Kolonizacja Ameryki - Duńska Kolonizacji Ameryki

Kolonializm europejski

Duńska Kolonizacji Ameryki

Dania i dawna unia realna Danii i Norwegii miały Imperium kolonialne od XVII do XX wieku, którego duże części znajdowały się w obu Amerykach

Dania i Norwegia w takiej czy innej formie również utrzymywały roszczenia do ziemi na Grenlandii od XIII wieku, ta pierwsza aż do XXI wieku.

Indie Zachodnie

Odkrywcy (głównie Norwedzy), naukowcy, kupcy (głównie Duńczycy) i osadnicy z Danii i Norwegii przejęli w posiadanie Duńskie Indie Zachodnie (dzisiejsze Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych) pod koniec XVII i na początku XVIII wieku.

Dania-Norwegia założyła kolonie na St. Thomas w 1665 i St. John w 1683 (chociaż kontrola nad tym ostatnim była przedmiotem sporu z Wielką Brytanią do 1718) i kupiła St. Croix od Francji w 1733. W XVIII wieku Wyspy Dziewicze na Morzu Karaibskim zostały podzielone na dwie jednostki terytorialne, jedną brytyjską , a drugą duńsko-norweską. Wyspy duńsko-norweskie były zarządzane przez Duńską Kompanię Zachodnioindyjską i Gwinejską do 1755 roku, kiedy wykupił je król duńsko-norweski. Po bitwie pod Lipskiem w 1813 r., Traktat w Kilonii podpisany 14 stycznia 1814 r., Fryderyk VIscedował Królestwo Norwegii na króla Szwecji. Pomimo tego, że Norwegia znajdowała się wówczas pod szwedzką koroną, niektórzy Norwegowie wciąż przybywali ze względu na powiązania rodzinne.

Trzcina cukrowa, produkowana przez niewolniczą siłę roboczą, napędzała gospodarkę wysp w XVIII i na początku XIX wieku.
Istniał trójstronny handel z duńskimi producentami kupującymi afrykańskich niewolników, którzy z kolei byli wymieniani na cukier z Indii Zachodnich przeznaczony dla Danii i Norwegii. Chociaż handel niewolnikami został zniesiony w 1803 r., Samo niewolnictwo zostało zniesione dopiero w 1848 r., Po kilku masowych ucieczkach niewolników na wolne wyspy brytyjskie i wynikającym z nich proteście niewolników.
Duńskie Wyspy Dziewicze były również wykorzystywane jako baza dla piratów

Brytyjczycy i Holenderscy osadnicy stali się największymi niewolniczymi grupami na wyspach.
Ich języki dominowały do ??tego stopnia, że rząd duński w 1839 roku zadeklarował, że dzieci niewolników muszą uczęszczać do szkoły w języku angielskim

Kolonia osiągnęła największą populację w latach 1840-50, po czym spowolnienie gospodarcze zwiększyło emigrację, a populacja spadła, trend ten utrzymywał się aż do zakupu wysp przez Stany Zjednoczone. W 1880 roku Duńskie Indie Zachodnie liczyły 34 000 mieszkańców.

W 1868 roku Dania głosowała za sprzedażą kolonii Stanom Zjednoczonym, ale ich oferta została odrzucona. W 1902 roku Dania odrzuciła amerykańską ofertę kupna. 31 marca 1917 r. Stany Zjednoczone ostatecznie kupiły wyspy, które od czasu zniesienia niewolnictwa przeżywały kryzys gospodarczy.

Grenlandia

Główne artykuły: Grenlandia i Historia Grenlandii
Zobacz także: nordycka kolonizacja obu Ameryk

Grenlandia, która została zasiedlona przez Normanów w latach 80. XX wieku
poddała się panowaniu norweskiemu w 1261 r .
Dania i Szwecja przystąpiły do unii kalmarskiej z Norwegią w 1397 r. pod rządami królowej Norwegii, a terytoria zamorskie Norwegii, w tym Grenlandia została później podporządkowana królowi w Kopenhadze. ^[3] Skandynawskie osadnictwo na Grenlandii z biegiem lat podupadło, a ostatnią pisemną wzmianką jest małżeństwo odnotowane w 1408 r., choć roszczenia Norwegów do tej ziemi pozostały. Po utworzeniu niepodległej Szwecji Norwegia i Dania zostały zreorganizowane w państwo znane obecnie jakoDania - Norwegia w latach 1536/1537 i nominalna norweska suwerenność nad Grenlandią została przejęta przez nową unię. Pomimo upadku europejskiego osadnictwa i utraty kontaktu, Dania-Norwegia nadal podtrzymywała swoje roszczenia do panowania nad Grenlandią.

W latach 1605-1607 król Danii i Norwegii Christian IV zlecił trzy wyprawy na Grenlandię . Wyprawy te miały na celu zlokalizowanie zaginionej nordyckiej osady wschodniej , a także przywrócenie duńskiej suwerenności nad Grenlandią. Wyprawy zakończyły się w dużej mierze niepowodzeniem, częściowo z powodu braku doświadczenia ich liderów z lodem arktycznym i trudnymi warunkami pogodowymi. Dodatkowo późniejsze ekspedycje poszukiwały wschodniego wybrzeża Grenlandii, które było wówczas prawie niedostępne ze względu na dryfujący na południe lód. ^[4] W latach 60. XVII wieku do herbu królewskiego dodano niedźwiedzia polarnego . Mniej więcej w tym samym czasie statki duńsko-norweskie, do których dołączyły statki z różnych innych krajów europejskich, zaczęły podróżować na Grenlandię, aby polować na wieloryby, chociaż nie podjęto żadnej formalnej rekolonizacji.

Mapa z 1747 r. Oparta na opisach Egede, zawierająca wiele błędów geograficznych typowych dla tamtych czasów

W 1721 roku norweski luterański minister Hans Egede i jego Bergen Greenland Company otrzymali od króla Fryderyka IV przywilej królewski, przyznający im szeroką władzę nad Grenlandią i zlecający im poszukiwanie starej kolonii nordyckiej i szerzenie reformacji wśród jej mieszkańców, którzy przypuszczalnie nadal być katolikiem lub powrócić do pogaństwa. Egede poprowadził trzy łodzie do rzeki Baala (współczesna Nuup Kangerlua) i wraz ze swoją rodziną i kilkudziesięcioma kolonistami założył Kolonię Nadziei na Kangeq . Nie znajdując ocalałych Norsów, rozpoczął misję wśród Eskimosówi ochrzcił pierwsze nawrócone dziecko w 1724 r. W międzyczasie jego osadników pustoszył szkorbut, a Holendrzy zaatakowali i spalili stację wielorybniczą wzniesioną na Nipisat . Firma Bergen zbankrutowała w 1727 roku. Król Fryderyk próbował zastąpić ją kolonią królewską, wysyłając majora Clausa Paarssa oraz kilkudziesięciu żołnierzy i skazańców do wzniesienia fortecy dla kolonii w 1728 roku, ale ta nowa osada Dobrej Nadziei ( Godthaab ) nie powiodła się z powodu do buntu i szkorbutu, a orszak został odwołany w 1730 r.

Trzej morawscy misjonarze pod wodzą Matthiasa Stacha przybyli w 1733 roku i założyli pierwszą z serii stacji misyjnych w Neu-Herrnhut (które później przekształciło się w nowoczesną stolicę Nuuk ), ale powracające dziecko Eskimosów przywiozło z Danii ospę i dużą część rodzima ludność zmarła w ciągu następnych kilku lat. Śmierć żony Egede skłoniła go do powrotu do Danii, a kierownictwo nad osadą pozostawił jego syn Paul . Duński kupiec Jacob Severin otrzymał władzę nad kolonią od 1734 do 1740 roku, która została przedłużona do 1749 roku, przy wsparciu królewskiego mecenatu i morawskiego sponsorowania niektórych działań misyjnych Egede. Jego następcą został oGeneral Trade Company ( Det almindelige Handelskompagni ). Obaj otrzymali uzbrojone statki i pełne monopole na handel wokół swoich osad, aby zapobiec bankructwu przedsiębiorstwa przez lepiej uzbrojone, tańsze i lepszej jakości holenderskie towary.

Zasięgowy charakter ich monopoli skłonił ich do zakładania nowych osad: Christianshaab (1734), Jakobshavn (1741), Frederikshaab (1742), Claushavn (1752), Fiskenasset (1754), Ritenbenck i Egedesminde oraz Sukkertoppen (1755), Holsteinsborg (1756), Umanak (1758),Upernavik (1771), Godhavn (1773) i Julianehaab (1774). GTC upadło w 1774 roku i zostało zastąpione przez Królewski Departament Handlu Grenlandii ( Kongelige Gronlandske Handel , KGH), który uznał, że wyspa nie posiada ani żyznych gruntów rolnych, ani łatwo dostępnych bogactw mineralnych, a dochód będzie zależny od handlu wielorybami i polowaniami na foki z rodzimymi Eskimosami. Wczesna próba obsadzenia zarządzanej przez rząd skandynawskiej floty wielorybniczej została przerwana, a zamiast tego instrukcja KGH z 1782 r. Zakazała dalszych prób urbanizacji Eskimosów lub zmiany ich tradycyjnego stylu życia poprzez lepsze możliwości zatrudnienia lub sprzedaż artykułów luksusowych. ^[2]Jednym ze skutków było to, że budowa nowych osad została skutecznie zawieszona po Nennortalik (1797) na sto lat, aż do założenia Amassalik na wschodnim brzegu w 1894 roku. Instrukcje z 1782 r. Ustanowiły również oddzielne rady zarządzające dla północnej i południowej Grenlandii

Posiadłości Danii i Norwegii c. 1800

Duńska interwencja w imieniu Francji podczas wojen napoleońskich zakończyła się zerwaniem Danii i Norwegii na mocy traktatu z Kilonii z 1814 r. , Który przyznał Szwecji kontynentalną Norwegię , ale zachował byłe kolonie norweskie pod koroną duńską. Wielokrotne śledztwa w sprawie handlu grenlandzkiego i koniec absolutyzmu w Danii nie oznaczały końca monopoli KGH. ^[2] W 1857 r. administratorzy utworzyli parsissaets , lokalne rady działające w Kalaallisut z niewielką kontrolą nad decyzjami dotyczącymi wydatków na każdej stacji.
W 1912 roku niepodległość Royal Greenland dobiegła końca, a jego działalność została przeniesiona do Ministerstwo Spraw Wewnętrznych