Wybrzeże Kości Słoniowej

Wybrzeże Kości Słoniowej, obecnie Republika Wybrzeża Kości Słoniowej, to kraj na południowym wybrzeżu Afryki Zachodniej

Jej stolicą jest Jamusukro w centrum kraju, a największym miastem i ośrodkiem gospodarczym jest miasto portowe Abidżan

Etymologia

Pierwotnie portugalscy i francuscy odkrywcy kupcy w XV i XVI wieku podzielili z grubsza Zachodnie Wybrzeża Afryki na cztery "wybrzeża", które można określić jako tzw. Region Gwinei odzwierciedlające zasoby dostępne na każdym wybrzeżu.

Wybrzeże, które Francuzi nazwali Wybrzeżem Kości Słoniowej, a Portugalczycy Costa do Marfim - co oznacza "Wybrzeże Kości Słoniowej" - leżało między tak zwaną Guiné de Cabo Verde, tak zwaną "Górną Gwineą" w Cap- Vert (Półwysep Zielonego Przylądka) i Dolna Gwinea.

Istniało też Wybrzeże Pieprzowe (lub też jako Wybrzeże Zbożowe) (dzisiejsza Liberia i Sierra Leone), "Złote Wybrzeże (rejon)" ( dzisiejsza Ghana), i tradycyjne Zachodnie Wybrzeże Niewolnicze (Togo, Benin i Nigeria).
[w odróznieniu od wschodnicich i południowych wybrzeży niewolniczych obejmujących Zatokę Biafra (Kamerun) i oraz Królestwo Kongo i Angolę)]
Czasami łączny obszar Wybrzeża Pieprzowego i Wybrzeża Kości Słoniowej określano jako obszar Wybrzeża Nawietrznego
Obszar na północ od tych terenów, obejmował Obszar Senegambii (obecny Senegal i Gambia).

Podobnie jak te, nazwa "Wybrzeże Kości Słoniowej" odzwierciedlała główny handel, jaki miał miejsce na tym konkretnym odcinku wybrzeża: eksport Kości słoniowej

Linia brzegowa współczesnego państwa nie jest całkiem zbieżna z tym, co kupcy z XV i XVI wieku znali jako wybrzeże "Zębów" lub "Kości Słoniowej", które uważano za rozciągające się od Cape Palmas do Cape Three Points i które jest teraz podzielone między współczesnymi stanami Ghany i Wybrzeża Kości Słoniowej (z niewielką częścią Liberii).

Mapa współczasnego państwa Wybrzeże Kości Słoniowej

Handel z Europą i Amerykami

Kontynent afrykański, położony między Europą a wyimaginowanymi skarbami Dalekiego Wschodu, szybko stał się celem podróży Europejskich odkrywców XV wieku (tzw. Age of Discovery, wiek odkryć)

Pierwszymi Europejczykami, którzy zbadali zachodnie wybrzeże Afryki, byli Portugalczycy.
Wkrótce dołączyły inne europejskie potęgi morskie i nawiązano handel z wieloma ludami przybrzeżnymi Afryki Zachodniej.
Początkowo handel obejmował złoto, kość słoniową i pieprz, ale założenie amerykańskich kolonii w XVI wieku pobudziło popyt na niewolników, co doprowadziło do porwań i zniewolenia ludzi z zachodnioafrykańskich regionów przybrzeżnych (zob. Afrykański handel niewolnikami).

Lokalni władcy na mocy traktatów z Europejczykami nabywali dobra i niewolników od mieszkańców wnętrza.
Pod koniec XV wieku kontakty handlowe z Europą zapoczątkowały silne wpływy europejskie, które przenikały na północ od zachodniego wybrzeża Afryki.

Wybrzeże Kości Słoniowej, podobnie jak reszta Afryki Zachodniej, podlegało tym wpływom, ale brak osłoniętych portów wzdłuż wybrzeża uniemożliwił Europejczykom zakładanie stałych punktów handlowych.
Handel morski był zatem nieregularny i odgrywał niewielką rolę w penetracji i ostatecznym podboju Wybrzeża Kości Słoniowej przez Europejczyków.
W szczególności handel niewolnikami miał niewielki wpływ na ludność Wybrzeża Kości Słoniowej.

Dochodowy handel kością słoniową, który dał nazwę temu obszarowi, był prowadzony w XVII wieku, ale spowodował taki spadek populacji słoni, że sam handel praktycznie wymarł na początku XVIII wieku.

Mapa Wybrzeża Kości Słoniowej z Gwineą na zachodzie Graniczy z obecną Gwineą na północnym zachodzie,

Najwcześniejsza odnotowana francuska podróż do Afryki Zachodniej miała miejsce w 1483 r.
Pierwsza francuska osada w Afryce Zachodniej, Saint Louis, została założona w połowie XVII wieku w Senegalu i Gambii (znanej ówcześnie jako Senegambia), podczas gdy mniej więcej w tym samym czasie Holendrzy scedowali na Francuzów osada w Ile de Gorée niedaleko Dakaru

Francuska misja powstała w 1687 roku w Assinie , niedaleko granicy ze  Złotym Wybrzeżem (obecnie Ghana), i stała się pierwszą europejską placówką na tym obszarze

Przetrwanie Assiniego było jednak niepewne i dopiero w połowie XIX wieku Francuzi ugruntowali swoją pozycję na Wybrzeżu Kości Słoniowej.
W tym czasie założyli już osady wokół ujścia Rzeki Senegal oraz w innych miejscach wzdłuż wybrzeży dzisiejszego Senegalu, Gambii i Gwinei Bissau
Tymczasem Brytyjczycy mieli stałe placówki na tych samych terenach oraz nad Zatoką Gwinejską na wschód od Wybrzeża Kości Słoniowej.

W XVIII wieku kraj został najechany przez dwie spokrewnione grupy Aka - Agni, którzy okupowali południowy wschód, oraz Baoulés, którzy osiedlili się w centralnej części.

W latach 1843-1844 francuski admirał Bouët-Willaumez podpisał traktaty z królami regionów Grand Bassam i Assini, oddając ich terytoria pod francuski protektorat
Francuscy odkrywcy, misjonarze, firmy handlowe i żołnierze stopniowo rozszerzali obszar znajdujący się pod francuską kontrolą w głąb lądu od regionu laguny.
Pacyfikację przeprowadzono jednak dopiero w 1915 r.

Mapa granicy Wybrzeża Kości Słoniowej i Liberii Liberią na zachodzie, Mali na północnym zachodzie, Burkina Faso na północnym wschodzie, Ghaną na wschodzie, a na południu Zatoka Gwinejska (Ocean Atlantycki).

Aktywność wzdłuż wybrzeża pobudziła europejskie zainteresowanie wnętrzem, zwłaszcza wzdłuż dwóch wielkich rzek, Senegalu i Nigru
Wspólna francuska eksploracja Afryki Zachodniej rozpoczęła się w połowie XIX wieku, ale postępowała powoli i opierała się bardziej na indywidualnej inicjatywie niż na polityce rządu. W latach czterdziestych XIX wieku Francuzi zawarli szereg traktatów z lokalnymi władcami Afryki Zachodniej, które umożliwiły im budowę ufortyfikowanych posterunków (dla ochrony przed atakami piratów, polujących na statki niewolnicze) wzdłuż Zatoki Gwinejskiej znanej jako Region Gwinea, które miały służyć jako stałe centra handlowe.

Pierwsze placówki na Wybrzeżu Kości Słoniowej obejmowały jedną w Assinie, a drugą w Grand-Bassam , które stało się pierwszą stolicą kolonii.
Traktaty przewidywały francuską suwerenność na posterunkach i przywileje handlowe w zamian za opłaty lub cła uiszczane corocznie lokalnym władcom za użytkowanie ziemi. Układ nie był całkowicie satysfakcjonujący dla Francuzów, ponieważ handel był ograniczony i często dochodziło do nieporozumień co do zobowiązań traktatowych. Mimo to rząd francuski utrzymał traktaty, mając nadzieję na rozszerzenie handlu.
Francja również chciała utrzymać swoją obecność w regionie, aby powstrzymać rosnące wpływy Brytyjczyków wzdłuż wybrzeża Zatoki Gwinejskiej.

Klęska Francji w wojnie francusko-pruskiej (1871) i późniejsza aneksja przez Niemcy francuskiej prowincji Alzacja-Lotaryngia spowodowały, że rząd francuski porzucił ambicje kolonialne i wycofał swoje garnizony wojskowe z francuskich punktów handlowych w Afryce Zachodniej, pozostawiając ich pod opieką miejscowych kupców. ^[7] Punkt handlowy w Grand-Bassam na Wybrzeżu Kości Słoniowej pozostawiono pod opieką spedytora z Marsylii Arthura Verdiera , który w 1878 roku został mianowany rezydentem Establishment of Ivory Coast.

Pierwszymi Europejczykami, którzy przybyli do kraju, byli portugalscy nawigatorzy, podróżujący wzdłuż afrykańskiego wybrzeża w poszukiwaniu drogi do Indii . Portugalczycy nazwali ten kraj "Costa do Marfim" ( kość słoniowa ) ze względu na powitanie, jakiego udzieliła mu ludność. Europejczyków po raz pierwszy uderzyła siła demograficzna Czarnych. Pedro Escobar ( w służbie Fernao Gomesa ) byłby odkrywcą Sassandry w kraju Kru i Grand-Bassam w 1469. Soeiro da Costa odkryłby San-Pédro

Szybko rozwinął się handel kością słoniową , bronią i niewolnikami . Porty San-Pédro , Sassandra i Fresco zachowały nazwiska portugalskich marynarzy i statków. Obecni są także brytyjscy handlarze niewolnikami. Pierwszy kontakt z Francją datuje się na rok 1637 , kiedy to misjonarze wylądowali w Assinie , niedaleko Złotego Wybrzeża , w dzisiejszej Ghanie

W 1687 roku, dwa lata po Code Noir, francuscy misjonarze i kupcy osiedlili się ponownie w miejscu Assinie , na wschodnim krańcu wybrzeża, w kierunku Gold Coast, ale opuścili go w 1705 roku po zbudowaniu i zajęciu Fortu Saint-Louis , od 1701 do 1704 r. , gdyż handel niewolnikami na zboże nie przynosił wystarczających ^dochodów1 . Wśród nich Chevalier d'Amon i admirał Jean-Baptiste du Casse , dyrektor Compagnie du Sénégal , głównej francuskiej kompanii niewolników, zeszli na ląd zainteresowani handlem złotem i zostali przyjęci na dworze króla Zény. Przywożą do Francji młodego "księcia" Aniabę i jego kuzyna Bangę , którzy zostają przedstawieni królowi Francji Ludwikowi XIV i nawracają się na katolicyzm (Aniaba zostaje ochrzczony przez Bossueta , biskupa Meaux ). Później zostali oficerami Pułku Królewskiego, a około 1700 roku powrócili do Issin . Aniaba zostałby w 1704 roku doradcą króla Quita, dzisiejszego Togo , nazywając siebie Hannibalem .

Okres 1600-1800c: handel, handel, ewangelizacja

W  XVII wieku pierwszymi europejczykami, którzy osiedlili się na Wybrzeżu Kości Słoniowej, byli misjonarze francuscy , którzy osiedlili się na wybrzeżu w Assinie w 1687 roku i rozpoczęli nawracanie ludności na chrześcijaństwo

Zbudowali fort, który później opuścili.

• Handel trójstronny
• Firmy europejskie założone w XVII wieku
• Francuska Kompania Zachodnioindyjska (1664-1674)
• Kompania Senegalu (1673)

Pierwsza połowa XIX wieku

Artykuły szczegółowe: Historia Wybrzeża Kości Słoniowej w XIX wieku ^{i Instalacja} Francuzów na Wybrzeżu Kości Słoniowej

W XVIII wieku region ten najechały dwie grupy etniczne należące do grupy Akan  : Agnis na południowym wschodzie i Baoulés w centrum. Odkrywcy, misjonarze, kupcy i żołnierze stopniowo rozszerzali terytorium kontrolowane przez Francję z regionu laguny. Jednak handel niewolnikami nie zakończył się definitywnie przed 1848 rokiem.