739) podboje w Serbii i Wołoszczyźnie zostały cofnięte. Habsburgowie scedowali Serbię (w tym Belgrad), południową część Banatu Temeswar i północną Bośnię Osmanom oraz Banat Krajowa ( Oltenia ), zdobyty traktatem z Passarowitz w 1718 r. Wołoszczyźnie (poddany osmański), i wyznaczyć linię demarkacyjną do rzek Sawy i Dunaju.

Wojna austriacko-turecka (1788-1791) była walką bez rozstrzygnięcia, a zdobycze terytorialne Austrii były skromne w traktacie z Sistova . Austriacy zajęli duże terytoria, w tym Bośnię , Belgrad i Bukareszt , ale byli zagrożeni przez zbliżające się francuskie wojny o niepodległość i napięcia dyplomatyczne z Prusami , które groziły interwencją. Zyski z przedsięwzięcia przyniosły miasto Orszowa na Wołoszczyźnie i dwa małe miasteczka na granicy chorwackiej.

XIX wiek

Przez następne 100 lat Austriacy i Turcy zaczęli powoli tracić władzę na rzecz Francuzów, Brytyjczyków, Prusaków i Rosjan. Zarówno Osmanom, jak i Austriakom brakowało przemysłu ciężkiego ich innych europejskich odpowiedników, ale Turcy byli dalej w tyle niż Austriacy. W ten sposób potęga osmańska rozpadła się szybciej niż potęga austriacka. Na Bałkanach coraz bardziej rozpowszechnione nacjonalistyczne wołania o niepodległość stały się większym problemem dla bardziej niekompetentnych militarnie Osmanów. Po 1867 roku Austriacy poszli na kompromis z Węgrami, tworząc Austro-Węgry , zapobiegając w ten sposób buntowi dużej grupy etnicznej w krótszym okresie. Tych samych korzyści nie można było uzyskać z Osmanami.

Wysiłki mające na celu dogonienie europejskiej technologii skłoniły oficerów i intelektualistów do studiowania za granicą - plan ten obrócił się przeciwko Osmanom, kiedy ci ludzie przywrócili europejskie idee oświecenia i egalitaryzmu . Idee te następnie zderzyły się z tradycyjnym, zdominowanym przez Turcję, autokratycznym systemem prosa Osmanów. Dlatego potęga osmańska upadła szybciej niż potęga austriacka i nie byli oni w stanie powstrzymać okupacji Bośni w 1878 r. (Oficjalnie zaanektowanej w 1908 r.).

Austria i inne wielkie mocarstwa (Wielka Brytania, Prusy, Rosja) uratowały dynastię osmańską przed wczesnym upadkiem przeciwko chediwowi Egiptu w kryzysie wschodnim 1840 roku . Okręty brytyjskie, austriackie i osmańskie zaatakowały porty w Syrii i Aleksandrii, a alianci zajęli Akkę, powodując poddanie się egipskiego chediwatu.

I wojna światowa

Pod koniec wojny Habsburgowie przesunęli równowagę sił z dala od Osmanów

Stosunki między Austrią a Osmanami zaczęły się poprawiać, gdy dostrzegli wspólne zagrożenie w Rosji i wspólnego sojusznika w Niemczech w przeciwdziałaniu zagrożeniu ze strony cara.
Turcy mieli nadzieję, że Niemcy uprzemysłowią swój naród, aby bronić się przed Rosjanami, którzy doprowadzili "krucjatę antyturecką" do bardziej zaangażowanego poziomu, wypędzając Turków z Krymu i Kaukazu. Tymczasem Cesarstwo Niemieckie Prus odwoływało się do Austriaków wspólną kulturą, językiem i łagodnymi warunkami narzuconymi po wojnie austriacko-pruskiej . Austriacy nie spieszyli się, by zobaczyć, jak Rosja posuwa się kosztem Osmanów w kierunku ich granic. W ten sposób w latach poprzedzających I wojnę światową dwaj dawni wrogowie znaleźli sobie sojuszników przeciwko Francuzom, Rosjanom i Brytyjczykom. W 1918 rAustro-Węgry poddały się rozbiorowi na mocy traktatu z Saint-Germain , podobnie jak Turcy na mocy traktatu z Sevres