  
   |
|
|
IMPERIA I KOLONIE
| Starożytne | Średniowieczne | Nowożytne |
Kolonializm
i Imperializm | Kolonializm
europejski | Imperia
kolonialne | Imperia
afrykańskie | Thalassokracja | Szlaki handlowe | Historia
Ekonomiczna |
Faktoria |
Imperia kolonialne
| Brytyjskie w tym: Posiadłości angielskie | Duńskie | Holenderskie w
tym: Holenderskie imperium kolonialne | Francuskie | Włoskie | Japońskie | Omańskie | Kurlandzkie (lenno
Rzeczypospolitej) | Portugalskie | Hiszpańskie | Szwedzkie | Rosyjskie | oraz Niemieckie przed 1871 r. |
Niemieckie
projekty kolonialne (Zobacz
szczególnie: Niemiecka kolonizacja Ameryki, i Złote Wybrzeże Brandenburskie
(Złote Wybrzeże Pruskie)
(Niemcy, 1682-1721) Kiedy powstało Cesarstwo Niemieckie, w 1871 r. żadne z jego państw składowych nie miało kolonii zamorskich. Dopiero po konferencji berlińskiejzamorskie, [2] [3] w 1884 Niemcy zaczęły nabywać nowe posiadłości dwudziestych XVI wieku. [4] , ale ich związek z kolonializmem sięgał lat Przed końcem Świętego Cesarstwa Rzymskiego : 9? zakładały kompanie licencjonowane w 1806 r. różne państwa niemieckie w celu zakniektórych przypadkach starali się także o bezpośrednią kontrolę terytorialną i ładania punktów handlowych; w administracyjną nad nimi. Po 1806 r. zarzucono próby zabezpieczenia terytoriów zamorskich; zamiast tego prywatne firmy handlowe przej[6], podczas gdy spółki akcyjneęły wiodącą rolę na Pacyfiku inicjowały projekty gdzie indziej, chociaż wiele z nich nigdy nie wyszło poza etap i stowarzyszenia kolonialne planowania. Święte Cesarstwo Rzymskie (do 1806 r.)Przed 1871 rokiem było wiele przypadków migracji ludności niemieckiej w celu zamieszkania poza swoją ojczyzną, jak na przykład Niemcy z Wołgi zaproszeni do Rosji przez Katarzynę Wielką [9] czy Palatyńczycy do kolonii amerykańskich. [10] Ponadto niektórzy książęta państw niemieckich byli zaangażowani w przedsięwzięcia kolonialne poprzez dzierżawę żołnierzy zawodowych do użytku w koloniach mocarstw europejskich, np. podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych . W ten sposób Karol Eugeniusz, książę Wirtembergii, założył Pułk Przylądkowy Wirtembergii dla Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej [12], podczas gdy książęta Waldeck tworzyli pułki do użytku kolonialnego, a nawet służyli w nich. [13] Różne pułki Hesji walczyły także z Brytyjczykami podczas amerykańskiej wojny o niepodległość . [14] W połowie XVII w. główną motywacją państw niemieckich do podejmowania przedsięwzięć kolonialnych była odbudowa gospodarki po wojnie trzydziestoletniej . Ponieważ handel i rolnictwo w wielu częściach Niemiec zostały poważnie dotknięte, a liczba ludności znacznie zmniejszona, szczególnie lukratywny handel niewolnikami na Atlantyku wydawał się oferować perspektywę szybkiego ożywienia finansowego. [15] [16] Główną inspiracją dla niemieckich inicjatyw państwowych była Republika Holenderska , która szybko przekształciła się z małego państwa w światową potęgę handlową i morską; różni niemieccy władcy chcieli naśladować jego przykład. Mała Wenecja (Wenezuela)
Główny artykuł: Klein-Venedig Pierwszy niemiecki projekt kolonialny był prywatną inicjatywą biznesową. Cesarz Karol V rządził terytoriami niemieckimi, a także imperium hiszpańskim i był głęboko zadłużony u rodziny Welserów z Augsburga . W zamian za spłatę Welserowie przyjęli w 1528 r. przyznanie ziemi na wybrzeżu dzisiejszej Wenezueli , którą nazwali "Małą Wenecją". Do kolonii wysłano niewielką liczbę niemieckich osadników i większą liczbę niewolników. Większość Niemców zginęła, a gubernatorzy poświęcili większość swojej energii na wyprawy w głąb kraju w poszukiwaniu El Dorado . W 1556 roku korona hiszpańska cofnęła przywilej Welserom i wznowiła kontrolę nad terytorium. [4] [20] [21] Welserowie byli traktowani jak bohaterowie w większości XIX-wiecznej literatury niemieckiej i uważani za inspirację dla niemieckich projektów kolonialnych w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XIX wieku. Indie Hanau
W 1669 roku Holenderska Kompania Zachodnioindyjska i hrabstwo Hanau zawarły umowę dzierżawy Hanau terytorium o powierzchni około 100 000 kilometrów kwadratowych pomiędzy rzekami Orinoko i Amazonką w Gujanie Holenderskiej . Terytorium to miało być wielokrotnie większe od samego Hanau (które miało niecałe 1400 kilometrów kwadratowych). [23] [24] Zamiarem było zrekompensowanie trudności finansowych Hanau poprzez osiągnięcie dodatniego bilansu handlowego z kolonią. Kontrakt zapewnił Holenderskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej szerokie prawa, w tym monopol na transport z Hanau-Indies. Jednak od początku brakowało środków na sfinansowanie projektu na taką skalę i nie było chętnych do jego kolonizacji. Projekt zakończył się fiaskiem finansowym dla hrabstwa Hanau. Próba sprzedaży go królowi Karolowi II nie powiodła się, a projekt ostatecznie upadł z powodu wybuchu w tym samym roku III wojny angielsko-holenderskiej Projekty bawarskieW 1657 r. bawarski uczony Johann Joachim Becher opublikował wezwanie do założenia niemieckich kolonii zamorskich ( Aufruf zur Gründung deutscher Überseekolonien ), ale nie znalazło to natychmiastowego wsparcia. Bawarski elektor Ferdynand Maria był zainteresowany projektem kolonizacji Nowego Amsterdamu , ale po tym, jak Republika Holenderska przekazała terytorium Anglii, bawarski plan został porzucony w 1675 r. Istnieją przekazy, że na początku lat trzydziestych XVIII wieku istniał plan dla elektora Maksymiliana II Emanuela w posiadanie obszaru ziemi w Gujanie nad rzeką Barima w celu założenia bawarskiej kolonii [27] , jednak nigdy nie pojawiły się żadne dokumenty potwierdzające taki plan. Kolonie brandenbursko-pruskie
Zobacz także: Brandenburgia-Prusy § Marynarka wojenna i kolonie, Brandenburger Gold Coast, Saint Thomas (kolonia Brandenburgii) Wczesne przedsięwzięciaKolonialne
ambicje Brandenburgii-Prus rozpoczęły się za czasów Fryderyka
Wilhelma Wielkiego Elektora , który studiował na holenderskich uniwersytetach
w Lejdzie i Hadze . [29] :
8? Kiedy w 1640 r. elektorem został Fryderyk
Wilhelm, zaprosił inżynierów holenderskich do
Brandenburgii, wysłał inżynierów brandenburskich na
studia do Niderlandów, a w 1646 r. poślubił Luizę
Henriettę z holenderskiego rodu
Orange-Nassau . Zaangażował byłego holenderskiego
admirała Aernoulta
Gijselsa van Liera jako swojego doradcę i próbował
przekonać Świętego
Cesarza Rzymskiego i innych książąt imperium do
udziału w tworzeniu nowej Kompanii Wschodnioindyjskiej. W 1651 roku Fryderyk Wilhelm zgodził się kupić duńskie posiadłości Fort Dansborg i Tranquebar w Indiach za 120 000 reichstalarów , ale ponieważ ostatecznie nie był w stanie zebrać tej sumy, w 1653 roku umowę unieważniono.
Niewolnictwo BrandenburgiiW
1680 roku z Brandenburgii do Afryki wypłynął pierwszy
statek niewolniczy. W 1682 roku, za sugestią holenderskiego kupca i Korsarza (de:Benjamina Raule), Fryderyk Wilhelm nadał przywilej ](de) Brandenburgii Kompanii Afrykańskiej (BAC)], co stanowiło pierwszą zorganizowaną i trwałą próbę przejęcia przez państwo niemieckie udział w Atlantyckim handlu niewolnikami. Ponieważ
jego państwo wciąż było zubożałe po
Wojnie trzydziestoletniej
, elektor miał nadzieję powtórzyć kupieckie sukcesy
Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. W
1687 roku Prusy podpisały traktat z Emirem Trarzy,
który zezwalał im na wykorzystanie Fortu
Arguin do
zaopatrzenia i handlu - guma
arabska była także dla Prus ważnym towarem handlu
wtórnego. Aby zapewnić rynek dla niewolników importowanych z Afryki, Frederick William potrzebował bazy na Karaibach. W
1684 roku Brandenburgii-Prusom odmówiono zakupu
francuskich wysp Sainte-Croix
i Saint-Vincent
Brandenburgii-Prusom przydzielono obszar w pobliżu stolicy Charlotte Amalie, zwany Brandenburgią, oraz inne terytoria zwane Krum Bay i Bordeaux Estates dalej na zachód. Pierwszy
brandenburski statek przybył do St. Thomas w 1686 roku z
450 niewolnikami z Fort Groß Friedrichsburg.
Zapotrzebowanie
na niewolników na karaibskich plantacjach zawsze
przekraczało możliwości flot europejskich kupców w
dostarczaniu większej liczby jeńców, więc dla Prus
istniał niezawodny rynek sprzedaży niewolników. Szczyt handlu i spadekBrandenburgia-Prusy próbowały przejąć inne terytoria karaibskie, aby rozwijać Handel niewolnikami. Próbowano
zająć Wyspę
Krabów w 1687 r., ale do wyspy zajęło także kilka
innych mocarstw europejskich, a kiedy druga wyprawa w
1692 r. znalazła wyspę w rękach Duńczyków, plan
został porzucony. W 1689 roku Brandenburgia-Prusy
zaanektowały Wyspę
Piotrową , ale niewielka skała okazała się
bezużyteczna dla handlu i osadnictwa. [31] :
22? W 1691 roku Brandenburgia-Prusy i Księstwo
Kurlandii zgodziły się na podział Tobago ,
ale ponieważ Kurlandii nie było już na wyspie, do
której w międzyczasie rościła sobie prawa Anglia,
porozumienie zostało unieważnione, a negocjacje z
Anglia nic nie dała. W 1695 roku Brandenburgia-Prusy
próbowały kupić Tortolę,
ale Anglia odrzuciła ich ofertę. Po krótkim okresie dobrobytu, po 1695 r., rozpoczął się stopniowy upadek kolonii. Przyczyną tego były częściowo ograniczone zasoby finansowe i militarne, jakimi dysponowała Brandenburgia-Prusy, ale także determinacja Francuzów do wypędzenia skutecznego rywala handlowego . BAC nigdy nie miał więcej niż szesnastu statków, a między 1693 a 1702 rokiem piętnaście statków zginęło w wyniku francuskich ataków. [30] W listopadzie 1695 roku siły francuskie splądrowały kolonię brandenburską (ale nie duńską) na Saint Thomas. W 1731 r. kompania brandenbursko-pruska na św. Tomasza zbankrutowała, a w 1735 r. opuściła wyspę. Ostatni jej majątek sprzedano na aukcji w 1738 r. Wnuk Fryderyka Wilhelma, król pruski Fryderyk Wilhelm I , nie miał żadnych osobistych powiązań ani skłonności do utrzymywania floty i kolonii i skupiał się bardziej na rozbudowie armii pruskiej, na którą przeznaczano większą część środków finansowych państwa pruskiego. zużyty. W 1717 r. unieważnił statut BAC i na mocy traktatów z 1717 i 1720 r. sprzedał swoje afrykańskie kolonie Holenderskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej za 7200 dukatów i 12 "Maurów". [32] Fryderyk Wielki zainwestował 270 000 talarów w Emden Company , nową azjatycko-chińską firmę handlową w Emden w 1751 roku, ale poza tym nie interesował się koloniami. [26] W latach 1774-1814 popularny bohater de:Joachim Nettelbeck podejmował kilka prób nakłonienia Prus do powrotu do polityki kolonialnej. Między innymi napisał memorandum zalecające zajęcie jeszcze nie skolonizowanego pasa przybrzeżnego na rzece Courantyne pomiędzy Berbice a Surinamem . Ani Fryderyk Wielki , ani Fryderyk Wilhelm II nie rozważali poważnie propozycji Nettelbecka. Austriacki handel i kolonieGłówny artykuł: Austriacka polityka kolonialna Firma OstendaW 1714 roku Hiszpania oddała kontrolę nad swoimi terytoriami na północy Europy, która następnie stała się Austriacką Holandią . Dało to Austriakom po raz pierwszy dostęp do Morza Północnego. Ostendowska Kompania Wschodnioindyjska została zarejestrowana przez cesarza Karola VI w grudniu 1722 roku na wzór Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej . [33] Kapitał liczący 6 milionów guldenów zaopatrywali głównie mieszkańcy Antwerpii i Gandawy. [34] Siedmiu dyrektorów zostało wybranych spośród czołowych osobistości w handlu i finansach: Jacques De Pret, Louis-François de Coninck i Pietro Proli z Antwerpii; Jacques Maelcamp, Paulo De Kimpe i Jacques Baut z Gandawy; oraz irlandzki jakobita Thomas Ray, kupiec i bankier mieszkający w Ostendzie. [35] Firma posiadała dwa punkty handlowe , w Cabelon na wybrzeżu Coromandel i Banquibazar w Bengalu. W latach 1724-1732 wysłano 21 statków kompanii, głównie do Bengalu i Kantonu . Dzięki wzrostowi cen herbaty osiągnięto ogromne zyski w handlu chińskim. W latach 1719-1728 Kompania Ostendzka przetransportowała z Chin 7 milionów funtów herbaty (mniej więcej połowę całkowitej ilości przywiezionej do Europy Zachodniej), mniej więcej tyle samo, co Kompania Wschodnioindyjska w tym samym okresie. Komercyjny sukces firmy zirytował uznanych handlowców z innych europejskich firm z Indii Wschodnich, którzy dołożyli wszelkich starań, aby utrudnić jej działalność. W następstwie sankcji pragmatycznej z 1713 r . głównym celem polityki zagranicznej cesarza Karola VI było zapewnienie międzynarodowego porozumienia w sprawie sukcesji jego córki Marii Teresy . Jednak zarówno Wielka Brytania, jak i Republika Holenderska odmówiły tego, podczas gdy Ostend Company kontynuowała działalność. Ostatecznie w maju 1727 r. cesarz zawiesił jego statut na siedem lat, a w marcu 1731 r., zgodnie z postanowieniami Drugiego Traktatu Wiedeńskiego , zgodził się na jego ostateczne zniesienie. Zapewniło to zgodę Wielkiej Brytanii i Holandii na jego plany sukcesji. [36] Firma oficjalnie zaprzestała działalności 16 lutego 1734 r. i została rozwiązana 16 lutego 1737 r. [34] Fabryka w Banquibazar pozostawała aż do lat czterdziestych XVIII wieku pod bezpośrednią własnością cesarską. [37] Austriacka Kompania WschodnioindyjskaW 1776 roku pułkownik William Bolts , dawniej członek Honorowej Kompanii Wschodnioindyjskiej , zwrócił się do Marii Teresy z Austrii z propozycją założenia firmy w celu zbadania handlu z Afryką, Indiami i Chinami. [38] Zgodziła się, przyznając statut na 10 lat nowo utworzonej Austriackiej Kompanii Azjatyckiej w Trieście z Boltsem na czele. [39] W 1776 roku Bolts wysłał "Joseph" i "Teresia" na Wyspy Nikobarskie , które wcześniej zostały skolonizowane przez Danię, ale następnie zostały opuszczone. [40] W czerwcu 1778 roku statek dotarł do wyspy Nancowry i 12 lipca kapitan podpisał traktat z wodzami Nikobary, przekazujący wszystkie wyspy Austrii. [41] Następnie statek odpłynął, pozostawiając 6 osadników z niewolnikami i bydłem, aby rozpocząć nową austriacką kolonię. [42] Zostali pozostawieni samym sobie aż do 1783 roku, kiedy Duńczycy wysłali okręt wojenny z Tranquebar, aby ich usunąć, a ci, którzy przeżyli, wkrótce potem opuścili kolonię. [43] Tymczasem sam Bolts popłynął do Afryki. W 1778 roku zacumował w zatoce Delagoa (we współczesnym Mozambiku), gdzie zawarł traktaty z lokalnymi wodzami Mabudu. [44] Zbudowano placówkę handlową zajmującą się handlem kością słoniową , a zyski sięgały aż 75 000 funtów rocznie. [45] Austriacki handel w zatoce Delagoa spowodował gwałtowny wzrost ceny kości słoniowej [38], co skłoniło Portugalczyków do wypędzenia austriackich kolonistów, co uczynili w 1781 roku. [44] Mając poważne trudności finansowe, firma została odtworzona latem 1781 roku jako nowa Cesarska Kompania Triestu i Antwerpii dla handlu azjatyckiego (Société Impériale pour le Commerce Asiatique de Trieste et d'Anvers), a Bolts nie był już na jej czele. [46] Nowa firma skupiła się na handlu herbatą w Chinach, co było szczególnie dochodowe od czasu amerykańskiej wojny o niepodległość, która oznaczała, że ??do Azji płynęło niewiele statków brytyjskich, holenderskich i francuskich. Jako kraj neutralny Austria mogła być pewna, że ??jej statki nie zostaną zaatakowane na pełnym morzu. Jednak wraz z przywróceniem normalnego handlu na mocy traktatu paryskiego , cena herbaty drastycznie spadła, a w 1785 roku ogłoszono upadłość firmy. Kolonie duńskie-Altona i handel niewolnikamiGłówne artykuły: duńskie kolonie zamorskie , niemieckie zainteresowanie Karaibami i duński handel niewolnikami W XVIII i XIX wieku Księstwo Holsztyńskie było częścią Świętego Cesarstwa Rzymskiego i Konfederacji Niemieckiej, chociaż jego księciem był król Danii . W szczególności miasto Altona w Holsztynie , niebędące jeszcze częścią Hamburga , utrzymywało ożywiony handel z Duńskimi Indiami Zachodnimi . Było to ważne centrum handlu kauriami - zwłaszcza francuscy handlarze niewolników kupowali krowy pochodzące z Oceanu Indyjskiego, wymieniali je w Altonie i kupowali niewolników w Afryce Zachodniej. [49] 9 kwietnia 1764 roku Fryderyk V, król duński, wydał edykt przyznający swoim poddanym w Altonie i innych enklawach królewskich Holsztynu przywilej zajmowania się handlem niewolnikami, upoważniający ich także do wykorzystywania w tym celu towarów zagranicznych. Poddani duńscy byli uprawnieni do zwolnienia z cła od wszelkich niewolników zakupionych w Afryce, którzy mieli być wykorzystywani na duńskich plantacjach na Karaibach. [50] Statki niewolnicze wypływały z Altony do Afryki Zachodniej dopiero w 1841 r
|
