Znani Korsarze na przestrzeni dziejów

Daniel Elfrith

(Zobacz również informacje na temat korsarskich baz na: Wyspa Prowidencia (Kolumbia), Wyspy Providencia i Santa Catalina, San_Andrés_(wyspa), Wyspy San Andrés, Providencia i Santa Catalina, Wyspa Santa Catalina (Kolumbia), 

oraz: Hiszpańskie zdobycie Prowidencii 1641 i Angielska Kolonia na Wyspie Providencia (Old Providencia)

Daniel Elfrith (ok. 1607-1641) był XVII-wiecznym angielskim korsarzem, kolonistą i handlarzem niewolników.
W służbie hrabiego Warwick, Elfrith brał udział w wyprawach korsarskich przeciwko Hiszpanom ze swojej bazy na Bermudach

Był szczególnie znany z chwytania hiszpańskich statków niewolników płynących do Spanish Main i samodzielnego sprzedawania niewolników rywalizującym koloniom na Karaibach i koloniom amerykańskim.

On i John Jope ^[1] byli pierwszymi ludźmi, którzy przybyli do angielskiej kolonii Wirginii, aby sprzedawać niewolników. Przybywając zaledwie cztery dni przed swoim partnerem, Jope sprzedał pierwszych afrykańskich niewolników w amerykańskich koloniach w zamian za prowiant, jednak przybycie Elfritha wywołało znacznie więcej kontrowersji i zostało odrzucone przez kolonię.

Jest także jednym z pierwszych Anglików, obok Sussex Camock , którzy odkryli i później wzięli udział w początkowym zasiedleniu kolonii Providence Island w 1629 roku. Osobisty przyjaciel hrabiego Warwick, jego zięć Philip Bell został pierwszym gubernatorem kolonii, a on objął stanowisko jej admirała.

Elfrith, aktywny korsarz w Indiach Zachodnich już w 1607 roku, przez kilka lat dowodził skarbnikiem (właścicielem hrabiego Warwick).
W połowie 1613 roku Elfrith przybył na Bermudy z hiszpańską karawelą pełną zboża dla głodujących kolonistów wyspiarskich. Ponieważ Anglia i Hiszpania nie były w stanie wojny, technicznie rzecz biorąc uznano to za akt piractwa, chociaż fakt ten pozostał niezauważony przez kolonię. Jednakże na statku znajdowały się również czarne szczury , które uciekły ze statku podczas rozładunku zboża w porcie niedaleko St. George's . Szybko się rozmnażały i wkrótce zaczęły zakładać gniazda na palmacha także kryte strzechą dachy chat, kościołów i magazynów. Szczury kopały dziury w koralowcach miękkich, żywiąc się kukurydzą i pszenicą w magazynach oraz zjadając plony i inne rośliny uprawiane przez kolonię. Pomimo prób ich eksterminacji przez kolonistów, które obejmowały używanie pułapek, psy myśliwskie i wypuszczanie kotów na wolność, szczury nękały kolonię przez kilka lat, zanim problem został ostatecznie opanowany.

Na początku 1618 roku Sir Robert Rich, Lord de la Warr i inni zatrudnili Elfritha jako kapitana skarbnika wyprawy korsarskiej do Indii Zachodnich. Jego pracodawcom udało się pozyskać zlecenie korsarskie od Karola Emanuela I za pośrednictwem jego ambasadora w Anglii, hrabiego Scarnafissiego. Opuścił Anglię pod koniec kwietnia lub na początku maja i przybył do Kolonii Wirginii wkrótce po Neptunie pod dowództwem kapitana Henry'ego Spelmana . Mówiono, że ich przybycie "przyniosło najgroźniejszą chorobę (zwaną krwawym strumieniem), która zainfekowała prawie całą kolonię. Choroba ta, pomimo wszystkich naszych wcześniejszych dolegliwości, nigdy wcześniej nie była wśród nas znana".. Pięć lat później do sądu admiralicji wpłynął pozew, w którym Edward Brewster i inni koloniści oskarżyli hrabiego Warwick o wyposażenie "Neptuna" i " Skarbnika " w broń i amunicję zamiast tak potrzebnego prowiantu i zapasów, np. rybołówstwa . rozwiązania , co im obiecano.

W połowie lipca 1619 roku on i John Jope z Białego Lwa schwytali portugalskiego handlarza niewolników Sao Joao Bautista przewożącego około 370 Angoli wziętych do niewoli podczas wojny portugalskiej w Luandzie . Dwaj korsarze przechwycili statek płynący w kierunku Veracruz i uciekli z co najmniej 200 niewolnikami. Elfrith zabrał większość z nich, ponieważ jego statek był większy, podczas gdy Jope zabrał mniej niż 30 mężczyzn i kobiet. Obaj udali się w stronę Kolonii Wirginii, znanej bezpiecznej przystani dla angielskich korsarzy pod rządami gubernatora Samuela Argalla, a Jope dotarł do kolonii cztery dni przed Elfrith i skutecznie sprzedał swój ładunek niewolników. Przybycie Elfritha było znacznie mniej przyjazne, gdy dowiedział się, że Karol Emmanuel I zawarł pokój z Hiszpanią (w ten sposób unieważniając jego zlecenie korsarskie) i że gubernatora Argalla zastąpił Edwyn Sandys (rywal hrabiego Warwick) i opuścił kolonię niemal tak samo jak zaraz po przybyciu. Zamiast tego wrócił na Bermudy, gdzie niewolnicy zostali skierowani do pracy w posiadłości jego pracodawcy, hrabiego Warwick

Jednak w następnym roku okresowo wracał do Wirginii podczas rejsów korsarskich przeciwko Hiszpanom. Działając na polecenie gubernatora Argalla, który mógł fałszywie przedstawić hrabiego Warwick, aby usprawiedliwić swoje działania, kontynuował napady na hiszpańską żeglugę. Nathaniel Butler , gubernator Bermudów i protegowany hrabiego Warwick, napisał do hrabiego, że gdy przybył na wyspę pod koniec tego roku, statek Elfritha był "w stanie niezdatnym do żeglugi, a wraz z nim wielu Murzynów" . Dalej stwierdził, że

Podczas wyprawy korsarskiej z kapitanem Sussexem Camockiem z kory Somer Ilands w 1625 r. Elfrith i Camock odkryli dwie wyspy u wybrzeży Nikaragui , obie oddalone od siebie o 50 mil. Camock pozostał z 30 swoimi ludźmi, aby zbadać jedną z wysp, San Andrés , podczas gdy Elfrith zabrał Warwicke z powrotem na Bermudy, przynosząc wieści o wyspie Providence . Gubernator Bell napisał w imieniu Elfrith do Sir Nathaniela Richa , biznesmena i kuzyna hrabiego Warwick, który przedstawił propozycję kolonizacji wyspy, zwracając uwagę na jej strategiczne położenie "leżące w sercu Indii i u ujścia Hiszpanów".. Chociaż oznaczało to również, że wyspa będzie przedmiotem ataków Hiszpanii, Bell zapewnił Richa, że po ufortyfikowaniu wyspa stanie się niezwyciężona i stanie się cenioną bazą dla korsarzy. Bell zwrócił również uwagę, że San Andreas, położone niżej i bardziej sprzyjające rolnictwu, nigdy nie mogłoby stać się "w połowie tak silne"

W tym samym roku udał się na nieautoryzowaną wyprawę do Ameryki Środkowej , gdzie zaatakował i zdobył hiszpańską fregatę w Cape Gracias a Dios, chociaż przed powrotem na wyspę Providence był zmuszony zostawić szalupę. Atak ten został uznany za akt piractwa, ponieważ nie miał Listu kaperskiego od Providence Island Company Incydent został również potępiony przez kolonistów, obawiając się, że kolonia może być postrzegana jako baza do korsarstwa, i napisali do przyjaciół i rodziny w Anglii, wierząc, że lekkomyślne zachowanie Elfritha zagraża kolonii. Najazd Elfritha nie tylko ujawnił Hiszpanom obecność kolonii, ale pozostawił ją otwartą na atak, zanim możliwe było zbudowanie odpowiednich fortyfikacji. Spekuluje się, że Elfrith mógł próbować celowo sprowokować Hiszpanów do ataku na kolonię, wierząc, że zlecenie korsarskie zostanie przyznane w celu odwetu. Później tego samego roku Elfrith gościł w kolonii holenderskiego korsarza Diego El Mulato, co jeszcze bardziej rozzłościło mieszkańców i dowódcę statku. Chociaż wróg Hiszpanów i znany oficer Pieta HeinaZapraszanie jakiegokolwiek korsarza do kolonii w celu obejrzenia jej umocnień uznano za niebezpieczne.

Próbując zawrzeć pokój z kompanią, dał im swój dziennik pokładowy , który zawierał skomplikowany rękopis opisujący linie brzegowe i kierunki żeglugi na Karaibach. Uważany przez współczesnych redaktorów i kartografów za "niezwykle dokładny" , Elfrith napisał, że zebrał te informacje podczas swoich wypraw eksploracyjnych i korsarskich na własny użytek i uważał, że powinien udostępnić je angielskim kapitanom, podobnie jak wielu innym "starożytnym marynarzom" który również wiedział, że te wykresy już nie istnieją i że "szkice i platy wykonane w Anglii były bardzo fałszywe" . Uwzględniono także szczegółowe informacje dotyczące podejść do Wybrzeża Mosquito i Zatoki Trujilo, a także samej wyspy Providence.

W 1632 roku on i Samuel Axe , drugi główny dowódca wojskowy, wdali się w kłótnię, w wyniku której Ax opuścił kolonię i dowódcę dowódcy. Spór między nimi powstał podczas pierwszych zbiorów pierwszej uprawy tytoniu na wyspie. PIC niejasno wspomniał o tym, że Elfrith, Axe i Bell otrzymali część za swoje wysiłki na rzecz założenia kolonii, a Elfrith i Axe kłócili się o swoje udziały. Obaj nie zgodzili się również co do strategicznej wartości Warwick Fort. Axe ostatecznie zdecydował się opuścić kolonię z powodu tego sporu.