Wojna holendersko-portugalska 1598-1663

Wojna holendersko-portugalska (1598-1663)

Wojna holendersko-portugalska była globalnym konfliktem zbrojnym z udziałem sił Imperium Holenderskiego w postaci Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, Holenderskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej i ich sojusznicy przeciwko Unii Iberyjskiej, a po 1640 r. Imperium Portugalskie

Najważniejsze bitwy i konflikty tej wojny

Europa

Brazylia

Afryka

Azja

Portugalski galeon walczący z holenderskimi i angielskimi okrętami wojennymi

Począwszy od 1598 roku, konflikt dotyczył głównie holenderskich kompanii i floty najeżdżających kolonie portugalskie w obu Amerykach, Afryce i Portugalskich Indiach Wschodnich

Wojnę tę można traktować jako przedłużenie Wojny osiemdziesięcioletniej toczącej się w Europie w tym czasie między Hiszpanią, a Holandią, ponieważ Portugalia była w unii dynastycznej z Koroną Hiszpańską po Wojnie o sukcesję portugalską, przez większość konfliktu.

Konflikt miał jednak niewiele wspólnego z wojną w Europie i służył Holendrom głównie jako sposób na zdobycie zamorskiego imperium i kontrolowanie handlu kosztem Portugalczyków.
Siły angielskie również pomagały Holendrom w niektórych momentach wojny (chociaż w późniejszych dziesięcioleciach Anglicy i Holendrzy stali się zaciekłymi rywalami).
Ze względu na towar znajdujący się w centrum konfliktu, wojna ta została nazwana wojną przypraw.

Rezultat był taki, że Portugalia skutecznie odparła holenderskie próby zabezpieczenia Kolonialnej Brazylii i Portugalskiej Angoli, podczas gdy Holendrzy odnieśli zwycięstwo na Przylądku Dobrej Nadziei i we Wschodnich Indiach, gdzie zajęli Portuhgalską Malakkę, Portugalski Cejlon, Wybrzeże Malabarskie i Moluki, chociaż Portugalczycy zachowali Makau
Angielskie ambicje również bardzo skorzystały na wieloletniej wojnie między ich dwoma głównymi rywalami na Dalekim Wschodzie (od końca XVIII do początku XIX wieku Malakka, Cejlon i Malabar stały się posiadłościami brytyjskimi).

Portugalska niechęć do Hiszpanii, która była postrzegana jako priorytetowa dla własnych kolonii i zaniedbująca obronę Portugalczyków, słabszego członka związku, była głównym czynnikiem, który przyczynił się do zrzucenia przez Portugalię hiszpańskich rządów w portugalskiej wojnie o odbudowę , prowadzonej równolegle (Portuguese_Restoration_War) z późniejsze etapy wojny z Holendrami.
Ponadto Portugalczycy twierdzili, że zjednoczenie ich Korony było powodem ataków Holendrów na ich kolonie.

Wprowadzenie

Wojna trwała od 1598 do 1663 roku, a jej głównymi uczestnikami były Królestwo Portugalii i Republika Siedmiu Zjednoczonych Prowincji

Po Unii Iberyjskiej z 1580 r . Portugalia przez większość tego okresu znajdowała się pod panowaniem Habsburgów, a Habsburg Filip II z Hiszpanii walczył z rewoltą holenderską
Przed zjednoczeniem Korony Portugalskiej i Hiszpańskiej kupcy portugalscy wykorzystywali Niderlandy jako bazę do sprzedaży swoich przypraw w północnej Europie. Jednak po tym, jak Hiszpanie przejęli kontrolę nad Imperium portugalskim, ogłosili embargo na wszelki handel ze zbuntowanymi prowincjami (patrz Unia Utrechcka W swoich wysiłkach zmierzających do ujarzmienia zbuntowanych prowincji Filip II odciął Holandię od rynków przypraw w Lizbonie, zmuszając Holendrów do wysłania własnych wypraw do źródeł tych towarów i przejęcia kontroli nad handlem przyprawami w Indiach
Nastąpiło to po Zdobyciu Recife (1595), w którym Holendrzy pomogli Anglikom w zdobyciu kolonii portugalskiej.

Podobnie jak Francuzi i Anglicy, Holendrzy pracowali nad stworzeniem globalnej sieci handlowej kosztem królestw iberyjskich.
Imperium Holenderskie zaatakowało wiele terytoriów w Azji pod panowaniem Portugalczyków i Hiszpanów, w tym Formozę, Cejlon, Wyspy Filipińskie_(Spanish_East_Indies) oraz interesy handlowe w Japonii, Afryce (Mina) i Ameryce Południowej.

tło

W 1592 roku, podczas wojny z Hiszpanią , flota angielska zdobyła u wybrzeży Azorów duży portugalski galeon , Madre de Deus , załadowany 900 tonami towarów z Indii i Chin, o wartości szacowanej na pół miliona funtów (prawie połowę wielkości ówczesnego skarbca angielskiego). ^[1] Ten przedsmak bogactwa Wschodu pobudził zainteresowanie regionem. ^[2] W tym samym roku holenderscy kupcy wysłali Cornelisa de Houtmana do Lizbony, aby zebrał jak najwięcej informacji o Wyspach Korzennych. W 1595 roku kupiec i odkrywca Jan Huyghen van Linschoten , podróżując po Oceanie Indyjskim,w służbie Portugalczykom opublikował sprawozdanie z podróży w Amsterdamie , "Reys-gheschrift vande navigatien der Portugaloysers in Orienten" ("Raport z podróży przez nawigacje Portugalczyków na Wschodzie"). ^[3] Opublikowany raport zawierał obszerne wskazówki dotyczące nawigacji na statkach między Portugalią a Indiami Wschodnimi i Japonią. Zainteresowanie Holendrów i Brytyjczyków, napędzane nowymi informacjami, doprowadziło do ruchu ekspansji handlowej i założenia Angielskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej w 1600 r . Wschodnie Indie.

W 1602 roku powołano VOC, którego celem było dzielenie się kosztami eksploracji Indii Wschodnich i docelowo przywrócenie handlu przyprawami , który generował wysokie zyski w nowej Republice Siedmiu Zjednoczonych Prowincji i innych krajach europejskich, jeśli przyprawy kupowano u źródła, a ich dostawy mogły być kontrolowane przez monopol.

Mapa imperiów holenderskiego i portugalskiego po wojnie. Niebieski : Republika Holenderska. Zielony: Portugalia.
(Kliknij aby powiększyć)

Potrzeba założenia LZO powstała, ponieważ po zjednoczeniu Hiszpanii i Portugalii w wojnie z Hiszpanią handel miał być teraz kierowany przez południowe kraje nizinne (mniej więcej dzisiejszą Belgię), które zgodnie z Unią z Arras ( lub Unią z Atrecht) byli oddani hiszpańskiemu monarchowi i byli katolikami, w przeciwieństwie do holenderskiej protestanckiej północy. Oznaczało to również, że Holendrzy stracili najbardziej dochodowego partnera handlowego i najważniejsze źródło finansowania wojny z Hiszpanią. Dodatkowo Holendrzy straciliby monopol na dystrybucję z Francją, Świętym Cesarstwem Rzymskim i północną Europą.

Imperium Portugalskie na Oceanie Indyjskim było tradycyjną talasokracją , która rozszerzyła swój zasięg na każdy większy wąwóz w oceanie. Handel na tym obszarze odpowiadał również tradycyjnemu trójkątnemu modelowi, zgodnie z którym małe wyroby były sprowadzane z Europy i sprzedawane w Afryce za złoto i kilka przedmiotów, które następnie służyły do ????kupowania przypraw w Indiach, które następnie sprowadzano z powrotem do Europy i sprzedawano po ogromnych cenach. zysk, który zostałby ponownie zainwestowany w statki i wojska, które miały zostać wysłane na wschód.

Portugalski stan Indie z siedzibą w Goa był siecią kluczowych miast, które kontrolowały handel morski na Oceanie Indyjskim: Sofala była bazą dla portugalskich operacji w Afryce Wschodniej i była wspierana przez Kilwa w celu lepszej kontroli Kanału Mozambickiego ; stąd szlaki prowadziły handel do Goa, które było węzłem komunikacyjnym dla pozostałych operacji i gdzie przybywały statki konwoju indyjskiego z Europy; z Goa, idąc na północ, handel byłby chroniony przez floty Północy i Poszukiwaczy Przygód aż do Daman i Diu , które nadzorowały handel na północy i Zatokę Cambay; podczas gdy Flota Północy eskortowała statki handlowe, Flota Poszukiwaczy Przygód będzie również dążyć do zakłócenia handlu w Mekce między muzułmanami z północnych Indii a Półwyspem Arabskim ; Flota Diu połączyłaby wtedy handel z Ormuz , który kontrolował szlaki w Zatoce Perskiej i przerwał handel Basrah - Suez ; na południe od Goa flota Cape Comorin miała eskortować kupców Goa do Calicut i Cochin na Wybrzeżu Malabarskim oraz na Cejlon i połączenie z Zatoką Bengalską ; w Zatoce Bengalskiej najbardziej lukratywny handel odbywał się naWybrzeże Coromandel , gdzie takie osady jak Sao Tomé of Mylapore i Pulicat służyły jako węzły; to właśnie w osadach Coromandel i Cejlon statki wychodzące z szlaku Malakka często zakotwiczyły, ponieważ łączyły Ocean Indyjski z Morzem Południowochińskim ; Flota Malakki patrolowała Cieśninę Singapurską , a trasy kierowały się do Celebes i terenów dzisiejszej Indonezji na południu, a na północ do Chin i Japonii ; Chiny dostarczyły jedwab i porcelanę do Makauskąd "Silver Carrack" łączył się z Japonią, gdzie wymieniano kilka produktów na japońskie srebro.

Casus belli

O świcie 25 lutego 1603 roku trzy statki Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej (VOC) zajęły portugalski galeon Santa Catarina . Była to tak bogata nagroda, że ??dochód z jej sprzedaży podwoił kapitał VOC. Legalność zatrzymania nagrody była wątpliwa w świetle prawa holenderskiego i Portugalczycy zażądali zwrotu ładunku. Skandal doprowadził do publicznego przesłuchania przed sądem i szerszej kampanii mającej na celu wywarcie wpływu na opinię publiczną (i międzynarodową). W rezultacie Hugo Grotius w Wolnym morzu ( Mare Liberum , wyd. 1609) sformułował nową zasadę, że morze jest terytorium międzynarodowym, wbrew portugalskiej mare clausumpolityki, a wszystkie narody mogły swobodnie używać go do handlu morskiego. "Wolne morza" dostarczyły Holendrom odpowiedniego ideologicznego uzasadnienia do przełamania portugalskiego monopolu dzięki jego potężnej potędze morskiej.

Wprowadzenie na Wschodzie: Batavia rzuca wyzwanie Goa

Bitwa o Malakkę między flotą VOC a Portugalczykami, 1606.

Portugalskie Indie Wschodnie opierały się na czterech strategicznych bazach: Goa , Bombaj-Bassein-Dio , Malakka i Makau . Pierwszy łączył Indie z właściwą Portugalią ( Ceuta ), Malakka łączył Goa z handlem na Oceanie Indyjskim przez Przylądek Komorin i Cejlon ; a Makau było ośrodkiem szlaków handlowych rozciągających się od Morza Południowochińskiego do Morza Japońskiego i do Wysp Korzennych , na wschód od Nowej Gwinei w Australazji . Inne lokalizacje były ważne, ale nie kluczowe: w tym Diuwraz z portem w Bombaju (do czasu przejęcia przez Anglików ) kontrolował podejścia do mniejszej Zatoki Cambay , a także do większego Morza Arabskiego . Ormuz był przez krótki czas protektoratem Portugalii, podczas którego był zwornikiem handlu w Zatoce Perskiej między Persją, Arabią, Mezopotamią oraz resztą Azji i Afryki. Gdyby upadły zarówno Diu, jak i Ormuz, uniemożliwiłoby to opodatkowanie rynków Bliskiego Wschodu przez Portugalię, co pozbawiłoby Lizbonę dochodów z najbardziej wysuniętego na południe odcinka Jedwabnego Szlaku . Był to lukratywny handel, ale nie tak istotny dla Oceanu Indyjskiegocała sieć handlu przyprawami. Po upadku Ormuz przez Anglików i Holendrów, Portugalczycy wyrwali się ze swoich baz w Maskacie i Goa, poprowadzili niszczycielską kampanię przeciwko perskiej linii brzegowej i sprzymierzyli się z Basrą . Ostatecznie, po bitwie morskiej u wybrzeży Ormuz w 1625 roku, Persja walczyła o zawieszenie broni z Portugalczykami, aby móc przywrócić handel i zapewniła Portugalii punkt handlowy w Kongu . Wraz z przywróconą trasą Basrah tymczasowo nadrobiło to utratę Ormuz. Pionierami zniszczenia portugalskiej i hiszpańskiej doktryny mare clausum byli Holendrzy w niektórych częściach Indii Wschodnich .

Bitwa morska u wybrzeży Goa między flotami holenderską i portugalską w 1638 roku

Holenderska Kompania Wschodnioindyjskacierpiał jednak na tę samą słabość co Portugalia: brak siły roboczej. Tak więc wysiłek kolonizacyjny w stylu hiszpańskim nigdy nie był wykonalny i tylko panowanie nad morzami pozwoliłoby mu konkurować. Portugalczycy mieli sto lat przewagi w regionie, a ich imperium umożliwiło im dostęp do nawróconych i lojalnych lokalnych populacji, które wspierały w głębi lądu, czego potęga morska nie była w stanie zapewnić na morzu. Stąd Holendrzy skierowali swoje wysiłki na peryferie imperium portugalskiego. Omijając wybrzeża Indii, założyli własną kwaterę główną w południowo-wschodnich Indiach, w mieście Dżakarta, znanym później jako Batavia. To sprawiło, że byli bezpiecznie oddaleni od Goa, ale oportunistycznie blisko Malakki i szlaków morskich łączących Pacyfik i Ocean Indyjski. Stoczono wiele bitew, ale te najbardziej decydujące spowodowały śmiertelne obrażenia portugalskiego imperium indyjskiego.

Blokada Goa

Bitwa o wyspę Carracks w 1615 roku u wybrzeży Malakki zniszczyła portugalską potęgę morską w południowo-wschodnich Indiach, prowadząc do utraty dominacji morskiej na rzecz Holendrów na kluczowej trasie między Goa a Makau. Oblężenie Ormuz w 1622 roku przez angielską Kompanię Wschodnioindyjską spowodowało utratę twierdzy Ormuz na rzecz połączonych sił Persji i Anglii, które wyparły Portugalczyków z Bliskiego Wschodu. Wypędzenie jezuitów ( sakoku ), a następnie Portugalczyków z Nagasaki w 1639 r., Również skazało ekonomiczną żywotność Makau. Oblężenie Malakki w 1641 roku, po wielu próbach, dostarczyło miasto Holendrom i ich regionalnym sojusznikom, decydująco zrywając rdzeń kręgowy między Goa a Wschodem. ^[5]

Portugalskie zakłady były izolowane i podatne na wybieranie jeden po drugim, ale mimo to Holendrzy odnieśli w tym tylko mieszany sukces. ^[6] Amboina została schwytana przez Portugalczyków w 1605 roku, ale atak na Malakkę , bitwa pod przylądkiem Rachado , w następnym roku, o mały włos nie spełnił swojego celu, jakim było zapewnienie bardziej strategicznie położonej bazy w Indiach Wschodnich z korzystnymi wiatrami monsunowymi. ^[7] W 1607 i 1608 roku Holendrom dwukrotnie nie udało się podbić portugalskiej twierdzy na wyspie Mozambik , dzięki ścisłej współpracy miejscowej ludności z Portugalczykami.

Holendrzy znaleźli to, czego szukali w Dżakarcie , podbitej przez Jana Coena w 1619 r., przemianowanej później na Batawię na cześć przypuszczalnych holenderskich przodków, Batawów, i która miała stać się stolicą Holenderskich Indii Wschodnich .

Przez następne czterdzieści cztery lata dwa miasta Goa i Batavia walczyły bezlitośnie, ponieważ były stolicą portugalskiego stanu Indie i bazą operacyjną Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. Z pomocą sułtanatu Bijapur Holendrzy próbowali nawet podbić samo Goa , ale dyplomacja portugalska udaremniła ten plan.

W rzeczywistości Goa było okresowo blokowane od 1603 roku. Większość walk toczyła się w zachodnich Indiach, gdzie holenderska kampania malabarska miała na celu zastąpienie portugalskiego monopolu na handel przyprawami. Floty holenderska i portugalska walczyły o kontrolę nad szlakami morskimi, jak miało to miejsce w przypadku akcji z 30 września 1639 r. , podczas gdy w Indiach kontynentalnych wojna obejmowała coraz więcej indyjskich królestw i księstw, ponieważ Holendrzy wykorzystywali lokalną niechęć do portugalskich podbojów w początek XVI wieku. W 1624 roku Fernando de Silva poprowadził hiszpańską flotę do splądrowania holenderskiego statku w pobliżu syjamskiego wybrzeża. To rozwścieczyło Songthama , króla Syjamu, który bardzo preferował Holendrów i zarządził ataki i konfiskaty wszystkich Hiszpanów. ^[8]

Wojna między posiadłościami Filipa a innymi krajami doprowadziła do upadku imperium portugalskiego, jako utrata Ormuz na rzecz Persji, wspomaganej przez Anglię, ale głównym beneficjentem było imperium holenderskie.

W 1640 roku Portugalczycy wykorzystali powstanie katalońskie i sami zbuntowali się przeciwko zdominowanej przez Hiszpanów Unii Iberyjskiej . Od tego momentu Anglicy postanowili zamiast tego odnowić sojusz z Portugalią.

LZO (VOC) zyskuje na popularności

Zdobycie Koczin i zwycięstwo LZO nad Portugalczykami w 1663 r. Atlas van der Hem (1682).

Główne osady holenderskie i portugalskie w Azji, ok. 1665. Z wyjątkiem Dżakarty i Deshimy, wszystkie osady holenderskie zostały zdobyte przez Holenderską Kompanię Wschodnioindyjską z Portugalii.

Pomimo tego, że Portugalczycy ogłosili się wrogami hiszpańskiej korony, LZO skorzystało z okazji, by wyrwać ciąg przybrzeżnych fortec składających się na imperium portugalskie: Malakka ostatecznie poddała się w 1641 roku .

Ważne bitwy toczyły się również na Morzu Południowochińskim, początkowo z udziałem połączonych flot statków holenderskich i angielskich, a następnie wyłącznie statków holenderskich atakujących Makau . Holenderskie próby zdobycia Makau , zmuszenia Chin do zastąpienia Portugalczyków lub osiedlenia Pescadores nie powiodły się, częściowo z powodu wieloletniej dyplomacji między Portugalczykami a Ming, ale ostatecznie Holendrom udało się zdobyć monopol na handel z Japonią . W międzyczasie Holendrom nie udało się w czterech próbach zdobycia Makau ^[10], skąd Portugalia zmonopolizowała lukratywny handel chińsko-japoński .

Holendrzy założyli kolonię w Tayouan w 1624 r., dzisiejszym Anping na południu Tajwanu, znanym Portugalczykom jako Formoza , aw 1642 r. Holendrzy siłą odebrali Hiszpanom północną Formozę.

Holendrzy interweniowali w wojnie syngalesko-portugalskiej na Cejlonie od 1638 r., Początkowo jako sojusznicy Królestwa Kandy przeciwko Portugalii. Holendrzy podbili Batticaloa w 1639 i Galle w 1640, zanim sojusz się rozpadł. Po okresie wojny trójkątnej między Holendrami, Portugalczykami i Kandyjczykami sojusz został odnowiony w 1649 r.
Po wykorzystaniu, a następnie podwójnym przekroczeniu sojuszników z Kandy, Holendrzy byli w stanie zdobyć Kolombo w 1656 r. I wypędzić ostatniego Portugalczyka z Cejlonu w 1658. Sporadyczne wojny z Kandy trwały przez ponad wiek.

Dalsze informacje: Wojna syngalesko-portugalska § Interwencja holenderska 1638-1658

W następstwie zniszczenia " systemu Tordesillas ", Portugalii udało się zatrzymać Diu, ale nie Ormuz. Goa i Makau również przetrwały, ale nie Malakka. Niemniej jednak upadek portugalskiego imperium indyjskiego nie był terytorialny, ale ekonomiczny: konkurencja innych mocarstw europejskich, których demografia była liczniejsza, dostęp do kapitału był łatwiejszy, a dostęp do rynków bardziej bezpośredni niż Portugalia. Dystrybucyjny monopol Lizbony został skradziony światu islamskiemu i uzyskany dzięki bardziej bezpośredniej konkurencji, szybko się rozpadł.

W sumie, a także dlatego, że Holendrzy byli zajęci ekspansją w Indonezji, podboje dokonane kosztem Portugalczyków były skromne: niektóre posiadłości indonezyjskie oraz kilka miast i fortec w południowych Indiach.
Najważniejszym ciosem dla wschodniego imperium Portugalii byłby Podbój Malakki w 1641 r. (pozbawienie ich kontroli nad tymi cieśninami), Cejlonu w 1658 r. i Wybrzeża Malabarskiego w 1663 r., nawet po podpisaniu Traktatu pokojowego w Hadze (1661)

Wojna cukrowa - Generalny Gubernatorstwo vs. WIC

"Mapa portugalskiego wyzwolenia miasta Salvador w Brazylii w 1625 r." , Joao Teixeira Albernaz, o Velho , 1631.

Zaskoczona tak łatwymi zdobyczami na Wschodzie, Republika szybko postanowiła wykorzystać słabość Portugalii w obu Amerykach. W 1621 roku utworzono Geoctroyeerde Westindische Compagnie (Authorised West India Company lub WIC ) w celu przejęcia kontroli nad handlem cukrem i skolonizowania Ameryki ( projekt Nowa Holandia ). Towarzystwo skorzystało z dużej inwestycji kapitałowej, czerpiąc z entuzjazmu najlepszych finansistów i kapitalistów Rzeczypospolitej. Holenderska Kompania Zachodnioindyjska nie odniosłaby jednak takiego sukcesu jak jej wschodni odpowiednik.

Holenderska inwazja rozpoczęła się w 1624 roku wraz z podbojem ówczesnej stolicy stanu Brazylia , miasta Sao Salvador da Bahia , ale podbój holenderski był krótkotrwały. W 1625 r. połączona flota hiszpańsko-portugalska składająca się z 52 statków i 12 000 ludzi szybko odbiła Salvador .

W 1630 Holendrzy powrócili i zdobyli Olindę , a następnie Recife , przemianowaną na Mauritsstadt , ustanawiając w ten sposób kolonię Nowa Holandia . Portugalski dowódca Matias de Albuquerque wycofał swoje siły w głąb lądu, aby założyć obóz nazwany Arraial do Bom Jesus . ^[11] Do 1635 roku Holendrzy nie byli w stanie zbierać cukru z powodu portugalskich ataków partyzanckich i byli praktycznie ograniczeni do otoczonych murami granic miast. Ostatecznie Holendrzy eksmitowali Portugalczyków z pomocą lokalnego właściciela o imieniu Domingos Fernandes Calabar , ale podczas odwrotu do Bahia Matias de Albuquerque schwytał Calabar w Porto Calvoi kazał go powiesić za zdradę. ^[12]

Portugalczycy odparli dwa holenderskie ataki na Bahia w 1638 r. Niemniej jednak do 1641 r. Holendrzy zdobyli Sao Luís , pozostawiając im kontrolę nad północno-zachodnią Brazylią między Maranhao i Sergipe na południu

Powstanie Pernambucan

Holenderskie oblężenie Olindy i Recife , największego i najbogatszego obszaru produkcji cukru na świecie.

Zdolny John Maurice z Nassau został odwołany ze stanowiska gubernatora Nowej Holandii w 1644 roku z powodu nadmiernych wydatków i podejrzeń o korupcję. Wzajemna wrogość między katolickimi Portugalczykami i protestanckimi Holendrami oraz surowe środki ściągania od zadłużonych właścicieli ziemskich, których majątki zostały spustoszone podczas wojny, sprawiły, że portugalscy osadnicy poczuli się urażeni władzą nowej holenderskiej administracji.

W 1645 roku większość holenderskiej Brazylii zbuntowała się pod przywództwem mulata , właściciela ziemskiego Joao Fernandesa Vieiry , który ogłosił się lojalnym wobec Korony Portugalskiej. Siły WIC zostały pokonane w bitwie pod Tabocas , praktycznie ograniczając Holendrów do ufortyfikowanych miejskich obrzeży nadmorskich miast, bronionych przez kontyngenty niemieckich i flamandzkich najemników. Jeszcze w tym roku Holendrzy opuścili Sao Luís.
Druga bitwa pod Guararapes w 1649 roku zapoczątkowała koniec holenderskiej okupacji portugalskiej Brazylii, aż do ich Ostatecznego wypędzenia z Recife w 1654 roku.

Afryka Zachodnia i Angola

W tym samym czasie Holendrzy organizowali najazdy na posiadłości portugalskie w Afryce w celu przejęcia kontroli nad handlem niewolnikami i dopełnienia trójkąta handlowego, który zapewniłby dobrobyt gospodarczy Nowej Holandii.

W 1626 r. holenderska ekspedycja mająca na celu zdobycie Elminy została prawie zniszczona w zasadzce Portugalczyków , ale w 1637 r. Elmina padła ofiarą Holendrów
W 1641 r. (po podpisaniu rozejmu między Portugalią a Holandią) Holendrzy zajęli wyspę Sao Tomé, a przed końcem 1642 r. Podążyła za nią reszta Portugalskiego Złotego Wybrzeża

XVII-wieczna Luanda

W sierpniu 1641 roku Holendrzy zawarli trójstronny sojusz z Królestwem Kongo i królową Nzingą z Ndongo i przy ich pomocy zdobyli Luandę i Benguelę , nie przeszkadzając Portugalczykom w wycofywaniu się w głąb lądu do twierdz, takich jak Massangano , Ambaca i Muxima . Mając zapewnione stałe źródło niewolników, Holendrzy powstrzymali się od dalszych działań, zakładając, że ich sojusznicy wystarczą przeciwko Portugalczykom. Niemniej jednak, z powodu braku artylerii i broni palnej, królowa Nzinga i Kongo okazali się niezdolni do zdecydowanego pokonania Portugalczyków i ich kanibalistycznych sojuszników Imbangala

Odzyskanie Luandy i Wysp Świętego Tomasza

Ponieważ Portugalczycy nie byli w stanie wysłać wystarczających posiłków do swoich kolonii z powodu trwającej wojny o odbudowę w Portugalii kontynentalnej, w 1648 r . , bezpośrednio z Brazylii.

Na początku sierpnia flota dotarła do Luandy, gdzie de Sá poinformował holenderski garnizon, że skoro Holendrzy nie będą przestrzegać warunków rozejmu, Portugalczycy również nie czują się do tego zobowiązani. Chociaż Portugalczycy mieli przewagę liczebną, szybki pokaz siły doprowadził 15 sierpnia do kapitulacji Luandy i wszystkich sił holenderskich w Angoli. Słysząc o upadku Luandy, królowa Nzinga wycofała się do Matamby , podczas gdy Holendrzy na Wyspie Świętego Tomasza opuścili wyspę, która została ponownie zajęta przez Portugalczyków jeszcze w tym samym roku.

Drugi traktat haski (1661) i pokój (1663)

Holendrzy, zdeterminowani, by odzyskać lub zachować swoje terytoria, odłożyli zakończenie konfliktu.
Ale ponieważ musieli jednocześnie walczyć z Anglikami, ostatecznie zdecydowali się zaoferować warunki.