Moryskowie z południowej Hiszpanii zostali przymusowo nawróceni na chrześcijaństwo w 1502 roku, ale pod rządami Karola I udało im się uzyskać pewien stopień tolerancji od swoich chrześcijańskich władców . Pozwolono im praktykować swój dawny zwyczaj, strój i język, a prawa religijne były niedbale egzekwowane. (Jednak Karol uchwalił również Limpieza de sangre , prawo, które wykluczało z urzędów publicznych tych, którzy nie mieli czysto starochrześcijańskiej, nieżydowskiej krwi). Filip zaczął przywracać restrykcyjne prawa poprzednich pokoleń, aw 1568 r. (patrz Bunt Morysków ). Bunt został stłumiony dopiero przez wojska włoskie pod dowództwem don Jana Austriaka, a nawet wtedy Moryskowie wycofali się na wyżyny i zostali pokonani dopiero w 1570 r. Po buncie nastąpił masowy program przesiedleń, w ramach którego 12 000 chrześcijańskich chłopów zastąpiło Morysków. W 1609 roku, za radą księcia Lermy , Filip III wypędził 300 000 Morysków z Hiszpanii.

Wypędzenie pracowitych Żydów, Maurów i Morysków nie przyczyniło się do rozwoju hiszpańskiej gospodarki. Małe, rozproszone grupy Morysków utrzymywały się głównie z rolnictwa na własne potrzeby na marginalnych obszarach górskich lub z niewykwalifikowanej siły roboczej w kraju, w którym było bardzo wielu niepracujących rąk. Rada powołana do zbadania sprawy w Kastylii nie przyniosła większego efektu, ale w niektórych częściach Aragonii, a zwłaszcza w Walencji , gdzie mieszkała połowa Morysków i stanowili znaczną mniejszość ludności, wpływ był z pewnością zauważalny dla szlachty, która stracił czynsze.

Administracja i biurokracja

Hiszpanie otrzymali duży napływ złota z kolonii w Nowym Świecie jako grabieży, kiedy zostali podbici, z których większość Karol I wykorzystywał do prowadzenia wojen w Europie. W latach dwudziestych XVI wieku zaczęto wydobywać srebro z bogatych złóż w Guanajuato , ale dopiero w latach czterdziestych XVI wieku, wraz z otwarciem kopalń w Potosí i Zacatecas , srebro miało stać się legendarnym źródłem bogactwa, o którym mówiono w legendach. Hiszpanie pozostawili górnictwo prywatnym przedsiębiorstwom, ale wprowadzili podatek znany jako " quinto real ", w ramach którego rząd pobierał jedną piątą metalu. Hiszpanie odnieśli spory sukces w egzekwowaniu podatku w całym swoim rozległym imperium w Nowym Świecie; wszystko bulionowemusiał przejść przez Dom Handlowy w Sewilli pod kierownictwem Rady Indii . Dostawy rtęci Almadén , niezbędnej do wydobycia srebra z rudy , były kontrolowane przez państwo i przyczyniły się do zaostrzenia hiszpańskiej polityki podatkowej.

Inflacja - zarówno w Hiszpanii, jak iw pozostałej części Europy - była spowodowana przede wszystkim długiem, ale poziom zadłużenia, który był możliwy później dzięki rosnącemu importowi srebra; Karol prowadził większość swoich wojen na kredyt, aw 1557 roku, rok po jego abdykacji, Hiszpania została zmuszona do pierwszego moratorium na zadłużenie , wyznaczając schemat, który miał się powtarzać z coraz bardziej destrukcyjnymi konsekwencjami gospodarczymi.

Niewielu Hiszpanów początkowo myślało o masowej rzezi, zniewoleniu i przymusowej konwersji rdzennych Amerykanów , chociaż niektórzy ludzie, tacy jak Bartolomé de las Casas, opowiadali się za bardziej humanitarnym traktowaniem ich. Doprowadziło to do wielu debat i działań rządowych. Prawa z Burgos , nowe prawa i inne zmiany prawne i instytucjonalne nieco złagodziły warunki życia rdzennych Amerykanów, w tym uwolnienie wszystkich niewolników rdzennych Amerykanów.

Hiszpański galeon , symbol hiszpańskiego imperium morskiego

W obliczu rosnącego zagrożenia piractwem , w 1564 roku Hiszpanie przyjęli system konwojów znacznie wyprzedzający swoje czasy, z flotami skarbów opuszczającymi Amerykę w kwietniu i sierpniu. Polityka okazała się skuteczna i całkiem udana. Zdobyto tylko dwa konwoje; jeden w 1628 r., kiedy został zdobyty przez Holendrów, a drugi w 1656 r., zdobyty przez Anglików, ale do tego czasu konwoje były cieniem tego, czym były u szczytu pod koniec poprzedniego wieku. Niemniej jednak, nawet bez całkowitego schwytania, często byli atakowani, co nieuchronnie zbierało żniwo. Nie wszystkie statki rozproszonego imperium mogły być chronione przez duże konwoje, co pozwalało korsarzom holenderskim, angielskim i francuskima piratom możliwość atakowania handlu wzdłuż wybrzeży Ameryki i Hiszpanii oraz napadania na odizolowane osady. Stało się to szczególnie dzikie od lat pięćdziesiątych XVII wieku, kiedy wszystkie strony spadły do ????niezwykłych poziomów barbarzyństwa, nawet jak na surowe standardy tamtych czasów. Hiszpania również odpowiedziała niemałą ilością korsarstwa, wykorzystując odbite miasto Dunkierka jako bazę dla swoich najeźdźców z Dunkierki do molestowania handlu holenderskiego, angielskiego i francuskiego. Mówiąc poważniej, portugalska część imperium, z jej chronicznie pozbawionymi ludzi afrykańskimi i azjatyckimi fortami, okazała się prawie niemożliwa do odpowiedniej obrony, a przy tak pełnym zaangażowaniu Hiszpanii na tak wielu frontach niewiele mogła poświęcić na ich obronę. Hiszpania miała również do czynienia z piratami berberyjskimi wspieranymi przez Turkówna Morzu Śródziemnym - znacznie większym zagrożeniem niż piractwo karaibskie, a także piractwo orientalne i holenderskie na wodach wokół Filipin.

Wzrost imperium hiszpańskiego w Nowym Świecie został dokonany z Sewilli, bez ścisłego kierownictwa przywództwa w Madrycie. Karol I i Filip II zajmowali się przede wszystkim swoimi obowiązkami w Europie, dlatego kontrolę nad Amerykami sprawowali wicekrólowie i administratorzy kolonialni, którzy działali z wirtualną autonomią. Królowie Habsburgów uważali swoje kolonie za stowarzyszenia feudalne, a nie integralną część Hiszpanii. Żaden hiszpański król nigdy nie odwiedził nowego świata. Habsburgowie, których rodzina tradycyjnie rządziła różnymi, nieciągłymi domenami i została zmuszona do przekazania autonomii lokalnym administratorom, powtórzyli i kontynuowali tę feudalną politykę w Hiszpanii, przy czym Baskowie, Korona Aragonii i każde z wchodzących w jej skład królestw zachowało ichPrawa Fuero .

Oznaczało to, że podatki, poprawa infrastruktury i wewnętrzna polityka handlowa były definiowane niezależnie przez każde terytorium, co prowadziło do wielu wewnętrznych barier celnych i opłat drogowych oraz sprzecznych polityk nawet w domenach Habsburgów. Karol I i Filip II byli w stanie opanować różne dwory dzięki swojej imponującej energii politycznej, ale znacznie słabsi Filip III i IV pozwolili jej upaść, a Karol II nie był w stanie w ogóle niczego kontrolować. Rozwój samej Hiszpanii był hamowany przez fakt, że Karol I i Filip II spędzali większość czasu za granicą; przez większą część XVI wieku Hiszpanią administrowano z Brukseli i Antwerpii , i to tylko podczas powstania holenderskiegoże Filip wrócił do Hiszpanii, gdzie spędził większość czasu w odosobnieniu klasztornego pałacu El Escorial . Imperium, utrzymywane w całości przez zdeterminowanego króla, który utrzymywał razem biurokrację, doświadczyło niepowodzenia, gdy na tron ??wstąpił mniej ufny władca. Filip II nie ufał szlachcie i odradzał jej samodzielną inicjatywę. Podczas gdy pisarze tamtych czasów oferowali nowatorskie rozwiązania problemów Hiszpanii, takie jak stosowanie irygacji w rolnictwie i zachęcanie do działalności gospodarczej, szlachta nigdy tak naprawdę nie stworzyła nikogo, kto mógłby doprowadzić do poważnych reform.

Karol I, zostając królem, starł się ze swoją szlachtą podczas kastylijskiej wojny wspólnot, kiedy próbował obsadzić stanowiska rządowe skutecznymi urzędnikami holenderskimi i flamandzkimi. Filip II napotkał poważny opór, gdy próbował wymusić swoją władzę nad Holandią, przyczyniając się do buntu w tym kraju. Hrabia -książę Olivares , główny minister Filipa IV, zawsze uważał, że centralizacja biurokracji jest niezbędna dla przetrwania Hiszpanii; Olivares poparł nawet pełną unię Portugalii z Hiszpanią, choć nigdy nie miał okazji zrealizować swoich pomysłów. Biurokracja stawała się tak rozdęta i skorumpowana, że ??do czasu dymisji Olivaresa w 1643 r. jej degradacja uczyniła ją w dużej mierze nieskuteczną.

Ekonomia

Podobnie jak większość Europy, Hiszpania cierpiała z powodu głodu i zarazy w XIV i XV wieku. Do 1500 roku Europa zaczęła podnosić się z tych katastrof demograficznych, a populacje zaczęły eksplodować. Sewilla , która w 1500 roku była domem dla 60 000 ludzi, pod koniec stulecia rozrosła się do 150 000. Do miast Hiszpanii nastąpił znaczny ruch, aby wykorzystać nowe możliwości jako budowniczowie statków i kupcy do obsługi imponującego i rozwijającego się imperium Hiszpanii. Wiek XVI był okresem rozwoju Hiszpanii, kiedy rozwijało się zarówno rolnictwo, jak i handel. W surowym wnętrzu Kastylii rosła produkcja zboża i wełny. Ten pierwszy karmił ekspansję populacji. Ten ostatni zasilał zarówno lokalną produkcję tekstyliów, jak i lukratywny handel z Holandią. Kastylijczyk _miasta Burgos , Segovia , Cuenca i Toledo rozkwitły wraz z ekspansją przemysłu tekstylnego i metalurgicznego. Santander , na północnym wybrzeżu Atlantyku, wzbogacił się dzięki swojej tradycyjnej roli portu łączącego wnętrze kraju z Europą Północną oraz jako centrum budowy statków. Południowe miasta, takie jak Kadyks i Sewilla, szybko się rozwijały dzięki handlowi i przemysłowi stoczniowemu, napędzanemu żądaniami kolonii amerykańskich i cieszyły się monopolem na handel z Ameryką Hiszpańską. Barcelona, już w średniowieczu jedno z najważniejszych i najbardziej wyrafinowanych handlowych miast portowych w Europie, nadal się rozwijało. Do 1590 roku populacja Hiszpanii była znacznie większa niż w jakimkolwiek poprzednim okresie. To właśnie w tej ostatniej dekadzie Kastylia zaczęła cierpieć z powodu nieurodzaju i została dotknięta zarazą z 1596 r., Która przyniosła pierwsze poważne odwrócenie liczby ludności; cykl, który powtarzał się wiele razy w różnych częściach kraju w XVII wieku. ^[G]

Wraz z upływem XVI wieku inflacja w Hiszpanii (wynikająca z długu państwowego i, co ważniejsze, importu srebra i złota z Nowego Świata) spowodowała trudności dla chłopstwa. Średni koszt towarów wzrósł pięciokrotnie w XVI wieku w Hiszpanii, na czele z wełną i zbożem. Choć rozsądne w porównaniu z XX wiekiem, ceny w XV wieku zmieniały się bardzo niewiele, a gospodarką europejską wstrząsnęła tzw. rewolucja cenowa . Hiszpania, która wraz z Anglią była jedynym producentem wełny w Europie, początkowo korzystała z szybkiego wzrostu. Jednak, podobnie jak w Anglii, w Hiszpanii rozpoczęło się inkluzjaruch, który zdusił wzrost żywności i wyludnił całe wsie, których mieszkańcy zostali zmuszeni do przeniesienia się do miast. Wyższa inflacja, ciężar wojen Habsburgów i liczne cła dzielące kraj i ograniczające handel z Amerykami stłumiły rozwój przemysłu, który mógł stanowić alternatywne źródło dochodów w miastach. Innym czynnikiem był militarystyczny charakter szlachty kastylijskiej, który rozwinął się w ciągu wieków rekonkwisty Półwyspu Iberyjskiego. Woleli kariery w biurokracji rządowej, wojsku lub kościele, unikając działalności gospodarczej. Ten militaryzm oznaczał również, że Hiszpania wyczerpała swoje bogactwo i siłę roboczą w prawie ciągłych wojnach. Za Filipa II wojny te miały wiele wspólnego ze zwalczaniem protestantyzmu, ale w XVII wieku stało się jasne, że świata, który istniał przed 1517 rokiem, nie da się przywrócić. Wojny hiszpańskie w tym stuleciu miały coraz większy związek z zachowaniem hegemonicznej potęgi sojuszu Habsburgów w Europie; chociaż sojusz Habsburgów odniósł sukces we wspieraniu Kościoła katolickiego przeciwko powstaniu protestantyzmu.

Hodowla owiec była szeroko praktykowana w Kastylii i szybko się rozwijała wraz ze wzrostem cen wełny przy wsparciu króla. Corocznie każdej zimy przenoszono owce merynosów z gór na północy na cieplejsze południe, ignorując wyznaczone przez państwo szlaki , które miały zapobiegać deptaniu przez owce pól uprawnych. Skargi wniesione przeciwko cechowi pasterzy, Mesta, zostały zignorowane przez Filipa II, który czerpał duże dochody z wełny. W końcu przeciążona Kastylia stała się jałowa, a Hiszpania, zwłaszcza Kastylia, stała się zależna od dużego importu zboża, aby nadrobić niedobory plonów, co, biorąc pod uwagę koszty transportu i ryzyko piractwa, sprawiło, że podstawowe produkty były znacznie droższe w Hiszpanii niż gdzie indziej. W rezultacie populacja Hiszpanii, a zwłaszcza Kastylii, która nigdy nie była gęsta na ogólnie bardzo suchym, skalistym, górzystym półwyspie, rosła znacznie wolniej niż we Francji; w czasach Ludwika XIV (1661-1715) Francja miała populację większą niż Hiszpania i Anglia razem wzięte.

Kredyt pojawił się jako szeroko rozpowszechnione narzędzie hiszpańskiego biznesu w XVII wieku. Miasto Antwerpia w hiszpańskich Niderlandach leżało w sercu europejskiego handlu, a jego bankierzy finansowali większość wojen kredytowych Karola V i Filipa II. Używanie "weksli" stało się powszechne, gdy banki w Antwerpii stawały się coraz potężniejsze i doprowadziły do ??szeroko zakrojonych spekulacji, które pomogły wyolbrzymić zmiany cen. Chociaż trendy te położyły podwaliny pod rozwój kapitalizmu w Hiszpanii i całej Europie, całkowity brak regulacji i wszechobecna korupcja sprawiły, że drobni właściciele ziemscy często tracili wszystko za jednym zamachem nieszczęścia. Majątki w Hiszpanii, a zwłaszcza w Kastylii, stopniowo się rozrastałya gospodarka stawała się coraz bardziej niekonkurencyjna, szczególnie za panowania Filipa III i IV, kiedy powtarzające się kryzysy spekulacyjne wstrząsały Hiszpanią.

Od średniowiecza Kościół katolicki zawsze był ważny dla hiszpańskiej gospodarki. Znaczenie to znacznie wzrosło za panowania Filipa III i IV, którzy mieli napady intensywnej pobożności osobistej i filantropii kościelnej, przekazując Kościołowi duże obszary kraju. Późniejsi Habsburgowie nie zrobili nic, by promować redystrybucję ziemi. Pod koniec panowania Karola II większość Kastylii znajdowała się w rękach kilku wybranych właścicieli ziemskich, z których zdecydowanie największym był Kościół. Szacuje się, że pod koniec XVII wieku posiadłości kościoła hiszpańskiego powiększyły się i obejmowały prawie 20% ziemi kastylijskiej, a duchowieństwo stanowiło aż 10% dorosłych mężczyzn w Kastylii. Polityka rządu za panowania kolejnej dynastii Burbonów była ukierunkowana na stopniowe zmniejszanie ogromnych posiadłości Kościoła,

Sztuka i kultura