Imperium Hiszpańskie- Monarchowie Katoliccy

Najważniejsze wydarzenia i Hiszpańskie Podboje

Monarchowie Katoliccy

Katolickimi monarchami byli Królowa Kastylii Izabela I i Król Aragonii Ferdynand II, których małżeństwo i wspólne rządy oznaczały de facto zjednoczenie Hiszpanii

Portret ślubny królowej Izabeli I Kastylijskiej (po prawej) i króla Aragonii Ferdynanda II (po lewej), poślubionych w 1469 roku

Oboje pochodzili z rodu Trastámara i byli kuzynami drugiego stopnia, obaj byli potomkami Króla Jana I Kastylijskiego aby usunąć przeszkodę, jaką to pokrewieństwo stanowiłoby dla ich małżeństwa na mocy prawa kanonicznego, otrzymali dyspensę papieską od Sykstusa IV

Pobrali się 19 października 1469 roku w mieście Valladolid, Izabela miała 18 lat, a Ferdynand o rok młodszy.
Większość uczonych ogólnie przyjmuje, że zjednoczenie Hiszpanii można zasadniczo prześledzić wstecz do małżeństwa Ferdynanda i Izabeli.
Ich panowanie zostało nazwane przez WH Prescotta "najwspanialszą epoką w dziejach Hiszpanii".

Hiszpania powstała raczej jako dynastyczny związek dwóch koron niż jednolite państwo, ponieważ Kastylia i Aragonia pozostały odrębnymi królestwami aż do dekretów Nueva Planta z lat 1707-16.
Dwór Ferdynanda i Izabeli był w ciągłym ruchu, aby wzmocnić lokalne poparcie dla korony ze strony miejscowych panów feudalnych. Tytuł "katolickiego króla i królowej" został oficjalnie nadany Ferdynandowi i Izabeli przez papieża Aleksandra VI w 1494 r. w uznaniu ich obrony wiary katolickiej na ich królestwie.

Małżeństwo

Ferdynand i Izabela ze swoimi poddanymi

W chwili ich ślubu 19 października 1469 roku Izabela miała osiemnaście lat i przypuszczalną dziedziczkę Korony Kastylii, podczas gdy Ferdynand miał siedemnaście lat i był następcą tronu Aragonii . Po raz pierwszy spotkali się w Valladolid w 1469 roku i pobrali się w ciągu tygodnia. Od samego początku łączyły ich bliskie relacje i dobrze ze sobą współpracowały. Obaj wiedzieli, że korona Kastylii jest "nagrodą i że obaj wspólnie o nią grają". Był to jednak krok w kierunku zjednoczenia ziem na Półwyspie Iberyjskim , które ostatecznie stały się Hiszpanią.

Byli kuzynami drugiego stopnia; do małżeństwa potrzebowali papieskiej dyspensy . Papież Paweł II , włoski papież sprzeciwiający się wpływom Aragonii na Morze Śródziemne i powstaniu monarchii wystarczająco silnych, by rzucić wyzwanie papieżowi, odmówił przyznania go ^[5] , więc sfałszowali własną bullę papieską . Chociaż wiadomo, że byk jest fałszywy, nie jest pewne, kto był materialnym autorem fałszerstwa. Niektórzy eksperci wskazują na Carrillo de Acuna , arcybiskupa Toledo , a inni na Antonio Venerisa. ^[6]Papież Paweł II pozostał zaciekłym wrogiem Hiszpanii i monarchii przez całe swoje życie i przypisuje się mu następujący cytat: "Niech wszyscy Hiszpanie będą przeklęci przez Boga, schizmatycy i heretycy, nasienie Żydów i Maurów"

Roszczenia Izabeli do tego nie były pewne, ponieważ jej małżeństwo z Ferdynandem rozwścieczyło jej przyrodniego brata Henryka IV Kastylii , a on wycofał swoje poparcie dla tego, że była jego przypuszczalną spadkobierczynią, co zostało skodyfikowane w traktacie z bykami z Guisando . Zamiast tego Henryk rozpoznał Joannę Kastylijską , urodzoną podczas jego małżeństwa z Joanną Portugalską , ale której ojcostwo było wątpliwe, ponieważ podobno Henryk był impotentem. Kiedy Henryk zmarł w 1474 r., Izabela zgłosiła swoje roszczenia do tronu, o które walczyła trzynastoletnia Joanna. Joanna zwróciła się o pomoc do swojego męża (który był także jej wujem), Alfonsa V z Portugalii , aby ubiegać się o tron. Ten spór między rywalizującymi pretendentami doprowadził do wojny w latach 1475-79. Isabella wezwała pomoc Aragonii, której udzielił jej mąż, następca tronu, i jego ojciec, Juan II z Aragonii . Chociaż Aragonia wspierała sprawę Izabeli, zwolennicy Izabeli uzyskali ustępstwa, Izabela została uznana za jedynego spadkobiercę korony Kastylii.
Juan II zmarł w 1479 r., a Ferdynand wstąpił na tron ??w styczniu 1479 r.

We wrześniu 1479 roku Portugalia i katoliccy monarchowie Aragonii i Kastylii rozwiązali główne problemy między nimi na mocy traktatu Traktatu z Alcáçovas, w tym kwestię praw Izabeli do korony Kastylii.
Dzięki ścisłej współpracy parze królewskiej udało się zapewnić sobie władzę polityczną na Półwyspie Iberyjskim.
Ojciec Ferdynanda poradził parze, że "żadne nie jest potężne bez drugiego".
Chociaż ich małżeństwo zjednoczyło dwa królestwa, prowadząc do początków współczesnej Hiszpanii, rządzili niezależnie, a ich królestwa zachowały część własnych regionalnych praw i rządów na następne stulecia.

Rady Królewskie

Ustanowienie Systemu Rad Królewskich w celu nadzorowania odrębnych regionów lub obszarów było (zdanie niepełne) Izabela wstąpiła na tron ????Kastylijski w 1474 r., Kiedy Ferdynand był nadal oczywistym spadkobiercą Aragonii, a przy pomocy Aragonii roszczenia Izabeli do tronu został zabezpieczony. Ponieważ mąż Izabeli był przez małżeństwo królem Kastylii, a jego ojciec nadal rządził w Aragonii, Ferdynand spędzał więcej czasu w Kastylii niż w Aragonii na początku ich małżeństwa. Jego wzorzec zamieszkania w Kastylii utrzymywał się nawet po objęciu tronu w 1479 r., A nieobecność spowodowała problemy dla Aragonii. Zostały one do pewnego stopnia zaradzone przez utworzenie Rady Aragonii w 1494 r., Przyłączając się do Rady Kastyliizałożona w 1480 r. Rada Kastylii miała "być centralnym organem zarządzającym Kastylii i filarem ich systemu rządów" z szerokimi uprawnieniami i z królewskimi urzędnikami, którzy byli wobec nich lojalni i wykluczali starą szlachtę z sprawowania władzy w To. ^[13] Monarchowie stworzyli hiszpańską inkwizycję w 1478 r., aby zapewnić, że osoby nawracające się na chrześcijaństwo nie powrócą do swojej starej wiary ani nie będą jej dalej praktykować. Za ich rządów powołano Radę Krucjaty, która miała administrować funduszami ze sprzedaży krucjatowych byków. W 1498 roku, po tym jak Ferdynand przejął kontrolę nad dochodami bogatych i potężnych hiszpańskich zakonów wojskowych , utworzył Radę Orderów Rycerskichaby je nadzorować. Model soborowy został rozszerzony poza rządy monarchów katolickich, z ich wnukiem, Karolem V, Świętym Cesarzem Rzymskim, ustanawiającym Radę Indii , Radę Finansów i Radę Stanu

Polityka wewnętrzna

Korony i królestwa monarchów katolickich w Europie (ok. 1500)

Monarchowie katoliccy postanowili przywrócić władzę królewską w Hiszpanii.
Aby osiągnąć swój cel, najpierw stworzyli grupę o nazwie Święte Bractwo. Ci ludzie byli wykorzystywani jako policja sądowa w Kastylii, a także do prób kontrolowania kastylijskiej szlachty. Aby ustanowić bardziej jednolity system sądowniczy, monarchowie katoliccy utworzyli Radę Królewską i wyznaczyli magistratów (sędziów) do kierowania miastami. To ustanowienie władzy królewskiej jest znane jako pacyfikacja Kastylii i może być postrzegane jako jeden z kluczowych kroków w kierunku stworzenia jednego z pierwszych silnych państw narodowych w Europie. Izabela szukała także różnych sposobów na zmniejszenie wpływów Kortezów Generalnych w Kastylii, chociaż Ferdynand był zbyt dokładnie Aragończykiem, by zrobić coś takiego z równoważnymi systemami w Koronie Aragonii. Nawet po jego śmierci i zjednoczeniu koron pod rządami jednego monarchy, aragońskie, katalońskie i walenckie korty (parlamenty) zachowały znaczną władzę w swoich regionach. Co więcej, monarchowie nadal rządzili poprzez formę średniowiecznego kontraktalizmu, który pod kilkoma względami uczynił ich rządy przednowoczesnymi. Jednym z nich jest to, że podróżowali od miasta do miasta w całym królestwie, aby promować lojalność, zamiast posiadać jedno centrum administracyjne. Innym jest to, że każda społeczność i region była z nimi powiązana poprzez lojalność wobec korony, a nie powiązania biurokratyczne.

Polityka religijna

Główne artykuły: Hiszpańska inkwizycja i Wypędzenie Żydów

Wraz z pragnieniem monarchów katolickich, aby rozszerzyć swoje panowanie na wszystkie królestwa Półwyspu Iberyjskiego, ich panowanie charakteryzowało się religijnym zjednoczeniem półwyspu poprzez wojujący katolicyzm. Zwracając się do papieża o władzę, papież Sykstus IV wydał w 1478 roku bullę ustanawiającą Święte Oficjum Inkwizycjiw Kastylii. Miało to na celu zapewnienie, że Żydzi i muzułmanie, którzy przeszli na chrześcijaństwo, nie powrócą do swoich poprzednich wyznań. Bulla papieska dała władcom pełne uprawnienia do mianowania inkwizytorów, ale papiestwo zachowało prawo do formalnego mianowania królewskich nominatów. Inkwizycja nie miała jurysdykcji nad Żydami i muzułmanami, którzy się nie nawrócili. Ponieważ w królestwie Aragonii istniała ona od 1248 roku, hiszpańska inkwizycja była jedyną wspólną instytucją dla obu królestw. Papież Innocenty VIII zatwierdził dominikanina Tomása de Torquemada , spowiednika Izabeli, Wielkim Inkwizytorem Hiszpanii, zgodnie z tradycją inkwizytorów dominikańskich w Aragonii. Torquemada prowadził agresywną politykę wobec nawróconych Żydów ( conversos ) i morysków. Papież nadał też monarchom katolickim prawo patronatu nad kościelnym establishmentem w Granadzie i na Wyspach Kanaryjskich, co oznaczało kontrolę państwa w sprawach religijnych.

Monarchowie rozpoczęli serię kampanii znanych jako wojna w Granadzie (1482-1492), której pomogło przyznanie przez papieża Sykstusa IV dochodów z dziesięciny i wprowadzenie podatku krucjatowego, aby monarchowie mogli sfinansować wojnę. Po 10 latach walk wojna w Granadzie zakończyła się w 1492 roku, kiedy Emir Boabdil przekazał kastylijskim żołnierzom klucze do pałacu Alhambra w Granadzie. Wraz z upadkiem Granady w styczniu 1492 r. Izabela i Ferdynand prowadzili dalszą politykę religijnego zjednoczenia swoich królestw, w szczególności wypędzenia Żydów, którzy odmówili przejścia na chrześcijaństwo.

Po kilku buntach Ferdynand i Izabela nakazali wypędzenie wszystkich Żydów z Hiszpanii.
Osoby, które przeszły na katolicyzm, nie podlegały wydaleniu, ale w latach 1480-1492 setki konwertytów (conversos i moriscos) oskarżono o potajemne praktykowanie ich pierwotnej religii ( krypto-judaizmu lub krypto-islamu i aresztowany, więziony, przesłuchiwany podczas tortur, aw niektórych przypadkach spalony żywcem , zarówno w Kastylii, jak i Aragonii.

Inkwizycja została utworzona w XII wieku przez papieża Lucjusza III w celu zwalczania herezji na południu dzisiejszej Francji i została utworzona w wielu królestwach europejskich. Monarchowie katoliccy postanowili wprowadzić inkwizycję do Kastylii i poprosili papieża o zgodę. W dniu 1 listopada 1478 r. papież Sykstus IV opublikował bullę papieską Exigit Sinceras Devotionis affectus , na mocy której ustanowiono Inkwizycję w Królestwie Kastylii; później został rozszerzony na całą Hiszpanię. Bulla dała monarchom wyłączne prawo do mianowania inkwizytorów. ^[16]

Podczas panowania monarchów katolickich i długo potem Inkwizycja była aktywna w ściganiu ludzi za naruszenia ortodoksji katolickiej, takie jak krypto-judaizm, herezja, protestantyzm, bluźnierstwo i bigamia. Ostatni proces o krypto-judaizm odbył się w 1818 roku.

W 1492 roku monarchowie wydali dekret o wypędzeniu Żydów, formalnie znany jako dekret z Alhambry , który dawał Żydom w Hiszpanii cztery miesiące na przejście na katolicyzm lub opuszczenie Hiszpanii.
Dziesiątki tysięcy Żydów wyemigrowało do innych krajów, takich jak Portugalia, Afryka Północna, Niderlandy, Włochy i Imperium Osmańskie

Polityka zagraniczna

Główny artykuł: Imperium Hiszpańskie

Chociaż monarchowie katoliccy dążyli do partnerstwa w wielu sprawach, ze względu na historię swoich królestw nie zawsze mieli jednolity pogląd na politykę zagraniczną.
Mimo to prowadzili udaną ekspansywną politykę zagraniczną z powodu wielu czynników.
Zwycięstwo nad muzułmanami w Granadzie pozwoliło Ferdynandowi zaangażować się w politykę poza Półwyspem Iberyjskim.

Inicjatywa dyplomatyczna króla Ferdynanda była kontynuacją tradycyjnej polityki Korony Aragońskiej, z jej interesami osadzonymi w basenie Morza Śródziemnego, z interesami we Włoszech i dążeniem do podbojów w Afryce Północnej. Aragonia tradycyjnie rywalizowała z Francją , która była tradycyjnymi sojusznikami Kastylii. Zagraniczne interesy Kastylii koncentrowały się na Atlantyku, przez co finansowanie przez Kastylię wyprawy Kolumba było przedłużeniem istniejących interesów.

Kastylia tradycyjnie utrzymywała dobre stosunki z sąsiednim Królestwem Portugalii, a po przegranej przez Portugalczyków wojnie o sukcesję kastylijską Kastylia i Portugalia zawarły traktat z Alcáçovas. Traktat wyznaczył granice ekspansji zamorskiej, które były wówczas niekorzystne dla Kastylii, ale traktat rozwiązał wszelkie dalsze roszczenia Portugalii do korony Kastylii. Portugalia nie wykorzystała koncentracji Kastylii i Aragonii na odzyskaniu Granady. Po przywróceniu dobrych stosunków monarchowie katoliccy zawarli dwa strategiczne małżeństwa z portugalską rodziną królewską.

Polityka matrymonialna monarchów dążyła do korzystnych małżeństw dla ich pięciorga dzieci, zawierając królewskie sojusze dla długoterminowej korzyści Hiszpanii. Ich pierworodna córka, Izabela , poślubiła Alfonsa z Portugalii , tworząc ważne więzi między tymi dwoma sąsiednimi królestwami, które miały doprowadzić do trwałego pokoju i przyszłego sojuszu. Joanna , ich druga córka, poślubiła Filipa Przystojnego , syna Świętego Cesarza Rzymskiego Maksymiliana I. Zapewniło to sojusz ze Świętym Cesarstwem Rzymskim, potężnym, dalekosiężnym terytorium europejskim, które zapewniło Hiszpanii przyszłe bezpieczeństwo polityczne. Ich jedyny syn Jan ożenił się z Małgorzatą Austriaczką, starając się utrzymać więzi z dynastią Habsburgów, na której Hiszpania w dużym stopniu polegała. Ich czwarte dziecko, Maria , poślubiła Manuela I z Portugalii , wzmacniając więź zawartą w małżeństwie starszej siostry Izabeli. Ich piąte dziecko, Katarzyna , poślubiła Artura, księcia Walii i następcę tronu Anglii, w 1501 roku; zmarł w wieku 15 lat kilka miesięcy później, a ona poślubiła jego młodszego brata wkrótce po tym, jak został królem Anglii Henrykiem VIII w 1509 roku. Te sojusze nie były trwałe, a ich jedyny syn i pozorny spadkobierca Jan umarł młodo; Katarzyna była rozwiedziona przez Henryka VIII; oraz mąż Joanny, Filip, umierający młodo, a owdowiałą Joannę uznano za psychicznie niezdolną do rządzenia.

Pod rządami monarchów katolickich powstała sprawna armia lojalna wobec Korony, dowodzona przez kastylijskiego Gonzalo Fernándeza de Córdoba , zwanego Wielkim Wodzem . Fernández de Córdoba przeorganizował wojska w nową jednostkę bojową, tercios reales , co pociągnęło za sobą stworzenie pierwszej nowoczesnej armii zależnej od korony, niezależnie od pretensji szlachty.

Podróże Krzysztofa Kolumba

Dzięki Kapitulacji Santa Fe nawigator Krzysztof Kolumb otrzymał fundusze i został upoważniony do żeglowania na zachód i zdobycia ziem dla Hiszpanii.
Monarchowie nadali mu tytuł Admirała Morza Oceanu i otrzymali szerokie przywileje.
ego podróż na zachód zaowocowała europejską kolonizacją obu Ameryk i przyniosła Europie wiedzę o jej istnieniu.

Pierwsza wyprawa Kolumba do rzekomych Indii faktycznie wylądowała na Bahamach 12 października 1492 r. Ponieważ królowa Izabela zapewniła fundusze i zezwolenie na podróż, korzyści odniosły Królestwo Kastylii. "Chociaż poddani Korony Aragonii odegrali pewną rolę w odkryciu i kolonizacji Nowego Świata, Indie zostały formalnie przyłączone nie do Hiszpanii, ale do Korony Kastylii".

Wylądował na wyspie Guanahani i nazwał ją San Salvador
Kontynuował podróż na Kubę, nazywając ją Juana, i zakończył swoją podróż na wyspie Dominikany i Haiti, nazywając ją Hispaniola lub La Isla Espanola ("hiszpańska [wyspa]" w języku kastylijskim).

Podczas swojej drugiej podróży, rozpoczętej w 1493 roku, znalazł więcej wysp karaibskich, w tym Puerto Rico
Jego głównym celem było skolonizowanie istniejących odkryć za pomocą 1500 ludzi, których przywiózł po raz drugi.

Kolumb zakończył swoją ostatnią wyprawę w 1498 roku i odkrył Trynidad oraz wybrzeże dzisiejszej Wenezueli.
Kolonie założone przez Kolumba i podboje obu Ameryk w późniejszych dziesięcioleciach spowodowały napływ bogactw do nowego zjednoczonego państwa Hiszpanii, dzięki czemu stało się ono głównym mocarstwem Europy od końca XV wieku do połowy XVII wieku, i największe imperium do 1810 roku.

Śmierć

Śmierć Izabeli w 1504 roku zakończyła niezwykle udane partnerstwo polityczne i osobiste relacje ich małżeństwa.
Ferdynand ożenił się ponownie z Germaine z Foix w 1505 roku, ale nie mieli żyjącego spadkobiercy.
Gdyby taki istniał, Aragonia bez wątpienia zostałaby oddzielona od Kastylii.
Córka monarchów katolickich, Joanna, została następczynią korony Kastylii, ale została uznana za niezdolną do rządzenia, a po śmierci jej męża Filipa Pięknego Ferdynand zachował władzę w Kastylii jako regentka aż do śmierci, a Joanna została uwięziona.
Zmarł w 1516 roku i został pochowany obok swojej pierwszej żony Izabeli w Granadzie, miejscu ich wielkiego triumfu w 1492 roku. Syn Joanny, Karol I z Hiszpanii (również Karol V, Święty Cesarz Rzymski), przybył do Hiszpanii, a ona była uwięziona w Tordesillas, była nominalną współwładczynią zarówno Kastylii, jak i Aragonii aż do śmierci.
Wraz z jej śmiercią Karol przejął terytoria, które zgromadzili jego dziadkowie, i sprowadził terytoria Habsburgów w Europie do rozwijającego się imperium hiszpańskiego.