  
   |
|
|
Zobacz również statki sławnych piratów i korsarzy: | Adventure Galley | Ambrose Light | Fancy | Flying Dutchman | Ganj-i-Sawai | Queen Anne's Revenge | Quedagh Merchant | Marquis of Havana | My Revenge (statek francuskiej piratki Jeanne de Clisson) | Royal Fortune (statek Bartholomew_Robertsa) | Saladin | Whydah Gally | |
Zobacz też: Lista fikcyjnych piratów i Lista filmów pirackich
Znani Piraci i Korsarze na przestrzeni dziejów Robert Surcouf Robert Surcouf (12 grudnia 1773 - 8 lipca 1827) był Francuskim Korsarzem i Handlarzem niewolników, który działał na Oceanie Indyjskim w latach 1789-1801 i ponownie od 1807 do 1808, zdobywając ponad 40 pryzów Później zgromadził dużą fortunę jako właściciel statku, z korsarstwa, działalności handlowej, Atlantyckiego handlu niewolnikami i jako właściciel ziemski. Surcouf rozpoczął swoją karierę jako marynarz i oficer na Aurore, Courrier d'Afrique i Navigateur Awansowany
do stopnia kapitana, pomimo zakazu handlu niewolnikami
przez Konwencję
Narodową w 1793 r., sam zaangażował się w biznes
jako kapitan na Créole Polował na brytyjską żeglugę, zdobywając East Indiaman Triton, zanim wrócił na Île de Francena Oceanie Indyjskim, gdzie skonfiskowano jego nagrody. Następnie wrócił do Francji, gdzie otrzymał nagrodę pieniężną od rządu. Po
powrocie na Ocean Indyjski Surcouf dowodził korsarzami Clarisse i Confiance ,
napadając na brytyjskich, amerykańskich i portugalskich
kupców. 7 października 1800 zdobył East Indiaman Kent. Na
krótko wrócił na Ocean Indyjski w 1807 roku na
specjalnie zbudowanym Revenancie,
zanim wrócił do Francji.
KarieraMłodośćRobert Surcouf urodził się 12 grudnia 1773 w Saint-Malo w rodzinie armatorów . [4] Jego ojciec, Charles-Ange Surcouf de Boisgris, był wnukiem Roberta Surcoufa de Maisonneuve [5] , który był kapitanem korsarza Aimable za panowania Ludwika XIV . [6] Ze strony matki Robert był dalekim krewnym René Duguay-Trouin . [7] Kiedy rodzice wysłali go do college'u w Dinan , aby został księdzem, uciekł w wieku trzynastu lat, by zaciągnąć się na statek handlowy Héron, kursujący między Saint-Malo a Kadyksem 3
marca 1789 roku zaciągnął się jako ochotnik na
700-tonowy Aurore statek niewolników
płynący do Indii pod dowództwem kapitana Tardiveta. [4] Aurore popłynął
do Pondicherry i
przewiózł żołnierzy [8] zmierzających
na Isle
de France . [6] Podczas
swojej następnej podróży, próbując kupić
niewolników w Rogu
Afryki , Aurore rozbiła się w Kanale
Mozambickim , topiąc 400 zniewolonych Afrykanów
przykutych łańcuchami do Orlop . [8] Tardivet
wyczarterował portugalski statek San Antoinew
październiku 1790 r., aby wrócić do Port-Louis, ale ze
względu na pogodę musiał skierować się na Sumatrę
i wrócił do Port-Louis dopiero pod koniec 1790 r. na
francuskim statku przez francuską kolonię Pondicherry . [8] Awansowany
na oficera, Surcouf zaciągnął się na Courrier
d'Afrique , inny statek niewolników, [1] płynący
do Mozambiku pod
dowództwem kapitana Garniera. [6] Następnie
kapitan Tardivet sprowadził go jako porucznika na jego
nowy statek, Revanche Surcouf zaciągnął się jako sternik na 20-działowym fluycie Bienvenue francuskiej Królewskiej Marynarki Wojennej pod dowództwem porucznika Haumonta [10] płynącym do Francji. [11] Bienvenue przybył do Lorient 2 stycznia 1792 r., gdzie Surcouf odkrył zmiany polityczne, jakie zaszły we Francji po rewolucji francuskiej Po sześciu miesiącach Surcouf zaciągnął się jako porucznik na statek niewolników Navigateur pod dowództwem kapitana Lejoliffa. Wypłynął 27 sierpnia 1792 do Mozambiku przed wypłynięciem na Isle de France, gdzie Surcouf został poinformowany o swoim przybyciu o wybuchu francuskich wojen o niepodległość Dochodząc do stopnia kapitana, Surcouf objął dowództwo nad brygiem Créole [11] , czterodziałowym statkiem niewolniczym. [1] [9] Opuścił Isle de France 3 czerwca 1794 [9] w podróż poza Afrykę i Madagaskar [11] i ponownie zaangażował się w handel niewolnikami , mimo że był on zakazany przez Konwencję Narodową i Zgromadzenie Ile Bourbon . [12] Po powrocie na Isle de France agenci Komitetu Bezpieczeństwa Publicznego przeszukali Créole w poszukiwaniu dowodów handlu niewolnikami, ale wyszli z pustymi rękami, ponieważ Surcouf już sprzedał swój zniewolony ładunek. [12]Kiedy brytyjskie siły morskie przybyły, aby zablokować Isle de France, służył jako chorąży pomocniczy na 40-działowej fregacie Cybele i brał udział w nierozstrzygniętej akcji 22 października 1794 r Rejs Émilie i zdobycie Trytona
Wiosną 1795 roku [9] Surcouf objął dowództwo nad 180-tonowym szkunerem korsarskim Modeste , [ 9 ] przemianowanym na Émilie , z 32-osobową załogą i czterema 6-funtowymi działami, [11] uzbrojony przez Malroux i Levaillanta. [13] Gubernator Malartic odmówił dostarczenia listu wyborczego i nakazał Émilie udanie się na Seszele w celu zakupu żółwi jako pożywienia dla Isle de France. Émilie wyruszyła 3 września 1795 r. Z congé de navigation upoważniającym ją do obrony, ale nie do odbierania nagród jako korsarz. Następnego dnia zawinął do portu w Saint-Denis przed wypłynięciem do Mahé . [13] Na wyspie Sainte Anne ścigały go dwa duże brytyjskie statki, ale udało mu się ich uniknąć, żeglując nocą przez rafy Surcouf zdecydował się następnie popłynąć na archipelag Mergui , aby załadować ładunek ryżu. [14] W dniu 8 grudnia 1795 r. [12] podczas rejsu po delcie Gangesu [15] Surcouf zdobył swoją pierwszą nagrodę, statek Penguin , załadowany drewnem, na którym odłączył załogę nagrody pod dowództwem porucznika Péru przed wysłaniem ją na Isle de France. 19 stycznia 1796 r. [14] Surcouf spotkał statek pilotowy [15] Cartier [9] [14] prowadzący przez deltę Gangesu dwóch kupców, Russel i Sambolasse . [14] [N 2] Zaatakował ich i schwytał, znajdując kupców niosących ryż. [14] Po odłączeniu załóg, Surcouf przekazał swoje dowództwo, wraz z pozostałymi 22 członkami załogi i czterema działami Émilie , Cartierowi , któremu (według Ambroise Louis Garneray ) nadał nazwę Hasard . [15] Następnie Surcouf wysłał Émiliepod dowództwem porucznika Croizeta wraz z nagrodami na Isle de France. W nocy 28 stycznia Surcouf schwytał 12-działową Dianę [17] , załadowaną 6000 workami ryżu. [18] Następnego dnia Cartier spotkał Indianina z 26 działami, [18] Triton , [9] uzbrojonego w 12-funtowe działa i 150-osobową załogę; [9] zdecydował się zaatakować i zbyt późno rozpoznał przytłaczającą przewagę swojego przeciwnika, [9] Surcouf, czując się zagrożony i nie mogąc uciec, zdecydował się abordażować ją ze swoimi 26 ludźmi. [18] [N 3] Po przemówieniu do swoich ludzi zbliżył się pod brytyjską flagą, [20]przed podniesieniem francuskich sztandarów w ostatniej chwili i rozpoczęciem gwałtownego ataku. [19] W następnej 45-minutowej bitwie [9] Triton odniosła 5 rannych i 10 zabitych, [21] w tym jej kapitan, kapitan Burnycat i pierwszy oficer, Picket; [19] Więźniowie zostali przewiezieni do Diany , którą Surcouf uwolnił za 30 000 rupii okupu. Surcouf wrócił do Ile de France ze swoimi nagrodami [15] , gdzie przybył 10 marca 1796 r. [19], chociaż Hasard został schwytany przez HMS Victorious w drodze powrotnej. [23] Ponieważ Émilie była uzbrojona jako kupiec, a nie korsarz, sąd ds. nagród przejął jej nagrody i sprzedał je na rzecz państwa [15] , chociaż ich zdobycie zostało uznane za legalne. [21] Surcouf wrócił do Francji, aby odebrać nagrodę pieniężną, a 3 września 1797 r. [21] rząd ostatecznie przyznał mu 660 000 franków [9] , z czego otrzymał tylko 80 000.
Wejście na pokład Trytona przez francuskiego korsarza Hasarda . Grawerowanie przez Ambroise-Louis Garneray
Wejście na pokład Trytona przez francuskiego korsarza Hasarda pod dowództwem Roberta Surcoufa. Malarstwo Léona Trémisota Rejs Clarisse
Na początku 1798 roku, [24] po 14 miesiącach w Paryżu, [9] Surcouf objął dowództwo nad Clarisse , 14-działowym korsarskim brygiem [9] uzbrojonym w cztery 12-funtowe, 10 8-funtowe i obsadzonym przez 120-osobowy komplement. [24] Wyjechał z Paimboeuf , [9] Nantes , w lutym 1798, [25] tym razem z odpowiednią literą marki. [22] Podczas podróży na Isle de France, Clarisse ścigała brytyjski statek niewolników, [25] który uciekł po tym, jak jeden z jej strzałów odciął czubki przedniego masztu Clarisse . [24][26] Surcouf zdobył brytyjski bryg [22] na południe od Przylądka Dobrej Nadziei , który poddał się pooddaniu strzału ostrzegawczego , [22] na który wysłał cenną załogę pod dowództwem kapitana Dujardina, [25] i przybył na Reunion 5 Grudzień. [24] Na
początku 1799 roku Surcouf popłynął do miasta Susoh w
Aceh
na Sumatrze, gdzie znalazł dwóch 20-działowych kupców
zakotwiczonych w porcie, w trakcie ładowania pieprzu; Clarisse rzuciła
kotwicę w pobliżu i otworzyła ogień, po czym Surcouf
wysłał swojego starszego brata Nicolasa , aby
poprowadził 20-osobową grupę na pokładzie łodzi Clarisse i
wszedł na największy ze statków, podczas gdy on
wszedł na nią z Clarisse z przeciwnej strony; zaatakowany
z dwóch stron, poddała się po 30-minutowej walce. [29] Drugi
statek przeciął kotwicę i próbował uciec, ale
łodzie Clarisse dokonał
przeglądu i schwytał ją bez oporu, większość jej
załogi była na lądzie.
16 sierpnia Clarisse opuścił Isle de France na kolejny rejs; popłynął na Reunion, niosąc depesze z Malartic do gubernatora. Następnie popłynęła na Jawę , aby zdobyć wodę [30] , gdzie dotarła 27 września. [31] 1 października Surcouf schwytał duńskiego [26] kupca, którego odesłał pod dowództwem porucznika Fonroca; [31] w dniu 4 listopada [32] portugalski [26] kupiec Nostra Signora de la Conception przewożący 116 000 piastrów; [30] [32] na 6, brytyjski statek załadowany solą; [32] i 11 listopada 20-działowy Auspiciousz ładunkiem o wartości 1 032 580 franków. Surcouf popłynął do Mergui [30] , aby kupić żywność i uwolnić swoich więźniów, i wyruszył w rejs 10 grudnia. [30] Po drodze spotkał francuskiego korsarza Malartica pod dowództwem Jeana Dutertre'a ; [30] wkrótce potem korsarze napotkali brytyjską fregatę, [30] 38-działową fregatę HMS Sybille , która ruszyła w pościg i którą Surcoufowi udało się przepłynąć, wyrzucając za burtę osiem dział wraz z różnymi innymi narzędziami. 1 stycznia 1800 r. Clarisse schwytała dużego kupca obładowanego ryżem [30] , brytyjskiego Jamesa . [32] 3 stycznia wykrył dwa amerykańskie okręty z 16 karonadami tworzące linię bitwy ; chociaż Clarisse brakowało ośmiu dział poświęconych na ucieczkę z Sybille i 60 jej ludzi oderwanych od jej różnych nagród, Surcouf zaangażował się. [33] Clarisse przejechała najbardziej wysunięty do tyłu statek, Louisa , [26] i weszła na jego pokład, jednocześnie ostrzeliwując burtę drugiego statku, Mercury , [31]który próbował ratować swojego partnera. Nicolas Surcouf poprowadził 30-osobową grupę abordażową, aby przejąć Louisę , podczas gdy Merkury uciekł. [33] Clarisse nie mogła ruszyć w pościg, ponieważ jej bukszpryt został zniszczony w zderzeniu z Louisą . [34] Nicolas Surcouf zabrał załogę i popłynął z Louisą z powrotem do Port Louis. [31] [33] [35] Clarisse
kontynuowała swój patrol, zdobywając statki Catherine , Haderbux , Anna
Maria , Nostra Signora
de la Cruz , Louis , Janna , Notre
Dame de Bon Succes i Albion, po czym
odpłynęła z powrotem na Isle de France ze swoimi
nagrodami. Przedstawienia Clarisse
Surcouf wraca do Port-Louis ze swoimi nagrodami (prawdopodobnie na Clarisse)
Rysunek autorstwa Morel-Fatio przedstawiający bitwę między Clarisse a amerykańską Liousią i Merkurym (Morel-Fatio przedstawia Clarisse jako trójmasztowy statek). Rejs Confiance i zdobycie Kentu
W maju 1800 Surcouf objął dowództwo nad Confiance , szybkim 18-działowym brygiem [26] z Bordeaux , ze 150-osobową załogą; Rywalizacja z Dutertre o dowództwo Confiance prawie przerodziła się w pojedynek, a gubernator Malartic musiał interweniować, aby temu zapobiec, stwierdzając, że taka konfrontacja byłaby "angielskim zwycięstwem". [36] W tym czasie zaciągnął się marynarz i malarz Ambroise Louis Garneray, przyszły biograf Surcoufa. Pod koniec kwietnia 1800 r. Confiance wypłynął z cieśniny Sunda , gdzie zdobył amerykański statek; następnie opuścił cieśninę, aby ominąć fregatę USS Essex [37] , o której wiadomo było, że pływa po tych wodach, i popłynął na Seszele. Tam uciekł brytyjskiemu okrętowi liniowemu i fregacie i popłynął w rejs po Zatoce Bengalskiej 19
września Confiance zdobył nagrodę z
Kalkuty, która przechowywała osiem z jej dziesięciu
dział w ładowni, aby poprawić jej stabilność. Nagroda została
wysłana na Mauritius następnego dnia z 85-osobową
załogą. W
dniu 7 października 1800 r., niedaleko Sand Heads,
niedaleko Kalkuty, Confiance
spotkał 40-działowy East
Indiaman Kent
, o masie 824 ton pod dowództwem kapitana Roberta
Rivingtona. Brytyjczycy
ponieśli czternaście zabitych, w tym kapitana, i
czterdziestu czterech rannych, podczas gdy Francuzi
ponieśli pięciu zabitych i dziesięciu rannych. Bitwa między Confiance a Kentem
Confiance grabi Kent, który właśnie przegapił jej manewr, i przygotowuje się do przyłączenia się. Rycina Léona Morela-Fatio
Zdobycie Kentu przez Confiance, Obraz Ambroise'a Louisa Garneraya Pierwszy oficer Confiance , Joachim Drieux , został wysłany na Kent z 60-osobową załogą, podczas gdy jej pasażerowie zostali zwolnieni na statku handlowym, którego Surcouf zatrzymał kilka dni później. [53] Confiance i Kent przybyli do Rade des Pavillons w Port-Louis w listopadzie. [43] Zdobycie Kentu stało się sensacją, a Admiralicja Brytyjska wyznaczyła nagrodę za zdobycie Surcoufa. Po powrocie na Ile de France Confiance została uzbrojona jako kupiec en aventurier [N 8] z 89-osobową załogą [43] i załadowana towarami kolonialnymi w celu powrotu do Francji. Podczas podróży Surcouf wciąż zdołał zdobyć kilka statków, zwłaszcza portugalski Ebre , [43] z osiemnastoma 12-funtowymi karonadami i 60-osobową załogą; uwolnił ją za okup w wysokości 10 000 piastrów i po wymianie jej wielkiego masztu na maszt Confiance Po powrocie Confiance wpadła na brytyjską blokadę i była ścigana przez fregatę; Surcoufowi udało się jej uniknąć, wyrzucając za burtę wszystkie jej działa oprócz jednego, jego łodzie, kotwice, łańcuchy, a nawet elementy masztów. W końcu przybył do La Rochelle 13 kwietnia 1801 r. We
Francji minister marynarki wojennej Truguet próbował
zapisać Surcoufa do marynarki wojennej jako oficer
pomocniczy, co odmówił. [53] Hennequin
twierdzi, że sam Bonaparte zaproponował mu stopień
kapitana i dowództwo nad dwiema fregatami, na co Surcouf
odmówił w obawie przed utratą swobody działania i
przyznał mu szablę honorową 28
maja w Saint-Malo poślubił Marie Blaize, która była
jego narzeczoną od dwóch lat; w trakcie małżeństwa
mieli razem pięcioro dzieci. Rejs Revenanta
Po pięcioletniej emeryturze [26] na początku 1807 roku Surcouf zamówił 18-działowy [54] Revenant , korsarza, który zbudował według własnych specyfikacji. [26] 2 marca opuścił Saint-Malo ze 192-osobową załogą [54] , aby wypłynąć z Bengalu. W dniu 9 marca 1807 roku [59] w drodze, w pobliżu Madery , Revenant schwytał brytyjski statek niewolników Aun , [59] składający się z szesnastu 12-funtowych statków, który niedawno wypłynął z Liverpoolu, [60] który Surcouf wypuścił dla okupu, po rzuceniu jej pistolety za burtę, zwilżając jej proch strzelniczy i niszcząc niektóre z jej żagli. [54] Surcouf przybył do Île de France w czerwcu, omijając brytyjską blokadę i zdobywając po drodze kilka statków. Podczas kolejnej kampanii, która miała być jego ostatnią, Surcouf schwytał 16 brytyjskich kupców, częściowo dlatego, że mieli tendencję do uderzania w swoje kolory , gdy tylko zdali sobie sprawę, że ich przeciwnikiem jest Surcouf. Przybycie Surcoufa na Isle de France nie przeszło niezauważone: władze i ludność zareagowały entuzjastycznie, podczas gdy brytyjskie towarzystwa ubezpieczeniowe w Kalkucie podwoiły nagrodę za jego schwytanie [54], która wyniosła lakh rupii, czyli 250 000 franków . [62] 3 września 1807 Revenant wyruszył w rejs poza Bengal. 25 września schwytał brytyjski 12-działowy Trafalgar , przewożący 10 000 worków ryżu [59] i 14-działowy Mangles , przewożący 11 000; [59] 27 grudnia 12-działowy Admiral Applin z 9500 workami ryżu; [59] 1 października 1-działowy Suzannah, z 5500 workami ryżu; 19-go, załadowany drewnem Sukces , który spłonął; [59] 30-go, 12-działowy Fortune , który nie przewoził ładunku i został zatopiony; [59] 15 listopada Indianin Macauly ; [59] 18 grudnia brytyjski 10-działowy Sir William Burroughs ; [59] 30-go portugalski Oriente ; [59] i 6 stycznia 1808 r. arabskie laboratorium Jem Dim . [59] Surcouf wysłał je wraz z załogami nagrodzonymi na Isle de France, a następnie wrócił 31 stycznia 1808 r. Kiedy brytyjski jeniec szydził z Surcoufa słowami "Wy, Francuzi, walczycie o pieniądze, podczas gdy my walczymy o honor", ??Surcouf odpowiedział: "Każdy z nas walczy o to, czego najbardziej mu brakuje". Surcouf przekazał następnie dowództwo nad Revenant swojemu pierwszemu oficerowi, Josephowi Potierowi. Po krótkim rejsie Potier wrócił z 34-działową [N 10] nagrodą Portugalskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej [67] Conceçáo de Santo Antonio [ 67] zdobytą po godzinnej walce. [68] 4 lipca 1808 roku generał Charles Decaen , gubernator Isle de France, zarekwirował Revenant . [69] Został przemianowany na Iéna i wcielony do służby pod dowództwem porucznika Morice'a , z porucznikiem de vaisseau Albinem Roussinem jako drugim oficerem. Surcouf pokłócił się z Decaenem, ale musiał wyrzec się swojego statku. W końcu kupił firmę Sémillante , którą przemianował na Charles . Wracając tym statkiem do Saint-Malo, przybył 4 lutego 1809 r. Późniejsze życie
Od 1809 roku Surcouf rozpoczął działalność jako właściciel statku [26] iz biegiem lat wyposażył szereg korsarzy: [68] Auguste , pod Pelletierem; [68] [70] Dorada ; [68] Biskajska ; [68] Édouard ; [68] Espadon ; [68] Ville-de-Caen ; [68] Adolphe [68] i jego ostatni Renard , [57] [68] za Leroux. [70] Brytyjczycy schwytali wszystkich korsarzy wysłanych na kanał, z wyjątkiem Renarda . [1]Surcouf zbudował również bryg Fantôme w St. Malo w 1809 roku. Surcouf wysłał Fantôme na Isle de France ( Mauritius ) na Oceanie Indyjskim podczas jej pierwszej podróży, gdzie bryg zdobył trzy nagrody, ale został schwytany przez Brytyjczyków w 1810 roku i oddany do służby brytyjskiej jako HMS Fantome . [71] W styczniu 1814 Surcouf został pułkownikiem Gwardii Narodowej Saint-Malo. [26] Podczas Stu Dni służył jako wódz Legionu i pilnował porządku. [26] Zrezygnował po bitwie pod Waterloo i został kupcem, [26] uzbrajając 19 kupców [72] i nawiązując interesy z Nową Fundlandią. W latach 1814-1827 Surcouf zorganizował ponad 116 ekspedycji handlowych. [73] W 1815 roku Surcouf zajmował się handlem niewolnikami, zlecając statkowi Africain transport zniewolonych Afrykanów z Gabonu. [2] Africain odbył kolejną podróż w celu handlu niewolnikami w 1819 r. [74] Podejrzewa się również cztery inne wyprawy o niewolnictwo: Marie-Anne w 1819 r., Adolphe w 1820 r. Oraz Victor i Adolphe w 1821 r . [74]pod dowództwem René Decaena i Désiré Surcoufa jako pierwszego oficera, który popłynął pod pretekstem żeglugi na wyspę Bourbon (obecnie Reunion), ale w rzeczywistości przewoził niewolników na Kubę i Filadelfię. Surcouf
zmarł 8 lipca 1827 r. I został pochowany z honorami
wojskowymi na cmentarzu Saint-Malo. DziedzictwoNa cześć Surcoufa nazwano pięć okrętów francuskiej marynarki wojennej , z których pierwsze trzy to parowy aviso (slup), krążownik pancerny i krążownik podwodny , który w momencie wodowania był największą łodzią podwodną na świecie. Okręt podwodny dołączył do sił morskich Wolnej Francji podczas drugiej wojny światowej i zniknął w tajemniczy sposób po wyzwoleniu Saint-Pierre i Miquelon. Czwarty Surcouf był niszczycielem eskortowym dużej floty, który został poważnie uszkodzony w zderzeniu z radzieckim okrętem, a piąty to nowoczesna fregata stealth, jeden z pierwszych okrętów bojowych stealth. Wokół
Surcoufa narosło wiele legend, często mówi się, że
został Baronem Imperium, co jest nieprawdą. Istnieje opowieść, że w 1816 roku Surcouf wyzwał na pojedynek dwunastu oficerów pruskich i pokonał wszystkich z wyjątkiem ostatniego, którego puścił "aby opowiadał w swoim kraju, jak walczy były żołnierz Napoleona"; ta historia to zmyślenie.
|
