![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
IMPERIA I KOLONIE
| Starożytne | Średniowieczne | Nowożytne |
Kolonializm
i Imperializm | Kolonializm
europejski | Imperia
kolonialne | Imperia
afrykańskie | Thalassokracja | Szlaki handlowe | Historia
Ekonomiczna |
Faktoria |
Kolonializm Europejski
w tym: | Kolonizacja Ameryk | Kolonizacja Afryki | Kolonizacja Azji | Kolonizacja Azji Południowo-Wschodniej | Kolonizacja Australii i Oceanii |
Eksploracja
morska | Wiek odkryć | Kompanie handlowe | Handel Kompanii Indii Wschodnich | Gubernatorzy
i administratorzy kolonialni |
Eksploracja
morska
Zobacz : |
Statek | Żaglowiec | Żagiel
(Sail) | Ożaglowanie (Rig) | Otaklowanie
(Sail Plan) | Omasztowanie [Drzewca] (Spar) | Olinowanie
(Rigging) | Okręt wojenny | Okręt
liniowy | Taktyka walki
okrętów żaglowych | Bitwa w linii | Wojna
morska | Historia
nawigacji | Statki
pirackie | Mapy | Szanty morskie |
(Porównaj : |
Handel na Oceanie Indyjskim |
Morski Szlak Jedwabny | Trójstronny szlak handlowy i
jego Środkowe przejście | Handel Niewolnikami | Szlak
przylądkowy | Handel przyprawami | Szlak Brouwer | Handel
Kompanii Indii Wschodnich)
Oraz: FLOTY
SKARBÓW | PIENIĄDZE PIRATÓW | WRAKI STATKÓW |
Zobacz też tematy powiązane :
Historia morska, Wiek odkryć, Nawigacja, Historia
nawigacji
Eksploracja morska Historia eksploracji morskiej to nauka o ludzkich interakcjach i aktywności na morzu. Obejmuje
szeroki tematyczny element historii, który często
wykorzystuje podejście globalne, chociaż nadal
dominują historie narodowe i regionalne.
Historia morska to szeroki nadrzędny temat, który obejmuje rybołówstwo , wielorybnictwo , międzynarodowe prawo morskie , historię marynarki wojennej , historię statków , projektowanie statków, budowę statków , historię nawigacji , historię różnych nauk związanych z morzem ( oceanografia , kartografia , hydrografia) itp.), eksploracja morza, gospodarka morska i handel, żegluga , żeglarstwo , kurorty nadmorskie , historia latarni morskichi pomoce nawigacyjne, motywy morskie w literaturze, motywy morskie w sztuce, historia społeczna marynarzy i pasażerów oraz społeczności związane z morzem. [2] Istnieje wiele podejść do tej dziedziny, czasem podzielonych na dwie szerokie kategorie: tradycjonaliści, którzy starają się zaangażować niewielką grupę innych naukowców, oraz utylitaryści, którzy starają się wpływać na decydentów i szerszą publiczność. HistoriografiaHistorycy z wielu krajów publikowali monografie, artykuły popularne i naukowe oraz zbiory zasobów archiwalnych. Wiodącym czasopismem jest International Journal of Maritime History , w pełni recenzowane czasopismo naukowe publikowane dwa razy w roku przez International Maritime Economic History Association. Z siedzibą w Kanadzie i międzynarodowym zespołem redakcyjnym, bada morski wymiar historii gospodarczej, społecznej, kulturowej i środowiskowej. [4] Szeroki przegląd można znaleźć w czterotomowej encyklopedii pod redakcją Johna B. Hattendorfa , Oxford Encyclopedia of Maritime History (Oxford, 2007). Zawiera ponad 900 artykułów autorstwa 400 uczonych i obejmuje 2900 stron. [5] Inne główne źródła referencyjne to Spencer Tucker, red., Naval Warfare: An International Encyclopedia (3 vol. ABC-CLIO, 2002) z 1500 artykułami w 1231, strony oraz ICB Dear i Peter Kemp, red., Oxford Companion to Ships and the Sea (wyd. 2 2005) z 2600 artykułami na 688 stronach. Zazwyczaj badania żeglugi handlowej i marynarki wojennej są postrzegane jako odrębne dziedziny. Śródlądowe drogi wodne są zaliczane do "historii morskiej", zwłaszcza morza śródlądowe, takie jak Wielkie Jeziora Ameryki Północnej , oraz główne żeglowne rzeki i kanały na całym świecie. Jedno podejście do pisania historii morskiej zostało nazwane "liczeniem nitów" ze względu na skupienie się na najdrobniejszych szczegółach statku. Ale rewizjonistyczni uczeni tworzą nowe zwroty w badaniach nad historią morską. Obejmuje to zwrot po latach 80. w kierunku badań nad użytkownikami statków (co obejmuje socjologię, geografię kulturową, gender studies i studia narracyjne); [7] i po roku 2000 zwracają się ku postrzeganiu podróży morskich jako części szerszej historii transportu i mobilności. Ten ruch jest czasami kojarzony z badaniami Marcusa Redikera i Czarnego Atlantyku , ale ostatnio wyłonił się z Międzynarodowego Stowarzyszenia Historii Transportu, Ruchu i Mobilności (T2M) Czasy prehistoryczneJednostki pływające , takie jak tratwy i łodzie , były używane daleko w czasach prehistorycznych, a być może nawet przez Homo erectus ponad milion lat temu przekraczającego cieśniny między kontynentami. Pozostało niewiele dowodów, które wskazywałyby, kiedy pierwszy marynarz wyruszył w podróż, ale uważa się, że miało to miejsce ok. 40 000 lat temu w Wielkiej Australii. [11] Jedną z najstarszych znalezionych łodzi jest kajak Pesse , a datowanie metodą węgla oszacowało jego budowę na okres od 8040 pne do 7510 pne. Kajak Pesse jest najstarszym obiektem fizycznym, który może datować użycie jednostki pływającej, ale najstarszy wizerunek jednostki pływającej pochodzi z Norwegii. Sztuka naskalna w Valle w Norwegii przedstawia rzeźbę łodzi o długości ponad 4 metrów, datowaną na 10 000 do 11 000 lat. StarożytnośćGłówny artykuł: Starożytna historia morskaDalsze informacje: nawigacja polinezyjska i ekspansja austronezyjska Na przestrzeni dziejów żeglarstwo odgrywało kluczową rolę w rozwoju cywilizacji, zapewniając ludzkości większą mobilność niż podróże lądowe, czy to w celach handlowych, transportowych czy wojennych, oraz zdolność do łowienia ryb. Najwcześniejsze przedstawienie morskiego żaglowca pochodzi z okresu Ubaid w Mezopotamii w Zatoce Perskiej , od około 3500 pne do 3000 pne. Naczynia te zostały przedstawione w glinianych modelach i malowanych dyskach. Zostały wykonane z wiązek trzciny otoczonych siatką lin. Pozostałości pąkli - inkrustowane bitumemOdzyskano również amalgamaty, które interpretuje się jako część wodoodpornej powłoki nałożonej na te naczynia. Na przedstawieniach brakuje szczegółów, ale obraz statku na odłamku ceramiki pokazuje dowody na to, co mogło być masztami dwójnóg i żaglem, co czyniłoby to najwcześniejszym znanym dowodem użycia takiej technologii. Lokalizacja stanowisk wskazuje, że kultura Ubaid zajmowała się handlem morskim z neolitycznymi kulturami arabskimi wzdłuż wybrzeży Zatoki Perskiej w zakresie towarów o wysokiej wartości. [13] Ze starożytnego Egiptu znane są również obrazowe przedstawienia żagli , datowane na około 3100 rok p.n.e. [14] : ryc. 6? Najwcześniejszy morski szlak handlowy znany jest jednak z VII tysiąclecia p.n.e. wMorze Egejskie . Wiązało się to z morskim ruchem obsydianu przez nieznanych żeglarzy z neolitycznej Europy . Obsydian wydobywano z wulkanicznej wyspy Milos , a następnie transportowano do różnych części Bałkanów , Anatolii i Cypru , gdzie przetwarzano je na obsydianowe ostrza. Jednak charakter technologii żeglugi morskiej nie został zachowany. Austronezyjczycy byli pierwszymi ludźmi, którzy wynaleźli technologie żeglugi oceanicznej co najmniej 2000 pne - a mianowicie technikę budowy łodzi z uciągiem , katamaran i żagiel z pazurami kraba . To pozwoliło im skolonizować dużą część regionu Indo-Pacyfiku podczas ekspansji austronezyjskiej . [17] [18] : 144? Ekspansja austronezyjska rozpoczęła się na Tajwanie około 3000 pne i ostatecznie rozprzestrzeniła się na Pacyfik i Ocean Indyjski. Przed erą kolonialną XVI wieku austronezyjczycy byli najbardziej rozpowszechnioną grupą etnolingwistyczną, obejmującą połowę planety od Wyspy Wielkanocnejna wschodnim Pacyfiku po Madagaskar na zachodnim Oceanie Indyjskim . [19] Żagle z pazurami kraba i żagle tanja Austronezyjczyków z zachodniej wyspy Azji Południowo-Wschodniej prawdopodobnie wpłynęły na rozwój arabskiego żagla późnego . [20] Uważa się również, że śmieciowe wiertnice powszechnie kojarzone z chińskimi statkami są austronezyjskim wynalazkiem, z którym Chińczycy zetknęli się i przyjęli w drugim wieku po kontakcie z austronezyjskimi kupcami. Starożytni Egipcjanie posiadali wiedzę na temat budowy żagli . [25] Grecki historyk Herodot podaje, że Necho II wysłał wyprawę Fenicjan , która w dwa i pół roku przepłynęła od Morza Czerwonego dookoła Afryki do ujścia Nilu . Gdy płynęli na południe, a potem na zachód, zauważyli, że południowe słońce znajdowało się na północy. Ich współcześni im nie wierzyli, ale współcześni historycy traktują to jako dowód, że znajdowali się na południe od równika. Dalsze informacje: wojny grecko-perskie , wojna peloponeska , Liga Achajska , wojny punickie , Normanowie , historia morska Indii , historia morska Chin , chińska eksploracja i żegluga morska na prekolumbijskich Karaibach Wiek nawigacjiOsobny artykuł: Historia nawigacji
Już w 1000 roku pne austronezyjczycy z wysp Azji Południowo-Wschodniej prowadzili już regularny handel morski z Chinami, Azją Południową i Bliskim Wschodem, wprowadzając technologie żeglarskie do tych regionów. Ułatwili także wymianę uprawianych roślin uprawnych, wprowadzając kokosy z Pacyfiku, banany i trzcinę cukrową na subkontynent indyjski , z których część ostatecznie dotarła do Europy za pośrednictwem lądowych kupców perskich i arabskich. [27] [28] Chiński zapis z 200 rne opisuje jeden z austronezyjskich statków, zwany kunlun bo lub k'unlun po (???, dosł. "statek ludu Kunlun "). Być może była to również "kolandiaphonta" znana Grekom. [29] : 347?Ma 4-7 masztów i może pływać pod wiatr dzięki zastosowaniu żagli typu tanja . Statki te dotarły na Madagaskar ok. 50-500 ne i Ghana w VIII wieku naszej ery.
Północnoeuropejscy Wikingowie również rozwinęli statki oceaniczne i byli w dużym stopniu od nich zależni w zakresie podróży i przemieszczania się ludności przed 1000 rne, przy czym najstarszymi znanymi przykładami są longships datowane na około 190 rne z miejsca Nydam Boat . We wczesnych nowożytnych Indiach i Arabii statek z późnym żaglem znany jako dhow był używany na wodach Morza Czerwonego , Oceanu Indyjskiego i Zatoki Perskiej . Chiny zaczęły budować statki morskie w X wieku za panowania dynastii Song . Chiński statek morski oparty jest na projektach statków austronezyjskich , którymi handlowano ze wschodnią dynastią Han od II wieku naszej ery. [34] [35] Rzekomo osiągnęły ogromne rozmiary przez dynastię Yuan w XIV wieku, a przez dynastię Ming , były używane przez Zheng He do wysyłania wypraw na Ocean Indyjski Woda była najtańszym i zwykle jedynym sposobem transportu towarów masowych na duże odległości. Ponadto był to najbezpieczniejszy sposób transportu towarów. [37] Długie szlaki handlowe stworzyły popularne porty handlowe zwane Entrepôts . [38] Istniały trzy popularne Entrepôty: Malaka w południowo-zachodnich Malajach, Hoi An w Wietnamie i Ayuthaya w Tajlandii . [38] Te superośrodki handlowe były zróżnicowane etnicznie, ponieważ porty służyły jako punkt pośredni podróży i handlu, a nie miejsce docelowe. [38] Entrepôtowie pomogli połączyć nadmorskie miasta z "półkulistym ogniwem handlowym". [37]Wzrost handlu morskiego zapoczątkował wymianę kulturalną między kupcami. [39] [ potrzebna strona ] Od 1400 do 1600 roku populacja Chin podwoiła się z 75 milionów do 150 milionów w wyniku importu towarów, co było znane jako "wiek handlu". Inżynier mechanik Ma Jun (ok. 200-265 ne) wynalazł rydwan skierowany na południe , urządzenie kołowe wykorzystujące mechanizm różnicowy , który umożliwiał nieruchomej figurce skierowanie się zawsze w południowym kierunku kardynalnym . Astrolabium marynarza było głównym narzędziem nawigacji na niebie we wczesnej nowożytnej historii morskiej. Ta pomniejszona wersja instrumentu używanego przez astronomów służyła jako pomoc nawigacyjna do pomiaru szerokości geograficznej na morzu i była używana przez portugalskich żeglarzy nie później niż w 1481 r. Dokładna data odkrycia kompasu z igłą magnetyczną jest nieokreślona, ??ale najwcześniejsze świadectwo urządzenia do nawigacji pochodzi z Esejów Dream Pool autorstwa Shen Kuo (1088). [41] Kuo był również pierwszym, który udokumentował koncepcję prawdziwej północy , aby odróżnić deklinację magnetyczną kompasu od fizycznego bieguna północnego . Najwcześniejsze iteracje kompasu składały się z pływającej, namagnesowanej igły z lodem, która obracała się w misce wypełnionej wodą, aż osiągnęła wyrównanie z biegunami magnetycznymi Ziemi. [42]Chińscy marynarze używali "mokrego" kompasu do określania kierunku południowego świata nie później niż w 1117 r. Pierwsze użycie namagnesowanej igły do ??nawigacji morskiej w Europie zostało opisane przez Alexandra Neckhama około 1190 r. Około 1300 rne w Europie wynaleziono kompas z suchą skrzynką z igłą obrotową, z kierunkiem kardynalnym skierowanym na północ, podobnie jak współczesny kompas marynarski. W Europie pojawiła się również kompas-karta, którą później przyjęli Chińczycy poprzez kontakt z japońskimi piratami w XVI wieku. Najstarsza znana mapa pochodzi z 12 000 lat pne i została znaleziona w hiszpańskiej jaskini i została odkryta przez Pilar Utrilla. [43] Wczesne mapy były zorientowane ze wschodem na górze. Uważa się, że zaczęło się to w regionie Bliskiego Wschodu. [43] Religia odgrywała rolę w rysowaniu map. Kraje, które w średniowieczu były przeważnie chrześcijańskie, znajdowały się na wschodzie na górze map, częściowo z powodu Księgi Rodzaju, "pan bóg zasadził ogród na wschodzie w Edenie". [43] Doprowadziło to do powstania map zawierających wizerunek Jezusa Chrystusa i ogród Eden na górze map. [43] Tabele współrzędnych szerokości i długości geograficznej zostały sporządzone wyłącznie w celu modlenia się w kierunku Mekki . [43]Następna progresja map pojawiła się wraz z mapą Portolan. Portolan był pierwszą mapą, na której północ była oznaczona u góry i została narysowana proporcjonalnie do rozmiaru. Punkty orientacyjne zostały narysowane z dużą szczegółowością. Statki i okrętyGłówne artykuły: Średniowieczne
statki i średniowieczna
europejska kultura morska W średniowieczu używano różnych statków . Jong , rodzaj dużego żaglowca z Nusantary , został zbudowany przy użyciu drewnianych kołków bez żelaznych gwoździ i wielu desek, aby wytrzymać wzburzone morze. [44] Projekt chuan (chińskiego śmieciowca ) był zarówno innowacyjny, jak i elastyczny. Statki śmieciowe wykorzystywały żagle matowe i listwowe , które można było podnosić i opuszczać segmentami, a także zmieniać kąty. [45] Longship był rodzajem statku, który był rozwijany przez wieki i udoskonalany przez jego najsłynniejszego użytkownika, Wikingów , mniej więcej w IX wieku. Statki byłyzbudowany z klinkieru , z wykorzystaniem zachodzących na siebie drewnianych pasów. Knaar , krewny longshipa, był typem statku towarowego . Różnił się od longship tym, że był większy i polegał wyłącznie na swoim kwadratowym żaglu jako napęd. Koło zębate było projektem, który, jak się uważa, wyewoluował z longship (lub przynajmniej był pod jego wpływem) i był szeroko stosowany w XII wieku. Również on stosował klinkierową metodę budowy. Karawela była statkiem wynalezionym w islamskiej Iberii i używanym na Morzu Śródziemnym od XIII wieku. [46] W przeciwieństwie do łodzi i koła zębatego używał karawelisposób budowy. Może to być ożaglowanie kwadratowe ( Caravela Redonda ) lub późne ( Caravela Latina ). Carrack był kolejnym typem statku wynalezionego na Morzu Śródziemnym w XV wieku. Było to większe naczynie niż karawela. Statek Kolumba, Santa María , był słynnym przykładem karaka. Arabska epoka odkryćGłówny artykuł: geografia islamu Imperium Arabskie (Kalifat Arabski) utrzymywało i rozszerzało szeroką sieć handlową w częściach Azji, Afryki i Europy. Według politologa Johna M. Hobsona pomogło to ustanowić Imperium Arabskie (w tym kalifaty Rashidun , Umayyad , Abbasydów i Fatymidów ) jako wiodącą na świecie rozległą potęgę gospodarczą w VIII - XIII wieku . [47] Belitung jest najstarszym odkrytym statkiem arabskim, który dotarł do morza azjatyckiego, jego historia sięga ponad 1000 lat. Oprócz Nilu , Tygrysu i Eufratu , żeglowne rzeki w regionach islamskich były rzadkością, więc transport morski był bardzo ważny. Islamska geografia i nauki nawigacyjne były bardzo rozwinięte, wykorzystując kompas magnetyczny i podstawowy instrument zwany kamal , używany do nawigacji na niebie oraz do mierzenia wysokości i szerokości gwiazd . W połączeniu ze szczegółowymi mapami z tamtego okresu marynarze mogli żeglować po oceanach, zamiast omijać wybrzeże. Według politologa Johna M. Hobsona, początki tzwstatek karawelowy , używany do dalekich podróży przez Hiszpanów i Portugalczyków od XV wieku, pochodzi z qaribu używanego przez andaluzyjskich odkrywców w XIII wieku. Kontrola szlaków morskich dyktowała polityczną i militarną siłę narodu islamskiego. [49] Islamska granica rozciągała się od Hiszpanii do Chin. Handel morski służył do łączenia rozległych terytoriów rozciągających się od Morza Śródziemnego do Oceanu Indyjskiego . Arabowie jako jedni z pierwszych przepłynęli Ocean Indyjski. [50] Handel dalekosiężny umożliwiał przemieszczanie się "wojsk, rzemieślników, uczonych i pielgrzymów". [51] Handel morski był ważnym czynnikiem nie tylko dla przybrzeżnych portów i miast, takich jak Stambuł , ale także dla Bagdadu i Iraku, które znajdują się dalej w głębi lądu. Handel morski umożliwił dystrybucję żywności i zaopatrzenia, aby wyżywić całe populacje na Bliskim Wschodzie. Handel morski na duże odległości sprowadzał surowce do budowy, towary luksusowe dla bogatych i nowe wynalazki. Liga HanzeatyckaLiga Hanzeatycka była sojuszem cechów handlowych, które ustanowiły i utrzymywały monopol handlowy nad Morzem Bałtyckim, do pewnego stopnia Morzem Północnym i większością północnej Europy przez pewien czas w późnym średniowieczu i we wczesnym okresie nowożytnym, między XIII i XVII wiek. Historycy na ogół śledzą początki Ligi do powstania północnoniemieckiego miasta Lubeka , założonego w latach 1158/1159 po zdobyciu tego obszaru od hrabiego Schauenburga i Holsztynu przez Henryka Lwa , księcia Saksonii . Eksploracyjne przygody handlowe, najazdy i piractwo miały miejsce wcześniej w całym Bałtyku (patrz Wikingowie ) -marynarze z Gotlandii żeglowali w górę rzek tak daleko, jak na przykład Nowogród - ale skala międzynarodowej gospodarki na obszarze bałtyckim pozostawała niewielka przed rozwojem Hanzy. Niemieckie miasta osiągnęły dominację w handlu nad Bałtykiem w ciągu następnego stulecia z zadziwiającą szybkością, a Lubeka stała się centralnym węzłem całego handlu morskiego, który łączył obszary wokół Morza Północnego i Morza Bałtyckiego. W XV wieku nastąpił punkt kulminacyjny hegemonii Lubeki. ( Visby , jedna z położnych ligi hanzeatyckiej w 1358 r., odmówiła członkostwa. Visby zdominował handel na Bałtyku przed ligą hanzeatycką, a swoją monopolistyczną ideologią stłumił gotlandzką konkurencję wolnego handlu). stulecia Liga upadła i nie była w stanie poradzić sobie z własnymi walkami wewnętrznymi, zmianami społecznymi i politycznymi, które towarzyszyły reformacji , powstaniem kupców holenderskich i angielskich oraz najazdem Turków osmańskichna jego szlakach handlowych i na samym Świętym Cesarstwie Rzymskim. Tylko dziewięciu członków uczestniczyło w ostatnim formalnym spotkaniu w 1669 r., A tylko trzech (Lubeka, Hamburg i Brema) pozostało członkami aż do ostatecznego upadku w 1862 r. Somalijskie przedsiębiorstwo morskieGłówny artykuł: Somalijska
historia morska W epoce Ajuran kwitły somalijskie sułtanaty i republiki Merca , Mogadiszu , Barawa , Hobyo i ich odpowiednie porty. Mieli lukratywny handel zagraniczny ze statkami płynącymi do i wypływającymi z Arabii , Indii, Wenecji , [52] Persji , Egiptu, Portugalii i tak odległych Chin. W XVI wieku Duarte Barbosa zauważył, że wiele statków z Królestwa Cambaya w dzisiejszych Indiach płynęło do Mogadiszu z ubraniami i przyprawami , za co w zamian otrzymywali złoto, wosk i kość słoniową . Barbosa zwrócił również uwagę na obfitość mięsa, pszenicy , jęczmienia , koni i owoców] na przybrzeżnych targowiskach, które generowały ogromne bogactwo dla kupców. [53] We wczesnym okresie nowożytnym w Somalii zaczęły kwitnąć państwa-następcy imperiów Adal i Ajuran , które kontynuowały handel morski ustanowiony przez poprzednie imperia somalijskie. W szczególności powstanie XIX-wiecznej dynastii Gobroon przyniosło odrodzenie somalijskich przedsiębiorstw morskich. W tym okresie somalijska produkcja rolna na rynki arabskie była tak duża, że wybrzeże Somalii stało się znane jako Wybrzeże Zbożowe Jemenu i Omanu Wiek odkryćGłówny artykuł: Wiek odkryć Wiek odkryć był okresem od początku XV wieku do początku XVII wieku, podczas którego europejskie statki podróżowały po całym świecie w poszukiwaniu nowych szlaków handlowych po upadku Konstantynopola . Historycy często odwołują się do "wieku odkryć" [55] [56] jako pionierskich długodystansowych podróży morskich Portugalii, a później Hiszpanii w poszukiwaniu alternatywnych szlaków handlowych do " Indii Wschodnich ", przenoszonych przez handel złotem, srebrem i przyprawy . [57] W trakcie tego procesu Europejczycy napotkali ludy i sporządzili mapy nieznanych im wcześniej ziem. Portugalskie odkrycie drogi morskiej do Indiizmienił pogląd Europy na świat. Krzysztof Kolumb był nawigatorem i odkrywcą morskim, który jest jedną z kilku postaci historycznych uznawanych za odkrywcę obu Ameryk . Powszechnie uważa się, że urodził się w Genui , chociaż istnieją inne teorie i możliwości. Podróże Kolumba przez Ocean Atlantycki zapoczątkowały europejski wysiłek eksploracji i kolonizacji zachodniej półkuli . Podczas gdy historia przywiązuje wielką wagę do jego pierwszej podróży w 1492 r., tak naprawdę nie dotarł do stałego lądu aż do trzeciej podróży w 1498 r. Podobnie nie był on pierwszym europejskim odkrywcą, który dotarł do obu Ameryk, ponieważ istnieją relacje oEuropejski kontakt transatlantycki przed 1492 r. Niemniej jednak wyprawa Kolumba nastąpiła w krytycznym momencie narastającego imperializmu narodowego i konkurencji gospodarczej między rozwijającymi się państwami narodowymi, poszukującymi bogactwa z ustanowienia szlaków handlowych i kolonii . Dlatego okres przed 1492 rokiem jest znany jako prekolumbijski John Cabot był genueńskim nawigatorem i odkrywcą , powszechnie uznawanym za jednego z pierwszych wczesnych nowożytnych Europejczyków, którzy wylądowali na kontynencie północnoamerykańskim na pokładzie Matthew w 1497 r. Sebastian Cabot był włoskim odkrywcą i mógł pływać ze swoim ojcem Johnem Cabotem w maju 1497 r. John Cabot i być może Sebastian płynący z Bristolu zabrali swoją małą flotę wzdłuż wybrzeży "nowo odkrytej ziemi" . Istnieje wiele kontrowersji co do tego, gdzie dokładnie wylądował Cabot, ale często sugerowane są dwie prawdopodobne lokalizacje to Nowa Szkocjai Nowa Fundlandia. Cabot i jego załoga (w tym być może Sebastian) pomylili to miejsce z Chinami, nie znajdując szukanego przejścia na wschód. Niektórzy uczeni utrzymują, że nazwa Ameryka pochodzi od imienia Richarda Amerika , kupca i celnika z Bristolu, który na podstawie bardzo wątłych dowodów twierdzi, że pomagał finansować wyprawy Cabota. Jacques Cartier był francuskim nawigatorem , który jako pierwszy zbadał i opisał Zatokę Świętego Wawrzyńca oraz brzegi rzeki Świętego Wawrzyńca , którą nazwał Kanadą. ". [58] Juan Fernández był hiszpańskim odkrywcą i nawigatorem. Prawdopodobnie między 1563 a 1574 odkrył wyspy Juan Fernández na zachód od Valparaíso w Chile . Odkrył także wyspy San Félix i San Ambrosio na Pacyfiku (1574). Wśród innych słynnych odkrywców tego okresu byli Vasco da Gama ,Pedro Álvares Cabral , Yermak , Juan Ponce de León , Francisco Coronado , Juan Sebastián Elcano , Bartolomeu Dias , Ferdinand Magellan , Willem Barentsz , Abel Tasman , Jean Alfonse , Samuel de Champlain , Willem Jansz , kapitan James Cook , Henry Hudson i Giovanni da Verrazzano
Peter Martyr d'Anghiera był urodzonym we Włoszech historykiem Hiszpanii i odkryciami jej przedstawicieli w epoce eksploracji . Pierwsze relacje z poszukiwań w Ameryce Środkowej i Południowej napisał w serii listów i raportów, pogrupowanych w oryginalnych publikacjach łacińskich z lat 1511-1530 w zestawy dziesięciu rozdziałów zwanych "dekadami". Jego Dekady mają zatem wielką wartość w historii geografii i odkryć. Jego De Orbe Novo (wyd. 1530; "O Nowym Świecie") opisuje pierwsze kontakty Europejczyków i rdzennych Amerykanów i zawiera na przykład pierwszą europejską wzmiankę o kauczuku indyjskim Richard Hakluyt był angielskim pisarzem i jest głównie pamiętany ze swoich wysiłków na rzecz promowania i wspierania osadnictwa w Ameryce Północnej przez Anglików poprzez swoje prace, zwłaszcza Divers Voyages Touching the Discoverie of America (1582) i The Principal Navigations, Voiages, Traffiques and Discoueries of the English Nation (1598-1600). Ekspansja europejskaOsobny artykuł: Morska historia Europy Chociaż Europa jest drugim najmniejszym kontynentem na świecie pod względem powierzchni, ma bardzo długą linię brzegową i prawdopodobnie bardziej niż jakikolwiek inny kontynent miała na nią wpływ jej historia morska . Europa jest wyjątkowo położona między kilkoma żeglownymi morzami i poprzecinana żeglownymi rzekami, które wpadają do nich w sposób, który znacznie ułatwia wpływ ruchu i handlu morskiego. Kiedy Portugalczycy wynaleźli karakę , a następnie karawelę , myśl europejska powróciła na legendarny Wschód. Te poszukiwania mają wiele przyczyn. Monetaryści uważają, że głównym powodem rozpoczęcia ery eksploracji był poważny niedobór kruszców w Europie. Gospodarka europejska była uzależniona od waluty złotej i srebrnej, ale niskie dostawy krajowe pogrążyły większość Europy w recesji. Innym czynnikiem był wielowiekowy konflikt między Iberami a muzułmanami na południu. Wschodnie szlaki handlowe były kontrolowane przez Imperium Osmańskie po przejęciu przez Turków kontroli nad Konstantynopolemw 1453 roku i zabronili Europejczykom wstępu na te szlaki handlowe. [59] Zdolność do oskrzydlenia muzułmańskich państw Afryki Północnej była postrzegana jako kluczowa dla ich przetrwania. W tym samym czasie Iberyjczycy wiele nauczyli się od swoich arabskich sąsiadów. Zarówno karaka, jak i karawela zawierały śródziemnomorski późny żagiel , który czynił statki znacznie bardziej zwrotnymi. Również dzięki Arabom na nowo odkryto geografię starożytnej Grecji , po raz pierwszy dając europejskim żeglarzom wyobrażenie o kształcie Afryki i Azji. Kolonizacja europejskaGłówne artykuły: Historia kolonializmu i Chronologia kolonializmu W 1492 roku Krzysztof Kolumb dotarł do obu Ameryk , po czym europejska eksploracja i kolonizacja szybko się rozwijały. Era po 1492 roku znana jest jako okres wymiany kolumbijskiej . Pierwszych podbojów dokonali Hiszpanie, którzy szybko podbili większość Ameryki Południowej i Środkowej oraz znaczną część Ameryki Północnej. Portugalczycy zajęli Brazylię. Brytyjczycy, Francuzi i Holendrzy podbili wyspy na Morzu Karaibskim , z których wiele zostało już podbitych przez Hiszpanów lub wyludnionych przez choroby. Wczesne europejskie kolonie w Ameryce Północnej obejmowały hiszpańską Florydę , brytyjskie osady w Wirginii i Nowej Anglii, osady francuskie w Quebecu i Luizjanie oraz osady holenderskie w Nowej Holandii . Dania-Norwegia ożywiła swoje dawne kolonie na Grenlandii od XVIII do XX wieku, a także skolonizowała kilka Wysp Dziewiczych.
Od samego początku zachodni kolonializm działał jako wspólne przedsięwzięcie publiczno-prywatne. Podróże Kolumba do obu Ameryk były częściowo finansowane przez inwestorów włoskich, ale zważywszy, że państwo hiszpańskie ściśle kontrolowało handel ze swoimi koloniami (zgodnie z prawem kolonie mogły handlować tylko z jednym wyznaczonym portem w macierzystym kraju, a skarby były sprowadzane z powrotem w specjalne konwoje ), Anglicy, Francuzi i Holendrzy przyznali faktycznie monopole handlowe spółkom akcyjnym, takim jak Kompanie Wschodnioindyjskie i Kompania Zatoki Hudsona Podczas eksploracji Afryki mnożyły się sprzeczne europejskie roszczenia do terytoriów afrykańskich. W XV wieku Europejczycy badali wybrzeża Afryki w poszukiwaniu drogi wodnej do Indii. Wyprawy te były w większości prowadzone przez Portugalczyków , którzy otrzymali papieskie upoważnienie do eksploatacji wszystkich niechrześcijańskich ziem półkuli wschodniej . Europejczycy założyli przybrzeżne kolonie, aby ścigać atlantycki handel niewolnikami , ale wnętrze kontynentu pozostawało niezbadane aż do XIX wieku. Był to skumulowany okres, który zaowocował europejskimi rządami kolonialnymi w Afryce i zmienił przyszłość kontynentu afrykańskiego. [60] Imperializm w Azji wywodzi swoje korzenie z końca XV wieku wraz z serią wypraw, które miały na celu znalezienie drogi morskiej do Indii w nadziei na ustanowienie bezpośredniego handlu przyprawami między Europą a Azją. Przed rokiem 1500 gospodarki europejskie były w dużej mierze samowystarczalne, a ich uzupełnieniem był jedynie niewielki handel z Azją i Afryką. Jednak w następnym stuleciu gospodarki Europy i Azji powoli integrowały się dzięki powstawaniu nowych światowych szlaków handlowych; a wczesny napór europejskiej potęgi politycznej, handlu i kultury w Azji dał początek rosnącemu handlowi lukratywnymi towarami - kluczowym wydarzeniem we wzroście dzisiejszej nowoczesnej światowej gospodarki kapitalistycznej. Europejskie kolonie w Indiachzostały założone przez kilka narodów europejskich począwszy od początku XVI wieku. Rywalizacja między panującymi mocarstwami europejskimi spowodowała wejście między innymi Holendrów, Brytyjczyków i Francuzów. Zobacz też: Wymiana kolumbijska i Europejska kolonizacja obu Ameryk Świat Ming MaritimePodróże Zheng HeGłówny artykuł: wyprawy po skarby Ming W XV wieku, zanim rozpoczęła się europejska era odkryć, chińska dynastia Ming przeprowadziła operację morską, która, podobnie jak późne ekspedycje Europejczyków, miała na celu przede wszystkim rozszerzenie władzy, zwiększenie handlu, aw niektórych przypadkach przymusowe podporządkowanie sobie lokalnych populacji. W 1405 r. Zheng He, muzułmański eunuch, otrzymał od dynastii Ming rozkaz poprowadzenia floty liczącej ponad 27 000 marynarzy i od 62 [61] do 300 statków [24] , co zapoczątkowało okres wypraw, który miał trwać 33 lata. [24] [61] Podczas swoich siedmiu podróży Zheng He odwiedził ponad 30 krajów rozsianych po całym Oceanie Indyjskim. Pod rządami cesarza Yongle to morskie przedsięwzięcie służyło przede wszystkim jako dostawca listów żądających daniny i wierności środkowemu królestwu; prezenty były pierwszym podejściem do zdobycia przychylności kraju, ale gdyby wymagały tego okoliczności, flota Zheng He uciekałaby się do przemocy. [61] [24]Rezultatem było udane połączenie z 48 nowymi stanami trybutowymi i napływ ponad 180 nowych towarów handlowych; wiele było prezentami. [61] Wyprawy te rozszerzyły dyplomatyczną supremację Chin w regionie i wzmocniły ich więzi gospodarcze na tym obszarze. Kiedy te wyprawy dobiegły końca, siła morska Chin zmniejszyła się i przez stulecia brakowało im potężnej floty. Inna działalność morska MingKoniec wypraw sponsorowanych przez cesarstwo w żaden sposób nie oznaczał jednak, że lud Ming nie wypływał już w morze. Kupcy, piraci, rybacy i inni utrzymywali się z łodzi i statków, a imigracja do Azji Południowo-Wschodniej, zarówno stała, jak i tymczasowa, trwała przez całe czasy Ming. [62] Ponieważ chińscy i chińscy imigranci do Azji Południowo-Wschodniej byli głównymi graczami w handlu na Morzu Południowochińskim, chińscy kupcy i statki mieli kluczowe znaczenie dla hiszpańskiego handlu w Manili. Chińscy kupcy nie tylko dostarczali towary kupowane przez Hiszpanów za swoje amerykańskie srebro, ale chińscy stoczniowcy budowali słynne galeony, które przewoziły te towary i srebro tam iz powrotem przez Pacyfik dwa razy w roku. Trasa ClipperaGłówny artykuł: Trasa
Clipper W tym czasie trasa kliperów została ustanowiona przez statki kliperowe między Europą a Dalekim Wschodem , Australią i Nową Zelandią. Trasa biegła z zachodu na wschód przez Ocean Południowy , aby wykorzystać silne zachodnie wiatry szalonych lat czterdziestych . Wiele statków i marynarzy zginęło w trudnych warunkach panujących na trasie [ potrzebne źródło ] , szczególnie na Przylądku Horn , który klipry musiały okrążyć po powrocie do Europy. We wrześniu 1578 roku Sir Francis Drake, w trakcie swojego opłynięcia świata, odkrył Przylądek Horn. Odkrycie to przez jakiś czas nie było wykorzystywane, ponieważ statki nadal korzystały ze znanego przejścia przez Cieśninę Magellana. [64] Na początku XVII wieku holenderski kupiec Jacob le Maire wraz z nawigatorem Willemem Schoutenem, wyruszył, by zbadać sugestię Drake'a dotyczącą trasy na południe od Ziemi Ognistej. W momencie odkrycia uważano, że Róg był najbardziej wysuniętym na południe punktem Ziemi Ognistej; nieprzewidywalna gwałtowność pogody i warunków morskich w Drake Passage utrudniła eksplorację i dopiero w 1624 r. odkryto, że Horn jest wyspą. Ciekawym świadectwem trudnych warunków jest to, że Antarktyda, oddalona o zaledwie 650 kilometrów (400 mil) przez Cieśninę Drake'a, została odkryta dopiero w 1820 roku, mimo że przejście to było używane jako główny szlak żeglugowy przez 200 lat. Trasa kliprów przestała być używana komercyjnie wraz z wprowadzeniem statków parowych i otwarciem Kanałów Sueskiego i Panamskiego Koniec eksploracjiOgólnie mówi się, że epoka eksploracji zakończyła się na początku XVII wieku. W tym czasie europejskie statki były wystarczająco dobrze zbudowane, a ich nawigatorzy wystarczająco kompetentni, aby podróżować praktycznie do dowolnego miejsca na planecie. Eksploracja oczywiście trwała. Morza Arktyczne i Antarktyczne były badane dopiero w XIX wieku. Wiek żagliGłówny artykuł: Wiek żagli Age of Sail (Wiek żagli) wywodzi się ze starożytnych eksploracji morskich, podczas powstania starożytnych cywilizacji. Wraz z Mezopotamią , Dalekim Wschodem i Kolebką Cywilizacji , Morze Arabskie było ważnym szlakiem handlowym od czasów żeglugi przybrzeżnej prawdopodobnie już w trzecim tysiącleciu pne, z pewnością od końca drugiego tysiąclecia pne aż do włącznie późniejsze dni Age of Sail . W czasach Juliusza Cezara kilka dobrze ugruntowanych połączonych lądowo-morskich szlaków handlowych było zależnych od transportu wodnego przez morze wokół nierównego śródlądowegocechy terenu na północ. Trasy te zwykle rozpoczynały się na Dalekim Wschodzie od przeładunku przez historyczny Bharuch (Bharakuccha), przecinały niegościnne wybrzeże dzisiejszego Iranu , a następnie rozdzielały się wokół Hadhramaut na dwa strumienie na północ do Zatoki Adeńskiej i stąd do Lewantu lub na południe do Aleksandrii przez Czerwony Porty morskie , takie jak Axum . Każda główna trasa wiązała się z przeładunkiem do przyczep kempingowych ze zwierzętami, podróżą przez pustynny kraj oraz ryzykiem bandytów i wygórowanych opłat przez lokalnych potentatów. Trasa południowego wybrzeża mijająca surowy kraj na południuPółwysep Arabski ( dziś Jemen i Oman ) był znaczący, a egipscy faraonowie zbudowali kilka płytkich kanałów do obsługi handlu, jeden mniej więcej wzdłuż trasy dzisiejszego Kanału Sueskiego , a drugi od Morza Czerwonego do Nilu , oba płytkie dzieła które w starożytności zostały pochłonięte przez ogromne burze piaskowe We współczesnych krajach zachodnich europejski "epoka żagli" to okres, w którym handel międzynarodowy i wojna morska były zdominowane przez żaglowce . Wiek żagli zbiegł się w większości z epoką odkryć , od XV do XVIII wieku. Po XVII wieku angielskie mapy morskie przestały używać terminu Morze Brytyjskie dla kanału La Manche . Od XV do XVIII wieku żaglowce z ożaglowaniem kwadratowym [66] przewoziły europejskich osadników do wielu części świata w ramach jednej z najważniejszych migracji ludzkichw zapisanej historii. Okres ten charakteryzował się szeroko zakrojonymi wysiłkami eksploracyjnymi i kolonizacyjnymi ze strony królestw europejskich. Sekstans , opracowany w XVIII wieku umożliwił dokładniejsze mapowanie pozycji nautycznej. Znane osoby
Juan z Austrii był przywódcą wojskowym, którego najsłynniejsze zwycięstwo miało miejsce w morskiej bitwie pod Lepanto w 1571 roku. Filip mianował Juana dowódcą sił morskich Świętej Ligi , która walczyła z Imperium Osmańskim . Juan, dzięki zdolnościom przywódczym i charyzmie, był w stanie zjednoczyć tę odmienną koalicję i zadać historyczną klęskę Osmanom i ich sprzymierzonym korsarzom w bitwie pod Lepanto . Jego rola w bitwie została upamiętniona w wierszu " Lepanto " GK Chestertona . Maarten Tromp był oficerem, a później admirałem holenderskiej marynarki wojennej . W 1639 roku, podczas holenderskiej walki o niepodległość od Hiszpanii , Tromp pokonał dużą hiszpańską flotę zmierzającą do Flandrii w bitwie pod Downs , co oznaczało koniec hiszpańskiej potęgi morskiej. We wstępnej bitwie, akcji z 18 września 1639 r. , Tromp był pierwszym dowódcą floty, o którym wiadomo, że celowo stosował taktykę liniową . Jego okrętem flagowym w tym okresie była Aemilia . W pierwszej wojnie angielsko-holenderskiej w latach 1652-1653 Tromp dowodził flotą holenderską w bitwach pod Dungeness , Portland , Gabbard i Scheveningen . W ostatnim z nich został zabity przez snajpera w olinowaniu statku Williama Penna . Jego pełniący obowiązki kapitana flagowego, Egbert Bartholomeusz Kortenaer , na Brederode utrzymywał morale floty, nie obniżając standardów Trompa, udając, że Tromp wciąż żyje. Cornelis Tromp był głównodowodzącym floty holenderskiej i duńskiej. W 1656 brał udział w odsieczy Gdańska ( Danzig ). W 1658 roku odkryto, że wykorzystywał swoje statki do handlu towarami luksusowymi; w rezultacie został ukarany grzywną i nie pozwolono mu sprawować czynnego dowództwa do 1662 r. Tuż przed drugą wojną angielsko-holenderską został awansowany do stopnia wiceadmirała 29 stycznia 1665 r.; w bitwie pod Lowestoft zapobiegł całkowitej katastrofie, przejmując dowództwo floty, aby umożliwić ucieczkę większej części floty. W 1676 został admirałem generalnym duńskiej marynarki wojennej i kawalerem Orderu Słonia . Pokonał flotę szwedzką w rBitwa o Olandię , jego jedyne zwycięstwo jako dowódcy floty. Charles Hardy był brytyjskim oficerem marynarki wojennej i gubernatorem kolonialnym . Został mianowany gubernatorem i głównodowodzącym brytyjskiej kolonii Nowej Fundlandii w 1744 r. W 1758 r. On i James Wolfe zaatakowali francuskie posterunki wokół ujścia rzeki Świętego Wawrzyńca i zniszczyli wszystkie francuskie stacje rybackie wzdłuż północnych wybrzeży dzisiejszego Nowego Brunszwiku i wzdłuż półwyspu Gaspé Augustus Keppel, 1. wicehrabia Keppel był brytyjskim admirałem, który sprawował dowództwo morskie podczas wojny siedmioletniej i wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych . W ostatnich latach tego ostatniego konfliktu pełnił funkcję Pierwszego Lorda Admiralicji . Podczas wojny siedmioletniej widział stałą służbę. Był w Ameryce Północnej w 1755 r., na wybrzeżu Francji w 1756 r., został oddelegowany w rejs mający na celu ograniczenie francuskich osad na zachodnim wybrzeżu Afryki w 1758 r., a jego statek Torbay (74 l.) jako pierwszy wszedł do akcji w bitwa nad zatoką Quiberon w 1759 r. W 1757 r. brał udział w sądzie wojennym, który skazał admirała Bynga, ale był aktywny wśród tych, którzy starali się zapewnić mu przebaczenie; ale ani on, ani ci, którzy z nim działali, nie mogli podać żadnego poważnego powodu, dla którego wyrok nie miałby zostać wykonany. Kiedy Hiszpania dołączyła do Francji w 1762 roku, został wysłany jako zastępca dowódcy wraz z Sir George'em Pocockiem w wyprawie, która zdobyła Hawanę . Jego zdrowie ucierpiało z powodu gorączki, która porwała ogromną część żołnierzy i marynarzy, ale 25 000 funtów nagrody pieniężnej, którą otrzymał, uwolniło go od nieprzyjemnej pozycji młodszego syna rodziny zrujnowanej przez ekstrawagancję ojca. Edward Hawke, 1. baron Hawke był oficerem marynarki Royal Navy . Podczas wojny o sukcesję austriacką awansował na kontradmirała . W wojnie siedmioletniej Hawke zastąpił admirała Johna Bynga na stanowisku dowódcy na Morzu Śródziemnym w 1756 roku. Richard Howe, 1.hrabia Howe był brytyjskim admirałem. Podczas buntu w Ameryce Północnej Howe był znany z sympatii do kolonistów - w poprzednich latach szukał znajomego Benjamina Franklina , który był przyjacielem siostry Howe'a, popularnej damy w londyńskim towarzystwie. W swojej karierze Howe wykazywał taktyczną niezwykłą oryginalność. Jego występy nie dorównywały nawet Nelsonowi , który, podobnie jak inni następcy Howe'a, był obsługiwany przez lepiej wyszkolone eskadry i korzystał z przykładu Howe'a. Horatio Nelson, 1. wicehrabia Nelson był brytyjskim admirałem znanym z udziału w wojnach napoleońskich , przede wszystkim w bitwie pod Trafalgarem , decydującym brytyjskim zwycięstwie w wojnie, w której zginął. [67] Nelson był znany ze swojej znacznej zdolności inspirowania i wydobywania tego, co najlepsze ze swoich ludzi, do tego stopnia, że ??zyskał nazwę: "Dotyk Nelsona". Jego działania podczas tych wojen sprawiły, że przed i po śmierci był czczony jak niewiele postaci wojskowych w historii Wielkiej Brytanii. Aleksandra Davisonabył współczesnym i bliskim przyjacielem Horatio Nelsona. Davison jest odpowiedzialny za kilka czynów, które gloryfikowały publiczny wizerunek Nelsona. Obejmowały one stworzenie medalu upamiętniającego zwycięstwo w bitwie nad Nilem oraz utworzenie pomnika Nelsona w jego posiadłości w Swarland w Northumberland. Jako bliski przyjaciel admirała działał jako pośrednik, gdy małżeństwo Nelsona z jego żoną Frances Nelson rozpadło się w dużej mierze z powodu jego romansu z Emmą Hamilton Hyde Parker w 1778 roku był zaangażowany w wyprawę na Savannah , aw następnym roku jego statek rozbił się na wrogim wybrzeżu Kuby . Jednak jego ludzie okopali się iw końcu zostali bezpiecznie sprowadzeni. Parker był ze swoim ojcem w Dogger Bank iz Richardem Howe w dwóch akcjach w Cieśninie Gibraltarskiej . W 1793 roku, dopiero co został kontradmirałem, służył pod dowództwem Samuela Hooda w Tulonie i na Korsyce , a dwa lata później, już jako wiceadmirał , brał udział pod dowództwem Lorda Hothama, w niezdecydowanych akcjach floty 13 marca 1795 i 13 lipca 1795. Od 1796 do 1800 dowodził Jamajką i sprawnie prowadził operacje w Indiach Zachodnich Edward Pellew, 1. wicehrabia Exmouth był brytyjskim oficerem marynarki wojennej, który walczył podczas amerykańskiej wojny o niepodległość , rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich. Pellew jest pamiętany jako oficer i dżentelmen o wielkiej odwadze i przywództwie, zdobywający swoją ziemię i tytuły dzięki odwadze, przywództwu i umiejętnościom - służąc jako paradygmat wszechstronności i determinacji oficerów marynarki wojennej podczas wojen napoleońskich. Antoine de Sartine , francuski mąż stanu, był sekretarzem stanu ds. marynarki za króla Ludwika XVI . Sartine odziedziczyła silną francuską marynarkę wojenną , wskrzeszoną przez Choiseula po katastrofach wojny siedmioletniej, kiedy Francja utraciła Kanadę , Luizjanę i Indie , i która później pokonała brytyjską marynarkę wojenną w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych . James Saumarez, 1. baron de Saumarez był admirałem brytyjskiej Królewskiej Marynarki Wojennej, wyróżniającym się zwycięstwem w bitwie pod Algeciras . W 1801 roku został podniesiony do stopnia kontradmirała Błękitnych , został mianowany baronetem i otrzymał dowództwo małej eskadry, która miała obserwować ruchy floty hiszpańskiej w Kadyksie . Między 6 a 12 lipca wykonał znakomitą służbę, w której po pierwszym odparciu pod Algeciras rozgromił znacznie lepsze połączone siły francuskich i hiszpańskich okrętów w bitwie pod Algeciras. Za swoje zasługi Saumarez otrzymał Order Łaźni i wolność City of London David Porter podczas pierwszej wojny na Barbary (1801-07) był porucznikiem USS Enterprise , USS New York i USS Philadelphia i został wzięty do niewoli, gdy Filadelfia osiadła na mieliźnie w porcie w Trypolisie 31 października 1803 r. Po uwolnieniu 3 czerwca 1805 r. pozostał w Mediterranean jako pełniący obowiązki kapitana USS Constitution , a później kapitana Enterprise . Był odpowiedzialny za siły morskie w Nowym Orleanie 1808-1810. Jako dowódca USS Essex w wojnie 1812 roku, Kapitan Porter zdobył sławę, zdobywając pierwszy brytyjski okręt wojenny konfliktu, HMS Alert , 13 sierpnia 1812, a także kilku kupców. W 1813 roku opłynął Essex wokół Przylądka Horn i pływał po Pacyfiku walcząc z brytyjskimi wielorybnikami. W dniu 28 marca 1814 Porter został zmuszony do poddania się Valparaiso po nierównej walce z fregatami HMS Phoebe i HMS Cherub i tylko wtedy, gdy jego statek był zbyt uszkodzony, aby stawić jakikolwiek opór. Armady hiszpańskie i angielskieGłówne artykuły: hiszpańska
Armada i angielska
Armada Hiszpańska Armada była hiszpańską flotą, która popłynęła przeciwko Anglii pod dowództwem księcia Medina Sidona w 1588 roku. Hiszpańska Armada została wysłana przez króla Hiszpanii Filipa II , który był królem Anglii aż do śmierci jego żony Marii I. Anglii trzydzieści lat wcześniej. Celem wyprawy było eskortowanie armii tercios księcia Parmy z hiszpańskich Niderlandów przez Morze Północne do lądowania w południowo-wschodniej Anglii. Kiedyś armia stłumiła poparcie Anglików dla Zjednoczonych Prowincji - części Niderlandów Hiszpańskich- miał odciąć ataki na hiszpańskie posiadłości w Nowym Świecie i atlantyckie floty skarbów . Spodziewano się również odwrócenia rewolucji protestanckiej w Anglii iw tym celu wyprawę poparł papież Sykstus V , obiecując subsydia, gdyby dotarła na ląd. [68] Dowództwo nad flotą pierwotnie powierzono Alvaro de Bazanowi, bardzo doświadczonemu dowódcy marynarki wojennej, który zmarł kilka miesięcy przed wypłynięciem floty z Lizbony w maju 1588 roku. Hiszpańska Armada składała się z około 130 okrętów wojennych i przerobionych statków handlowych. Po przebiciu się przez kanał La Manche został zaatakowany przez flotę 200 angielskich okrętów , wspieranych przez holenderską marynarkę wojenną, na Morzu Północnym w Gravelines przy granicy przybrzeżnej między Francją a hiszpańską Holandią . Atak statku ogniowego wypędził statki Armady z ich bezpiecznego kotwicowiska, aw wynikłej bitwie Hiszpanie porzucili spotkanie z armią Parmy. Hiszpańska Armada została wysadzona na północ wzdłuż wschodniego wybrzeża Anglii iw pospiesznym posunięciu strategicznym podjęła próbę powrotu do Hiszpanii, żeglując wokół Szkocji i wypływając na Atlantyk, mijając Irlandię. Jednak bardzo surowa pogoda zniszczyła część floty, a ponad 24 statki rozbiły się na północnym i zachodnim wybrzeżu Irlandii, a ci, którzy przeżyli, musieli szukać schronienia w Szkocji. Z początkowego zestawu statków hiszpańskiej Armady około 50 nie wróciło do Hiszpanii. Jednak straty Królewskiej Marynarki Wojennej Filipa były stosunkowo niewielkie: tylko siedem statków nie powróciło, a tylko trzy z nich zostały utracone w wyniku działań wroga. Angielska Armada była flotą okrętów wojennych wysłanych na wybrzeże iberyjskie przez królową Anglii Elżbietę I w 1589 r. Podczas wojny angielsko-hiszpańskiej (1585-1604). Był prowadzony przez Sir Francisa Drake'a jako admirała i Sir Johna Norreysa jako generała i nie udało mu się odzyskać przewagi, jaką Anglia zdobyła po klęsce i rozproszeniu hiszpańskiej Armady w poprzednim roku. Mając okazję do zadania decydującego ciosu osłabionym Hiszpanom, porażka wyprawy jeszcze bardziej uszczupliła skarbiec koronny, tak pieczołowicie odnawiany podczas długiego panowania Elżbiety I. Wojna angielsko -hiszpańskabyło bardzo kosztowne dla obu stron, a sama Hiszpania, również walcząca z Francją i Zjednoczonymi Prowincjami , musiała w 1596 r. nie spłacać długów po kolejnym najeździe na Kadyks. Ale klęska angielskiej Armady była punktem zwrotnym, a losy różnych stron tego skomplikowanego konfliktu wahały się aż do traktatu londyńskiego w 1604 r., kiedy to zawarto pokój. Odbudowana hiszpańska marynarka wojenna szybko się podniosła i przekroczyła dominację morską sprzed Armady, aż pięćdziesiąt lat później klęski Holendrów zapoczątkowały jej upadek. Dzięki pokojowi Anglicy byli w stanie umocnić swoją władzę nad Irlandią i podjąć skoordynowany wysiłek w celu założenia kolonii w Ameryce Północnej. Zobacz też: Hiszpańska Armada w Irlandii Marynarka północnoamerykańskaMorska historia Stanów Zjednoczonych zaczyna się we współczesnym sensie wraz z pierwszą odnoszącą sukcesy kolonią angielską założoną w 1607 r. nad rzeką James w Jamestown . Marniało przez dziesięciolecia, aż pod koniec XVII wieku przybyła nowa fala osadników i założyła komercyjne rolnictwo oparte na tytoniu. Połączenie między koloniami amerykańskimi a Europą, którego podstawą była żegluga, rozwijało się bez przeszkód przez prawie dwieście lat. Marynarka Kontynentalna powstała podczas rewolucji amerykańskiej w latach 1774-1775. Dzięki wysiłkom pozornego patrona Marynarki Kontynentalnej, Johna Adamsa i energicznemu wsparciu Kongresu w obliczu ostrego sprzeciwu, flota łącznie stała się stosunkowo pokaźna, biorąc pod uwagę ograniczenia nałożone na pulę zaopatrzenia Patriotów. " Sześć oryginalnych fregat Stanów Zjednoczonych " było pierwszymi fregatami Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych , po raz pierwszy autoryzowanymi przez Kongres Aktem Marynarki Wojennej z 1794 r . 27 marca 1794 r., Kosztem 688 888,82 USD. John Paul Jones był pierwszym dobrze znanym amerykańskim bohaterem marynarki wojennej podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych . John Paul przyjął pseudonim John Jones , kiedy uciekł do domu swojego brata w Fredericksburgu w Wirginii w 1773 roku, aby uniknąć pętli kata w Tobago po incydencie, kiedy został oskarżony o zamordowanie marynarza pod jego dowództwem. Zaczął używać nazwiska John Paul Jones , jak zasugerował jego brat na początku rewolucji amerykańskiej . Chociaż jego kariera morska nigdy nie wzrosła powyżej rangi kapitana w Marynarce Kontynentalnej po zwycięstwie nad HMS Serapisz fregatą USS Bonhomme Richard , John Paul Jones pozostaje pierwszym prawdziwym amerykańskim bohaterem marynarki wojennej i wysoko cenionym dowódcą bojowym. Jonathan Haraden był korsarzem podczas rewolucji amerykańskiej , będąc pierwszym porucznikiem w slupie wojennym Tyrannicide , czternaście dział. Na pokładzie przez dwa lata zdobył wiele nagród, stając się jej dowódcą w 1777 roku.
George H. Preble był amerykańskim oficerem marynarki wojennej i pisarzem , znanym ze swojej historii flagi Stanów Zjednoczonych i zrobienia pierwszego zdjęcia flagi Fort McHenry , które zainspirowało The Star-Spangled Banner . George wstąpił do marynarki wojennej jako aspirant 10 grudnia 1835 roku, służąc na USS United States do 1838 roku. Edward Preble był oficerem marynarki USA . Po odbyciu służby w czasie wojny o niepodległość został mianowany porucznikiem Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. W styczniu 1799 roku objął dowództwo 14-działowego brygu USS Pickering i zabrał go do Indii Zachodnich , aby chronić amerykański handel podczas quasi-wojny z Francją. Otrzymał stopień kapitana 7 czerwca 1799, objął dowództwo USS Essex w grudniu i popłynął w styczniu 1800 na Pacyfik, aby zapewnić podobne usługi ochronne Amerykanom zaangażowanym w handel z Indiami Wschodnimi . Otrzymał dowództwo nad 3 Eskadrą z USS Constitutionjako jego okręt flagowy w 1803 r. popłynął na wybrzeże Barbary i do października promował traktat z Marokiem i ustanowił blokadę Trypolisu podczas pierwszej wojny berberyjskiej Handel trójstronnyW XVII, XVIII i XIX wieku na Atlantyku utworzyła się sieć handlu morskiego, łącząca Europę, Afrykę i obie Ameryki poprzez trójkątny handel afrykańskimi niewolnikami, cukrem/melasą i rumem. [69] Ten morski szlak handlowy wzbogaciłby Europę i obie Ameryki, jednocześnie wciągając je głębiej w handel niewolnikami. [70] Europejscy kupcy kupowaliby niewolników od afrykańskich handlarzy niewolników, transportując tych niewolników na ich plantacje cukru na Karaibach, gdzie wyprodukowany przez nich cukier / melasa byłby wysyłany do brytyjskiej Ameryki Północnej i destylowany na rum, gdzie byłby spożywany w koloniach i wysyłany do Europy . [69] W niektórych modelach handlu trójstronnego kolonie zajmują miejsce Europy, a model handlu przenosi się na niewolników z Afryki na Karaiby, cukier i melasa trafiają do Nowej Anglii, a rum/inne wyroby gotowe są sprzedawane w Afryce zdobyć więcej niewolników. [71] Oba te modele nie ograniczają się do handlu cukrem; tytoń, bawełna i inne surowce pozyskiwane z plantacji zastępują cukier i jego pochodne. Piractwo na Oceanie AtlantyckimPodczas epoki odkryć kluczowe szlaki handlowe do nowego świata utworzyły się na Karaibach i Oceanie Atlantyckim. Na tym skoncentrowanym obszarze handlu piractwo było poważnym zagrożeniem morskim w XVI, XVII i XVIII wieku. Niektóre narody wykorzystywałyby piratów do sabotowania swoich rywali, posuwając się nawet do dostarczania i uznawania ich za legalnych. [72] [73] Ostatecznie mocarstwa takie jak Anglicy i Holendrzy zastosowali silną taktykę antypiracką, aby wzmocnić swoje imperia handlowe w XVIII wieku. Na Karaibach w XVI i XVII wieku handel niewolnikami, metalami szlachetnymi i surowcami padł ofiarą piractwa. [74] Piraci najeżdżali forty i atakowali statki na morzu, aby przejąć materialne bogactwo kupców. W niektórych przypadkach piraci związali się z potęgą morską, taką jak Brytyjczycy, i pomagali im, napadając na rywalizujące narody, takie jak Hiszpanie, i pozostawiając brytyjski handel bez przeszkód. [73] Na obszarach takich jak Jamajka niektórzy piraci przyjaźnili się z Brytyjczykami i pozostawali na obrzeżach kolonii. Niektórzy z tych piratów zostali zaakceptowani przez brytyjskich gubernatorów kolonialnych. Anglicy i Holendrzy stworzyli rozległe imperia handlowe w XVII i XVIII wieku i postrzegali piratów jako barierę dla ich dalszego rozwoju. Angielski zaczął budować kodyfikację piractwa, co zapoczątkowało wojnę z piratami, która trwała od lat siedemdziesiątych XVII wieku do lat dwudziestych XVIII wieku. W tym czasie Anglicy opracowali statek o nazwie Jamaica Sloops, który lepiej radził sobie z piractwem. [74] Pod koniec XVII wieku Brytyjczycy zaczęli budować swoją flotę i byli w stanie brutalnie położyć kres większości piractwa do lat dwudziestych XVIII wieku, przetrwały tylko pojedyncze przypadki. Życie na morzuŻegluga, zarówno towarowa, jak i pasażerska, to biznes, a obowiązki kapitana statku to odzwierciedlają. Pierwszym obowiązkiem kapitana było pełnienie obowiązków wobec właściciela statku i często zachęcano kapitana do kupowania w firmie co najmniej jednej ósmej udziału w statku. Drugim obowiązkiem kapitana był sam ładunek, a następnie załoga. Załoga została podzielona na dwie zmiany, które często służyły na czterogodzinnych naprzemiennych wachtach, przy czym wszyscy pracownicy wspólnie pełnili służbę od południa do 4:00. Amerykańskie statki zwykle zmieniały zegarki z dodatkiem dwugodzinnego psa. Praca marynarzy podczas ich zmiany polegała przede wszystkim na ogólnej konserwacji statku, myciu, piaskowaniu, malowaniu i naprawach wynikających z ogólnego zużycia lub uszkodzeń spowodowanych sztormami. Ogólne operacje na statku, takie jak podnoszenie i opuszczanie kotwicy lub zwijanie i rozwijanie żagli, były wykonywane w razie potrzeby. W godzinach pozazmianowych marynarze mogli zająć się swoimi obowiązkami osobistymi, praniem i naprawą odzieży, spaniem i jedzeniem. Czas wolny można było często spędzać na czytaniu, pisaniu pamiętników, grze na instrumencie, rzeźbieniu w drewnie lub fantazyjnej pracy z linami. Amerykański marynarz"[75] Życie na pokładzie statku dla podróżujących imigrantów było znacznie trudniejsze, a czasem śmiertelne. Właściciele statków pakowali na pokład jak najwięcej osób, aby zmaksymalizować zyski, a nadzór rządu był niewielki, aby zapewnić im odpowiednią opiekę podczas rejsu. Brytyjskie statki z imigrantami często wykazywały mniejszą troskę o pasażerów niż przestępcy na statkach więziennych płynących do Australii. W 1803 r. Ustawa o statkach pasażerskich w Wielkiej Brytanii ograniczyła obłożenie do jednej osoby na dwie tony rejestru statku. Ameryka wydała surowsze przepisy w 1819 r., Ograniczając statki do stosunku 1 do 5 z nakładaną grzywną w przypadku przybycia przepełnionego statku do portu. Ustawa z lutego 1847 r. dodatkowo zwiększyła ilość miejsca przyznawanego pasażerom, wprowadzając konfiskatę statku jako karę za przepełnienie. Wojna 1812Główny artykuł: Wojna
1812 roku Stephen Decatur był amerykańskim oficerem marynarki znanym ze swojego bohaterstwa w pierwszej i drugiej wojnie na Barbary oraz w wojnie 1812 roku . Był najmłodszym człowiekiem, który osiągnął stopień kapitana w historii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych i pierwszym Amerykaninem uznanym za narodowego bohatera wojskowego, który nie odegrał żadnej roli w rewolucji amerykańskiej . James Lawrence był amerykańskim bohaterem marynarki wojennej . Podczas wojny 1812 dowodził USS Chesapeake w akcji jednego statku przeciwko HMS Shannon (dowodzony przez Philipa Broke'a ). Prawdopodobnie jest dziś najbardziej znany ze swojego umierającego rozkazu "Nie poddawaj się ze statku!", który wciąż jest popularnym okrzykiem bojowym marynarki wojennej . John H. Aulick był oficerem Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych , którego służba trwała od wojny 1812 roku do końca okresu przedwojennego . Podczas wojny 1812 służył na USS Enterprise i 4 września 1813 brał udział w jego bitwie z HMS Boxer . Po tym starciu zakończonym zwycięstwem Amerykanów, Aulick służył jako mistrz nagrody. Thomas Macdonough był amerykańskim oficerem marynarki z początku XIX wieku, przede wszystkim jako dowódca amerykańskich sił morskich na jeziorze Champlain podczas wojny 1812 roku. Jeden z czołowych członków "Preble's Boys", małej grupy oficerów marynarki wojennej, którzy służyli podczas Pierwsza wojna na Barbary , działania Macdonougha podczas decydującej bitwy nad jeziorem Champlain są często cytowane jako model taktycznego przygotowania i wykonania. Wyprawa ChallengeraHMS Challenger , zbudowany w 1858 r., podjął w 1872 r. pierwszą światową morską ekspedycję badawczą zwaną ekspedycją Challenger . Aby umożliwić jej zbadanie głębin, wszystkie statki Challenger z wyjątkiem dwóchUsunięto działa, a drzewce zmniejszono, aby uzyskać więcej miejsca. Zainstalowano laboratoria, dodatkowe kabiny i specjalną platformę pogłębiarską. Była załadowana słoikami z okazami, alkoholem do konserwacji próbek, mikroskopami i aparaturą chemiczną, włokami i pogłębiarkami, termometrami i butelkami do pobierania próbek wody, sondami i urządzeniami do zbierania osadów z dna morskiego oraz długimi linami do zawieszania sprzętu w głębiny oceanu. W sumie dostarczono jej 181 mil (291 km) włoskich konopi do sondowania, trałowania i pogłębiania. Jako pierwszy prawdziwy rejs oceanograficzny, wyprawa Challengera położyła podwaliny pod całą dyscyplinę akademicką i badawczą. Koniec epoki żaglaPodobnie jak większość epok okresowych, definicja jest niedokładna i wystarczająco bliska, aby służyć jako ogólny opis. Wiek żagli trwa mniej więcej od bitwy pod Lepanto w 1571 r., ostatniego znaczącego starcia, w którym główną rolę odegrały galery napędzane wiosłami , do bitwy pod Hampton Roads w 1862 r., w której napędzany parą CSS Virginia zniszczył żaglowce USS Cumberland i USS Congress , które ostatecznie osiągnęły punkt kulminacyjny wraz z rozwojem mocy parowej , co sprawiło, że moc żagli stała się przestarzała. Wiek paryParę po raz pierwszy zastosowano na łodziach w latach siedemdziesiątych XVIII wieku. Wraz z pojawieniem się ekonomicznych silników parowych , wydajnych silników cieplnych o spalaniu zewnętrznym , które wykorzystują energię cieplną zawartą w parze i przekształcają ją w pracę mechaniczną , głównym napędem dla statków była para. Technologia ta stała się istotna dla podróży morskich dopiero po 1815 roku, kiedy Pierre Andriel przepłynął kanał La Manche na pokładzie parowca Élise . Powstanie statków parowychParowce stopniowo zastępowały żaglowce w żegludze handlowej w XIX wieku - głównie w drugiej połowie stulecia. Paradoksalnie, żagiel wspomagany parą wodną, ????zapewniając holowniki, które mogłyby przyspieszyć przybycie statków, które często mogły być na wietrze na kotwicowiskach w pobliżu ich miejsca wypłynięcia lub przeznaczenia. Większe żaglowce można było budować dla ładunków masowych, ponieważ dostępność holowników oznaczała, że ??można je było skutecznie zadokować. Parowe "silniki osłów" umożliwiały tym większym statkom pracę z mniejszymi załogami, były używane do podnoszenia dużych żagli i ogólnie wykonywania ciężkich prac na statku. [78] : 7-19,? pass? Technologia parowa wymagała szeregu kroków rozwojowych, aby móc konkurować z napędem żaglowym. Potrzebne były lepsze materiały i projekty kotłów, które pracowały przy wyższych ciśnieniach, co pozwoliło na zwiększenie wydajności paliwowej, najpierw w silnikach złożonych (z powodzeniem stosowanych w SS Agamemnon (1865) ), a następnie w silniku potrójnego rozprężania (począwszy od SS Aberdeen ( 1881)). Praktyka używania wody morskiej w kotłach powodowała gromadzenie się soli w kotłach, co wymagało regularnego czyszczenia na trasie. Tymczasowym rozwiązaniem była regularna wymiana wody, aby utrzymać niską zawartość soli - co wymagało opracowania wymienników ciepła w celu odzyskania ciepła ze starej wody. Ostatecznie skraplacze zostały zaprojektowane w celu odzyskiwania świeżej wody używanej w późniejszych kotłach. Nieodłączne problemy związane z napędem koła łopatkowego zostały rozwiązane przez śrubę napędową, ale wymagało to funkcjonalnego dławika rufowego i łożyska oporowego . Żelazne kadłuby przezwyciężyły problemy konstrukcyjne parowców o drewnianych kadłubach, ale wymagały materiałów przeciwporostowych lub, w przypadku ich braku, suchych dokóww których kadłuby mogłyby być regularnie czyszczone. Aby parowce mogły kursować po całym świecie, na szlakach żeglugowych musiały być zapewnione stacje nawęglania i tam musiał być transportowany węgiel odpowiedniej jakości. Podczas gdy technologia stale się poprawiała, żagiel pozostawał najbardziej ekonomicznym wyborem dla armatorów, którzy chcieli dobrze zwrócić zainwestowany kapitał. Steam był opcją tylko dla ograniczonej liczby transakcji aż do lat 60. XIX wieku, koncentrując się na trasach wymagających regularnych usług i / lub niezawodnych średnich prędkości podczas podróży - i tylko wtedy, gdy klient był przygotowany na poniesienie wyższych kosztów. Większość z nich dotyczyła przewozów pasażerskich i umów pocztowych. Dopiero gdy znacznie bardziej oszczędny silnik z potrójnym rozprężaniem stał się powszechny (do lat 90. XIX wieku), wszystkie szlaki żeglugowe były w pełni opłacalne komercyjnie dla parowców. Pancerniki to okręty wojenne o napędzie parowym z końca XIX wieku, chronione żelaznymi lub stalowymi płytami pancernymi. [80] Pancernik powstał w wyniku podatności drewnianych okrętów wojennych na pociski wybuchowe lub zapalające . Pierwszy żelazny pancernik, Gloire , został zwodowany przez francuską marynarkę wojenną w 1859 roku; [81] skłoniła brytyjską Królewską Marynarkę Wojenną do rozpoczęcia budowy pancerników. Po pierwszych starciach pancerników podczas wojny secesyjnej stało się jasne, że pancernik zastąpiłnieopancerzony okręt liniowy jako najpotężniejszy okręt wojenny na wodzie. W 1880 roku amerykański parowiec pasażerski Columbia jako pierwszy statek wykorzystywał dynamo i żarówkę . Co więcej, Columbia była pierwszą strukturą poza laboratorium Thomasa Edisona w Menlo Park w stanie New Jersey, w której zastosowano żarówkę. Grecka wojna o niepodległośćGłówny artykuł: rewolucja
grecka Grecka wojna o niepodległość była udaną wojną prowadzoną przez Greków w celu uzyskania niepodległości Grecji od Imperium Osmańskiego. Sukces na morzu był kluczowy dla Greków. Gdyby nie udało im się przeciwstawić marynarce osmańskiej, byłaby ona w stanie do woli uzupełnić zapasy odizolowanych garnizonów osmańskich i posiłki lądowe z azjatyckich prowincji Imperium Osmańskiego , dławiąc bunt. Grecy postanowili użyć statków ogniowych i znaleźli skuteczną broń przeciwko statkom osmańskim. Stoczono również konwencjonalne akcje morskie, w których dowódcy marynarki tacy jak Andreas Miaoulis , Nikolis Apostolis , Iakovos Tombazis i Antonios Krieziswyróżnili się. Wczesne sukcesy floty greckiej w bezpośrednich konfrontacjach z Turkami pod Patras i Spetsai dały załogom pewność siebie i znacznie przyczyniły się do przetrwania i powodzenia powstania na Peloponezie. Pomimo zwycięstw pod Samos i Gerontas rewolucja była zagrożona upadkiem aż do interwencji wielkich mocarstw w bitwie pod Navarino w 1827 roku. Flota osmańska została zdecydowanie pokonana przez połączone floty Wielkiej Brytanii , Francji i Imperium Rosyjskiego , skutecznie zabezpieczając niepodległość Grecji. 1850 do końca wiekuWiększość okrętów wojennych wykorzystywała napęd parowy aż do pojawienia się turbiny gazowej. W drugiej połowie XX wieku parowce zostały wyparte przez statki napędzane olejem napędowym. Marynarka Wojenna Stanów Konfederacji ( CSN ) była morską gałęzią sił zbrojnych Stanów Konfederacji , utworzoną aktem Kongresu Konfederacji z 21 lutego 1861 r. Odpowiadała za operacje morskie Konfederacji podczas wojny secesyjnej . Dwoma głównymi zadaniami Marynarki Wojennej Konfederacji podczas całego jej istnienia była ochrona południowych portów i wybrzeży przed inwazją z zewnątrz oraz uczynienie wojny kosztowną dla Północy poprzez atakowanie statków handlowych i przełamywanie blokady Unii . David Farragut był pierwszym starszym oficerem Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych podczas wojny secesyjnej . Był pierwszym kontradmirałem , wiceadmirałem i pełnym admirałem Marynarki Wojennej. W kulturze popularnej jest pamiętany ze swojego prawdopodobnie apokryficznego rozkazu w bitwie pod Mobile Bay , zwykle sparafrazowanego: "Cholera z torpedami, cała naprzód!". [86] Franklin Buchanan był oficerem marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych, który został admirałem w marynarce Konfederacji podczas wojny secesyjnej. Był kapitanem pancernego CSS Virginia ( dawniej USS Merrimack ) podczas bitwy pod Hampton Roads w Wirginii. Wspiął się na górny pokład Wirginii i zaczął wściekle strzelać w kierunku brzegu z karabinu , gdy USS Congress został ostrzelany. Wkrótce został powalony minie piłką strzelca wyborowego na udo. W końcu wyleczy się z rany nogi. Nigdy nie dowodził Wirginiąprzeciwko USS Monitor . Ten zaszczyt przypadł Catesby'emu ap Rogerowi Jonesowi . Jednak Buchanan zadał Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych najgorszą porażkę, jakiej wymagała aż do Pearl Harbor Raphael Semmes był oficerem Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w latach 1826-1860 i Marynarki Wojennej Konfederacji w latach 1860-1865. Podczas wojny secesyjnej był kapitanem słynnego statku handlowego CSS Alabama , zdobywając rekordowe pięćdziesiąt pięć nagród . Pod koniec wojny został awansowany do stopnia admirała, a także krótko służył jako generał brygady w Armii Konfederatów . We Włoszech Carlo Pellion di Persano był włoskim admirałem i dowódcą floty Regia Marina w bitwie pod Lissą . Dowodził flotą od 1860 do 1861 roku i brał udział w walce o zjednoczenie Włoch . Po zjednoczeniu został wybrany do parlamentu; został ministrem marynarki wojennej w 1862 r., aw 1865 r. został mianowany senatorem. Jednak jego kariera została zakłócona podczas wojny z Austrią, kiedy dowodził flotą włoską pod Lissą. Po klęsce został skazany za niezdolność do pracy i zwolniony. Ponownie w Ameryce Charles Edgar Clark był oficerem Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych podczas wojny secesyjnej i wojny hiszpańsko-amerykańskiej . Dowodził pancernikiem USS Oregon w Mare Island Naval Shipyard w San Francisco , a kiedy wojna z Hiszpanią została uznana za nieuniknioną, otrzymał rozkaz udania się z całym pośpiechem do Key West na Florydzie . Po najbardziej niezwykłej podróży trwającej ponad 14 000 mil (23 000 km) wokół Przylądka Horn , dołączył do amerykańskiej floty na wodach kubańskich 26 maja, a 3 lipca dowodził swoim statkiem w celu zniszczenia eskadry Cervery . George Dewey był admirałem Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, najbardziej znanym ze zwycięstwa (bez utraty ani jednego życia we własnych siłach w wyniku walki; jeden człowiek zmarł na atak serca) w bitwie w Zatoce Manilskiej podczas wojny hiszpańsko- Wojna amerykańska. Był także jedyną osobą w historii Stanów Zjednoczonych, która osiągnęła stopień Admirała Marynarki Wojennej , najwyższy stopień w Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych. Garrett J. Pendergrast był oficerem Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych podczas wojny secesyjnej. Dowodził USS Boston podczas wojny amerykańsko-meksykańskiej w 1846 roku. W 1856 roku oddał do użytku USS Merrimack , statek, który później stał się CSS Virginia . Lewis Nixon był dyrektorem stoczniowym, architektem marynarki wojennej i działaczem politycznym. Nixon ukończył jako pierwszy w swojej klasie Akademię Marynarki Wojennej w 1882 roku i został wysłany na studia architektury morskiej w Royal Naval College, gdzie ponownie ukończył klasę w 1885 roku. W 1890 roku, z pomocą asystenta konstruktora marynarki wojennej Davida W. Taylora zaprojektował pancerniki klasy Indiana , w tym USS Indiana , USS Massachusetts i USS Oregon . Patricio Montojo był hiszpańskim dowódcą marynarki wojennej w bitwie w Zatoce Manilskiej (1 maja 1898), decydującej bitwie wojny hiszpańsko-amerykańskiej . W momencie wybuchu wojny hiszpańsko-amerykańskiej Montojo dowodził eskadrą hiszpańską, która została zniszczona przez amerykańską eskadrę azjatycką w bitwie nad Zatoką Manilską 1 maja 1898 r. Montojo został ranny podczas tej bitwy, podobnie jak jeden z jego dwóch synów, którzy brali udział w tej bitwie. Siły morskie Stanów Zjednoczonych pod dowództwem komandora George'a Deweya zdecydowanie pokonały hiszpańską flotę Pacyfiku, stojącą na kotwicy w Zatoce Manilskiej na Filipinach. Większość z siedmiu hiszpańskich statków zatonęła lub poddała się. PiractwoGłówny artykuł: Piractwo
|