Wyspa Świętej Marii
(Ile Sainte-Marie)

Ile Sainte-Marie (Île Saint-Marie), znana w języku angielskim jako Wyspa Świętej Marii, była słynną Przystanią i bazą piratów u wybrzeży Madagaskaru, która rozpoczęła się w 1685 roku po powstaniu Pierwszej Rundy Piratów.

Ile Saint-Marie znacznie się rozrosło po zniszczeniu Port Royal w następstwie katastrofalnego Trzęsienia ziemi w Port Royal (1692), a wielu ocalałych piratów przybyło do Rundy Piratów, ponieważ pod koniec Ery Bukanierów w Indiach Zachodnich nie pozostało wiele bezpiecznych przystani.

Ile Sainte-Marie było ważnym portem pirackim, ponieważ zapewniał doskonały dostęp do portugalskich, holenderskich, brytyjskich i hiszpańskich szlaków żeglugowych, które wracały do portów stołecznych, aby zdeponować swoje skarby.
Oprócz obfitych zasobów wyspy i bezpiecznych zatok, w których piraci mogli opiekować się swoimi statkami i odpoczywać na lądzie, cała wyspa Madagaskar była na tyle odległa, że we wczesnym okresie "Złotego wieku piractwa" znajdowała się poza zasięgiem władzy królewskiej.

Fragment mapy obrazującej Madagaskar i Komory - Johannes Van Keulen (1680)

Począwszy od Pirackiego kupca, Adama Baldridge, Madagaskar wyrósł na renomowaną republikę piracką, regularnie zaopatrywaną dzięki powiązaniom z Frederickiem Philipsem w Nowym Jorku.

Wyspa-twierdza île aux Forbans w pobliżu głównego miasta Ambodifotatra była domem dla wielu z największych Piratów, w tym Henry'ego Every, Williama Kidda, Thomasa Tew, Oliviera Levasseura, Roberta Culliforda, Abrahama Samuela i wielu innych.

Choć nie są tak popularne jak pirackie miejsca w Indiach Zachodnich, takich jak Tortuga i Nassau, nie można przecenić znaczenia piratów na Madagaskarze.

Największe zdobycze piratów miały miejsce na Oceanie Indyjskim, a niektórzy z największych Piratów prowadzili handel w tym regionie. (Zobacz: Piracki Handel i Ekononia)

W latach dziewięćdziesiątych XVII wieku wyspa Ile Saint-Marie liczyła 1500 mieszkańców, a przemyt między wyspą a koloniami brytyjskiej Ameryki Północnej w stolicach Bostonu i Nowego Jorku nasilał się.

Rozwój i upadek

Kolonie brytyjskie były poważnie ograniczone przez merkantylistyczny model gospodarczy i dlatego uwielbiały egzotyczne towary pochodzące z Indii Wschodnich.

Za skradzione pirackie towary kolonie dostarczały Madagaskarowi odzież, żywność i inne zapasy niezbędne do kontynuowania swojego darmowego przedsięwzięcia.
Kiedy Adam Baldrige opuścił wyspę, wyspa podupadła, jednak piraci nadal żyli w tym regionie przez całe następne stulecia, zwłaszcza podczas Drugiej rundy pirackiej.

Ważna dla końca "Złotej Ery Piractwa" była utrata ostatniej siedziby piratów karaibskich w Nassau na Bahamach w 1718 r.
Jednak ostatnia niezależna Baza Piratów w Ranter Bay (założona w 1715 roku przez Handlarza Pirackiego, Jamesa Plantaina), na Madagaskarze, która upadła w 1728 roku wyznacza ostateczny kres tej epoki.

Mapa Madagaskaru i Komorów (fragment z Henri Chatelain (1719) - Wyspy Komory u góry po lewej.
Wyspa Świętej Marii, u płnocno-wschodniego wybrzeża Madagaskaru. - zobacz poniżej fragment: