  
   |
|
|
IMPERIA KOLONIALNE
Zobacz Imperia (pochyło, najważniejsze): | Brytyjskie w tym: posiadłości angielskie | Duńskie | Holenderskie | Francuskie | Włoskie | Japońskie | Omańskie | Kurońskie (lenno
Rzeczypospolitej) | Portugalskie | Hiszpańskie | Szwedzkie | Rosyjskie | |
Imperium
Hiszpańskie Hiszpańskie Podboje (najważniejsze
wydarzenia) Zobacz również pozostałe Hiszpańskie podboje: | Wyspy Kanaryjskie | Ameryki | Azteków | Majów, w tym: Chiapas, Jukatan, Gwatemala, Petén | Salwador | Honduras | Nikaragua | Narody Chibchan | Kolumbia | Chile | Inków | Filipiny | Hiszpański podbój Salwadoru Hiszpański podbój Salwadoru był kampanią podjętą przez hiszpańskich konkwistadorów przeciwko późnopostklasycznej mezoamerykańskiej polityce na terytorium, które jest obecnie włączone do nowoczesnego kraju Ameryki Środkowej , Salwadoru . Salwador jest najmniejszym krajem w Ameryce Środkowej i jest zdominowany przez dwa pasma górskie biegnące ze wschodu na zachód. Jej klimat jest tropikalny, a rok dzieli się na pory deszczowe i suche. Przed podbojem kraj ten stanowił część mezoamerykańskiego regionu kulturowego i był zamieszkiwany przez szereg rdzennych ludów, w tym Pipil , Lenca ,Xinca i Maya . Miejscowa broń składała się z włóczni, łuków i strzał oraz drewnianych mieczy z kamiennymi ostrzami; nosili wyściełane bawełniane zbroje. Hiszpańscy konkwistadorzy byli w większości ochotnikami, którzy zamiast wynagrodzenia otrzymywali łupy ze zwycięstwa; wielu było doświadczonymi żołnierzami, którzy prowadzili już kampanię w Europie . Hiszpańskie wyprawy do Ameryki Środkowej zostały rozpoczęte z trzech różnych hiszpańskich jurysdykcji, co doprowadziło do podbojów rywalizujących ze sobą wzajemnie wrogich hiszpańskich kapitanów. Hiszpańska broń obejmowała miecze, broń palną, kusze i lekką artylerię. Metalowa zbroja była niepraktyczna w gorącym, wilgotnym klimacie Ameryki Środkowej, a Hiszpanie szybko przyjęli pikowaną bawełnianą zbroję tubylców. Konkwistadorzy byli wspierani przez dużą liczbę indyjskich oddziałów pomocniczych , wywodzących się z napotkanych wcześniej grup mezoamerykańskich . Pierwszą kampanię przeciwko rdzennym mieszkańcom podjął w 1524 roku Pedro de Alvarado . Alvarado rozpoczął swoją wyprawę przeciwko prowincji Pipil w Cuzcatlan , znanej również jako Nequepio, [1] z Wyżyny Gwatemali , ale w lipcu 1524 roku wycofał się z powrotem do Gwatemali . [2] Gonzalo de Alvarado założył San Salvador w następnym roku, ale zostało ono zniszczone przez najazd tubylców w 1526 roku, podczas ogólnego powstania, które rozprzestrzeniło się w całym regionie. Pedro de Alvarado powrócił do kampanii w Salwadorze w 1526 i 1528 roku, aw ostatnim roku Diego de Alvaradoprzywrócił San Salvador i wydał encomiendas swoim zwolennikom. W 1528 roku powstanie ostatecznie zakończyło się, gdy Hiszpanie zaatakowali rodzimą twierdzę w Penol de Cinacantan . W 1529 roku Salwador został uwikłany w spór jurysdykcyjny z sąsiednią Nikaraguą . Pedrarias Dávila wysłał Martína de Estete na czele wyprawy mającej na celu przyłączenie terytorium do Nikaragui. Estete schwytał przywódcę rywalizującej hiszpańskiej ekspedycji we wschodnim Salwadorze i pomaszerował na San Salvador , zanim został odparty przez siły humanitarne wysłane z Gwatemali . W 1530 roku Pedro de Alvarado nakazał założenie nowej osady w San Miguel, na wschodzie kraju, w celu ochrony przed dalszymi najazdami z Nikaragui i pomocy w podboju okolicznych terenów. Rdzenne powstania przeciwko najeźdźcom trwały nadal, rozprzestrzeniając się z sąsiedniego Hondurasu . Powstanie powszechne w obu prowincjach zostało stłumione pod koniec 1538 r., A do 1539 r. Prowincję uznano za spacyfikowaną. Konkwistadorzy odkryli, że w Salwadorze było mało złota lub srebra i stał się on kolonialnym zaściankiem z niewielką populacją hiszpańską, podlegającym jurysdykcji kapitana generalnego Gwatemali Salwador przed podbojemPrzed
podbojem Salwador był
częścią mezoamerykańskiego regionu
kulturowego. [4] Centralną
i zachodnią część terytorium zamieszkiwali Pipilowie , [ 3] lud Nahua spokrewniony
kulturowo z Aztekami z Meksyku . [4] Pipil
zostali podzieleni na trzy główne prowincje w
Salwadorze; dwa największe to Cuscatlan i Izalco ,
natomiast Nonualco był najmniejszym z całej trójki. [5] Cuscatlan
rozciągał się od rzeki
Paz na zachodzie do rzeki
Lempa na wschodzie.[6] Izalco
leżało na południowy zachód od Cuscatlan i było mu
podporządkowane w przededniu hiszpańskiego podboju; [7] jego
terytorium jest teraz włączone do nowoczesnych
departamentów Ahuachapan i Sonsonate . [8] Obszar
Nonualco znajduje się w regionie La
Paz , wokół miasta Zacatecoluca . Inne
rdzenne grupy z terytoriami w Salwadorze to Ch'orti" i Poqomam (obie
były ludami
Majów ), Lenca , Xinca , Kakawira , Mangue i Matagalpa. Postklasyczne
miasta Majów i
Pipil były stosunkowo małe jak na standardy
mezoamerykańskie, zwłaszcza w porównaniu z wielkimi miastami
Majów z wcześniejszego okresu
klasycznego (ok. 250-950 ne). [9] Lenca
zajmował terytorium na wschód od rzeki Lempa, [10] gdzie
ich głównym królestwem było Chaparrastique. [11] Chaparrastique
rozciągało się na terytorium włączonym obecnie do
departamentów La
Unión, Morazán i San
Miguel Trzy
główne królestwa Cuscatlan, Izalco i Chaparrastique
prowadziły regularne wojny, a mniejsze grupy od czasu do
czasu buntowały się przeciwko swoim większym
sąsiadom. Tło podboju
Krzysztof Kolumb odkrył Nowy Świat dla Królestwa Kastylii i Leonu w 1492 roku. Następnie prywatni poszukiwacze przygód zawarli kontrakty z Koroną Hiszpańską , aby podbić nowo odkryte ziemie w zamian za wpływy z podatków i władzę. [17] Hiszpanie założyli Santo Domingo na karaibskiej wyspie Hispaniola w latach 90-tych XIV wieku. [18] W pierwszych dziesięcioleciach po odkryciu nowych lądów Hiszpanie skolonizowali Karaiby i założyli centrum operacyjne na Kubie . [19] W pierwszych dwóch dekadach XVI wieku Hiszpanie ustanowili swoją dominację nad wyspami Morza Karaibskiego i wykorzystali je jako punkt wypadowy do rozpoczęcia kampanii podboju kontynentalnej części obu Ameryk . [20] Z Hispanioli Hiszpanie rozpoczęli wyprawy i kampanie podboju, docierając do Puerto Rico w 1508 r., Jamajki w 1509 r., Kuby w 1511 r. i Florydy w 1513 r. [21] Hiszpanie słyszeli pogłoski o bogatym imperium Azteków na kontynent na zachód od ich osad na karaibskich wyspach, aw 1519 r. Hernán Cortéswypłyń na zwiedzanie meksykańskiego wybrzeża. [19] W sierpniu 1521 stolica Azteków, Tenochtitlan, przypadła Hiszpanom. [22] Hiszpanie podbili dużą część Meksyku w ciągu trzech lat, rozciągając się na południe aż do Przesmyku Tehuantepec . Nowo podbite terytorium stało się Nową Hiszpanią , na czele której stał namiestnik , który odpowiadał przed Koroną Hiszpańską za pośrednictwem Rady Indii . [23] Podbój Ameryki Środkowej , który nastąpił później, był faktycznie przedłużeniem kampanii, która obaliła imperium Azteków KonkwistadorzyGłówny artykuł: Konkwistador Wszyscy konkwistadorzy byli ochotnikami, z których większość nie otrzymywała stałej pensji, lecz część łupów ze zwycięstwa w postaci metali szlachetnych , nadania ziemi i zapewniania rodzimej siły roboczej. [25] Wielu Hiszpanów było już doświadczonymi żołnierzami, którzy wcześniej prowadzili kampanię w Europie . [26] Znaczna część hiszpańskich konkwistadorów pochodziła z południowo-zachodnich regionów Hiszpanii, z Andaluzji i Estremadury . Do 1519 roku, według licencji wydanych w Hiszpanii , ponad połowa pochodziła z tych dwóch regionów. Od 1520 do 1539 roku liczba ta spadła do prawie połowy wszystkich konkwistadorów opuszczających Hiszpanię.[27] Podbój Przesmyku Środkowoamerykańskiego rozpoczęto z trzech kierunków; Meksyk , Panama i karaibska wyspa Hispaniola . W stosunkach między rywalizującymi ze sobą konkwistadorami dominowała wzajemna nieufność, chciwość i zazdrość. Konkwistadorom towarzyszyło wielu tubylczych sprzymierzeńców . Należeli do nich Tlaxcaltecs , Mexicas , Cholutecs , Xochimilcos , Texcocanos i Huejotzincas , którzy towarzyszyli Pedro de Alvarado ze środkowego Meksyku , Zapotekowie i Mixtekowie , którzy dołączyli do niego, gdy maszerował na południe w kierunku Gwatemali i Salwadoru oraz Kaqchikels , którzy dołączyli do niego w Gwatemali. [27] Kluczową strategią było zakładanie miast kolonialnych na terytoriach, które przeszły proces podboju i kolonizacji; były używane do projekcji hiszpańskiej potęgi na okoliczne tereny wiejskie. [29] Hiszpanie byli szczególnie przerażeni mezoamerykańską religijną praktyką składania ofiar z ludzi , co skłoniło ich do podjęcia próby wykorzenienia rodzimej religii Hiszpańska broń i zbrojeMiecz stalowy był największą przewagą Hiszpanów pod względem uzbrojenia. [30] Konkwistadorzy używali mieczy , rapierów , broni palnej (w tym arkebuzów ), kusz i lekkiej artylerii , takiej jak falconet . [31] Ważną zaletą Hiszpanii było użycie koni bojowych ; ich rozmieszczenie często przerażało rdzennych mieszkańców obu Ameryk , którzy nigdy nie widzieli koni aż do kontaktu z Europą. Równie ważna jak fizyczna przewaga konkwistadorabyła zdolność do szybkiego przemieszczania oddziałów żołnierzy przez pole bitwy, aby wymanewrować przeciwników, którzy poruszali się wyłącznie pieszo. Powtarzające się szarże konne mogą mieć druzgocący wpływ na zmasowaną rodzimą piechotę. [32] Hiszpanie również używali w bitwach zaciekłych psów bojowych . [33] Podczas oblężenia rodzimych fortec czasami budowali drewniane machiny oblężnicze wyściełane bawełnianą zbroją, które chroniłyby atakujących przed pociskami wroga i pozwalały im wspiąć się na wszelkie fortyfikacje. [34] Konkwistadorzy na koniach byli uzbrojeni w lancę o długości 3,7 metra (12 stóp) , która służyła również piechocie jako pika . Różne halabardyi rachunki były również stosowane. Oprócz jednoręcznego miecza używano również wersji dwuręcznej o długości 1,7 metra (5,5 stopy). [35] Kusze miały 0,61-metrowe ramiona usztywnione twardym drewnem, rogiem, kością i laską oraz zaopatrzone w strzemię ułatwiające naciąganie cięciwy za pomocą korby i bloczka. [36] Kusze były łatwiejsze w utrzymaniu niż zamki zapałkowe, zwłaszcza w wilgotnym klimacie tropikalnym. Metalowa
zbroja miała ograniczone zastosowanie w gorącym,
wilgotnym klimacie tropikalnym. Był ciężki i musiał
być stale czyszczony, aby zapobiec rdzewieniu; w
bezpośrednim świetle słonecznym metalowa zbroja
nagrzewała się nieznośnie. Konkwistadorzy często
chodzili bez metalowej zbroi lub zakładali ją tylko
bezpośrednio przed bitwą. [38] Szybko
przyjęli pikowaną bawełnianą zbroję opartą na tej
używanej przez ich rodzimych przeciwników i często
łączyli to z użyciem prostego metalowego kapelusza
bojowego . [39] Tarcze były
uważane za niezbędne zarówno przez piechotę, jak i
kawalerię; ogólnie była to okrągła tarcza docelowa,
wypukła w kształcie i wykonana z żelaza lub drewna. Hiszpańskie odkrycie Salwadoru
Gil González Dávila i Andrés Nino po raz pierwszy zbadali wybrzeże Salwadoru w 1522 r., płynąc na północny zachód wzdłuż wybrzeża Pacyfiku w Ameryce Środkowej z Panamy i na krótko wylądowali w Zatoce Fonseca . [45] Salwador upadł w regionie granicznym między rywalizującymi podbojami rozpoczętymi na południe od Meksyku pod dowództwem Hernána Cortésa i jego zaufanego porucznika Pedro de Alvarado oraz na północ od Panamy pod dowództwem Pedrariasa Dávila PodbójTerytorium obecnie włączone do Salwadoru nie było zjednoczone politycznie w czasie kontaktu z Hiszpanią . Podobnie jak w przypadku sąsiednich regionów, utrudniało to postęp inkorporacji do Cesarstwa Hiszpańskiego , ponieważ każde małe królestwo musiało zostać po kolei pokonane; kontrastowało to z Meksykiem , gdzie duże imperium zostało szybko pokonane wraz z upadkiem jego stolicy, Tenochtitlan . Gdy władza hiszpańska stopniowo rozprzestrzeniała się z Meksyku i Panamy , pozostawiło to Salwador w regionie pośrednim, tymczasowo poza kontrolą Hiszpanii. [43]Hiszpańskie miasta kolonialne powstawały według kaprysu poszczególnych konkwistadorów, bez formalnego planowania ich lokalizacji ani tras komunikacyjnych między nimi, często pozostawiając je w izolacji. W 1548 roku Salwador został formalnie objęty jurysdykcją Audiencia Real of Gwatemala , która rozciągała się wzdłuż przesmyku Ameryki Środkowej od Chiapas , obecnie w południowym Meksyku, do Kostaryki Pierwsze wyprawy, 1524-1528Pedro de Alvarado wkroczył do Salwadoru z Gwatemali w porze deszczowej 1524 r., Prowadząc armię składającą się z 250 Hiszpanów, z których 100 było konnych, oraz 5000 sojuszników z Gwatemali. Najeźdźcy pokonali tubylców w zaciekłych bitwach i odpierali ataki partyzanckie na ich siły. [43] Alvarado przekroczył Río Paz z Gwatemali w dniu 6 czerwca 1524 r. [47] i przybył do Mopicalco, w obecnym departamencie Ahuachapán , i zastał je porzucone. [48] ??Kontynuowali podróż do Acatepeque, gdzie mieszkańcy uciekli również przed zbliżającą się wyprawą hiszpańską. Bitwa pod Acajutla, 1524Z Acatepeque wyprawa hiszpańska udała się do Acajutla na wybrzeżu Pacyfiku . W dniu 8 czerwca 1524 [49] spotkali się ze zmasowanymi siłami tubylców, przygotowanymi do bitwy pół ligi (około 2 km (1,2 mil)) za osadą. Armia Alvarado początkowo zbliżyła się do czekających wojowników, po czym udawała odwrót w kierunku pobliskiego wzgórza. Siły tubylcze ścigały przez ćwierć ligi, docierając na odległość strzału z łuku najeźdźców, po czym Alvarado rozkazał zarówno kawalerii, jak i piechocie do szarży. W bitwie, która nastąpiła, broniący się tubylcy zostali zabici. [50]Alvarado opisał, jak tubylcy byli tak obciążeni grubymi bawełnianymi zbrojami i bronią, że kiedy upadli, nie byli w stanie wstać, by się obronić. Wielu Hiszpanów zostało rannych w bitwie, a Alvarado został poważnie ranny strzałą, która przeszła przez jego nogę. Potrzebował dużo czasu, aby dojść do siebie i został trwale utykając. [14] Hiszpanie odpoczywali w Acajutla przez pięć dni po bitwie, aby odpocząć i wyleczyć się z ran. Bitwa pod Tacuzcalco, 1524Główny artykuł: Bitwa pod Tacuzcalco Sześć dni po bitwie Alvarado maszerował na północny wschód w poszukiwaniu miasta Tacuzcalco , [52] około 8 kilometrów (5,0 mil) od Acajutla , [53] w nowoczesnym departamencie Sonsonate . [54] Pedro de Portocarrero poprowadził grupę konnych zwiadowców, którym udało się schwytać dwóch miejscowych obserwatorów, od których dowiedzieli się, że w pobliżu miasta zebrała się duża armia tubylców, z siłami zebranymi z okolic. Hiszpańscy zwiadowcy posuwali się naprzód, dopóki nie znaleźli wroga, a następnie czekali na awangardę czterdziestu kawalerii dowodzoną przez Gonzalo de Alvarado . Pedro de Alvaradojechał w straży tylnej, spowolniony przez rany. Alvarado obserwował przebieg bitwy z pobliskiego punktu widokowego i pozostawił dowództwo w rękach swoich braci. Wysłał Gómeza de Alvarado z dwudziestoma kawalerią do ataku na lewą flankę, a Gonzalo de Alvarado z trzydziestoma kawalerią na prawą flankę. Wysłał Jorge de Alvarado z resztą swoich ludzi przeciwko masie wojowników, która wciąż była daleko, ale stali przez jakiś czas, wierząc, że te dwie siły są oddzielone bagnem. Gdy tylko Hiszpanie odkryli, że rzekome bagno jest w rzeczywistości stałym gruntem, zaatakowali wroga i rozgromili go, zabijając wielu. [55] Po tej bitwie Pipilodmówił konfrontacji z Hiszpanami na otwartym polu bitwy i uciekł się do taktyki partyzanckiej. Odwrót do Gwatemali, 1524Alvarado odpoczął dwa dni w Tazuzcalco, po czym udał się do opuszczonego przez mieszkańców Miahuaclan, a następnie do Atehuan (współczesny Ateos , w pobliżu miasta Pipil w Cuzcatlan , stolicy prowincji o tej samej nazwie). Posłańcy od władców Cuzcatlan przynieśli królowi Hiszpanii obietnice poddania się, ale kiedy armia Pedro de Alvarado przybyła do miasta, okazało się, że większość mieszkańców uciekła. [15] Alvarado wysłał do nich posłańców, nakazując im powrót i poddanie się, ale odmówili. [56] Alvarado sądził ich pod ich nieobecność i skazał na śmierć; napiętnował wszystkich więźniów Pipil jako niewolników. [57] Chociaż Hiszpanie odnieśli decydujące zwycięstwa pod Sonsonate i Acajutla , nie udało im się zdobyć ufortyfikowanych miast Pipil, Cuzcatlan i Izalco . [43] Alvarado został poinformowany, że czekają go rozległe ziemie, z trudnym terenem, wieloma miastami i dużą populacją. [57] Sfrustrowany brakiem postępów Alvarado wycofał się do Gwatemali , aby się przegrupować, z zamiarem powrotu w porze suchej; [43] Był w prowincji Cuzcatlan przez siedemnaście dni [57] i opuścił ją pod koniec czerwca 1524 r. Założenie San SalvadorGonzalo de Alvarado założył osadę Villa de San Salvador na początku 1525 r. [10] przed majem tego roku [59] , ale została zaatakowana i zniszczona przez tubylców w 1526 r. [10] podczas ogólnego powstania Pipil , które ogarnęło prowincję z Cuzcatlanu . [60] Diego de Alvarado , który był kuzynem Pedro de Alvarado , został wysłany w tym samym roku, aby podbić Cuzcatlan; [61] Towarzyszyło mu 300 indyjskich oddziałów pomocniczych z Soconusco , z których 160 zginęło w kampanii. [62] Dołączył do niego Pedro de Alvarado po powrocie z anwyprawa do Chiapas . [59] Do 1526 r. terytorium Salwadoru , Gwatemali i Hondurasu było targane wojnami rdzennych mieszkańców przeciwko hiszpańskim najeźdźcom. [63] Izalco nie przyłączył się do powstania powszechnego, będąc militarnie wyczerpanym bitwami pod Acajutla i Tacuzcalco . [53] Kampania, która potem nastąpiła, trwała dwa lata, podczas których Hiszpanie nieustannie walczyli z miejscowym oporem. [64] W tym czasie tubylcy bronili się przed ufortyfikowanymi górskimi twierdzami. [65]Pedro de Alvarado podjął dalsze wyprawy do Salwadoru w 1526 i 1528 r. [10] W 1528 r. zakończono podbój Cuzcatlan [65] z pomocą znacznej grupy sprzymierzeńców Nahua ze środkowego i południowego Meksyku. [66] 1 kwietnia 1528 r. [67] Diego de Alvarado ponownie ustanowił San Salvador i rozdał prawa encomienda wśród swoich zwolenników. [10] To miejsce jest obecnie znane jako Ciudad Vieja i znajduje się 8 kilometrów (5,0 mil) na południe od Suchitoto . [67] Lokalizacja mogła zostać wybrana, ponieważ zajmowała ziemię niczyją między terytoriumPipil na zachodzie, Lenca na wschodzie i Ch'orti' na północy. [68] Przez kilka pierwszych lat San Salvador było miastem przygranicznym, stale zagrożonym atakiem tubylców. [63] Wkrótce po ponownym założeniu miasta, podczas wizyty w pobliskiej osadzie zginął Hiszpan i kilku tubylczych żołnierzy pomocniczych. Bitwa pod Cinacantan, 1528
Powstanie wokół San Salvador zostało stłumione mniej więcej miesiąc później, kiedy Hiszpanie zaatakowali twierdzę na szczycie góry w Cinacantan , [69] 5 kilometrów (3,1 mil) na południe od współczesnego miasta Tamanique . [70] Wrodzy tubylcy wycofali się do swojej twierdzy po wcześniejszym ataku. [71] Powstanie uznano za pierwszy bunt tubylców w Cuzcatlan , ponieważ początkowa inwazja już miała miejsce, a San Salvador zostało założone jako hiszpańskie miasto. Kolumna hiszpańska została wysłana z San Salvador, prowadzona przez Diego de Alvarado i wspierana przez rdzennych żołnierzy pomocniczych. [72]Odkryli, że trzy lub cztery sprzymierzone grupy tubylców zajęły pozycje obronne na silnie ufortyfikowanym Penol de Cinacantan ("Skała Cinacantan", obecnie znana jako Cerro Redondo); [71] co najmniej jedną z grup był Pipil i być może wszyscy. [34] Boki fortecy były ścinane, z wyjątkiem jednego podejścia, które było silnie bronione. [71] Gdy partia hiszpańska próbowała szturmować fortecę, tubylcy zrzucili na nich kamienie i obsypali ich strzałami i włóczniami. [73] Pierwszego dnia hiszpańskie ataki zostały dwukrotnie odparte. [71] Widząc, że twierdzy nie da się łatwo zdobyć, Hiszpanie zbudowali drewnianą machinę oblężniczą, co zrobiło ogromne wrażenie na obrońcach. [73] Jeden z tubylczych lordów ogłosił rozejm i poprosił Hiszpanów o powrót do San Salvador i obiecał, że zbuntowani Indianie przybędą, by złożyć przysięgę wierności królowi Hiszpanii. Atakujący uznali to za podstęp i rozpoczęli nowy atak, wykorzystując nowo wybudowaną wieżę oblężniczą . Przełamali fortyfikacje i zabili wielu obrońców, podczas gdy wielu innych uciekło w przerażeniu. [34] Po upadku twierdzy pokonani obrońcy Pipil zostali wydani in encomienda mieszkańcom San Salvador; mieszkańcy zostali prawdopodobnie zredukowani do Tamanique Rywalizacja między hiszpańska, 1529-1530W 1529 roku Pedrarias Dávila wysłał ekspedycję prowadzoną przez Martína de Estete w celu przyłączenia terytorium Salwadoru do jego posiadłości w sąsiedniej Nikaragui [10] , posuwając się nawet do rozprowadzenia niezwyciężonych tubylców z Zatoki Fonseca in encomienda wśród swoich zwolenników. W tym czasie Diego de Rojas dowodził siłami hiszpańskimi próbującymi spacyfikować tubylczy ruch oporu skupiony na Popocatepet. W styczniu lub lutym 1530 roku Martín de Estete zdobył Rojas i pomaszerował na San Salvador , ale nie był w stanie zdobyć poparcia tamtejszych mieszkańców i rozbił obóz w Perulapan (obecnieSan Martín Perulapán ), nieco na południe, które nazwał Ciudad de los Caballeros ("Miasto Rycerzy"). [60] Pełniący obowiązki gubernatora Gwatemali , Francisco de Orduna , wysłał swojego kapitana Francisco Lópeza na czele ekspedycji w celu wypędzenia intruzów. [75] López opuścił Santiago de los Caballeros de Guatemala w marcu 1530 roku z trzydziestoma kawalerią i nieokreśloną liczbą piechoty. Mieszkańcy San Salvador zbuntowali się, by dołączyć do sił humanitarnych; Estete opuścił swój obóz i wycofał się w kierunku Nikaragui , zabierając ze sobą 2000 zniewolonych Cuzcatlecos. López ścigał Estete i dogonił jego siły po przekroczeniu rzeki Lempa. Estete i jego zastępca uciekli do Nikaragui, a jego żołnierze poddali się Lópezowi. Diego de Rojas został uwolniony, a niewolnicy odzyskali siły. Ta interwencja położyła kres nadziejom Pedrariasa Dávila na zabezpieczenie Salwadoru jako części Nikaragui. Wschodni Salwador, 1530-1538W celu obrony przed dalszymi hiszpańskimi najazdami rywali z południowego wschodu, Pedro de Alvarado założył hiszpańskie miasto San Miguel , którego używał również jako bazy operacyjnej do ataków na Lencę . [10] Siły hiszpańskie dowodzone przez Luisa de Moscoso Alvarado , składające się z około 120 hiszpańskiej kawalerii, w towarzystwie piechoty i indyjskich oddziałów pomocniczych , przekroczyły rzekę Lempa i założyły San Miguel 21 listopada 1530 r . [77] Oprócz hiszpańskich kolonistów, osada obejmowała sojuszników Mexica i Tlaxcalan , między innymi indyjskich żołnierzy pomocniczych. [78]Większość hiszpańskiej populacji San Miguel opuściła Salwador wraz z Pedro de Alvarado, kiedy wyruszył na wyprawę do Peru . [10] Cristóbal de la Cueva, na rozkaz Jorge de Alvarado w Gwatemali , wkroczył do Hondurasu z około 40 ludźmi, aby założyć nowy port i drogę do Gwatemali oraz stłumić tam powstanie tubylców. Został wyzwany przez Andrésa de Cerezedę , gubernatora Hondurasu, i ostatecznie pomaszerował na południe do San Miguel ze swoimi ludźmi [79] , przynosząc pilnie potrzebny napływ nowych kolonistów. [80] San Miguel został odbudowany jako San Miguel de la Frontera przez Cristóbala de la Cueva w dniu 15 kwietnia 1535 r. [78] De la Cueva przywrócił obszar jurysdykcji Gwatemali, chociaż gubernator Hondurasu energicznie protestował. [79]Wschodni Salwador, którego centrum znajdowało się w mieście San Miguel, stał się prowincją San Miguel [81] , która obejmowała terytorium prekolumbijskiej prowincji Chaparrastique. Na początku 1537 roku San Miguel zostało odizolowane przez ogólne powstanie Lenca , które rozprzestrzeniło się na południe od Hondurasu . [78] Miejscowa armia oblegała San Miguel przez trzy dni, począwszy od 27 marca. Ich niespodziewany atak sprawił, że wielu mieszkańców było bezbronnych, a 50-60 hiszpańskich kolonistów zginęło, czyli ponad połowa Hiszpanów mieszkających wówczas w mieście. Po trzech dniach atakujący zostali odparci przez posiłki, które przechodziły z Gwatemali w drodze do Peru , z pomocą oddziału z San Salvador pod dowództwem Antonio de Quintanilla. [82] Powstanie to ogarnęło terytorium Salwadoru, prowadzony przez władcę Lenca Lempirę i skupiał się na Penol de Cerquín , około 80 kilometrów (50 mil) na północ od San Salvador, w Hondurasie. [69] Francisco de Montejo , ówczesny gubernator Hondurasu, pilnie zaapelował do San Salvador o posiłki i zaopatrzenie. [83] Montejo wysłał dwudziestu Hiszpanów wspieranych przez miejscowych żołnierzy pomocniczych na południe w kierunku Doliny Xocorro, [83] w obrębie jurysdykcji San Miguel, ale grupa zwiadowcza została schwytana przez mieszkających tam Hiszpanów, a kolumna Montejo wycofała się z powrotem do Hondurasu; [84] w drodze do Comayagua zostali zaatakowani przez siły Lenca i zabici prawie co do jednego.[85] Mieszkańcy San
Salvador , zaalarmowani ogarnięciem regionu
powstaniem, odpowiedzieli wysłaniem wielkiej ilości
broni, zbroi, prochu strzelniczego i innych zapasów do Francisco
de Montejo w Hondurasie . Wysłali
także 100 indyjskich oddziałów pomocniczych z 1000
rodzimych tragarzy. [86] Nadchodziły
dalsze dostawy od walczących mieszkańców San
Miguel Organizacja kolonialnaDo
1539 roku hiszpańskie postępy w Salwadorze były
wystarczające, aby Cuzcatlan uznano
za w pełni spacyfikowany. [90] Bezpośrednio
po hiszpańskim podboju konkwistadorzy szukali bogactwa
poprzez niewolnictwo i górnictwo, ale oba te gałęzie
przemysłu szybko się załamały, a koloniści zamiast
tego zwrócili się ku rolnictwu. [41] W
1545 r. San
Salvador został przeniesiony do obecnej lokalizacji [67] ,
a 27 września 1546 r. otrzymał status miasta. Salwador
pierwotnie utworzył trzy jednostki administracyjne: Sonsonate (Izalcos), San
Salvador (Cuzcatlan) i San
Miguel . Sonsonate byłburmistrz
Alcaldía , podczas gdy San Salvador, San Miguel
i Choluteca (obecnie
w Hondurasie )
utworzyli burmistrza Alcaldía San Salvador. Od
1524 roku wszystkie one podlegały jurysdykcji Santiago
de los Caballeros de Guatemala . W 1542 roku
jurysdykcja ta została zreorganizowana jako Real
Audiencia de Guatemala , a później jako Kapitan
Generalny Gwatemali . Pod względem kościelnym
cały Salwador należał do rzymskokatolickiej
diecezji Gwatemali . [90] Rdzenni
mieszkańcy regionu Izalco w Salwadorze, słynącego z
ogromnej produkcji kakao, należeli do najbardziej
wyzyskiwanych w całym Imperium
Hiszpańskim
|
.jpg)
