  
   |
|
|
I M P E R I A I
K O L O N I E
Zobacz też : |
Imperia ogólnie | Starożytne | Średniowieczne | Nowożytne |
Kolonializm europejski | Imperia
kolonialne | Imperia
afrykańskie | |
Kolonializm
europejski Europejska Kolonizacja obu Ameryk Francuska Kolonizacja Ameryki Zobacz także: Francuska kolonia Darién (1670-1760), Francuskie konflikty kolonialne
Francja rozpoczęła kolonizację obu Ameryk w XVI wieku i kontynuowała ją przez następne stulecia, ustanawiając Francuskie Imperium kolonialne na półkuli zachodniej Francja
założyła kolonie w większości wschodniej części
Ameryki Północnej, na kilku wyspach karaibskich iw
Ameryce Południowej. Pierwsze Francuskie imperium kolonialne rozciągało się na ponad 10 000 000 km 2 (3 900 000 2) w szczytowym momencie w 1710 r., które było drugim co do wielkości imperium kolonialnym na świecie, po Imperium Hiszpańskim Podczas kolonizacji Nowego Świata Francuzi założyli forty i osady, które stały się takimi miastami jak Quebec, Trois-Rivieres i Montreal w Kanadzie; Detroit, Green Bay, St. Louis, Cape Girardeau, Mobile, Biloxi, Baton Rouge i Nowy Orlean w Stanach Zjednoczonych; i Port-au-Prince, Cap-Haitien (założony jako Cap-Français) na Haiti, Cayenne w Gujanie Francuskiej i Sao Luís (założona jako Saint-Louis de Maragnan) w Brazylii. Ameryka PółnocnatłoFrancuzi
Francuzi po raz pierwszy przybyli do Nowego Świata jako
podróżnicy szukający drogi do Oceanu Spokojnego i
bogactwa. KolonizacjaGłówny artykuł: Nowa Francja
W 1534 r. Franciszek I, król Francji, wysłał Jacquesa Cartiera w pierwszą z trzech wypraw w celu zbadania wybrzeża Nowej Fundlandii i rzeki Świętego Wawrzyńca . Założył Nową Francję, stawiając krzyż na brzegu półwyspu Gaspé . Francuzi następnie próbowali założyć kilka kolonii w całej Ameryce Północnej, które zawiodły z powodu pogody, chorób lub konfliktu z innymi mocarstwami europejskimi. Cartier próbował stworzyć pierwszą stałą europejską osadę w Ameryce Północnej w Cap-Rouge (Quebec City) w 1541 roku z 400 osadnikami, ale osada została opuszczona w następnym roku po złej pogodzie i atakach rdzennych Amerykanów w okolicy. Pozostała niewielka grupa żołnierzy francuskichParris Island w Południowej Karolinie w 1562 roku, aby zbudować Charlesfort , ale opuścił je po roku, kiedy nie zostały one uzupełnione przez Francję. Fort Caroline założony w obecnym Jacksonville na Florydzie w 1564 roku przetrwał zaledwie rok, zanim został zniszczony przez Hiszpanów z St. Augustine . Próba osiedlenia skazańców na wyspie Sable w pobliżu Nowej Szkocji w 1598 r. Po krótkim czasie zakończyła się niepowodzeniem. W 1599 roku w Tadoussac (dzisiejszy Quebec ) powstała szesnastoosobowa faktoria handlowa , z której pierwszą zimę przeżyło tylko pięciu mężczyzn. W 1604 [4] Pierre Du Gua de Monts i Samuel de Champlainzałożył krótkotrwałą francuską kolonię, pierwszą w Acadii , na wyspie Saint Croix , obecnie części stanu Maine , która była bardzo nękana chorobami, być może szkorbutem. W następnym roku osada została przeniesiona do Port Royal , znajdującego się w dzisiejszej Nowej Szkocji . Samuel de Champlain założył Quebec (1608) i zbadał Wielkie Jeziora . W 1634 roku Jean Nicolet założył La Baye des Puants (dzisiejsza Green Bay ), która jest jedną z najstarszych stałych osad europejskich w Ameryce. W 1634 r. Pan de Laviolette założył Trois-Rivieres. W 1642 roku Paul de Chomedey, Sieur de Maisonneuve , założył Fort Ville-Marie , który jest obecnie znany jako Montreal . Louis Jolliet i Jacques Marquette założyli Sault Sainte Marie (1668) i Saint Ignace (1671) i zbadaliRzeka Missisipi . Pod koniec XVII wieku René-Robert Cavelier, Sieur de La Salle założył sieć fortów rozciągających się od Zatoki Meksykańskiej do Wielkich Jezior i Rzeki Świętego Wawrzyńca . Fort Saint Louis został założony w Teksasie w 1685 roku, ale zniknął w 1688 roku. Antoine de la Mothe Cadillac założył Fort Pontchartrain du Détroit (dzisiejsze Detroit ) w 1701 roku, a Jean-Baptiste Le Moyne, Sieur de Bienville założył La Nouvelle Orleans ( New Orlean ) w 1718 roku. Pierre Le Moyne d'Iberville założył Baton Rougew 1719 r. [5] Europejska osada Mobile w stanie Alabama rozpoczęła się od francuskich kolonistów, którzy w 1702 roku zbudowali Fort Louis de la Louisiane , w Twenty-7 Mile Bluff nad rzeką Mobile , jako pierwszą stolicę francuskiej kolonii La Louisiane . Została założona przez francusko-kanadyjskich braci Pierre Le Moyne d'Iberville i Jean-Baptiste Le Moyne, Sieur de Bienville , w celu ustanowienia kontroli nad roszczeniami Francji do La Louisiane . Bienville został mianowany królewskim gubernatorem francuskiej Luizjany w 1701 roku. Parafia rzymskokatolicka Mobile została założona 20 lipca 1703 roku przezJean-Baptiste de la Croix de Chevrieres de Saint-Vallier , biskup Quebecu . [6] Parafia była pierwszą francusko-katolicką parafią założoną na wybrzeżu Zatoki Meksykańskiej w Stanach Zjednoczonych . [6] W 1704 roku statek Pélican dostarczył do kolonii 23 Francuzki; Pasażerowie zachorowali na żółtą febrę na przystanku w Hawanie Chociaż większość " dziewcząt z Pélican " wyzdrowiała, wielu kolonistów i sąsiednich rdzennych Amerykanów z kolei zachorowało na tę chorobę i wielu zmarło. [7] Ten wczesny okres był również okazją do sprowadzenia pierwszych afrykańskich niewolników , przetransportowanych na pokładzie francuskiego statku zaopatrzeniowego z Francuskiej Kolonii Saint-Domingue (1625-1809) na Karaibach , gdzie byli po raz pierwszy przetrzymywani. [7]Populacja kolonii wahała się w ciągu następnych kilku lat, wzrastając do 279 osób w 1708 r., Ale zmniejszając się do 178 osób dwa lata później z powodu chorób. [6] Te dodatkowe ogniska chorób i seria powodzi spowodowały, że Bienville nakazał przeniesienie osady w 1711 r. Kilka mil w dół rzeki do jej obecnego położenia u zbiegu rzeki Mobile i zatoki Mobile . [8] W tym czasie w nowym miejscu zbudowano nowy ziemny i palisadowy Fort Louis. [9] W 1712 r., kiedy Antoine Crozat został wyznaczony do przejęcia administracji kolonii, jej populacja osiągnęła 400 osób. Stolica La Louisiane została przeniesiona w 1720 roku do Biloxi [9] , pozostawiając Mobile jako regionalne centrum wojskowe i handlowe. W 1723 roku rozpoczęto budowę nowego ceglanego fortu na kamiennym fundamencie [9] i przemianowano go na Fort Condé na cześć księcia Burbonów Ludwika Henryka . [10] W 1763 r. podpisano traktat paryski , kończący wojnę siedmioletnią , którą wygrała Wielka Brytania, pokonując Francję. Na mocy tego traktatu Francja scedowała swoje terytoria na wschód od rzeki Mississippi na rzecz Wielkiej Brytanii. Obszar ten stał się częścią rozszerzonej brytyjskiej kolonii Zachodniej Florydy . [11] Brytyjczycy zmienili nazwę Fort Condé na Fort Charlotte , na cześć królowej Charlotte . [12] Francuzi byli chętni do odkrywania Ameryki Północnej, ale Nowa Francja pozostała w dużej mierze bezludna. Ze względu na brak kobiet częste były małżeństwa mieszane między Francuzami i Indianami, co dało początek ludowi Métis . Stosunki między Francuzami a Indianami były zazwyczaj pokojowe. Jak stwierdził XIX-wieczny historyk Francis Parkman Aby zwiększyć populację francuską, kardynał Richelieu wydał akt stwierdzający, że Indianie nawróceni na katolicyzm byli uważani za "naturalnych Francuzów" na mocy rozporządzenia z 1627 r .: Ludwik
XIV próbował również zwiększyć populację,
wysyłając około 800 młodych kobiet, zwanych "Córkami
Króla". Zobacz także: sojusz francusko-indiański Francuska Floryda
W 1562 roku Karol IX pod dowództwem admirała Gasparda de Coligny wysłał Jeana Ribaulta i grupę osadników hugenotów z próbą skolonizowania wybrzeża Atlantyku i założenia kolonii na terytorium, które przyjęło nazwę francuskiej Florydy . Odkryli cieśninę i wyspę Port Royal, którą nazwano Parris Island w Południowej Karolinie , na której zbudował fort o nazwie Charlesfort . Grupa kierowana przez René Goulaine de Laudonniere przeniosła się na południe, gdzie 22 czerwca 1564 roku założyła Fort Caroline nad rzeką Saint John's na Florydzie . To zirytowało Hiszpanów, którzy zajęli Florydę i sprzeciwiali się protestanckim osadnikom z powodów religijnych. W 1565 roku Pedro Menéndez de Avilés poprowadził grupę Hiszpanów i założył Saint Augustine, 60 kilometrów na południe od Fort Caroline. Obawiając się hiszpańskiego ataku, Ribault planował przenieść kolonię, ale burza nagle zniszczyła jego flotę. 20 września 1565 roku Hiszpanie pod dowództwem Menéndeza de Avilés zaatakowali i dokonali masakry wszystkich mieszkańców Fort Caroline, w tym Jeana Ribaulta. Kanada i Acadia
Francuskie zainteresowanie Kanadą koncentrowało się najpierw na połowach na Wielkich Brzegach Nowej Fundlandii. Jednak na początku XVII wieku Francja bardziej interesowała się futrami z Ameryki Północnej. Punkt handlu futrami w Tadoussac został założony w 1600 roku. Cztery lata później Champlain odbył swoją pierwszą podróż do Kanady z misją handlową dotyczącą futer. Chociaż nie miał formalnego mandatu na tę wyprawę, naszkicował mapę rzeki św. Wawrzyńca i na piśmie, po powrocie do Francji, raport zatytułowany Savages [18] (relacja z jego pobytu w plemieniu Montagnais w pobliżu Tadoussac) . Champlain musiał zgłosić swoje odkrycia Henrykowi IV . Wiosną 1604 brał udział w kolejnej wyprawie do Nowej Francji, którą prowadził Pierre Du Gua de Monts . Pomogło to w założeniu osady na wyspie Saint Croix , pierwszej francuskiej osady w Nowym Świecie, która miała zostać opuszczona następnej zimy. Następnie wyprawa założyła kolonię Port-Royal . W 1608 Champlain założył fabrykę futer, która stała się miastem Quebec , stolicą Nowej Francji. W Quebecu Champlain zawarł sojusze między Francją a Huronami i Ottawą przeciwko ich tradycyjnym wrogom, Irokezom . Następnie Champlain i inni francuscy podróżnicy kontynuowali eksplorację Ameryki Północnej z kajakami wykonanymi z kory brzozowej , aby szybko poruszać się po Wielkich Jeziorach i ich dopływach. W 1634 r. Normandzki odkrywca Jean Nicolet skierował swoje poszukiwania na zachód, do Wisconsin. Po kapitulacji Quebecu przez braci Kirke , Brytyjczycy okupowali miasto Quebec i Kanadę od 1629 do 1632 roku. Samuel de Champlain został wzięty do niewoli, co poskutkowało bankructwem Towarzystwa Stu Wspólników . Po traktacie z Saint-Germain-en-Laye Francja przejęła kolonię w 1632 r. Miasto Trois-Rivieres zostało założone w 1634 r. W 1642 r. Angevin Jérôme le Royer de la Dauversiere założył Ville-Marie (później Montreal), który był wówczas fortem jako obrona przed atakami Irokezów (pierwsza wielka wojna Irokezów trwała od 1642 do 1667).
Pomimo tej szybkiej ekspansji kolonia rozwijała się bardzo powoli. Wojny i choroby Irokezów były głównymi przyczynami śmierci w kolonii francuskiej. W 1663 r., kiedy Ludwik XIV zapewnił rząd królewski , ludność Nowej Francji liczyła zaledwie 2500 mieszkańców Europy. W tym samym roku, aby zwiększyć populację, Ludwik XIV wysłał od 800 do 900 " córek króla ", aby zostały żonami francuskich osadników. Populacja Nowej Francji osiągnęła następnie 7 000 w 1674 i 15 000 w 1689. [20] [21] Od 1689 do 1713 francuscy osadnicy stanęli w obliczu niemal nieustannej wojny podczas wojen francuskich i indyjskich . Od 1689 do 1697 roku walczyli z Brytyjczykami w wojnie dziewięcioletniej . Wojna z Irokezami trwała nawet po traktacie z Rijswijk do 1701 roku, kiedy to obie strony zgodziły się na pokój. Następnie wojna z Anglikami wzięła górę w wojnie o sukcesję hiszpańską . W latach 1690 i 1711 miasto Quebec skutecznie oparło się atakom floty angielskiej, a następnie armii brytyjskiej. Mimo to Brytyjczycy wykorzystali drugą wojnę. Wraz z podpisaniem traktatu w Utrechcie w 1713 r. Francja przekazała Wielkiej Brytanii Acadia (zamieszkaną przez 1700 osób), Nową Fundlandię iZatoka Hudsona . Pod Suwerenną Radą populacja kolonii rosła szybciej. Jednak wzrost populacji był znacznie niższy niż w brytyjskich trzynastu koloniach na południu. W połowie XVIII wieku Nowa Francja liczyła 60 000 ludzi, podczas gdy kolonie brytyjskie liczyły ponad milion mieszkańców. To postawiło kolonię w bardzo niekorzystnej sytuacji militarnej w stosunku do Brytyjczyków. Wojna między koloniami została wznowiona w 1744 r., Trwając do 1748 r. Ostateczna i decydująca wojna rozpoczęła się w 1754 r. Kanadyjczykom i Francuzom pomagały liczne sojusze z rdzennymi Amerykanami, ale zwykle mieli przewagę liczebną na polu bitwy. Luizjana
17
maja 1673 roku odkrywcy Louis
Jolliet i Jacques
Marquette rozpoczęli badanie rzeki Mississippi,
znanej Siuksom, podobnie jak Tongo,
lub mieszkańcom Miami-Illinois
jako missisipioui (wielka rzeka) W 1682 roku Normand Cavelier de la Salle i Włoch Henri de Tonti spłynęli Mississippi do jej Delty. Wyruszyli z Fort Crevecoeur nad rzeką Illinois wraz z 23 Francuzami i 18 rdzennymi Amerykanami. W kwietniu 1682 roku dotarli do ujścia Mississippi; postawili krzyż i kolumnę z herbami króla Francji. W 1686 roku de Tonti pozostawił 6 mężczyzn w pobliżu wioski Quapaw Osotouy, tworząc osadę Arkansas Post. De Tonti's Arkansas Post byłaby pierwszą europejską osadą w dolinie rzeki Lower Mississippi. La Salle wrócił do Francji i pozyskał Sekretarza Stanu Marynarki Wojennej, aby powierzył mu dowództwo nad Luizjaną . Wierzył, że jest bliskoNowej Hiszpanii , rysując mapę, na której Mississippi wydawała się znacznie dalej na zachód niż jej rzeczywiste tempo. Zorganizował wyprawę morską z czterema statkami i 320 emigrantami, ale zakończyła się ona katastrofą, gdy nie udało mu się znaleźć delty Mississippi i zginął w 1687 r. [24] W 1698 roku Pierre LeMoyne d'Iberville opuścił La Rochelle i zbadał okolice ujścia Mississippi. Zatrzymał się między Isle-aux-Chats (obecnie Cat Island) a Isle Surgeres (przemianowaną na Isle-aux-Vascular lub Ship Island) 13 lutego 1699 r . Bienville do Biloxi . Zbudował niepewny fort, zwany "Maurepas" (później "Old Biloxi") przed powrotem do Francji. Wrócił dwukrotnie w Zatoce Meksykańskiej i założył fort w Mobile w 1702 roku. Od 1699 do 1702 roku Pierre Le Moyne d'Iberville był gubernatorem Luizjany. Jego brat zastąpił go na tym stanowisku od 1702 do 1713. Ponownie był gubernatorem od 1716 do 1724 i ponownie od 1733 do 1743. W 1718 roku Jean-Baptiste Le Moyne de Bienville dowodził francuską wyprawą w Luizjanie. Założył miasto Nowy Orlean w hołdzie regentowi , księciu Orleanu . Architekt Adrian de Pauger narysował prostopadłą płaszczyznę Starego Rynku Imigracja z Luizjany
W 1718 roku w Luizjanie było tylko 700 Europejczyków. Firma Mississippi zorganizowała statki, które przywiozły 800 kolejnych, które wylądowały w Luizjanie w 1718 r., Podwajając populację Europy. John Law zachęcał Niemców , zwłaszcza Niemców z regionu Alzacji , którzy niedawno znaleźli się pod panowaniem francuskim , oraz Szwajcarów do emigracji. Więźniowie zostali uwolnieni w Paryżu we wrześniu 1719 r. Pod warunkiem, że poślubią prostytutki i pojadą z nimi do Luizjany. Świeżo poślubione pary zostały połączone łańcuchami i przewiezione do portu zaokrętowania. W maju 1720 r., po skargach Kompanii Mississippi i koncesjonariuszy na tę klasę francuskich imigrantów, rząd francuski zakazał takich deportacji. Jednak w 1721 r. nastąpiła trzecia wysyłka więźniów. [25] Firma Mississippi zorganizowała w 1721 roku setki (nie tysiące) niemieckich imigrantów, którzy przenieśli się statkami do Luizjany. Charles Frederick d'Arensbourg był przywódcą osady zwanej Niemieckim Wybrzeżem . Pod koniec 1720 roku firma Mississippi upadła. Później więcej Niemców wyemigrowało do Luizjany w latach pięćdziesiątych i siedemdziesiątych XVIII wieku. RozwiązanieOstatnia wojna francusko-indyjska doprowadziła do rozpadu Nowej Francji , z Kanadą do Wielkiej Brytanii i Luizjaną do Hiszpanii , choć w większości nieobecna. Potomkowie francuskich kolonistów lub "Canadiens", którzy osiedlili się w Dolinie Ohio , wyemigrowali na terytorium Hiszpanii na zachód od Mississippi i odegrali kluczową rolę w popychaniu dalej na zachód w kierunku Pacyfiku dzięki dłuższemu doświadczeniu nowego kontynentu i jego rdzennych mieszkańców. Tylko wyspy Saint-Pierre-et-Miquelon są nadal w rękach francuskich. W 1802 roku Hiszpania zwróciła Luizjanę Francji, ale Napoleon sprzedał ją Stanom Zjednoczonym w 1803 roku. Francuzi i ich potomkowie pozostawili po sobie wiele toponimów ( Illinois , Vermont , Bayous ...) i etnonimów ( Sioux , Coeur d'Alene , Nez Percé ). ..) w Ameryce Północnej wraz z bogatą i złożoną historią, a także dumnymi potomkami daleko poza oryginalnymi centrami Quebecu i Acadii Indie ZachodnieDalsze informacje: Francuskie Indie Zachodnie Duża francuska osada leżała na wyspie Hispaniola,
gdzie w 1664 roku Francja założyła Francuską Kolonię Saint-Domingue (1625-1809)w
zachodniej części wyspy. W
XVII i XVIII wieku Francja w różnych okresach
rządziła większością Małych
Antyli . O kontrolę nad wieloma z tych wysp toczyły się spory między Francuzami, Brytyjczykami i Holendrami; w przypadku św. Marcina wyspa została podzielona na dwie części, co utrzymuje się do dziś.Wielka Brytania zdobyła część francuskich wysp podczas wojny siedmioletniej [29] i wojen napoleońskich . Po tym ostatnim konflikcie Francja zachowała kontrolę nad Gwadelupą , Martyniką , Marie-Galante , St. Barthélemy i jej częścią St. Martin ; wszystkie pozostają dziś częścią Francji. Gwadelupa (w tym Marie-Galante i inne pobliskie wyspy) i Martynika są departamentami zamorskimi Francji, podczas gdy St. Barthélemy i St. Martin stały się zamorskimi zbiorowościami Francji w 2007 roku. Ameryka PołudniowaBrazyliaFrance Antarctique (wcześniej pisane również jako France antartique) była francuską kolonią na południe od równika , w Rio de Janeiro , w Brazylii , która istniała w latach 1555-1567 i kontrolowała wybrzeże od Rio de Janeiro do Cabo Frio . Kolonia szybko stała się rajem dla hugenotów i została ostatecznie zniszczona przez Portugalczyków w 1567 r. 1 listopada 1555 r. francuski wiceadmirał Nicolas Durand de Villegaignon (1510-1575), katolicki rycerz Zakonu Maltańskiego , który później pomógł hugenotom znaleźć schronienie przed prześladowaniami, poprowadził małą flotę złożoną z dwóch statków i 600 żołnierzy i kolonistów oraz zajął małą wyspęSerigipe w zatoce Guanabara , naprzeciw dzisiejszego Rio de Janeiro, gdzie zbudowali fort o nazwie Fort Coligny. Fort został nazwany na cześć Gasparda de Coligny (wówczas katolickiego męża stanu, który około rok później został hugenotem), admirała, który wspierał wyprawę i wykorzystywał kolonię do ochrony swoich współwyznawców. Wciąż w dużej mierze niezagospodarowanej wiosce na kontynencie Villegaignon nadał nazwę Henriville na cześć Henryka II , króla Francji , który również wiedział o wyprawie i ją zatwierdził oraz zapewnił flotę na tę wyprawę. Villegaignon zabezpieczył swoją pozycję, zawierając sojusz z Tamoio i TupinambáIndianie z regionu, którzy walczyli z Portugalczykami. 1557 Przybycie kalwinistówNiekwestionowany przez Portugalczyków, którzy początkowo nie zwracali uwagi na jego lądowanie, Villegaignon próbował rozszerzyć kolonię, wzywając więcej kolonistów w 1556 r. Wysłał jeden ze swoich statków, Grande Roberge , do Honfleur, któremu powierzono listy do króla Henryka II, Gaspard de Coligny i według niektórych relacji przywódca protestancki Jan Kalwin. Po wysłaniu jednego statku do Francji z prośbą o dodatkowe wsparcie, trzy statki zostały sfinansowane i przygotowane przez króla Francji i przekazane pod dowództwo Sieur De Bois le Comte, siostrzeńca Villegagnon. Dołączyło do nich 14 kalwinistów z Genewy, na czele z Philippe de Corguilleray, w tym teologowie Pierre Richier i Guillaume Chartrier. Wśród nowych kolonistów, liczących około 300 osób, znalazło się 5 młodych kobiet do poślubienia, 10 chłopców do wyszkolenia tłumaczy, a także 14 kalwinistów wysłanych przez Kalwina, a także Jean de Léry, który później spisał relację z kolonii. Przybyli w marcu 1557 r. Flota pomocy składała się z:
Powstały spory doktrynalne między Villegagnon a kalwinistami, zwłaszcza w odniesieniu do Eucharystii, w wyniku czego w październiku 1557 kalwiniści zostali wygnani z wyspy Coligny. Osiedlili się wśród Tupinamba do stycznia 1558 r., Kiedy niektórym z nich udało się wrócić statkiem do Francji wraz z Jeanem de Léry, a pięciu innych zdecydowało się na powrót na wyspę Coligny, gdzie trzech z nich zostało utopionych przez Villegagnon za odmowę wyrzeczenia się. Portugalska interwencjaW
1560 r. Mem de Sá, nowy generalny gubernator Brazylii,
otrzymał od rządu portugalskiego rozkaz wypędzenia
Francuzów. Z flotą 26 okrętów wojennych i 2000
żołnierzy 15 marca 1560 roku zaatakował i zniszczył
Fort Coligny w ciągu trzech dni, ale nie był w stanie
odeprzeć ich mieszkańców i obrońców, ponieważ
uciekli na stały ląd z pomocą rdzennych
Brazylijczyków, gdzie nadal mieszkali i pracowali. Admirał
Villegaignon wrócił do Francji w 1558 r., Zniesmaczony
napięciem religijnym panującym między francuskimi
protestantami a katolikami, którzy przybyli również z
drugą grupą (patrz Francuskie wojny religijne ). Namówiony
przez dwóch wpływowych księży jezuitów, którzy
przybyli do Brazylii z Mem de Sá, José de Anchieta i
Manuel da Nóbrega i którzy odegrali dużą rolę w
pacyfikacji Tamoios, Mem de Sá nakazał swojemu
siostrzeńcowi: Estácio de Sá, aby zebrać nową
siłę ataku. Estácio de Sá założył miasto Rio de
Janeiro 1 marca 1565 roku i walczył z Francuzami przez
kolejne dwa lata. Równikowa FrancjaRównikowaa
Francja to współczesna nazwa nadana wysiłkom
kolonizacyjnym Francji w XVII wieku w Ameryce
Południowej, wokół linii równika, zanim
"tropikalny" w pełni zyskał swoje
współczesne znaczenie: równonocny oznacza po łacinie
"równych nocy", tj. na równiku, gdzie
długość dnia i nocy jest prawie taka sama przez cały
rok. Francuskie imperium kolonialne w Nowym Świecie
obejmowało również Nową Francję (Nouvelle France) w
Ameryce Północnej, szczególnie w dzisiejszej prowincji
Quebec w Kanadzie, i przez bardzo krótki okres (12 lat)
także antarktyczną Francję (France Antarctique, w
francuski), w dzisiejszym Rio de Janeiro w Brazylii. Historia Francji Równikowej
France
équinoxiale rozpoczęła się w 1612 r., Kiedy francuska
wyprawa wyruszyła z Cancale w Bretanii we Francji pod
dowództwem Daniela de la Touche, Seigneur de la
Ravardiere i François de Razilly, admirała. Niosąc 500
kolonistów, przybył na północne wybrzeże
dzisiejszego brazylijskiego stanu Maranhao
Kolonia
nie przetrwała długo. W ten sposób powtórzyła się katastrofa przepisana kolonistom z France Antarctique w 1567 r. Kilka lat później, w 1620 r., przybyli liczni koloniści portugalscy i brazylijscy, a Sao Luís zaczęło się rozwijać, a gospodarka opierała się głównie na trzcinie cukrowej i niewolnictwie. Francuscy
kupcy i koloniści ponownie próbowali osiedlić France
Équinoxiale dalej na północ, na terenie dzisiejszej
Gujany Francuskiej, w 1626, 1635 (kiedy założono
stolicę Cayenne) i 1643. Dwukrotnie założono Compagnie
de la France équinoxiale w 1643 i 1645, ale oba upadły
w wyniku nieszczęścia i złego zarządzania. Dopiero po
1674 r., kiedy kolonia przeszła pod bezpośrednią
kontrolę korony francuskiej i objął urząd kompetentny
gubernator, France Équinoxiale stało się
rzeczywistością. Gujana
Francuska została po raz pierwszy zasiedlona przez
Francuzów w 1604 roku, chociaż jej najwcześniejsze
osady zostały porzucone w obliczu działań wojennych ze
strony Indian i chorób tropikalnych.
|
||||||||
