Imperium Hiszpańskie
Zobacz : Portal Imperium Hiszpańskiego (na Wikipedii)

Zobacz także : Najważniejsze wydarzenia i Hiszpańskie Podboje  | Podziały administracyjne, w tym: Wicekrólestwa, Kapitanaty Generalne, Gubernatorstwa, Audiencje  | Gospodarka, w tym: Pieniądze Ameryki Hiszpańskiej  | Wojsko i Konkwistadorzy | Społeczeństwo i Instytucje Imperium, (w tym Ameryka Hiszpańska) |

Hiszpańska Wenezuela
(miejsce powieści Arkadego Fiedlera, Orinoko)

(Zob. odnośniki z: Prowincja Margarita i Wyspa Margarita)

Kolonialna Wenezuela
Hiszpańskie wyprawy pod dowództwem Kolumba i Alonso de Ojeda dotarły do wybrzeży dzisiejszej Wenezueli w 1498 i 1499 roku.

Pierwsza kolonialna eksploatacja dotyczyła Ostryg Perłowych z "Perłowych Wysp" jakimi były np. położone na pólnoc od położonej na kontynęcie Cumany, Wyspa Margarita i na południe od niej maleńka Wysepka Cubagua.

Hiszpania założyła swoją pierwszą stałą południowoamerykańską osadę w obecnym mieście Cumaná w 1502 r., a w 1577 r. Caracas zostało stolicą prowincji Prowincji Wenezuela
Przez kilka lat istniała także Niemiecka kolonia, Klein-Venedig ("Mała Wenecja")

Gospodarka kolonialna XVI i XVII wieku koncentrowała się na wydobyciu Złota i hodowli zwierząt
Stosunkowo niewielka liczba kolonistów zatrudniała rdzennych rolników w swoich hacjendach i zniewalała innych Indian, a później Afrykańskich Niewolników do pracy w kopalniach.
Terytoria Wenezueli były rządzone w różnych okresach od odległych stolic Wicekrólestw: Wicekrólestwa Nowej Hiszpanii i Wicekrólestwo Peru

W XVIII wieku wzdłuż wybrzeża rosły plantacje kakao , na które pracowano dzięki dalszemu importowi afrykańskich niewolników.
Ziarna kakaowca stały się głównym towarem eksportowym Wenezueli, zmonopolizowanym przez Companía Guipuzcoana de Caracas
Większość ocalałych indian wyemigrowała do tego czasu na południe, gdzie działali hiszpańscy zakonnicy 

Aktywność intelektualna wzrosła wśród białej elity kreolskiej, skupionej na uniwersytecie w Caracas.
Prowincja Wenezueli została włączona do Wicekrólestwa Nowej Granady w 1717 r., Aw 1777 r. Została Kapitanatem Generalnym Wenezueli

Walka o niepodległość rozpoczęła się w 1810 roku, kiedy Hiszpania była zaangażowana w wojnę półwyspową Rozpoczęła się wojna o niepodległość Wenezueli
Republika Wielkiej Kolumbii uzyskała niepodległość od Hiszpanii w 1821 roku pod przywództwem Simóna Bolívara , a Wenezuela oddzieliła się od tej Republiki w 1830 roku.

Reliefowa mapa Wenezueli

Eksploracja

Krzysztof Kolumb popłynął wzdłuż wschodniego wybrzeża Wenezueli w swoją Trzecią podróż w 1498 roku, jedyną z jego czterech wypraw, która dotarła do kontynentalnej części Ameryki Południowej.
Ta wyprawa odkryła tak zwane "Perłowe Wyspy" Cubagua i Margarita u północno-wschodniego wybrzeża Wenezueli.

Późniejsze ekspedycje hiszpańskie powróciły, aby eksploatować niegdyś obfite ostrygi perłowe na tych wyspach, zniewalając rdzennych mieszkańców wysp i zbierając perły tak intensywnie, że stały się one jednym z najcenniejszych zasobów rodzącego się imperium hiszpańskiego w obu Amerykach w latach 1508-1531, przez w którym to czasie zarówno miejscowa ludność tubylcza, jak i ostrygi perłowe zostały zdewastowane.

Hiszpańska ekspedycja pod dowództwem Alonso de Ojeda, płynąc wzdłuż północnych wybrzeży Ameryki Południowej w 1499 roku, nadała Zatoce Wenezuelskiej nazwę Wenezuela (po hiszpańsku "mała Wenecja") - ze względu na jej wyimaginowane podobieństwo do włoskiego miasta

Wczesna kolonizacja

Hiszpańska kolonizacja kontynentalnej Wenezueli rozpoczęła się w 1502 roku, kiedy to założyła swoją pierwszą stałą osadę w Ameryce Południowej w dzisiejszym mieście Cumaná (wówczas zwanym Nueva Toledo), które zostało oficjalnie założone w 1515 roku przez franciszkanów

Palafito jak te, które widział Amerigo Vespucci

W czasie przybycia Hiszpanów Indianie żyli głównie w grupach jako rolnicy i myśliwi: wzdłuż wybrzeża, w paśmie górskim Andów i wzdłuż rzeki Orinoko

W 1527 roku Santa Ana de Coro została założona przez Juana de Ampíesa, pierwszego gubernatora Prowincji Wenezuela należącej  do Imperium Hiszpańskiego
Coro było stolicą prowincji do 1546 r., a następnie El Tocuyo (1546-1577), aż do przeniesienia stolicy do Caracas w 1577 r. przez Juana de Pimentela

Lokalizacja Klein-Venedig, ciemny fiolet: w pełni kontrolowany obszar przez Dom Welserów, jasnofioletowy: dozwolone wyprawy Imperium Hiszpańskiego

Klein-Venedig (Mała Wenecja) była najbardziej znaczącą częścią Niemieckiej Kolonizacji obu Ameryk, od 1528 do 1546 roku, w której rodzina bankowa Welser z Augsburga uzyskała prawa kolonialne w Prowincji Wenezuela w zamian za długi zaciągnięte przez Cesarza Karola V.
(w tym także Asiento de Negros, [1528-1536: Rodzina Welserów i Fuggerów z Augsburga. Rodzina Welser otrzymuje Asiento w Prowincji Nowa Andaluzja, ale zostaje wywłaszczona w wyniku skarg dotyczących traktowania przez nią Indian. (Zobacz: Niemiecka Kolonizacja Ameryki, oraz Klein-Venedig ("Mała Wenecja")).]

Lokalizacja Małej Wenecji

Główną motywacją było poszukiwanie legendarnego złotego miasta El Dorado
Przedsięwzięciem początkowo kierował Ambrosius Ehinger, który założył Maracaibo w 1529 r. Po śmierci pierwszego Ehingera (1533), a następnie jego następcy Nikolausa Federmanna, Georg von Speyer (1540),

Eksplorację w głębi kraju kontynuował Philipp von Hutten , a pod jego nieobecność w stolicy prowincji korona Hiszpanii rościła sobie prawo do mianowania namiestnika.
Po powrocie Huttena do stolicy, Santa Ana de Coro, w 1546 roku hiszpański gubernator Juan de Carvajal kazał stracić Huttena i Bartholomeusa Welsera
Następnie Karol I odwołał statut Welsera.

Pierwsze podziały kolonialne Kolumbii, Ekwadoru i Wenezueli, 1538. Klein-Venedig nosi na mapie nazwę Provincia de Caracas
(Kliknij aby Powiększyć)

W połowie XVI wieku w dzisiejszej Wenezueli mieszkało niewiele ponad 2000 Europejczyków.
Otwarcie kopalni złota w Yaracuy doprowadziło do wprowadzenia niewolnictwa, początkowo z udziałem rdzennej ludności, a następnie importowanych Afrykanów.

Pierwszym prawdziwym sukcesem ekonomicznym kolonii była hodowla bydła, w czym bardzo pomagały trawiaste równiny znane jako Llanos
Społeczeństwo, które rozwinęło się w rezultacie - garstka hiszpańskich właścicieli ziemskich i szeroko rozproszeni indyjscy pasterze na koniach sprowadzonych przez Hiszpanów - przypomina prymitywny feudalizm, z pewnością potężną koncepcję w XVI-wiecznej hiszpańskiej wyobraźni, i (być może bardziej owocnie) wytrzymuje porównanie w ekonomii warunki z atyfundia starożytności.

W XVI i XVII wieku miasta tworzące dzisiejszą Wenezuelę były stosunkowo zaniedbane.
Wicekrólestwa: Wicekrólestwo Nowej Hiszpanii i Wicekrólestwo Peru (położone na terenach dawniej zajmowanych przez stolice odpowiednio Azteków i Inków ) wykazywały większe zainteresowanie pobliskimi kopalniami złota i srebra niż odległymi społecznościami rolniczymi Wenezueli.
Odpowiedzialność za terytoria Wenezueli przesuwała się tam i z powrotem między dwoma Wicekrólestwami.

Nowa Granada i kapitan generalny (1717 - 1812)

Historia de la conquista y población de la Provincia de Venezuela (1723), autorstwa José de Oviedo y Banos

Prowincja Wenezuela znalazła się pod jurysdykcją Wicekrólestwa Nowej Granady (założonego w 1717 r.).
Prowincja została Kapitanatem Generalnym Wenezueli w 1777 roku.

W XVIII wieku wzdłuż wybrzeża powstało drugie społeczeństwo wenezuelskie wraz z założeniem plantacji kakao obsadzonych przez znacznie większy import afrykańskich niewolników. Spora liczba czarnych niewolników pracowała również w hacjendach trawiastych llanos. Większość Indian, którzy jeszcze przeżyli, wyemigrowała siłą na równiny i dżungle na południu, gdzie interesowali się nimi tylko hiszpańscy bracia zakonni, zwłaszcza franciszkanie lub kapucyni , którzy opracowali gramatyki i małe leksykony dla niektórych ich języków. Najważniejsza misja zakonna (nazwa obszaru działalności zakonnej) rozwinęła się w San Tomé w Regionie Guayana

Companía Guipuzcoana de Caracas miała ścisły monopol na handel z Europą. Firma Guipuzcoana pobudziła wenezuelską gospodarkę, zwłaszcza wspierając uprawę ziaren kakaowca , które stały się głównym towarem eksportowym Wenezueli. ^[2] Otworzyła porty wenezuelskie dla handlu zagranicznego, ale uznano to za fakt dokonany . Jak żadna inna hiszpańsko-amerykańska zależność, Wenezuela miała więcej kontaktów z Europą przez brytyjskie i francuskie wyspy na Karaibach. W prawie tajny, choć legalny sposób samo Caracas stało się intelektualną potęgą. Od 1721 roku posiadał własny uniwersytet ( Centralny Uniwersytet Wenezueli), która poza (oczywiście) naukami humanistycznymi uczyła łaciny, medycyny i inżynierii. Jej najwybitniejszy absolwent, Andrés Bello (1781-1865), stał się największym hiszpańsko-amerykańskim uczonym swoich czasów. W Chacao , mieście położonym na wschód od Caracas, kwitła szkoła muzyczna, której dyrektor José Ángel Lamas (1775-1814) stworzył kilka imponujących kompozycji według najsurowszych XVIII-wiecznych kanonów europejskich .

Periodyzacja uwzględniająca kwestie polityczne przedłużyłaby erę kolonialną do 1810 r. w części Wenezueli i do 1821 r. w prowincjach Maracaibo i Coro , a także w mieście Puerto Cabello

W epoce kolonialnej ukształtowały się podstawy tego, co później stało się narodem wenezuelskim: mieszanka kultur hiszpańskiej, tubylczej i afrykańskiej; użycie hiszpańskiego jako głównego języka, przyjęcie chrześcijaństwa , wytyczenie kolonii i jej organizacja terytorialna, których kulminacją było utworzenie Kapitana Generalnego . Z tego powodu kolonie przyspieszyły dobrobyt wszystkich populacji.

Na początku  xvii wieku (siedemnaście lat) Hiszpanie faktycznie kontrolowali obszar przybrzeżny, Andy i ich przedłużenie w kierunku Barquisimeto i kilku małych enklaw, podczas gdy Llanos i południe nadal pozostawały zasadniczo pod władzą rdzennej ludności. Gwałtowne spotkania kolonizatorów z rdzenną ludnością trwały aż do  xviii wieku , kiedy to na obszarze Llanos i Guayana powstały liczne miasta i miasteczka.

Pod koniec XVIII  w . społeczeństwo kolonialne pogrążyło się w kryzysie i miały miejsce pierwsze ruchy niepodległościowe, poprzedzające emancypację kolonii na początku XIX w.

. Rolnictwo: w miarę postępu procesu podboju i kolonizacji tego, co później stało się Wenezuelą, Hiszpanie zrozumieli, że terytorium to nie oferowało większych korzyści z punktu widzenia eksploatacji metali szlachetnych, ale miało to miejsce pod względem żyzność gleby.

. Praca : główną produktywną siłą roboczą byli rdzenni mieszkańcy encomienda, czyli ludność tubylcza podlegająca reżimowi encomienda.

XVII wiek

Początek stulecia: ekspansja rolnictwa

Zamek Araya.

Na przykład Cumanagotos w dorzeczu rzeki Neverí zapewniały silną odporność na obcą penetrację . W 1603 roku Indianie zabili odkrywcę Sebastiána de Roa. Wyprawa kierowana przez Juana Péreza de Agorreta trwała 14 miesięcy, aby uspokoić rdzenną ludność obszaru, który obecnie nazywa się Aragua de Barcelona . Obszar Delty, gdzie koncentrowała się Warao, również był trudno dostępny i nieatrakcyjny dla Europejczyków. To samo stało się z La Guajirą. Z drugiej strony, konflikt między siłami religijnymi i wojskowymi o kontrolę nad rdzenną ludnością trwał nadal. W kolejnych dziesięcioleciach wzrosło tempo tworzenia misji mających na celu chrystianizację rdzennej ludności i włączenie jej do systemu kolonialnego. Zwiększyła się także liczba miast założonych na bazie starych encomiend.

Rośnie napięcie między Holandią a królem Filipem II. Holendrzy od dziesięcioleci byli w konflikcie z Hiszpanią. Kiedy Portugalia przeszła pod panowanie hiszpańskiej korony, kupcy z Holandii, którzy potrzebowali soli do eksportu śledzi , stracili dostęp do źródeł soli w Setúbal i Wyspach Zielonego Przylądka . Począwszy od 1599 roku Holendrzy - i w mniejszym stopniu Francuzi - zaczęli szukać innych źródeł soli i zdecydowali się pozyskiwać jej dostawy z Półwyspu Araya.

Już w 1600 roku na półwysep przybyło sto holenderskich statków.
Oprócz czystości soli, żeglarze holenderscy pomyśleli o możliwości sprzedaży swoich produktów w mieście Cumaná i na wyspie Margarita, która była zależna od hiszpańskiego monopolu. Rząd hiszpański zaczął budować fortyfikacje, aby zapobiec przemytowi i eksploatacji soli przez Holendrów.

W  XVII wieku pojawiło się kakao ( 1615 rok ) jako wielki produkt eksportowy, a także zaczęto eksploatować trzcinę cukrową , tytoń , sól i skóry. Pszenica , która spowodowała ekspansję gospodarczą w Caracas w ostatniej dekadzie  xvi wieku , spadła w kierunku konsumpcji wewnętrznej. Pszenica, sprowadzona przez Hiszpanów w poprzednim stuleciu, była uprawiana głównie w Andach. To zboże i inne produkty ze stref umiarkowanych transportowano na mułach do Meridy, Maracaibo, San Antonio de Gibraltar i innych obszarów kraju. 2

Około 1618 roku rząd latynoski nakazał zakładanie miast doktrynalnych w celu gromadzenia Indian. W ten sposób narodziły się takie miasta jak Turmero , Guarenas , Choroní , Petare , Baruta , La Victoria , Cagua , San Mateo , Santa Lucía , El Valle , Antímano . Były one promowane na mocy rozkazu królewskiego, a lokalnie poprzez działania biskupa i namiestnika.

Dzięki twierdzy Araya władze latynoskie chciały położyć kres nielegalnemu handlowi prowadzonemu przez Holendrów z Tierra Firme i bronić kopalni soli w regionie.
W 1622 r. do Niderlandów wróciły dwadzieścia dwa statki holenderskie bez zdobycia soli, w 1623 było ich już 100. Holendrzy postanowili zmilitaryzować swoje statki, aby wymusić dostęp do warzelni. 30 listopada 1622 roku pod Araya miała miejsce bitwa pomiędzy Holendrami i Hiszpanami. Holendrzy chcieli przerwać budowę fortu i przejąć półwysep. W ataku wzięły udział 43 holenderskie statki. Gubernator Arroyo ostatecznie ich pokonał 13 stycznia 1623 r. Holendrzy zajęli Wyspę Żółwi w 1623 r., aby pozyskać tam potrzebną sól. Zbudowali tam fort. Hiszpanie wypędzili ich dziesięć lat później i zbudowali kanał, aby zalać równiny solne, utrudniając w ten sposób Holendrom powrót.

W 1628 roku Hiszpanom udało się wytępić ostatnie grupy oporu rdzennej ludności Jirajara w rejonie Yaracuy i osiedlili populację w Nirgua , gdzie planowali wydobywać złoto.

Począwszy od 1632 roku Joan Orpí prowadziła wyprawę w celu kontrolowania regionu dorzeczy Unare i Neverí, gdzie Cumanagotos nadal stawiali opór.

W 1634 roku czterystu Holendrów pod dowództwem Johannesa van Walbeecka zajęło wyspy Curaçao , Bonaire i Aruba, których Hiszpania nigdy nie odzyskała. W momencie przybycia Holendrów na Curaçao mieszkało 32 Hiszpanów, w tym 11 dzieci. Ci wyjechali na kontynent Wenezueli wraz z rdzennymi Arawakami, którzy odmówili złożenia przysięgi wierności Holendrom.

Katedra biskupia została przeniesiona w 1637 roku z Coro, gdzie rezydowała od 1530 roku , do Caracas.

W tym samym 1637 roku Joan Orpi w końcu zdołała zdominować Cumanagotos. W 1638 roku kataloński zdobywca założył miasto Nueva Barcelona del Cerro Santo .

Lata czterdzieste

Rada miasta Caracas podjęła w 1640 roku decyzję o utworzeniu Escuela de Canto Llano, która była prawdopodobnie pierwszą szkołą muzyczną w Wenezueli.

Trzęsienie Ziemi w San Bernabé , które miało miejsce w czerwcu 1641 r. , zniszczyło większość budynków w Caracas i pobliskich miastach.

Gubernator Ruy Fernández de Fuenmayor próbował odzyskać wyspę Curaçao w 1642 roku, ale nie udało mu się to.
Kilku holenderskich korsarzy zaatakowało Maracaibo w odwecie, ale zostali odparci.

Brytyjski pirat William Jackson najechał Maracaibo pod koniec 1642 r. i pozostał tam do stycznia 1643 r.

Fernández de Fuenmayor pozostał w Maracaibo do września, nadzorując odbudowę miasta i budowę fortyfikacji, aby zapobiec nowym atakom piratów.
Fernández wysyła również grupę osadników na Jamajkę przez Coro, aby zapobiec inwazji piratów na tę wyspę.
Misja nie przekonała osadników, którzy sami nie byliby w stanie stawić większego oporu ze względu na ograniczoną liczebność i biedę.

Inne regiony Wenezueli, takie jak Trujillo, La Guaira, Coro, Araya, Trinidad, Puerto Cabello, Gibraltar, Cumaná i Wyspa Margarita, zostaną w kolejnych latach zaatakowane przez piratów angielskich, francuskich i holenderskich.

Miguel de Urbés, porucznik Joan Orpí, założył miasto Zaraza w 1645 roku pod nazwą San Miguel de la Nueva Tarragona del Batey.

Kapitan Barin Miguel de Ochogavía wraz z bratem Jacinto de Carvajal i grupą żołnierzy opuścili rzekę Santo Domingo 5 marca 1647 roku, zbadali jej bieg do rzeki Apure i 26 marca przybyli do Orinoko.

Holendrzy nadal próbowali przedostać się do Wenezueli.
18 kwietnia 1645 roku Joan Orpí i sierżant Dionisio Sedeno pokonali ich u ujścia rzeki Neverí.

Lata pięćdziesiąte

Francuzi zaatakowali port La Guaira w 1651 r. Franciszkanie założyli klasztor w Cumaná w 1656 r. w celu ewangelizacji ludu Cumanagotos i zainstalowali misję w Píritu . Choroby zakaźne, takie jak cholera, odra, czarna śmierć i grypa, atakowały ludność Kastylii kilkakrotnie, siejąc spustoszenie wśród Indian, niewolników i Hiszpanów. Jedna z najpoważniejszych w 1657 r. , spowodowała liczne ofiary w Caracas i innych miastach.

Wenezuela przyjęła wielu ludzi, którzy szukali lepszej przyszłości.
Kanaryjczycy osiedlili się w Llanos i pod koniec stulecia utworzyli już ważne kolonie w Caracas i La Guaira. Pod koniec XVII  wieku w Wenezueli 16% małżeństw zawieranych było przez Kanaryjczyków. W 1683 roku przyczynili się do założenia San Antonio de los Altos . Duża część Kanaryjczyków zajmowała się rolnictwem. Stali się także większością sprzedawców artykułów spożywczych i handlarzy. Były miasta kanaryjskie, z których napływała szczególnie duża imigracja, jak było w przypadku El Sauzal czy Vilaflor .

Francuski Korsarz Charles François d'Angennes, markiz de Maintenon, zaatakował Wyspę Margaritę i miasto Cumaná.
Francuscy piraci złupili Walencję w 1677 r.
San Carlos zostało założone de facto w 1678 r.

Lata osiemdziesiąte

Rdzenni mieszkańcy Guaribe nadal sprzeciwiali się hiszpańskiej penetracji i w 1680 r. zabili kilku katolickich misjonarzy.
Reakcja latynoska zdołała zdominować grupy tubylcze, a franciszkanie kontynuowali zakładanie misji.

W październiku 1684 roku grupa Karaibów zaatakowała i zabiła jezuitę Fiola oraz ośmiu hiszpańskich i indyjskich towarzyszy w Orinoko.
Hiszpanie postanowili wzmocnić swoje misje w regionie i stamtąd ustały ataki na północny obszar Llanos.

W 1687 roku katalońscy mnisi rozpoczęli pracę misyjną na wyspie Trynidad . Ze względu na brak misjonarzy rdzenni mieszkańcy początkowo mieli z nimi niewielki kontakt. Mimo to odrzucenie misjonarzy doprowadziło do masakry w Arenie w 1699 r., kiedy Arawakowie z tego obszaru zabili misjonarzy i gubernatora José de León y Echales.
Spowodowało to represje ze strony rządu hiszpańskiego.

W ostatniej dekadzie  XVII wieku w pobliżu wybrzeża doszło do konsolidacji społeczności wtórnych. W ten sposób w 1694 roku gubernator Francisco Berroterán założył indyjskie miasta Guacara , San Diego i Los Guayos na północy Jeziora Walenckiego i założył w istocie Altagracia de Orituco

W 1697 roku grupy Karaibów ponownie zaatakowały misje Indian Chaima i spowodowały ogromne straty między społecznościami indyjskimi i hiszpańskimi.

W 1717 roku Wenezuela została przeniesiona spod jurysdykcji dworu królewskiego Santo Domingo do wicekrólestwa Nowej Granady. W latach 1718-1719 miało miejsce utworzenie Wicekrólestwa Nowej Granady , oddzielającego tereny dzisiejszej Kolumbii, Ekwadoru, Panamy i Wenezueli od Wicekrólestwa Peru, a także regionów dzisiejszego Peru, Brazylii i Gujany. Rozległa powierzchnia nowego wicekrólestwa, ówczesne trudności komunikacyjne i różnorodne interesy lokalne utrudniały administrację centralną.

W grudniu 1718 Cedeno i jego żołnierze maszerowali w kierunku rzeki Maturín i pokonali plemiona Carib i Chaima. Wiele Karaibów wycofywało się w kierunku rzeki Orinoko.

Coraz więcej niewolników ucieka z plantacji i udaje się do dżungli, gór i równin.
Na początku 1720 r. było około 20 000 kasztanów

W marcu 1723 roku misjonarze kapucyńscy założyli miasto Calabozo w środkowym Llanos wraz z grupą 500 rdzennych mieszkańców różnych grup etnicznych, wśród których byli Mapoyes, Tamanacos, Otomacos i inni.

José de Oviedo y Banos, urodzony w Bogocie i mieszkający w Wenezueli od końca XVII wieku  , opublikował w tym czasie w Madrycie swoją Historię podboju i ludności prowincji Wenezueli

W XVIII wieku pojawiła się Królewska Kompania Guipuzcoan, czyli Kompania z Caracas, która powstała w 1728 roku i stała się podmiotem monopolizującym handel kakao i sprzedaż produktów importowanych bezpośrednio z Hiszpanii, takich jak wina, pszenica, tkaniny. żelaza, eliminując zarówno lokalnym producentom, jak i konsumentom możliwość dostępu do innego rynku, co powoduje ogromne tarcia społeczne i niechęć wśród kreolskich producentów i kupców wobec wspomnianej firmy, jej środków, a przede wszystkim jej praktyk w zakresie ustalania cen towarów